ព្រះអង្គតែងតែនឹកចាំយើងជានិច្ច
ព្រះទ្រង់នឹកចាំពីរ៉ាជែល ក៏ស្តាប់តាមនាង ហើយប្រោសឲ្យនាងបង្កើតកូនបាន។ លោកុប្បត្តិ ៣០:២២ ក្នុងព្រះវិហារធំមួយរបស់ជនជាតិអាហ្វ្រិក គ្រូគង្វាលបានលត់ជង្គង់អធិស្ឋានដល់ព្រះ។ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលអធិស្ឋានទូលអង្វរថា “សូមព្រះអង្គនឹកចាំយើងខ្ញុំ!” ពួកជំនុំក៏បានស្រែកឡើងថា “សូមនឹកចាំយើងខ្ញុំ ឱព្រះអម្ចាស់”។ ពេលខ្ញុំបានមើលទិដ្ឋភាពនេះ ក្នុងវីដេអូ YouTube ខ្ញុំក៏បានស្រក់ទឹកភ្នែកដោយមិនដឹងខ្លួន។ គេបានថតការអធិស្ឋាននេះទុក កាលប៉ុន្មានខែមុន។ តែរឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ ពេលដែលខ្ញុំបានឮគ្រូគង្វាលរបស់គ្រួសារខ្ញុំធ្វើការទូលអង្វរដូចនេះ កាលខ្ញុំនៅក្មេង។ ពេលខ្ញុំបានឮការអធិស្ឋាននេះ កាលពីក្មេង ខ្ញុំក៏បានសន្និដ្ឋានខុសថា ជួនកាល ព្រះអង្គភ្លេចយើង។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ជ្រាបគ្រប់ការទាំងអស់(ទំនុកដំកើង ១៤៧:៥ ១យ៉ូហាន ៣:២០) ព្រះអង្គតែងតែទតឃើញយើង(ទំនុកដំកើង ៣៣:១៣-១៥) ហើយព្រះអង្គស្រឡាញ់យើង ដោយក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនអាចវាស់បាន(អេភេសូរ ៣:១៧-១៩)។ ជាងនេះទៅទៀត ក្នុងព្រះគម្ពីរដើមភាសាហេព្រើរ ពាក្យ ហ្សាកា(zakar) មានន័យថា “នឹកចាំ”។ ពេលណាព្រះទ្រង់ “នឹកចាំ” យើង ព្រះអង្គក៏ធ្វើអ្វីម្យ៉ាងសម្រាប់យើង។ ហ្សាកាក៏មានន័យថា ធ្វើអ្វីមួយជំនួសនរណាម្នាក់។ ដូចនេះ ពេលព្រះទ្រង់នឹកចាំពីណូអេ និងអស់ទាំងសត្វព្រៃ សត្វស្រុកទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅក្នុងទូកជាមួយនឹងគាត់ ទ្រង់ក៏បានធ្វើឲ្យខ្យល់បក់មកលើផែនដី ហើយទឹកក៏ស្រកទៅ(លោកុប្បត្តិ…
Read article
ប្រយុទ្ធបានល្អ
ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ។ ២ធីម៉ូថេ ៤:៧ សាលារៀនដែលកូនប្រុសខ្ញុំ ឈ្មោះ ប្រាយអិន(Brian) បង្វឹកក្រុមបាល់ទាត់ បានចាញ់ការប្រកួតប្រចាំរដ្ឋ ក្នុងការប្រយុទ្ធដ៏ស្វិតស្វាញ។ គូរប្រកួតរបស់ពួកគេប្រកួតមិនដែលចាញ់អស់រយៈពេល២ឆ្នាំហើយ។ ខ្ញុំក៏បានផ្ញើសារបង្ហាញការសោកស្តាយ ដល់គាត់ ហើយក៏បានទទួលសារត្រឡប់មកវិញថា “ក្មេងៗបានប្រយុទ្ធយ៉ាងស្វិតស្វាញ”។ គ្មានគ្រូបង្វឹកណា ដែលបំបាក់មុខកីឡាកររបស់ខ្លួន បន្ទាប់ពីការប្រកួតចាញ់នោះទេ។ គ្មាននរណាស្រែកដាក់ពួកគេ ដោយសារពួកគេចាញ់ ឬបានធ្វើការសម្រេចចិត្តខុស ក្នុងការប្រកួតទេ។ ទេ គ្រូបង្វឹកបានបង្ហាញចេញនូវការកោតសរសើរកីឡាករវ័យក្មេង នូវចំណុចដែលអាចសរសើរ។ សម្រាប់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ដែលជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះអង្គ ក៏នឹងមិនឮពាក្យថ្កោលទោសធ្ងន់ៗ ពីព្រះអង្គដែរ។ ពេលដែលព្រះគ្រីស្ទយាងមក ហើយយើងឈរនៅចំពោះព្រះអង្គ ព្រះអង្គនឹងមិនធ្វើឲ្យយើងខ្មាសគេឡើយ។ ព្រះអង្គទតមើលការល្អត្រឹមត្រូវដែលយើងបានធ្វើ និងភាពស្មោះត្រង់របស់យើង កាលយើងដើរតាមព្រះអង្គ(២កូរិនថូស ៥:១០ អេភេសូរ ៦:៨)។ ព្រះអង្គនឹងមានបន្ទូលថា “អ្នកបម្រើដ៏ល្អស្មោះត្រង់អើយ”។ សាវ័កប៉ុលបានធ្វើបន្ទាល់ថា គាត់បាន “តយុទ្ធយ៉ាងល្អ” ហើយទន្ទឹមរង់ចាំព្រះអង្គស្វាគមន៍គាត់ នៅនគរស្ថានសួគ៌(២ធីម៉ូថេ ៤:៧-៨)។ ជីវិតជាការតស៊ូឥតឈប់ឈរ ដោយតយុទ្ធនឹងសត្រូវខាងវិញ្ញាណដ៏កាចសាហាវ ដែលប្តូរផ្តាច់ក្នុងការបំផ្លាញយើង។ វានឹងព្យាយាមរារាំងយើង មិនឲ្យមានលក្ខណៈដូចព្រះយេស៊ូវ និងស្រឡាញ់អ្នកដទៃ។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា ក្នុងការតយុទ្ធនេះ…
Read article
ធ្វើរបស់ប្រេះបែកឲ្យស្រស់ស្អាតឡើងវិញ
មនុស្សបានភ្លេចទូលបង្គំបង់ ដូចជាគេលែងនឹកពី មនុស្សណាដែលស្លាប់បាត់ហើយ។ ទំនុកដំកើង ៣១:១២ ឡានក្រុងបានដឹកយើងទៅដល់គោលដៅ ដែលយើងរំពឹងចង់បាន គឺកន្លែងកំណាយបុរាណវត្ថុវិទ្យា នៅប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ដែលនៅទីនោះ យើងអាចធ្វើកំណាយខ្លះៗ ដោយផ្ទាល់ដៃ។ ប្រធាននៅទីតាំងកំណាយនោះ បានពន្យល់ថា វត្ថុដែលយើងអាចរកឃើញ មិនទាន់មានគេប៉ះពាល់ជាច្រើនពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ ពេលយើងជីកបានអំបែងក្អមឆ្នាំង យើងមានអារម្មណ៍ថា ដៃរបស់យើងកំពុងតែប៉ះប្រវត្តិសាស្រ្ត។ បន្ទាប់ពីនៅកន្លែងនោះអស់ពេលយូរបន្តិច គេក៏បាននាំយើងទៅកន្លែងមួយទៀត ដែលនៅទីនោះ បំណែកនីមួយៗ របស់ផើង ឬថូដែលបានបែក តាំងពីយូរមកហើយ ត្រូវគេយកមកផ្គុំចូលគ្នាវិញ។ ការដែលសិល្បករជួសជុលគ្រឿងស្មូនដែលមានអាយុកាលជាច្រើនសតវត្សរ៍ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំា អំពីព្រះដែលចូលចិត្តជួសជុលអ្វីដែលប្រេះបែក។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ៣១:១២ ស្តេចដាវីឌបានសរសេរថា “មនុស្សបានភ្លេចទូលបង្គំបង់ ដូចជាគេលែងនឹកពីមនុស្សណាដែលស្លាប់បាត់ហើយ ទូលបង្គំក៏ដូចជាឆ្នាំងដែលបែកធ្លាយដែរ”។ ស្តេចដាវីឌច្រើនតែរៀបរាប់អំពីទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់ ក្នុងបទទំនួញ ដូចក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងនេះជាដើម។ បទចម្រៀងនេះបានពិពណ៌នាថា ជីវិតទ្រង់ប្រេះបែក ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ ខ្មាំងសត្រូវ និងភាពអស់សង្ឃឹម។ ដូចនេះ តើទ្រង់ងាកទៅរកជំនួយ នៅទីណា? ក្នុងខ.១៦ ស្តេចដាវីឌបានស្រែករកព្រះថា “សូមឲ្យព្រះភក្ត្រទ្រង់ភ្លឺមកលើអ្នកបំរើទ្រង់ សូមជួយសង្គ្រោះទូលបង្គំ ដោយសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់”។ ព្រះដែលស្តេចដាវីឌជឿ នៅតែជាព្រះដែលបន្តជួសជុលអ្វីដែលប្រេះបែក ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃផងដែរ។…
Read article
តើអ្នកជាអ្វី?
ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាកូនព្រះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ។ កាឡាទី ៣:២៦ ពេលដែលខ្ញុំដើរចូលទៅក្នុងហាងលក់ការ៉េម ជាមួយកូនប្រុសខ្ញុំ អាយុ៥ឆ្នាំ ដែលជាកូនកាត់ពីរសាសន៍ អ្នកគិតលុយក៏បានមើលមកខ្ញុំ ហើយសម្លក់កូនខ្ញុំ។ គាត់សួរទៅកូនខ្ញុំថា “ឯងជាអ្វី?” ការចោទសួរ ដោយសម្លេងគំហកនេះ បានបញ្ឆេះកំហឹង និងការឈឺក្បាល ដែលខ្ញុំធ្លាប់មានកាលពីមុន ពេលដែលខ្ញុំកំពុងចម្រើនវ័យធំឡើង ជាជនជាតិអាមេរិកដើមកំណើតម៉ិចស៊ីកូ ដែលគេបានរើសអើង។ ខ្ញុំក៏បានទាញកូនប្រុសខ្ញុំចូលមកជិតខ្ញុំ ហើយក៏បានបែរទៅរកស្វាមីខ្ញុំជាជនជាតិស្បែកខ្មៅ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងដើរចូលហាងនោះ។ អ្នកគិតលុយ ក៏បានធ្វើមុខស្មើ ខណៈពេលដែលគាត់គិតលុយឲ្យយើង ដោយមិននិយាយស្តីមួយម៉ាត់។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានក្នុងចិត្ត ឲ្យបុរសនោះ ខណៈពេលដែលកូនប្រុសខ្ញុំចង់សាករសជាតិផ្សេងៗ របស់ការ៉េម ដែលមានលក់ក្នុងហាងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានប្រែចិត្តចេញពីភាពល្វីងជូរចត់ ហើយទូលសូមព្រះប្រទានខ្ញុំ នូវវិញ្ញាណដែលមានការអត់ទោស។ ដោយសារខ្ញុំមានពណ៌សម្បុរមិនសដូចគេ ខ្ញុំបានក្លាយជាគោលដៅនៃការសម្លក់សម្លឹង និងការចោទសួរដូចគ្នា អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្វះសុវត្ថិភាព និងគ្មានតម្លៃ ទាល់តែខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរៀនឱបក្រសោបយកអត្តសញ្ញាណថ្មី ក្នុងនាមជាកូនស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះ។ សាវ័កប៉ុលបានប្រកាសថា អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ សុទ្ធតែជាកូនរបស់ព្រះ ដោយសារជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ មានតម្លៃស្មើគ្នា និងមានភាពស្រស់ស្អាតផ្សេងៗគ្នា។ ក្នុងនាមជាបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងមានការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធ ហើយព្រះអង្គបានរៀបចំយើងមក សម្រាប់ឲ្យធ្វើការជាមួយគ្នា(កាឡាទី ៣:២៦-២៩)។…
Read article
ខ្ញុំជាដៃរបស់គាត់ គាត់ជាភ្នែករបស់ខ្ញុំ
ភ្នែកពុំអាចនិយាយទៅដៃថា អញមិនត្រូវការនឹងឯងទេ។ ១កូរិនថូស ១២:២១ លោក ជា ហៃសៀ(Jia Haixia) បានពិការភ្នែក នៅឆ្នាំ២០០០។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់បានបាត់បង់ដៃទាំងសងខាង កាលពីក្មេង។ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានរកឃើញវិធីជម្នះភាពពិការរបស់ខ្លួន។ លោក ហៃសៀបាននិយាយថា “ខ្ញុំជាដៃរបស់គាត់ ហើយគាត់ជាភ្នែករបស់ខ្ញុំ”។ ពួកគេក៏បានធ្វើការរួមគ្នា ដោយនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ក្នុងភូមិរបស់ពួកគេ នៅប្រទេសចិន។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០២ មិត្តសំឡាញ់ទាំងពីរបានបំពេញបេសកកម្មមួយ ដើម្បីកែប្រែវាលរហោស្ថាន នៅក្បែរតំបន់ដែលពួកគេរស់នៅ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ លោកវែនគី(Wenqi) បានអៀវលោកហៃសៀ ឆ្លងទន្លេទៅកាន់តំបន់នោះ។ លោកវេនគីក៏បានហុចប៉ែលឲ្យលោកហៃសៀ ដោយប្រើជើងរបស់គាត់ មុនពេលលោកហៃសៀដាក់ធុងទឹកជាប់នឹងដងរែក នៅចន្លោះថ្ពាល់និងស្មារបស់លោកវែនគី។ ហើយដោយម្នាក់ជាអ្នកជីក ហើយម្នាក់ទៀតស្រោចទឹក នោះអ្នកទាំងពីរក៏បានដាំដើមឈើ បានជាង១ម៉ឺនដើម។ លោកហៃសៀនិយាយថា “ពេលយើងធ្វើការរួមគ្នា យើងមិនមានអារម្មណ៍ថា យើងពិការទាល់តែសោះ។ យើងជាក្រុមការងារមួយ”។ សាវ័កប៉ុលបានប្រៀបប្រដូចពួកជំនុំ ទៅនឹងរូបកាយមួយ ដែលផ្នែកនៃរូបកាយនីមួយៗត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីឲ្យរូបកាយមានដំណើរការ។ បើសមាជិកពួកជំនុំទាំងអស់សុទ្ធតែជាភ្នែក នោះនឹងគ្មាននរណាម្នាក់បំពេញតួនាទីជាត្រចៀកនោះទេ។ បើទំាងអស់គ្នាសុទ្ធតែជាត្រចៀក នោះនឹងគ្មាននរណាធ្វើជាច្រមុះសម្រាប់ហិតក្លិនដែរ(១កូរិនថូស ១២:១៤-១៧)។ សាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “ភ្នែកពុំអាចនិយាយទៅដៃថា អញមិនត្រូវការនឹងឯងទេ”(ខ.២១)។…
Read article
អត្ថប្រយោជន៍នៃការអធិស្ឋាន មុនពេលនិយាយ
ស្តេចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរខ្ញុំថា ដូច្នេះ តើអ្នកចង់បានអ្វី ខ្ញុំក៏អធិស្ឋានដល់ព្រះនៃស្ថានសួគ៌។ នេហេមា ២:៤ មានពេលមួយ ខ្ញុំឆៀងចូលរកមើលសៀវភៅ ក្នុងប្រអប់ដែលមានឈ្មោះលោក ស៊ី អេស លូអ៊ីស(Lewis) នៅហាងលក់សៀវភៅដែលគេបានប្រើហើយ។ ម្ចាស់ហាងក៏បានចេញមក។ ពេលយើងជជែកគ្នា អំពីចំណងជើងសៀវភៅ ដែលលក់ក្នុងហាងនោះ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើគាត់មានចំណាប់អារម្មណ៍ ចំពោះជំនឿ ដែលបានបណ្តាលចិត្តលោកលូអ៊ីសឲ្យនិពន្ធសៀវភៅដ៏ល្បីល្បាញទាំងនោះ។ ខ្ញុំក៏បានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម សូមការដឹកនាំមកពីព្រះ។ ខ្ញុំក៏បាននឹកឃើញជីវប្រវត្តិរបស់លោកលូអ៊ីស ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមពិភាក្សា អំពីរបៀបដែលតួអង្គរបស់លោកស៊ី អេស លូអ៊ីស ចង្អុលបង្ហាញគេ ឲ្យងាករកព្រះ។ ទីបំផុត ខ្ញុំអរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលការអធិស្ឋានក្នុងចិត្តតែបន្តិច អាចជួយឲ្យការសន្ទនារបស់យើង ងាកបែរទៅរករឿងខាងវិញ្ញាណ។ លោកនេហេមាបានចំណាយពេលអធិស្ឋាន មុនពេលការសន្ទនាដ៏សំខាន់ជាមួយស្តេចអើថាស៊ើកសេស នៃចក្រភពពើរស៊ី។ ស្តេចបានសួរលោកនេហេមាថា មានការអ្វីដែលទ្រង់អាចជួយគាត់ទេ ខណៈពេលដែលគាត់កំពុងមានទុក្ខព្រួយ ដោយសារការបំផ្លិចបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម។ លោកនេហេមាជាអ្នកបម្រើស្តេច ដូចនេះ គាត់គ្មានតួនាទីអ្វីដែលត្រូវសុំឲ្យស្តេចជួយនោះទេ តែគាត់ត្រូវការជំនួយដ៏សំខាន់មួយ។ គាត់ចង់ស្តាទីក្រុងយេរូសាឡិមឡើងវិញ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បាន “អធិស្ឋានដល់ព្រះដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌” មុនពេលគាត់លាចេញពីការងាររបស់គាត់ ដើម្បីឲ្យគាត់អាចជួសជុលទីក្រុងឡើងវិញ(នេហេមា ២:៤-៥)។ ស្តេចក៏បានអនុញ្ញាត ហើយថែមទាំងព្រមជួយលោកនេហេមា…
Read article