អាហារសម្រន់ដែលនាំឲ្យបន្ទាបខ្លួន
ទ្រង់តែងតតាំងនឹងមនុស្សអួតអាង តែផ្តល់ព្រះគុណដល់ពួករាបសាវិញ។ ១ពេត្រុស ៥:៥ កញ្ចប់នំចំណិតដំឡូងបារាំងមានទំហំតូចទេ តែបេសកជនអាមេរិកម្នាក់រៀនសូត្របានមេរៀនដ៏ធំមួយពីវា។ ក្នុងការធ្វើការនៅពេលល្ងាចថ្ងៃមួយ នៅសាធារណៈរដ្ឋដូមីនីខិន គាត់បានទៅចូលរួមការជួបជុំគ្នា នៅព្រះវិហារ ហើយក៏បានហែកកញ្ចប់នំដំឡូងបារាំងញាំ។ ពេលនោះ មានស្រ្តីម្នាក់ដែលគាត់មិនសូវស្គាល់ក៏បានលូកដៃចូលទៅក្នុងកញ្ចប់នំនោះ យកចំណិតដំឡូងបារាំងពីរបីចំណិតចេញមកញាំ។ អ្នកដទៃទៀតក៏បានលូកយកចំណិតដំឡូងបារាំងញាំផងដែរ។ បេសកជនរូបនោះគិតថា ពួកគេពិតជាខ្វះការគួរសមមែន។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏រៀនបានមេរៀនមួយ ដែលធ្វើឲ្យគាត់បន្ទាបខ្លួន។ គាត់មិនទាន់បានយល់អំពីវប្បធម៌ នៃតំបន់ដែលគាត់បានស្ម័គ្រចិត្តទៅធ្វើការបម្រើនោះឡើយ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិក មនុស្សមានការសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើទស្សនៈបុគ្គលនិយម តែនៅសាធារណៈរដ្ឋដូមីនិខិន ការរស់នៅ របស់ប្រជាជន មានការផ្ដោតទៅលើសហគមន៍ខ្លាំងជាងបុគ្គល។ ការចែកអាហារ និងរបស់ល្អដល់គ្នាទៅវិញទៅមក គឺជារបៀបដែលពួកគេទំនាក់ទំនងគ្នា។ ប្រពៃណីរបស់គាត់មិនល្អជាងប្រពៃណីពួកគេទេ គឺគ្រាន់តែខុសគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ គាត់ក៏បានសារភាពថា រឿងនេះបានធ្វើឲ្យគាត់ស្គាល់ខ្លួនឯងកាន់តែច្រើន ហើយបានធ្វើឲ្យគាត់បន្ទាបខ្លួន។ ពេលដែលគាត់ ចាប់ផ្តើមទទួលស្គាល់ថា ខ្លួនគាត់មានភាពលម្អៀង គាត់ក៏រៀនបានថា ការចែករំលែកជាមួយអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន បានជួយឲ្យគាត់បម្រើពួកគេ បានកាន់តែប្រសើរឡើង។ សាវ័កពេត្រុសបានបង្រៀនមេរៀននេះ ដល់អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ឲ្យប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយការបន្ទាបខ្លួន។ គាត់ ក៏បានបង្រៀនពួកចាស់ទុំ ឲ្យជៀសចេញពីការប្រើអំណាចបំពានមកលើមនុស្សស្ថិតក្រោមការដឹកនាំរបស់ខ្លួន (១ពេត្រុស ៥:៣)។ ហើយសម្រាប់អ្នកដែលនៅក្មេងវិញ…
Read article