យើងមិននៅតែម្នាក់ឯងឡើយ
មើល អញឈរនៅមាត់ទ្វារទាំងគោះ។ វិវរណៈ ៣:២០ សៀវភៅរឿងខ្លី មានចំណងជើងថា “សម្លេងគោះទ្វារ” ដែលលោកហ្វ្រេឌ្រីក ប្រោន(Fredric Brown) បាននិពន្ធ បានដំណាលថា “មនុស្សចុងក្រោយ នៅមានជីវិតតែម្នាក់ឯង នៅលើផែនដី បានអង្គុយនៅក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯង ស្រាប់តែមានសម្លេងគោះទ្វារ”។ ពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់! តើនរណាកំពុងគោះទ្វារ ហើយមានការអ្វី? តើជនអាថ៌កំបាំងដែលមករកគាត់នោះ ជានរណា? បុរសនោះមិនមែនកំពុងតែរស់នៅលើផែនដីតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ យើងក៏មិនរស់នៅតែម្នាក់ឯងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងឡៅឌីសេបានឮសម្លេងគោះទ្វារ(វិវរណៈ ៣:២០)។ តើនរណាបានមករកពួកគេ? ព្រះអង្គមានព្រះនាមយេស៊ូវ “ជាដើម និងជាចុង … ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់”(១:១៧-១៨)។ ព្រះនេត្រទ្រង់ដូចជាអណ្តាតភ្លើង ហើយ “ព្រះភក្ត្រទ្រង់ ដូចជាថ្ងៃភ្លឺពេញអំណាច”(ខ.១៦)។ ពេលមិត្តសម្លាញ់ទ្រង់ គឺសាវ័កយ៉ូហាន បានឃើញសិរីល្អរបស់ព្រះអង្គ គាត់ក៏បាន“ដួលនៅទៀបព្រះបាទទ្រង់ដូចជាស្លាប់”(ខ.១៧)។ ជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទមានការចាប់ផ្តើម ដោយការកោតខ្លាចព្រះ។ យើងមានការកម្សាន្តចិត្ត ពេលដែលបានដឹងថា យើងមិននៅតែម្នាក់ឯង។ ព្រះយេស៊ូវជា “រស្មីភ្លឺមកពីសិរីល្អនៃព្រះ ហើយជារូបភាពនៃអង្គទ្រង់ ទាំងទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ដោយសារព្រះបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្តានៃទ្រង់”(ហេព្រើរ ១:៣)។ តែព្រះគ្រីស្ទបានប្រើកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ មិនមែនដើម្បីសម្លាប់យើង តែដើម្បីបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដល់យើង។ គឺដូចដែលព្រះអង្គបានបញ្ជាក់ថា…
Read article
ព្រះបន្ទូលសម្រាប់ដំណាក់កាលនៃជីវិត
គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ការរំឭកឲ្យដឹងខ្លួន ការប្រដៅដំរង់ និងការបង្ហាត់ខាងឯសេចក្តីសុចរិត។ ២ធីម៉ូថេ ៣:១៦ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៨០០ អ្នកជឿព្រះនៅកន្លែងផ្សេងគ្នា បានផលិតធនធានស្រដៀងគ្នា ក្នុងពេលតែមួយ សម្រាប់ធ្វើងារបម្រើព្រះ។ គេបានអនុវត្តដូចនេះ ជាលើកដំបូង ក្នុងទីក្រុងមុនទ្រីល ប្រទេសកាណាដា នៅឆ្នាំ១៨៧៧។ នៅឆ្នាំ ១៨៩៨ គេក៏បានប្រើវិធីសាស្រ្តមួយទៀត នៅទីក្រុងញូយ៉ក សហរដ្ឋអាមេរិក។ នៅឆ្នាំ១៩២២ មានកម្មវិធីដូចនេះចំនួនប្រហែល៥ពាន់ កំពុងមានសកម្មភាព ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងជើង រៀងរាល់រដូវក្តៅ។ ប្រវតិ្តសាស្រ្តនៃសាលាព្រះគម្ពីរសម្រាប់វិស្សមកាល ក៏បានចាប់ផ្តើមមាននៅសម័យនោះ។ អ្នកបង្កើតសាលាព្រះគម្ពីរនេះ មានចិត្តឆេះឆួលចង់ឲ្យយុវជន និងកុមារចេះព្រះគម្ពីរ។ សាវ័កប៉ុលក៏មានចិត្តឆេះឆួលស្រដៀងនេះផងដែរ សម្រាប់សិស្សរបស់គាត់ ជាយុវជន ឈ្មោះ ធីម៉ូថេ ដោយសរសេរសំបុត្របង្រៀនថា “គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរ គឺជាព្រះទ្រង់បានបញ្ចេញព្រះវិញ្ញាណបណ្តាលឲ្យតែងទេ” ក៏មានប្រយោជន៍សំរាប់ការបង្រៀន ក៏ដូចជា “ដើម្បីធ្វើការល្អ” (២ធីម៉ូថេ ៣:១៦-១៧)។ យើងចាំបាច់ត្រូវការពារខ្លួនយើង ដោយប្រើព្រះគម្ពីរ ព្រោះព្រះគម្ពីរធ្វើឲ្យយើងស្គាល់ព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង ធ្វើឲ្យយើង “មានប្រាជ្ញាដល់ទីសង្គ្រោះ ដែលបានដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង”(ខ.១៥)។ ការសិក្សាព្រះគម្ពីរ គឺសម្រាប់កុមារ ក៏ដូចជាសម្រាប់មនុស្សពេញវ័យផងដែរ។…
Read article
ស្ងាត់ស្ងៀមនៅចំពោះព្រះ
ចូរបង្អង់សិន ឲ្យបានដឹងថា អញជាព្រះ។ ទំនុកដំកើង ៤៦:១០ រូបថតដំបូងបំផុត ដែលថតបានរូបមនុស្សម្នាក់ គឺជារូបថត ដែលលោកលូអ៊ីស ដាហ្គែ(Louis Daguerre) ថតបានក្នុងឆ្នាំ១៨៣៨។ ក្នុងរូបថតនោះ គេឃើញផ្លូវទទេមួយខ្សែ មានដើមឈើអមសង្ខាង ក្នុងទីក្រុងប៉ារីស នៅពេលរសៀល។ តែរូបថតនេះមានអាថ៌កំបាំងមួយ។ តាមធម្មតា ផ្លូវថ្នល់នោះមានមនុស្សដើរ និងអ្នកជិះរទេះទៅមកយ៉ាងមមាញឹក តែគេឃើញមានមនុស្សតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងរូបថតនោះ។ តាមពិត បុរសម្នាក់នោះ មិនមែនមានវត្តមាននៅទីនោះតែម្នាក់ឯងនោះទេ។ នៅថ្ងៃនោះ មានមនុស្សដើរទៅមក និង រទេះសេះធ្វើចរាចរណ៍យ៉ាងមមាញឹក នៅលើផ្លូវថ្នល់។ តែគាត់ថតមិនជាប់ពួកគេ គឺថតបានតែផ្លូវថ្នល់ ដើមឈើ និងអគារ។ មូលហេតុគឺដោយសារ វិធីសាស្រ្តនៃការថតរូបរបស់គាត់ អាចថតជាប់តែរូបអ្វីដែលនៅនឹងថ្កល់មិនមានចលនា ក្នុងរយៈពេល៧នាទី ដែលម៉ាស៊ីនថតចាប់យករូបភាពបន្តិចម្តងៗ។ ហើយបុរសនៅក្នុងរូបថតនោះតែម្នាក់ឯង គឺដោយសារពេលនោះ មានតែគាត់ទេដែលឈរនៅមួយកន្លែង ដើម្បីខាត់ស្បែកជើងរបស់គាត់ឲ្យរលោង។ ជួនកាល ការនៅស្ងៀមអាចមានអត្ថប្រយោជន៍ជាងការមានចលនា។ ហេតុនេះហើយព្រះទ្រង់បានប្រាប់រាស្រ្តព្រះអង្គ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៤៦:១០ ឲ្យឈប់បង្អង់សិន ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះ(ខ.៦)។ សូម្បីតែនៅពេលដែលប្រទេសជាតិ “មានភាពវឹកវរ”(ខ.៦) ហើយ…
Read article
អាទិភាពសំខាន់ជាងគេ
ព្រះយេស៊ូវមិនបានទុកឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ រស់នៅដោយមានអាទិភាពមិនច្បាស់លាស់នោះឡើយ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) នឹងធ្វើការបកស្រាយ អំពីអាទិភាពសំខាន់បំផុត ក្នុងជីវិតគ្រីស្ទានគឺ ៖ ចូរស្វែងរកនគរព្រះជាមុនសិន។ អត្ថបទ “ចូរស្វែងរកនគរ និងសេចក្តីសុចរិតនៃព្រះជាមុនសិន ទើបគ្រប់របស់ទាំងនោះ នឹងបានប្រទានមកអ្នករាល់គ្នាថែមទៀតផង”(ម៉ាថាយ ៦:៣៣)។ បទគម្ពីរនេះជាភាសាក្រិកបានប្រើពាក្យ ប្រូតូ ដែលមានន័យថា “ទី១” ដែលមិនគ្រាន់តែមានន័យថា លេខរៀងទី១ នៅក្នុងលំដាប់លំដោយប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏សំខាន់ជាងគេផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលថា អាទិភាពសំខាន់បំផុតរបស់ជីវិតគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺត្រូវស្វែងរកនគរព្រះជាមុន ដោយស្វែងរកទីក្រុងរបស់ព្រះ និងចូលរួមយ៉ាងឆេះឆួល នៅក្នុងដំណើរស្វែងរកការអ្វី ដែលព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងប្រទានមកយើង នៅពេលអនាគត។ ឱបងប្អូនស្ងួនភ្ងាអើយ យើងត្រូវដឹងថា សព្វថ្ងៃនេះ យើងកំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកកន្លែងណា។ ហេតុនេះហើយ យើងចាំបាច់ត្រូវមានការយល់ដឹង និងស្គាល់គោលដៅ ដែលព្រះទ្រង់បានដាក់ឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គ។ ចូរឲ្យភ្នែកយើងបន្តផ្ដោតទៅលើទីក្រុងរបស់ព្រះ។ នោះជាកន្លែងដែលយើងត្រូវទៅ។ ជាកន្លែងដែលយើងកំពុងតែឆ្ពោះទៅរក។ ហើយបើយើងដឹងថា នោះជាគោលដៅរបស់យើង យើងនឹងមិនងាយវង្វេងផ្លូវ ហើយដើរវិលវល់គ្រប់ទិសទីនោះទេ តែយើងនឹងបន្តជាប់នៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
Read article
ការប្រកួតដែលនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ
ចូរអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយប្រព្រឹត្តល្អនឹងពួកអ្នក ដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នាវិញ។ លូកា ៦:២៧ កាលពីយប់ខែមីនា ឆ្នាំ២៩៦៣ កីឡាករបាល់បោះមហាវិទ្យាល័យ២នាក់ ម្នាក់ស្បែកស ម្នាក់ទៀតស្បែកខ្មៅ បានប្រឆាំងនឹងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ដោយការចាប់ដៃគ្នា។ នេះជាព្រឹត្តិការណ៍ដំបូងក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តរដ្ឋមីស៊ីស៊ីពី ដែលក្រុមបុរសស្បែកសរ បានប្រកួតជាមួយក្រុមបុរសចម្រុះពណ៌សម្បុរ។ ដើម្បីចូលរួមក្នុង “ការប្រកួត ដែលនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ”នេះ ជាមួយនឹងក្រុមកីឡាករសកលវិទ្យាល័យឡូយ៉ូឡា មកពីរដ្ឋឈឺកាហ្គោ ក្នុងការប្រកួតថ្នាក់ជាតិ ក្រុមកីឡាកររដ្ឋមីស៊ីស៊ីពីបានបញ្ជូនមនុស្សមួយក្រុម ឲ្យក្លែងធ្វើជាក្រុមកីឡាកររបស់ខ្លួន ធ្វើដំណើរចេញទៅរកការប្រកួត ហើយប៉ូលីសក៏បានឃាត់ក្រុមនោះមិនឲ្យឡើងយន្តហោះ ខណៈពេលដែលក្រុមពិតប្រាកដបានលួចធ្វើដំណើរស្ងាត់ៗតាមយន្តហោះឯកជនមួយ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ កីឡាករស្បែកខ្មៅរបស់ក្រុមកីឡាករប្រចាំរដ្ឋឈីកាហ្គោ បានអត់ទ្រាំនឹងការប្រកាន់ពូជសាសន៍ ត្រូវគេយកពោតលីង និងទឹកកកគប់ ហើយពេលធ្វើដំណើរតាមឡានក្រុង ពួកគេត្រូវអង្គុយដាច់ដោយឡែកពីគេ។ តែយុវជនទាំងនោះក៏បានប្រកួតជាមួយគ្នា។ ក្រុមកីឡាករឈីកាហ្គោក៏បានឈ្នះក្រុមកីឡាករមីស៊ីស៊ីពីរ ដោយពិន្ទុ៦១ទល់នឹង ៥១ ហើយក៏បានបន្តការប្រកួតនឹងក្រុមផ្សេងទៀត រហូតដល់បានឈ្នះពានរង្វាន់ជើងឯកថ្នាក់ជាតិ។ តែពួកគេឈ្នះបានអ្វីឲ្យពិតប្រាកដ នៅយប់នោះ? គឺឈ្នះសេចក្តីសម្អប់ ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គឺដូចដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនថា “ចូរអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ហើយប្រព្រឹត្តល្អនឹងពួកអ្នក ដែលស្អប់អ្នករាល់គ្នាវិញ”(លូកា ៦:២៧)។ ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងខនេះ បាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែជីវិត។ ដើម្បីស្រឡាញ់សត្រូវរបស់យើង តាមការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ យើងត្រូវតែស្តាប់តាមការបង្គាប់ព្រះអង្គ ឲ្យយើងមានការកែប្រែ។…
Read article
រត់ប្រណាំង ដោយចិត្តអំណត់
ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់។ ហេព្រើរ ១២:១ ខ្ញុំមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកមិនឲ្យស្រក់ ពេលបានឃើញរូបភាពដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំឈ្មោះ អ៊ីរ៉ា(Ira) បានបង្ហោះក្នុងបណ្តាញសង្គម។ នាងបានបង្ហោះរូបនោះ ក្នុងឆ្នាំ២០២២ តែប៉ុន្មានថ្ងៃ មុនពេលនាងចាកចេញពីផ្ទះរបស់នាង នៅទីក្រុងខៀវ ជារដ្ឋធានីប្រទេសអ៊ុយក្រែន ដែលកំពុងស្ថិតក្រោមការលោមព័ទ្ធ។ ក្នុងរូបនោះ គេឃើញនាងលើកទង់ជាតិអ៊ុយក្រែន បន្ទាប់ពីនាងបានបញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងមួយ។ ក្នុងការបង្ហោះរូបនោះ នាងបានសរសេរថា “ជីវិតរបស់យើងម្នាក់ៗ គឺជាការរត់ប្រណាំងម៉ារ៉ាតុន ដែលយើងរាល់គ្នាកំពុងតែរត់ អស់ពីលទ្ធភាព។ ចូរយើងរត់ប្រណាំងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ឲ្យកាន់តែល្អជាងមុន ដោយមានអ្វីមួយ ដែលនៅជាប់ក្នុងចិត្តយើងជានិច្ច”។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំក៏បានឃើញមិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់នេះបន្តរត់ប្រណាំង តាមមធ្យោបាយជាច្រើន ខណៈពេលដែលនាងបន្តចែកចាយសំណូមពរអធិស្ឋានថ្មីៗ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងជួបទុក្ខលំបាកក្នុងប្រទេសនាង ហើយក៏បានចែកចាយអំពីរបៀបជួយពួកគេផងដែរ។ ពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់អ៊ីរ៉ា បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំបទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១២ ដែលបានត្រាស់ហៅអ្នកជឿ ឲ្យ “រត់ ដោយអំណត់”(ខ.១)។ ការត្រាស់ហៅនេះ គឺស្របតាមគំរូរបស់វីរបុរសនៃសេចក្តីជំនឿ ដែលមានចែងក្នុងជំពូក១១ ដែល “ជាស្មរបន្ទាល់១ហ្វូងធំ” (១២:១) ដែលបានរស់នៅដោយជំនឿ មានចិត្តក្លាហាន និងភាពអត់ធន់ ទោះត្រូវលះបង់ជីវិតក៏ដោយ(១១:៣៣-៣៨)។ ទោះពួកគេបានឃើញ និងស្វាគមន៍សេចក្តីសន្យារបស់ព្រះអង្គពីចម្ងាយក៏ដោយ(ខ.១៣) ក៏ពួកគេបានរស់នៅ…
Read article