ចែកចាយទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ
សេចក្តីដែលយើងខ្ញុំបានឃើញ ហើយឮនោះ យើងខ្ញុំប្រាប់មកអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីប្រកបនឹងយើងខ្ញុំដែរ។ ១យ៉ូហាន ១:៣ លោករ៉ូបឺត ថុដ លីនខិន(Robert Todd Lincoln) ជាកូនប្រុសរបស់លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក អ័ប្រាហាំ លិនខិន(Abraham Lincoln) មានវត្តមាន នៅក្នុងហេតុការណ៍សំខាន់ៗបី ដែលមានដូចជា ការស្លាប់របស់ឪពុកគាត់ ក៏ដូចជាការធ្វើឃាតលោកប្រធានាធិបតី ចេមស៍ ហ្គាហ្វៀល(James Garfield) និងលោក វីលៀម មែកឃីនលេយ(William McKinley)។ ប៉ុន្តែ សូមយើងពិចារណា អំពីវត្តមានរបស់សាវ័កយ៉ូហាន នៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រសំខាន់បំផុតទាំង៤ ដែលមានដូចជា ពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ការឈឺចាប់ព្រះទ័យព្រះគ្រីស្ទ នៅសួនច្បារកេតសេម៉ានី ការសុគតរបស់ព្រះអង្គនៅលើឈើឆ្កាង និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ លោកយ៉ូហានដឹងថា ការធ្វើបន្ទាល់ចំពោះព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ គឺជាមូលហេតុធំបំផុត ដែលព្រះទ្រង់ឲ្យគាត់មានវត្តមានក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះ។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ២១:២៤ គាត់បានសរសេរថា “គឺសិស្សនោះឯង ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីសេចក្តីទាំងនេះ ព្រមទាំងចែងរឿងទាំងនេះទុកផង យើងរាល់គ្នាដឹងថា សេចក្តីបន្ទាល់របស់គាត់ នោះពិតហើយ”។ លោកយ៉ូហានបានធ្វើការបញ្ជាក់យ៉ាងដូចនេះ ម្តងទៀត ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរសំបុត្រ យ៉ូហាន…
Read article
ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងសំខាន់ណាស់
តែគាត់មិនព្រមសោះ។ លោកុប្បត្តិ ៣៩:៨ គ្រូបង្វឹកកីឡាហែលទឹកម្នាក់ ក្នុងទីក្រុងញូជើស៊ី ឃើញរថយន្តមួយគ្រឿង កំពុងលិចចូលទៅក្នុងទឹកទន្លេ ហើយក៏បានឮសម្លេងអ្នកបើកបរស្រែកពីក្នុងឡានមកថា “ខ្ញុំមិនចេះហែលទឹកទេ” ខណៈពេលដែលរថយន្តនោះលិចចូលទៅក្នុងទឹកល្អក់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ខណៈពេលដែលហ្វូងមនុស្សកំពុងឈរមើលហេតុការណ៍នៅលើឆ្នេរទន្លេ លោកអ៊ែនថូនី ក៏បានរត់ទៅរកផ្ទាំងថ្មធំៗនៅមាត់ឆ្នេរ ហើយក៏បានដោះជើងសិប្បនិមិត្តរបស់គាត់ចេញ រួចលោតចូលទៅក្នុងទឹក ដើម្បីសង្រ្គោះបុរសម្នាក់ មានអាយុ៦៨ឆ្នាំ នាំទៅរកឆ្នេរទន្លេ ដោយសុវត្ថិភាព។ ដោយសារសកម្មភាពដែលលោកអ៊ែនថូនីបានធ្វើ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរ នៅថ្ងៃនោះ បុរសម្នាក់បានរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់។ ការសម្រេចចិត្តរបស់យើងមានសារៈសំខាន់ណាស់។ សូមយើងពិចារណាអំពីលោកយ៉ាកុប ដែលជាឪពុករបស់មនុស្សជាច្រើន បានស្រឡាញ់កូនដែលមានអាយុ១៧ឆ្នាំ ឈ្មោះយ៉ូសែប លើសកូនដទៃទៀត។ គាត់បានធ្វើអាវ១មានពណ៌ច្រើនឲ្យពាក់ ជាទង្វើដ៏ល្ងង់ខ្លៅ(លោកុប្បត្តិ ៣៧:៣)។ ជាលទ្ធផល បងប្អូនរបស់យ៉ូសែបក៏បានស្អប់គាត់(ខ.៤) ហើយពេលមានឱកាសល្អ ពួកគេក៏បានលក់គាត់ ធ្វើជាទាសករ(ខ.២៨)។ ហើយដោយសារយ៉ូសែបបានទៅដល់នគរអេស៊ីព្ទ ព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើគាត់ ដើម្បីថែរក្សាគ្រួសាររបស់លោកយ៉ាកុប និងមនុស្សជាច្រើនទៀត ក្នុងអំឡុងគ្រាអត់ឃ្លាន៧ឆ្នាំ ទោះពួកបងប្អូនរបស់យ៉ូសែបធ្លាប់មានបំណងធ្វើបាបគាត់ក៏ដោយ(មើល ៥០:២០)។ ការសម្រេចចិត្តដ៏សំខាន់ដំបូងរបស់យ៉ូសែប ដែលបាននាំឲ្យមានរឿងរ៉ាវកើតឡើងជាបន្តបន្ទាប់ រហូតឈានដល់ចំណុចនេះ គឺនៅពេលដែលគាត់បានជ្រើសរើសយកការរត់គេចពីការលួងលោមរបស់ភរិយាលោកបូទីផា(៣៩:១-១២)។ ជាលទ្ធផល គាត់ក៏បានជាប់គុក(៣៩:២០) ហើយទីបំផុតក៏បានទៅជួបស្តេចផារ៉ោន(ជំពូក៤១)។ លោកអ៊ែនថូនីបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលឲ្យចេះហែលទឹកយ៉ាងជំនាញ តែគាត់នៅតែត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្ត។ ពេលណាយើងស្រឡាញ់ព្រះ ហើយស្វែងរកឱកាសបម្រើព្រះអង្គ…
Read article
ដើម្បីឲ្យមានការប្រកបស្និទ្ធស្នាលដ៏ជាប់លាប់
នោះត្រូវឲ្យចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ហើយបិទទ្វារ រួចអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នក។ ម៉ាថាយ ៦:៦ អ្នកស្រី ម៉ាដេលេន អែល អីហ្គល(Madeleine L’Engle) មានទម្លាប់ទូរស័ព្ទទៅម្តាយគាត់ មួយសប្តាហ៍ម្តង។ ពេលដែលម្តាយគាត់មានវ័យកាន់តែចាស់ជរា អ្នកនិពន្ធសៀវភៅគ្រីស្ទបរិស័ទរូបនេះ ក៏បានទូរស័ព្ទទៅម្តាយគាត់កាន់តែញឹកញាប់ ដើម្បីឲ្យទំនាក់ទំនងមានភាពជាប់លាប់។ អ្នកស្រីម៉ាដេលេនចង់ឲ្យកូនៗរបស់គាត់ ទូរស័ព្ទមកគាត់ ហើយរក្សាទំនាក់ទំនងយ៉ាងដូចនេះផងដែរ។ ជួនកាល ពួកគេជជែកគ្នាយូរៗ ដោយមានសំណួរ និងចម្លើយសំខាន់ៗជាច្រើន។ ពេលខ្លះទៀត ពួកគេទូរស័ព្ទគ្រាន់តែដើម្បីឲ្យដឹងច្បាស់ថា លេខទូរស័ព្ទរបស់គាត់នៅអាចទទួលការហៅចូលឬអត់។ កាលគាត់និពន្ធសៀវភៅមានចំណងជើងថា ការដើរនៅលើទឹក គាត់បានសរសេរថា “កូនចាំបាច់ត្រូវរក្សាទំនាក់ទំនងជាមួយឪពុកម្តាយ ហើយយើងរាល់គ្នាក៏ចាំបាច់ត្រូវរក្សាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតានៃយើងផងដែរ”។ អ្នកជឿភាគច្រើនបានស្គាល់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងបទគម្ពីរ ម៉ាថាយ ៦:៩-១៣។ តែខគម្ពីរនៅមុនបទគម្ពីរនេះ ក៏មានសារៈសំខាន់ដូចគ្នា ព្រោះខគម្ពីរនោះបានបង្ហាញយើងអំពីរបៀបដែលយើងត្រូវអធិស្ឋាន។ យើងមិនត្រូវអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃមើលឃើញយើងអធិស្ឋាននោះទេ(ខ.៥)។ ព្រះគម្ពីរមិនបានចែងថា ការអធិស្ឋានរបស់យើងត្រូវមានរយៈពេលយូរប៉ុណ្ណាដែរ តែការពោលពាក្យជាច្រើន(ខ.៧) មិនមានតម្លៃស្មើនឹងគុណភាពនៃការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តនោះឡើយ។ បទគម្ពីរនេះហាក់ដូចជាសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការបន្តទំនាក់ទំនងជាទៀងទាត់ ជាមួយព្រះវរបិតាយើង ដែលជ្រាបអំពីតម្រូវការយើង “មុនពេលយើងទូលសូមព្រះអង្គ”(ខ.៨)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលសង្កត់ធ្ងន់ អំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការប្រកបស្និទ្ធស្នាលជាមួយព្រះវរបិតា ឲ្យបានជាប់លាប់។ បន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានបង្រៀនយើងថា “ដូច្នេះ ចូរអធិស្ឋានបែបយ៉ាងនេះវិញថា”(ខ.៩)។…
Read article
ព្រះអង្គតែងតែឮយើង
ព្រោះទ្រង់បានផ្អៀងព្រះកាណ៌មកស្តាប់ខ្ញុំ បានជាខ្ញុំនឹងអំពាវនាវដល់ទ្រង់អស់១ជីវិត។ ទំនុកដំកើង ១១៦:២ ក្នុងសៀវភៅ មានចំណងជើងថា រូបវិទ្យា លោកឆាល រីបឺក ម៉ាន(Charles Riborg Mann) និងជច រេនសិម ធ្វីស(George Ransom Twiss) បានចោទជាសំណួរថា “ពេលដែលដើមឈើមួយដើម ដួលរលំក្នុងព្រៃដែលនៅដាច់ឆ្ងាយពីគេ ដោយគ្មានសត្វព្រៃណាមួយនៅក្បែរនោះឮសម្លេងដើមឈើនោះរលំ តើការដួលរលំនោះ បានបញ្ចេញសម្លេងដែរឬទេ?” ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ សំណួរនេះជំរុញឲ្យមានការពិភាក្សាផ្នែកទស្សនវិជ្ជា និងវិទ្យាសាស្ត្រ អំពីសម្លេង ការដឹង និងការមានវត្តមាន។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនទាន់មានចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់មួយ បានលេចឡើង សម្រាប់សំណួរនេះនៅឡើយទេ។ នៅពេលយប់មួយ ពេលដែលខ្ញុំកំពុងមានអារម្មណ៍ឯកោ និងពិបាកចិត្ត ដោយសារបញ្ហាមួយ ដែលខ្ញុំមិនបាននិយាយប្រាប់នរណាម្នាក់នៅឡើយ ខ្ញុំក៏បាននឹកចំា អំពីសំណួរដែលបានសួរថា តើព្រះទ្រង់ស្តាប់ឮខ្ញុំដែរឬទេ នៅពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ស្តាប់ខ្ញុំស្រែកហៅឲ្យគេជួយ? អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក១១៦ ប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា គេបានបោះបង់ចោលគាត់ ពេលដែលគាត់កំពុងប្រឈមមុខដាក់សេចក្តីស្លាប់ និងមានទុក្ខព្រួយជាពន់ពេក។ ដូចនេះ គាត់បានស្រែករកព្រះ ដោយដឹងថា ព្រះអង្គកំពុងស្តាប់ ហើយនឹងមកជួយគាត់។ គឺដូចដែលគាត់បានសរសេរថា “ទ្រង់តែងស្តាប់សំឡេងខ្ញុំ…
Read article
ការស្រាវជ្រាវអំពីជីដូន
ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីរីករាយអរសប្បាយចំពោះឯង។ សេផានា ៣:១៧ អ្នកស្រាវជ្រាវ នៅសកលវិទ្យាល័យអេម៉ូរី បានប្រើម៉ាស៊ីនស្គែន MRI ដើម្បីសិក្សាអំពីខួរក្បាលរបស់ស្រ្តីមួយចំនួនដែលមានចៅ។ គេក៏បានធ្វើការវាស់ស្ទង់ក្តីអាណិតរបស់ពួកគេ ពេលពួកគេបានឃើញរូបភាព ដែលរាប់បញ្ចូលទាំងរូបថតរបស់ចៅបង្កើត និងកូនបង្កើតដែលជាមនុស្សពេញវ័យ និងកូនរបស់អ្នកដទៃ ដែលពួកគេមិនស្គាល់។ ការសិក្សាបានបង្ហាញថា ជីដូនទាំងឡាយមានចិត្តអាណិតចំពោះចៅរបស់ខ្លួន ខ្លាំងជាងកូនបង្កើតដែលជាមនុស្សពេញវ័យ។ ពួកគេសន្និដ្ឋានថា “ភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់”របស់ចៅ ជាកត្តានាំឲ្យពួកគេគិតថា ចៅរបស់ពួកគេ មានភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់ជាងកូនដែលជាមនុស្សធំ។ លោកចេមស៍ រីលលីង(James Rilling) ជាអ្នកដឹកនំាការស្រាវជ្រាវនេះ បានមានប្រសាសន៍ថា “បើចៅញញឹម នោះជីដូនរបស់គាត់ ក៏សប្បាយចិត្តជាមួយគាត់ផងដែរ។ ហើយបើចៅកំពុងតែយំ ជីដូនរបស់គាត់ក៏មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងពិបាកចិត្តជាមួយគាត់ផងដែរ”។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការពិពណ៌នារបស់ហោរាសេផានា អំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអម្ចាស់ ពេលព្រះអង្គទតមើលរាស្រ្តព្រះអង្គ យ៉ាងដូចនេះថា “ទ្រង់នឹងមានសេចក្តីរីករាយអរសប្បាយចំពោះឯង ទ្រង់នឹងសំរាកក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ក៏នឹងអរសប្បាយនឹងឯង ដោយសំឡេងច្រៀង”(សេផានា ៣:១៧)។ ព្រះអង្គក៏មានព្រះទ័យឈឺចាប់ ជាមួយយើង ដូចជីដូនដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ជាមួយចៅផងដែរ។ “ក្នុងគ្រប់ទាំងសេចក្តីទុក្ខវេទនារបស់គេ នោះទ្រង់ក៏រងទុក្ខដែរ”(អេសាយ ៦៣:៩) ហើយព្រះអង្គមានព្រះទ័យរីករាយជាមួយផងដែរ(ទំនុកដំកើង ១៤៩:៤)។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្ត យើងចាំបាច់ត្រូវចំាថា ព្រះទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះយើង យ៉ាងពិតប្រាកដ។…
Read article
ព្រះទ្រង់ចាំឈ្មោះរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ
កុំឲ្យខ្លាចឡើយ ដ្បិតអញបានលោះឯងហើយ អញបានហៅចំឈ្មោះឯង ឯងជារបស់ផងអញ។ អេសាយ ៤៣:១ នៅថ្ងៃអាទិត្យ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមធ្វើការ ជាអ្នកដឹកនាំយុវជន នៅព្រះវិហារមួយ ហើយក៏បានជួបយុវជនជាច្រើន ខ្ញុំក៏បានជជែកជាមួយក្មេងជំទង់ម្នាក់ ដែលកំពុងអង្គុយនៅក្បែរម្តាយរបស់នាង។ ពេលខ្ញុំជំរាបសួរក្មេងស្រីដែលអឹមអៀន ដោយទឹកមុខញញឹម ខ្ញុំក៏បានហៅឈ្មោះនាង ហើយសួរនាងថា សុខសប្បាយទេ។ នាងក៏បានងើបមុខ ហើយបើកភ្នែកធំៗ។ នាងក៏បានញញឹមផងដែរ ហើយនិយាយដោយសម្លេងដ៏តូចឆ្មាថា “លោកគ្រូ ចាំឈ្មោះខ្ញុំដែរ?” គាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ដែលមានគេចាំឈ្មោះគាត់ នៅពេលដែលគាត់ប្រហែលកំពុងមានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាមនុស្សតូចទៀប ក្នុងពួកជំនុំដែលសំបូរមនុស្សចាស់។ យើងក៏មានការរាប់អានគ្នា ដោយទំនុកចិត្ត។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា មានគេមើលគាត់ឃើញ និងឲ្យតម្លៃគាត់។ ក្នុងបទគម្ពីរ អេសាយ ៤៣ ព្រះអម្ចាស់បានប្រើហោរាអេសាយ ឲ្យទៅប្រកាសព្រះរាជសារ ដែលមានន័យស្រដៀងនេះផងដែរ ទៅកាន់ពួកអ៊ីស្រាអែលថា ព្រះទ្រង់បានទតឃើញ និងឲ្យតម្លៃពួកគេ។ សូម្បីតែក្នុងពេលពួកគេរស់នៅជាឈ្លើយសឹក និងនៅវាលរហោស្ថាន ក៏ព្រះទ្រង់ទតឃើញ និងហៅឈ្មោះពួកគេ(ខ.១)។ ពួកគេមិនមែនជាអ្នកក្រៅ តែជារាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះពួកគេប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា ព្រះទ្រង់បានបោះបង់ពួកគេចោល ក៏ពួកគេនៅតែ “មានតម្លៃ” ហើយព្រះអង្គនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ(ខ.៤)។ ហើយទន្ទឹមនឹងពេលដែលព្រះអង្គបានរំឭកថា…
Read article