ចិត្តដែលដឹងគុណ
តើឃើញមានតែសាសន៍ដទៃ១នេះ វិលមកសរសើរដល់ព្រះទេឬ? លូកា ១៧:១៨ មានពេលមួយ លោកហ៊ែនស៊ល ផាចមឹន(Hansle Parchment) ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទាល់ច្រក។ គាត់បានឡើងជិះឡានក្រុង ទៅចូលរួមប្រកួតវគ្គពាក់កណ្តាលផ្តាច់ព្រាត់ ក្នុងការប្រកួតកីឡាអូឡាំពិច នៅទីក្រុងតូក្យូ តែបានទៅដល់ទីកន្លែងខុស។ តែអរព្រះគុណព្រះអង្គគាត់បានជួបកញ្ញាទ្រីចាណា ស្តូកូវិច(Trijana Stojkovic) ជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្តជួយអ្នកចូលរួមការប្រកួត នៅថ្ងៃនោះ។ នាងក៏បានឲ្យលុយគាត់ខ្លះ ដើម្បីជិះឡានតាក់ស៊ី។ លោកផាចមឹន ក៏បានទៅដល់កន្លែងប្រកួតទាន់ពេល ហើយទីបំផុត គាត់ទទួលបានមេដាយមាស ក្នុងការប្រកួតរត់ផ្លោះឧបសគ្គចម្ងាយ១១០ម៉ែត្រ។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានត្រឡប់ទៅរកកញ្ញាស្តូកូវិចវិញ ហើយក៏បានអរគុណនាង ដែលបានបង្ហាញចិត្តសប្បុរសចំពោះគាត់។ ក្នុងបទគម្ពីរលូកាជំពូក១៧ យើងឃើញថា សាសន៍សាម៉ារីដែលកើតឃ្លង់ បានវិលត្រឡប់មកអរព្រះគុណព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានប្រោសគាត់ឲ្យជា(ខ.១៥-១៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលភូមិមួយ ហើយក៏បានជួបមនុស្សកើតឃ្លង់១០នាក់។ ពួកគេសុទ្ធតែបានសូមឲ្យព្រះអង្គប្រោសពួកគេឲ្យជា ហើយក៏បានទទួលការប្រោសឲ្យជាពីព្រះអង្គ ដោយព្រះគុណ និងព្រះចេស្តា។ ពួកគេទាំង១០នាក់មានការសប្បាយចិត្ត ដែលបានទទួលការប្រោសឲ្យជា។ មានតែម្នាក់ទេដែលបានត្រឡប់មកព្រះយេស៊ូវវិញ ដើម្បីបង្ហាញចេញនូវការដឹងគុណ។ គាត់ក៏បាន “វិលមកវិញ ទាំងសរសើរដំកើងព្រះ ដោយសំឡេងជាខ្លាំង គាត់ទំលាក់ខ្លួនផ្កាប់មុខ នៅទៀបព្រះបាទព្រះយេស៊ូវ ទាំងអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ផង”(ខ.១៥-១៦)។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងបានដកពិសោធន៍នឹងព្រះពរព្រះ តាមរបៀបជាច្រើន។…
Read article
ព្រះគុណ ដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែ
ម៉ូសេមានសេចក្តីភិតភ័យណាស់ ដោយគិតថា ការនោះប្រាកដជាគេដឹងហើយ។ និក្ខមនំ ២:១៤ បុរសម្នាក់បានប្រព្រឹត្តអំពើឧក្រិដ្ឋដ៏តក់ស្លុត ហើយគាត់ក៏ត្រូវគេកាត់ទោសឲ្យជាប់គុកអស់មួយជីវិត។ នៅឆ្នាំបន្ទាប់ បុរសនោះ បានចាប់ផ្តើមមានការប្រោសឲ្យជាខាងផ្លូវចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណ នៅក្នុងការជាប់ឃុំខ្លួនដាច់ដោយឡែកពីអ្នកដទៃ។ ការនោះបាននាំឲ្យគាត់ប្រែចិត្តចេញពីអំពើបាប ហើយមានការប្រកបទាក់ទងជាមួយព្រះយេស៊ូវឡើងវិញ។ សព្វថ្ងៃនេះ គេបានអនុញ្ញាតឲ្យគាត់មានទំនាក់ទំនងខ្លះៗជាមួយអ្នកទោសដទៃទៀត។ ហើយដោយសារព្រះគុណព្រះ តាមរយៈការធ្វើបន្ទាល់របស់គាត់ អ្នកទោសខ្លះក៏បានទទួលព្រះយេស៊ូវ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយរកឃើញការអត់ទោសបាបក្នុងព្រះអង្គ។ លោកម៉ូសេត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ថា ជាបុរសនៃសេចក្តីជំនឿដ៏អស្ចារ្យ តែកាលពីមុន គាត់ក៏ធ្លាប់បានប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋដ៏តក់ស្លុត។ កាលនោះ លោកបានឃើញសាសន៍អេស៊ីព្ទម្នាក់ កំពុងតែវាយសាសន៍ហេព្រើរម្នាក់ ដែលជាសាច់ញាតិ នោះលោកក្រឡេកមើលណេះ មើលណោះឃើញថា គ្មានអ្នកណាសោះ ក៏សំឡាប់សាសន៍អេស៊ីព្ទនោះ កប់ក្នុងខ្សាច់ចោលទៅ(និក្ខមនំ ២:១១-១២)។ ទោះគាត់បានប្រព្រឹត្តអំពើបាបនេះហើយក្តី ព្រះទ្រង់មិនបានបោះបង់ចោលអ្នកបម្រើម្នាក់នេះ ដែលមិនល្អឥតខ្ចោះនោះឡើយ។ ក្រោយមក ព្រះអង្គក៏បានជ្រើសរើសលោកម៉ូសេ ឲ្យរំដោះរាស្រ្តព្រះអង្គ ចេញពីការសង្កត់សង្កិន(៣:១០)។ បទគម្ពីររ៉ូម ៥:១៤ បានចែងថា “ចាប់តាំងពីលោកអ័ដាម ដរាបដល់លោកម៉ូសេ នោះសេចក្តីស្លាប់បានសោយរាជ្យ លើទាំងពួកអ្នកដែលធ្វើបាប”។ តែក្នុងខបន្ទាប់ សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើងថា “ព្រះគុណព្រះ” ជួយឲ្យយើងអាចផ្លាស់ប្រែ និងផ្សះផ្សាជាមួយព្រះអង្គបាន ទោះយើងមានបាបពីអតីតកាលដូចម្តេចក៏ដោយ(ខ.១៥-១៦)។…
Read article
ធ្វើការដោយការអធិស្ឋាន
យ៉ូសាផាតទ្រង់ក៏ភ័យខ្លាច ហើយតាំងព្រះទ័យស្វែងរកព្រះយេហូវ៉ា ទ្រង់ប្រកាសប្រាប់ឲ្យមានការតមអត់ នៅពេញក្នុងស្រុកយូដា។ ២របាក្សត្រ ២០:៣ ពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំត្រូវការការព្យាបាល ដោយការវះកាត់សន្លាក់ ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានវេជ្ជបណ្ឌិត ដ៏ល្អ សម្រាប់ធ្វើការវះកាត់នៅថ្ងៃនោះ។ វេជ្ជបណ្ឌិតដែលជិតដល់ពេលចូលនិវត្តន៍រូបនោះ បានធានាយើងថា គាត់បានជួយព្យាបាលមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ដែលមានបញ្ហាដូចកូនប្រុសខ្ញុំ។ ជាងនេះទៅទៀត មុនពេលគាត់ចាប់ផ្តើមការវះកាត់ គាត់បានអធិស្ឋាន សូមព្រះអង្គប្រទានលទ្ធផលល្អ។ ហើយខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលបានប្រទានពរឲ្យការវះកាត់ជោគជ័យ។ ស្តេចយ៉ូសាផាត ជាអ្នកដឹកនាំប្រទេសដែលមានបទពិសោធន៍បានអធិស្ឋានផងដែរ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមានគ្រោះវិបត្តិ។ ប្រទេសបីបានរួមគ្នាទាស់នឹងទ្រង់ ហើយពួកគេនឹងលើកទ័ពមកវាយប្រហាររាស្រ្តទ្រង់។ ទោះទ្រង់មានបទពិសោធន៍ជាង២ទសវត្សរ៍ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានសម្រេចព្រះទ័យទូលសូមព្រះទ្រង់បង្ហាញផ្លូវ។ ទ្រង់ក៏បានអធិស្ឋានថា “យើងរាល់គ្នាអំពាវនាវដល់ទ្រង់ ក្នុងសេចក្តីវេទនារបស់យើង នោះទ្រង់នឹងព្រមទទួល ហើយនឹងជួយសង្គ្រោះយើង” (២របាក្សត្រ ២០:៩)។ ទ្រង់ក៏បានទូលសូមការដឹកនាំពីព្រះអម្ចាស់ យ៉ាងដូចនេះថា “យើងខ្ញុំក៏មិនដឹងធ្វើដូចម្តេចដែរ ប៉ុន្តែភ្នែកយើងខ្ញុំទន្ទឹងមើលតែទ្រង់ទេ”(ខ.១២)។ ការដែលស្តេចយ៉ូសាផាតបន្ទាបខ្លួន ក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយ គឺបានបើកព្រះទ័យទ្រង់ ឲ្យទទួលជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ ដែលមានដូចជាការលើកទឹកចិត្ត និងការធ្វើអន្តរាគមន៍របស់ព្រះអង្គ(ខ.១៥-១៧,២២)។ ទោះយើងមានបទពិសោធន៍ច្រើន នៅក្នុងផ្នែកណាក៏ដោយ ក៏ការអធិស្ឋានសូមជំនួយពីព្រះអង្គ ជួយយើងមានទម្លាប់ពឹងផ្អែកលើព្រះអង្គ។ គឺបានរំឭកយើងថា ព្រះអង្គជ្រាបអំពីបញ្ហារបស់យើង លើសពីលទ្ធភាពដែលយើងអាចដឹង ហើយក៏គ្រប់គ្រងបញ្ហាយើងទាំងស្រុង។ ការនេះក៏បានជួយយើងឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួន…
Read article
រោងថ្វាយបង្គំដែលទ្រុឌទ្រោម
ដ្បិតយើងខ្ញុំដែលនៅក្នុងត្រសាលនេះ យើងថ្ងូរមែន ដោយមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់។ ២កូរិនថូស ៥:៤ មានពេលមួយមិត្តភក្ដិខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះប៉ុល(Paul) បានប្រាប់ខ្ញុំថា រោងថ្វាយបង្គំរបស់គាត់មានភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមណាស់។ គាត់ជាគ្រូគង្វាល ប្រចាំព្រះវិហារមួយកន្លែង នៅទីក្រុងណៃរូប៊ី ប្រទេសកេនយ៉ា។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៥មក ពួកជំនុំគាត់បានជួបជុំគ្នាថ្វាយបង្គំព្រះរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ ក្នុងសំណងប្រក់តង់។ ថ្មីនេះ គាត់បានសរសេរសារផ្ញើមកខ្ញុំថា ឥឡូវនេះ រោងថ្វាយបង្គំរបស់គាត់បានរហែកដាច់ ហើយពេលភ្លៀងធ្លាក់មកម្តងៗ មានទឹកលិចពីលើដំបូលមក។ ពាក្យពេចន៍របស់មិត្តភក្ដិខ្ញុំម្នាក់នេះ អំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់រោងថ្វាយបង្គំគាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីប្រសាសន៍របស់សាវ័កប៉ុល អំពីភាពផុយស្រួយនៃជីវិតរបស់យើងជាមនុស្ស។ គាត់ថា “ទោះបើមនុស្សខាងក្រៅរបស់យើងខ្ញុំ កំពុងតែពុករលួយទៅក៏ពិតមែន…ដ្បិតយើងខ្ញុំដែលនៅក្នុងត្រសាលនេះ យើងថ្ងូរមែន ដោយមានបន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់”(២កូរិនថូស ៤:១៦ ៥:៤)។ យើងបានដឹងតំាងពីក្មេងមកថា ជីវិតយើងមានភាពផុយស្រួយ តែយើងមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរឿងនេះ ពេលយើងមានវ័យកាន់តែចាស់។ ជាការពិតណាស់ ពេលវេលាបានលួចយកអ្វីៗជាច្រើនចេញពីយើង។ យុវភាពដ៏ស្រស់ស្រាយរបស់យើង បានចុះចាញ់ដោយស្ទាក់ស្ទើរ នៅចំពោះភាពចាស់ជរា(មើលសាស្តា ១២:១-៧)។ រូបកាយរបស់យើងមានភាពចាស់ទ្រុឌទ្រោមបន្តិចម្តងៗ មិនខុសពីរោងថ្វាយបង្គំរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំឡើយ។ តែតង់ដែលទ្រុឌទ្រោម មិនចាំបាច់ត្រូវមានលក្ខណៈដូចជំនឿដែលមានភាពអន់ថយនោះទេ។ សេចក្តីសង្ឃឹម និងចិត្តរបស់យើងមិនត្រូវអន់ខ្សោយ ទៅតាមអាយុរបស់យើងឡើយ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ហេតុនោះយើងខ្ញុំមិនណាយចិត្តឡើយ”(២កូរិនថូស ៤:១៦)។ ព្រះដែលបានបង្កើតរូបកាយយើងមក ព្រះអង្គក៏បានគង់នៅក្នុងចិត្តយើងម្នាក់ៗតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ។ បើត្រសាលដែលជាទីលំនៅរបស់យើងខ្ញុំ…
Read article
មិនអរសប្បាយនឹងការស្លាប់របស់មនុស្សអាក្រក់
ព្រះទ្រង់មិនអរសប្បាយ នឹងសេចក្តីហិនវិនាសរបស់មនុស្សអាក្រក់នោះទេ។ តែដោយសារព្រះអង្គល្អ នោះព្រះអម្ចាស់ធានាថា ព្រះអង្គនឹងកាត់ទោសមនុស្សដោយយុត្តិធម៌។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមរំឭកយើងថា ទោះព្រះអង្គមានព្រះទ័យសប្បុរសចំពោះមនុស្សមានបាបយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនដែលបន្ថែមបន្ថយសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ អត្ថបទ ព្រះទ្រង់មិនអរសប្បាយ នឹងការស្លាប់របស់មនុស្សអាក្រក់ទេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គមិនសប្បាយព្រះទ័យ តែព្រះអង្គនៅតែកំណត់ឲ្យពួកគេស្លាប់។ ដូចនេះ ចំណុចដែលយើងត្រូវចងចាំនោះគឺ ទោះព្រះអង្គមានព្រះទ័យសប្បុរស ក៏ព្រះអង្គមិនបានកាត់បន្ថយសេចក្តីសុចរិត ឬសេចក្តីបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ហើយព្រះអង្គនៅតែកាត់ទោសមនុស្សអាក្រក់ ទោះព្រះអង្គមានព្រះទ័យល្អ ចំពោះពួកគេ តាំងពីដើមមកក៏ដោយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តប្រៀបប្រដូចការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអង្គ ទៅនឹងការជំនុំជម្រះរបស់ចៅក្រម មកលើកូនប្រុសគាត់ ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើចោរកម្មកំរិតធ្ងន់ ហើយត្រូវជំនុំជម្រះទោសក្នុងតុលាការ។ ចៅក្រមដឹងថាកូនគាត់មានទោស ដោយមានភស្តុតាងនឹងសាក្សីគ្រប់គ្រាន់។ ដូចនេះ ចៅក្រមត្រូវសម្រេចទោសភាគីដែលមានទោស តាមការតម្រូវរបស់ច្បាប់ មិនអាចយល់ញាតិឃ្លាតច្បាប់បានឡើយ។ ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ ចៅក្រមដ៏យុត្តិធម៌ នឹងដាក់ទោសដោយយុត្តិធម៌ ទោះជន់ជាប់ចោទជាកូនប្រុសគាត់ក៏ដោយ។ ទោះគាត់មានការព្រួយបារម្ភ មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះកូនប្រុសគាត់ ក៏គាត់នឹងកាត់ទោសកូនប្រុសគាត់ឲ្យជាប់គុក ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះច្បាប់ សេចក្តីសុចរិត និងយុត្តិធម៌។ គាត់ប្រហែលជាសម្រេចទោសកូនគាត់ទាំងទឹកភ្នែក តែទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារចៅក្រមមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត ចំពោះសេចក្តីសុចរិត និងយុត្តិធម៌…
Read article
ជីវិតអស់កល្បជានិច្ច
នេះជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង។ យ៉ូហាន ១៧:៣ ក្នុងសៀវភៅរឿងមានចំណងជើងថា លោកថាក់ មានជីវិតអមតៈ លោកអូគូស ថាក់(Angus Tuck)បានប្រាប់កញ្ញាវីនី(Winnie)ថា “កុំខ្លាចសេចក្តីស្លាប់អី តែត្រូវខ្លាចជីវិតដែលគ្មានន័យវិញ”។ ក្រោយមក គេក៏បានយកសៀវភៅរឿងនេះមកផលិតជាខ្សែភាពយន្ត។ តែសម្រង់សម្តីខាងលើនេះ មានចំណុចគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅត្រង់ថា វាជាសម្តីរបស់តួអង្គម្នាក់ ដែលមានជីវិតអមតៈ។ ក្នុងរឿងនេះ គ្រួសាររបស់លោកថាក់បានក្លាយជាមនុស្សអមតៈ។ យុវជន ចេមន៍ ថាក់(James Tuck) បានធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ស្នេហ៍របស់កញ្ញាវីនី ហើយក៏បានអង្វរនាងឲ្យស្វែងរកជីវិតអមតៈផងដែរ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចរស់នៅជាមួយគ្នាជារៀងរហូត។ តែលោកអ៊ូគូស ជាមនុស្សមានប្រាជ្ញា។ គាត់ក៏ដឹងផងដែរថា ការមានជីវិតអមតៈ មិនអាចនាំឲ្យចិត្តស្កប់ស្កល់បានទេ។ វប្បធម៌របស់យើងបានប្រាប់យើងថា បើយើងអាចមានសុខភាពល្អ មានវ័យក្មេង និងមានកម្លាំងជារៀងរហូត យើងនឹងមានសុភមង្គល ជាប្រាកដ។ តែយើងមិនអាចរកឃើញការស្កប់ចិត្ត នៅក្នុងរបស់ទាំងអស់នេះបានទេ។ មុនពេលព្រះយេស៊ូវយាងទៅឈើឆ្កាង ព្រះអង្គបានអធិស្ឋានឲ្យសិស្សរបស់ព្រះអង្គ និងអធិស្ឋានឲ្យអ្នកជឿនៅពេលអនាគត យ៉ាងដូចនេះថា “នេះជាជីវិតដ៏អស់កល្បជានិច្ច គឺឲ្យគេបានស្គាល់ដល់ទ្រង់ដ៏ជាព្រះពិតតែ១ នឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់បានចាត់ឲ្យមកផង”(យ៉ូហាន ១៧:៣)។ ភាពស្កប់ស្កល់ ក្នុងជីវិតរបស់យើង កើតចេញពីទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះ តាមរយៈជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។…
Read article