ឈ្នះភាពងងឹត
កាលវាបានទទួលចំណិតនំនោះ វាក៏ចេញទៅជា១រំពេច ពេលនោះ យប់ហើយ។ យ៉ូហាន ១៣:៣០ រឿងប្រលោមលោកដែលលោកអេលី វេសែល(Eli Wiesel) បាននិពន្ធមានចំណងជើងថា យប់ដ៏ងងឹត បាននាំអ្នកអានស្វែងយល់ អំពីរឿងដ៏រន្ធត់នៃអំពើប្រល័យពូជសាសន៍ដែលជនជាតិយូដាបានទទួលរង។ ផ្អែកទៅលើបទពិសោធន៍ដែលគាត់មាន នៅក្នុងជំនុំមរណៈរបស់ពួកណាហ្ស៊ី គាត់បានសរសេរអំពីភាពផ្ទុយគ្នារវាងរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរនិក្ខមនំ និងរឿងពិតដែលជនជាតិគាត់បានជួប។ គាត់បានរៀបរាប់ថា លោកម៉ូសេ និងជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានរួចផុតពីភាពជាទាសករក្នុងទឹកដីអេស៊ីព្ទ បន្ទាប់ពីពួកគេបានប្រារព្ធធ្វើបុណ្យរំលងជាលើកទី១(និក្ខមនំ ១២) ប៉ុន្តែ ពួកណាហ្ស៊ីអ៊ីត្លែបានចាប់ខ្លួនអ្នកដឹកនាំជនជាតិយូដា នៅក្រោយថ្ងៃបុណ្យរំលង។ ដើម្បីកុំឲ្យយើងរិះគន់លោកវេសែល និងការប្រៀបធៀបដ៏ចម្លែករបស់គាត់ ចូរយើងពិចារណា អំពីភាពផ្ទុយគ្នាស្រដៀងនេះ ដែលមានក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នៅពេលយប់ថ្ងៃបុណ្យរំលង គេបានរំពឹងថា ព្រះយេស៊ូវនឹងរំដោះរាស្រ្តរបស់ព្រះឲ្យរួចពីនឹមត្រួតត្រាដ៏ឈឺចាប់របស់ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបានអនុញ្ញាតឲ្យគេចាប់ព្រះកាយព្រះអង្គ មុននឹងយកព្រះអង្គទៅកាន់ទោស ហើយធ្វើគុត។ លោកយ៉ូហានបាននាំយើង ចូលទៅក្នុងទិដ្ឋភាពដ៏បរិសុទ្ធ មុនពេលគេចាប់ព្រះកាយព្រះអង្គ។ នៅយប់នោះ ព្រះអង្គមានការតប់ប្រម៉ល់ក្នុងព្រះទ័យ ដោយសារព្រះអង្គជ្រាបអំពីរឿងដែលហៀបនឹងកើតឡើងចំពោះព្រះអង្គ ហើយក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ព្រះអង្គក៏បានថ្លែងទំនាយអំពីអ្នកដែលនឹងក្បត់ព្រះអង្គ(យ៉ូហាន ១៣:២១)។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានធ្វើនូវរឿងមួយ ដែលយើងស្ទើរតែមិនអាចយល់ ដោយកាច់នំប៉័ងឲ្យសិស្សដែលក្បត់ព្រះអង្គ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា “កាលវាបានទទួលចំណិតនំនោះ វាក៏ចេញទៅជា១រំពេច ពេលនោះ យប់ហើយ”(ខ.៣០)។…
Read article
បីយើងឆ្លងដោយក្តីស្រឡាញ់
គឺអញបានបង្កើត ហើយអញនឹងទទួលឯងជាបន្ទុក អើអញនឹងបី ហើយនឹងជួយឯងឲ្យរួចផង។ អេសាយ ៤៦:៤ មានពេលមួយ ចៅរបស់ខ្ញុំ អាយុ៤ឆ្នាំ បានមកអង្គុយនៅលើភ្លៅខ្ញុំ រួចចង្អុលទៅក្បាលរបស់ខ្ញុំ ដែលទំពែកអត់សក់។ គាត់សួរខ្ញុំថា “លោកតា ក្បាលលោកតាកើតអី? ខ្ញុំក៏សើចហើយប្រាប់គាត់ថា “អូហ៍ តាជ្រុះសក់បាត់បន្តិចម្តងៗ អស់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ”។ គាត់ក៏បានធ្វើទឹកមុខឆ្ងល់ ហើយក៏បានឆ្លើយតបថា “មិនល្អទេ អញ្ចឹង ចៅនឹងចែកសក់ខ្លះឲ្យលោកតា”។ ខ្ញុំក៏បានញញឹម ពេលដែលបានឃើញគាត់បង្ហាញក្តីអាណិតចំពោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានឱបគាត់។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏បាននឹកគិតអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះខ្ញុំ ក្នុងពេលដ៏មានតម្លៃនោះ ដែលបាននាំឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលមិនអាត្មានិយម តែសប្បុរស។ លោកជី ខេ ឆេស្ទ័រតុន(G. K. Chesterton) បានសរសេរថា “យើងបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយយើងក៏ចម្រើនវ័យកាន់តែចាស់ទៅៗ តែព្រះវរបិតានៃយើងមិនចេះចាស់ជរាឡើយ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់ចង់មានន័យថា “ព្រះដ៏មានព្រះជន្មពីចាស់បុរាណ” (ដានីយ៉ែល ៧:៩) មិនដែលប្រឡាក់ប្រឡូសដោយសារភាពពុកផុយនៃអំពើបាបនោះឡើយ បានជាទ្រង់មិនចេះចាស់ ហើយក៏ស្រឡាញ់យើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួល ឬអន់ថយឡើយ។ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងសម្រេចព្រះបន្ទូលសន្យា ដែលព្រះអង្គបានប្រទានរាស្រ្តទ្រង់…
Read article
មានលក្ខណៈដូចយើង ដើម្បីយើង
ហេតុនោះបានជាគួរឲ្យទ្រង់ បានដូចបងប្អូនទ្រង់គ្រប់ជំពូកដែរ។ ហេព្រើរ ២:១៧ លោកឌែរែក(Derek) បានសង្កេតឃើញកូនប្រុសគាត់ មិនចង់ដោះអាវចេញ ដើម្បីហែលទឹក ហើយក៏បានដឹងថា តាមពិត កូនប្រុសគាត់មិនចង់ឲ្យគេឃើញស្នាមខ្នៅពីកំណើត ដែលមាននៅលើទ្រូង ពោះ និងដៃឆ្វេងរបស់ខ្លួន។ លោកឌែរែកក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងជួយកូនប្រុសគាត់។ គាត់ក៏បានចាក់សាក់នៅលើខ្លួនគាត់ ដោយចំណាយពេលយ៉ាងយូរ និងមានការឈឺចាប់ជាច្រើនផង ដើម្បីបង្កើតស្នាមនៅលើខ្លួនគាត់ ឲ្យដូចស្នាមខ្នៅរបស់កូនប្រុសគាត់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលលោកឌែរែកមានចំពោះកូនប្រុសគាត់ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះទ្រង់មាន ចំពោះកូនប្រុសស្រីរបស់ព្រះអង្គ។ ដោយសារយើងដែលជាកូនព្រះអង្គ “មានសាច់ឈាម”(ហេព្រើរ ២:១៤) នោះព្រះយេស៊ូវក៏បានយកកំណើតជាមនុស្ស ដែលមានសាច់ មានឈាម ដូចយើងដែរ ដើម្បីរំដោះយើង ឲ្យរួចពីអំណាចនៃសេចក្តីស្លាប់(ខ.១៤)។ “ហេតុនោះបានជាគួរឲ្យទ្រង់ បានដូចបងប្អូនទ្រង់គ្រប់ជំពូកដែរ”(ខ.១៧) ដើម្បីផ្សះផ្សាទំនាក់ទំនងរវាងយើង និងព្រះ។ លោកឌែរែកចង់ជួយកូនប្រុសគាត់ ឲ្យឈ្នះការខ្នាស់អៀន ដោយសារស្នាមខ្នៅនៅលើខ្លួន ដូចនេះ គាត់ក៏បានធ្វើឲ្យខ្លួនគាត់ មានស្នាមដូចកូនប្រុសគាត់ដែរ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានជួយយើងជម្នះបញ្ហាដែលធំជាងនេះទៀត គឺជម្នះភាពជាទាសករនៃអំពើបាប។ ព្រះអង្គបានជម្នះវា ដើម្បី យើង ដោយធ្វើឲ្យអង្គទ្រង់ មានលក្ខណៈដូច យើង ដោយទទួលទោសនៃអំពើបាបយើង តាមរយៈការសុគតជំនួសយើង។ កាលដែលព្រះយេស៊ូវស្ម័គ្រព្រះទ័យយកកំណើតជាមនុស្សដូចយើង…
Read article
ចំណាយពេលគ្រប់វិនាទីឲ្យមានប្រយោជន៍
ដូច្នេះ ឲ្យចាំយាម ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងជាពេលណា ដែលព្រះអម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នានឹងយាងមកទេ។ ម៉ាថាយ ២៤:៤២ មាននាឡិកាមួយគ្រឿង សម្រាប់ដាក់ក្នុងហោប៉ៅ ត្រូវបានគេយកមកតម្កល់ទុក នៅបណ្ណាគារ នៅសកលវិទ្យាល័យឃែរ៉ូឡាយណា ខាងជើង។ វាបានបង្កប់ទៅដោយរឿងដ៏តក់ស្លុតមួយ។ ទ្រនិចរបស់វាបានឈប់ដើរ ចំពេល(ម៉ោង ៨ ១៩នាទី ៥៦វិនាទី) ដែលម្ចាស់របស់វា គឺលោកអេលីសា មីតឈែល(Elisha Mitchell) បានបាត់បង់ជីវិត ដោយសារការរអិលធ្លាក់ពីលើទឹកជ្រោះ នៅជួរភ្នំអ័ផាឡាជាន នៅពេលព្រឹកថ្ងៃទី២៧ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៨៥៧។ លោកមីតឈែល ជាសាស្ត្រាចារ្យនៅសកលវិទ្យាល័យ។ កាលនោះ គាត់កំពុងប្រមូលទិន្នន័យ ដើម្បីការពារការអះអាង(ដ៏ត្រឹមត្រូវ)របស់គាត់ ដែលថា កំពូលភ្នំដែលគាត់កំពុងតែឈរពីលើនោះ ជាកំពូលភ្នំដែលខ្ពស់បំផុត នៅភាគខាងកើតនៃរដ្ឋមីស៊ីស៊ីពី។ ក្រោយមក គេក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យភ្នំនោះ តាមលំនាំឈ្មោះគាត់ថា ភ្នំមីតឈែល។ គេបានបញ្ចុះសពគាត់ នៅលើកំពូលភ្នំនោះ ដែលស្ថិតនៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងដែលគាត់បានធ្លាក់ស្លាប់។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបានឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំនេះ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីរឿងរបស់លោកមីតឈែល និងជីវិតមិនស្ថិតស្ថេររបស់ខ្ញុំ និងអំពីពេលវេលាដ៏តិចតួច ដែលយើងម្នាក់ៗនៅសល់។ ហើយខ្ញុំក៏បានជញ្ជឹងគិត អំពីការដែល ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូល អំពីការយាងត្រឡប់របស់ព្រះអង្គ…
Read article
ក្សត្រដែលគង់នៅលើខ្នងសត្វលា
មើល ស្តេចនៃនាង ទ្រង់យាងមកឯនាង ទ្រង់សុភាព ហើយគង់លើសត្វលា។ ម៉ាថាយ ២១:៥ ព្រះយេស៊ូវយាងចូលទីក្រុងយេរូសាឡិម នៅថ្ងៃអាទិត្យ ដែលសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះវិហារមួយចំនួនបានហៅថ្ងៃនោះថា ថ្ងៃអាទិត្យនៃស្លឹកចាក។ ជាការពិតណាស់ ពេលនោះមិនមែនជាលើកទី១ ដែលព្រះយេស៊ូវបានយាងចូលទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើយ។ ក្នុងនាមព្រះអង្គជាជនជាតិយូដា ព្រះអង្គប្រាកដជាបានយាងចូលទីក្រុងនេះជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដើម្បីប្រារព្ធពិធីបុណ្យធំៗទាំងបី(លូកា ២:៤១-៤២ យ៉ូហាន ២:១៣ ៥:១)។ កាលពី៣ឆ្នាំមុន ព្រះគ្រីស្ទក៏បានបំពេញព្រះរាជកិច្ច និងបង្រៀនក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិម។ តែនៅថ្ងៃអាទិត្យនោះ ព្រះអង្គយាងចូលមកក្នុងទីក្រុងនោះ ដោយហេតុផលផ្សេងពីនេះ។ ព្រះអង្គបានយាងចូលទីក្រុងយេរូសាឡិម ដោយគង់នៅលើខ្នងសត្វលា នៅពេលដែលមនុស្សរាប់ពាន់នាក់កំពុងធ្វើដំណើរចូលទីក្រុងនេះ ដូចនេះ មនុស្សជាច្រើនបានងាកមកផ្ដោតអារម្មណ៍ ទៅលើព្រះអង្គ(ម៉ាថាយ ២១:៩-១១)។ ហេតុអ្វីទ្រង់បង្ហាញអង្គទ្រង់ នៅចំពោះមុខមនុស្សរាប់ពាន់នាក់ បន្ទាប់ពីទ្រង់មិនបានស្វែងរកប្រជាប្រិយភាព កាលពី៣ឆ្នាំមុន? ហេតុអ្វីព្រះអង្គព្រមឲ្យគេប្រកាសថា ព្រះអង្គជាស្តេច ពេលដែលព្រះអង្គសល់ពេលតែ៥ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ព្រះអង្គនឹងសុគតហើយ? កណ្ឌគម្ពីរបានចែងថា រឿងនេះបានកើតឡើង ដើម្បីសម្រេចតាមបទទំនាយ មានអាយុកាល៥០០ឆ្នាំ(ម៉ាថាយ ២១:៤-៥) ដែលបានប្រកាសថា ក្សត្រដែលព្រះទ្រង់បានជ្រើសតាំង នឹងយាងចូលទីក្រុងយេរូសាឡិម “ទ្រង់ជាអ្នកសុចរិត ហើយមានជ័យជំនះ ទ្រង់ក៏សុភាព ទ្រង់គង់លើសត្វលា”(សាការី…
Read article
ឡានក្រុងជជែកកម្សាន្ត
ចូរឲ្យពាក្យសំដីរបស់អ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច។ កូល៉ុស ៤:៦ កាលពីឆ្នាំ២០១៩ ក្រុមហ៊ុនឡានក្រុងអក់ស្វឺត បានចាប់ផ្តើមប្រើកម្មវិធី “ឡានក្រុងជជែកកម្សាន្ត” ដែលបានក្លាយជាកម្មវិធីដ៏ពេញនិយមក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី។ គេបានរៀបចំឡានក្រុងមួយគ្រឿង ដោយជ្រើសរើសមនុស្ស ឲ្យឡើងជិះឡានក្រុងនោះ ដោយស្ម័គ្រចិត្តជជែកកម្សាន្តជាមួយអ្នកដំណើរដែលមានលក្ខណៈគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ គេបានបង្កើតកម្មវិធីនេះឡើង ដើម្បីឆ្លើយតប ចំពោះការស្រាវជ្រាវរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល ដែលបានរកឃើញថា ៣០ភាគរយនៃជនជាតិអង់គ្លេស កំពុងរស់នៅ ដោយគ្មានការសន្ទនាដ៏មានន័យ យ៉ាងហោចណាស់ មួយថ្ងៃ ក្នុងមួយសប្តាហ៍។ មនុស្សជាច្រើនទំនងជាមានភាពឯកោ ដោយសារគ្មាននរណាម្នាក់ ជជែកជាមួយ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការអ្នកនិយាយជាមួយ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំពិចារណា អំពីសារៈសំខាន់នៃការសន្ទនា ក្នុងជីវិតខ្ញុំ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអំពីការជជែកគ្នា ដែលមានពេញដោយព្រះគុណព្រះ។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានពេញដោយអំណរ និងការលើកទឹកចិត្ត ហើយក៏បានជួយឲ្យខ្ញុំមានទំនាក់ទំនងកាន់តែជ្រាលជ្រៅផងដែរ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្រដែលសាវ័កប៉ុលបានសរសេរផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានលើកទឹកចិត្តអ្នកអានរបស់គាត់ ដោយបង្រៀនពួកគេអំពីគោលការណ៍នៃការរស់នៅជាគ្រីស្ទានពិតប្រាកដ ដែលក្នុងនោះ គាត់ក៏បានបង្រៀនផងដែរថា របៀបយើងសន្ទនាគ្នា អាចបង្ហាញចេញសេចក្តីស្រឡាញ់ ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលយើងជួប។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា “ចូរឲ្យពាក្យសំដីរបស់អ្នករាល់គ្នា បានប្រកបដោយព្រះគុណជានិច្ច”(៤:៦)។ ត្រង់ចំណុចនេះ គាត់បានរំឭកអ្នកអានរបស់គាត់ថា គុណភាពនៃពាក្យសម្តីទាំងនោះ “ដែលប្រកបដោយព្រះគុណ” នាំមកនូវការលើកទឹកចិត្តពិតប្រាកដ សម្រាប់អ្នកដទៃ។ ពេលណាអ្នកមានឱកាសមានការសន្ទនាដ៏ល្អ…
Read article