ពេលណាអ្នកមានការភ័យខ្លាច
ទេវតានៃព្រះយេហូវ៉ា ក៏លេចមកឲ្យលោកឃើញ ហើយប្រាប់ថា នែ អ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង។ ពួកចៅហ្វាយ ៦:១២ ខ្ញុំដល់ពេលត្រូវទៅពិនិត្យសុខភាព តាមការណាត់ជួបជាមួយគ្រូពេទ្យ ហើយទោះខ្ញុំមិនមានការព្រួយបារម្ភអំពីសុខភាពក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ខ្លាចមិនចង់ទៅពេទ្យ។ ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាច ដោយសារខ្ញុំបាននឹកចាំ អំពីបទពិសោធន៍ដ៏អាក្រក់ ក្នុងការពិនិត្យសុខភាពតាំងពីយូរមកហើយ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះទ្រង់គង់នៅជាមួយខ្ញុំ ហើយខ្ញុំត្រូវតែទុកចិត្តព្រះអង្គ តែខ្ញុំនៅតែមានការភ័យខ្លាច។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានការខកចិត្ត ចំពោះខ្លួនឯង ដែលមានការភ័យខ្លាច និងខ្វះជំនឿ។ បើព្រះទ្រង់តែងតែគង់នៅក្បែរខ្ញុំ ហេតុអ្វីខ្ញុំនៅតែថប់បារម្ភ? បន្ទាប់មក នៅពេលព្រឹកថ្ងៃមួយ ខ្ញុំជឿថា ព្រះអង្គបានដឹកនាំខ្ញុំ ឲ្យមើលរឿងលោកគេឌាន។ ព្រះទ្រង់បានហៅលោកគេឌានថា “អ្នកប្រយុទ្ធដ៏ខ្លាំងពូកែ”(ពួកចៅហ្វាយ ៦:១២) តែគាត់មានការភ័យខ្លាច ក្នុងការបំពេញភារកិច្ចដឹកនាំទ័ពវាយលុកពួកម៉ាឌាន។ ទោះព្រះទ្រង់បានសន្យាថា នឹងគង់នៅជាមួយ និងប្រទានជ័យជម្នះក៏ដោយ ក៏លោកគេឌាននៅតែទូលសូមទីសម្គាល់ម្តងហើយម្តងទៀត(ខ.១៦-២៣,៣៦-៤០)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះទ្រង់មិនបានថ្កោលទោសលោកគេឌាន ដោយសារគាត់មានការភ័យខ្លាចនោះទេ។ ព្រះអង្គយល់ចិត្តគាត់។ នៅពេលយប់នៃការប្រយុទ្ធ ព្រះអង្គបានធានាលោកគេឌានម្តងទៀត អំពីជ័យជម្នះ ហើយថែមទាំងបានប្រទានគាត់ នូវវិធីជម្នះការភ័យខ្លាចផងដែរ(៧:១០-១១)។ ព្រះទ្រង់ក៏ជ្រាបអំពីការភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំផងដែរ។ ការធានារបស់ព្រះអង្គ បាននាំឲ្យខ្ញុំមានចិត្តក្លាហាន ក្នុងការទុកចិត្តព្រះអង្គ។ ខ្ញុំបានស្គាល់សន្តិភាពរបស់ព្រះអង្គ…
Read article
នៅពីក្រោយភាពល្អឥតខ្ចោះ
ដ្បិតពួកប្អូនទ្រង់មិនបានជឿដល់ទ្រង់ទេ។ យ៉ូហាន ៧:៥ វីដេអូរឿងបុណ្យណូអែល ដែលគ្រួសារលោកបាកឃ័រ(Barker) បានសម្តែងមើលទៅ ហាក់ដូចជាធ្វើបានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ ក្នុងវីដេអូនោះ គេឃើញអ្នកគង្វាល៣នាក់ ដែលបានស្លៀករ៉ូប (សម្ដែងដោយ ក្មេងប្រុសរបស់គ្រួសារនេះ) បានអង្គុយជុំវិញភ្នក់ភ្លើង ក្នុងវាលស្មៅ។ ភ្លាមៗនោះទេវតាមួយអង្គបានចុះមកពីទួល (សម្ដែងដោយបងស្រីរបស់ពួកគេ) ដោយភាពត្រចេះត្រចង់ណាស់ ទាស់តែនាងមានពាក់ស្បែកជើងកីឡាពណ៌ផ្កាឈូក។ ពេលដែលភ្លេងក្នុងវីដេអូនោះ កាន់តែកន្ត្រាក់អារម្មណ៍ ពួកអ្នកគង្វាលនោះក៏បានមើលទៅមេឃ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល។ ពួកគេបានដើរតាមផ្លូវលំមួយ នៅក្នុងវាលស្មៅ ឆ្ពោះទៅរកទារក ដែលជាទារកពិត សម្ដែងដោយប្អូនប្រុសរបស់ពួកគេ នៅក្នុងក្រោលសត្វសម័យបច្ចុប្បន្ន។ ពេលនោះ បងស្រីច្បងរបស់ពួកគេក៏បានដើរតួជានាងម៉ារាវិញម្តង។ បន្ទាប់មក ចូលដល់វគ្គបន្ថែម ឪពុករបស់ពួកគេក៏បានបង្ហើបឲ្យយើងទស្សនាទិដ្ឋភាពក្រៅឆាក។ ពេលកំពុងសម្ដែង ក្មេងតូចៗទាំងនោះបានរអ៊ូថា “ខ្ញុំរងាណាស់”។ “ខ្ញុំត្រូវទៅបន្ទប់ទឹកឥឡូវនេះ” “តើយើងអាចទៅផ្ទះបានទេ?” ម្តាយរបស់ពួកគេក៏បានប្រាប់ពួកគេម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យផ្ដោតអារម្មណ៍ក្នុងការសម្ដែង។ ធាតុពិតនៃការសម្ដែងរបស់ពួកគេ គឺមិនមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ដូចដែលគេបានគិតស្មាននោះទេ។ យើងងាយនឹងមើលឃើញភាពរលូន នៃសាច់រឿងរបស់បុណ្យណូអែលដំបូងបំផុត ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះជន្មរបស់ព្រះយេស៊ូវមានភាពល្អឥតខ្ចោះតាំងពីដើមដំបូង។ ស្តេចហេរ៉ូឌបានព្យាយាមធ្វើគុតព្រះអង្គ កាលព្រះអង្គជាទារកតូច(ម៉ាថាយ ២:១៣)។ នាងម៉ារា និងលោកយ៉ូសែបមានការយល់ច្រឡំមកលើព្រះអង្គ(លូកា ២:៤១-៥០)។ លោកិយស្អប់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ៧:៧)។…
Read article
អំណាចនៃព្រះបន្ទូលព្រះ
នោះពាក្យអញ ដែលចេញពីមាត់អញទៅ ក៏មិនដែលវិលមកឯអញវិញ ដោយឥតកើតផលយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ អេសាយ ៥៥:១១ នៅពេលល្ងាច មុនពេលថ្ងៃបុណ្យណូអែល នៅ ឆ្នាំ១៩៦៨ លោកហ្វ្រែង ប៊រមែន(Frank Borman) លោកជីម ឡូវែល(Jim Lovell) និងលោកប៊ីល អ៊ែនឌ័រ(Bill Anders) បានក្លាយជាមនុស្សដំបូងបំផុត ដែលបានចូលទៅក្នុងគន្លងហោះហើរជុំវិញស្ថានព្រះច័ន្ទ។ ពេលដែលពួកគេបានហោះហើរក្រឡឹងជំវិញស្ថានព្រះចន្ទបាន១០ដង ពួកគេក៏បានចែករំលែករូបថតស្ថានព្រះចន្ទ និងផែនដី ដែលពួកគេថតបាន។ ក្នុងអំឡុងពេលផ្សាយបន្តផ្ទាល់តាមទូរទស្សន៍ ពួកគេក៏បានអាចបទគម្ពីរលោកុប្បត្ដិ ជំពូក១ ម្តងម្នាក់។ នៅក្នុងការអបអរខួបទី៤០ លោកប៊រមែនក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “កាលនោះ គេបានប្រាប់យើងថា នៅពេលល្ងាច មុនថ្ងៃណូអែល យើងនឹងមានចំនួនអ្នកស្តាប់តាមរលកធាតុអាកាសច្រើនបំផុត ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ហើយអង្គការណាសាគ្រាន់តែបានណែនាំយើងឲ្យនិយាយអ្វីដែលត្រឹមត្រូវប៉ុណ្ណោះ”។ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានសម្រេចចិត្តអានខគម្ពីរនោះ ដែលនៅតែបានដាំគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីពិត ក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សជាច្រើន ដែលបានស្តាប់ការចាក់ផ្សាយជាប្រវត្តិសាស្ត្រនោះ។ ព្រះទ្រង់បានមានបន្ទូល តាមរយៈហោរាអេសាយថា “ចូរឱនត្រចៀក ហើយមកឯអញ ចូរស្តាប់ចុះ នោះព្រលឹងឯងនឹងបានរស់នៅ”(អេសាយ ៥៥:៣)។ ព្រះអង្គបានបង្ហាញនូវការប្រទានសេចក្តីសង្គ្រោះដោយឥតគិតថ្លៃ ដើម្បីអញ្ជើញយើង ឲ្យងាកបែរពីបាប និងទទួលសេចក្តីមេត្តា និងការអត់ទោសបាបពីព្រះអង្គ(ខ.៦-៧)។…
Read article
ថ្លែងប្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ
មាត់ទូលបង្គំនឹងថ្លែងប្រាប់ពីសេចក្តីសុចរិត និងពីសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ជាដរាបរាល់ថ្ងៃ ពីព្រោះទូលបង្គំមិនដឹងជាមានចំនួនប៉ុន្មានទេ។ ទំនុកដំកើង ៧១:១៥ សត្វត្រីបាឡែន ដែលអ្នកស្រាវជ្រាវបានដាក់ឈ្មោះឲ្យថា “យាយត្រីបាឡែន” ទំនងជាដឹងអំពីសារៈសំខាន់នៃតួនាទីរបស់វា ក្នុងការរស់នៅរបស់ត្រីបាឡែនដែលជា “ចៅ” របស់វា។ មេរបស់ត្រីបាឡែននេះបានស្លាប់កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ធ្វើឲ្យកូនត្រីបាឡែនកំព្រានេះ មិនមានវ័យធំល្មមនឹងអាចរស់នៅ ដោយខ្លួនឯង ដោយគ្មានការការពារ និងការគាំទ្រ។ យាយត្រីបាឡែន ដែលស្ថិតក្នុងវ័យប្រហែល៨០ឆ្នាំ ក៏បានទៅណាមកណាជាមួយវា ដើម្បីបង្រៀនវាឲ្យចេះរស់នៅ ដោយខ្លួនឯង។ យាយត្រីបាឡែនបានប្រមូលត្រីខ្លះ ឲ្យកូនត្រីបាឡែននោះស៊ី ជាជាងស៊ីត្រីទាំងនោះ ដោយខ្លួនឯង ដើម្បីឲ្យវាមិនគ្រាន់តែមានអាហារបរិភោគ តែក៏បានដឹងថា មានអ្វីខ្លះដែលវាត្រូវស៊ី ហើយវាអាចទៅរកត្រីសាម៉ុងនៅកន្លែងណា ដើម្បីឲ្យវាអាចមានជីវិតរស់។ យើងក៏មានកិត្តិយស និងក្តីអំណរពិសេស ក្នុងការចែកចាយអ្វីដែលយើងបានដឹង ពោលគឺយើងអាចចែកចាយអំពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើ និងលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ ដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងដែលមានវ័យចាស់ បានទូលសូមព្រះអនុញ្ញាតឲ្យគាត់ “បានថ្លែងប្រាប់ពីព្រះចេស្ដាទ្រង់ ដល់ដំណមនុស្សជាន់ក្រោយ និងពីឥទ្ធានុភាពទ្រង់ ដល់ពួកអ្នកដែលត្រូវកើតខាងមុខ”(ទំនុកដំកើង ៧១:១៨)។ គាត់មានចិត្តឆេះឆួលចង់ចែករំលែកអ្វីដែលគាត់បានដឹងអំពីព្រះ ដល់អ្នកដទៃ ដែលមានដូចជា “សេចក្តីសុចរិត” និង “សេចក្តីសង្គ្រោះ” របស់ព្រះអង្គ ដែលយើងត្រូវការ ដើម្បីមានការចម្រើនឡើង(ខ.១៥)។ ទោះយើងមិនមានសក់ស្កូវ…
Read article
បន្ទន់ខ្លួន ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់
ព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក ដែលទ្រង់កំសាន្តចិត្តយើងរាល់គ្នា ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីវេទនា។ ២កូរិនថូស ១:៣-៤ ស្ត្រីជាម្តាយវ័យក្មេងម្នាក់ កំពុងដើរតាមពីក្រោយកូនស្រីរបស់គាត់ ដែលកំពុងធាក់កង់តូចមួយ ឲ្យបានលឿនបំផុត តាមដែលជើងនាងអាចធាក់បាន។ តែពេលដែលនាងតូចធាក់កង់លឿនពេក លើសពីអ្វីដែលនាងចង់បាន នាងក៏បានដួលកង់ ហើយក៏បានស្រែកយំ ដោយសារការឈឺចាប់នៅត្រង់កជើងរបស់នាង។ ម្តាយរបស់នាងក៏បានលត់ជង្គង់ចុះដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម ឱនក្បាលថើបជើងរបស់នាង ដើម្បីឲ្យការឈឺចាប់រលាយបាត់។ នាងតូចក៏បាត់ឈឺជើង។ នាងស្ទុះងើបឡើងជិះកង់ជាថ្មីម្តងទៀត។ តើអ្នកមិនរំពឹងឲ្យការឈឺចាប់របស់អ្នកឆាប់រលាយបាត់ យ៉ាងងាយស្រួលដូចនេះទេឬ? សាវ័កប៉ុលបានពិសោធន៍នឹងការកម្សាន្តចិត្តមកពីព្រះ នៅក្នុងការតយុទ្ធជាប់ជានិច្ច ក្នុងសេចក្តីជំនឿ ហើយនៅតែបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ គាត់បានរៀបរាប់អំពីទុក្ខលំបាកទាំងនោះ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ១១:២៣-២៩ ដែលមានដូចជា ការទទួលរងការវាយដំ ចោលនឹងថ្ម ការគេងមិនបានគ្រប់គ្រាន់ ភាពអត់ឃ្លាន និងការខ្វល់ខ្វាយអំពីពួកជំនុំទាំងអស់។ គាត់ក៏បានដឹងច្បាស់ថា ព្រះទ្រង់ជា “ព្រះវរបិតាដ៏មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ជាព្រះដ៏កំសាន្តចិត្តគ្រប់ជំពូក”(១:៣)។ ព្រះអង្គប្រៀបដូចជាម្តាយដែលកម្សាន្តចិត្តកូន ដែលកំពុងមានការឈឺចាប់។ ព្រះទ្រង់កម្សាន្តចិត្តយើង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ តាមរបៀបផ្សេងៗជាច្រើន។ ព្រះអង្គអាចកម្សាន្តចិត្តយើង តាមរយៈខគម្ពីរ ឬព្រះអង្គឲ្យនរណាម្នាក់ផ្ញើសារលើកទឹកចិត្តយើង ឬបណ្តាលចិត្តមិត្តភក្តិយើង ឲ្យទូរស័ព្ទមកយើង ដើម្បីលើកទឹកចិត្ត។ ទុក្ខលំបាកប្រហែលមិនកន្លងផុតទៅភ្លាមៗទេ តែដោយសារព្រះទ្រង់បន្ទន់ព្រះកាយ ដើម្បីជួយយើង…
Read article
ការអធិស្ឋានដ៏មានតម្លៃ
សូមឲ្យពាក្យទាំងនេះ ដែលយើងបានទូលអង្វរ បាននៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ។ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ៨:៥៩ នៅបច្ចិមប្រទេស សត្វចាបក្លឺក ចូលចិត្តស៊ីគ្រាប់ធញ្ញជាតិជាអាហារ។ រៀបរាល់ឆ្នាំពួកវាបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់រដូវរងា ដោយលាក់គ្រាប់ដើមស្រល់សម្បកពណ៌សបួនប្រាំគ្រាប់ ក្នុងមួយរន្ធ។ ជាសរុប វាអាចលាក់គ្រាប់ស្រល់នោះបានប្រហែល៥០០គ្រាប់ ក្នុងរយៈពេល១ម៉ោង។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក វាក៏ត្រឡប់មករកគ្រាប់ដែលវាបានលាក់នោះ ទោះជាមានព្រឹលធ្លាក់ខ្លាំងក៏ដោយ។ សត្វចាបក្លឺកមួយក្បាលអាចចងចាំកន្លែងលាក់គ្រាប់ស្រល់ បាន១ម៉ឺនទីតាំង ជាសមត្ថភាពដ៏អស្ចារ្យ បើធៀបនឹងសមត្ថភាពចងចាំរបស់មនុស្សដែលជាញឹកញាប់ សូម្បីតែកន្លែងទុកសោឡាន ម៉ូតូ ឬកន្លែងទុកវ៉ែនតា ក៏យើងពិបាកចងចាំដែរ។ តែសមត្ថភាពនៃការចងចាំកន្លែងបានច្រើនយ៉ាងនេះ មិនមានអ្វីអស្ចារ្យទេ បើយើងប្រៀបផ្ទឹមនឹងសមត្ថភាពរបស់ព្រះ ដែលអាចចងចាំការអធិស្ឋានរបស់យើងរាល់គ្នា។ ព្រះអង្គអាចចងចាំការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់នីមួយៗ ហើយអាចឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ទោះយើងបានអធិស្ឋានតាំងពី១ឆ្នាំមុនក៏ដោយ។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរវិវរណៈ សាវ័កយ៉ូហានបានពិពណ៌នា អំពី “តួមានជីវិតទាំង៤ និងពួកចាស់ទុំ២៤នាក់” ថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់ នៅស្ថានសួគ៌។ ពួកគេម្នាក់ៗ “កាន់ស៊ុង និងពានមាស ដែលពេញដោយគ្រឿងក្រអូបរៀងខ្លួន ឯគ្រឿងក្រអូបនោះជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធ”(៥:៨)។ ដែលគ្រឿងក្រអូបនៅសម័យបុរាណមានតម្លៃថ្លៃយ៉ាងណា នោះសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើងក៏មានតម្លៃជាងនោះទៀត ចំពោះព្រះ បានជាព្រះអង្គបានដាក់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើង ក្នុងពានមាស នៅចំពោះមុខព្រះអង្គជានិច្ច! ការអធិស្ឋានរបស់យើងមានតម្លៃចំពោះព្រះ ព្រោះយើងសំខាន់ចំពោះព្រះអង្គ ហើយតាមរយៈសេចក្តីសប្បុរស…
Read article