មានចិត្តឆេះឆួលចំពោះព្រះ និងសេចក្តីពិត
តែបើមានអ្នកខ្លះមិនជឿ នោះដូចម្តេចទៅ សេចក្តីដែលគេមិនជឿនោះ តើនឹងធ្វើឲ្យសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះទៅជាមិនកើតការវិញឬអី ទេ មិនមែនឡើយ សូមឲ្យព្រះបានរាប់ជាពិត ហើយគ្រប់ទាំងមនុស្សជាភូតភរវិញចុះ ដូចមានសេចក្តីចែងទុកមកថា «ឲ្យទ្រង់បានរាប់ជាសុចរិត ក្នុងកាលដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូល ហើយឲ្យទ្រង់បានឈ្នះ ក្នុងកាលដែលគេជំនុំជំរះទ្រង់»។ រ៉ូម ៣:៣-៤ ការដែលយើងខ្វល់អំពីសេចក្តីពិត គឺជាការបង្ហាញចេញដោយជៀសមិនរួចថា យើងបានជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះ។ ព្រះពិតជាមានមែន ដូចនេះព្រះអង្គជាខ្នាតគំរូសម្រាប់វាស់ស្ទង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយការគិតរបស់ព្រះអង្គ អំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺជាខ្នាតគំរូដែលគួរឲ្យយើងគិតតាម។ ការមិនខ្វល់អំពីសេចក្តីពិត គឺជាការមិនខ្វល់អំពីព្រះ។ ដើម្បីស្រឡាញ់ព្រះដោយចិត្តឆេះឆួល យើងត្រូវស្រឡាញ់សេចក្តីពិត ដោយចិត្តឆេះឆួល។ ការទទួលយកព្រះធ្វើជាចំណុចកណ្តាលនៃជីវិត គឺមានន័យថា យើងបានទទួលការជំរុញចិត្ត ដោយសេចក្តីពិត នៅក្នុងការធ្វើការបម្រើព្រះ។ ការអ្វីដែលមិនពិត គឺមិនមែនមកពីព្រះនោះទេ។ សូមចំណាយពេលជញ្ជឹងគិត អំពីបទគម្ពីរ ដែលបានចែងអំពីព្រះ និងសេចក្តីពិត ដែលមានដូចតទៅ ៖ ១) ព្រះទ្រង់ជាសេចក្តីពិត រ៉ូម ៣:៣-៤ (ព្រះវរបិតា) ៖ “តែបើមានអ្នកខ្លះមិនជឿ នោះដូចម្តេចទៅ សេចក្តីដែលគេមិនជឿនោះ តើនឹងធ្វើឲ្យសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះទៅជាមិនកើតការវិញឬអី ទេ មិនមែនឡើយ សូមឲ្យព្រះបានរាប់ជាពិត ហើយគ្រប់ទាំងមនុស្សជាភូតភរវិញ”។…
Read articleសួនច្បាររបស់ព្រះ
ដែលទ្រង់បានបង្កើតយើងឡើងជាថ្មី តាមសេចក្តីមេត្តាករុណាដ៏ធំរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យយើងរាល់គ្នាបានសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់។ ១ពេត្រុស ១:៣ កាលរដូវផ្ការីកឆ្នាំមុន ភរិយាខ្ញុំបានដាំដើមផ្កាដួងច័ន្ទ ដែលជាវល្លិម្យ៉ាងមានផ្កាធំ មានរាងបំពង់ដូចផ្កាត្រកួន ពេលវារីក វាមានរាងមូលដូចដួងច័ន្ទពេញវង់។ ផ្កានេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីសម្រស់ និងភាពរួញខ្លីនៃជីវិត ដែលកំពុងដុះមុខផ្ទះខ្ញុំ។ ផ្កានីមួយៗរីកបានតែមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ ហើយបន្ទាប់មក ពួកវាក៏ក្រៀមស្វិត នៅក្រោមកម្តៅថ្ងៃ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយមិនរីកម្តងទៀតឡើយ។ តែរុក្ខជាតិនេះចេញផ្កាបានច្រើនណាស់ ហើយរៀងរាល់ពេលល្ងាច វាតែងតែចេញផ្កាថ្មីៗយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ យើងចូលចិត្តគយគន់ផ្កាទាំងនោះ ពេលយើងដើរកាត់តាមទីធ្លាមុខផ្ទះ ដោយឆ្ងល់ថា តើនឹងមានសម្រស់ថ្មីៗអ្វីខ្លះ ដែលនឹងចាំស្វាគមន៍យើង ពេលយើងត្រឡប់ពីធ្វើការវិញ នៅពេលល្ងាច។ ផ្កាដ៏ផុយស្រួយទាំងនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីពិតដ៏សំខាន់ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ សាវ័កពេត្រុសបានរំឭកយើង អំពីពាក្យរបស់ហោរាអេសាយ ពេលដែលគាត់បង្រៀនយើងថា “ដ្បិតព្រះបានបង្កើតអ្នករាល់គ្នាជាថ្មី មិនមែនពីពូជដែលតែងតែពុករលួយនោះទេ គឺពីពូជដែលមិនចេះពុករលួយវិញ គឺជាព្រះបន្ទូលដ៏រស់ ហើយនៅជាប់លាប់ ព្រោះគ្រប់ទាំងមនុស្ស ប្រៀបដូចជាស្មៅ ហើយសិរីល្អទាំងប៉ុន្មានរបស់មនុស្សក៏ដូចជាផ្កាស្មៅ រីឯធម្មតាស្មៅ នោះតែងតែក្រៀមស្វិត ហើយផ្កាក៏រោយរុះទៅ”(១ពេត្រុស ១:២៣-២៥)។ តែគាត់បានធានាយើងថា ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច(ខ.២៥)។ ជីវិតរបស់យើងនៅលើផែនដីនេះខ្លីណាស់ បើធៀបនឹងជីវិតអស់កល្បជានិច្ច គឺមិនខុសពីផ្កាក្នុងសួនច្បារឡើយ។ តែព្រះអង្គបានមានបន្ទូលអំពីភាពស្រស់ស្អាត នៅក្នុងភាពរួញខ្លីរបស់យើង។…
Read articleការជំនុំជម្រះសម្រាប់អ្នកជឿ
នោះខ្ញុំឃើញមនុស្សស្លាប់ ទាំងអ្នកធំ ទាំងអ្នកតូច គេឈរនៅចំពោះព្រះ បញ្ជីក៏បានបើកឡើង ហើយបញ្ជី១ទៀត គឺជាបញ្ជីជីវិតបានបើកឡើងដែរ រួចមនុស្សស្លាប់ទាំងអស់ត្រូវជំនុំជំរះ ពីសេចក្តីដែលកត់ទុកក្នុងបញ្ជីទាំងនោះ តាមអំពើដែលគេបានប្រព្រឹត្តរៀងខ្លួន។ វិវរណៈ ២០:១២ តើការជំនុំជម្រះចុងក្រោយ នឹងមានលក្ខណៈដូចម្តេច? តើព្រះទ្រង់នឹងនឹកចាំ អំពីអំពើបាបរបស់យើងទេ? តើព្រះអង្គនឹងបើកបង្ហាញឲ្យគេឃើញអំពើបាប ដែលយើងបានប្រព្រឹត្តឬទេ? សម្រាប់សំណួរទាំងនេះ លោកអ៊ែនថូនី ហូគេម៉ា(Anthony Hoekema) បានធ្វើការបកស្រាយ ប្រកបដោយប្រាជ្ញាថា “កំហុស និងចំណុចខ្វះចន្លោះរបស់ … អ្នកជឿ … នឹងត្រូវបើកបង្ហាញ នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ។ ប៉ុន្តែ ដែលសំខាន់នោះគឺ អំពើបាប និងចំណុចខ្វះចន្លោះទាំងនោះ នឹងត្រូវបានបើកសម្ដែង នៅពេលជំនុំជម្រះ ថាជាបាបដែលព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យហើយ គឺទោសកំហុស ដែលបានគ្របបាំងទាំងស្រុង ដោយព្រះលោហិតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ”។ យើងអាចធ្វើការប្រៀបធៀប ដោយឧបមាថា ៖ ព្រះទ្រង់មានបញ្ជីមួយ ដែលបានកត់ត្រាអំពីមនុស្សម្នាក់ៗ (បញ្ជី ក្នុងបទគម្ពីរវិវរណៈ ២០:១២)។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកបានធ្វើ ឬនិយាយ(ម៉ាថាយ ១២:៣៦) សុទ្ធតែបានកត់ទុក ដោយបានដាក់និទ្ទេសរួចជាស្រេច(និទ្ទេស ពី…
Read articleលោតទៅមុខ ដោយជំនឿ
ត្រូវឲ្យទទួលស្គាល់ទ្រង់នៅគ្រប់ទាំងផ្លូវឯងចុះ នោះទ្រង់នឹងដំរង់អស់ទាំងផ្លូវច្រករបស់ឯង។ សុភាសិត ៣:៦ មានពេលមួយខ្ញុំបានជិះខ្សែសំរូត ពីលើកន្លែងខ្ពស់ជាងគេ ក្នុងព្រៃទឹកភ្លៀង នៅកោះសេន លូសៀ ក្នុងប្រជុំកោះខារីប៊ីន។ ពេលខ្ញុំរៀបចំខ្លួនជិះខ្សែសំរូតនោះ ការភ័យខ្លាចបានកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង នៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ រយៈពេលប៉ុន្មានវិនាទី មុនពេលខ្ញុំលោតទៅមុខ ខ្ញុំបានគិតអំពីគ្រោះថ្នាក់គ្រប់យ៉ាងដែលអាចកើតឡើង។ តែដោយសេចក្តីក្លាហានដែលខ្ញុំអាចប្រមែប្រមូល (និងជម្រើសថយក្រោយមកវិញ) ខ្ញុំក៏បានលែងដៃ។ ខ្ញុំបានជិះខ្សែសំរូតកាត់តាមចុងព្រៃព្រឹក្សា ដែលមានដើមឈើបៃតងខ្ចី និងខ្យល់បក់ផាត់សក់ខ្ញុំ ការព្រួយបារម្ភរបស់ខ្ញុំក៏បានរលាយបាត់បន្តិចម្តងៗ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំផ្លាស់ទីនៅលើអាកាស ដោយអនុញ្ញាតឲ្យទំនាញផែនដីទ្រខ្ញុំ ខ្ញុំក៏មើលឃើញកន្លែងឈប់កាន់តែច្បាស់។ ខ្ញុំក៏បានឈប់តាមសម្រួល ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងទៅដល់កន្លែងឈប់ដោយសុវត្ថិភាព។ ការចំណាយពេលរបស់ខ្ញុំជាមួយខ្សែសំរូត បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពេលដែលព្រះទ្រង់ឲ្យយើងធ្វើកិច្ចការថ្មីមួយ ដែលត្រូវមានបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនយើង ឲ្យពឹងដល់ព្រះអង្គ ឲ្យអស់អំពីចិត្ត “កុំឲ្យពឹងផ្អែកលើយោបល់របស់ខ្លួនឡើយ”(សុភាសិត ៣:៥) ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍សង្ស័យ និងមិនច្បាស់លាស់។ ពេលណាគំនិតយើងមានពេញដោយការភ័យខ្លាច និងការសង្ស័យ យើងប្រហែលមើលឃើញផ្លូវមិនច្បាស់។ តែពេលណាយើងសម្រេចចិត្តបោះជំហានទៅមុខ ដោយជំនឿ ដោយទុកដាក់ផ្លូវរបស់យើងនឹងព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងតម្រង់ផ្លូវយើង(ខ.៦)។ យើងមានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំង ក្នុងការហក់ទៅមុខ ដោយជំនឿ ដោយរៀនស្គាល់ព្រះអង្គជានរណា តាមរយៈការចំណាយពេលអធិស្ឋាន និងអានព្រះគម្ពីរ។ យើងអាចរកឃើញសេរីភាព និងភាពស្ងប់ស្ងាត់…
Read articleកន្លែងសុវត្ថិភាពរបស់យើង
ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាព្រះដែលថែរក្សាអ្នក ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជាម្លប់នៅខាងស្តាំអ្នក។ ទំនុកដំកើង ១២១:៥ អ្នកគ្រូ ដេប៊ី ស្ទីហ្វិន ប្រោឌ័រ(Debbie Stephens Browder) ជាគ្រូបង្រៀនដែលបានចូលនិវត្ត។ គាត់បានចេញទៅបំពេញបេសកកម្ម ដោយនាំមនុស្សដាំដើមឈើ ឲ្យបានច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ តើហេតុអ្វី? គឺដោយសារការឡើងកម្តៅពិភពលោក។ ការឡើងកម្តៅខ្លាំងជ្រុល នៅសហរដ្ឋអាមេរិក គឺជាកត្តាអាកាសធាតុទី១ ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្សស្លាប់។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមឆ្លើយតបចំពោះបញ្ហានេះ ដោយការដាំដើមឈើ។ គំរបការពារកម្តៅ ដែលដើមឈើបានផ្តល់ឲ្យ គឺជាមធ្យោបាយដ៏សំខាន់ ដើម្បីការពារសហគមន៍។ គាត់ថា “វាជារឿងស្លាប់រស់។ វាមិនគ្រាន់តែបានជួយកែលម្អសោភណ្ឌភាពសហគមន៍ឲ្យមានភាពស្រស់ស្អាតប៉ុណ្ណោះឡើយ”។ ម្លប់ដើមឈើមិនគ្រាន់តែបានផ្តល់ឲ្យនូវភាពស្រស់ថ្លា តែថែមទាំងបានជួយសង្គ្រោះជីវិតផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១២១ ប្រាកដជាបានដឹងច្បាស់ អំពីការពិតនេះ ព្រោះនៅតំបន់មជ្ឈិមបូព៌ា ហានិភ័យនៃគ្រោះថ្នាក់ដោយសារពន្លឺថ្ងៃ បានកើតមានជាប្រចាំ។ ហេតុនេះហើយ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង បានធ្វើការពិពណ៌នា កាន់តែស៊ីជម្រៅថា ព្រះទ្រង់ជាកន្លែងជ្រកកោនដ៏រឹងមាំរបស់យើង ដែលនៅក្នុងការថែរក្សារបស់ព្រះអង្គ “នៅពេលថ្ងៃអ្នកនឹងមិនត្រូវព្រះអាទិត្យធ្វើទុក្ខឡើយ ហើយនៅពេលយប់ក៏មិនត្រូវព្រះចន្ទធ្វើទុក្ខដែរ”(ខ.៦)។ ខគម្ពីរនេះគឺមិនមានន័យថា អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នឹងមិនរងគ្រោះដោយសារការឈឺជាប់ ឬការបាត់បង់ ក្នុងជីវិតនេះ (ឬកម្តៅថ្ងៃមិនមានគ្រោះថ្នាក់នោះឡើយ!)។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រាប់យើងថា “នៅលោកីយ៍នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន…
Read articleកាន់តែរឹងមាំឡើង តាមរយៈទុក្ខលំបាក
ដោយដឹងថា សេចក្តីទុក្ខលំបាកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម។ រ៉ូម ៥:៣-៤ ខ្ញុំនឹកចាំថា មានពេលមួយខ្ញុំបានបើករកមើលក្នុងស្រោមសំបុត្រមួយដុំ ហើយក៏បានឃើញស្ទីគ័រមួយ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា “ខ្ញុំបានធ្វើតេស្តភ្នែករបស់ខ្ញុំហើយ”។ ពេលនោះ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញកូនប្រុសខ្ញុំ កាលគាត់មានអាយុ៤ឆ្នាំ គាត់បានប្រើស្ទីគ័រនេះ ដោយមោទនភាព បន្ទាប់ពីគាត់បានស៊ូទ្រាំនឹងថ្នាំបន្តក់ភ្នែក ដែលធ្វើឲ្យភ្នែកគាត់ផ្សា។ ដោយសារភ្នែកគាត់ម្ខាងមានសាច់ដុំខ្សោយ គាត់ត្រូវយកបង់មកបិទពីលើភ្នែកម្ខាងទៀតដែលខ្លាំងជាង អស់ជាច្រើនម៉ោង ដើម្បីបង្ខំភ្នែកដែលខ្សោយជាងឲ្យមានការលូតលាស់ ឲ្យបានរឹងមាំឡើង។ គាត់ក៏ត្រូវការការវះកាត់ផងដែរ។ គាត់បានឆ្លងកាត់បញ្ហាប្រឈមទាំងនោះ ម្តងមួយៗ ដោយមើលមកយើង ដែលជាឪពុកម្តាយគាត់ ដើម្បីទទួលការកម្សាន្តចិត្ត ហើយពឹងផ្អែកលើព្រះអម្ចាស់ ដោយជំនឿនៃកូនក្មេង។ គាត់មានភាពរឹងមាំជាងមុន តាមរយៈបញ្ហាប្រឈមទាំងនោះ។ អ្នកដែលស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក និងសេចក្តីវេទនា ច្រើនតែមានការផ្លាស់ប្តូរ ដោយសារបទពិសោធន៍ដ៏ពិបាកនោះ។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “យើងនៅតែអួតក្នុងកាលដែលមានទុក្ខលំបាកដែរ” ព្រោះតាមរយៈទុក្ខលំបាក យើងមានសេចក្តីទ្រាំទ្រ។ សេចក្តីទ្រាំទ្របង្កើតឲ្យមានសេចក្តីស៊ាំថ្នឹក សេចក្តីស៊ាំថ្នឹកបង្កើតឲ្យមានសេចក្តីសង្ឃឹម(រ៉ូម ៥:៣-៤)។ សាវ័កប៉ុលពិតជាធ្លាប់ឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាក មិនគ្រាន់តែនៅពេលសំពៅលិច តែក៏ដោយសារគេបានដាក់គុកគាត់ ដោយសារគាត់ជឿព្រះយេស៊ូវផងដែរ។ តែគាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូមថា “សេចក្តីសង្ឃឹមក៏មិនដែលនាំឲ្យយើងមានសេចក្តីខ្មាសឡើយ ពីព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ បានផ្សាយមកសព្វក្នុងចិត្តយើងរាល់គ្នា ដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដែលព្រះបានប្រទានមកយើងហើយ”(ខ.៥)។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា…
Read article