សេចក្តីជំនឿបានមកពីការស្តាប់ឮ
ដូច្នេះ សេចក្តីជំនឿកើតឡើងដោយឮ ហើយដែលឮនោះ គឺដោយសារព្រះបន្ទូលនៃព្រះ។ រ៉ូម ១០:១៧ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាល បប់(Bob) មានរបួស ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើការបញ្ចេញសម្លេងរបស់គាត់ គាត់បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងវិបត្តិផ្លូវចិត្ត និងការធ្លាក់ទឹកចិត្តអស់១៥ឆ្នាំ។ គាត់ឆ្ងល់ថា តើគ្រូគង្វាលដែលមិនអាចនិយាយកើត មានប្រយោជន៍អ្វី ចំពោះពួកជំនុំ? គាត់មានការពិបាកយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងការស្វែងរកចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ ដោយបានទូលថ្វាយការសោកសង្រេង និងការភ័ន្តភាំងរបស់គាត់ ដល់ព្រះអម្ចាស់។ គាត់ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែខំធ្វើតាមព្រះបន្ទូលព្រះ”។ ពេលគាត់ចំណាយពេលអានព្រះគម្ពីរ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះក៏បានកើនឡើង។ គាត់ថា “ខ្ញុំបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងទទួលយកព្រះបន្ទូលព្រះអង្គ ឲ្យបានជ្រួតជ្រាបជីវិតរបស់ខ្ញុំ ព្រោះសេចក្តីជំនឿកើតឡើងពីការឮ គឺឮព្រះបន្ទូលព្រះ”។ យើងឃើញឃ្លា “សេចក្តីជំនឿកើតឡើងពីការឮ” ក្នុងសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម។ សាវ័កប៉ុលចង់ឲ្យជនជាតិយូដា ជាជនរួមជាតិរបស់គាត់ ទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទ ហើយបានសង្គ្រោះដូចគាត់ដែរ(រ៉ូម ១០:៩)។ តើពួកគេអាចជឿដោយរបៀបណា? គឺតាមរយៈការឮព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ(ខ.១៧)។ លោកគ្រូបប់ បានខិតខំទទួល និងជឿព្រះបន្ទូលព្រះគ្រីស្ទ ជាពិសេស ពេលដែលគាត់អានព្រះគម្ពីរ។ គាត់អាចនិយាយបានតែ១ម៉ោងប៉ុណ្ណោះ ក្នុង១ថ្ងៃ ហើយមានការឈឺចាប់ជាប់ជានិច្ច ពេលគាត់ព្យាយាមនិយាយ តែគាត់បានបន្តរកឃើញសន្តិភាព និងការស្កប់ចិត្ត ពីព្រះ…
Read article
ការរួបរួម ដោយភាពខុសប្លែកគ្នា
មើល ដែលបងប្អូននៅមូលជាមួយគ្នា ដោយចិត្តព្រមព្រៀង នោះជាការល្អ ហើយសមគួរយ៉ាងណាទៅ។ ទំនុកដំកើង ១៣៣:១ មានកីឡាករ១២ក្រុមបានមកចូលរួមប្រកួតរត់ប្រណាំង ដោយក្រុមនីមួយៗមានមនុស្សបីនាក់ ដែលឈរប្រកៀកស្មាគ្នា ដោយមិត្តរួមក្រុមនៅសង្ខាងចងជើងម្ខាងជាប់ជើងម្ខាងទៀតរបស់កីឡាករនៅកណ្តាលគេ នៅត្រង់ជង្គង់ និងកជើង ដែលមើលទៅក្រុមនីមួយៗហាក់ដូចជាមានជើងតែ៤សម្រាប់រត់។ ភ្នែករបស់អ្នកទាំងបី សុទ្ធតែបានផ្ដោតទៅលើទីផ្តាច់ព្រាត់។ ពេលគេផ្លុំកញ្ចែ ក្រុមទាំងឡាយក៏បានស្ទុះរត់ទៅមុខ។ ក្រុមភាគច្រើនបានដួល ហើយក៏បានព្យាយាមងើបឡើងវិញយ៉ាងពិបាក។ មានពីរបីក្រុមដែលបានសម្រេចចិត្តលោតទៅមុខ ជាជាងដើរ។ ក្រុមខ្លះក៏បានបោះបង់ចោលការប្រកួត។ តែមានក្រុមមួយបានពន្យារពេល ក្នុងការចាប់ផ្តើមដើរទៅមុខ ហើយក៏បានស្រុះស្រួលគ្នាធ្វើតាមផែនការរបស់ខ្លួន និងបានទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមក ខណៈពេលដែលពួកគេបោះជំហានទៅមុខ។ ពួកគេបានដួល នៅតាមផ្លូវ តែបានក្រោកឈរវិញ ហើយខំមមុលទៅមុខ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានក៏បានវ៉ាដាច់ក្រុមទាំងអស់។ ការដែលពួកគេស្ម័គ្រចិត្តសហការគ្នា ហើយបោះជំហានម្តងមួយៗ បានជួយពួកគេឆ្លងផុតទីផ្តាច់ព្រាត់ជាមួយគ្នា។ ការរស់នៅថ្វាយព្រះ ក្នុងសហគមន៍នៃអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ច្រើនតែមានអារម្មណ៍នឿយណាយ ដូចការព្យាយាមបោះជំហានទៅមុន ក្នុងការរត់ប្រណាំងជើងបួន។ យើងច្រើនតែមានការជំពប់ដួល ពេលយើងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដែលមានទស្សនៈខុសពីយើង។ សាវ័កពេត្រុសបានបង្រៀនយើង ឲ្យអធិស្ឋាន មានភាពចៅវ៉ៅ និងប្រើអំណោយទានរបស់យើង ដើម្បីសម្របខ្លួនឲ្យមានការរួបរួម សម្រាប់ការរស់នៅក្នុងពេលអនាគត។ គាត់បានជំរុញអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវឲ្យ “ស្រឡាញ់គ្នាឲ្យអស់ពីចិត្ត” (១ពេត្រុស ៤:៨) និងប្រព្រឹត្តនឹងគ្នាដោយសេចក្តីចៅរ៉ៅ ឥតមានត្អូញត្អែរ…
Read article
សាសនាដែលបរិសុទ្ធ
ឯសាសនាដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្តីវេទនា ហើយឲ្យរក្សាខ្លួន មិនឲ្យប្រឡាក់ដោយលោកីយ៍នេះឡើយ។ យ៉ាកុប ១:២៧ កាលខ្ញុំកំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ក្នុងឆ្នាំទី២ នៅក្នុងវិស្សមកាលរដូវក្តៅ មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំម្នាក់បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ។ រយៈពេលពីរបីថ្ងៃ មុនពេលគាត់លាចាកលោក មើលទៅគាត់ ហាក់ដូចជាសុខសប្បាយធម្មតាទេ។ កាលនោះ យើងទាំងពីរសុទ្ធតែនៅក្មេង ហើយគិតថា យើងកំពុងស្ថិតក្នុងវ័យល្អបំផុតនៃជីវិតយើង ដោយបានក្លាយជាបងប្អូនប្រុសស្រី បន្ទាប់ពីបានប្រកាសអំពីភាពស្មោះស្ម័គ្រ ចំពោះក្រុមយុវជន និងក្រុមយុវនារីរៀងៗខ្លួន។ តែពេលមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំបានលាចាកលោក អ្វីដែលខ្ញុំបាននឹកចាំអំពីគាត់ខ្លាំងបំផុត គឺការដែលមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ក្នុងក្រុមប្រុសៗបានរស់នៅ ដោយគំរូល្អ ដូចដែលសាវ័កយ៉ាកុបបានបង្រៀន(យ៉ាកុប ១:២៧)។ ពួកប្រុសៗក្នុងក្រុមយុវជនបានក្លាយជាបងប្រុសដ៏ល្អរបស់ប្អូនស្រី របស់យុវជនដែលបានបាត់បង់ជីវិត។ ពួកគេបានទៅចូលរួមពិធីមង្គលការ ក៏ដូចជាពិធីជប់លៀងរបស់កូននាង រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ បន្ទាប់ពីបងប្រុសរបស់នាងបានលាចាកលោក។ ពួកគេម្នាក់ថែមទាំងបានឲ្យទូរស័ព្ទមួយទៅនាង ទុកឲ្យនាងទាក់ទងទៅគាត់ ពេលនាងត្រូវការឲ្យគាត់ជួយ។ សាវ័កយ៉ាកុបមានប្រសាសន៍ថា “ឯសាសនាដែលបរិសុទ្ធ ហើយឥតសៅហ្មង នៅចំពោះព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា នោះគឺឲ្យទៅសួរពួកកំព្រា និងពួកមេម៉ាយ ក្នុងកាលដែលគេមានសេចក្តីវេទនា”(ខ.២៧)។ ប្អូនស្រីរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំមិនបានក្លាយជាក្មេងកំព្រានៅពេលនោះ តែនាងបានបាត់បង់បងប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់នាង។ ហើយពួកគេបានជួយបំពេញតួនាទីជាបងប្រុសរបស់នាង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ យើងរាល់គ្នាក៏អាចរស់នៅជាគំរូល្អ ក្នុងជីវិតដ៏បរិសុទ្ធ…
Read article
ដំណឹងល្អនៃការផ្សះផ្សា
ដោយសារបាប យើងបានក្លាយជាខ្លាំងសត្រូវរបស់ព្រះ អ្នកដទៃ និងខ្លួនឯង។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយ អំពីឈើឆ្កាងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាប្រភពតែមួយនៃសន្តិភាព សម្រាប់ការទាស់ប្រឆាំងរបស់យើង។ អត្ថបទ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានចែងថា បាបបានធ្វើឲ្យយើងដាច់ចេញពីព្រះ។ យើងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះ។ យើងបានធ្វើសង្គ្រាមទាស់នឹងព្រះ ដោយសារនិស្ស័យសាច់ឈាមរបស់យើងដែលមានបាប។ ជាងនេះទៅទៀត យើងក៏បានដាច់ចេញពីមនុស្សដែលមានបាបដូចយើងដែរ។ ហើយក៏បែកចេញពីខ្លួនឯង។ ដូចនេះ យើងបានកើត និងចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងបរិយាកាសនៃសង្រ្គាម។ ចិត្តរបស់យើងទាស់ប្រឆាំងព្រះ ទាស់ប្រឆាំងអ្នកដទៃ ទាស់ប្រឆាំងនឹងខ្លួនឯង។ នេះជាការដាច់ចេញដែលមាន៣កំរិត ហើយកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រកូល៉ុសបានចែងថា ព្រះគ្រីស្ទបានយាងមក ដើម្បីផ្សះផ្សាឲ្យយើងជានឹងព្រះ។ ឈើឆ្កាងបាននាំយើងចូលទៅក្នុងការប្រកប និងភាពសុខដុមជាមួយព្រះ។
Read article
ការរស់នៅ ក្នុងសេរីភាព
ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ។ កាឡាទី ៥:១ ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងរដ្ឋតិចសាស់ ដែលនៅទីនោះ គេមានពិធីបុណ្យដើរដង្ហែនៅតាមផ្លូវ និងមានការជួបជុំគ្នាញាំអាហារពិចនិច ក្នុងតំបន់សហគមន៍ជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅ នៅថ្ងៃទី១៩ខែមិថុនា រៀងរាល់ឆ្នាំ។ ទាល់តែខ្ញុំបានឈានចូលដល់វ័យជំទង់ ទើបខ្ញុំបានដឹង អំពីអត្ថន័យដ៏ឈឺចាប់នៃការប្រារព្ធធ្វើពិធីបុណ្យ នៅថ្ងៃទី១៩ខែមិថុនានោះ។ ទិវានេះជាការរំឭកអំពីថ្ងៃ ក្នុងឆ្នាំ១៨៦៥ គឺនៅពេលដែលទាសករនៅរដ្ឋតិចសាស់ បានទទួលដំណឹងថា លោកប្រធានាធិបតីអ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) បានចុះហត្ថលេខា នៅលើសេចក្តីប្រកាសដោះលែងពួកគេឲ្យមានសេរីភាព តាំងពីជាង២ឆ្នាំកន្លះមុន។ ដូចនេះ ក្នុងរយៈពេលជាង២ឆ្នាំនោះ ជនជាតិអាមេរិកស្បែកខ្មៅនៅរដ្ឋតិចសាស់បានបន្តរស់នៅ ជាទាសករ ព្រោះពួកគេមិនបានដឹងសោះថា ខ្លួនមានសេរីភាពរួចពីភាពជាទាសករ។ មានមនុស្សជាច្រើន ដែលបន្តរស់នៅជាទាសករ បន្ទាប់ពីពួកគេបានទទួលសេរីភាពហើយ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកាឡាទី សាវ័កប៉ុលបាននិយាយអំពីភាពជាទាសករមួយបែបទៀត គឺការបន្តរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ។ ក្នុងខគម្ពីរគន្លឹះនេះ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានសំបុត្រគាត់ថា “ព្រះគ្រីស្ទបានប្រោសយើងឲ្យរួចហើយ ដូច្នេះ ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរឲ្យមាំមួន ក្នុងសេរីភាពនោះចុះ កុំឲ្យត្រូវជាប់ចំណងជាបាវបំរើទៀតឡើយ”(កាឡាទី ៥:១)។ ព្រះយេស៊ូវបានរំដោះអ្នកជឿទ្រង់ ឲ្យរួចពីក្រឹត្យវិន័យហើយ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងក្រឹត្យវិន័យអំពីចំណីអាហារ និងការរាប់អានគ្នាជាដើម។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សជាច្រើននៅតែបន្តរស់នៅជាទាសករ។…
Read article
ថ្នាំសម្រាប់ព្យាបាលអំណួត
ឥឡូវនេះ ឯពួកអ្នកដែលថា ថ្ងៃនេះ ឬថ្ងៃស្អែកយើងនឹងទៅឯក្រុងណាមួយ ហើយនិងនៅស្រុកនោះអស់១ឆ្នាំ ដើម្បីនឹងរកស៊ីឲ្យបានចំណេញ អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជានឹងកើតមានយ៉ាងណាដល់ថ្ងៃស្អែកទេ ដ្បិតជីវិតអ្នករាល់គ្នាជាអ្វី គឺជាចំហាយទឹកទេតើ ដែលឃើញតែ១ភ្លែត រួចបាត់ទៅ គួរតែបាននិយាយដូច្នេះវិញថា បើយើងរស់នៅ ហើយព្រះអម្ចាស់ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ នោះយើងនឹងធ្វើការនេះ ឬការនោះ តែឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីអំនួត អំពីពាក្យអួតអាងរបស់ខ្លួនដូច្នោះ ហើយគ្រប់ទាំងសេចក្តីអំនួតយ៉ាងនោះ សុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់។ យ៉ាកុប ៤:១៣-១៦ ក្នុងបទគម្ពីរខាងលើនេះ លោកយ៉ាកុបកំពុងនិយាយ អំពីអំនួត និងភាពក្រអឺតក្រទម និងការដែលគេបង្ហាញពួកវាចេញមក តាមរបៀបដ៏ប៉ិនប្រសប់។ គឺដូចដែលគាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីអំនួត អំពីពាក្យអួតអាងរបស់ខ្លួនដូច្នោះ ហើយគ្រប់ទាំងសេចក្តីអំនួតយ៉ាងនោះ សុទ្ធតែអាក្រក់ទាំងអស់”។ ពេលដែលអ្នកគិតអំពីប្រភេទទាំង៣នៃការល្បួងដែលនាំឲ្យពឹងខ្លួនឯង ដែលមានដូចជា ការល្បួងឲ្យចង់បានប្រាជ្ញា ការល្បួងឲ្យចង់បានអំណាច និងការល្បួងឲ្យចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិ អ្នកនឹងឃើញថា ការល្បួងទាំងនោះបង្កើតឲ្យមានការទាក់ទាញដ៏មានអំណាច ទៅរកទម្រង់នៃអំនួតដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលជាការមិនជឿថា ព្រះមានពិតមែន។ វិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតដើម្បីឲ្យយើងអាចបន្តប្រកាន់យកគំនិតខ្លួនឯងជាទីមួយ គឺត្រូវបដិសេធន៍អ្វីដែលខ្ពស់ជាងយើង។ ហេតុនេះហើយ មនុស្សអួតចូលចិត្តមើលងាយអ្នកដទៃ។ គឺដូចដែលលោកស៊ី អេស លូអ៊ីសបានមានប្រសាសន៍ថា “មនុស្សអួតតែងតែមើលងាយអ្វីៗទាំងឡាយ និងមើលងាយអ្នកដទៃ ហើយជាការពិតណាស់ ដរាបណាអ្នកមើលងាយ…
Read article