ស្រឡាញ់ និងពឹងផ្អែកលើព្រះ
នោះគេក៏ឡើងសំឡេងយំម្តងទៀត រួចអ័រប៉ានាងថើបលាម្តាយទៅ តែនាងរស់នៅជាប់នឹងគាត់វិញ។ នាងរស់ ១:១៤ លោកហ្ស៊ែក(Zach) ជាមនុស្សកំប្លែង ឆ្លាត ហើយមានមនុស្សចូលចិត្តច្រើន។ តែគាត់កំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត ដោយគ្មាននរណាម្នាក់ដឹង។ បន្ទាប់ពីគាត់បានធ្វើអត្តឃាតនៅអាយុ១៥ឆ្នាំ អ្នកស្រីឡរី(Lori) ដែលជាម្តាយ បាននិយាយអំពីគាត់ថា “វាពិតជាពិបាកយល់ណាស់ថា ហេតុអ្វីមនុស្សម្នាក់ដែលមានរឿងល្អៗជាច្រើន កើតឡើងចំពោះខ្លួន បានឈានទៅដល់ចំណុចនោះ។ សូម្បីតែមនុស្សដូចហ្ស៊ែក … ក៏មិនអាចជៀសរួចដែរ”។ អ្នកស្រី ឡរី បានចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះ ដោយទូលថ្វាយទុក្ខសោករបស់គាត់ដល់ព្រះ។ គាត់ថា ទុក្ខសោកដ៏សែនជ្រៅ បន្ទាប់ពីកូនប្រុសគាត់សម្លាប់ខ្លួន គឺជាកំរិតនៃទុក្ខសោកដ៏ខ្លាំងបំផុត។ តែគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់បានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះ និងអ្នកដទៃ ដើម្បីទទួលកម្លាំង ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេកំពុងចំណាយពេលបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ដល់អ្នកដទៃ ដែលកំពុងមានជំងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត។ បាវចនារបស់អ្នកស្រីឡរី គឺ “ស្រឡាញ់ និងពឹងផ្អែក”។ គំរូនេះក៏ឃើញមាន នៅក្នុងរឿងនាងរស់ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ផងដែរ។ អ្នកស្រីណាអូមីបានបាត់បង់ប្តី និងកូនប្រុស២នាក់ ដែលក្នុងចំណោមនោះ មានម្នាក់ជាស្វាមីរបស់នាងរស់(នាងរស់ ១:៣-៥)។ អ្នកស្រីណាអូមី មានចិត្តល្វីងជូរចត់ និងធ្លាក់ទឹកចិត្ត ក៏បានជំរុញនាងរស់ ឲ្យវិលត្រឡប់ទៅរកគ្រួសាររបស់នាងវិញ ដើម្បីឲ្យមានទីពឹង។…
Read article
យើងត្រូវការជំនួយមកពីព្រះយេស៊ូវ
ដ្បិតបើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ។ យ៉ូហាន ១៥:៥ ទីបំផុតថ្ងៃនោះ ក៏បានមកដល់ គឺថ្ងៃដែលខ្ញុំដឹងថា ឪពុកខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សអមតៈឡើយ។ កាលពីក្មេង ខ្ញុំដឹងថា គាត់មានកម្លាំងខ្លាំង ហើយក៏មានការប្តេជ្ញាចិត្តខ្ពស់។ តែពេលដែលខ្ញុំទើបតែពេញវ័យ គាត់មានរបួសឆ្អឹងខ្នង ដូចនេះ ខ្ញុំក៏បានដឹងថា គាត់មិនមែនជាមនុស្សអមតៈឡើយ។ ខ្ញុំក៏បានស្នាក់នៅជាមួយគាត់ និងម្តាយខ្ញុំ ដើម្បីជួយគ្រាគាត់ទៅបន្ទប់ទឹក ជួយផ្លាស់ខោអាវគាត់ ហើយថែមទាំងជួយបញ្ចុកទឹកគាត់ផងដែរ។ គាត់ក៏បានចាប់ផ្តើមព្យាយាមធ្វើកិច្ចការតូចៗមួយចំនួន ដោយទទួលស្គាល់ថា “ប៉ាមិនអាចធ្វើបានទេ បើគ្មានកូនជួយប៉ា”។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានជាសះស្បើយ មានរូបកាយដែលរឹងមាំដូចមុនឡើងវិញ ប៉ុន្តែ បទពិសោធន៍នោះបានបង្រៀនយើងទាំងពីរ នូវមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ គឺយើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក។ ហើយពេលណាយើងត្រូវការគ្នាទៅវិញទៅមក យើងក៏ត្រូវការព្រះយេស៊ូវកាន់តែខ្លាំងថែមទៀត។ ក្នុងបទគម្ពីរ យ៉ូហាន ជំពូក១៥ រឿងប្រៀបប្រដូច អំពីដើមទំពាំងបាយជូរ និងខ្នែង នៅតែជារឿងដែលយើងត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់តាម។ បទគម្ពីរនេះមានការកម្សាន្តចិត្តយើង តែក៏បានវាយប្រហារមកលើផ្នត់គំនិត ដែលចូលចិត្តពឹងខ្លួនឯងផងដែរ។ យើងងាយនឹងគិតថា ខ្ញុំមិនត្រូវការឲ្យព្រះជួយខ្ញុំឡើយ ។ តែព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលច្បាស់ថា “បើដាច់ពីខ្ញុំចេញ នោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងធ្វើអ្វីបានទេ” (ខ.៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះគ្រីស្ទមានបន្ទូលអំពីការបង្កើតផលផ្លែ ដូចជា…
Read article
ឯកសិទ្ធិនៅក្នុងការថែរក្សា
ត្រូវបង្ក្រាបផែនដី ហើយមានអំណាចលើត្រីសមុទ្រ សត្វហើរលើអាកាស និងជីវិតផងទាំងឡាយដែលកំរើកនៅផែនដីផង។ លោកុប្បត្តិ ១:២៨ កាលខ្ញុំ និងស្វាមីខ្ញុំកំពុងធ្វើដំណើរកម្សាន្ត យើងបានដើរតាមបណ្តោយឆ្នេរសមុទ្រ ហើយក៏បានឃើញខ្សាច់ដែលគេបានពូន រាងបួនជ្រុង មានរបងបណ្តោះអាសន្នព័ទ្ធជុំវិញ។ មានយុវជនម្នាក់បានពន្យល់ថា គាត់បានធ្វើការទាំងយប់ថ្ងៃ ជាមួយអ្នកស្ម័គ្រចិត្តមួយក្រុម ដែលបានប្តេជ្ញាចិត្តការពារពងអណ្តើកសមុទ្រ នៅក្នុងសំបុកពងនីមួយៗ ក្នុងដីខ្សាច់។ ពេលណាកូនអណ្តើកញាស់ ហើយវាចេញពីសំបុក វត្តមានរបស់មនុស្ស និងសត្វនឹងគំរាមកំហែង ហើយធ្វើឲ្យឱកាសនៅមានជីវិតរស់ មានការថយចុះ។ គាត់ថា “ទោះយើងប្រឹងប្រែងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តបានធ្វើការប៉ាន់ប្រម៉ាណថា ក្នុងចំណោមកូនអណ្តើក៥ពាន់ក្បាល ដែលបានញាស់ហើយ មានតែកូនអណ្តើកមួយក្បាលប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចរស់នៅដល់ពេញវ័យ”។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តួរលេខដ៏គួរឲ្យសោកសៅនេះ មិនបានបំបាក់ទឹកចិត្តយុវជនទាំងនេះឡើយ។ ភាពឆេះឆួលក្នុងការបម្រើកូនអណ្តើក ដោយមិនគិតប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននេះ បានបណ្តាលចិត្តខ្ញុំឲ្យចង់គោរព និងការពារសត្វអណ្តើកសមុទ្រ កាន់តែខ្លាំងឡើង។ រឿងនេះក៏បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការទទួលខុសត្រូវដែលព្រះទ្រង់បានប្រទាន ឲ្យថែរក្សាសត្វដែលព្រះអង្គបានបង្កើត។ កាលព្រះបង្កើតពិភពលោក ព្រះអង្គបានប្រទានជម្រក ឲ្យសត្វនីមួយៗអាចរស់នៅ និងមានការលូតលាស់(លោកុប្បត្តិ ១:២០-២៥)។ កាលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្ស ឲ្យមានរូបភាពដូចព្រះអង្គ ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេ “មានអំណាចលើត្រីសមុទ្រ សត្វហើរលើអាកាស និងសត្វជើង៤ដែលនៅលើផែនដីទាំងមូល ព្រមទាំងសត្វលូនវារដែលវារនៅលើផែនដីផង”(ខ.២៦)។ ព្រះអង្គបានជួយយើងឲ្យបម្រើព្រះអង្គ…
Read article
ពេលដែលការអធិស្ឋានធ្វើឲ្យកក្រើកដី
នោះផ្សែងនៃគ្រឿងក្រអូបក៏ផ្សាយឡើង ជាមួយនឹងសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធ ចេញអំពីដៃនៃទេវតានៅចំពោះព្រះ។ វិវរណៈ ៨:៤ លោកបណ្ឌិត ហ្គែរី គ្រីនបឺក(Dr. Gary Greenberg) បានយកដីខ្សាច់ពីឆ្នេរសមុទ្រនាៗ នៅទូទាំងពិភពលោក មកពង្រីកមើល ហើយថតរូបដែលបានពង្រីកនោះ ដោយជាញឹកញាប់ គាត់បានបង្ហាញឲ្យគេឃើញពណ៌ដ៏ស្រស់ស្អាត ចេញពីកំទេចរ៉ែ សម្បកខ្យង និងបំណែកតូចល្អិតនៃផ្កាថ្ម ដែលមាននៅក្នុងដ៏ខ្សាច់។ គាត់បានរកឃើញថា នៅក្នុងដីខ្សាច់មានធាតុផ្សំជាច្រើន លើសពីអ្វីដែលអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេ។ នៅក្នុងការសិក្សាអំពីដីខ្សាច់ ការវិភាគ អំពីធាតុផ្សំនៅក្នុងដីខ្សាច់ ដោយប្រើមីក្រូទស្សន៍ អាចបង្ហាញឲ្យគេដឹង អំពីភាពសឹករេចរឹលនៅតំបន់ឆ្នេរ ចរន្តរបស់ទឹកសមុទ្រ និងផលប៉ះពាល់ដែលពួកវាអាចមានមកលើតំបន់ឆ្នេរ។ សូម្បីតែគ្រាប់ខ្សាច់មួយគ្រាប់ អាចផ្តល់នូវការយល់ដឹង ដែលមានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង! ការអធិស្ឋានមួយដង ប្រៀបដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់មួយគ្រាប់ ដែលមានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង។ ព្រះគម្ពីរក៏បានចែងអំពីតួនាទីដ៏មានអំណាចរបស់ការអធិស្ឋាន នៅក្នុងការមកដល់នៃនគរព្រះ។ ក្នុងបទគម្ពីរ វិវរណៈ ជំពូក៨ សាវ័កយ៉ូហានបានឃើញទេវតាឈរ នៅក្បែរអសនា នៅពីមុខបល្ល័ង្កព្រះអង្គ ដោយកាន់ពានមាសមួយ ដែលផ្ទុកទៅដោយ “សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់រាស្រ្តទាំងអស់របស់ព្រះ”។ បន្ទាប់មក “រួចទេវតាក៏យកពាន ទៅដាក់ពេញដោយភ្លើង ពីលើអាសនា បោះទៅលើផែនដី នោះកើតមានសំឡេង ផ្គរលាន់…
Read article
ការកែតម្រង់ដែលមានប្រយោជន៍ដល់ជីវិត
ត្រចៀកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោសនៃជីវិត នោះនឹងអាស្រ័យនៅជាកណ្តាលពួកអ្នកប្រាជ្ញ។ សុភាសិត ១៥:៣១ មានពេលមួយ ស៊ែលី(Shellie) បាននិយាយអំពីយុវតីម្នាក់ ដែលជាសិស្សរបស់គាត់ យ៉ាងដូចនេះថា “គួរឲ្យស្តាយណាស់ ថ្មីៗនេះ យើងមានការជជែកគ្នាដ៏ពិបាក។ ខ្ញុំយល់ថា យើងទាំងពីរសុទ្ធតែមិនសប្បាយចិត្តដូចគ្នា តែខ្ញុំពិតជាយល់ឃើញថា គាត់ត្រូវកែប្រែអាក្បកិរិយា និងទង្វើររបស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សនៅជុំវិញគាត់ មានការឈឺចាប់”។ ទោះពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ល្អក៏ដោយ ក៏ការសន្ទនានោះមានលទ្ធផលល្អ ហើយបានជួយឲ្យទំនាក់ទំនងពួកគេកាន់តែរឹងមាំ។ ពីរសប្តាហ៍ក្រោយមក អ្នកទាំងពីរក៏បានដឹកនាំកម្មវិធីអធិស្ឋានរបស់ព្រះវិហារ ក្រោមប្រធានបទការបន្ទាបខ្លួន។ សូម្បីតែនៅក្រៅទំនាក់ទំនងសិស្សនិងគ្រូ ក៏យើងអាចមានការជជែកគ្នាដ៏ពិបាក ជាមួយបងប្អូនក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ កណ្ឌគម្ពីរសុភាសិតដែលជាកណ្ឌគម្ពីរនៃប្រាជ្ញា បានចែងម្តងហើយម្តងទៀត អំពីសារៈសំខាន់នៃការបន្ទាបខ្លួន ក្នុងការកែតម្រង់ ឬទទួលការកែតម្រង់។ តាមពិត ការរិះគន់ដើម្បីស្ថាបនា មានប្រយោជន៍ដល់ជីវិតណាស់ ហើយក៏នាំទៅរកប្រាជ្ញាពិតប្រាកដ(សុភាសិត ១៥:៣១)។ បទគម្ពីរសុភាសិត ១៥:៥ បានចែងថា “មនុស្សល្ងីល្ងើតែងតែស្អប់សេចក្តីប្រៀនប្រដៅរបស់ឪពុក តែអ្នកណាដែលស្តាប់តាមសេចក្តីបន្ទោស នោះនឹងបានគំនិតវាងវៃវិញ”។ និយាយឲ្យខ្លី មនុស្សដែលស្អប់ការកែតម្រង់ នឹងត្រូវស្លាប់(ខ.១០)។ គឺដូចដែលស៊ែលីបានជួបផ្ទាល់ ការនិយាយចេញនូវសេចក្តីពិត ដោយក្តីស្រឡាញ់ អាចជួយទំនាក់ទំនងឲ្យមានភាពល្អប្រសើរឡើង។ តើអ្នកគួរតែនិយាយពាក្យនៃក្តីស្រឡាញ់ និងការកែតម្រង់ ទៅកាន់នរណាខ្លះ ក្នុងជីវិតអ្នក?…
Read article
នៅក្នុងបញ្ហានេះទាំងអស់គ្នា
កាលខ្ញុំបានដោះសារជាមុនដំបូង នោះគ្មានអ្នកណាឈរជាមួយនឹងខ្ញុំសោះ គេលះចោលខ្ញុំទាំងអស់គ្នា។ ២ធីម៉ូថេ ៤:១៦ អ្នកស្រីឃែលី(Kelly) បានឆ្លងជំងឺកូវីត១៩ នៅពេលដែលនាងកំពុងតយុទ្ធនឹងជំងឺមហារីកខួរក្បាល។ បន្ទាប់មក នាងក៏មានបញ្ហាទឹកចូលសួត និងបេះដូង ដូចនេះ នាងត្រូវសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យម្តងទៀត។ ក្រុមគ្រួសាររបស់នាង មិនអាចទៅមើលនាងនៅមន្ទីរពេទ្យបានទេ ដោយសារតែការរីករាលដាលនៃជំងឺកូវីត១៩។ តែលោកដេវ(Dave) ដែលជាស្វាមីរបស់នាង ក៏បានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីជួយនាង។ លោកដេវក៏បានឲ្យមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់មកជួបជុំគ្នា ហើយឲ្យសរសេរអក្សរនៅលើផ្ទាំងក្រដាស់ធំៗ។ ពួកគេក៏បានធ្វើតាមគាត់ ដោយពួកគេមានគ្នា២០នាក់បានពាក់ម៉ាស់ ឈរនៅលើផ្លូវ នៅក្រៅមន្ទីរពេទ្យ កាន់ផ្ទាំងក្រដាស់ ដែលមានសរសេរអក្សរធំៗពីលើថា “អ្នកម្តាយល្អបំផុត!” “អ្នកម្តាយជាទីស្រឡាញ់” “យើងរួមសុខរួមទុក្ខជាមួយគ្នា”។ ដោយមានជំនួយពីគ្រូពេទ្យម្នាក់ អ្នកស្រីឃែលីក៏បានទៅឈរនៅមាត់បង្អួចបន្ទប់ នៅជាន់ទី៤។ ស្វាមីរបស់គាត់ក៏បានបង្ហោះសារក្នុងបណ្តាញសង្គមថា “យើងគ្រាន់តែអាចមើលឃើញគាត់ពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដាក់យើង តែនោះជាការពាក់ម៉ាស់ និងគ្រវីដៃដ៏មានន័យ”។ ពេលដែលជីវិតសាវ័កប៉ុល ជិតដល់ទីបញ្ចប់ គាត់មានអារម្មណ៍ឯកោ ខណៈពេលដែលកម្លាំងគាត់កំពុងចុះខ្សោយ ក្នុងការជាប់ឃុំ ក្នុងគុករបស់ពួករ៉ូម៉ាំង។ គាត់ក៏បានសរសេរសំបុត្រប្រាប់លោកធីម៉ូថេថា “ចូរខំប្រឹងទៅឲ្យបានដល់មុនរដូវរងា”(២ធីម៉ូថេ ៤:២១)។ តែសាវ័កប៉ុលមិនឯកោឡើយ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់ជាមួយនឹងខ្ញុំវិញ ព្រមទាំងចំរើនកំឡាំងផង”(ខ.១៧)។ ហើយគាត់ក៏ទំនងជាមានអ្នកជឿដទៃទៀត មកលើកទឹកចិត្តគាត់ផងដែរ។…
Read article