ជារៀងរាល់ថ្ងៃ
ក្នុងឆ្នាំ១៩២៤ ចននី(Johnny) ជាក្មេងប្រុសដែលចូលចិត្តលេងបាល់បោះណាស់ ហើយវាបានបញ្ចប់ថ្នាក់ទី៨ នៅក្នុងសាលាជនបទដ៏តូចមួយ។ ឪពុកវាមានសេចក្តីស្រឡាញ់ច្រើន តែគាត់ខ្វះលុយទិញអំណោយសម្រាប់អបអរការបញ្ចប់ថ្នាក់របស់វា ដូចនេះ គាត់បានឲ្យកាតទៅវាមួយសន្លឹក ដែលក្នុងនោះ គាត់បានសរសេរអំពីគោលការណ៍ទាំង៧ចំណុចនៃសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់។ គាត់ក៏បានលើកទឹកចិត្តវា ឲ្យអនុវត្តតាមគោលការណ៍ទាំងនោះផងដែរ។ ខ្ញុំសូមលើកយកតែគោលការណ៍៣ចំណុច មកនិយាយ ដែលមានដូចតទៅ: ចូរក្រេបជញ្ជក់ចំណេះដឹងពីសៀវភៅល្អៗ ជាពិសេសគឺព្រះគម្ពីរ។ ចូររស់នៅជារៀងរាល់ថ្ងៃឲ្យបានល្អបំផុត។ ចូរអធិស្ឋានសូមការដឹកនាំពីព្រះ និងអរព្រះគុណទ្រង់ សម្រាប់ព្រះពរដែលបានទទួលរាល់ថ្ងៃ។ នៅក្នុងការអធិស្ថានរបស់ព្រះអម្ចាស់(ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣) ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើង ឲ្យចូលទៅឯព្រះវបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ គឺមិនគ្រាន់តែអធិស្ឋានបានម្តង ហើយបំភ្លេចចោលនោះឡើយ។ តាមរយៈការអធិស្ឋាននេះ យើងថ្វាយព្រះអម្ចាស់ នូវការសរសើរ(ខ.៩) យើងស្វែងរកនគរ និងព្រះហឫទ័យទ្រង់(ខ.១០) ទុកចិត្តលើការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់(ខ.១១) ហើយទូលសូមការអត់ទោសបាប អំណាចចេស្តា និងការរំដោះ(ខ.១២-១៣)។ ក្នុងមួយជីវិតរបស់លោកចននី ឬចន វូឌិន(John Wooden) គាត់តែងតែស្វែងរកកម្លាំងមកពីព្រះ ដើម្បីរស់នៅថ្វាយទ្រង់ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ គាត់បានក្លាយជាកីឡាករបាល់បោះអាមេរិក ដែលទទួលជ័យជម្នះ ៣ដងជាប់គ្នា នៅសកលវិទ្យាល័យភួរឌូ(Purdue) ហើយស្ថិតក្នុងចំណោមគ្រូបង្វឹកដ៏អស្ចារ្យបំផុត នៃក្រុមកីឡាករមហាវិទ្យាល័យ។ នៅពេលដែលគាត់បានលាចាកលោក ក្នុងអាយុ៩៩ឆ្នាំ គេបានផ្តល់កិត្តិយសឲ្យគាត់…
Read articleការពិពណ៌នារបស់ព្រះ
ពេលខ្ញុំអានសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ក្មេងៗ ខ្ញុំអាចដឹងថា ពួកគេគិតអ្វីខ្លះអំពីព្រះ។ កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានអានសេចក្តីអធិស្ឋានពីរ ដែលមានដូចតទៅ: “ឱព្រះអង្គអើយ តើការដែលទ្រង់ជាព្រះដែល “ច្រ ណែន” មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? ទូលបង្គំគិតថាទ្រង់មានអ្វីៗទាំងអស់ហើយ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ច្រណែន? “ទូលបង្គំមិនដែលគិតថា ពណ៌លឿងគូនឹងពណ៌ស្វាយឡើយ តែពេលទូលបង្គំឃើញថ្ងៃលិច ដែលទ្រង់បានបង្កើត កាលពីថ្ងៃអង្គារ ទើបទូលបង្គំដឹងថា ពេលពណ៌ទាំងពីរនៅទន្ទឹមគ្នា ពិតជាបង្កើតឲ្យមានទេសភាពស្អាតណាស់។ វាជាការត្រឹមត្រូវណាស់ ដែលក្មេងៗទាំងនេះបានគិតថា ព្រះទ្រង់ជាម្ចាស់ និងជាអ្នកបង្កើតរបស់សព្វសារពើរ ជាអ្នកដែលអាចគូររូបថ្ងៃលិចយ៉ាងស្រស់ស្អាត។ ប៉ុន្តែ តើព្រះទ្រង់បានពិពណ៌នាយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ អំពីអង្គទ្រង់? នេះក៏ជាសំណួរដែលលោកម៉ូសេមានផងដែរ ខណៈពេលដែលគាត់រៀបនឹងចាប់ផ្តើមដឹកនាំរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ចូលទៅក្នុងវាលរហោស្ថាន។ គាត់ចង់ដឹងច្បាស់ អំពីព្រះវត្តមាន និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ បានជាគាត់សូមឲ្យទ្រង់បើកសម្តែងអង្គទ្រង់(និក្ខមនំ ៣៣:១៣,១៨)។ ព្រះទ្រង់ក៏បានឆ្លើយតប ដោយយាងចុះមកក្នុងពពក ហើយមានបន្ទូលថា “យេហូវ៉ា គឺយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់មានព្រះហឫទ័យមេត្តាករុណា ហើយទន់សន្តោស ទ្រង់យឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីទៀងត្រង់ ជាបរិបូរ … ក៏អត់ទោសចំពោះសេចក្តីទុច្ចរិត”(៣៤:៥-៧)។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ល្អ ហើយយុត្តិធម៌។ យើងក៏អាចស្គាល់ទ្រង់ផងដែរ ហើយអាចដឹងច្បាស់ពីវត្តមានរបស់ទ្រង់។…
Read articleគ្មានកន្លែងលាក់បាំង
មានពេលមួយ ខ្ញុំបានធុំក្លិនខ្លោចអ្វីម្យ៉ាង ខ្ញុំក៏ប្រញាប់រត់ទៅមើល នៅចង្រ្កានបាយ។ តែខ្ញុំមិនឃើញមានអ្វីលើចង្រ្កាន ឬក្នុងម៉ាស៊ីនដុតនំទេ។ ខ្ញុំក៏ដើរហិតក្លិនពេញក្នុងផ្ទះ ដើម្បីរកមើលប្រភពរបស់វា។ ខ្ញុំរកមើលពីបន្ទប់មួយទៅបន្ទប់មួយទៀត ទីបំផុត ខ្ញុំក៏បានរកឃើញប្រភពក្លិន នៅជាន់ខាងក្រោម។ ច្រមុះរបស់ខ្ញុំបាននាំខ្ញុំ ទៅការិយាល័យក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្ទាប់មក ក៏នាំទៅរកតុការិយាល័យរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏រកមើលចុះឡើងៗ នៅពីក្រោមតុនោះ ខ្ញុំក៏ឃើញមែគី(Maggie)ឆ្កែរបស់ខ្ញុំ កំពុងសម្លឹងមកខ្ញុំ ដោយកែវភ្នែកដែលកំពុងអង្វរឲ្យខ្ញុំជួយវា។ តាមពិតក្លិនឈ្ងៀម ដែលសាយភាយដល់ជាន់ខាងលើ គឺជាក្លិនដែលសត្វសំពោចផោម បានបាញ់ជាប់ខ្លួនមែគីសោះ។ មែគីបានរត់ទៅដល់គៀនជ្រុងផ្ទះ ដើម្បីគេចចេញក្លិនដ៏ស្អុយ ដែលសត្វនោះបានបាញ់ដាក់វា ប៉ុន្តែ វាមិនដឹងថា ត្រូវគេចទៅណាទៀត ពេលដែលក្លិននោះបានជាប់ខ្លួនវាហើយនោះ។ ខ្ញុំបាននឹកចាំរឿងរបស់សត្វឆ្កែមែគី ជាច្រើនដង នៅពេលដែលដែលខ្ញុំព្យាយាមគេចចេញពីការលៈទេសៈដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្ត តែក្រោយមក ទើបដឹងថា កាលៈទេសៈនោះមិនមែនជាបញ្ហាទេ ប៉ុន្តែ ខ្លួនខ្ញុំទេដែលជាបញ្ហានោះ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ័ដាម និងនាងអេវ៉ាបានលាក់ខ្លួន ក្រោយពីបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបមក(លោកុប្បត្តិ ៣:៨) យើងទាំងអស់គ្នាក៏បានយកគំរូតាមពួកគេដែរ។ ពោលគឺយើងព្យាយាមរត់គេច ចេញពីហេតុការណ៍ផ្សេងៗ ដោយគិតថា យើងអាចគេចចេញពីការអ្វីដែលយើងមិនចូលចិត្តនោះ ហើយទីបំផុតយើងក៏រកឃើញថា គឺខ្លួនយើងហ្នឹងហើយ ដែលជាការដែលមិនគួរឲ្យគាប់ចិត្តនោះ។ មានវិធីតែមួយគត់ ដែលអាចជួយឲ្យយើងគេចចេញពីខ្លួនឯងបាន គឺយើងត្រូវឈប់លាក់បាំងអំពើបាបរបស់យើង…
Read articleតើទ្រង់បានហាមទេ?
ពេលយើងទៅលេងផ្ទះលោកម៉ាធី(Marty) ដែលមានទីតាំងនៅក្បែរបឹង ជាលើកទីមួយ គាត់បានណែនាំយើងថា “នៅទីនេះ អ្នកអាចធ្វើអ្វីក៏បាន មិនថាតែនៅកន្លែងណា ឬនៅពេលណាឡើយ បើសិនជាគ្មាននរណាម្នាក់មកហាមឃាត់ទេនោះ”។ លោកម៉ាធី និងភរិយារបស់គាត់ គឺអ្នកស្រីលីន(Lynn) គឺជាមិត្តភ័ក្ររបស់យើង ដែលចូលចិត្តការកម្សាន្តសប្បាយ បានជាពួកគាត់ផ្តល់ឲ្យនូវសេរីភាពជាច្រើន ដល់ភ្ញៀវរបស់ខ្លួន ក្នុងការកម្សាន្តនៅទីនោះ។ នៅពេលដែលយើងកត់សម្គាល់ឃើញថា មានទូកក្តោងមួយ នៅក្បែរទូកចែវ ហើយនៅក្បែរទូកចែវនោះ មានទូកសម្រាប់ទ្រស្ពាន យើងក៏បានដឹងថា ពេលរសៀលនេះ យើងនឹងមានការកម្សាន្តសប្បាយជាមិនខានទេ។ លោកម៉ាធីបានហាមយើងតែម្តងគត់ គឺនៅពេលដែលយើងរៀបនឹងឲ្យចំណីសត្វក្ងាន ដែលកំពុងហែលទឹកនៅក្បែរយើង។ គាត់បានប្រាប់យើងថា កាលណាយើងឲ្យចំណីសត្វនេះម្តងហើយ នោះពួកវានឹងក្លាយជាសត្វក្ងានកាច នៅពេលដែលគេមិនឲ្យចំណីវានៅពេលក្រោយទៀត។ អ័ដាំម និងនាងអេវ៉ា បានរស់នៅកន្លែងដែលស្រស់ស្អាតបំផុត ហើយពួកគេក៏មានសេរីភាពពេញទីដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលព្រះទ្រង់ដាក់បម្រាបដល់ពួកគេ ពួកគេមិនបានស្តាប់បង្គាប់ទ្រង់ទេ(លោកុប្បត្តិ ៣)។ ទ្រង់បានហាមពួកគេមិនឲ្យបរិភោគផ្លែឈើដឹងខុសត្រូវទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានគិតថា ខ្លួនឆ្លាតជាងព្រះ។ អ័ដាម និងនាងអេវ៉ាអាចរស់នៅមកដល់ពេលសព្វថ្ងៃនោះ បើសិនជាពួកគេបានស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះ។ ពេលខ្លះ យើងមិនយល់អំពីមូលហេតុដែលព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានដាក់បំរាមឡើយ។ ពេលដែលទ្រង់ហាមយើង ទ្រង់អាចជួយឲ្យយើងកែប្រែគំនិត។ យើងត្រូវតែដឹងថា សូម្បីតែនៅពេលដែលទ្រង់ហាមឃាត់យើង នោះទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលមកចិត្តយើងថា…
Read articleហ៊ានប្រថុយ ដើម្បីព្រះសង្រ្គោះ
លោកដេសមិន ដូស(Desmon Dos) ជាពលទាហានដែលបានធ្វើឲ្យគ្រូបង្វឹក និងពួកទាហានរួមជំនាន់របស់គាត់ មានអារម្មណ៍រំខានជាខ្លាំង។ ដោយសារគាត់ជាអ្នកសន្តិភាពនិយម គាត់បានបដិសេធមិនព្រមកាន់កាំភ្លើងចូលក្នុងសមរភូមិឡើយ ហើយការនេះក៏បានធ្វើឲ្យដៃគូរបស់គាត់ មានការសង្ស័យអំពីភាពក្លាហានរបស់គាត់។ ក្នុងនាមជាពេទ្យទាហាន ដែលបានទទួលការហ្វឹកហាត់ គ្រីស្ទបរិស័ទដ៏ក្មេងវ័យម្នាក់នេះ មិនខ្លាចការប្រឈមមុខនឹងសង្រ្គាមឡើយ។ ប៉ុន្តែ គាត់មានគោលដៅសង្រ្គោះជីវិតមនុស្ស ដែលរងរបួសក្នុងចម្បំាងនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្រោយមក គេក៏លែងមានការសង្ស័យចំពោះភាពក្លាហានរបស់លោកដូសទៀត ពេលដែលកងពលរបស់គាត់ចូលប្រយុទ្ធក្នុងសង្រ្គាម។ នៅក្នុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២ នៅកោះអូគីណាវ៉ា(Okinawa) គាត់បានរត់ឱនក្បាល កាត់កន្លែងដែលគ្រាប់កាំភ្លើងយន្តដែលកំពុងបាញ់រះ ដើម្បីអូសអ្នករបួស ចេញមករកកន្លែងមានសុវត្តិភាព។ គាត់បានអធិស្នានថា “ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមប្រទានឲ្យទូលបង្គំមានកម្លាំង ចូលទៅជួយទាហានឲ្យបានម្នាក់ទៀត”។ ទីបំផុត គាត់បានជួយអ្នករបួសបានរហូតដល់៧០នាក់ ដោយសែងពួកគេចុះពីលើភ្នំយឺតៗ មកទទួលព្យាបាលជាបន្ថែមទៀត។ ដោយសារការប្រឹងប្រែងនេះ លោកដេសម៉ុន ដូសក៏បានទទូលរង្វាន់មេដាយកិត្តិយស ដែលជាកិត្តិយសដ៏ខ្ពស់បំផុត ដែលប្រទេសរបស់គាត់អាចផ្តល់ឲ្យបាន។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងផងដែរ អំពីគ្រីស្ទបរិស័ទ្ធម្នាក់ទៀត ដែលបានធ្វើការប្រថុយជីវិត ដើម្បីជួយអ្នកដទៃ។ លោកប៉ុលបានរៀបរាប់អំពីលោកអេបាប្រូឌីត នៅក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ថា “ចូរទទួលគាត់ក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដោយអំណរគ្រប់ជំពូក ដ្បិតដែលគាត់ស្ទើរតែនឹងស្លាប់នោះ គឺដោយព្រោះតែការរបស់ព្រះគ្រីស្ទទេ គាត់បានប្រថុយជីវិត”(ភីលីព ២:២៩-៣០) ។ នៅទូទាំងពិភពលោក សព្វថ្ងៃនេះ…
Read articleស្មោះត្រង់រហូតដល់ស្លាប់
ក្នុងហាងពិពណ៌រូបភាពវ៉កឃ័រ(Walker Art Gallery) ក្នុងទីក្រុងលីវើភូល(Liver pool) នៃចក្រភពអង់គ្លេស គេបានដាក់តាំងផ្ទាំងគំនូរមួយផ្ទាំង ដែលក្នុងនោះ មានរូបទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់កំពុងឈរយាមយ៉ាងស្មោះស្ម័គ្រ ក្នុងក្រុង ប៉ុមពេយ(Pompeii) ដែលជាក្រុងចាស់បុរាណមួយ នៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ វិចិត្រករបានគូរគំនូរមួយផ្ទាំងនេះ ដោយផ្អែកទៅលើកំណាយវត្ថុបុរាណ នៅទីក្រុងប៉ុមពេយ ដែលគេបានរកឃើញសាកសពទាហានរ៉ូម៉ាំងម្នាក់ ដែលត្រូវផេះភ្នំភ្លើងរំព័ទ្ធខ្លួនជិត នៅពេលដែលគាត់កំពុងឈរឈាម ក្នុងឯកសណ្ឋានទាហានយ៉ាងពេញលេញ។ នៅឆ្នាំ៧៩នៃគ្រីស្ទសករាជ ភ្នំភ្លើងវេស៊ូវាស(Vesuvius) បានផ្ទុះឡើង ជាហេតុបណ្តាលឲ្យប្រជាជន និងវប្បធម៌នៃទីក្រុងប៉ុមពេយ ត្រូវបានគ្របដណ្តប់ដោយកម្អែល និងផេះភ្នំភ្លើង។ ផ្ទាំងគំនូរមួយផ្ទាំងនេះ ដែលមានចំណងជើងថា ស្មោះស្ម័គ្រលុះក្ស័យ គឺជាបន្ទាល់បញ្ចាក់ពីការចាំយាមរបស់ទាហានរូបនេះ ទោះបីជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់ កំពុងទទួលរងការបំផ្លាញ ដោយសារកំដៅដ៏កាចសាហាវក៏ដោយ។ នៅសតវត្សរ៍ទី១ នៅទីក្រុងស្មីន៉ាមានពួកជំនុំដំបូងមួយកន្លែងបានទទួលរងការបៀតបៀន ដោយសារជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយពួកគេត្រូវសម្រេចចិត្ត ថាតើត្រូវស្មោះស្ម័គ្រចំពោះទ្រង់ រហូតដល់ស្លាប់ឬយ៉ាងណា។ ព្រះអម្ចាស់របស់ពួកគេក៏បានកត់សម្គាល់ឃើញថា ពួកគេពិតជាមានការប្តូរប្តេជ្ញខាងវិញ្ញាណមែន(វិវរណៈ ២:៩)។ ហើយសម្រាប់ការរងទុក្ខដែលនឹងកើតមាន ទ្រង់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេថា “កុំឲ្យឯងខ្លាចសេចក្តីដែលឯងត្រូវរងទុក្ខនោះឡើយ មើល អារក្សវារៀបនឹងបោះពួកឯងខ្លះទៅក្នុងគុកហើយ ដើម្បីនឹងល្បងលមើលឯង … ដូច្នេះ ចូរនៅជាស្មោះត្រង់ដរាបដល់ស្លាប់ចុះ នោះអញនឹងឲ្យមកុដនៃជីវិតដល់ឯង”(ខ.១០)។ ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបអំពីការលំបាក ដែលយើងកំពុងឆ្លងកាត់…
Read article