រស់នៅបានល្អ
នៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង គេបានបង្កើតកម្មវិធីបុណ្យសពសម្រាប់មនុស្សរស់ ដោយឥតគិតថ្លៃ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលគេបានបើកកម្មវិធីនេះ នៅឆ្នាំ២០១២មក មានមនុស្សជាង២ម៉ឺន៥ពាន់នាក់ រាប់ចាប់តាំងពីក្មេងជំទង់ ដល់អ្នកដែលស្ថិតក្នុងវ័យចូលនិវត្តន៍បានរួមក្នុងពិធីបុណ្យសពសម្រាប់មនុស្សរស់ជាច្រើននាក់ ពួកគេបានចូលដេកក្នុងក្តារមឈូស ក្នុងពេលតែមួយ ដោយសង្ឃឹមថា នឹងធ្វើឲ្យជីវិតពួកគេមានភាពល្អប្រសើរឡើង តាមរយៈការពិចារណា អំពីការស្លាប់របស់ខ្លួន។ បុគ្គលិកដែលធ្វើការក្នុងកម្មវិធីនេះ និយាយថា “ពិធីបុណ្យសពក្លែងក្លាយនេះ ត្រូវបានគេប្រារព្ធឡើង ដើម្បីជួយអ្នកចូលរួម ឲ្យគិតអំពីភាពពិតនៃជីវិតរបស់ខ្លួន និងបណ្តាលចិត្តពួកគេឲ្យមានការដឹងគុណ ហើយជួយឲ្យមានការអត់ឱនទោស និងការផ្សះផ្សា ជាមួយសាច់ញាតិ និងមិត្តភក្តិរបស់ខ្លួន”។ ពាក្យសម្តីនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពាក្យនៃប្រាជ្ញា ដែលគ្រូបង្រៀនម្នាក់ បានចែងក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាថា “ដ្បិតមរណភាពជាចុងបំផុតរបស់មនុស្សទាំងឡាយ ហើយមនុស្សដែលនៅរស់ នឹងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីនោះ”(សាស្តា ៧:២)។ សេចក្តីស្លាប់បានរំឭកយើង អំពីភាពរួញខ្លីនៃជីវិតយើង ហើយរំឭកយើងថា ពេលវេលារបស់យើងមានកំណត់ សម្រាប់រស់នៅ និងស្រឡាញ់ឲ្យបានល្អ។ ការគិតអំពីសេចក្តីស្លាប់ ធ្វើឲ្យយើងបន្ធូរបន្ថយការក្តោបទុកនូវអំណោយល្អៗមកពីព្រះ ដែលមានដូចជា លុយកាក់ ទំនាក់ទំនង និងការសប្បាយ ហើយរំដោះយើងឲ្យមានអំណរ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ខណៈពេលដែលយើង “ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ ដែលជាកន្លែងគ្មានកន្លាត ឬច្រែះស៊ីបំផ្លាញឡើយ ក៏គ្មានចោរទំលុះ ឬប្លន់ផង”(ម៉ាថាយ…
Read article
ផែនការដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់អ្នក
អ្នកស្រីអេកនេស(Agnes) បានចំណាយពេល៦ឆ្នាំ ក្នុងការព្យាយាមធ្វើខ្លួន ឲ្យក្លាយជាភរិយាដ៏ល្អរបស់គ្រូគង្វាល ដោយយកគំរូតាមម្តាយក្មេកជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់(ដែលជាភរិយារបស់គ្រូគង្វាលផងដែរ)។ នាងគិតថា ដើម្បីបំពេញតួនាទីនេះឲ្យបានល្អ នាងមិនអាចធ្វើជាអ្នកនិពន្ធផង និងជាងគំនូរផងបានទេ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការកប់ភាពប៉ិនប្រសព្វរបស់ខ្លួនចោល នាងក៏មានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយក៏បានសញ្ជឹងគិត អំពីការធ្វើអត្តឃាត។ ពេលនោះគ្រូគង្វាលម្នាក់ ដែលជាអ្នកជិតខាង ក៏បានជួយនាំនាងចេញពីភាពងងឹតនោះ ដោយអធិស្ឋានជាមួយនាង ហើយបានឲ្យនាងចំណាយពេលតែងនិពន្ធ ឲ្យបានពីរម៉ោង រៀងរាល់ពេលព្រឹក។ ការនេះក៏បានជួយនាងឲ្យភ្ញាក់រឭក ហើយក៏បានស្គាល់ការត្រាស់ហៅ ដែលព្រះទ្រង់បានបើកបង្ហាញ តាមពេលដែលទ្រង់បានកំណត់។ នាងក៏បានសរសេរថា “ចំពោះខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំស្គាល់ខ្លួនឯងច្បាស់ ខ្ញុំក៏ត្រូវរៀនស្គាល់ និងប្រើអំណោយទាន ដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន”។ ក្រោយមក នាងក៏បានបង្ហាញថា នាងរកឃើញការត្រាស់ហៅ តាមរយៈបទចម្រៀងរបស់ស្តេចដាវីឌ ដែលបានចែងថា “ចូរយកព្រះយេហូវ៉ាជាសេចក្តីអំណររបស់អ្នក នោះទ្រង់នឹងប្រទានឲ្យអ្នកបានដូចបំណងចិត្ត”(ទំនុកដំកើង ៣៧:៤)។ ខណៈពេលដែលនាងចុះចូលនឹងការដឹកនាំរបស់ព្រះ ដោយទុកចិត្តទ្រង់(ខ.៥) ព្រះអង្គក៏បានរៀបចំផ្លូវសម្រាប់នាង មិនគ្រាន់តែសម្រាប់ការនិពន្ធសៀវភៅ និងការគូរគំនូរប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ ឲ្យមានទំនាក់ទំនងកាន់តែល្អជាមួយទ្រង់។ ព្រះទ្រង់មានការត្រាស់ហៅ សម្រាប់យើងម្នាក់ៗ មិនគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យយើងដឹងថា យើងជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដើម្បីឲ្យយើងស្គាល់របៀបដ៏វិសេស ដែលយើងអាចបម្រើទ្រង់ តាមរយៈអំណោយទាន និងចិត្តឆេះឆួលរបស់យើង។ ព្រះអង្គនឹងដឹកនាំយើង…
Read article
របៀបចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មី
បន្ទាប់ពីម្តាយរបស់ខ្ញុំបានបាត់បង់ជីវិតភ្លាមៗ ខ្ញុំក៏មានចិត្តចង់ចែកចាយអត្ថបទប្លុកតាមអ៊ីនធឺណិត។ ខ្ញុំចង់សរសេរអត្ថបទ ដែលលើកទឹកចិត្តអ្នកអាន ឲ្យប្រើប្រាស់ពេលវេលា ដែលខ្លួននៅសល់ នៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីធ្វើរឿងសំខាន់ៗ ក្នុងជីវិត។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានបើកមើលមេរៀនណែនាំ អំពីរបៀបចាប់ផ្តើមសរសេរអត្ថបទបង្ហោះប្លុកតាមអ៊ីនធឺណិត។ ខ្ញុំក៏បានរៀនអំពីប្រភេទវិបសាយដែលត្រូវប្រើ របៀបជ្រើសរើសចំណងជើង និងរបៀបសរសេរអត្ថបទដែលជំរុញចិត្ត។ ហើយនៅឆ្នាំ២០១៦ អត្ថបទប្លុកទីមួយរបស់ខ្ញុំ ក៏បានចាប់កំណើត។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការណែនាំរបស់សាវ័កប៉ុល ដើម្បីទទួលបានជីវិតអស់កល្ប។ ក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ៦:១៦-១៨ គាត់បាននិយាយអំពីការពិតដែលថា យើងបានបះបោរទាស់នឹងព្រះ តាំងពីកំណើត(ជាមនុស្សមានបាប) ហើយក៏បានប្រៀបធៀបការពិតនេះ នឹងការពិតដែលថា ព្រះយេស៊ូវអាច “ជួយរំដោះយើងឲ្យរួចពីបាប”(ខ.១៨)។ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីភាពខុសគ្នា រវាងការរស់នៅជាទាសករនៃអំពើបាប និងការរស់នៅជាបាវបម្រើរបស់ព្រះ និងផ្លូវរបស់ទ្រង់ ដែលនាំទៅរកជីវិត(ខ.១៩-២០)។ គាត់ក៏បាននិយាយទៀតថា “ឈ្នួលរបស់អំពើបាប នោះជាសេចក្តីស្លាប់ តែអំណោយទាននៃព្រះវិញ គឺជាជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច”(ខ.២៣)។ ត្រង់ចំណុចនេះ សេចក្តីស្លាប់គឺមានន័យថា យើងដាច់ចេញពីព្រះជារៀងរហូត។ នេះជាលទ្ធផលនៃសេចក្តីហិនវិនាស ដែលយើងនឹងជួប ពេលយើងបដិសេធព្រះគ្រីស្ទ។ ប៉ុន្តែ ព្រះទ្រង់ប្រទានអំណោយមួយ ក្នុងព្រះយេស៊ូវ គឺជីវិតថ្មី។ គឺជីវិតដែលចាប់ផ្តើមមាននៅលើផែនដី ហើយបន្តជារៀងរហូត…
Read article
ព្រះបន្ទូលដែលស្ថិតស្ថេរនៅ
នៅដើមសតវត្សរ៍ទី១៩ លោកថូម៉ាស ខារ៉ាយ(Thomas Carlyle) បានប្រគល់សៀវភៅដែលគាត់បាននិពន្ធ ទៅលោកចន ស្តួត មីល(John Stuart Mill) ជាទស្សនវិទូ ដើម្បីធ្វើការពិនិត្យ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សៀវភៅនោះក៏បានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងភ្លើង តែគេមិនដឹងថា ហេតុការណ៍នេះបានកើតឡើង ដោយចេតនាឬយ៉ាងណាទេ។ តែវាជាសៀវភៅដែលលោកខារ៉ាយបានសរសេរផ្ទាល់ដៃ ដែលមានតែមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តធ្វើការសរសេរឡើងវិញ នូវជំពូកដែលត្រូវភ្លើងឆេះ ដោយគ្មានការរាថយ។ អណ្តាតភ្លើងមិនអាចបញ្ឈប់រឿងដែលគាត់បានសរសេរនោះឡើយ ព្រោះវានៅជាប់ក្នុងគំនិតគាត់ជានិច្ច។ ចេញពីការបាត់បង់ដ៏ធំនេះ លោកខារ៉ាយ ក៏សម្រេចបាននូវស្នាដៃនិពន្ធដ៏អស្ចារ្យ ដែលមានចំណងជើងថា បដិវត្តន៍នៃប្រជាជនបារាំង។ ក្នុងគ្រាដ៏អន់ថយនៃនគរយូដា ដែលកំពុងតែដុនដាប ព្រះទ្រង់បានប្រាប់ហោរាយេរេមាថា “ចូរយកក្រាំង១មកកត់អស់ទាំងពាក្យដែលអញបានប្រាប់ដល់ឯង”(យេរេមា ៣៦:២)។ ព្រះរាជសារទ្រង់បានបើកបង្ហាញ ព្រះទ័យដ៏ទន់សន្តោសរបស់ទ្រង់ ដោយត្រាស់ហៅរាស្រ្តទ្រង់ ឲ្យប្រែចិត្ត ដើម្បីជៀសវាងការឈ្លានពានរបស់ខ្មាំងសត្រូវ(ខ.៣)។ លោកយេរេមាក៏បានធ្វើតាមការបង្គាប់របស់ទ្រង់។ ក្រាំងនោះក៏បានទៅដល់ដៃស្តេចយេហូយ៉ាគីម ហើយក៏ត្រូវទ្រង់ហែកចោល រួចបោះចូលទៅក្នុងភ្លើង(ខ.២៣-២៥)។ ការដែលស្តេចអង្គនេះដុតក្រាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់ បាននាំឲ្យបញ្ហាកាន់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ព្រះទ្រង់បានប្រាប់លោកយេរេមា ឲ្យសរសេរក្រាំងមួយទៀត ដោយកត់ចុះនូវព្រះរាជសារដដែល។ ទ្រង់មានបន្ទូលថា “វានឹងគ្មានអ្នកណាសំរាប់អង្គុយលើបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌឡើយ ហើយសពវានឹងត្រូវបោះចោលទៅក្រៅ ឲ្យហាលក្តៅនៅពេលថ្ងៃ និងសន្សើមកកនៅពេលយប់”(ខ.៣០)។ ការដុតបំផ្លាញសៀវភៅដែលកត់ទុកនូវព្រះបន្ទូលព្រះ គឺជារឿងដែលគេអាចធ្វើទៅរួច…
Read article
គ្រូបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យបំផុត
មានពេលមួយ កូនស្រីខ្ញុំបានផ្តួលខ្មៅដៃរបស់នាង នៅលើតុ ហើយនិយាយថា នាងមិនយល់ទេ! នាងកំពុងតែធ្វើលំហាត់គណិតវិទ្យា ហើយខ្ញុំទើបតែចាប់ផ្តើមបង្រៀននាងនៅផ្ទះ ក្នុងសម័យកូវីត។ យើងកំពុងតែជួបបញ្ហាហើយ។ ខ្ញុំមិនអាចចាំមេរៀន ដែលខ្ញុំបានរៀនកាលពី៣៥ឆ្នាំមុន អំពីការប្តូរលេខទសភាគ ទៅជាប្រភាគ។ ខ្ញុំមិនអាចបង្រៀននាង អំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានភ្លេចហើយនោះទេ ដូចនេះ យើងក៏បានមើលគ្រូពន្យល់ តាមអនឡាញទាំងអស់គ្នា។ ក្នុងនាមយើងជាមនុស្ស ពេលខ្លះ យើងមានការពិបាក ដោយសារការអ្វី ដែលយើងមិនស្គាល់ ឬមិនយល់។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់ព្រះវិញ ទ្រង់ជាព្រះដែលជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ ឬសព្វញ្ញូញ្ញាណ។ ហោរាអេសាយបានសរសេរថា “តើអ្នកណាបានស្ទង់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះយេហូវ៉ា ឬបានបង្រៀនទ្រង់ដោយខ្លួនធ្វើជាអ្នកជួយប្រឹក្សា តើទ្រង់បានប្រឹក្សានឹងអ្នកណា ហើយអ្នកណាបានពន្យល់ទ្រង់ ឬបង្រៀនទ្រង់ក្នុងផ្លូវយុត្តិធម៌ ឬឲ្យទ្រង់មានចំណេះ ឬបង្ហាញផ្លូវនៃយោបល់ដល់ទ្រង់?” (អេសាយ ៤០:១៣-១៤)។ ចម្លើយនោះគឺ គ្មាននរណាបង្រៀន ឬជួយប្រឹក្សាទ្រង់ឡើយ។ មនុស្សមានប្រាជ្ញា ព្រោះព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើង ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ។ ប្រាជ្ញារបស់យើង គឺគ្រាន់តែមិនអាចធៀបនឹងប្រាជ្ញាទ្រង់សូម្បីតែបន្តិច។ ចំណេះដឹងយើងមានកំណត់ តែព្រះទ្រង់ជ្រាប អំពីអ្វីៗទាំងអស់ តាំងពីអស់កល្បជានិច្ច រហូតដល់អស់កល្បជានិច្ច(ទំនុកដំកើង ១៤៧:៥)។ ចំណេះដឹងយើង មានការកើនឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយមានជំនួយពីបច្ចេកវិទ្យា…
Read article
នៅតុអាហាររបស់ស្តេច
ពេទ្យសត្វបានប្រាប់មិត្តភក្តិខ្ញុំថា “ឆ្កែនេះ នឹងមិនស្លាប់ទេ តែជើងរបស់វា ត្រូវតែកាត់ចោល”។ មិត្តភក្តិខ្ញុំបានយកកូនឆ្កែអនាថាមកចិញ្ចឹម បន្ទាប់ពីវាត្រូវឡានកិន។ ពេទ្យសត្វក៏បានសួរគាត់ថា “តើអ្នកជាម្ចាស់របស់វាមែនទេ?” ការវះកាត់ត្រូវចំណាយអស់ប្រាក់ច្រើន ហើយកូនឆ្កែនោះក៏ត្រូវការការថែទាំ បន្ទាប់ពីវាជាសះស្បើយ។ មិត្តភក្តិខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “ចាស ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបានក្លាយជាម្ចាស់វាហើយ”។ អំពើសប្បុរសរបស់គាត់ក៏បានផ្តល់ឱកាសឲ្យសត្វឆ្កែនោះ មានអនាគត ក្នុងផ្ទះដែលមានក្តីស្រឡាញ់។ មភីបូសែតបានចាត់ទុកខ្លួនឯងជា “ឆ្កែស្លាប់” មួយក្បាល ដែលមិនសក្តិសមនឹងទទួលការល្អពីគេ(២សាំយ៉ូអែល ៩:៨)។ ដោយសារទ្រង់ពិការជើងទាំងសង្ខាង ដោយសារគ្រោះថ្នាក់ កាលពីក្មេង នោះទ្រង់ពឹងផ្អែកលើការការពារ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់អ្នកដទៃ(មើល ៤:៤)។ ជាងនេះទៅទៀត បន្ទាប់ពីស្តេចសូល ជាព្រះឰយុកោទ្រង់បានសុគត ទ្រង់ប្រហែលជាខ្លាចស្តេចដាវីឌ ដែលជាស្តេចថ្មី បញ្ជាគេឲ្យសម្លាប់សត្រូវ ឬអ្នកដែលប្រជែងនឹងរាជបល្ល័ង្កទ្រង់ ដែលនេះជារឿងកើតឡើងជាធម្មតា នៅសម័យនោះ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារស្តេចដាវីឌស្រឡាញ់យ៉ូណាថាន ជាមិត្តសំឡាញ់ទ្រង់ នោះទ្រង់ក៏បានធានាថា មភីបូសែតដែលជាបុត្ររបស់យ៉ូណាថាន នឹងមានសុវត្ថិភាព និងទទួលការថែរក្សា ដូចកូនបង្កើតរបស់ទ្រង់(៩:៧)។ យើងក៏មិនខុសពីមភីបូសែតឡើយ ព្រោះកាលពីមុនយើងជាសត្រូវរបស់ព្រះ ហើយត្រូវស្លាប់ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូវបានជួយសង្រ្គោះយើង ហើយប្រទានកន្លែងឲ្យនៅជាមួយទ្រង់ ក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ជារៀងរហូត។ នោះជាអត្ថន័យនៃការបរិភោគនៅពិធីជប់លៀង…
Read article