អត្តសញ្ញាណពិតប្រាកដ
មើល សេចក្តីស្រឡាញ់យ៉ាងណាហ្ន៎ ដែលព្រះវរបិតាបានផ្តល់មកយើងរាល់គ្នា ឲ្យយើងបានហៅថាជាកូនរបស់ព្រះដូច្នេះ។ ១យ៉ូហាន ៣:១ ពេលដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំពិនិត្យមើលរូប ដែលខ្ញុំបានថតឲ្យនាង នាងបានចង្អុលបង្ហាញលក្ខណៈនៃរូបកាយរបស់នាង ដែលនាងគិតថា មិនគ្រប់លក្ខណៈ។ ខ្ញុំក៏បានស្នើនាងឲ្យមើលរូបនោះឲ្យជិត។ ខ្ញុំប្រាប់នាងថា ខ្ញុំមើលឃើញកូនស្រីដ៏ស្រស់ស្អាត និងគួរឲ្យស្រឡាញ់ របស់ស្តេចលើអស់ទាំងស្តេចដ៏មានចេស្តា។ ខ្ញុំមើលឃើញមនុស្សដែលស្រឡាញ់ព្រះ និងអ្នកដទៃ ដោយចិត្តឆេះឆួល ដែលភាពសប្បុរស និងភាពស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដរបស់នាង បាននាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងជីវិតមនុស្សជាច្រើន”។ ពេលខ្ញុំឃើញទឹកភ្នែកនាងហូរចុះមក ខ្ញុំក៏បានប្រាប់នាងថា នាងត្រូវការមកុដមួយ! ក្រោយមក នៅពេលរសៀលថ្ងៃនោះ យើងក៏បានទិញមកុដដ៏ឥតខ្ចោះ ឲ្យមិត្តភក្តិម្នាក់នេះ ដើម្បីឲ្យនាងនឹកចាំអំពីអត្តសញ្ញាណពិតប្រាកដរបស់នាង។ ពេលណាយើងចូលមករកព្រះយេស៊ូវ ដោយផ្ទាល់ខ្លួន ព្រះអង្គបំពាក់មកុដឲ្យយើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ ហើយហៅយើងថាកូនទ្រង់(១យ៉ូហាន ៣:១)។ ព្រះអង្គប្រទានយើងនូវអំណាច ដើម្បីស៊ូទ្រាំ ក្នុងជំនឿ ដើម្បីឲ្យ “យើងមានចិត្តក្លាហាន ឥតត្រូវការនឹងខ្មាសនៅចំពោះទ្រង់ ក្នុងកាលដែលទ្រង់យាងមកនោះឡើយ”(២:២៨)។ ព្រះអង្គបានទទួលយកយើង ទោះយើងមានលក្ខណៈយ៉ាងណាក៏ដោយ តែទន្ទឹមនឹងនោះ សេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គញែកយើងជាបរិសុទ្ធ ហើយកែប្រែយើងឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះអង្គ(៣:២-៣)។ ព្រះអង្គជួយឲ្យយើងស្គាល់ថា យើងត្រូវការព្រះអង្គ ហើយប្រែចិត្ត ពេលណាយើងអរសប្បាយ ក្នុងអំណាចចេស្តាព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យយើងងាកចេញពីអំពើបាប(ខ.៧-៩)។…
Read article
អបអរការរួបរួមគ្នា
មើល ដែលបងប្អូននៅមូលជាមួយគ្នា ដោយចិត្តព្រមព្រៀង នោះជាការល្អ ហើយសមគួរយ៉ាងណាទៅ។ ទំនុកដំកើង ១៣៣:១ នៅក្នុងកម្មវិធីបញ្ចប់ការសិក្សា នៅវិទ្យាល័យប្រចាំតំបន់ ក្នុងឆ្នាំ២០១៩ មានសិស្ស៦០៨នាក់ បានត្រៀមខ្លួនទទួលសញ្ញាបត្រ។ នាយកសាលាក៏បានប្រាប់សិស្សឲ្យក្រោកឈរឡើង ពេលដែលគាត់អានចំឈ្មោះប្រទេសកំណើតរបស់ពួកគេ មានដូចជាប្រទេសអាហ្វហ្គានីស្ថាន បូលីវា បូស្នៀ ជាដើម។ លោកនាយកក៏បានបន្តអាន ឈ្មោះប្រទេសបាន៦០ប្រទេស ហើយសិស្សនីមួយៗកំពុងឈរ និងអបអរសាទរទាំងអស់គ្នា។ សិស្សមកពី៦០ប្រទេស រៀននៅក្នុងវិទ្យាល័យតែមួយ។ សម្រស់នៃការរួបរួម នៅក្នុងភាពផ្សេងគ្នា ជារូបភាពដ៏មានអំណាច ដែលឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីការអ្វីដែលព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់ គឺមនុស្សរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយការរួបរួម។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៣ បានលើកទឹកចិត្តឲ្យមានការរួបរួមគ្នា ក្នុងចំណោមរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដោយបទចម្រៀងច្រៀងដោយរាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលបានចូលទីក្រុងយេរូសាឡិម ដើម្បីប្រារព្ធពិធីប្រចាំឆ្នាំ។ បទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះ បានរំឭករាស្រ្តរបស់ព្រះ អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការរស់នៅ ដោយភាពសុខដុម(ខ.១) ជាមួយគ្នា ទោះមានភាពខុសគ្នា ដែលអាចបណ្តាលឲ្យមានការបែកបាក់។ បទគម្ពីរនេះបាននិយាយប្រៀបប្រដូចការរួបរួម ទៅនឹងទឹកសន្សើមដែលនាំមកនូវភាពស្រស់ថ្លា (ខ.៣) និងប្រេង ដែលសម្រាប់ចាក់ប្រេងតាំងពួកសង្ឃ(និក្ខមនំ ២៩:៧) “ក៏ហូរចុះមកដល់ពុកចង្កា គឺជាពុកចង្ការបស់អើរ៉ុន រួចស្រក់ទៅដល់ជាយអាវរបស់លោកផង”(ខ.២)។…
Read article
មូលហេតុដែលយើងជួបជុំគ្នា
ឥតលែងប្រជុំគ្នា ដូចជាអ្នកខ្លះធ្លាប់នោះឡើយ ត្រូវឲ្យកំឡាចិត្តគ្នាវិញ ឲ្យកាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែលឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ។-ហេព្រើរ ១០:២៥ ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើង ជាកូនច្បងរបស់គ្រូអធិប្បាយ នៃពួកជំនុំបាទីស្ទខាងត្បូង។ រៀងរាល់ពេលថ្ងៃអាទិត្យ គាត់រំពឹងថា ខ្ញុំនឹងទៅព្រះវិហារ។ តើមានករណីលើកលែងទេ? ប្រហែលជាមាន បើសិនជាខ្ញុំគ្រុនក្តៅ។ ប៉ុន្តែ តាមពិត ខ្ញុំចូលចិត្តទៅព្រះវិហារខ្លាំងណាស់ ហើយថែមទាំងធ្លាប់ទៅព្រះវិហារ ពេលគ្រុនក្តៅ ពីរបីដងដែរ។ តែពិភពលោកមានការផ្លាស់ប្តូរ ចំនួនមនុស្សដែលទៅព្រះវិហារទៀតទាត់ មិនដូចកាលពីមុនទេ។ តើមកពីហេតុអ្វី ? យើងមានចម្លើយជាច្រើន និងផ្សេងៗគ្នា សម្រាប់សំណួរនេះ។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់ ឈ្មោះខាត់លីន ន័ររីស(Kathleen Norris) បានរកឃើញចម្លើយសម្រាប់សំណួរនេះ ពេលដែលគាត់សួរគ្រូគង្វាលរបស់គាត់ថា “ហេតុអ្វីយើងទៅព្រះវិហារ?” លោកគ្រូក៏បានឆ្លើយថា “យើងទៅព្រះវិហារ ដើម្បីអ្នកដទៃ។ ព្រោះអាចមាននរណាម្នាក់ត្រូវការយើង នៅទីនោះ”។ យើងទៅព្រះវិហារ ដោយសារមូលហេតុជាច្រើនទៀត ប៉ុន្តែ ចម្លើយរបស់គាត់ សមស្របនឹងដួងចិត្តរបស់អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរ។ គាត់បានជំរុញអ្នកជឿ ឲ្យមានការស៊ូទ្រាំក្នុងជំនឿ ហើយសម្រេចគោលដៅ ដោយ “មិនឈប់ជួបជុំគ្នា”(ហេព្រើរ ១០:២៥)។ ហេតុអ្វីត្រូវជួបជុំគ្នា? ព្រោះយើងនឹងមិនបានលើកទឹកចិត្តគ្នា បើយើងមិនបានជួបជុំគ្នា(ខ.២៥)។…
Read article
ធ្វើជាពន្លឺដ៏ធំ
ឯបណ្តាជនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹត គេបានឃើញពន្លឺយ៉ាងធំ។ អេសាយ ៩:២ កាលពីឆ្នាំ២០១៨ ក្មេងប្រុសជនជាតិថៃ១២នាក់ និងគ្រូបង្វឹកបាល់ទាត់របស់ពួកគេបានចូលទៅក្នុងរូងភ្នំ ដែលមានផ្លូវបត់ចុះឡើងៗ ដោយបំណងចង់កម្សាន្តសប្បាយនឹងការដើរលេងពេលរសៀល។ ដោយសារទឹកភ្លៀងបានជន់ឡើង ដោយមិនដឹងខ្លួន ពួកគេក៏បានបង្ខំចិត្តចូលកាន់តែជ្រៅទៅៗ ហើយក៏បានជាប់ក្នុងរូងភ្នំនោះ អស់រយៈពេល១៨ថ្ងៃ ទំរាំតែក្រុមជួយសង្រ្គោះនាំពួកគេចេញមកក្រៅបាន។ ក្រុមមុជទឹកមានការខកខាន ដោយសារទឹកឡើងកាន់តែខ្លាំង តែបានព្យាយាមជួយសង្រ្គោះ ខណៈពេលដែលពួកគេកំពុងអង្គុយនៅលើថ្ម ដោយកាន់ពិល៦គ្រឿងបញ្ចេញពន្លឺអៀវៗ ដោយសារជិតអស់ថ្ម។ ពួកគេស្ថិតក្នុងភាពងងឹតអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ដោយសង្ឃឹមថា ពន្លឺ និងជំនួយនឹងចូលមកដល់។ ហោរាអេសាយបានពិពណ៌នា អំពីពិភពលោកមួយ ដែលស្ថិតក្នុងភាពងងឹតដែលគួរឲ្យព្រួយបារម្ភ មានពេញទៅដោយអំពើហិង្សា និងភាពលោភលន់ ហើយប្រេះបែក ដោយសារការបះបោរ និងការឈឺចាប់(អេសាយ ៨:២២)។ គ្មានអ្វីក្រៅពីសំណល់បាក់បែក ពន្លឺនៃក្តីសង្ឃឹម ជិតរលត់ដូចទៀនអ៊ាវៗ មុនពេលធ្លាក់ចូលក្នុងភាពងងឹត។ តែលោកអេសាយបានលើកទឹកចិត្តថា ភាពអស់សង្ឃឹមនេះ មិនកើតមានជារៀងរហូតនោះទេ។ ដោយសារសេចក្តីមេត្តារបស់ព្រះ មិនយូរប៉ុន្មាន “សេចក្តីឈ្លប់សូន្យសុង នឹងមិននៅលើស្រុកដូចនៅគ្រាដែលមានសេចក្តីវេទនាចិត្តនោះទេ”(៩:១)។ ព្រះទ្រង់នឹងមិនបោះបង់ចោលរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យនៅជាប់ក្នុងម្លប់នៃសំណង់បាក់បែកនោះទេ។ លោកហោរាបានប្រកាស អំពីសេចក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់រាស្រ្តទ្រង់ ហើយក៏បានចង្អុលបង្ហាញពួកគេ ទៅរកពេលដែលព្រះយេស៊ូវយាងមក បណ្តេញសេចក្តីងងឹត ដែលបណ្តាលមកពីអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវបានយាងមកហើយ។ ហើយឥឡូវនេះ…
Read article
ការទុកចិត្តព្រះ នៅចំពោះមុខនៃការប្រឆាំង
បើមិនជួយទេ នោះសូមទ្រង់ព្រះករុណាជ្រាបថា យើងខ្ញុំមិនព្រមគោរពតាមព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ ក៏មិនព្រមថ្វាយបង្គំដល់រូបមាស ដែលទ្រង់បានតាំងឡើងនោះដែរ។ ដានីយ៉ែល ៣:១៨ អេស្ទ័រ(Esther) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងកុលសម្ព័ន្ធមួយ នៅប្រទេសភីលីពីន ដែលប្រឆំាងនឹងជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ។ នាងបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះយេស៊ូវ បន្ទាប់ពីម្តាយមីងនាងបានអធិស្ឋានឲ្យនាង ក្នុងអំឡុងពេលដែលនាងកំពុងតែតយុទ្ធនឹងជំងឺដែលគំរាមកំហែងជីវិតនាង។ សព្វថ្ងៃនេះ អេស្ទ័របានដឹកនាំការសិក្សាព្រះគម្ពីរប៊ីប ក្នុងសហគមន៍ក្នុងតំបន់របស់នាង ទោះគេបានគំរាមកំហែងថា នឹងប្រើហិង្សាមកលើនាង និងគំរាមសម្លាប់ក៏ដោយ។ នាងបម្រើព្រះដោយអំណរ ដោយនិយាយថា “ខ្ញុំមិនអាចឈប់និយាយប្រាប់គេ អំពីព្រះយេស៊ូវ ព្រោះខ្ញុំបានពិសោធន៍នឹងអំណាចចេស្តា ក្តីស្រឡាញ់ សេចក្តីល្អ និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ក្នុងជីវិតខ្ញុំ”។ ការបម្រើព្រះ នៅចំពោះមុខនៃការប្រឆាំង គឺជារឿងពិតដែលកើតឡើង ចំពោះមនុស្សជាច្រើន សព្វថ្ងៃនេះ គឺដូចដែលបានកើតឡើង ចំពោះលោកសាដ្រាក់ ម៉ៃសាក់ និងអ័បេនេកោ ជាយុវជនបីនាក់ កំពុងរស់នៅក្នុងភាពជាឈ្លើយសឹក នៅចក្រភពបាប៊ីឡូន។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរដានីយែល យើងឃើញថា ពួកគេបានបដិសេធមិនព្រមថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់ធំមួយ របស់ស្តេចនេប៊ូក្នេសា ធ្វើពីមាស ទោះពួកគេជួបការគំរាមប្រហារជីវិតក៏ដោយ។ ពួកគេបានធ្វើបន្ទាល់ថា ព្រះទ្រង់អាចការពារពួកគេ តែពួកគេសម្រេចចិត្តបម្រើទ្រង់ “បើ” ទ្រង់មិនជួយសង្រ្គោះពួកគេឬអត់ក៏ដោយ(ដានីយ៉ែល ៣:១៨)។ ពេលអ្នកទាំងបីត្រូវគេបោះចូលទៅក្នុងគុកភ្លើង…
Read article
ការស្តីបន្ទោសដែលធ្វើឲ្យកាន់តែឈឺចាប់
មនុស្សកើតមកតែងមានសេចក្តីវេទនា ដូចជាផ្កាភ្លើងចេះតែហើរទៅលើដែរ។ យ៉ូប ៥:៧ ក្នុងអំឡុងយុគសម័យមាសនៃវិទ្យុ លោកហ្វ្រេដ អាលែន (ឆ្នាំ១៨៩៤-១៩៥៦) បានប្រើភាពវិជ្ជមាននិយម ក្នុងរឿងកំប្លែង ដើម្បីនាំមកនូវស្នាមញញឹម ដល់ជំនាន់មនុស្សដែលកំពុងរស់នៅ ក្នុងស្រមោលនៃវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ច និងសង្រ្គាមលោក។ ភាពកំប្លុកកំប្លែងរបស់គាត់ បានកើតចេញពីការឈឺចាប់ផ្ទាល់ខ្លួន។ គាត់បានបាត់បង់ម្តាយគាត់ មុនពេលគាត់មានអាយុ៣ឆ្នាំ ហើយក្រោយមក គាត់ក៏បានឈប់រស់នៅជាមួយឪពុកគាត់ ដែលជាមនុស្សញៀនថ្នាំ។ គាត់ធ្លាប់បានជួយសង្រ្គោះក្មេងប្រុសម្នាក់ ឲ្យរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ក្នុងផ្លូវទីក្រុងញូយ៉កដ៏មមាញឹក ដោយនិយាយនូវពាក្យដែលគួរឲ្យចងចាំមួយ ទៅកាន់ក្មេងនោះថា “តើឯងកើតអី អាក្មេងតូច? តើឯងមិនចង់ធំឡើង ហើយជួបបញ្ហាទេឬ?” ជីវិតរបស់លោកយ៉ូបបានជួបនូវទុក្ខលំបាកជាច្រើន។ ពីដំបូងគាត់បានបង្ហាញចេញនូវជំនឿរបស់គាត់ តែទីបំផុតគាត់ក៏បានធ្លាក់ចូលក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ហើយមិត្តភក្តិគាត់ក៏បានធ្វើឲ្យគាត់កាន់តែមានការឈឺចាប់ ដោយការស្តីបន្ទោស។ ដោយការបញ្ចេញយោបល់ដ៏សមហេតុផល ពួកគេក៏បានជំរុញឲ្យគាត់ទទួលស្គាល់កំហុសខ្លួនឯង(៤:៧-៨) ហើយរៀនសូត្រពីការកែតម្រង់របស់ព្រះ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចរកឃើញកម្លាំង ដើម្បីសើចដាក់បញ្ហារបស់គាត់(៥:២២)។ មិត្តសំឡាញ់ដែលមកកម្សាន្តចិត្តលោកយ៉ូប សុទ្ធតែមានបំណងល្អទេ ទោះពួកគេបាននិយាយខុសក៏ដោយ(១:៦-១២)។ មុននោះ ពួកគេក៏មិនបាននឹកស្មានសោះថា ពួកគេបានធ្វើខុសមកលើមិត្តសំឡាញ់ខ្លួន ដូចជាសត្រូវ។ ពួកគេក៏មិនបាននឹកស្មានថា លោកយ៉ូបដែលជាអ្នកកាន់ទុក្ខបែរជាត្រូវអធិស្ឋានឲ្យពួកគេទៅវិញ (៤២:៧-៩)។ ហើយពួកគេក៏មិននឹកស្មានថា នៅសម័យក្រោយមក មានព្រះមួយអង្គដែលនឹងទទួលរងការចោទប្រកាន់ ដោយសារគេយល់ច្រឡំអំពីទ្រង់ ហើយព្រះអង្គជាប្រភពនៃក្តីអំណរដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់យើង។—Mart…
Read article