បណ្តាលចិត្តយើងឲ្យវិលមកវិញ
ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមបំបែរយើងខ្ញុំឲ្យវិលមកឯទ្រង់វិញ នោះយើងខ្ញុំនឹងបានបែរមកហើយ សូមកែជីវិតរបស់យើងខ្ញុំឡើងវិញ ដូចជាកាលពីដើម។ បរិទេវ ៥:២១ រាស្ត្ររបស់ព្រះគ្មានសង្ឃឹមឡើយ ទាល់តែព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្តពួកគេឲ្យវិលត្រឡប់ ពីការថយទៅរក និងលោតចូលក្នុងអំពើបាប និងការមិនជឿ។ កណ្ឌបរិទេវជាកណ្ឌដែលក្រៀមក្រំបំផុត ក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះទ្រង់បានបំផ្លាញទីក្រុងយេរូសាឡិម ដែលប្រៀបដូចជាប្រស្រីភ្នែកព្រះអង្គ។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានសំរេចសេចក្តីក្រោធរបស់ទ្រង់ ក៏បានចាក់សេចក្តីខ្ញាល់ដ៏សហ័សរបស់ទ្រង់ចេញហើយ ទ្រង់បានបង្កាត់ភ្លើង នៅក្នុងក្រុងស៊ីយ៉ូន ជាភ្លើងដែលឆេះដល់ទាំងឫសជញ្ជាំងផង (បរិទេវ ៤:១១)។ ទ្រង់បានលើកព្រះហស្ត ដូចជាអ្នកតតាំង ក៏បានប្រហារជីវិតនៃគ្រប់ទាំងអស់ដែលគាប់ភ្នែក (បរិទេវ ២:៤)។ ទ្រង់បានធ្វើទុក្ខនាង ដោយព្រោះអំពើរំលងដ៏បរិបូរ (បរិទេវ ១:៥)។ តើកណ្ឌគម្ពីរនេះ បានបញ្ចប់យ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ? កណ្ឌគម្ពីរនេះបានបញ្ចប់ ដោយចែងអំពីក្តីសង្ឃឹមតែមួយ ៖ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមបំបែរយើងខ្ញុំឲ្យវិលមកឯទ្រង់វិញ នោះយើងខ្ញុំនឹងបានបែរមកហើយ (បរិទេវ ៥:២១)។ មានតែក្តីសង្ឃឹមនេះទេ ដែលខ្ញុំ និងអ្នកមាន? “ព្រះអម្ចាស់ក៏មានព្រះបន្ទូលថា ស៊ីម៉ូនៗអើយ មើល សាតាំងបានសូមចង់បានអ្នករាល់គ្នា ប្រយោជន៍នឹងរែងអ្នករាល់គ្នា ដូចជារែងអង្ករ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានឲ្យអ្នក ដើម្បីមិនឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកវិនាសបាត់ឡើយ កាលណាអ្នកបានប្រែចិត្តវិលមកវិញ…
Read article
ព្រះនៃសណ្ដាប់ធ្នាប់
លោកុប្បត្តិ ១:១-១០ ឯផែនដីបានខូច ហើយនៅទទេ មានសុទ្ធតែងងឹតនៅគ្របលើជំរៅទឹក ហើយព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះក៏រេរានៅពីលើទឹក។ លោកុប្បត្តិ ១:២ លោកសេត(Seth) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសារដែលមានពេញដោយភាពប្រេះបែក និងភាពវឹកវរ ដូចនេះ ជីវិតគាត់មានពេញដោយភាពរញ៉េរញ៉ៃ។ ម្តាយរបស់គាត់បានទទួលរងអំពើហិង្សាពីឪពុកគាត់ជាប្រចាំ រហូតដល់ពេលដែលឪពុកគាត់បានបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង។ មានពេលមួយ លោកសេតចង់បញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯង។ គាត់បានប្រមូលថ្នាំទាំងអស់នៅក្នុងទូដាក់ថ្នាំក្នុងផ្ទះគាត់ ប៉ុន្តែ គាត់ស្រាប់តែនឹកគិតថា តើខ្ញុំនឹងទៅទីណា បន្ទាប់ពីខ្ញុំស្លាប់ទៅ? ដោយសារព្រះគុណព្រះ លោកសេតមិនបានស្លាប់នៅថ្ងៃនោះទេ។ ហើយក្រោយមក បន្ទាប់ពីគាត់បានរៀនព្រះគម្ពីរប៊ីបជាមួយមិត្តភក្តិម្នាក់ គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ការមើលឃើញសម្រស់ និងសណ្ដាប់ធ្នាប់នៅក្នុងស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ បានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យចូលទៅរកព្រះអង្គ។ គាត់និយាយថា “ខ្ញុំមើលឃើញអ្វីៗមានសម្រស់ស្រស់ស្អាតណាស់។ មាននរណាម្នាក់បានបង្កើតពួកវាមក”។ ក្នុងបទគម្ពីរលោកុប្បត្តិជំពូក១ យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់ពិតជាបានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ។ ហើយទោះ “ផែនដីបានខូច”(ខ.២) ព្រះអង្គបានធ្វើឲ្យភាពគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ក្លាយជាមានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ព្រះអង្គបានញែកពន្លឺ ចេញពីភាពងងឹត(ខ.៤) ដាក់ឲ្យមានដីដុះឡើងនៅចន្លោះទឹកសមុទ្រ(ខ.១០) ហើយព្រះអង្គបង្កើតរុក្ខជាតិ និងសត្វ តាមប្រភេទរបស់ពួកវា(ខ.១១-១២,២១,២៤-២៥)។ ព្រះដែលបានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ហើយដាក់អ្វីៗទាំងអស់ ក្នុងកន្លែងរបស់វា(អេសាយ ៤៥:១៨) ហើយបន្តនាំមកនូវសន្តិភាព និងសណ្ដាប់ធ្នាប់ដល់ជីវិត ដែលចុះចូលនឹងព្រះគ្រីស្ទ។ ជីវិតមនុស្សអាចមានភាពវឹកវរ…
Read article
ព្រះអង្គជាភ្នាក់ងារនៃសន្តិភាព
កិច្ចការ ២១:២៧-៣២,៣៧ ២២:១-២ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ឈរជិតគាត់មានព្រះបន្ទូលថា “ចូរសង្ឃឹមឡើង ប៉ុលអើយ ដ្បិតអ្នកត្រូវធ្វើបន្ទាល់នៅក្រុងរ៉ូម ដូចជាបានធ្វើបន្ទាល់សព្វគ្រប់ពីខ្ញុំ នៅក្រុងយេរូសាឡិមដែរ”។ កិច្ចការ ២៣:១១ ណូរ៉ា(Nora) បានទៅចូលរួមបាតុកម្មអហិង្សា ព្រោះគាត់មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះបញ្ហាអយុត្តិធម៌ក្នុងសង្គម។ បាតុកម្មក៏បានប្រព្រឹត្តទៅយ៉ាងស្ងាត់ស្ងៀម តាមការគ្រោងទុក។ បាតុករបានដើរដង្ហែ នៅក្នុងភាពស្ងាត់ស្ងៀមដ៏មានអំណាច កាត់តាមតំបន់ប្រជុំជន ក្នុងទីក្រុង។ បន្ទាប់មក ស្រាប់តែមានឡានក្រុងពីរគ្រឿងដឹកពួកញុះញង់ពីតំបន់ខាងក្រៅទីក្រុង មកដល់កន្លែងបាតុកម្មអហិង្សា។ មិនយូរប៉ុន្មាន កុប្បកម្មក៏បានផ្ទុះឡើង ដោយភាពវឹកវរ និងអំពើហិង្សា។ ណូរ៉ាក៏បានចាកចេញពីបាតុកម្មនោះ ដោយការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ បំណងល្អរបស់បាតុករទាំងនោះហាក់ដូចជាគ្មានផលផ្លែទាល់តែសោះ។ កាលសាវ័កប៉ុលទៅព្រះវិហារនៅទីក្រុងយេរូសាឡិម ពួកអ្នកទាស់ប្រឆាំងគាត់ក៏បានឃើញគាត់នៅទីនោះ។ ពួកគេគឺជាសាសន៍យូដា មកពី “ស្រុកអាស៊ី”(កិច្ចការ ២១:២៧) ហើយបានចាត់ទុកព្រះយេស៊ូវ ជាការគំរាមកំហែងមកលើជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេក៏បានស្រែកចេញនូវពាក្យកុហក និងពាក្យចចាមអារ៉ាម អំពីសាវ័កប៉ុល ហើយភ្លាមៗនោះ ពួកគេក៏បានញុះញង់ឲ្យមានភាពវឹកវរ(ខ.២៨-២៩)។ ហ្វូងមនុស្សក៏បានអូសសាវ័កប៉ុលចេញពីព្រះវិហារ ហើយវាយដំគាត់។ ពួកទាហានរត់មករកហ្វូងមនុស្ស។ នៅពេលសាវ័កប៉ុលត្រូវពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងចាប់ខ្លួន គាត់ក៏បានសុំការអនុញ្ញាតពីមេទ័ពធំ ឲ្យគាត់និយាយទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស(ខ.៣៧-៣៨)។ នៅពេលដែលគាត់បានទទួលការអនុញ្ញាត គាត់ក៏បាននិយាយទៅកាន់ហ្វូងមនុស្សជាភាសារបស់ពួកគេ ធ្វើឲ្យពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការចែកចាយរបស់គាត់(ខ.៤០)។ គាត់ក៏បានកែប្រែកុប្បកម្ម…
Read article
អស់ទាំងទួលព័ទ្ធដោយសេចក្តីអំណរ
ទំនុកដំកើង ៦៥:៨-១៣ ឯច្រកភ្នំទាំងប៉ុន្មាន នោះក៏មានស្រូវដាសពាសពេញ ទីទាំងនោះបន្លឺឡើង ដោយអំណរ ហើយក៏ច្រៀងផង។ ទំនុកដំកើង ៦៥:១៣ ខ្ញុំបាននិយាយកំប្លែងជាញឹកញាប់ ជាមួយម្តាយក្មេកខ្ញុំ អំពីសមត្ថភាពរបស់គាត់ ក្នុងការជជែកជាមួយសត្វឆ្កែរបស់គាត់។ គាត់ឆ្លើយតបចំពោះសម្លេងព្រូសរបស់ពួកវា ដោយការយល់ចិត្ត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់។ គាត់ និងម្ចាស់ឆ្កែផ្សេងទៀត ក៏ប្រហែលជារៀនស្តាប់សម្លេងសើចរបស់សត្វឆ្កែរបស់ខ្លួនផងដែរ។ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របានរកឃើញថា សត្វជាច្រើន រួមមានសត្វឆ្កែ សត្វគោ សត្វកញ្ជ្រោង សត្វឆ្មាទឹក និងសេក សុទ្ធតែមានសំណើច ជា “សញ្ញានៃភាពរីករាយ ដែលបង្ហាញចេញជាសម្លេង”។ ការស្គាល់សម្លេងទាំងអស់នេះច្បាស់ ជួយឲ្យគេអាចញែកឲ្យដាច់រវាងអាកប្បកិរិយារីករាយ និងអាកប្បកិរិយាកំហឹងរបស់សត្វ ដែលមនុស្សអាចមានការយល់ច្រឡំ។ ការដែលសត្វបង្ហាញចេញនូវសំណើច និងភាពសប្បាយរីករាយ បានផ្តល់ឲ្យយើងនូវការបើកបង្ហាញដ៏រីករាយ អំពីការដែលស្នាព្រះហស្តដទៃទៀតអាចសរសើរដំកើងព្រះ តាមរបៀបផ្សេងៗរៀងខ្លួន។ ខណៈពេលដែលស្តេចដាវីឌក្រឡេកមើលជុំវិញខ្លួនទ្រង់ ទ្រង់សង្កេតឃើញថា “អស់ទាំងទួលក៏ព័ទ្ធដោយសេចក្តីអំណរដែរ” ហើយច្រកភ្នំទាំងប៉ុន្មាន នោះក៏មានស្រូវដាសពាសពេញទីទាំងនោះ “បន្លឺឡើង ដោយអំណរ ហើយក៏ច្រៀងផង”(ទំនុកដំកើង ៦៥:១២-១៣)។ ស្តេចដាវីឌបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទឹកដី និងធ្វើឲ្យចម្រើនឡើង ដោយប្រទានសម្រស់ និងអាហារ។ ទោះអ្វីៗនៅជុំវិញខ្លួនយើង ហាក់ដូចជាមិន…
Read article
ភ្នែកមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺឡើង
អេសាយ ៤២:៥-៩ អញនឹងតាំងឯងឡើង ទុកជាសេចក្តីសញ្ញាដល់បណ្តាជន ហើយជាពន្លឺភ្លឺដល់អស់ទាំងសាសន៍ ដើម្បីនឹងធ្វើឲ្យភ្នែកមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺឡើង។ អេសាយ ៤២:៦-៧ អ្នកស្រីចេនេវីវ(Genevieve) ត្រូវមានតួនាទីធ្វើជា “ភ្នែក” សម្រាប់កូនរបស់គាត់ទាំង៣នាក់ ដែលសុទ្ធតែមានជំងឺភ្នែកឡើងបាយពីកំណើត។ ពេលណាគាត់នាំពួកគេចូលភូមិរបស់គាត់ ក្នុងសាធារណៈរដ្ឋបេនីន នៅភាគខាងលិចទ្វីបអាហ្វ្រិក គាត់តែងតែស្ពាយកូនតូចនៅលើខ្នងគាត់ ហើយកាន់ដៃកូនពីរនាក់ទៀតនៅសង្ខាង។ គាត់តែងតែមានការប្រុងប្រយ័ត្ន ដើម្បីកុំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ក្នុងវប្បធម៌ដែលគេជឿថា ការពិការភ្នែកបានកើតឡើងពីអំពើមន្តអាគម អ្នកស្រីចេនវីវមានការអស់សង្ឃឹម ហើយក៏បានស្រែករកព្រះ សូមព្រះអង្គជួយគ្រួសារគាត់។ ក្រោយមក មានបុរសម្នាក់ក្នុងភូមិរបស់គាត់ បានប្រាប់គាត់ អំពីនាវាមេត្តាករុណា ជាអង្គការគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលផ្តល់ឲ្យនូវការវះកាត់ដោយឥតគិតថ្លៃ តាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវ ក្នុងការនាំក្តីសង្ឃឹម និងការប្រោសឲ្យជាដល់អ្នកក្រ។ គាត់មិនដឹងថា ពួកគេអាចជួយគាត់បានឬអត់ទេ តែគាត់បានទៅរកពួកគេ។ នៅពេលដែលក្មេងៗក្រោកឡើង បន្ទាប់ពីការវៈកាត់រួច ពួកគេអាចមើលឃើញឡើងវិញ! រឿងរបស់ព្រះច្រើនតែនិយាយអំពីមនុស្ស ដែលស្ថិតនៅក្នុងភាពងងឹត ហើយព្រះអង្គប្រទានពន្លឺដល់ពួកគេ។ ហោរាអេសាយបានប្រកាសថា ព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើជា “ពន្លឺសម្រាប់សាសន៍ដទៃ”(អេសាយ ៤២:៦)។ ព្រះអង្គ “ធ្វើឲ្យភ្នែកមនុស្សខ្វាក់បានភ្លឺឡើង”(ខ.៧) ដោយបានប្រទានការមើលឃើញខាងសាច់ឈាម តែក៏បានប្រទានការមើលឃើញខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ហើយព្រះអង្គសន្យាថានឹង “ដឹកដៃ” រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៦)។ ព្រះអង្គប្រោសមនុស្សខ្វាក់ឲ្យមើលឃើញ…
Read article
ប្រដាប់ខ្លួន ដោយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ
រ៉ូម ១៣:១១-១៤ យើងត្រូវដោះចោលអស់ទាំងការរបស់សេចក្តីងងឹតចេញ ហើយពាក់គ្រឿងសឹករបស់ពន្លឺវិញ។ រ៉ូម ១៣:១២ មានពេលមួយ ខ្ញុំមានចិត្តរំភើបរីករាយណាស់ ដែលបានពាក់វ៉ែនតាថ្មីជាលើកដំបូង ប៉ុន្តែ ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ខ្ញុំចង់បោះវាចោល។ ភ្នែកខ្ញុំឈឺ ហើយក្បាលខ្ញុំក៏ឈឺ ដោយសារភ្នែកខ្ញុំត្រូវសម្របនឹងលេខវ៉ែនតាថ្មី។ ស្លឹកត្រចៀកខ្ញុំក៏ឈឺទៀត ដោយសារដងវ៉ែនតា ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ប្រើ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំមានការត្អូញត្អែរ នៅពេលដែលខ្ញុំនឹកចាំថា ខ្ញុំត្រូវតែពាក់វាទៀត។ ខ្ញុំត្រូវតែសម្រេចចិត្តប្រើវ៉ែនតានោះជាប្រចាំ ដើម្បីឲ្យរាងកាយខ្ញុំសម្របខ្លួននឹងវា។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនសប្តាហ៍ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចថា ខ្លួនឯងកំពុងពាក់វ៉ែនតានោះ។ ការប្រើឧបករណ៍ថ្មី តម្រូវឲ្យយើងចំណាយពេលសម្របខ្លួនជាមួយវា ប៉ុន្តែ មួយរយៈពេលក្រោយមក យើងក៏មានទម្លាប់ប្រើវា ហើយវាក៏កាន់តែសមនឹងយើង។ យើងថែមទាំងបានស្គាល់អ្វីដែលយើងមិនដែលបានស្គាល់កាលពីមុន។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ជំពូក១៣ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវឲ្យ “ពាក់គ្រឿងសឹកនៃពន្លឺ”(ខ.១២) ហើយអនុវត្តន៍នូវការរស់នៅដ៏ត្រឹមត្រូវ។ ពួកគេបានជឿព្រះយេស៊ូវហើយ តែពួកគេហាក់ដូចជា ធ្លាក់ចូលទៅក្នុង “ភាពងោកងុយ” ហើយមិនចង់មានការរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណបន្ថែមទៀត ដូចនេះ ពួកគេចាំបាច់ត្រូវ “ភ្ញាក់ឡើង” ហើយចាត់វិធានការ ប្រព្រឹត្តឲ្យបានសមរម្យ ហើយលះចោលអំពើបាបគ្រប់យ៉ាង(ខ.១១-១២)។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យប្រដាប់កាយដោយព្រះយេស៊ូវ ហើយផ្លាស់ប្រែឲ្យមានលក្ខណៈកាន់តែដូចព្រះអង្គ ក្នុងគំនិត…
Read article