ខ្ញុំបានធំធាត់ នៅក្នុងក្រុងតូចមួយ។ នៅទីនោះ គ្មានអ្នកល្បីឈ្មោះ មិនសូវមានមនុស្សធ្វើចរាចរណ៍ទៅមក ហើយក៏មិនសូវមានអ្វីធ្វើដែរ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំតែងតែអរព្រះគុណព្រះជានិច្ច សម្រាប់ការលូតលាស់របស់ខ្ញុំចាប់ពីតូចដល់ធំ ក្នុងបរិយ៉ាកាសស្ងប់ស្ងាត់ និងមិនរញេរញ៉ៃ។ មានពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំទៅចូលរួមកម្មវិធីញាំអាហារធុរកិច្ច ជាមួយស្វាមីរបស់ខ្ញុំ មិត្តភ័ក្រថ្មីរបស់យើងម្នាក់ បានសួរយើង អំពីទីកន្លែងរស់នៅរបស់យើង។ ពេលដែលខ្ញុំប្រាប់គាត់ គាត់ក៏និយាយថា “អ្នកនៅកន្លែងអញ្ចឹង តើអ្នកមិនខ្មាសគេទេឬ?” ពេលនោះ ខ្ញុំមិនដឹងថា គាត់កំពុងតែនិយាយលេង ឬយ៉ាងណាទេ ដូចនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់គាត់ថា “ខ្ញុំមិនខ្មាសគេទេ”។
ទោះបីជាជួនកាល គេគិតថាក្រុងរបស់ខ្ញុំគ្មានអ្វីគួរឲ្យ ចាប់អារម្មណ៍ ដោយសារវាគ្មានភាពជឿនលឿនដូចគេ ប៉ុន្តែ វាមិនខ្វះរបស់ដែលសំខាន់សម្រាប់ជីវិតឡើយ។ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំជាផ្នែកមួយនៃសហគមន៍ពួកជំនុំ ដែលឪពុកម្តាយបង្រៀនកូន “ទៅតាមដំបូន្មាន និងសេចក្តីដាស់តឿនរបស់ព្រះអម្ចាស់”(អេភេសូរ ៦:៤)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានចម្រើនវ័យធំឡើង នៅក្នុងភូមិណាសារ៉ែត ដែលជាក្រុងដ៏តូចមួយ។ កាលនោះ លោកណាថាណែលនិយាយថា “តើមានអ្វីដ៏ល្អ អាចចេញពីណាសារ៉ែតមកបានឬទេ”(យ៉ូហាន ១:៤៦)។ ព្រះយេស៊ូវបានបញ្ជាក់ថា ពិតណាស់ ការល្អអាចចេញពីណាសារ៉ែតមកមែន។ ទោះបីជាទ្រង់បានចម្រើនវ័យធំឡើង ក្នុងកន្លែងដែលគេមិនឲ្យតម្លៃក៏ដោយ ក៏ទ្រង់ជាអង្គបុគ្គលដែលសំខាន់បំផុតក្នុងប្រវត្ថិសាស្រ្តមនុស្សជាតិ។ តាមបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំ និងការបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរ បានបញ្ជាក់ថា កន្លែង ដែលអ្នកបានចម្រើនវ័យធំឡើង គឺមិនសំខាន់ទេ តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺរបៀប ដែលអ្នកចម្រើនវ័យធំឡើង។
ជួនកាលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមិនមែនជាមនុស្សសំខាន់ ពេលដែលយើងប្រៀបធៀបជាមួយមនុស្សដែលជឿនលឿន ដែលមកពីកន្លែងដែលល្បីល្បាញ។ ប៉ុន្តែ យើងជាមនុស្សសំខាន់ចំពោះព្រះ ហើយទ្រង់អាចធ្វើឲ្យយើងមានភាពរឹងប៉ឹងខាងវិញ្ញាណ ហើយបំពេញយើង ដោយប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់។ –Julie Ackerman Link
