កិច្ចការ ២:៣៨-៤៧
អ្នកទាំងនោះក៏នៅតែព្យាយាមក្នុងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក ហើយក្នុងសេចក្តីប្រកបគ្នា ព្រមទាំងការកាច់នំបុ័ង និងសេចក្តីអធិស្ឋានផង។ កិច្ចការ ២:៤២
នៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសបាហាម៉ាស មានកោះតូចមួយ ដែលគេបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា “កោះរញ៉េរញ៉ៃ”។ កាលពីសតវត្សរ៍ទី១៩ កោះនោះជាកន្លែងផលិតអំបិលដ៏សកម្ម តែដោយសារការធ្លាក់ចុះនៃឧស្សាហ៍កម្មនេះ មនុស្សជាច្រើនបានផ្លាស់ទីលំនៅទៅកោះជិតខាង។ កាលពីឆ្នាំ២០១៦ មានមនុស្សតិចជាង៨០នាក់ កំពុងរស់នៅទីនោះ ដោយមាននិកាយ៣ខុសគ្នា តែពួកគេបានជួបជុំគ្នាក្នុងកន្លែងមួយ ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ និងប្រកបគ្នារៀងរាល់សប្តាហ៍។ ដោយសារនៅទីនោះមិនសូវមានមនុស្សរស់នៅ ការរស់នៅជាសហគមន៍មានសារៈសំខាន់ជាពិសេសសម្រាប់ពួកគេ។
ពួកជំនុំដំបូងក៏មានចិត្តចង់រស់នៅជាសហគមន៍ផងដែរ។ ពួកគេមានចិត្តឆេះឆួល ចំពោះសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលបានសុគត និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដើម្បីលោះពួកគេឲ្យរួចពីបាប។ តែពួកគេក៏បានដឹងផងដែរថា ពួកគេត្រូវការជួបជុំគ្នាជាទៀងទាត់។ ពួកគេមានការប្តូរផ្តាច់ ចំពោះការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ការប្រកបគ្នា និងការធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់(កិច្ចការ ២:៤២)។ ពួកគេបានជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះតាមផ្ទះ បរិភោគអាហារជាមួយគ្នា និងបំពេញតម្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីពួកជំនុំដំបូងថា “ឯមនុស្សទាំងហ្វូងដែលបានជឿ គេក៏មានចិត្តមានគំនិតតែ១”(៤:៣២)។ ដោយសារពួកគេបានពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគេក៏បានសរសើរដំកើងព្រះឥតឈប់ឈរ ហើយទូលថ្វាយព្រះអង្គ អំពីតម្រូវការរបស់ពួកជំនុំ។
សហគមន៍មានភាពចាំបាច់ចំពោះការលូតលាស់ និងការទ្រទ្រង់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ចូរយើងកុំព្យាយាមធ្វើអ្វីៗតែម្នាក់ឯង។ ព្រះទ្រង់នឹងបង្កើតឲ្យមានការរស់នៅជាសហគមន៍ ខណៈពេលដែលអ្នកចែកចាយអំពីទុក្ខលំបាក និងក្តីអំណររបស់អ្នកដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយចូលទៅជិតព្រះអង្គទាំងអស់គ្នា។—Anne Cetas
តើអ្នកបានប្ដេជ្ញាចិត្តចំណាយពេលជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? តើអ្នកនឹងជួបជុំជាមួយពួកគេ នៅទីណា និងកន្លែងណា?
ឱព្រះអម្ចាស់ ទូលបង្គំត្រូវការព្រះអង្គ និងរាស្រ្តព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំឲ្យរស់នៅ ឲ្យបានពេញលេញបំផុតថ្វាយព្រះអង្គ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : អេម៉ុស ៤-៦ និង វិវរណៈ៧
