ជំនួយដ៏ស្រទន់
លោកក្រឡេកមើលទៅឃើញនៅក្បាលដំណេក មាននំដុតឆ្អិនទៅលើធ្យូងភ្លើង ហើយមានទឹក១ក្អមផង នោះលោកក៏បរិភោគនំ និងទឹកនោះ រួចដេកទៅវិញ។ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៦ ខ្ញុំធ្លាប់បានស្តាប់អ្នកជំនួញម្នាក់រៀបរាប់ អំពីពេលដែលគាត់កំពុងរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ កាលនោះ គាត់ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ថា “គ្មានទីពំនាក់ និងអស់សង្ឃឹម” ដោយសារជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ គួរឲ្យស្តាយណាស់ គាត់មិនដែលបានទៅជួបគ្រូពេទ្យផ្លូវចិត្តឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានចាប់ផ្តើមរៀបផែនការដ៏គ្រោះថ្នាក់ ដោយកុម្ម៉ង់ទិញសៀវភៅ ដែលនិយាយអំពីការសម្លាប់ខ្លួន ហើយក៏បានជ្រើសរើសថ្ងៃខែ ដើម្បីធ្វើអត្តឃាត។ ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ ចំពោះអ្នកដែលគ្មានទីពឹង និងគ្មានសង្ឃឹម។ មានមនុស្សជាច្រើន នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលព្រះអង្គបានជួយសង្រ្គោះ ក្នុងអំឡុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹត។ កាលលោកយ៉ូណាសចង់ស្លាប់ ព្រះទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តគាត់ ដោយការសន្ទនាដ៏ស្រទន់(យ៉ូណាស ៤:៣-១០)។ កាលលោកអេលីយ៉ាសូមឲ្យព្រះទ្រង់ដកជីវិតគាត់(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:៤) ព្រះអង្គក៏បានប្រទាននំប៉័ង និងទឹក ដើម្បីឲ្យគាត់មានភាពស្រស់ថ្លាឡើង(ខ.៥-៩) និងបានមានបន្ទូលយ៉ាងសុភាពមកកាន់គាត់(ខ.១១-១៣) ហើយក៏បានជួយឲ្យគាត់មើលឃើញថា គាត់មិនឯកោ ដូចដែលគាត់គិតនោះឡើយ(ខ.១៨)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ចូលមកជិតមនុស្សដែលធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយជំនួយដ៏ស្រទន់។ ងាកមករឿងរបស់អ្នកជំនួញនោះវិញ។ បណ្ណាគារក៏បានជួនដំណឹងគាត់ថា គេបានដឹកសៀវភៅនោះមកឲ្យគាត់ហើយ។ តែគេបានច្រឡំអាស័យដ្ឋាន ហើយក៏បានផ្ញើសៀវភៅនោះទៅកាន់ផ្ទះឪពុកម្តាយគាត់។ ពេលដែលម្តាយគាត់ទូរស័ព្ទមកគាត់ ដោយការព្រួយបារម្ភយ៉ាងខ្លាំង គាត់ក៏បានភ្ញាក់រឭក ដោយដឹងថា…
Read article
អត្ថប្រយោជន៍នៃការនឹកចាំ
នេះគឺជាយញ្ញបូជានៃបុណ្យរំលងថ្វាយដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលទ្រង់យាងរំលងផ្ទះពួកកូនចៅអ៊ីស្រាអែលនៅស្រុកអេស៊ីព្ទ។ និក្ខមនំ ១២:២៧ ខ្ញុំចូលចិត្តលេងល្បែងផ្គុំពាក្យ ជាការកម្សាន្ត ពេលទំនេរ។ នៅក្នុងការលេងវគ្គមុន មិត្តភក្តិខ្ញុំផ្គុំពាក្យចេញជាឈ្មោះខ្ញុំ។ គេបាននាំមុខខ្ញុំ នៅក្នុងការលេងល្បែងកម្សាន្តនេះ តែនៅចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំក៏បានអស់គ្រាប់អក្សរនៅក្នុងថង់ ហើយក៏ផ្គុំបានពាក្យដែលមាន៧អក្សរ។ ការនេះមានន័យថា ល្បែងនេះបានចប់ហើយ ហើយខ្ញុំក៏បានទទួលពិន្ទុបន្ថែម៥០ទៀត ហើយក៏បានទទួលពិន្ទុពីចំនួនគ្រាប់អក្សរដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំនៅសល់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរពីលេខរៀងចុងគេ ទៅជាលេខ១វិញ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ពេលណាយើងលេងល្បែងកម្សាន្តនេះ អ្នកដែលធ្លាក់មកនៅលេខរៀងចុងគេ ក៏បាននឹកចាំអំពីរបៀបដែលខ្ញុំបានឈ្នះ ហើយសង្ឃឹមថា ខ្លួនក៏អាចឈ្នះដូចខ្ញុំផងដែរ។ ការនឹកចាំ អំពីរឿងដែលបានកើតឡើង កាលពីមុន មានអំណាចលើកទឹកចិត្តយើង ហើយនាំឲ្យយើងមានសង្ឃឹម។ ពួកអ៊ីស្រាអែលបាននឹកចំាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្លួនផងដែរ ពេលដែលពួកគេប្រារព្ធធ្វើបុណ្យរំលង។ បុណ្យរំលងជាការរំឭកអំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល កាលពួកគេកំពុងទទួលរងការសង្កត់សង្កិន នៅស្រុកអេស៊ីព្ទ(និក្ខមនំ ១:៦-១៤)។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានស្រែករកព្រះអង្គ ព្រះអង្គក៏បានរំដោះពួកគេ តាមរបៀបដ៏អស្ចារ្យ។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេឲ្យយកឈាមសត្វចៀមមកលាប នៅលើក្របទ្វារផ្ទះ ដើម្បីឲ្យទេវតា “រំលង” ផ្ទះរបស់ពួកគេ(១២:១២-១៣)។ កូនច្បងរបស់ពួកគេក៏បានរួចពីសេចក្តីស្លាប់ នៅពេលនោះ។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍ក្រោយមក អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវបានធ្វើពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ជាទៀងទាត់ ដោយនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់ព្រះអង្គ នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប និងសេចក្តីស្លាប់(១កូរិនថូស…
Read article
ទីបន្ទាល់សម្រាប់អ្នកផ្ទះ
ចូរទៅផ្ទះទៅ ហើយប្រាប់បងប្អូនឯងពីការធំទាំងម៉្លេះ ដែលព្រះអម្ចាស់បានមេត្តាប្រោសដល់ឯងវិញ។ ម៉ាកុស ៥:១៩ “គ្មានកន្លែងណាល្អដូចផ្ទះទេ។ គ្មានកន្លែងណាល្អដូចផ្ទះទេ”។ នេះជាពាក្យសម្ដី ដែលគេមិនអាចបំភ្លេចបាន ដែលតួអង្គដូរ៉ូស៊ី(Dorothy) បាននិយាយចេញមក ក្នុងរឿង គ្រូសីលនៃទីក្រុងអូហ្ស ហើយបានបង្កប់នូវរឿងដ៏មានន័យមួយ ដែលគេឃើញមាន នៅក្នុងខ្សែភាពយន្តល្បីៗជាច្រើន ដែលរាប់ចាប់តាំងពីរឿងសង្គ្រាមភពផ្កាយ ដល់រឿងស្តេចតោ។ គេបានហៅរឿងនោះថា “ការធ្វើដំណើររបស់វីរបុរស”។ និយាយឲ្យខ្លី តួអង្គដែលជាមនុស្សសាមញ្ញ កំពុងរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏សាមញ្ញ ហើយក៏បានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេងដ៏អស្ចារ្យ។ គាត់បានចាកចេញពីផ្ទះ ហើយធ្វើដំណើរទៅកាន់តំបន់ផ្សេង ដែលមានការល្បងល និងការលំបាកជាច្រើន ក៏ដូចជាមានអ្នកបង្រៀនគាត់ និងមនុស្សអាក្រក់ កំពុងរង់ចាំគាត់។ បើគាត់អាចឆ្លងផុតការសាកល្បង ហើយបង្ហាញចេញនូវវីរភាពរបស់គាត់ នោះនៅដំណាក់កាលចុងក្រោយ គាត់ត្រូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំយករឿងជាច្រើនមកនិទានឲ្យគេស្តាប់ ហើយទទួលបានប្រាជ្ញា។ ដំណាក់កាលចុងក្រោយសំខាន់ណាស់។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីរឿងបុរសម្នាក់ ដែលត្រូវអារក្សចូល។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងរឿងនោះ គឺបុរសនោះបានអង្វរព្រះយេស៊ូវ សូមឲ្យគាត់ទៅជាមួយព្រះអង្គ(ម៉ាកុស ៥:១៨)។ តែព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់គាត់ ឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះ (ខ.១៩)។ ការធ្វើដំណើររបស់បុរសម្នាក់នេះ សំខាន់នៅត្រង់ចំណុចដែលថា គាត់ត្រូវវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះ ទៅរកអ្នកដែលស្គាល់គាត់ ដើម្បីប្រាប់គេ អំពីរឿងដ៏អស្ចារ្យនេះ។ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅយើង…
Read article
ដើម្បីឲ្យមានពេលវេលាគ្រប់គ្រាន់
ទ្រង់ក៏ធ្វើឲ្យចិត្តគេសង្ឃឹមដល់អស់កល្បទៅមុខ យ៉ាងនោះមនុស្សនឹងរកយល់មិនបាន ពីកិច្ចការដែលព្រះបានធ្វើ តាំងពីដើមដរាបដល់ចុងនោះឡើយ។ សាស្តា ៣:១១ មានពេលមួយខ្ញុំបានមើលធ្នើរសៀវភៅរបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ឃើញសៀវភៅ ដែលលោកលេអូ ថូលស្តូយ(Leo Tolstoy) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា សង្រ្គាម និងសន្តិភាព ដែលមានជាច្រើនភាគ។ ខ្ញុំក៏និយាយប្រាប់គាត់ ដោយស្មោះត្រង់ថា ខ្ញុំមិនអាចអានសៀវភៅទាំងនោះឲ្យចប់គ្រប់ភាគឡើយ។ ម៉ាធី(Marty) ក៏បាននិយាយដោយសម្លេងសើចតិចៗថា កាលគាត់ចូលនិវត្តន៍ពីការងារជាគ្រូបង្រៀន មិត្តភក្តិម្នាក់បានឲ្យសៀវភៅទាំងនេះមកគាត់ ធ្វើជាអំណោយ ព្រោះទីបំផុតគាត់មានពេលអានហើយ។ ក្នុង៨ខដំបូង នៃបទគម្ពីរសាស្តា ជំពូក៣ អ្នកនិពន្ធបានលើកឡើង អំពីសកម្មភាពនៃជីវិតមនុស្ស ដែលកើតមានជាធម្មតា ដោយការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន។ ទោះយើងស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលមួយណាក៏ដោយ នៃជីវិត យើងច្រើនតែពិបាករកពេលធ្វើអ្វីៗដែលយើងចង់ធ្វើ។ ហើយដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដើម្បីរៀបចំពេលវេលារបស់យើង យើងចាំបាច់ត្រូវមានគម្រោង(ទំនុកដំកើង ៩០:១២)។ យើងត្រូវចាត់ទុកពេលវេលាដែលយើងចំណាយជាមួយព្រះ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ជាអាទិភាព ដើម្បីឲ្យយើងមានសុខភាពល្អខាងវិញ្ញាណ។ ការធ្វើកិច្ចការដែលមានផលផ្លែល្អ នាំឲ្យមានការពេញចិត្ត(សាស្តា ៣:១៣)។ ការបម្រើព្រះ និងការជួយអ្នកដទៃមានភាពចាំបាច់ ព្រោះកិច្ចការទាំងនោះ នាំឲ្យបំណងព្រះទ័យព្រះ សម្រេចក្នុងជីវិតយើង(អេភេសូរ ២:១០)។ ហើយការសម្រាក ឬលំហែកាយដ៏សមរម្យ មិននាំឲ្យខាតបង់ពេលវេលាឡើយ តែបានជួយឲ្យរូបកាយ…
Read article
ជៀសវាងការលើកហេតុផលការពារកំហុស
អ្នករាល់គ្នាលះចោលបញ្ញត្តរបស់ព្រះ ទៅកាន់តាមសណ្ដាប់មនុស្សវិញ។ ម៉ាកុស ៧:៨ មន្ត្រីប៉ូលិសម្នាក់នៅរដ្ឋអាត្លានតា បានសួរអ្នកបើកបរម្នាក់ថា តើនាងបានដឹងថា ហេតុអ្វីគាត់ឲ្យនាងឈប់ទេ? នាងក៏បានឆ្លើយតបដោយការងឿងឆ្ងល់ថា នាងមិនដឹងទេ។ មន្រ្តីប៉ូលិសរូបនោះក៏បានប្រាប់នាង ដោយពាក្យស្រទន់ថា គាត់ឲ្យនាងឈប់ឡាន ព្រោះនាងបើកឡានបណ្តើរ សរសេរសារក្នុងទូរស័ព្ទបណ្តើរ។ នាងក៏បានលើកទូរស័ព្ទបង្ហាញគាត់ ហើយប្រកែកថា ទេ នាងមិនបានសរសេរសារទេ តែនាងគ្រាន់តែសរសេរអ៊ីមែលប៉ុណ្ណោះ។ ច្បាប់ដែលបានហាមមិនឲ្យសរសេរសារ ក្នុងពេលបើកបរ មិនមានភាពចន្លោះប្រហោង ដែលអនុញ្ញាតឲ្យគេអាចសរសេរអ៊ីមែលពេលបើកបរនោះឡើយ។ គោលបំណងនៃច្បាប់នេះមិនមែនដើម្បីរារាំងមិនឲ្យគេសរសេរសារនោះទេ តែដើម្បីការពារមិនឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់ពេលបើកបរ ដោយសារការបែកអារម្មណ៍។ ព្រះយេស៊ូវបានបកអាក្រាតពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា នៅសម័យព្រះអង្គថា បានបង្កើតចន្លោះប្រហោងដែលអាក្រក់បំផុត ក្នុងក្រឹត្យវិន័យ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “អ្នករាល់គ្នាលះបង់ចោលបញ្ញត្តព្រះមែន ដើម្បីនឹងកាន់តាមសណ្ដាប់របស់ខ្លួនវិញ” ហើយព្រះអង្គបានដកស្រង់ក្រឹត្យវិន័យដែលចែងថា “ចូរគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយឯង”(ម៉ាកុស ៧:៩-១០)។ ពួកគេមានការគោរពប្រតិបត្តិព្រះតែសម្បកក្រៅទេ ព្រោះពួកអ្នកដឹកនាំដែលមានទ្រព្យស្តុកស្តម្ភទាំងនោះ កំពុងតែព្រងើយកន្តើយចំពោះសាច់ញាតិរបស់ខ្លួន។ ពួកគេគ្រាន់តែប្រកាសថា ដង្វាយរបស់ពួកគេ គឺជា “ការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះព្រះ” ហើយ ដូចនេះពួកគេមិនចាំបាច់ត្រូវជួយឪពុកម្តាយខ្លួន ដែលចាស់ជរាក៏បាន។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលអំពីចំណុចស្នូលនៃបញ្ហានេះថា “អ្នករាល់គ្នាលះចោលបញ្ញត្តរបស់ព្រះ ទៅកាន់តាមសណ្តាប់មនុស្សវិញ”(ខ.១៣)។ ពួកគេមិនបានគោរពប្រតិបត្តិព្រះឡើយ ព្រោះពួកគេមិនបានគោរពប្រតិបត្តិឪពុកម្តាយខ្លួន។ អ្នកខ្លះចូលចិត្តលើកហេតុផល ជាល្បិចដើម្បីជៀសវាងការទទួលខុសត្រូវ និងការពារទង្វើដ៏អាត្មានិយម…
Read article
ទំនាក់ទំនងរវាងភាពសប្បុរស និងក្តីអំណរ
នោះបណ្តាជនទាំងឡាយក៏រីករាយសប្បាយដោយបានថ្វាយស្ម័គ្រពីចិត្ត ពីព្រោះគេបានថ្វាយស្ម័គ្រពីចិត្តដល់ព្រះយេហូវ៉ា។ ១របាក្សត្រ ២៩:៩ អ្នកស្រាវជ្រាវបានរកឃើញថា ភាពសប្បុរស និងក្តីអំណរ មានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នា។ បានសេចក្តីថា អ្នកដែលឲ្យលុយ និងចំណាយពេលសម្រាប់អ្នកដទៃ មានភាពសប្បាយរីករាយជាងអ្នកដែលមិនបានឲ្យ ឬចំណាយ។ រឿងនេះបាននាំឲ្យអ្នកចិត្តសាស្រ្តម្នាក់ធ្វើការសន្និដ្ឋានថា “ចូរយើងឈប់គិតថា ការធ្វើទាន គឺជាកាតព្វកិច្ចខាងផ្លូវសីលធម៌ តែចូរយើងចាប់ផ្តើមគិតថា វាជាប្រភពនៃភាពសប្បាយរីករាយវិញ”។ ការឲ្យអ្វីមួយដល់អ្នកដទៃ អាចធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្ត តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើយើងគួរតែចាត់ទុកសុភមង្គលជាគោលដៅ នៃការឲ្យរបស់យើងដែរឬទេ? បើយើងមានភាពសប្បុរសចំពោះមនុស្ស ឬបុព្វហេតុណាមួយ ដែលធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ល្អ ចុះចំណែកឯមនុស្ស ឬបុព្វហេតុដែលយើងពិបាកឧបត្ថម្ភ ឬមិនគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ តែពិតជាត្រូវការជំនួយពីយើង តើយើងគិតយ៉ាងណា? ព្រះគម្ពីរក៏បានតភ្ជាប់ភាពសប្បុរស ជាមួយនឹងក្តីអំណរផងដែរ តែផ្អែកទៅលើមូលដ្ឋានខុសពីនេះ។ បន្ទាប់ពីស្តេចដាវីឌបានបរិច្ចាគទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហារ ទ្រង់ក៏បានប្រាប់ពួកអ៊ីស្រាអែល ឲ្យដាក់ដង្វាយផងដែរ(១របាក្សត្រ ២៩:១-៥)។ ពួកបណ្តាជនក៏បានឆ្លើយតប ដោយចិត្តសប្បុរស ដោយដាក់ដង្វាយជាមាស ប្រាក់ និងត្បូងមានតម្លៃ ដោយក្តីអំណរ(ខ.៦-៨)។ ប៉ុន្តែ ចូរយើងកត់សំគាល់ថា តើពួកគេមានក្តីអំណរ ដោយសារអ្វី? ជាក់ស្តែង “នោះបណ្តាជនទាំងឡាយក៏រីករាយសប្បាយ ដោយបានថ្វាយស្ម័គ្រពីចិត្ត ពីព្រោះគេបានថ្វាយស្ម័គ្រពីចិត្ត ដល់ព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៩)។…
Read article