អ្នកថា ព្រះអង្គជានរណា?
តើមនុស្សទាំងឡាយ គេថាខ្ញុំជាអ្នកណា? ម៉ាកុស ៨:២៧ តើមនុស្សជឿថា ព្រះយេស៊ូវជានរណា? អ្នកខ្លះនិយាយថា ព្រះអង្គជាគ្រូបង្រៀនដ៏ល្អ ខ្លះទៀតថា ព្រះអង្គគ្រាន់តែជាបុរសម្នាក់។ អ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ស៊ី អេស លូអ៊ីស(C. S. Lewis) បានសរសេរថា “បើព្រះយេស៊ូវមិនមែនជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះទេ នោះគេមុខជាចាត់ទុកព្រះអង្គជា មនុស្សឆ្កួត ឬអាក្រក់ជាងនេះទៀត។ អ្នកអាចថា ព្រះអង្គជាមនុស្សឡប់ អ្នកអាចស្តោះទឹកមាត់ដាក់ ហើយធ្វើគុតព្រះអង្គ ដោយចោទថា ព្រះអង្គជាអារក្ស ឬអ្នកអាចក្រាបនៅទៀបព្រះបាទព្រះអង្គ ហើយហៅព្រះអង្គថា ព្រះអម្ចាស់ និងព្រះ តែចូរយើងកុំបន្ទាបព្រះអង្គ ដោយមិនសមហេតុសមផលថា ព្រះអង្គគ្រាន់តែជាគ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យនោះឡើយ”។ គាត់ក៏បានបកស្រាយផងដែរថា បើការអះអាងរបស់ព្រះយេស៊ូវថា ព្រះអង្គជាព្រះ ជាការអះអាងខុស នោះគេក៏មិនអាចហៅព្រះអង្គថា ហោរាដ៏អស្ចារ្យឡើយ។ គេនឹងចោទព្រះអង្គថា បានប្រមាថព្រះជាមិនខាន។ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គកំពុងជជែកជាមួយពួកសាវ័ក ក្នុងដំណើរពីភូមិមួយ ទៅភូមិមួយទៀត ព្រះយេស៊ូវក៏បានសួរពួកគេថា “តើមនុស្សទាំងឡាយ គេថាខ្ញុំជាអ្នកណា?”(ម៉ាកុស ៨:២៧)។ ខ្លះថា ព្រះអង្គជាលោកយ៉ូហាន បាទីស្ទ ខ្លះថា ព្រះអង្គជាហោរាអេលីយ៉ា…
Read article
ការចំហចិត្តទទួលការបង្រៀន
ប្រយោជន៍ឲ្យមនុស្សប្រាជ្ញាបានស្តាប់ ហើយចំរើនចំណេះឡើង ឲ្យអ្នកណាដែលមានយោបល់បានដឹងដល់សេចក្តីទូន្មានមាំទាំ។ សុភាសិត ១:៥ ការទទួលការរិះគន់ និងការកែតម្រង់ ពីអ្នកដទៃ មានសារៈសំខាន់ណាស់។ រឿងនេះក៏អាចកើតឡើង ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធផងដែរ។ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញលោករីឆាត ប៊ី ហេយ(Richard B. Hays) ដែលជាបណ្ឌិត និងទេវវិទូ បានសរសេរអត្ថបទមួយ ដើម្បីកែសម្រួលសំណេរ ដែលគាត់បានសរសេរខុសកាលប៉ុន្មានឆ្នាំមុន។ គាត់បានបង្ហាញចេញនូវការបន្ទាបខ្លួន នៅក្នុងការផ្លាស់ប្តូរទស្សន: ដែលគាត់ធ្លាប់មានកាលពីអតីតកាល ដោយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់បានប្ដេជ្ញាចិត្តរៀនសូត្រពីអ្នកដទៃ ពេញមួយជីវិត។ នៅក្នុងសេចក្តីផ្តើមនៃកណ្ឌគម្ពីរសុភាសិត ស្តេចសាឡូម៉ូន បានរៀបរាប់ត្រួសៗ អំពីគោលបំណង នៃការនិពន្ធសុភាសិត។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ ទ្រង់ក៏បានជំរុញផងដែរថា ទ្រង់បាននិពន្ធសុភាសិតទាំងនោះ “ប្រយោជន៍ឲ្យមនុស្សប្រាជ្ញាបានស្តាប់ ហើយចំរើនចំណេះឡើង ឲ្យអ្នកណាដែលមានយោបល់បានដឹងដល់សេចក្តីទូន្មានមាំទាំ”(សុភាសិត ១:៥)។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានជំរុញពួកអ្នកប្រាជ្ញ ឲ្យស្តាប់ រៀនសូត្រ និងបន្តលូតលាស់ផងដែរ។ គឺមិនខុសពីសាវ័កប៉ុល ដែលបានអះអាងថា ទោះគាត់បានដើរតាមព្រះយេស៊ូវអស់រាប់សិបឆ្នាំហើយក្តី ក៏គាត់នៅតែព្យាយាមស្គាល់ព្រះយេស៊ូវជានិច្ច(ភីលីព ៣:១០)។ គ្មាននរណាម្នាក់រងគ្រោះ ដោយសារការបន្តបើកចំហចិត្តទទួលការបង្រៀនដ៏ត្រឹមត្រូវនោះឡើយ ។ ខណៈពេលដែលយើងព្យាយាមបន្តលូតលាស់…
Read article
សេរីភាពពិតប្រាកដ
កុំឲ្យអ្នកណាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវរកដល់អ្នកដទៃវិញ។ ១កូរិនថូស ១០:២៤ កាលមេលលីង(Meiling) កំពុងអានសៀវភៅនៅលើរថភ្លើង គាត់បានជក់ចិត្តនឹងការគូសចំណាំពីលើបន្ទាត់អក្សរ និងការសរសេរនៅលើគែមទំព័រសៀវភៅអាននោះ។ តែពេលដែលគាត់បានឃើញស្ត្រីដែលអង្គុយនៅក្បែរគាត់ស្តីឲ្យកូន នោះគាត់ក៏ឈប់គូសចំណាំនៅលើសៀវភៅទៀត។ ស្ត្រីជាម្តាយនោះកំពុងតែស្តីប្រដៅកូនតូច ដែលកំពុងគូសក្រវេមក្រវាម ពីលើសៀវភៅដែលបានខ្ចីពីបណ្ណាល័យ។ មេលលីងក៏បានប្រញាប់ដាក់ប៊ិចចុះ ដោយមិនចង់ឲ្យក្មេងតូចនោះបន្តធ្វើតាមគាត់ ដោយការយល់ច្រឡំ ហើយមិនស្តាប់តាមការប្រៀនប្រដៅរបស់ម្តាយខ្លួនទៀតឡើយ។ គាត់ដឹងថា ក្មេងតូចនោះមិនយល់អំពីភាពខុសគ្នា រវាងការធ្វើឲ្យខូចសៀវភៅខ្ចីពីបណ្ណាគារ និងការគូសចំណាំពីលើសៀវភៅអាន ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់គាត់នោះឡើយ។ សកម្មភាពរបស់មេលលីងបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ក្នុងបទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ១០:២៣-២៤ ដែលចែងថា “មានច្បាប់ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ តែគ្រប់ទាំងការគ្មានប្រយោជន៍ទេ មានច្បាប់ធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់ តែគ្រប់ទាំងការមិនស្អាងចិត្តឡើងទេ កុំឲ្យអ្នកណាស្វែងរកតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ត្រូវរកដល់អ្នកដទៃវិញ”។ អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ក្នុងពួកជំនុំដ៏ក្មេងវ័យ នៅទីក្រុងកូរិនថូស បានយល់ឃើញថា ពួកគេអាចប្រើសេរីភាពក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ជាឱកាសស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ តែសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកគេថា ពួកគេគួរតែគិតថា សេរីភាពនោះ គឺជាឱកាសដើម្បីស្អាង និងស្វែងរកប្រយោជន៍អ្នកដទៃ។ សេរីភាពពិតប្រាកដ គឺមិនមែនជាការមានសិទ្ធិធ្វើអ្វីតាមចិត្តនោះទេ តែសម្រាប់ធ្វើអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ ថ្វាយដល់ព្រះ។ កាលណាយើងប្រើសេរីភាពរបស់យើង ដើម្បីស្អាងអ្នកដទៃឡើង ជាជាងបម្រើប្រយោជន៍ខ្លួនឯង នោះមានន័យថា យើងកំពុងតែដើរតាមគំរូព្រះយេស៊ូវ។—Poh…
Read article
ជួយទំនុកបម្រុងអ្នកដទៃ
ចូរសំរេចតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ដ៏ពិត ហើយសំដែងសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ។ សាការី ៧:៩ លោកចូស(Jose) ជាគ្រូបង្រៀនអាយុ៧៧ឆ្នាំ ដែលបានយកឡានរបស់ខ្លួន ធ្វើជាផ្ទះ អស់៨ឆ្នាំ។ រៀងរាល់ពេលយប់ បុរសចំណាស់រូបនេះតែងតែពិនិត្យមើលអាគុយរបស់រថយន្តហ្វ៊តឆ្នាំ១៩៩៧ របស់ខ្លួន យ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីឲ្យគាត់អាចប្រើកុំព្យូទ័រ ធ្វើកិច្ចការសាលានៅពេលល្ងាច។ គាត់មិនបានប្រើប្រាក់ដែលគាត់រកបាន ដើម្បីបង់ថ្លៃផ្ទះជួលនោះឡើយ តែបានផ្ញើប្រាក់ទាំងនោះទៅក្រុមគ្រួសារជាច្រើន នៅប្រទេសម៊ិចស៊ីកូ ដែលត្រូវការលុយទាំងនោះខ្លាំងជាងគាត់។ រៀងរាល់ពេលព្រឹកព្រលឹម អតីតសិស្សរបស់គាត់ តែងតែឃើញគាត់រើកកាយរបស់របរនៅក្នុងគូទឡានរបស់គាត់។ បុរសនោះក៏អាណិតគាត់ ហើយក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីម្យ៉ាងសម្រាប់គាត់។ បុរសនោះក៏បានធ្វើកម្មវិធីរៃអង្គាសប្រាក់សម្រាប់គាត់ ហើយមួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ក៏បានយកមូលទានប័ត្រមួយសន្លឹក មកជូនគាត់ ដើម្បីជួយគាត់បង់ថ្លៃកន្លែងស្នាក់នៅ។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងម្តងហើយម្តងទៀត ឲ្យជួយទំនុកបម្រុងគ្នាទៅវិញទៅមក តែជួនកាល យើងមិនងាយឈប់ផ្ដោតទៅលើការខ្វះខាតរបស់យើងឡើយ។ ហោរាសាការីបានស្តីបន្ទោសឲ្យជាតិសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដោយសារពួកគេមិនបានថ្វាយបង្គំព្រះ ឬបម្រើអ្នកដទៃឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគិតតែពីស៊ីផឹកសប្បាយ(សាការី ៧:៦)។ ពួកគេបានភ្លេចប្រយោជន៍រួម ដោយមិនអើពើចំពោះការខ្វះខាតរបស់អ្នកជិតខាងខ្លួន។ លោកសាការីក៏បានថ្លែងអំពីសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះយ៉ាងច្បាស់លាស់ថា ពួកគេត្រូវតែ “សំរេចតាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ដ៏ពិត ហើយសំដែងសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីអាណិតមេត្តាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកចុះ កុំឲ្យសង្កត់សង្កិនស្រីមេម៉ាយ ពួកកំព្រា ពួកអ្នកស្នាក់នៅ ឬមនុស្សទ័លក្រឡើយ”(ខ.៩-១០)។ យើងងាយនឹងផ្ដោតទៅលើតម្រូវការខ្លួនឯងខ្លាំងពេក តែព្រះនៃសេចក្តីស្មោះត្រង់ត្រាស់ហៅយើង…
Read article
ក្រុមក្នុងក្តីស្រមៃ
នោះយើងដែលមានគ្នាច្រើន ក៏ជារូបកាយតែមួយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ហើយជាអវយវៈដល់គ្នានឹងគ្នាបែបយ៉ាងនោះដែរ។ រ៉ូម ១២:៥ មេលែនី(Melanie) និងត្រេវើរ(Trevor) បានធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា តាមផ្លូវនៅលើភ្នំ បានចម្ងាយជាច្រើនគីឡូម៉ែត្រ។ តែមិត្តភក្តិទាំងពីរនាក់នេះ ត្រូវពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងដំណើរកម្សាន្តនេះ។ មេលែនីមានជំងឺឆ្អឹងខ្នងពីកំណើត ដូចនេះ ត្រូវជិះលើរទេះរុញ ដើម្បីផ្លាស់ទី។ ត្រេវើវិញបានពិការភ្នែក ដោយសារជំងឺក្លូកូម៉ា។ អ្នកទាំងពីរដឹងថា ខ្លួនអាចបំពេញភាពខ្វះខាតឲ្យគ្នាយ៉ាងឥតខ្ចោះ ដើម្បីអរសប្បាយនឹងដំណើរកម្សាន្ត ក្នុងតំបន់ព្រៃភ្នំ នៅរដ្ឋខូឡូរ៉ាដូ។ ពួកគេក៏បានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទាំងនោះ ដោយត្រេវើរអៀវមេលែនី ដើរទៅមុខ ហើយនាងក៏បានប្រាប់ទិសដៅដែលគាត់ត្រូវទៅ។ អ្នកទាំងពីរក៏បានពិពណ៌នាថា ពួកគេជាក្រុមក្នុងក្តីស្រមៃ។ សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ថា អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ គឺជារូបកាយរបស់ព្រះអង្គ ជាក្រុមមួយប្រភេទ ដែលគួរឲ្យស្រមៃចង់បាន។ គាត់បានជំរុញពួកជំនុំនៅទីក្រុងរ៉ូម ឲ្យប្រើអំណោយទានដែលពួកគេម្នាក់ៗមាន ដើម្បីប្រយោជន៍រួម។ ដែលរូបកាយយើងមានអវយវៈច្រើនយ៉ាងណា នោះយើងម្នាក់ៗដែលមានតួនាទីផ្សេងគ្នា រួមគ្នាជារូបកាយខាងវិញ្ញាណយ៉ាងនោះដែរ ហើយអំណោយទានយើងគឺសម្រាប់បម្រើប្រយោជន៍រួម ក្នុងពួកជំនុំ(រ៉ូម ១២:៥)។ ទោះយើងមានអំណោយទានលើកទឹកចិត្ត ចែកទាន បង្រៀន ក៏មានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណផ្សេងទៀតក្តី សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនយើង ឲ្យប្រើអំណោយទានទាំងនោះ ដោយអំណរ(ខ.៥-៨)។ មេលែនី និងត្រេវើរមិនបានផ្ដោតទៅលើចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួននោះទេ ហើយក៏មិនបានអួត…
Read article
អាហារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់
រួចទ្រង់ក៏យកនំបុ័ងមកអរព្រះគុណ ហើយកាច់ប្រទានទៅគេ។ លូកា ២២:១៩ ខ្ញុំធ្លាប់បានចូលរួមកម្មវិធីខួបកំណើត ដែលគ្រួសារមួយបានរៀបចំឡើង ដោយធ្វើការតុបតែងផ្ទះតាមរបៀបដែលម្ចាស់ខួបកំណើតចូលចិត្ត ហើយក៏បានវេចខ្ចប់អំណោយ និងជាពិសេសរៀបចំអាហារដែលគាត់ចូលចិត្តផងដែរ។ ក្មេងស្រីដែលជាម្ចាស់ខួបកំណើត ចូលចិត្តញាំសាច់គោ និងបន្លែសាឡាត់ ហើយនិងនំខេកមានដាក់ស្ករសូកូឡាពណ៌សរ និងផ្លែរ៉ាសបឺរីពីលើ ដូចនេះអ្នករៀបចំកម្មវិធីក៏បានអាំងសាច់គោ លាយសាឡាត់ជាមួយបន្លែចម្រុះ ហើយក៏បានកុម្ម៉ង់ទិញនំខេក ដែលគាត់ចូលចិត្តនោះ។ ការរៀបចំអាហារដែលគាត់ចូលចិត្តនោះ គឺដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ដល់ម្ចាស់ខួបកំណើត។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបមានខគម្ពីរជាច្រើនដែលនិយាយអំពីពិធីជប់លៀង និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗ ដែលមានការបរិភោគអាហារ ដើម្បីសរសើរដំកើងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ។ ពិធីបរិភោគអាហារ ជាផ្នែកមួយរបស់ប្រព័ន្ធនៃការថ្វាយបង្គំ ដោយការថ្វាយយញ្ញបូជា ដែលពួកអ៊ីស្រាអែលបានអនុវត្ត(មើលជនគណនា ២៨:១១-៣១) ដែលមានដូចជាបុណ្យរំលង បុណ្យអាទិត្យទី៧ និងថ្ងៃដើមខែជាដើមដែលត្រូវធ្វើប្រចាំខែ។ ហើយក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ២៣:៥ ព្រះទ្រង់រៀបតុ ដែលមានអាហារ និងពែងដែលហៀរហូរទៅដោយសេចក្តីមេត្តា និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ការអនុវត្តន៍នូវការញាំនំប៉័ង ជាមួយស្រាទំពាំងបាយជូរ ដែលមានន័យបំផុត គឺនៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវកាច់នំប៉័ង និងយកស្រាទំពាំងបាយជូរមួយកែវមក ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ជាតំណាងឲ្យអំណោយនៃការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីសង្គ្រោះយើង។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានបង្គាប់យើង ឲ្យ “ធ្វើពិធីនេះ ដើម្បីរំឭកអំពីព្រះអង្គ”(លូកា ២២:១៩)។ ពេលណាអ្នកចូលរួមពិធីបរិភោគអាហារណាមួយ សូមចំណាយពេលមួយភ្លែត…
Read article