ព្រះគុណព្រះ សម្រាប់ឆ្នាំថ្មី
ប៉ុន្តែ ដែលខ្ញុំបានជាយ៉ាងណា នោះគឺបានដោយព្រះគុណនៃព្រះទេ ហើយព្រះគុណដែលទ្រង់បានផ្តល់មកខ្ញុំ នោះមិនមែនជាអសារឥតការឡើយ ដ្បិតខ្ញុំបានខំធ្វើការលើសជាងអ្នកទាំងនោះសន្ធឹកណាស់ ប៉ុន្តែ មិនមែនជាខ្ញុំ គឺជាព្រះគុណនៃព្រះ ដែលសណ្ឋិតនៅនឹងខ្ញុំវិញ។ ១កូរិនថូស ១៥:១០ ព្រះគុណមិនគ្រាន់តែជាអំណាចរបស់ព្រះ ដែលអាចធ្វើការល្អសម្រាប់យើង នៅពេលដែលយើងមិនសមនឹងទទួលការល្អប៉ុណ្ណោះទេ។ តែព្រះគុណក៏ជាអំណាចដ៏ពិតរបស់ព្រះ ដែលធ្វើសកម្មភាព ឬធ្វើឲ្យការល្អកើតឡើង ក្នុងយើង និងដើម្បីយើងផងដែរ។ ព្រះគុណរបស់ព្រះ គឺជាការដែលព្រះទ្រង់ធ្វើការក្នុងសាវ័កប៉ុល ដែលធ្វើឲ្យគាត់ខិតខំធ្វើការបម្រើព្រះអង្គ។ ហេតុនេះហើយ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ដោយព្រះគុណនៃព្រះ … ខ្ញុំបានខំធ្វើការលើសជាងអ្នកទាំងនោះសន្ធឹកណាស់”។ ដូចនេះ ពេលសាវ័កប៉ុលមានប្រសាសន៍ថា “ចូរបង្ហើយសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់អ្នករាល់គ្នា” គាត់ក៏មានប្រសាសន៍ផងដែរថា “ដ្បិតគឺជាព្រះហើយ ដែលបណ្តាលចិត្តអ្នករាល់គ្នា ឲ្យមានទាំងចំណងចង់ធ្វើ ហើយឲ្យបានប្រព្រឹត្តតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ដែរ”(ភីលីព ២:១២-១៣)។ សរុបមក ព្រះគុណជាអំណាចរបស់ព្រះ សម្រាប់ធ្វើការល្អ នៅក្នុង និងសម្រាប់យើង។ ព្រះគុណព្រះអង្គមាននៅពេលអតីតកាល ហើយក៏ស្ថិតនៅក្នុងពេលអនាគតផងដែរ។ ព្រះគុណហូរចុះមកឥតឈប់ឈរ លប់ពីលើទឹកជ្រោះដ៏តូចនៃពេលបច្ចុប្បន្ន ចេញពីទន្លេដែលមិនចេះរីងស្ងួតនៃព្រះគុណនៃអនាគតកាល ឆ្ពោះមករកយើង ចូលទៅក្នុងអាងស្តុកទឹកនៃព្រះគុណក្នុងពេលអតីតកាល ដែលកាន់តែរីកធំឡើងជានិច្ច។ បានសេចក្តីថា ក្នុងពេល៥នាទីខាងមុខ អ្នកនឹងទទួលព្រះគុណដែលជួយទ្រទ្រង់ ដែលហូរមករកអ្នកពីពេលអនាគត ហើយអ្នកនឹងទទួលបានព្រះគុណដែលមានរយៈពេល៥នាទីជាបន្ថែមទៀត…
Read article
អត្ថន័យនៃដង្វាយរបស់ពួកហោរ
លោកុប្បត្ដិ ១៦-១៧ និង ម៉ាថាយ ៥:២៧-៤៨ ម៉ាថាយ ២:៩-១៣ ព្រមទាំងបើកយកទ្រព្យដ៏វិសេសរបស់ខ្លួន ថ្វាយដង្វាយជាមាស ជាកំញាន ជាជ័រល្វីងទេស ដល់បុត្រនោះ។ ម៉ាថាយ ២:១១ ថ្ងៃនេះ ជាទិវារំឭកអំពីពេលដែលពួកហោរទាំងបី ជាអ្នកប្រាជ្ញាដ៏សុភាព ដែលបានចូលគាល់ព្រះឱរសយេស៊ូវ ដូចដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរ ក៏ដូចជាក្នុងបទចម្រៀងទំនុកសកលលេខ៤០ មានចំណងជើងថា “យើងហោរទាំងបីមកពីទិសបូព៌”។ តាមពិត ពួកគេមិនមែនជាស្តេច មកពីទិសខាងកើត ដូចអ្នកខ្លះបានពិពណ៌នានោះទេ ហើយអាចមានគ្នាលើសពី៣នាក់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងអាចដឹងច្បាស់ថា ពួកគេបាននាំយកដង្វាយបីយ៉ាងមកថ្វាយព្រះអង្គ ហើយបទចម្រៀងនេះក៏បានរៀបរាប់អំពីដង្វាយទាំងបីផងដែរ។ ព្រះគម្ពីរបានចែងថា ពេលដែលពួកហោរមកដល់ភូមិបេថ្លេហិម ពួកគេក៏បាន “បើកយកទ្រព្យដ៏វិសេសរបស់ខ្លួន ថ្វាយដង្វាយជាមាស ជាកំញាន ជាជ័រល្វីងទេស ដល់បុត្រនោះ”(ម៉ាថាយ ២:១១)។ ដង្វាយទាំងនោះជានិមិត្តរូបតំណាងឲ្យបេសកកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ មាសជាតំណាងឲ្យតួនាទីរបស់ព្រះអង្គជាស្តេច។ កំញានដែលគេដុតក្នុងទីបរិសុទ្ធក្នុងព្រះវិហារ គឺជាតំណាងឲ្យភាពជាព្រះរបស់ព្រះអង្គ។ ហើយតាមធម្មតា គេប្រើជ័រល្វីងទេស សម្រាប់អប់សព។ យើងអាចឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីពួកគេថ្វាយជ័រល្វីងទេសដល់ព្រះអង្គ។ ក្នុងល្បះទី៤ ក្នុងទំនុកសកលនេះ គេច្រៀងថា “ជ័រល្វីងទេសជាដង្វាយផងខ្ញុំ នោះសំដែងការលំបាកយ៉ាងធំ កើតព្រះទ័យព្រួយ…
Read article
ព្រះអម្ចាស់ប្រទានទិសដៅសម្រាប់ការសម្រេចចិត្ត
លោកុប្បត្ដិ ១៣-១៥ និង ម៉ាថាយ ៥:១-២៦ ចោទិយកថា ៣០:១៥-២០ ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាឈរតាមផ្លូវ ហើយមើលចុះ ត្រូវឲ្យសួររកផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន មើលជាមានផ្លូវណាដែលល្អ រួចឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះចុះ។ យេរេមា ៦:១៦ បន្ទាប់ពីស្វាមីខ្ញុំមានជំងឺ ហើយក្តៅខ្លួនខ្លាំងជាច្រើនថ្ងៃ ច្បាស់ណាស់ ស្វាមីខ្ញុំត្រូវទៅពេទ្យជាបន្ទាន់។ មន្ទីរពេទ្យក៏បានទទួលគាត់ឲ្យចូលសម្រាកព្យាបាលភ្លាមៗ។ បន្ទាប់ពីគាត់សម្រាកព្យាបាលបានពីរបីថ្ងៃ សុខភាពគាត់មានភាពល្អប្រសើរជាងមុន តែមិនទាន់ល្អគ្រប់គ្រាន់ល្មមនឹងឲ្យគាត់ចេញពីពេទ្យបាន។ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ពិបាកថា ត្រូវនៅមើលគាត់ ឬត្រូវចុះបេសកកម្មដ៏សំខាន់ ដែលមានមនុស្សជាច្រើនចូលរួម។ ស្វាមីខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំមិនឲ្យព្រួយបារម្ភ ព្រោះគាត់អាចបន្តសម្រាកនៅមន្ទីរពេទ្យតែម្នាក់ឯងបាន។ តែចិត្តរបស់ខ្ញុំនៅចង់នៅមើលថែគាត់ផង ចង់ទៅធ្វើការផង។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះ ត្រូវការជំនួយរបស់ព្រះអង្គ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិត។ មានពេលជាច្រើនដងពេកហើយ ដែលពួកគេមិនបានស្តាប់តាមការបង្គាប់ដែលព្រះអង្គបានបើកសម្ដែង។ ដូចនេះ លោកម៉ូសេក៏បានជំរុញពួកបណ្តាជនឲ្យ “ជ្រើសរើសយកជីវិត” ដោយស្តាប់តាមព្រះរាជបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ(ចោទិយកថា ៣០:១៩)។ នៅសម័យក្រោយមក ហោរាយេរេមាក៏បានកែតម្រង់រាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ ដែលកំពុងដើរខុសផ្លូវ ដោយបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឲ្យដើរតាមផ្លូវព្រះអង្គ ដោយប្រាប់ពួកគេថា “ចូរឲ្យឯងរាល់គ្នាឈរតាមផ្លូវ ហើយមើលចុះ ត្រូវឲ្យសួររកផ្លូវចាស់ទាំងប៉ុន្មាន មើលជាមានផ្លូវណាដែលល្អ រួចឲ្យដើរតាមផ្លូវនោះចុះ”(យេរេមា ៦:១៦)។ ផ្លូវចាស់របស់ព្រះគម្ពីរ និងការផ្គត់ផ្គង់របស់ព្រះអង្គកាលពីមុន អាចនាំផ្លូវយើង។…
Read article
ភាពស្មោះត្រង់ដ៏ស្រគត់ស្រគំ ក្នុងព្រះគ្រីស្ទ
លោកុប្បត្ដិ ១០-១២ និង ម៉ាថាយ ៤ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១-២,៩-១២ ហើយខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង។ ១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានចុះមកជាន់ខាងក្រោម ដើម្បីញាំអាហារពេលព្រឹក ក្នុងសណ្ឋាគារដែលខ្ញុំកំពុងស្នាក់នៅ។ អ្វីៗនៅក្នុងបន្ទប់ញាំអាហារនោះ សុទ្ធតែស្អាត មិនមានប្រឡាក់អ្វី។ គេបានតម្រៀបអាហារប៊ូហ្វេនៅលើតុរួចជាស្រេច។ អាហារ និងភេសជ្ជះត្រជាក់ៗក៏មានពេញទូទឹកកក ស្លាបព្រានិងសមក៏មានពេញប្រអប់។ អ្វីៗហាក់ដូចជាបានរៀបចំយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឃើញបុរសម្នាក់កំពុងបំពេញអ្វីៗដែលខ្វះចន្លោះ ព្រមទាំងជូតសម្អាតរបស់អ្វីដែលប្រឡាក់។ គាត់មិនបានព្យាយាមទាក់ទាញការចាប់អារម្មណ៍ពីនរណាម្នាក់ទេ។ ប៉ុន្តែ ពេលខ្ញុំអង្គុយញាំអាហារកាន់តែយូរ ខ្ញុំក៏កាន់តែមានការស្ញប់ស្ញែងចំពោះគាត់។ គាត់មានភាពស្វាហាប់ក្នុងការងារណាស់ គាត់តែងតែកត់សំគាល់ឃើញឆ្នាំងដែលនៅសល់ម្ហូបតិចតួច ហើយប្រញាប់ចាក់ម្ហូបបន្ថែម ដើម្បីកុំឲ្យភ្ញៀវរង់ចាំយូរ។ ក្នុងនាមខ្ញុំជាអ្នកធ្លាប់ធ្វើការក្នុងភោជនីយដ្ឋាន ខ្ញុំបានសង្កេតឃើញថា គាត់តែងតែមានភាពល្អិតល្អន់នៅក្នុងការងារ។ អ្វីៗហាក់ដូចជាល្អឥតខ្ចោះ ដោយសារបុរសម្នាក់នេះធ្វើការដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ទោះមានមនុស្សតែពីរបីនាក់ចាប់អារម្មណ៍ក៏ដោយ។ ពេលខ្ញុំឃើញបុរសម្នាក់នេះ ធ្វើការងារយ៉ាងផ្ចិតផ្ចង់ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំពាក្យពេចន៍ដែលសាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនពួកជំនុំនៅទីក្រុងថែស្សាឡូនីចឲ្យ “ខំប្រឹងឲ្យអស់ពីចិត្ត និងនៅដោយស្រគត់ស្រគំ ទាំងប្រព្រឹត្តតែរឿងជារបស់ផងខ្លួន ហើយធ្វើការដោយដៃខ្លួនឯងផង” ដើម្បីឲ្យទីបន្ទាល់នៃការរស់នៅរបស់ពួកគេ បានទទួលការគោរពពីអ្នកខាងក្រៅ(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១១-១២)។ សាវ័កប៉ុលបានដឹងថា អ្នកបម្រើព្រះដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ អាចទទួលបានការគោរពពីអ្នកដទៃ…
Read article
រកឃើញក្តីសង្ឃឹម
លោកុប្បត្តិ ៧-៩ និង ម៉ាថាយ ៣ ទំនុកដំកើង ៣៣:៦-៩,១២-២២ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមឲ្យសេចក្តីសប្បុរសរបស់ទ្រង់ សណ្ឋិតនៅលើយើងខ្ញុំ តាមដែលយើងខ្ញុំសង្ឃឹមដល់ទ្រង់។ ទំនុកដំកើង ៣៣:២២ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រផ្នែកទឹកសមុទ្រ ឈ្មោះ ស៊ីលវា អឺល(Sylvia Earle) បានសង្កេតឃើញការថយចុះនៃផ្កាសមុទ្រ នៅបាតសមុទ្រ។ គាត់ក៏បានបង្កើតអង្គការបេសកកម្មពណ៌ខៀវ ជាអង្គការដែលមានការប្ដេជ្ញាចិត្ត ចំពោះការអភិវឌ្ឍន៍ “តំបន់នៃក្តីសង្ឃឹម” នៃពិភពលោក។ តំបន់ពិសេសទាំងនេះ មានទីតាំងនៅជុំវិញពិភពលោក មាន “សារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសុខភាពនៃមហាសមុទ្រ” ដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើជីវិតរបស់មនុស្ស នៅលើផែនដី។ តាមរយៈការថែរក្សាតំបន់ផ្កាថ្មទាំងនេះ អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងឡាយក៏បានស្តាទំនាក់ទំនងរវាងជីវចម្រុះនៅបាតសមុទ្រឡើងវិញ និងបានអភិរក្សពូជសត្វជាច្រើនដែលជិតផុតពូជ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៣៣ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើងបានទទួលស្គាល់ថា ព្រះទ្រង់មានបន្ទូល ឲ្យអ្វីៗកើតមាន ហើយក៏បានធានាថា ស្នាព្រះហស្តទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតនឹងឈរមាំ(ខ.៦-៩)។ ដោយសារព្រះទ្រង់បានសោយរាជ្យលើជំនាន់មនុស្ស និងជាតិសាសន៍ទាំងឡាយ(ខ.១១-១៩) នោះមានតែព្រះអង្គទេ ដែលអាចស្អាងទំនាក់ទំនងឲ្យល្អឡើងវិញ និងសង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស ហើយជួយឲ្យពួកគេមានក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះអង្គបានអញ្ជើញយើងឲ្យចូលរួមជាមួយព្រះអង្គ នៅក្នុងការថែរក្សាពិភពលោក និងមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតឲ្យមាននៅលើពិភពលោក។ រៀងរាល់ពេលដែលយើងសរសើរដំកើងព្រះអង្គ សម្រាប់ការបង្កើតឥន្ទធនូដែលលាតសន្ធឹងនៅលើផ្ទៃមេឃ ដែលមានពពក…
Read article
រកឃើញជីវិតមានន័យក្នុងព្រះអង្គ
លោកុប្បត្តិ ៤-៦ និង ម៉ាថាយ ២ សាស្តា ១:១-១១ ថ្ងៃក៏រះឡើង ហើយលិចទៅវិញ។ សាស្តា ១:៥ រឿងប្រលោមលោក ដែលលោកអឺណេស ហេមមីងវេយ(Ernest Hemingway) បាននិពន្ធ គាត់បាននិយាយអំពីមនុស្សប្រមឹកពីរនាក់ជាមិត្តសំឡាញ់នឹងគ្នា ដែលបានស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក ក្នុងអំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី១។ ពួកគេមានស្នាមសម្លាកនៅលើរូបកាយ និងក្នុងចិត្ត ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយនៃសង្គ្រាម ហើយបានព្យាយាមជម្នះវា ដោយការជប់លៀង ដំណើរផ្សងព្រេងធំៗ និងការសប្បាយក្នុងផ្លូវភេទ។ ពួកគេក៏តែងតែផឹកស្រា ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់ តែពួកគេនៅតែមិនសប្បាយចិត្ត។ លោកហេមមីងវេយក៏បានដាក់ចំណងជើងឲ្យរឿងប្រលោមលោកនេះថា ព្រះអាទិត្យក៏បានរះដែរ ដោយផ្អែកទៅលើបទគម្ពីរសាស្តា ១:៥។ ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសាស្តា ស្តេចសាឡូម៉ូនបានហៅខ្លួនឯងថា “គ្រូប្រដៅ”(ខ.១)។ ទ្រង់បានសង្កេតឃើញថា អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែ “ឥតប្រយោជន៍”(ខ.២) ហើយក៏បានសួរថា “តើមនុស្សមានកំរៃអ្វីខ្លះ ពីអស់ទាំងការដែលខ្លួនខំធ្វើ ដោយនឿយហត់នៅក្រោមថ្ងៃ?”(ខ.៣)។ ស្តេចសាឡូម៉ូនក៏បានទតឃើញរបៀបដែលថ្ងៃរះ និងលិចទៅវិញ ខ្យល់បកពីទិសណាទៅទិសណា និងទឹកទន្លេរហូរមិនចេះឈប់ ចូលទៅក្នុងសមុទ្រដែលមិនចេះឆ្អែតឆ្អន់(ខ.៥-៧)។ ទីបំផុត គ្មាននរណានឹកចាំអំពីពួកវាទៀតទេ(ខ.១១)។ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកហេមមីងវេយ និងអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរសាស្តាសុទ្ធតែចង់ឲ្យយើងត្រិះរិះពិចារណា អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃការរស់នៅ លើផែនដីនេះ។…
Read article