ពេលលោកវេជ្ជបណ្ឌិត រីស៊ី មែនឆានដា(Rishi Manchanda) សួរអ្នកជម្ងឺរបស់គាត់ថា “តើអ្នកមានទីលំនៅ នៅកន្លែងណា?” គឺគាត់មិនគ្រាន់តែចង់ដឹង អំពីអាស័យដ្ឋានរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ។ គាត់បានសង្កេតឃើញថា អ្នកដែលមកឲ្យគាត់ជួយ ច្រើនតែរស់នៅ ក្នុងស្ថានភាពដែលមានបរិយ៉ាកាសមិនល្អ។ ពួកគេកំពុងរស់នៅ ក្នុងកន្លែង ដែលមានរបស់ដែលដុះផ្សិត សត្វល្អិតចង្រៃ និងជាតិពល់កំពុងធ្វើឲ្យពួកគេឈឺ។ ដូចនេះ វេជ្ជបណ្ឌិត មែនឆានដាក៏បានក្លាយជាអ្នកបង្កើតសមាគមន៍គ្រូពេទ្យបញ្ច្រាសខ្សែទឹក ដែលមានការចូលរួម ពីគ្រូពេទ្យ ដែលផ្តល់ឲ្យនូវការព្យាបាលសុខភាពបន្ទាន់ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ពួកគេកំពុងធ្វើការជាមួយអ្នកជម្ងឺ និងសហគមន៍ ដើម្បីនាំទៅរកប្រភពនៃសុខភាពល្អ។
ពេលដែលព្រះយេស៊ូវប្រោសជម្ងឺ ដល់អ្នកដែលមករកទ្រង់(ម៉ាថាយ ៤:២៣-២៤) ទ្រង់បានបើកភ្នែកពួកគេ ឲ្យមើលឃើញ លើសពីការព្យាបាលផ្នែករូបកាយ និងតម្រូវការផ្នែកសម្ភារៈ។ នៅក្នុងការអធិប្បាយព្រះបន្ទូលនៅលើភ្នំ ទ្រង់ មិនគ្រាន់តែប្រទាននូវការអស្ចារ្យ នៃការប្រោសជម្ងឺប៉ុណ្ណោះឡើយ(៥:១-១២)។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើការពិពណ៌នា៧ដង អំពីសណ្ឋាននៃចិត្ត និងគំនិត ដែលឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីសុខមាលភាព ដែលនឹងនាំឲ្យទទួលនូវលទ្ធផល ដែលទ្រង់សន្យា(ខ.៣-៩)។ មានពេលលើសពី២ដង ដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលថា មានពរហើយ អ្នកដែលគេបៀតបៀន ហើយពួកគេអាចរកឃើញក្តីសង្ឃឹម និងការសម្រាកក្នុងទ្រង់(ខ.១០-១២)។
ព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវត្រង់ចំណុចនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់។ តើខ្ញុំកំពុងមានសណ្ឋាននៃចិត្តបែបណា? តើខ្ញុំដឹងទេថា សុខុមាលភាពខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ សំខាន់ជាងតម្រូវការខាងសាច់ឈាម និងសម្ភារៈ ដែលមានភាពបន្ទាន់? ពេលខ្ញុំស្រេកឃ្លានចង់បានការអស្ចារ្យ តើខ្ញុំមានសណ្ឋាននៃចិត្ត ដែលក្រីក្រ ឈឺចាប់ ស្រេកឃ្លាន មានក្តីមេត្តា និងការផ្សះផ្សារ ដែលសក្តិសមនឹងឲ្យព្រះយេស៊ូវហៅថា មនុស្សមានពរដែរឬទេ? —MART DEHAAN
