មិត្តភាពអស់មួយជីវិត
លោកមិនបានបរិភោគអ្វីសោះ ដោយមានសេចក្តីឈឺឆ្អាលចំពោះដាវីឌ ហើយពីព្រោះបិតាបានធ្វើឲ្យមានសេចក្តីខ្មាសផង។ ១សាំយ៉ូអែល ២០:៣៤ លោកវីលៀម ខោភ័រ(William Cowper ឆ្នាំ១៧៣១-១៨០០) ជាកវីកំណាព្យជនជាតិអង់គ្លេស បានបង្កើតមិត្តភាពជាមួយលោកគ្រូគង្វាល ចន ញូតុន(John Newton ឆ្នាំ១៧២៥-១៨០៧) ជាអតីតអ្នកជួញដូរទាសករ។ លោកខោភ័របានកើតជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងថប់បារម្ភ ហើយបានព្យាយាមសម្លាប់ខ្លួនពីរបីដងហើយ។ ពេលលោកញូតុនទៅសួរសុខទុក្ខគាត់ អ្នកទាំងពីរក៏បាននាំគ្នាដើរអស់ជាច្រើនម៉ោង ហើយក៏បានជជែកគ្នាអំពីព្រះ។ លោកគ្រូញូតុនយល់ឃើញថា ការប្រកបគ្នា និងការមានមូលហេតុដែលត្រូវនិពន្ធបទកំណាព្យ មានប្រយោជន៍ចំពោះលោកខោភ័រ ដូចនេះលោកគ្រូគង្វាលក៏មានគំនិតនិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកសកល។ លោកខោភ័រក៏បានរួមចំណែកក្នុងការនិពន្ធបទចម្រៀងទំនុកសកលជាច្រើនបទ ដោយរាប់បញ្ចូលទាំងបទ “ព្រះទ្រង់ធ្វើការតាមរបៀបដ៏អាថ៌កំបាំង”។ ពេលលោកញូតុនផ្លាស់ទៅធ្វើការក្នុងព្រះវិហារមួយទៀត គាត់នៅតែមានមិត្តភាពដ៏រឹងមាំជាមួយលោកខោភ័រ ហើយក៏បន្តសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅលោកខោភ័រជាទៀតទាត់ រហូតដល់ពេលលោកខោភ័រលាចាកលោក។ មិត្តភាពរបស់លោកខោភ័រ និងលោកញូតុនមានភាពស្រដៀងគ្នានឹងមិត្តភាពរវាងដាវីឌ និងយ៉ូណាថាន នៅគ្រាសញ្ញាចាស់។ បន្ទាប់ពីដាវីឌបានប្រយុទ្ធឈ្នះកូលីយ៉ាតហើយ “ចិត្តយ៉ូណាថានក៏មូលជាប់នឹងចិត្តគាត់ ហើយយ៉ូណាថានបានស្រឡាញ់ដាវីឌទុកដូចជាខ្លួនលោកដែរ”(១សាំយ៉ូអែល ១៨:១)។ ទោះយ៉ូណាថានជាបុត្រារបស់ស្តេចសូលក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានការពារដាវីឌ ទាស់ប្រឆាំងនឹងការច្រណែន និងកំហឹងរបស់ស្តេចសូល ដោយសួរបិតាទ្រង់ ពីមូលហេតុដែលបិតាទ្រង់ចង់សម្លាប់ដាវីឌ។ ស្តេចសូលក៏បានឆ្លើយតបដោយ “ពួយដែកពួយទៅ ដើម្បីប្រហារយ៉ូណាថាន”(២០:៣៣)។ តែយ៉ូណាថាន បានគេចទាន់ ហើយក៏បានសោកសង្រេង ចំពោះការប្រព្រឹត្តដ៏អាម៉ាសរបស់បិតាទ្រង់…
Read article
ចក្រវាលក្នុងព្រះហស្តព្រះអង្គ
តើផ្លូវឯណាដែលនាំទៅដល់សំណាក់នៃពន្លឺ ឯសេចក្តីងងឹត តើមានកន្លែងនៅឯណា? យ៉ូប ៣៨:១៩ លោកវីលៀម សាតន័រ(William Shatner) បានដើរតួជាលោកកាពីទែន ខឺក(Kirk) ក្នុងរឿងភាគ ដែលគេបានចាក់ផ្សាយតាមទូរទស្សន៍មានចំណងជើងថា ការធ្វើដំណើរទៅកាន់ភពផ្កាយ តែគាត់មិនបានត្រៀមខ្លួនធ្វើដំណើរចូលលំហរអវកាស ក្នុងជីវិតពិតទេ។ គាត់ក៏បានធ្វើដំណើរក្នុងលំហរអវកាសក្នុងកំរិតទៀប បាន១១នាទី ហើយក៏បានហៅការធ្វើដំណើរនោះថា បទពិសោធន៍ដែលអស្ចារ្យបំផុតដែលគាត់អាចនឹកស្រមៃដល់។ គាត់បានបោះជំហានចេញពីយានអវកាស ហើយមានចិត្តស្ងើច ពេលបានឃើញផែនដីពណ៌ខៀវនៅក្រោមជើងគាត់ ហើយបានសម្លឹងមើលទៅភាពងងឹតនៃលំហរអវកាស នៅក្រៅភពផែនដី។ គាត់ថា សម្រស់នៃពណ៌ដែលគាត់បានឃើញ និងអារម្មណ៍ដែលគាត់មាន ពេលខ្លួនគាត់កំពុងអណ្ដែតក្នុងលំហអវកាស គឺពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ ភពផែនដីរបស់យើងជាចំណុចពណ៌ខៀវតូចល្អិត នៅក្នុងលំហងងឹតដ៏សែនធំគ្មានដែនកំណត់។ ពេលយើងបានឃើញទិដ្ឋភាពនោះដោយផ្ទាល់ យើងអាចមានអារម្មណ៍ភ័យព្រួយ។ លោកសាតន័របានប្រាប់យើងថា ការហោះហើរចេញពីផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវ ចូលទៅក្នុងភាពងងឹតនៃលំហអវកាស គឺប្រៀបដូចជាការហោះហើរចូលទៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់។ គាត់ថា បទពិសោធន៍ពេលនោះបានធ្វើឲ្យគាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយវាពិតជាមិនគួរឲ្យជឿ។ រឿងនៃការធ្វើដំណើររបស់លោកសាតន័រឡើងលំហរអវកាស អាចធ្វើឲ្យយើងពិចារណាអំពីជីវិត។ យើងជាវត្ថុតូចល្អិត ក្នុងចក្រវាល តែព្រះដែលបានបង្កើតពន្លឺ ហើយញែកវាចេញពីភាពងងឹត បានស្រឡាញ់យើង(លោកុប្បត្ដិ ១:៣-៤)។ ព្រះវរបិតាជ្រាបថា ភាពងងឹតមាននៅទីណា ហើយជ្រាបអំពីផ្លូវទៅរកទីលំនៅរបស់វា(យ៉ូប ៣៨:១៩-២០)។ ព្រះអង្គបាន “ចាប់តាំងបង្កផែនដីឡើង ……
Read article
កុំភ្លេចព្រះគុណណាមួយរបស់ព្រះអង្គឡើយ
យើងងាយនឹងរស់នៅពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដោយមិនបានគិតច្រើន អំពីការពិតដ៏អស្ចារ្យដែលថា ព្រះទ្រង់បានអត់ទោសបាបឲ្យយើង នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អ ស៊ី ស្ព្រោល សូមរំឭក អំពីសារៈសំខាន់នៃការនឹកចាំ អំពីសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះអម្ចាស់ ដែលបានជួយសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីបាប។ អត្ថបទ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកចំណាយពេលមួយភ្លែត ដើម្បីធ្វើការពិនិត្យមើលជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកបន្តិច នៅក្នុងការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក។ ខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករំឭកអំពីពេលដំបូង ដែលអ្នកបានដឹងថា ព្រះទ្រង់បានអត់ទោសឲ្យអំពើបាបទាំងអស់របស់អ្នក។ ហើយសូមព្យាយាមរំឭកអំពីអត្ថប្រយោន៍ ដែលការអត់ទោសបាបមាន សម្រាប់ជីវិតអ្នក ដែលមានដូចជា សេរីភាព ដែលវិញ្ញាណអ្នកទទួលបាន សន្តិភាពដែលកើតមានក្នុងសម្បជញ្ញៈ ឬបញ្ញាចិត្តរបស់អ្នក ក្តីអំណរដែលកើតមានក្នុងចិត្តអ្នកជាដើម។ តែយើងនៅតែងាយភ្លេចការអ្វីដែលព្រះបានធ្វើ ភ្លេចថា ព្រះអង្គបានអត់ទោសឲ្យយើង ហើយបានសម្អាតយើងឲ្យស្អាត ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ស្តេចដាវីឌបានយល់អំពីសេចក្តីនេះច្បាស់ណាស់ កាលទ្រង់និពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលបានចែងថា “ព្រលឹងអញអើយ ចូរសរសើរដល់ព្រះយេហូវ៉ាចុះ ហើយកុំឲ្យភ្លេចបណ្តាព្រះគុណណាមួយរបស់ទ្រង់ឡើយ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:២)។
Read article
ជីវិតដែលមានន័យ
«សេចក្តីជ័យជំនះបានលេបសេចក្តីស្លាប់បាត់ហើយ»។ ១កូរិនថូស ១៥:៥៤ អ្នកនិពន្ធ ជាជនជាតិអាហ្សង់ទីន ឈ្មោះ ជក លូអ៊ីស ប៉ច(Jorge Luis Borges) បាននិពន្ធរឿងខ្លីមួយ ដែលនិយាយ អំពីលោកម៉ាកូស រូហ្វូស(Marcus Rufus) ជាទាហានរ៉ូម៉ាំង ដែលបានផឹកទឹក ពី “ទន្លេអាថ៌កំបាំងមួយ ដែលជួយឲ្យមនុស្សមានជីវិតអមតៈ”។ ពេលមួយ លោកម៉ាកូសក៏បានដឹងថា ជីវិតអមតៈមិនមានលក្ខណៈដូចអ្វីដែលមនុស្សរំពឹងចង់បាននោះទេ ព្រោះ ជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ជាជីវិតឥតន័យ។ តាមពិត សេចក្តីស្លាប់បានធ្វើឲ្យជីវិតមានន័យ។ លោកម៉ាកូសក៏បានរកឃើញថ្នាំបន្សាប ដែលជាទឹកផុសដែលមានទឹកថ្លា។ បន្ទាប់ពីគាត់បានផឹកទឹកនោះហើយ គាត់ក៏បានយកដៃគាត់ទៅឆ្កូតនឹងបន្លា ហើយឈាមមួយដំណក់ក៏បានស្រក់ចុះមក ជាសញ្ញាបង្ហាញថា គាត់មានជីវិតដូចដើមវិញ ដែលអាចស្លាប់ដូចមនុស្សទូទៅ។ យើងក៏មិនខុសពីលោកម៉ាកូសដែរ ព្រោះជួនកាល យើងអស់សង្ឃឹម ដោយសារភាពអន់ខ្សោយនៃជីវិត និងការរំពឹងគិតអំពីសេចក្តីស្លាប់(ទំនុកដំកើង ៨៨:៣)។ យើងយល់ស្របថា សេចក្តីស្លាប់នាំឲ្យជីវិតមានន័យ។ តែខ្លឹមសារនៃរឿងនេះបានបែកជាពីរនៅត្រង់ចំណុចនេះឯង។ យើងខុសពីលោកម៉ាកុស ព្រោះយើងដឹងថា នៅក្នុងការសុគតរបស់ព្រះគ្រីស្ទ យើងរកឃើញអត្ថន័យពិតនៃជីវិតយើង។ ព្រះគ្រីស្ទបានឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ តាមរយៈការបង្ហូរព្រះលោហិតនៅលើឈើឆ្កាងរហូតអស់ព្រះជន្ម ហើយជ័យជម្នះរបស់ទ្រង់បានលេបសេចក្តីស្លាប់ហើយ(១កូរិនថូស ១៥:៥៤)។ សម្រាប់យើង…
Read article
ខ្ញុំបានឮជួងណូអែល
ឱព្រលឹងអញអើយ ហេតុអ្វីបានជាត្រូវបង្អោន ហើយរសាប់រសល់នៅក្នុងខ្លួនដូច្នេះ ចូរសង្ឃឹមដល់ព្រះចុះ។ ទំនុកដំកើង ៤៣:៥ បទចម្រៀង “ខ្ញុំឮសម្លេងជួង នៅថ្ងៃណូអែល” ត្រូវបាននិពន្ធឡើង ផ្អែកទៅលើបទកំណាព្យ ដែលលោកហេនរី វ៉ាដវើត ឡងហ្វេឡូ (Henry Wadsworth Longfellow) បាននិពន្ធ នៅឆ្នាំ១៨៦៣។ បទចម្រៀងនេះជាបទចម្រៀងថ្ងៃណូអែល ដែលពិតជាមានលក្ខណៈចម្លែក។ បទចម្រៀងនេះមិនបានរៀបរាប់អំពីក្តីអំណរនៅថ្ងៃណូអែល ដូចការរំពឹងគិតនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ មានលក្ខណៈជាបទទំនួញ ដែលប្រែសម្រួលមកមានន័យថា “ខ្ញុំឈ្ងោកមុខដោយអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំថា គ្មានសន្តិភាពនៅលើផែនដីទេ ព្រោះសេចក្តីសម្អប់ជន់ជោរខ្លាំងណាស់ ហើយបានចំអកឲ្យបទចម្រៀង អំពីសន្តិភាពនៅលើផែនដី និងបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្សទាំងឡាយ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បទទំនួញនេះបានបោះជំហានទៅមុខចូលក្នុងក្តីសង្ឃឹម ដោយធានាយើងយ៉ាងដូចនេះថា “ព្រះទ្រង់មិនស្លាប់ទេ ហើយក៏មិនផ្ទំលក់ផង។ ការអាក្រក់នឹងបរាជ័យ អំពើល្អនឹងឈ្នះ ដោយសន្តិភាពនៅលើផែនដី នេះជាបំណងព្រះទ័យដ៏ល្អ ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស”។ យើងអាចរកឃើញគំរូនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ចេញពីទំនួញ នៅក្នុងបទទំនុកដំកើងបែបទំនួញនៃព្រះគម្ពីរ។ ជាក់ស្តែង បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៤៣ ចាប់ផ្តើមដោយអ្នកនិពន្ធពោលទំនួញ អំពីខ្មាំងសត្រូវ ដែលវាយប្រហារគាត់(ខ.១) និងអំពីព្រះរបស់គាត់ ដែលហាក់ដូចជាបានភ្លេចគាត់ហើយ(ខ.២)។…
Read article
ប្រកាន់ខ្ជាប់ការអ្វីដែលល្អ
ចូរឲ្យមានសេចក្តីស្រឡាញ់ឥតពុតមាយា ទាំងខ្ពើមសេចក្តីអាក្រក់ ហើយកាន់ខ្ជាប់ខាងសេចក្តីល្អវិញ។ រ៉ូម ១២:៩ ពេលណាយើងចតឡានរបស់យើង នៅក្បែរវាលស្មៅបើកចំហមួយ ហើយដើរកាត់វាលស្មៅនោះ ទៅរកផ្ទះរបស់យើង ជើងខោរបស់យើងក៏បានជាប់កន្ត្រើយ ស្ទើរតែគ្រប់ពេល ជាពិសេសក្នុងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ។ ផ្កាកន្ត្រើយទាំងនោះបានតោងជាប់ជើងខោ និងស្បែកជើងក្រណាត់ ឬអ្វីក៏ដោយដែលដើរកាត់វា ហើយក្លាយជាយានជំនិះ សម្រាប់ឲ្យវាជិះទៅរកគោលដៅបន្ទាប់។ នេះជារបៀបដែលស្មៅកន្ត្រើយបានសាបព្រោះគ្រាប់របស់វា ក្នុងទីវាល នៅតំបន់ខ្ញុំ និងទូទាំងពិភពលោក។ ពេលណាខ្ញុំព្យាយាមបេះកន្ត្រើយចេញពីជើងខោខ្ញុំ ខ្ញុំច្រើនតែគិត អំពីពាក្យលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ឲ្យ “ប្រកាន់ខ្ជាប់សេចក្តីល្អ”(រ៉ូម ១២:៩)។ ពេលណាយើងព្យាយាមស្រឡាញ់អ្នកដទៃ យើងអាចមានការពិបាក។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើង ឲ្យប្រកាន់ខ្ជាប់សេចក្តីល្អ មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត ហើយជម្នះការអាក្រក់ តាមការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៩)។ បើអ្នកគ្រាន់តែយកដៃបោសផ្កាកន្ត្រើយ នោះពួកវាមិនជ្រុះពីជើងខោរបស់អ្នកងាយៗឡើយ។ ពួកវានៅតែតោងជាប់ ទាល់តែអ្នកបេះពួកវាចេញម្តងមួយៗ។ ហើយពេលណាយើងផ្ដោតទៅលើការអ្វីដែលល្អ ដោយផ្ដោតចិត្តទៅលើសេចក្តីមេត្តា សេចក្តីអាណិត និងព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ នោះយើងអាចមានក្តីស្រឡាញ់ដ៏រឹងមាំ ចំពោះអ្នកដទៃ ដោយពឹងអាងកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គជួយយើងឲ្យមានការប្តូរផ្តាច់ចំពោះគ្នា ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ដោយចាត់ទុកតម្រូវការអ្នកដទៃជាសំខាន់ជាងតម្រូវការខ្លួនឯង(ខ.១០)។ ជាការពិតណាស់ កន្ត្រើយដែលជាប់ជើងខោអាចពិបាកបេះចេញ តែពួកវាក៏បានរំឭកខ្ញុំ ឲ្យប្រកាន់ខ្ជាប់សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏រឹងមាំ ចំពោះអ្នកដទៃ…
Read article