តើខ្ញុំមានគោលបំណងអ្វី សម្រាប់ការរស់នៅ?
ដ្បិតខ្ញុំនឹងចាំពីសេចក្តីជំនឿស្មោះត្រង់ ដែលនៅក្នុងអ្នក សេចក្តីជំនឿនោះបាននៅក្នុងយាយឡូអ៊ីស ជាជីដូនរបស់អ្នកជាមុនដំបូង រួចក៏នៅក្នុងអ្នកអ៊ើនីស ជាម្តាយអ្នកដែរ។ ២ធីម៉ូថេ ១:៥ មានពេលមួយ លោកហារ៉ូល(Harold) បាននិយាយថា គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់គ្មានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់រស់នៅទៀតទេ ព្រោះគាត់ជាបុរសពោះម៉ាយ ដែលបានចូលនិវត្តន៍ហើយ។ កូនៗរវល់នឹងគ្រួសាររបស់ពួកគេរៀងខ្លួន បានជាគាត់ចំណាយពេលម្នាក់ឯង មើលស្រមោលនៅលើជញ្ជាំងផ្ទះ យ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ នៅពេលល្ងាច។ គាត់ច្រើនតែប្រាប់កូនស្រីគាត់ថា គាត់ចាស់ហើយ គាត់បានរស់នៅឆ្អែតឆ្អន់ គាត់គ្មានគោលបំណងសម្រាប់រស់នៅទៀតទេ ព្រះទ្រង់អាចដកយកជីវិតគាត់ នៅពេលណាក៏បាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលរសៀលមួយនោះ ការសន្ទនាជាមួយអ្នកជិតខាងគាត់ បានកែប្រែគំនិតគាត់។ គាត់ថា អ្នកជិតខាងគាត់មានបញ្ហាជាមួយកូនៗ ដូចនេះ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានឲ្យអ្នកជិតខាងគាត់។ ក្រោយមក គាត់ក៏បានផ្សាយដំណឹងល្អជាមួយអ្នកនោះ។ ដូចនេះ គាត់ក៏បានដឹងថា គាត់នៅតែមានគោលបំណង សម្រាប់រស់នៅ! ឲ្យតែមានមនុស្សដែលមិនទាន់បានឮដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវ គាត់ត្រូវតែប្រាប់ពួកគេឲ្យបានស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ។ ពេលដែលលោកហារ៉ូលបានឆ្លើយតប ចំពោះការទំនាក់ទំនងដ៏សាមញ្ញ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយចែកចាយអំពីសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ ជីវិតរបស់អ្នកជិតខាងគាត់ក៏បានផ្លាស់ប្រែ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ជំពូក១ សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើង អំពីស្រ្តីពីរនាក់ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើយ៉ាងដូចនេះដែរ ដើម្បីកែប្រែជីវិតមនុស្សម្នាក់ទៀត គឺលោកធីម៉ូថេ…
Read article
ពេលដែលការស្តាប់បង្គាប់ហាក់ដូចជាពិបាកពេក
ដោយសារសេចក្តីជំនឿ នោះអ័ប្រាហាំបានថ្វាយអ៊ីសាក។ ហេព្រើរ ១១:១៧ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះប្រៀបដូចជាការបំផ្លាញក្តីស្រមៃខ្លួនឯង។ អ្នកផ្សេងទៀត ក៏នឹងមានអារម្មណ៍ដូចនេះផងដែរ។ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា បើអ្នកធ្វើអ្វីដែលព្រះបន្ទូលព្រះ ឬព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានត្រាស់ហៅឲ្យអ្នកធ្វើ អ្នកនឹងវេទនា ហើយមិនជឿថា ព្រះទ្រង់អាចប្រើការនេះ ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកទេ។ ពេលនេះ អ្នកប្រហែលជាឮព្រះទ្រង់បង្គាប់ ឬត្រាស់ហៅអ្នក ឲ្យបន្តរស់នៅជាអ្នកមានគ្រួសារ ឬនៅលីវ ឲ្យបន្តធ្វើការងារនោះទៀត ឬឲ្យទៅរកការងារផ្សេង ឬឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទ នៅកន្លែងធ្វើការ ឲ្យរក្សាភាពស្មោះត្រង់ ឲ្យនាំអ្នកដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឲ្យប្រែចិត្ត ឲ្យស្វែងរកការងារថ្មី ឬឲ្យធ្វើការជាបេសកជនជាដើម។ ហើយតាមគំនិតរបស់អ្នកដែលមានដែនកំណត់ អ្នកមិនចង់ធ្វើតាមបង្គាប់នេះទេ ព្រោះអ្នកប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកដូចលោកអ័ប្រាហាំលះបង់អ៊ីសាក ដែលជាកូនតែមួយដែលត្រូវទទួលមរតក ។ អ្នកបានពិចារណាគ្រប់ជ្រុងជ្រោយតាមគំនិតមនុស្ស ហើយយល់ឃើញថា អ្នកនឹងមិនអាចទទួលលទ្ធផលល្អឡើយ។ តែឥឡូវនេះ អ្នកបានដឹងហើយថា លោកអ័ប្រាហាំបានទទួលលទ្ធផលដូចម្តេច។ គឺដូចដែលព្រះគម្ពីរបានចែងអំពីរឿងគាត់ស្រាប់។ តើអ្នកប្រាថ្នាចង់បានព្រះ និងផ្លូវរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងព្រះបន្ទូលសន្យា លើសអ្វីទាំងអស់ឬទេ ហើយតើអ្នកជឿថា ព្រះអង្គអាច ហើយនឹងឲ្យតម្លៃមកលើជំនឿ និងការស្តាប់បង្គាប់របស់អ្នក ដោយអ្នកមិនមានការខ្មាសអៀន នៅក្នុងការហៅព្រះអង្គថា ព្រះរបស់អ្នក ហើយប្រើប្រាជ្ញា…
Read article
ការអធិស្ឋាន និងការផ្លាស់ប្តូរ
គ្រានោះ គេអំពាវនាវដល់ព្រះយេហូវ៉ា ដោយសេចក្តីវេទនារបស់គេ ហើយទ្រង់ក៏ប្រោសឲ្យរួចពីសេចក្តីលំបាកនោះ។ ទំនុកដំកើង ១០៧:២៨ កាលពីឆ្នាំ ១៩៨២ លោកគ្រូគង្វាល គ្រីស្ទាន ហ្វ៊ូរើ(Christian Führer) បានបើកកម្មវិធីប្រជុំអធិស្ឋាន នៅថ្ងៃច័ន្ទ ក្នុងព្រះវិហារសន្ត នីកូឡាស ក្នុងទីក្រុង លីពហ្ស៊ីក។ មនុស្សមួយក្រុមតូចបានធ្វើការជួបជុំគ្នា អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ដើម្បីទូលសូមព្រះទ្រង់ប្រទានសន្តិភាព ក្នុងអំឡុងពេលដែលអំពើហិង្សាកំពុងរីករាលដាលពាសពេញពិភពលោក ហើយប្រជាជនគាត់កំពុងស្ថិតក្រោមការកៀបសង្កត់ ពីរបបអាល្លឺម៉ង់ខាងជើង។ ពួកអាជ្ញាធរកុម្មុយនីស្តបានតាមដានសកម្មភាពរបស់ពួកជំនុំទាំងឡាយយ៉ាងដិតដល់ តែពួកគេមិនមានការសង្ស័យអ្វី ទាល់តែអ្នកចូលរួមក្នុងព្រះវិហារ បានកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំង រហូតមានមនុស្សទាំងហ្វូងបានជួបជុំគ្នាក្នុងព្រះវិហារ ហៀរមកខាងក្រៅរបងព្រះវិហារ។ នៅថ្ងៃទី៩ តុលា ឆ្នាំ១៩៨៩ មានបាតុករ៧ម៉ឺននាក់ បានជួបជុំគ្នា ហើយបានធ្វើបាតុកម្មទាមទា ដោយសន្តិវិធី។ ប៉ូលិសអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត៦ពាន់នាក់បានឈរ ដោយការត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីឆ្លើយតបចំពោះការបង្កអំពើហឹង្សាណាមួយ។ ហ្វូងបាតុករនៅតែបន្តតវ៉ា ដោយសន្តិវិធី។ អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តបានចាត់ទុកថ្ងៃនោះជាចំណុចរបត់នៃរបបនយោបាយ។ មួយខែក្រោយមក ជញ្ជាំងក្រុងប៊ែរឡាំងដែលបានចែកប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ជាពីរ ក៏បានដួលរលំ។ ការផ្លាស់ប្តូរដ៏ធំសម្បើម សុទ្ធតែបានចាប់ផ្តើម ដោយការជួបជុំគ្នាអធិស្ឋាន។ ពេលណាយើងងាកបែរទៅរកព្រះអម្ចាស់ ហើយចាប់ផ្តើមពឹងផ្អែកទៅលើប្រាជ្ញា និងកម្លាំងរបស់ព្រះអង្គ អ្វីៗច្រើនតែចាប់ផ្តើមមានការផ្លាស់ប្តូរ។ ពេលណាយើងស្រែករកព្រះអម្ចាស់ ដូចពួកអ៊ីស្រាអែល…
Read article
គ្រប់ជំហានទៅកាន់កាល់វ៉ារី សុទ្ធតែមានក្តីស្រឡាញ់
ដោយសារសេចក្តីនេះ យើងរាល់គ្នាបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺដោយទ្រង់បានស៊ូប្តូរព្រះជន្មទ្រង់ជំនួសយើង។ ១យ៉ូហាន ៣:១៦ សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះគ្រីស្ទមានសម្រាប់យើង ក្នុងការសុគត គឺមានការតាំងព្រះទ័យ ដូចដែលការរងទុក្ខរបស់ព្រះអង្គក៏បានធ្វើឡើងដោយចេតនារបស់ព្រះអង្គផងដែរ។ បើព្រះអង្គមានចេតនា ក្នុងការលះបង់ព្រះជន្ម នោះគឺដើម្បីយើងរាល់គ្នា។ នោះជាសេចក្តីស្រឡាញ់។ “កាលមុនបុណ្យរំលង នោះព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបថា ពេលកំណត់ ដែលទ្រង់ត្រូវចេញពីលោកីយ៍នេះ ទៅឯព្រះវរបិតាវិញ បានមកដល់ហើយ ដូច្នេះ ដែលទ្រង់បានស្រឡាញ់ដល់ពួកទ្រង់នៅក្នុងលោកីយ៍នេះ នោះទ្រង់ក៏ចេះតែស្រឡាញ់គេ ដរាបដល់ចុងបំផុត”(យ៉ូហាន ១៣:១)។ គ្រប់ជំហាន ដែលព្រះអង្គយាងទៅកាល់វ៉ារី គឺសុទ្ធតែបង្កប់អត្ថន័យ “ខ្ញុំស្រឡាញ់អ្នក”។ ដូចនេះ ការពិសោធន៍នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងការលះបង់ព្រះជន្ម គឺបានជួយយើងឲ្យដឹងថា ព្រះអង្គមានការតាំងព្រះទ័យខ្លាំងប៉ុណ្ណា នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ចូរយើងមើលព្រះបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូវបានបន្លឺឡើង បន្ទាប់ពីអំពើហិង្សាកើតឡើង នៅពេលដែលសាវ័កពេត្រុសបានប៉ុនប៉ងកាប់ក្បាលបាវរបស់សម្តេចសង្ឃ ត្រូវស្លឹកត្រចៀកដាច់។ តែព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលទៅថា “ចូរស៊កដាវអ្នកទៅក្នុងស្រោមវិញទៅ ដ្បិតអស់អ្នកដែលយកដាវ នោះត្រូវស្លាប់ដោយដាវដែរ តើអ្នកស្មានថា ខ្ញុំមិនអាចនឹងសូមដល់ព្រះវរបិតាខ្ញុំឥឡូវ ដែលទ្រង់នឹងចាត់ពួកទេវតា១២កង មកខ្ញុំជា១រំពេចទេឬអី បើយ៉ាងនោះ ធ្វើដូចម្តេចនឹងបានសំរេចតាមគម្ពីរ ដែលថាត្រូវតែកើតមានដូច្នេះ? (ម៉ាថាយ ២៦:៥២-៥៤)។ យើងត្រូវដឹងថា ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវ ត្រូវបានថ្លែងទំនាយទុកជាលម្អិត ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់។…
Read article
បានទទួលកម្លាំងសម្រាប់ធ្វើកិច្ចការនីមួយៗ
ក្នុងគ្រប់ទាំងអស់ ទោះបើការអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើ ដោយពាក្យសំដី ឬកិរិយាក៏ដោយ ចូរធ្វើទាំងអស់ ដោយព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ កូល៉ុស ៣:១៧ សៀវភៅលំនាំការអធិស្ឋាន មានចំណងជើងថា សេចក្តីបរិសុទ្ធគ្រប់ពេលវេលា មានគំរូនៃការអធិស្ឋាន អំពីសកម្មភាពផ្សេងៗ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងការអធិស្ឋានសាមញ្ញៗ ដែលមានដូចជាការរៀបចំម្ហូបអាហារ ឬការបោកគក់ខោអាវជាដើម ដែលសុទ្ធតែជាកិច្ចការដ៏ចាំបាច់ ដែលអាចធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថា ច្រំដែល ឬគ្មានអ្វីប្លែក។ សៀវភៅនេះបានរំឭកខ្ញុំ អំពីពាក្យពេចន៍របស់លោក ជី ឃេ ឆេស្ទ័រតុន(G. K. Chesterton) ដែលបានសរសេរថា “ជាទូទៅ គេតែងតែអធិស្ឋានមុនពេលញាំអាហារ។ វាជាការល្អហើយ។ តែខ្ញុំអធិស្ឋានសូមព្រះពរ មុនពេលខ្ញុំ គូរគំនូរ ហែលទឹក ហាត់គុណដាវ ហាត់ប្រដាល់ ដើរ លេង រាំ ហើយអធិស្ឋាន មុនពេលខ្ញុំចាប់កាន់ប៊ិកសរសេរផងដែរ”។ ការលើកទឹកចិត្តរបស់គាត់ បានជួយឲ្យខ្ញុំគិតឡើងវិញ អំពីសកម្មភាពដែលខ្ញុំធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ជួនកាល ខ្ញុំមានទំនោរទៅរកការបែងចែកសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ទៅជាសកម្មភាពដែលមានគុណតម្លៃខាងវិញ្ញាណ ដូចជាការអានព្រះបន្ទូល មុនពេលញាំអាហារ និងសកម្មភាពដទៃទៀត ដែលខ្ញុំយល់ឃើញថា មានតម្លៃខាងវិញ្ញាណតិចតួច ដែលមានដូចជាការលាងចាន ក្រោយញាំអាហារជាដើម។…
Read article
យោបល់ស៊ីជម្រៅសម្រាប់គោលដៅជីវិត
សេចក្តីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្តូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន។ សុភាសិត ២០:៥ កាលពីឆ្នាំ១៩៩២ លោកប៊ីល ភីងនី(Bill Pinkney) បានបើកបរទូកក្តោងម្នាក់ឯង ជុំវិញពិភពលោក ដោយធ្វើដំណើរតាមផ្លូវដ៏គ្រោះថ្នាក់ កាត់តាមជ្រោយធំៗនៃភាគខាងត្បូងនៃទ្វីប៣។ គាត់មានគោលបំណងដ៏ធំមួយ គឺដើម្បីបណ្តាលចិត្ត និងអប់រំក្មេងៗ ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងសិស្ស នៅអតីតសាលាបឋមរបស់គាត់ ក្នុងទីក្រុងឈីកាហ្គោ។ ចុះគោលដៅរបស់គាត់វិញ? គឺដើម្បីបង្ហាញឲ្យពួកគេដឹងថា ពួកគេអាចទៅបានឆ្ងាយប៉ុណ្ណា ដោយការខិតខំរៀនសូត្រ និងធ្វើការប្តេជ្ញាចិត្ត។ គាត់ក៏បានដាក់ឈ្មោះឲ្យទូកក្តោងគាត់ថា ការប្តេជ្ញាចិត្ត។ ពេលលោកប៊ីលនាំសិស្សសាលាទាំងនោះ ឡើងទូករបស់គាត់ គាត់ថា “ពួកគេបានកាន់ដៃចង្កូតទូក ហើយបានរៀនអំពីការគ្រប់គ្រង គឺគ្រប់គ្រងខ្លួនឯង ពួកគេរៀនធ្វើការជាក្រុម និងរៀនមូលដ្ឋានគ្រឹះទាំងអស់ ដែលមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវការ ក្នុងជីវិត ដើម្បីឲ្យមានជោគជ័យ”។ ពាក្យសម្តីរបស់លោកប៊ីល បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំសុភាសិតរបស់ស្តេចសាឡូម៉ូន ដែលបានចែងថា “សេចក្តីដំបូន្មាននៅក្នុងចិត្តមនុស្ស នោះធៀបដូចជាអណ្តូងដ៏ជ្រៅ តែមនុស្សដែលមានយោបល់ គេនឹងដងឡើងបាន”(សុភាសិត ២០:៥)។ ទ្រង់បានអញ្ជើញអ្នកដទៃ ឲ្យត្រួតពិនិត្យមើលគោលដៅរបស់ខ្លួនឯង ពុំនោះទេ វាអាចជាអន្ទាក់ បើសិនជាយើងសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីលឿនពេក ដោយមិនបានគិតឲ្យដិតដល់(ខ.២៥)។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកវីលៀម ភីងនីមានគោលបំណងច្បាស់លាស់មួយ…
Read article