David C. McCasland

You are here:
ថ្ងៃដ៏សាមញ្ញ

មាន​ពេល​មួយ ខ្ញុំបា​ន​ទៅ​ដើ​រក​ម្សាន្ត ក្នុង​សារៈ​មន្ទីរ ដែល​ថ្ងៃ​នោះ គេ​បាន​តាំង​ពិពណ៌​ក្រោម​ប្រធានប​ទ “រយៈ​ពេល​មួ​យថ្ងៃ​ ក្នុង​ក្រុង​ប៉ុម​ប៉េយ”។ ពេល​នោះ ខ្ញុំមា​ន​ការ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​យ៉ាងខ្លាំ​ង ពេលដែ​ល​បាន​ដឹ​ងថា​ ខ្លឹមសារ​នៃ​ការពិ​ពណ៌នេះ​បាន​បង្ហាញ​ថា មុនពេល​សោ​កនាដ​កម្ម​កើតឡើ​ង ក្នុង​ក្រុង​ប៉ុម​ប៉េយ នៅថ្ងៃ​ទី២​៤ ខែ​សីហា ឆ្នាំ​៧៩ នៃ​គ្រីស្ទ​ស​ករាជ អ្វី​ៗ​គ្រប់​យ៉ាង​បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ជាធម្មតា នៅ​ពេល​ព្រឹក​ថ្ងៃនោះ​។ ប្រជា​ជន​កំពុង​មាន​សកម្ម​ភាពរ​ស់នៅ​ និងប្រ​កប​របរ​រក​ស៊ីជា​ធម្មតា នៅ​ផ្ទះ នៅ​ទីផ្សា និង​នៅកំ​ពង់​ផែ នៃទី​ក្រុង​ប៉ុម​ប៉េ ដែល​មាន​ប្រជា​​ជន ២​ម៉ឺន​នាក់ ​ជាទីក្រុ​ង​ដ៏សម្បូរ​សប្បាយ របស់​ចក្រ​ភព​រ៉ូ​ម៉ាំង។ តែ​នៅ​ម៉ោង​៨​ព្រឹក ​គេឃើ​ញមា​នផ្សែ​ង​តូច​ៗ​បាញ់​ចេញ​ជាប​ន្តប​ន្ទាប់ ពី​ភ្នំ​ភ្លើង​វេសូវាស   ដែល​នៅ​ក្បែរ​ទីក្រុ​ង​នោះ​ ប​ន្ទាប់ម​ក នៅ​ពេល​រសៀល​ស្រាប់តែមាន​បន្ទុះ​ដ៏​ធំស​ម្បើមមួ​យ បាន​ចេញ​ពី​ភ្នំភ្លើ​ងនោះ​។ មិន​ដល់​២៤​ម៉ោង​ផង ទីក្រុង​ប៉ុម​ប៉េយ និង​ប្រជាជន​ជាច្រើ​ន ក្នុ​ង​ទីក្រុង​នេះ ត្រូវ​កំអែល​ភ្នំភ្លើង​ដ៏​ក្រា​ស់​កប់​ពី​លើទាំ​ងរ​ស់។ គេមិ​ននឹ​ក​ស្មាន​សោះ​ថា ​មាន​រឿង​នេះកើ​ត​ឡើង។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ ព្រះយេស៊ូវ​បាន​ប្រា​ប់ពួ​ក​សិស្ស​របស់​ព្រះអ​ង្គ​ថា ព្រះអង្គ​នឹង​យា​ង​ត្រឡ​ប់ម​ក​វិញ នៅ​ថ្ងៃ​ណាមួ​យ​ ពេលដែ​ល​មនុ​ស្សម្នា​ កំពុង​រ​វល់​ធ្វើ​ការ​រក​ស៊ី ខ្លះ​ញាំអាហារ​ជា​មួយ​គ្នា ខ្លះ​កំពុង​រៀប​ការ ដោយ​មិន​ដឹ​ង​ថា មាន​រឿ​ងអ្វី​ជិ​ត​កើត​ឡើង​ឡើ​យ។ “ដ្បិត​​កាល​​ណា​​កូ​ន​​ម​នុ​ស្ស​មក នោះ​នឹ​ង​បាន​ដូច​ជា​នៅ​ជំនាន់​លោក​ណូអេ​ដែរ”(ម៉ាថាយ…

Read article
ក្នុងតង់ដ៏តូច

ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ជា​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ របស់​លោក​ប៊ីលី​ក្រាហាំ​(Billy Graham) ជា​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត ក្នុង​ក្រុង​ឡូសអ៊ែន​ជេលេស ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៤៩ មាន​មនុស្ស​ជាង​៦០០០​នាក់ បាន​មក​ចូល​រួ​ម​កម្ម​វិធី​នោះ ក្នុង​តង់​ដ៏​ធំ​មួយ។ មាន​មនុស្ស​ច្រើន​លើស​លប់​បា​នមក​ចូល​រួម ​ក្នុង​យប់​នីមួយ​ៗ អស់​រយៈ​ពេល​៨​សប្តាហ៍​។ នៅ​ក្បែរ​នោះ មាន​តង់​តូច​មួ​យទៀ​ត ដែល​តូច​ជាង ​ត្រូវ​បាន​គេ​រៀប​ចំ​ដោយ​ឡែក សម្រាប់​ការ​ប្រឹក្សា​ផ្លូវ​ចិត្ត និង​អធិស្ឋាន។ លោក​ឃ្លីហ្វ(Cliff Barrows) ដែល​ជា​នាយក​ផ្នែកត​ន្រ្តី ជា​មិត្ត​ជិត​ស្និទ្ធ និង​សហការី​រប​ស់លោកក្រា​ហាំ​តាំង​ពីយូរ​មកហើយ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ជាញឹក​ញាប់​ថា កិច្ចការ​ដ៏​ពិត​នៃ​​ការ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ថ្ងៃនេះ​​ បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ នៅ​ក្នុង​“ត​ង់​ដ៏​តូច​នោះឯ​ង” ដែល​គេ​បានជួ​ប​ជុំគ្នា​ លុត​ជង្គង់​អធិស្ឋា​ន នៅមុ​ន និ​ង​ក្រោយ​ពេល​កម្ម​វិធី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​។   អ្ន​ក​ស្រីភើ​ល ហ្គូឌ(Pearl Goode) ដែ​ល​ជា​​អ្នក​ក្រុង​ឡូនអ៊ែនជេលេស បានដឹ​ក​នាំ​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​អធិ​ស្ឋាន ដែល​មាន​ក្នុង​ពេល​នោះ នឹង​នៅ​ពេល​ក្រោយ​ៗ​ទៀត។ ក្នុង​សំបុត្រ​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ ផ្ញើរ​ទៅ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ​ក្នុង​ក្រុង​កូល៉ុស គាត់​បាន​បញ្ជាក់​ថា គាត់​នឹង​គូកន​ការងារ​របស់គា​ត់ បាន​អធិស្ឋា​ន​ឲ្យ​ពួក​គេ​ជានិច្ច(កូល៉ុស ១:៣,៩)។​ ក្នុង​ចុង​បញ្ចប់​​នៃ​សំបុត្រ​នោះ គាត់​បាន​លើក​ឡើង​អំពី​លោក​អេប៉ាប្រាស ដែល​ជា​អ្នក​បង្កើត​ពួក​ជំនុំ នៅ​ក្រុង​កូល៉ុស “ដែល​ខំ​​ប្រឹង​អធិស្ឋាន​ជានិច្ច ឲ្យ​ពួក​គេ​​បាន​ឈរ​ជា​គ្រប់​លក្ខណ៍ ហើយ​ពេញ​ខ្នាត តាម​ព្រះហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​គ្រប់​ជំពូក”(៤:១២)។ អ្នក​ខ្លះបា​នទ​ទួល​ភារៈ​កិច្ច​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ជា​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ ដែល​ចេញ​មុខ​​ច្រើន នៅ​ក្នុង…

Read article
ព្រះបន្ទូលដែលជួយ និងប្រោសឲ្យជា

នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៩ ខែវិ​ច្ឆិការ ឆ្នាំ​១៨៦៣   មាន​បុរស​ដែល​មាន​ឈ្មោះល្បី​ពី​រ​នាក់   បាន​ឡើង​ថ្លែង​សន្ទរ​កថា ក្នុង​កម្ម​វិធី​បើក​ការ​ដ្ឋាន​សាង​សង់​ទីប​ញ្ចុះ​សព​យុទ្ធ​ជន ក្នុង​ក្រុង​ហ្គេតធី​ស្បឺក ​រដ្ឋ​ភែនស៊ីលវ៉ានា។ វា​គ្មិន​ដ៏​សំខា​ន់ក្នុ​ង​កម្ម​វិធី​នោះ គឺមា​ន​លោក​អេឌវើត អេវើរេត(Edward Everett) ដែល​ជា​អតីត​សមា​ជិក​សភា អភិ​បាល​ក្រុង និង​នាយក​នៃ​សកល​វិទ្យាល័យ​ហាវើដ។ នៅ​សម័យ​នោះ​ គេបា​ន​ចាត់​ទុក​លោក អេវើរេត ជា​វា​គ្មិន​ដ៏​អស្ចារ្យ​បំផុត​។ គាត់​បាន​ឡើង​ថ្លែង​សន្ទរ​ថា ជា​ផ្លូវ​ការ ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​២​ម៉ោង បន្ទាប់​មក លោក​ប្រធានា​ធិបតី អ័ប្រាហាំ ​លីនខិន​(Abraham Lincoln) ក៏​បា​នឡើ​ងថ្លែ​ងសន្ទរក​ថា ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​តែ​២នាទី។ សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ សន្ទរ​ក​ថា របស់​​លោកលីនខិន នៅ​ក្រុង​ហ្គេតធីស្បឺក មាន​ភាព​ល្បីល្បា​ញ​ និង​ត្រូ​វ​បាន​គេ​ដក​ស្រ​ង់ម​ក​ប្រើ យ៉ាង​ទូលំ​ទូលាយ ខណៈ​ពេ​ល​ដែល​ពាក្យ​ពេចន៍​របស់​លោក​អេវើរេត ​ស្ទើរ​តែលែ​ងមា​ន​គេនឹ​ក​ចាំតទៅ​ទៀ​ត។ មូល​ហេតុ​​គឺមិ​ន​គ្រាន់​តែ​ដោយ​សារ​លោក​លីនខិន បាន​ថ្លែង​សន្ទរកថា ដែល​មាន​រយៈ​ពេល​ខ្លីប៉ុ​ណ្ណោះទេ​ តែ​ក៏​ដោយ​សារ ក្នុ​ងឱ​កាស​ថ្ងៃនោះ​ ​ពាក្យ​ពេចន៍​របស់​គាត់​បាន​ប៉ះពា​ល់ចិ​ត្តនៃ​វិញ្ញាណ​ដែល​បានរ​ង​រ​បួស​នៃ​ប្រជា​ជាតិមួ​យ ដែល​បាន​បែក​បាក់​ដោយ​សារ​សង្រ្គាម​ស៊ីវិល ហើយគាត់បាន​​នាំ​ឲ្យប្រជាជាតិ​មួយ​នេះ​ មានសេ​ចក្តី​សង្ឃឹម​សម្រាប់​ពេល​អនា​គត។​​ ដើម្បី​ឲ្យ​ពាក្យ​សម្តី​មាន​ន័យ យើង​មិន​ចាំបា​ច់និ​យាយ​ច្រើន​ឡើយ។ សេចក្តី​អធិស្ឋាន​នៃ​ព្រះ​អម្ចាស់ ស្ថិតក្នុង​ចំ​ណោម​សេចក្តី​បង្រៀន​ដែល​ខ្លីបំ​ផុត និង​គួ​រ​ឲ្យ​ចង​ចាំបំ​ផុត​រប​ស់​ព្រះ​អម្ចាស់​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ជួយ​យើង និង​ប្រោស​យើង​ឲ្យ​ជា ខណៈពេ​ល​ដែល​សេចក្តី​អធិស្ឋាន​នេះ…

Read article
ការពិបាក ដែលយើងមិនអាចទៅណារួច

មាន​ពេល​មួយ លោក​ខេន ដៀល(Ken Deal) ដែល​មាន​អាយុ​៨៦ឆ្នាំ​ បាន​ឡើ​ង​​អធិប្បាយ​ព្រះ​​​បន្ទូល​​ថ្ងៃអាទិត្យ ជា​លើក​ចុង​ក្រោយ ដោយ​និយាយ​រៀបរា​ប់​ជាសរុប អំពី​ការ​ងារ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ដែលគា​ត់បា​ន​ធ្វើ ក្នុង​ព័ន្ធ​កិច្ចព​ន្ធ​ធនាគា។ ពេល​នោះគា​ត់​បាន​មាន​ប្រសាស​ន៍ថា គាត់​បានប​ង្រៀន​ព្រះ​បន្ទូល​ដល់​អ្នក​ទោស​ទំាង​ឡាយ អំពី​ការ​បម្រើ​ព្រះ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​ពួក​គេកំ​ពុង​ជាប់​​ឃុំ។ គាត់​បាន​លើក​ឡើងអំ​ពី​ទីបន្ទាល់​ជាច្រើ​ន រប​ស់​អ្នក​ទោស ដែល​ក្នុង​ចំណោម​នោះ មាន​អ្នក​ខ្លះត្រូវ​ជាប់​ពន្ធ​ធនាគា​អស់​មួយជី​វិត។ នរណាក៏​ចង់​ចាកចេ​ញ​ពីកន្លែង​នោះ​ដែរ​ ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​គេ ឲ្យ​មានកា​រ​លូតលា​ស់​ខាង​វិញ្ញាណ​ ហើយផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ អំពី​ព្រះ​គ្រីស្ទ ដល់​អ្នក​ឯ​ទៀត នៅ​ក្នុង​ពន្ធ​ធនាគា។ ដោយ​សារ​ជ​នជា​តិយូ​ដា ​មិន​​ស្តា​ប់បង្គាប់​ព្រះ​អម្ចាស់ ព្រះ​អង្គ​ក៏​បាន​បើក​ឲ្យស្តេ​ច​នេប៊ូក្នេសា លើក​ទ័ព​ចូល​មកក្នុ​ង​នគរ​របស់​ពួក​គេ ហើយ​ចាប់​ពួក​គេ​ជាឈ្លើយ ដឹក​យក​ទៅច​ក្រភ​ព​បាប៊ីឡូន។ លោក​ហោរា​យេរេមា ក៏​បាន​នាំ​ព្រះរាជ​សា​រ​របស់ព្រះ​​អម្ចាស់ មក​ប្រកាស់ដល់​ពួក​គេថា​ “ចូរ​​​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​សង់​ផ្ទះ ហើយ​អាស្រ័យ​នៅ​ចុះ ចូរ​ដាំ​ដំណាំ ហើយ​ស៊ី​ផល​នោះ​ទៅ ចូរ​យក​ប្រពន្ធ ហើយ​បង្កើត​កូន​ប្រុស​កូន​ស្រី ព្រម​ទាំង​រក​ប្រពន្ធ​ឲ្យ​កូន​ប្រុស​ឯង ហើយ​លើក​កូន​ស្រី​របស់​ឯង​ឲ្យ​មាន​ប្តី​ផង … ចូរ​ឲ្យ​ចំរើន​ជា​ច្រើន​ឡើង​នៅ​ទី​នោះ កុំ​ឲ្យ​ថយ​ចំនួន​ឯង​ឡើយ(យេរេមា ២៩:៥-៦)។ យើង​ប្រហែល​ជាជួ​បស្ថា​នភាព​ដែលពិបាក​ខ្លះៗ​ នៅថ្ងៃ​នេះ​ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​មិន​អាច​ទៅណា​រួ​ច។ ទោះ​បី​ជាវា​កើត​ឡើង​ពីបរាជ័យ​របស់​យើង ឬ​ក៏ទោះជាវា​​មិន​មែន​ជា​កំហុសរ​ប​ស់​យើង​ក៏ដោ​យ ក៏​យើង​នៅ​តែអា​ច “ឆ្លង​កាត់” ឬ​ស្វែង​រក​កម្លាំង​មក​ពី​ព្រះ…

Read article
ពន្លឺ និងភាពងងឹត

លោកសេម៉ួរ ស្លាយវ៍(Seymour Slive) ជាប្រវត្តិវិទូផ្នែកសិល្បៈ។ គាត់បានរៀបរាប់ថា លោករេមប្រិន(Rembrandt ឆ្នាំ ១៦០៦ ដល់ ១៦៦៩) ជាវិចិត្រករជនជាតិហូឡង់ដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ដែលពូកែដាក់ពន្លឺ និងស្រម៉ោលនៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរ បានយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ដែលធ្វើឲ្យផ្ទាំងគំនូររបស់ខ្លួន មានភាពរស់រវើកណាស់ ដូចនេះ គាត់ជាអ្នកនិទានរឿងដ៏ជក់ចិត្ត នៅលើផ្ទាំងគំនូរ។ ផ្ទាំងគំនូររបស់លោករេមប្រិន ដែលមានចំណងជើងថា ការថ្វាយបង្គំរបស់ពួកអ្នកគង្វាល បានបង្ហាញអំពីទិដ្ឋភាពនៃក្រោលសត្វនាពេលយប់ងងឹត   ក្នុងភូមិបេថ្លេហិម   ដែលមានអ្នកគង្វាលពីរនាក់បានលុតជង្គង់  នៅក្បែរស្នូកសត្វដែលព្រះឱរសយេស៊ូវ កំពុងផ្ទំនៅ ខណៈពេលដែលអ្នកគង្វាលដទៃទៀតកំពុងឈរនៅឆ្ងាយពីពួកគេបន្តិច។ ក្នុងចំណោមអ្នកគង្វាលទាំងពីរនាក់នេះ មានម្នាក់កំពុងយួរចង្កៀង នៅក្បែរព្រះឱរស ប៉ុន្តែ ក្នុងផ្ទាំងគំនូរនេះ ពន្លឺដែលភ្លឺបំផុត មិនបានចេញមកពីចង្កៀងរបស់គាត់ឡើយ តែបានចេញពីព្រះឱរសយេស៊ូវ ហើយក៏បានចែងចាំងមកលើអ្នកដែលមកជួបជុំគ្នានៅក្បែរព្រះអង្គ។ លោកហោរាអេសាយធ្លាប់បានមានប្រសាសន៍អំពីពន្លឺ និងភាពងងឹត នៅក្នុងការថ្លែងទំនាយ អំពីការយាងមកនៃព្រះសង្រ្គោះ ក្នុងទឹកដីអ៊ីស្រាអែល ក្នុងរយៈពេល៧សតវត្សរ៍ក្រោយមកទៀត។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងមកថា “ឯបណ្តាជនដែលដើរក្នុងសេចក្តីងងឹត គេបានឃើញពន្លឺយ៉ាងធំ ពួកអ្នកដែលអាស្រ័យនៅក្នុងស្រុកនៃម្លប់សេចក្តីស្លាប់ គេមានពន្លឺភ្លឺមកលើគេហើយ … ដ្បិតមានបុត្រ១កើតដល់យើង ព្រះទ្រង់ប្រទានបុត្រា១មកយើងហើយ” (អេសាយ ៩:២,៦)។ មនុស្សម្នាក់ៗដែលបានមើលផ្ទាំងគំនូររបស់លោករេមប្រិន ប្រហែលជាមើលឃើញសាច់រឿងខុសៗគ្នា…

Read article
សំលៀកបំពាក់ ឬឯកសណ្ឋាន?

ខ្ញុំមា​ន​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យ៉ាងខ្លាំ​ង ពេលបា​នស្តា​ប់​អ្នក​ស្រី​យូនិស មែកហ្ការ៉ាហាន(Eunice McGarranhan) មាន​ប្រសាសន៍​អំពី​ភាព​ជា​អ្នកដឹក​នាំនៃ​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “សំលៀក​បំពាក់​សម្រាប់ពា​ក់ស​ម្តែងរឿង គឺ​សម្រាប់​ឲ្យ​យើង​ពាក់​ដើរ​តួ​រស​ម្តែង​ជា​តួរអ​ង្គណា​មួយ​ ដែល​មិន​មែន​​ជាធាតុ​ពិតរ​បស់​យើង តែចំណែកឯ​ឯក​សណ្ឋាន​វិញ​ គឺរំ​ឭក​យើងថា​ យើងកំ​ពុងមា​ន​តួនាទី​អ្វី”។ ប្រ​សាសន៍​របស់​គាត់ ត្រង់​ចំណុច​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំនឹ​កចាំ អំពីថ្ងៃ​ទី​មួយ ដែ​​ល​ខ្ញុំចូល​ហ្វឹក​ហាត់​ ក្នុង​ថ្នាក់មូលដ្ឋាន ក្នុង​ជួរទ័​ព​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក ដែល​ពេ​ល​​នោះ គេ​បាន​ឲ្យ​ប្រអប់​យើង​ម្នាក់​មួយ​ៗ ហើយ​​បានប​ញ្ជាយើ​ង ឲ្យ​ដា​ក់ខោ​អាវ​ស៊ីវិល​ចូលក្នុ​ង​ប្រអប់​នោះ។ បន្ទាប់​មក   គេក៏​បាន​ផ្ញើ​ប្រអប់​នោះ ទៅផ្ទះ​​យើ​ង។ ចាប់​តាំង​ពី​ថ្ងៃនោះ​ម​ក យើងបា​ន​ពាក់​ឯកស​ណ្ឋាន​យោធា​​​រាល់​ថ្ងៃ​   ដែល​ឯក​សណ្ឋាន​នោះ​បាន​រំឭកយើង​ថា   យើង​កំពុ​ងស្ថិតនៅ​ក្នុ​ង​វគ្គ​ហ្វឹកហា​ត់ក​ងទ័​ព ដែល​គេបា​នរៀ​បចំ​​ម​កដើម្បីកែ​ប្រែ​អាកប្ប​កិរិយ៉ា និង​សកម្ម​ភាព​របស់​យើង ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ប្រាប់ពួ​កជំ​នុំ នៅក្រុ​ង​រ៉ូ​ម​ថា “យើង​​ត្រូវ​​​ដោះ​​ចោល​​អស់​​ទាំង​​ការ​​របស់​​សេចក្តី​ងងឹតចេញ ហើយ​ពាក់​គ្រឿង​សឹក​របស់​ពន្លឺ​វិញ” (រ៉ូម ១៣:១២)។ ហើយគា​ត់មា​នប្រ​សាសន៍ទៀ​តថា​ “គឺ​ត្រូវ​ប្រដាប់​ខ្លួន ដោយ​ព្រះអម្ចាស់យេ​ស៊ូវ​គ្រីស្ទ​​វិ​ញ ហើយ​​កុំ​​ឲ្យ​​ផ្គត់ផ្គ​ង់ ដើម្បី​​នឹង​បំពេញ​​សេចក្តី​ប៉ងប្រាថ្នា ខាង​​ឯ​​សាច់​ឈាម​​ឡើយ”(ខ.១៤)។ គោល​ដៅនៃ​កា​រ “ដោះចោល​សេចក្តីង​ងឹត” ហើយ “ពាក់គ្រឿងសឹ​ក​របស់​ពន្លឺ” គឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​មាន​អត្តសញ្ញាណ​ថ្មី ដោយ​រស់​នៅដោ​យមា​ន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ(ខ.១៣)។ កាល​ណា​យើង​ស​ម្រេច​ចិត្ត​ដើរ​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ ជា​ព្រះអ​ម្ចាស់ នោះព្រះ​អ​ង្គក៏ចា​ប់​ផ្តើម​ធ្វើ​ឲ្យយើ​ងមា​នល​ក្ខណៈ​កាន់​តែ​ដូច​ព្រះអង្គ…

Read article
ជម្នះសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់អ្នក

កាល​ភរិយា​រ​បស់​ខ្ញុំ​នៅ​ពីក្មេ​ង លោក​បណ្ឌិត ខា-ឡាយ ម៉ានេយ(Carlyle Marney) ជា​អ្នក​ជិត​ខាង ​ជា​គ្រូគ​ង្វាល និង​មិត្ត​ភ័ក្រ​របស់​ក្រុម​គ្រួសារ របស់​នាង ដែល​មាន​ទីលំ​នៅ ក្នុង​ក្រុង​អូស្ទីន រដ្ឋ​តិច​សាស់។ លោក​បណ្ឌិត ម៉ានេយ ធ្លាប់​អធិ​ប្បាយ អំពី​ការ​ស្កប់​ចិត្ត នៅ​ក្នុង​ព្រះ​អម្ចាស់​ថា “យើង​គ្រាន់​តែ​ចាំបាច់​ត្រូវ​​ជម្នះ​សេចក្តីប៉ង​ប្រាថ្នា ដោយ​​ពឹង​លើ​ជំនួយ​មក​ពីព្រះ​ នោះយើ​ង​នឹង​មាន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត”។ ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ភរិយាខ្ញុំ​ ក៏បា​ននឹ​ក​ចាំអំ​ពីកា​រ​បង្រៀន​របស់​គាត់ តាំ​ងពី​​ពេលនោះ​​មក។​ មនុស្សយើ​ង​ងាយ​នឹង​ចង់បាន​​​អ្វី​ៗ ​លើសពី​​​ត​ម្រូវ​ការ និង​ងាយ​ផ្តោត​ទៅ​លើ​ការ​ទទួល ជាជា​ងកា​រ​ឲ្យ។ មិន​យូរ​ប៉ុន្មាន យើង​ក៏​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត តាម​សេចក្តី​ប៉ង​ប្រាថ្នា​របស់​យើង។ ពេល​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុលស​រសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​ពួក​ជំនុំ នៅ​ក្រុង​ភីលីព គាត់​បាន​ប្រាប់​ពួក​​គេ​ថា “ខ្ញុំ​​បា​ន​​រៀ​ន​​ឲ្យ​​មានការស្កប់​ចិត្ត ​ក្នុង​​សណ្ឋាន​​គ្រប់​យ៉ាង ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ទ្រាំ​ឲ្យ​មាន​សេចក្តី​ចង្អៀតចង្អល់ ហើយ​ក៏​ធ្លាប់​មាន​សេចក្តី​រីករាយ​ដែរ ខ្ញុំ​ធ្លាប់​ទាំង​ឆ្អែត ទាំង​ឃ្លាន ទាំង​មាន​ទាំង​ខ្វះ ក្នុង​សារពើ​ទាំង​អស់​ហើយ”(ភីលីព ៤:១១-១២)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាវ័​ក​ប៉ុល​កំពុង​តែ​ប្រាប់​យើង​ថា គាត់បា​ន​ជម្នះ​សេចក្តី​ប៉ង​ប្រាថ្នា​របស់​គាត់​ហើយ។ យើង​ចាំបាច់​ត្រូវ​កត់ចំណាំ​ថា​ គាត់​មិន​មាន​ចិត្ត​ស្កប់​ស្កល់ពី​កំណើត​ឡើ​យ។ តែគា​ត់បាន​រៀន ស្កប់​ចិត្ត ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​ពិបា​កៗ​ ក្នុង​ជីវិត​ប្រចាំ​ថ្ងៃ​។ ក្នុង​អំឡុង​រដូវ​កាល​នៃបុណ្យណូ​អែល ក្នុង​ឆ្នាំនេះ​ ពេល​ប្រទេស និង​វប្ប​ធម៌​ជាច្រើ​ន…

Read article
យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពាក្យសម្តី របស់យើង

បន្ទាប់​ពីលោ​ក​ស៊ី អេស លូវីស (C. S. Lewis) បាន​ទទួល​មរណៈ​ភាព​បាន​មួ​យស​ប្តាហ៍ ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៦៣ មាន​មិត្ត​រួម​ការងារ និង​មិត្ត​ភ័ក្រ​ជាច្រើន​បាន​ជួប​ជុំ​គ្នា ក្នុងព្រះ​វិហារ នៃ​មហា​វិទ្យា​ល័យ ម៉ាក់​ដាឡា ក្នុង​ទីក្រុ​ង​អុក​ស្វឺត ប្រទេស​អង់​គ្លេស ដើម្បី​ផ្តល់​នូវ​ការ​គោរព​ដល់​គាត់ ដែលជា​អ្នក​និពន្ធ ដែល​​បាន​​ប្រើ​សៀវភៅ​របស់​ខ្លួន ដើម្បី​បញ្ឆេះសេចក្តីជំនឿ និងក្តី​ស្រមៃឲ្យ​មាន​​ការ​ឆេះឆួ​ល ក្នុង​ជីវិត​ក្មេង​ៗ ក៏ដូ​ច​ជា​ក្នុង​ជីវិត​អ្នក​ដែល​មាន​វិជ្ជាជ្រៅ​​ជ្រះ។​ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​កម្ម​វិធី​រំឭក​នេះ មិត្តភ័​ក្រ្ត​​ជិត​ស្និទ្ធ របស់​លោក​លូវីស គឺ​លោក​អូស្ទីន ហ្វារើ​(Austin Farrer) បាន​ធ្វើ​ការ​កត់​សម្គាល់​ឃើញ​ថា លោក​លូវីស​តែ​ង​តែ​សរសេរ​សំបុត្រ​ដោយ​ផ្ទាល់​ដៃ ដើម្បី​ឆ្លើយ​តប​ចំពោះសំ​បុត្រ​ដែលគា​ត់​បាន​ទទួលពី​អ្ន​កអា​ន​សៀវ​ភៅ​របស់​គាត់ នៅ​ទូទាំង​ពិភព​លោក។ លោក​ហ្វារើ​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “អាកប្ប​កិរិយ៉ាដ៏​ល្អ​ដែល​គា​ត់មា​ន​ចំពោះ​មនុស្ស​ជា​ទូទៅ គឺគួ​រ​ឲ្យ​យើង​យក​មក​ពិចារ​ណា និង​គោរព។ គាត់​បាន​ឆ្លើយ​ត​បចំពោះ​សំបុត្រ​របស់​យើង ដោយ​ការ​គួរ​សម​ណាស់”។ ការ​នេះ បា​ន​ឆ្លុះប​ញ្ចាំង​អំពីកា​រ​ដែល​ព្រះយក​ព្រះទ័​យទុ​កដា​ក់​ជាពិ​សេស ចំពោះ​ពាក្យ​សម្តី​គ្រប់​ម៉ាត់​ដែលយើង​ទូល​ទៅ​ព្រះអង្គ ក្នុង​ការអធិ​ស្ឋាន។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​ដែល​មាន​ទុក្ខ​លំបាក​ក្រៃ​លែង អ្នក​និពន្ធ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​​៦៦ បាន​ស្រែក​អំពាវ​រក​ព្រះ(ខ.១០-១៤)។ ក្រោយ​មក គាត់​ក៏​បាន​សរសើរ​ដំកើង​ព្រះ​អម្ចាស់ សម្រាប់​ការ​ឆ្លើយ​តប​របស់​ព្រះអ​ង្គ គឺ​ដូច​ដែល​គាត់​បាន​ពោល​ថា​ “ព្រះ​​ទ្រង់​​បាន​ស្តាប់​ខ្ញុំ​ហើយ ទ្រង់​បាន​ប្រុង​ស្តាប់​ពាក្យ​ខ្ញុំ​អធិស្ឋាន”(ខ.១៩)។ ពេល​យើង​អធិស្ឋាន ព្រះ​អម្ចាស់​ឮ​ពាក្យ​សម្តី​រប​ស់យើ​ង…

Read article
គ្របបាំងដោយស្រមោល

ការ​ធ្វើ​ឃាត​លោក​ចន អែហ្វ ឃែននេឌី(John F. Kennedy)ដែល​ជា​ប្រធានា​ធិបតី​សហ​រដ្ឋ​អាមេរិក កាល​ពី​៥០​ឆ្នាំមុ​ន បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​មនុស្ស​នៅ​ទូទាំង​ពិភព​លោក មាន​ការ​តក់​ស្លុត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ នៅ​ថ្ងៃ​បន្ទាប់​ពី​ការ​បាញ់​ប្រហារ​នេះ មាន​អត្ថ​បទ​មួយ ដែល​បាន​ចេញ​ផ្សាយ​ក្នុង​ការសែត ដឺ​ថែម (The Time) នៅ​ទីក្រុង​ឡុងដ៍ បាន​និយាយ​ថា ហេតុការណ៍​នេះ បាន​នាំ​ឲ្យ​មាន​ផល​ប៉ះពាល់​ដ៏​ធ្ងន់​ធ្ងរ ពេញទី​ផ្សា​ហរិញ្ញ​វត្ថុ​អន្តរ​ជាតិ​។ គេ​បាន​ដាក់​ចំណង​ជើង​ធំ​ៗ​លើគេ​ ក្នុង​ទំព័​រ​មុ​ខរ​បស់​កាសែតនោះ​ថា​ “សោកនាដ​កម្ម​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក បាន​ក្លាយ​ជា​ហេតុ​ការណ៍ ដ៏សំខាន់​ដែលគ្របបាំង​ហេតុ​ការណ៍​ផ្សេង​ៗ​ទៀត”។​ មរណៈ​ភាព សោក​នាដ​កម្ម ឬ​ហេតុ​ការណ៍​ណាមួ​យ ដែល​កើត​ឡើង​ភ្លាម​ៗ ក្នុង​ជីវិត​យើង អាច​ជា​រឿងដ៏​​ធំបំ​ផុត ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​លែង​គិត​ពី​រឿង​អ្វីផ្សេ​ង​ទៀត។ ការ​នេះបា​ន​កើ​តឡើងចំ​ពោះ​ស្រ្តីព្រ​ហ្មចារី​ម្នាក់ ដែលទេវតា​កាព្រីយ៉ែល​បាន​មក​ប្រាប់ថា​ នាង​នឹង​ក្លាយ​ជា​ម្តាយ​រប​ស់​ព្រះមែស៊ី ដែល​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​នៃ​ព្រះ   ដែល​ត្រូវ​យាង​មក​ តាម​ព្រះ​ប​ន្ទូល​​សន្យា​(លូកា ១:២៦-៣៣)។ ពេល​ដែល​នាង​សួរ​ទេវតា​ថា តើ​ការ​នេះ​អាច​កើត​ឡើង​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច ទេវតា​ក៏​បាន​ប្រាប់​នាង​ថា “ព្រះ​វិញ្ញាណ​​បរិសុ​ទ្ធ​​នឹង​​យាង​​មក​​សណ្ឋិត​​លើ​នាង ហើយ​ព្រះចេស្តា​នៃ​ព្រះ​ដ៏​ខ្ពស់​បំផុត នឹង​មក​គ្រប​បាំង​នាង​ដោយ​ស្រមោល”(ខ.៣៥)។ ប៉ុន្តែ រឿង​នេះ​មិន​មែន​ជាសោក​នាដក​ម្ម ដែល​កើត​ឡើង​ពី​សេចក្តី​ងងឹត​ឡើយ តែ​ជា​រឿង​ដ៏​រំភើប​រីក​រាយ ដែល​​កើត​ឡើង​ពីពន្លឺ​​នៃ​​សិរីល្អ​ និង​អំណាច​របស់​ព្រះ។ យើង​កោត​សរសើរ​នាង ពេល​ដែល​នាង​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​ទេវតា​ថា “សូម​​​ឲ្យ​​បាន​​សំរេច​​ដូច​​ពាក្យ​​លោក​ចុះ”(ខ.៣៨)។ ក្នុង​សប្តាហ៍​ខាង​មុខ​នេះ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​អាន​ឡើង​វិញ…

Read article
បំណែក​នៃ​រូបភាព

ក្នុង​ពិធី​បុណ្យ​ខួប​កំណើ​ត​របស់​គ្រីស្ទី(Kriste) នាង​បា​ន​ធ្វើ​នូ​វ​រឿងដ៏​គួ​រ​ឲ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​មួយ គឺ​នាង​បា​នឲ្យ​អំណោយ​ដល់​ភ្ញៀវ​ម្នាក់​ៗ ដែល​មាន​វត្តមា​នក្នុ​ង​ពិ​ធីនោះ​។ នាង​បានឲ្យ​កា​តមួ​យស​ន្លឹកម្នា​ក់​ៗ ដែល​នាង​បាន​ស​រសេរ ដើ​ម្បី​បង្ហាញ​ថា យើង​ម្នាក់​ៗ​សំខាន់​ចំពោះ​នាង​ប៉ុណ្ណា ហើយ​ថែមទាំ​ង​សរសេ​រ​ព្រះ​បន្ទូល​លើក​ទឹក​ចិត្ត អំពី​អត្ត​សញ្ញាណ​ដែ​​លព្រះ​ស​ព្វព្រ​ទ័យ​ឲ្យ​យើង​ម្នាក់​ៗ​មា​ន។ នាង​ក៏​បាន​ភ្ជាប់​ជាមួ​យកា​តនី​មួយ​ៗ នូវ​បំណែក​រូប​ភាពតូច​មួយ ដែល​នាង​បាន​យ​កចេ​ញ ពី​​រូប​ភាព​​​ផ្គុំចូ​ល​គ្នាមួយ​ផ្ទាំង​ធំ​​ ដើម្បី​​រំ​ឭ​ក​​ឲ្យ​​យើ​ង​​បា​ន​​ដឹ​​ង​​ថា ​យើង​​ម្នា​ក់​ៗសុ​ទ្ធ​​តែពិ​​សេស​ ហើយ​សំខាន់​ចំពោះផែ​ន​ការ​ព្រះ។ បទពិសោ​ធន៍​ដ៏​ល្អ​នេះ បាន​ជួយ​ឲ្យ​ខ្ញុំមា​នកា​រយ​ល់​ដឹង​ថ្មីមួយ អំពី​បទ​គម្ពីរ ១កូរិនថូស ១២។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ប្រៀប​ប្រដូ​​ចពួក​ជំនុំ ដែល​ជារូ​ប​កា​យព្រះ​គ្រី​ស្ទ ទៅនឹ​ង​ខ្លួន​របស់​មនុស្ស។ យើង​ម្នាក់​ៗសុទ្ធ​តែ​ជាផ្នែ​កមួ​យ​នៃរូប​កាយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ គឺ​មិន​ខុស​ពីការ​ដែ​លរូប​កាយ​របស់​យើងផ្សំឡើ​ងពី​ដៃ​ ជើង ភ្នែក ត្រចៀក ។ល។ គ្មាន​អ្នក​ដើរ​តា​មព្រះ​​គ្រី​ស្ទណា​ ដែលអា​ច​អះ​អាង​ថា ខ្លួន​អាច​រស់​នៅ ដោយ​ដាច់​ចេញ​ពី​រូប​កាយ​ព្រះ​គ្រីស្ទ​ឡើយ ហើយ​ក៏​គ្មាន​អវយវៈ​មួយ​ណា ដែល​អាច​និយាយ​ថា អ​វយវៈ​ដទៃ​ទៀត​គ្មាន​ប្រយោជ​ន៍នោះ​ដែរ​(ខ.១២-១៧)។ ម្យ៉ាងទៀត “​ព្រះ​​ទ្រ​ង់​​បា​ន​​ដាក់​​ចុះ​នូវ​​អវយវៈ​នីមួយ​ៗ ក្នុង​​រូបកាយ​​តាម​​ព្រះហ​ឫទ័​យ​​ទ្រង់”(ខ.១៨)។ យើង​ងាយ​នឹង​មា​នអា​រម្មណ៍ថា​​​ ខ្លួ​នមិ​នសូ​វសំ​ខាន់​ដូច​អ្នក​ដ​ទៃ ដែល​មាន​អំណោយ​ទាន​ខុស​ពី​យើង និង​ប្រហែ​ល​ជា​មាន​អំណោយ​ទានដែ​លនាំ​ឲ្យ​ពួ​កគេ​ចេ​ញ​មុខ​មាត់​ច្រើន​ជាង​យើង។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាក៏​ដោ​យ ព្រះអ​ម្ចាស់ សព្វ​ព្រះ​ទ័យ​នឹង​ឲ្យយើង ​ឲ្យតម្លៃ​ខ្លួន​ឯង ​ដូចដែល​ព្រះ​អង្គ​បា​នបង្កើ​ត​យើង​ ឲ្យ​មាន​លក្ខណៈ​ពិសេស ហើយ​មាន​តម្លៃ​ដ៏ខ្ព​ស់​ក្នុ​ង​ព្រះ​អង្គ។ អ្នក​ជាបំ​ណែក​តូច​មួយ​នៃ​រូប​ភាព​មួ​យផ្ទាំ​ងធំ ដែល​មិន​មាន​ភាព​ពេញ​លេញ​ឡើយ បើ​សិន​ជា​គ្មាន​​ចំណែក​រ​បស់​អ្នក​ទេ​នោះ។…

Read article