កន្លែងដែលព្រះអង្គអាចប្រើយើង
១សាំយ៉ូអែល ១៧:១៧-២៦,៣២ ទូលបង្គំជាបាវបំរើរបស់ទ្រង់នឹងសូមចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះ។ ១សាំយ៉ូអែល ១៧:៣២ កាលហ៊ែឌ័រ(Heather) មានការងារជាអ្នកដឹកជញ្ជូន មានពេលមួយ គាត់ត្រូវដឹកជញ្ជូនអាហារ ទៅដល់ផ្ទះរបស់លោកធីម(Tim)។ ពេលគាត់ទៅដល់លោកធីមក៏បានសុំឲ្យគាត់ជួយស្រាយកញ្ចប់អាហារ។ លោកធីមមានជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល អស់រយៈពេលពីរបីឆ្នាំហើយ ហើយមិនអាចស្រាយកញ្ចប់អាហារដោយខ្លួនឯងបានទេ។ ហ៊ែឌ័រក៏បានជួយស្រាយកញ្ចប់អាហារឲ្យគាត់ ដោយចិត្តរីករាយ។ ក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃនោះ ហ៊ែឌ័របានគិតដល់លោកធីមជាញឹកញាប់ ហើយក៏មានចិត្តចង់ទៅរៀបចំអាហារឲ្យគាត់។ ក្រោយមក លោកធីមក៏បានឃើញភេសជ្ជៈទឹកមីឡូក្តៅៗ និងភួយពណ៌ក្រហម ដែលគាត់បានដាក់នៅមាត់ទ្វារផ្ទះលោកធីម ដោយភ្ជាប់ជាមួយក្រដាសមួយសន្លឹក ដែលមានសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តពីលើ ធ្វើឲ្យគាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តរហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ហ៊ែឌ័របានមើលឃើញសារៈសំខាន់នៃការងារដឹកជញ្ជូនរបស់នាង លើកពីការរំពឹងគិត។ លោកអ៊ីសាយក៏មានអំណរលើសពីការរំពឹងគិតផងដែរ នៅពេលដែលគាត់ចាត់ដាវីឌ ជាកូនពៅដែលនៅក្មេង ឲ្យយកស្បៀងអាហារទៅឲ្យបងប្រុសរបស់គាត់ កាលពួកអ៊ីស្រាអែលកំពុងបោះទ័ព ត្រៀមប្រយុទ្ធនឹងពួកភីលីស្ទីន(១សាំយ៉ូអែល ១៧:២)។ នៅពេលដែលដាវីឌបានទៅដល់កន្លែងនោះ គាត់ក៏បានដឹងថា កូលីយ៉ាតកំពុងបង្កការភ័យខ្លាចដល់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដោយការគំរាមជារៀងរាល់ថ្ងៃ(ខ.៨-១០,១៦,២៤)។ ដាវីឌមានការឈឺចិត្ត ចំពោះការប្រមាថរបស់កូលីយ៉ាត មកលើកងទ័ពរបស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់(ខ.២៦) ហើយគាត់ក៏មានចិត្តចង់ទៅតទល់ ដោយទូលស្តេចសូលថា “សូមកុំឲ្យអ្នកណាស្លុតចិត្តដោយព្រោះវាឡើយ ទូលបង្គំជាបាវបំរើរបស់ទ្រង់នឹងសូមចេញទៅតយុទ្ធនឹងសាសន៍ភីលីស្ទីននោះ”(ខ.៣២)។ ជួនកាល ព្រះអម្ចាស់ប្រើកាលៈទេសៈនៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើង ដើម្បីដាក់យើងនៅកន្លែង ដែលព្រះអង្គចង់ប្រើយើង។ ចូរយើងបើកចំហភ្នែក និងចិត្តយើងមើលទៅកន្លែង និងរបៀបដែលព្រះអង្គអាចប្រើយើង ដើម្បីបម្រើនរណាម្នាក់។—Kirsten Holmberg…
Read article
ការជ្រើសរើសយកជីវិត
ចោទិយកថា ៣០:១១-២០ ដូច្នេះចូររើសយកជីវិតចុះ ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង។ ចោទិយកថា ៣០:១៩ នេធិន(Nathan) បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងគ្រួសារដែលស្រឡាញ់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែ គាត់បានចាប់ផ្តើមវង្វេងចេញពីជំនឿដែលគាត់មានកាលពីក្មេង នៅពេលដែលគាត់ទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ដោយសារគាត់ចូលចិត្តស៊ីផឹក និងជប់លៀងជាញឹកញាប់។ ក្រោយមកគាត់ក៏បាននិយាយថា “ព្រះអម្ចាស់បាននាំខ្ញុំត្រឡប់មករកព្រះអង្គវិញ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គហៅខ្ញុំត្រឡប់មកវិញ”។ នៅពេលខ្លះ នេធិនក៏បានចំណាយពេលវិស្សមកាល ក្នុងរដូវក្តៅ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សដែលគាត់មិនស្គាល់ នៅតាមផ្លូវ ក្នុងទីក្រុងធំៗ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយសព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងធ្វើកម្មសិក្សា នៅក្នុងការងារយុវជន ក្នុងព្រះវិហាររបស់គាត់។ គោលដៅរបស់នេធិន គឺដើម្បីជួយយុវជន ឲ្យជៀសវាងការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលា ហើយឲ្យរស់នៅថ្វាយព្រះគ្រីស្ទវិញ។ លោកម៉ូសេ ជាអ្នកដឹកនាំប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល ដែលមានទឹកចិត្ត សម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដូច នេធិនផងដែរ។ នៅពេលដែលគាត់ដឹងថា គាត់នឹងត្រូវផ្ទេរដំណែងអ្នកដឹកនាំឲ្យទៅលោកយ៉ូស្វេក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុខ គាត់ក៏បានថ្លែងសេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ ទៅកាន់ពួកបណ្តាជន ហើយក៏បានលើកឡើងអំពីលទ្ធផលនៃការស្តាប់បង្គាប់ ដែលជាជីវិត និងព្រះពរ ហើយលទ្ធផលនៃការមិនស្តាប់បង្គាប់គឺជាបណ្តាសា និងសេចក្តីស្លាប់។ គឺដូចដែលគាត់មានប្រសាសន៍ថា “ចូររើសយកជីវិតចុះ ដើម្បីឲ្យឯងបានរស់នៅ ព្រមទាំងពូជឯងតរៀងទៅផង … ដ្បិតគឺទ្រង់ហើយ…
Read article
តស៊ូក្នុងការអធិស្ឋាន
លូកា ១៨:១-៨ នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលជាពាក្យប្រៀបប្រដូចទៅគេ ដើម្បីនឹងបង្ហាញថា ត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ច ឥតរសាយចិត្តឡើយ។ លូកា ១៨:១ មីឡា(Mila) ជាជំនួយការផ្នែកដុតនំ មានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង មិនអាចការពារខ្លួនឯងបាន នៅពេលដែលមេការរបស់គាត់បានចោទប្រកាន់ថា គាត់បានលួចនំប៉័ងមួយចំនួន ដែលមានដាក់ផ្លែទំពាំងបាយជូរក្រៀម។ ការចោទប្រកាន់ដោយគ្មានភស្តុតាង និងការកាត់ប្រាក់ខែ ស្ថិតក្នុងចំណោមទង្វើខុសឆ្គងជាច្រើន ដែលមេការរបស់គាត់ បានធ្វើមកលើគាត់។ មីឡាក៏បានអធិស្ឋានជារៀងរាល់ថ្ងៃថា “ព្រះអង្គអើយ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំផង។ ទូលបង្គំពិបាកធ្វើការ នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់គាត់ណាស់ តែទូលបង្គំត្រូវការការងារនេះ”។ ព្រះយេស៊ូវធ្លាប់មានបន្ទូល អំពីស្រ្តីមេម៉ាយម្នាក់ ដែលមានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយ ហើយបានស្វែងរកយុទ្ធធម៌ទាស់ប្រឆាំងនឹងសត្រូវរបស់គាត់(លូកា ១៨:៣)។ គាត់បានទៅរកចៅក្រម ដែលមានអំណាចដោះស្រាយរឿងក្តីរបស់គាត់។ ទោះគាត់ដឹងថា ចៅក្រមជាមនុស្សទុច្ចរិត ក៏គាត់នៅតែទៅរកចៅក្រមនោះម្តងហើយម្តងទៀត។ ការឆ្លើយតបរបស់ចៅក្រមនោះ(ខ.៤-៥) មានការខុសប្លែកពីព្រះវរបិតានៃយើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ដែលតែងតែឆ្លើយតប ដោយក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យអត់ធ្មត់(ខ.៧)។ បើការព្យាយាមអាចបណ្តាលឲ្យចៅក្រមទុច្ចរិត សម្រេចចិត្តដោះស្រាយរឿងក្តីឲ្យស្រ្តីមេម៉ាយនោះ តើព្រះជាចៅក្រមដ៏យុត្តិធម៌អាចនឹងឆ្លើយតបចំពោះយើង ជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត(ខ.៧-៨)? យើងអាចទុកចិត្តថា ព្រះអង្គនឹងប្រទានសេចក្តីយុត្តិធម៌ ដល់រាស្រ្តជ្រើសតាំងរបស់ព្រះអង្គ(ខ.៧) ហើយការព្យាយាមក្នុងការអធិស្ឋាន គឺបានបង្ហាញថា យើងទុកចិត្តព្រះអង្គ។ យើងព្យាយាម ដោយសារយើងមានជំនឿថា ព្រះអង្គនឹងឆ្លើយតប ចំពោះស្ថានភាពរបស់យើង…
Read article
សេចក្តីសប្បុរសមិនអាចវាស់បាន
សុភាសិត ១១:១៦-២៥ មនុស្សដែលមានចិត្តមេត្តា នោះតែងធ្វើល្អដល់ជីវិតខ្លួន។ សុភាសិត ១១:១៧ បុរសពីរនាក់មិត្តភក្តិនឹងគ្នាកំពុងដើររកទិញកុំព្យូទ័រលែបថប់មួយគ្រឿង នៅក្នុងហាងលក់គ្រឿងអេឡិចត្រូនិក ហើយក៏បានប្រទះឃើញលោកសាគីល អូនាល(Shaquille O’Neal) ជាតារាបាល់បោះដ៏ល្បីល្បាញ។ ពួកគេដឹងថា កាលពីពេលថ្មីៗនេះ លោកអូនាលបានបាត់បង់ប្អូនស្រី និងមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ដូចនេះ ពួកគេក៏បានបង្ហាញចេញនូវសមានទុក្ខ ចំពោះគាត់ ដោយក្តីអាណិត។ បន្ទាប់មកពួកគេក៏បានបន្តដើរមកមើលកុំព្យូទ័រលែបថប់ទៀត។ ពេលនោះ លោកអូនៀលក៏បានចូលទៅជិតពួកគេ ហើយក៏បានប្រាប់ពួកគេឲ្យរើសយកកុំព្យូទ័រលែបថប់ដែលស្អាតបំផុត នៅក្នុងហាង។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានទិញកុំព្យូទ័រនោះឲ្យពួកគេ ដោយសារគាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តចំពោះសមានចិត្តរបស់ពួកគេដែលយល់អំពីទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ កាលពីជាង២ពាន់ឆ្នាំ មុនពេលរឿងនេះកើតឡើង ស្តេចសាឡូម៉ូនបានបង្រៀនថា “មនុស្សដែលមានចិត្តមេត្តា នោះតែងធ្វើល្អដល់ជីវិតខ្លួន”(សុភាសិត ១១:១៧)។ ពេលណាយើងមើលឃើញតម្រូវការរបស់អ្នកដទៃ ហើយធ្វើអ្វីដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយ និងលើកទឹកចិត្តពួកគេ នោះព្រះអង្គនឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង។ ព្រះអង្គប្រហែលមិនឲ្យកុំព្យូទ័រមួយគ្រឿង ឬឧបករណ៍អ្វីមកយើងទេ តែព្រះអង្គអាចប្រទានពរយើង តាមរបៀបដែលលោកិយមិនអាចវាស់បាន។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានពន្យល់ នៅក្នុងខ១៦ នៃជំពូកដដែលនេះថា “ស្ត្រីណាដែលមានអធ្យាស្រ័យល្អ នោះតែងរក្សាទុកនូវកិត្តិសព្ទ ដូចជាមនុស្សប្រិតប្រៀបដែលរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិដែរ”(ខ.១៦)។ មានអំណោយជាច្រើនមកពីព្រះ ដែលមានតម្លៃលើសមាសប្រាក់ទៅទៀត ហើយព្រះអង្គក៏បានវាល់អំណោយទាំងនោះឲ្យយើង ដោយព្រះទ័យសប្បុរស តាមប្រាជ្ញា និងផ្លូវដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ព្រះអង្គ។…
Read article
ដង្វាយអង្ករមួយក្តាប់
២កូរិនថូស ៨:១-៧ កាលមានសេចក្តីទុក្ខលំបាកកំពុងតែល្បងគេជាខ្លាំង នោះសេចក្តីអំណរជាបរិបូរ និងសេចក្តីកំសត់ទុគ៌តរបស់គេ បានបណ្តាលឲ្យគេមានចិត្តសទ្ធាដ៏លើសលប់វិញ។ ២កូរិនថូស ៨:២ រដ្ឋមីហ្សូរ៉ាម នៅភាគពាយព្យនៃប្រទេសឥណ្ឌាកំពុងចាកចេញពីភាគក្រីក្របន្តិចម្តងៗ។ ទោះប្រជាជននៅទីនោះខ្វះប្រាក់ចំណូលយ៉ាងណាក៏ដោយ ចាប់តាំងពីពេលដែលដំណឹងល្អបានចូលមកដល់តំបន់នេះជាលើកដំបូង អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវបានអនុវត្តនូវប្រពៃណី “ដាក់ដង្វាយអង្ករមួយក្តាប់”។ សមាជិកពួកជំនុំដែលមានតួនាទីចំអិនអាហារប្រចាំគ្រួសារ បានរំលែកអង្ករមួយក្តាប់ សម្រាប់ធ្វើជាដង្វាយដល់ព្រះវិហាររបស់ខ្លួន។ ពួកជំនុំនៅរដ្ឋមីហ្សូរ៉ាម មានជីវភាពក្រីក្រ បើធៀបនឹងស្តង់ដារបស់ពិភពលោក ប៉ុន្តែ ពួកគេបានរួបរួមគ្នាដាក់ដង្វាយរាប់លានដុល្លា សម្រាប់ការងារបេសកកម្ម ហើយបានបញ្ជូនបេសកជនចេញទៅទូទាំងពិភពលោក។ មនុស្សជាច្រើននៅក្នុងរដ្ឋមីហ្សូរ៉ាមក៏បានទទួលជឿព្រះគ្រីស្ទតាមរយៈពួកគេផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស ៨ សាវ័កប៉ុលបានពិពណ៌នា អំពីពួកជំនុំដែលមានបញ្ហាប្រឈមស្រដៀងនេះផងដែរ។ អ្នកជឿព្រះនៅស្រុកម៉ាសេដូនមានជីវភាពក្រីក្រ តែពួកគេនៅតែអាចដាក់ដង្វាយជាបរិបូរ ដោយអំណរ(ខ.១-២)។ ពួកគេបានដឹងថា ការដាក់ដង្វាយរបស់ពួកគេ គឺជាឯកសិទ្ធិ ហើយក៏បានធ្វើការលះបង់លើសសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ(ខ.៣) ក្នុងការធ្វើការជាដៃគូរជាមួយសាវ័កប៉ុល។ ពួកគេដឹងថា ពួកគេគ្រាន់តែជាអ្នកថែរក្សាធនធានដែលព្រះអម្ចាស់បានផ្ទុកផ្ដាក់នឹងពួកគេ។ ការដាក់ដង្វាយ គឺជាវិធីបង្ហាញការទុកចិត្តចំពោះព្រះអង្គ ដែលជាអ្នកប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងត្រូវការ។ សាវ័កប៉ុលបានចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ពួកជំនុំនៅស្រុកម៉ាសេដូន ដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូស ឲ្យមានការលះបង់ នៅក្នុងការដាក់ដង្វាយផងដែរ។ ពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូរិនថូសបានចម្រើនឡើង ក្នុងសេចក្តីជំនឿ ពាក្យសម្តី ចំណេះ សេចក្តីឧស្សាហ៍គ្រប់ជំពូក ហើយក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏ចាំបាច់ត្រូវចម្រើនឡើង…
Read article
ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក
លូកា ២២:៦៣-៦៥ និង ២៣:៣២-៣៨ ខ្ញុំប្រាប់ថា ត្រូវស្រឡាញ់ពួកខ្មាំងសត្រូវ ត្រូវឲ្យពរដល់អ្នកណាដែលប្រទេចផ្តាសា។ ម៉ាថាយ ៥:៤៤ ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ លោកលីន វេស្តុន(Lynne Weston) ជាពេទ្យទាហាន ក្នុងជួរកងទ័ពជើងទឹកអាមេរិកបានជិះទូកទៅកាន់ឆ្នេរសមុទ្រជាមួយកងទ័ពជើងទឹក ខណៈពេលដែលពួកគេវាយលុកប្រជុំកោះដែលកងទ័ពសត្រូវកំពុងកាន់កាប់។ នៅពេលនោះ ការរបួស និងការស្លាប់របស់ទាហានដ៏គួរឲ្យតក់ស្លុត គឺជារឿងដែលជៀសមិនរួចនៅក្នុងសង្គ្រាម។ គាត់បានព្យាយាមអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីរុំរបួសឲ្យទាហានដែលមានរបួស ដើម្បីឲ្យគេសែងពួកគេចេញពីសមរភូមិ។ មានពេលមួយនោះ កងពលរបស់គាត់បានប្រទះឃើញទាហានសត្រូវម្នាក់ កំពុងមានរបួសនៅត្រង់ពោះធ្ងន់ធ្ងរ។ ដោយសារភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃរបួសនោះ គាត់មិនអាចឲ្យទាហាននោះផឹកទឹកបានទេ។ ដើម្បីជួយទាហាននោះឲ្យនៅមានជីវិត ពេទ្យទាហានរូបនោះក៏បានចាក់ថ្នាំប្លាស្មាចូលទៅក្នុងសរសៃឈាមរបស់គាត់។ ក្នុងចំណោមទាហានជើងទឹកទាំងនោះ មានម្នាក់បានស្រែកប្រាប់គាត់ កុំឲ្យចាក់ថ្នាំឲ្យសត្រូវ តែឲ្យទុកថ្នាំចាក់នោះ សម្រាប់មិត្តរួមអាវុធរបស់ពួកគេវិញ។ តែពេទ្យទាហានដែលមានក្តីអាណិត មិនបានស្តាប់តាមពាក្យសម្តីនេះទេ។ គាត់បានចាំការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានបង្គាប់ឲ្យគាត់ស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់គាត់(ម៉ាថាយ ៥:៤៤)។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែបានមានបន្ទូលបង្គាប់ដូចនេះទេ តែព្រះអង្គក៏បានអនុវត្តន៍ដោយផ្ទាល់ផងដែរ។ កាលហ្វូងមនុស្សបានចាប់ព្រះកាយព្រះអង្គ នាំទៅជួបសម្តេចសង្ឃ ពួកអ្នកយាមព្រះអង្គ គេចំអកឲ្យ ហើយវាយព្រះអង្គ(លូកា ២២:៦៣)។ ការវាយដំ និងជេរប្រមាថនេះបានបន្តមាន ក្នុងការកាត់ទោសដ៏អយុត្តិធម៌នោះ រហូតដល់ពេលដែលគេកាត់ទោសប្រហារជីវិតព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវមិនគ្រាន់តែបានស៊ូទ្រាំប៉ុណ្ណោះទេ។ នៅពេលដែលពួកទាហានរ៉ូម៉ាំងឆ្កាងព្រះអង្គ ព្រះអង្គក៏បានអធិស្ឋានសូមឲ្យព្រះវរបិតាអត់ទោសឲ្យពួកគេ(២៣:៣៤)។…
Read article