ទស្សនៈដែលមានព្រះជាចំណុចកណ្តាល
របៀបដែលយើងយល់អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ ជាកត្តាកំណត់របៀបដែលយើងរស់នៅ ក្នុងលោកិយនេះ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយ អំពីសារៈសំខាន់ជាមូលដ្ឋាន នៃការស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ ក្នុងព្រះបន្ទូល។ អត្ថបទ ជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមានព្រះធ្វើជាចំណុចកណ្តាល។ របៀបដែលមនុស្សម្នាក់យល់អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ ជាកត្តាកំណត់របៀបដែលគាត់រស់នៅ ពោលគឺលើសកត្តាកំណត់ផ្សេងទៀត។ ការស្គាល់ព្រះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសំខាន់បំផុត សម្រាប់ឲ្យយើងយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតរបស់យើង។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីថា មនុស្សដែលគ្មានព្រះគ្រីស្ទ ជាមនុស្សដែលគ្មានក្តីសង្ឃឹម។ ព្រោះមនុស្សនោះបានឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ ទុក្ខលំបាក និងអាថ៌កំបាំងដ៏ស្មុគស្មាញនៃវត្តមានរបស់មនុស្សនៅលើផែនដី ដោយមិនបានយល់អំពីព្រះដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស។
Read article
មនុស្សខុសគ្នារួបរួមគ្នា ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
សូមអាន កាឡាទី ៣:២៣-២៩ គ្មានសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក គ្មានបាវបំរើ ឬអ្នកជា គ្មានប្រុស និងស្រីទៀតទេ។ កាឡាទី ៣:២៨ លោកហ្វ្រេនស៊ីស អ៊ីវ៉ាន(Francis Evans) ជាអ្នកវិភាគផ្នែកមុខជំនួញ បានធ្វើការសិក្សាទៅលើអ្នកលក់កញ្ចប់ធានារ៉ាប់រង១២៥នាក់ ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា មានកត្តាអ្វីខ្លះដែលបានជួយពួកគេឲ្យមានជោគជ័យក្នុងអាជីព។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ សមត្ថភាពក្នុងការលក់មិនមែនជាកត្តាចម្បងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកអ៊ីវ៉ានបានរកឃើញថា អតិថិជនជាច្រើនទំនងទិញកញ្ចប់ធានារ៉ាប់រងពីអ្នកលក់ ដែលមាននិន្នាការនយោបាយ ការអប់រំ និងសូម្បីតែកម្ពស់ដូចពួកគេ។ អ្នកជំនាញបានបកស្រាយថា ពួកគេកំពុងតែមានទំនោរទៅរកការជ្រើសរើសមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចពួកគេ។ ការមានទំនោរដូចនេះ ក៏កើតមានក្នុងផ្នែកដទៃទៀត នៃជីវិតយើងផងដែរ ដោយយើងច្រើនតែរៀបការជាមួយ ឬរាប់អានមនុស្សដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងយើងច្រើន។ ការមានទំនោរដូចនេះជារឿងធម្មតាទេ តែអាចមានគ្រោះថ្នាក់ បើយើងមិនបានពិនិត្យមើលឲ្យបានដិតដល់។ ពីព្រោះពេលណាយើងចង់រាប់រកតែមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចយើង សង្គមអាចមានការបែកបាក់ ដោយសារការប្រកាន់ពូជសាសន៍ និន្នាការនយោបាយ និងវណ្ណៈជាដើម។ នៅសតវត្សន៍ទី១ សាសន៍យូដារាប់អានតែសាសន៍យូដា សាសន៍ក្រិករាប់អានតែសាសន៍ក្រិក ហើយអ្នកមាន និងអ្នកក្រមិនដែលរាប់អានគ្នាទេ។ តែក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ១៦:១-១៦ សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ឈ្មោះ សមាជិកពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម ដែលរួមមានអ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡា(ជនជាតិយូដា) លោកអេប៉ាយនេត(ជនជាតិក្រិក)…
Read article
ពន្លឺតូចៗរាប់ពាន់ផ្សំចូលគ្នា
សូមអាន អេភេសូរ ៥:៨-២០ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ។ អេភេសូរ ៥:៨ ជ្រោះជ្រៅឌីសម៉ល ខេនាន ក្នុងភាគពាយព្យនៃរដ្ឋអាឡាបាម៉ា បានទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរណ៍ជាច្រើន ឲ្យមកទស្សនាកម្សាន្តជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាពិសេសនៅខែឧសភា និងខែមិថុនា នៅពេលដែលកូនរបស់សត្វមមុងម្យ៉ាងបានញាស់ ហើយប្រែក្លាយជាដង្កូវបញ្ចេញពន្លឺ។ នៅពេលយប់ សត្វដង្កូវបញ្ចេញពន្លឺទាំងនេះបានបញ្ចេញពន្លឺពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាត ដោយពួកវារាប់ពាន់ក្បាលជួបជុំគ្នាបង្កើតជាពន្លឺដែលគួរឲ្យពេចពិលរមិលមើល។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ឲ្យអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺ។ គាត់ពន្យល់ថា “កាលពីដើមអ្នករាល់គ្នាក៏ងងឹតដែរ តែឥឡូវនេះវិញ បានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ”(អេភេសូរ ៥:៨)។ តែជួនកាល យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ពន្លឺដ៏តូចរបស់យើងអាចនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ដោយរបៀបណា។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងមិនត្រូវការធ្វើការតែម្នាក់ឯង ដើម្បីនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរនោះទេ។ គាត់បានហៅយើងថា “មនុស្សភ្លឺ”(ខ.៨) ហើយពន្យល់ថា យើងគួរ “នឹងទទួលចំណែកកេរ្តិ៍អាករ ក្នុងពួកបរិសុទ្ធនៅទីភ្លឺផង”(កូល៉ុស ១:១២)។ ការរស់នៅជាពន្លឺក្នុងលោកិយ គឺជាការរួបរួមគ្នា ជាកិច្ចការនៃរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងកិច្ចការរបស់ពួកជំនុំ។ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយកាន់តែច្បាស់ អំពីការរួបរួមគ្នានេះ ដែលត្រូវមានការថ្វាយបង្គំរួមគ្នា ដោយ“និយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបទទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ នឹងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ”(អេភេសូរ ៥:១៩)។ ពេលណាយើងបាក់ទឹកចិត្ត…
Read article
បានរួចផុតពីភាពជាទាសករ
សូមអាន និក្ខមនំ ៦:១-៨ អញនឹងនាំឯងរាល់គ្នាចេញឲ្យរួចពីបន្ទុកនៃពួកសាសន៍អេស៊ីព្ទ ហើយនឹងជួយឲ្យរួចពីការបំរើគេ។ និក្ខមនំ ៦:៦ មានពេលមួយចាមីឡា(Jamila) បានលាន់មាត់ថា “អ្នកប្រៀបដូចជាលោកម៉ូសេ ដែលបានដឹកនាំយើងចេញពីភាពជាទាសករ”។ ចាមីឡាបានធ្វើការដូចទាសករនៅកន្លែងធ្វើឥដ្ឋមួយកន្លែង ក្នុងប្រទេសប៉ាគីស្ថាន។ នាង និងក្រុមគ្រួសារនាងបានជួបទុក្ខលំបាកយ៉ាងនេះ ដោយសារពួកគេជំពាក់លុយម្ចាស់ឡឥដ្ឋច្រើនហួសប្រមាណ។ ពួកគេបានប្រើប្រាស់ប្រាក់ចំណូលមួយផ្នែកធំដែលពួកគេរកបាន ដើម្បីតែបង់ការប្រាក់ប្រចាំខែប៉ុណ្ណោះ។ តែក្រោយមក មានអង្គការមិនរកប្រាក់ចំណេញមួយបានជួយលោះបំណុលរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយយ៉ាងខ្លាំង។ ចាមីឡាជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។ ដូចនេះ ពេលនាងបង្ហាញចេញនូវការអរគុណចំពោះតំណាងរបស់អង្គការ ដែលបានជួយក្រុមគ្រួសារនាងឲ្យមានសេរីភាព នាងក៏បានលើកឡើង អំពីគំរូរបស់ព្រះអម្ចាស់ ក្នុងការប្រើលោកម៉ូសេឲ្យរំដោះរាស្រ្តអ៊ីស្រាអែល ឲ្យរួចផុតពីភាពជាទាសករ។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានទទួលរងការកៀបសង្កត់ពីសាសន៍អេស៊ីព្ទអស់រាប់រយឆ្នាំហើយ ដោយធ្វើការធ្ងន់ ក្នុងស្ថានភាពដ៏ពិបាកក្រៃលែង។ ពួកគេក៏បានស្រែករកព្រះ សូមព្រះអង្គជួយសង្រ្គោះពួកគេ(និក្ខមនំ ២:២៣)។ តែបន្ទុកការងាររបស់ពួកគេក៏កាន់តែធ្ងន់ ដោយស្តេចផារ៉ោនដែលទើបឡើងសោយរាជ្យថ្មីបានបញ្ជាពួកគេ មិនគ្រាន់តែធ្វើឥដ្ឋប៉ុណ្ណោះទេ តែឲ្យទៅរើសចំបើងសម្រាប់ធ្វើឥដ្ឋផងដែរ(៥:៦-៨)។ ពេលពួកអ៊ីស្រាអែលបន្តស្រែកសូមព្រះអង្គរំដោះពួកគេឲ្យរួចពីការសង្កត់សង្កិននេះ ព្រះអង្គក៏បានមានបន្ទូលសន្យាម្តងទៀតថា នឹងធ្វើជាព្រះដល់ពួកគេ(៦:៧)។ ពួកគេនឹងមិនរស់នៅជាទាសករទៀតឡើយ ព្រោះព្រះអង្គនឹងលើកព្រះពាហុ ដើម្បីប្រោសលោះពួកគេ(ខ.៦)។ តាមការបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់ លោកម៉ូសេក៏បានដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល ចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ(មើលជំពូក ១៤)។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះទ្រង់នៅតែរំដោះយើង ដោយព្រះពាហុលាតសន្ធឹងរបស់ព្រះរាជបុត្រាព្រះអង្គ ព្រះនាមយេស៊ូវ នៅលើឈើឆ្កាង។ ព្រះអង្គបានរំដោះយើងឲ្យមានសេរីភាពរួចផុត…
Read article
ព្រះទ្រង់យល់ដល់អ្នកតូចទាប
“ព្រះដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ចទ្រង់ជាលំនៅរបស់ឯង ហើយព្រះពាហុដ៏នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចក៏ទ្រឯង”(ចោទិយកថា ៣៣:២៧)។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកប្រហែលកំពុងឆ្លងកាត់ការលំបាក ដែលកំពុងតែរៀបចំខ្លួនអ្នក យ៉ាងឈឺចាប់ សម្រាប់ការបម្រើដ៏មានតម្លៃ ដល់ព្រះយេស៊ូវ និងរាស្រ្តព្រះអង្គ។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ធ្លាក់ចុះដល់កំរិតសូន្យ ដោយចិត្តដែលគិតថា គ្មានសល់អ្វីសោះ ឬគ្មានសង្ឃឹម អ្នកនោះអាចមានព្រះដ៏ជាថ្មដាអស់កល្បទ្រពីក្រោម។ ខ្ញុំនៅចាំប្រយោគដ៏មានន័យ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៨:៦ ដែលក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានអានជាមួយគ្នា ក្នុងពេលថ្វាយបង្គំ ក្រោយអាហារពេលព្រឹក។ គឺប្រយោគដែលចែងថា “ដ្បិតទោះបើព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ខ្ពស់ គង់តែទ្រង់យល់ដល់ពួកអ្នករាបសាដែរ”។ អ្នកមិនអាចលិចលង់យ៉ាងជ្រៅ ក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម ដល់ថ្នាក់ព្រះទ្រង់មិនទតឃើញ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នកនោះឡើយ។ តាមពិត ព្រះអង្គកំពុងរង់ចាំទ្រអ្នក ពីខាងក្រោម។ គឺដូចដែលលោកម៉ូសេបានមានប្រសាសន៍ថា “ព្រះដ៏គង់នៅអស់កល្បជានិច្ចទ្រង់ជាលំនៅរបស់ឯង ហើយព្រះពាហុដ៏នៅជាប់អស់កល្បជានិច្ចក៏ទ្រឯង”(ចោទិយកថា ៣៣:២៧)។ ជាការពិតណាស់ ព្រះអង្គទតឃើញអ្នកភ័យញ័រ និងរអិលដួល។ ព្រះអង្គអាច (ជាញឹកញាប់ព្រះអង្គបាន) ចាប់អ្នកជាប់ មុនពេលអ្នកធ្លាក់ទៅដល់បាត។ តែពេលនេះ ព្រះអង្គមានមេរៀនថ្មីៗមួយចំនួន សម្រាប់បង្រៀនអ្នក។ អ្នកនិពន្ធបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ១១៩:៧១ បានពោលថា “ការដែលទូលបង្គំកើតមានទុក្ខព្រួយ នោះគឺជាប្រយោជន៍ដល់ទូលបង្គំហើយ ដើម្បីឲ្យទូលបង្គំបានរៀនយកបញ្ញត្តរបស់ទ្រង់”។ គាត់មិននិយាយថា ការកើតមានទុក្ខលំបាក ជាការងាយស្រួល ឬសប្បាយនោះទេ។…
Read article
មើលទៅព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីទទួលក្តីអំណរ
គ្រប់ទាំងការដែលគេធ្វើទាំងប៉ុន្មាន នោះសុទ្ធតែធ្វើឲ្យតែមនុស្សមើលឃើញទេ . . . គេគាប់ចិត្តនឹងកន្លែងលេខ១ក្នុងការស៊ីលៀង និងកន្លែងដែលមុខគេក្នុងសាលាប្រជុំ ព្រមទាំងគាប់ចិត្តឲ្យមនុស្សគំនាប់ខ្លួននៅទីផ្សារ ហើយឲ្យគេហៅខ្លួនថា លោកគ្រូៗផង។ ម៉ាថាយ ២៣:៥-៧ ការមានចិត្តរមាស់ចង់ឲ្យគេគំនាប់ខ្លួន គឺជាការស្រេកឃ្លានចង់ឲ្យគេសរសើរខ្លួន។ បើយើងស្វែងរកការសប្បាយ នៅក្នុងការមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមានភាពគ្រប់គ្រាន់ នោះយើងនឹងមិនមានការស្កប់ចិត្តឡើយ បើគ្មានអ្នកដទៃមើលឃើញ និងអបអរភាពគ្រប់គ្រាន់របស់យើងទេនោះ។ ហេតុនេះហើយ ព្រះយេស៊ូវបានរៀបរាប់អំពីពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ី ក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ២៣:៥ ថា “គ្រប់ទាំងការដែលគេធ្វើទាំងប៉ុន្មាន នោះសុទ្ធតែធ្វើឲ្យតែមនុស្សមើលឃើញទេ”។ តើរឿងនេះមិនចម្លែកទេឬ? តើអ្នកមិនគិតថា មនុស្សដែលមានភាពគ្រប់គ្រាន់ផ្ទាល់ខ្លួន គួរតែមិនត្រូវការការសរសើរពីអ្នកដទៃទេឬ? នោះហើយជាអត្ថន័យនៃ “ភាពគ្រប់គ្រាន់”។ តែមានភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា ការមានភាពគ្រប់គ្រាន់ផ្ទាល់ខ្លួន មានភាពចន្លោះប្រហោង។ ព្រះមិនបានរចនាខ្លួនយើងមក ឲ្យបំពេញចិត្តខ្លួនឯង ឬពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯងនោះទេ។ យើងមិនអាចជួយខ្លួនឯងឲ្យមានភាពគ្រប់គ្រាន់ផ្ទាល់ខ្លួនបានឡើយ។ យើងមិនមែនជាព្រះទេ។ ព្រះទ្រង់បានបង្កើតយើងមក ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ។ ភាពគ្រប់គ្រាន់ផ្ទាល់ខ្លួនមិនបានធ្វើឲ្យយើង “មានលក្ខណៈដូច” ព្រះអង្គឡើយ។ ដូចនេះ វិញ្ញាណដែលព្យាយាមស្វែងរកភាពគ្រប់គ្រាន់ ដោយពឹងអាងខ្លួនឯង គឺតែងតែមានភាពចន្លោះប្រហោងជានិច្ច។ ការស្រេកឃ្លានដែលមានចន្លោះប្រហោងនេះ ដែលចង់បានការសរសើរពីអ្នកដទៃ ជាសញ្ញាបង្ហាញអំពីបរាជ័យនៃអំនួត និងអវត្តមាននៃជំនឿលើព្រះគុណដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ។…
Read article