ការធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល
ត្រូវរត់ក្នុងទីប្រណាំង ដែលនៅមុខយើង ដោយអំណត់។ ហេព្រើរ ១២:១ មានបុរសម្នាក់ឈ្មោះចេមស៍ (James) បានធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ចម្ងាយ២ពាន់គីឡូម៉ែត្រ តាមតំបន់ឆ្នេរខាងលិចនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ដោយជិះកង់ម្នាក់ឯងពីទីក្រុងស៊ីអាធល រដ្ឋវ៉ាស៊ីនតុន ទៅទីក្រុងសាន់ ឌីអេហ្គោ រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា។ មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានជួបអ្នកជិះកង់ដែលមានមហិច្ឆតានោះ នៅក្បែរជ្រលងភ្នំ ប៊ីក ស័រ នៅចម្ងាយប្រហែល១៥០០ម៉ែត្រ ពីចំណុចចាប់ផ្តើមរបស់គាត់។ បន្ទាប់ពីបានដឹងថា មានគេលួចសម្ភារៈសម្រាប់បោះតង់របស់លោកចេមស៍ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំក៏បានយកភួយ និងអាវរងារបស់ខ្លួន ឲ្យលោកចេមស៍ តែគាត់បានបដិសេធន៍។ គាត់និយាយថា គាត់បានធ្វើដំណើរទៅតំបន់ខាងត្បូង ដែលមានអាកាសធាតុក្តៅជាង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវជម្រុះចោលសម្ភារៈមួយចំនួន។ ហើយពេលដែលគាត់ធ្វើដំណើរកាន់តែជិតដល់គោលដៅ គាត់កាន់តែអស់កម្លាំង ដូចនេះ គាត់ចាំបាច់ត្រូវកាត់បន្ថយទម្ងន់ដែលគាត់កំពុងដាក់ជាប់ខ្លួន។ គំនិតរបស់លោកចេមន៍ មានភាពឆ្លាតវៃ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរបាននិយាយផងដែរ។ កាលណាយើងបន្តធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតយើង យើងចំាបាច់ត្រូវ “ចោលអស់ទាំងបន្ទុក និងអំពើបាប ដែលរុំយើងជុំវិញជាងាយម៉្លេះនោះចេញ”(១២:១)។ យើងចំាបាច់ត្រូវធ្វើដំណើរដោយបន្ទុកស្រាល ដើម្បីបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ការរត់ប្រណាំងនេះ តម្រូវឲ្យមាន “ការអត់ទ្រាំ”(ខ.១)។ ហើយវិធីមួយ ដើម្បីឲ្យយើងអាចមានទំនុកចិត្តថា យើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត…
Read article
ព្រះទ្រង់ជ្រាប
ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះលើអស់ទាំងព្រះ គឺព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះលើអស់ទាំងព្រះ ទ្រង់ជ្រាបហើយ។ យ៉ូស្វេ ២២:២២ ប្តីប្រពន្ធមួយគូរបានឈរមើលផ្ទាំងគំនូរអរូបីមួយផ្ទាំងធំ ដោយការស្ងើចសរសើរ ហើយក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា មានកំប៉ុងថ្នាំពណ៌កំពុងចំហ និងជក់នៅពីក្រោមផ្ទាំងគំនូរនោះ។ ពួកគេក៏បានសន្និដ្ឋានថា វាជា “ផ្ទាំងគំនូរដែលគូរមិនទាន់ហើយ” ដែលនរណាក៏អាចជួយគូរបន្ថែម ដូចនេះ ពួកគេក៏បានយកជក់ជ្រលក់ពណ៌ក្នុងកំប៉ុងថ្នាំ ហើយក៏បានគូសវាសពណ៌មួយចំនួនពីលើផ្ទាំងគំនូរនោះ រួចក៏បានចាកចេញទៅ។ តាមពិត វិចិត្រករបានយកកំប៉ុងថ្នាំ និងជក់មកទុកនៅទីនោះ ក្នុងបំណងដើម្បីដាក់តាំងជាមួយផ្ទាំងគំនូរដែលគាត់បានគូររួចរាល់ហើយ។ បន្ទាប់ពីវិចិត្រសាលនោះ បានពិនិត្យមើលវីដេអូ ក្នុងកាំមីរ៉ាសុវត្ថិភាព ដែលថតបានហេតុការណ៍នោះ ពួកគេក៏បានទទួលស្គាល់ថា រឿងនេះជាការយល់ច្រឡំ ហើយក៏មិនបានដាក់ពាក្យបណ្តឹងឡើយ។ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលដែលរស់នៅ ខាងកើតទន្លេយ័រដាន់ បានបង្កើតឲ្យមានការយល់ច្រឡំ ពេលដែលពួកគេសង់អាសនាធំមួយ នៅក្បែរទន្លេនោះ។ ពូជអំបូរនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល នៅខាងលិចទន្លេយ័រដាន់ យល់ឃើញថា ពួកគេកំពុងតែបះបោរទាស់នឹងព្រះហើយ ព្រោះម្នាក់ៗសុទ្ធតែដឹងថា មានតែរោងឧបោសថប៉ុណ្ណោះ ដែលព្រះទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេប្រើជាកន្លែងថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ (យ៉ូស្វេ ២២:១៦)។ ភាពតានតឹងបានកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ទាល់តែពូជអំបូរដែលនៅខាងកើតបានពន្យល់ថា ពួកគេគ្រាន់តែចង់សង់អាសនាតាមគំរូអាសនារបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេចង់ឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយ ឃើញអាសនានោះ ហើយដឹងថា ខ្លួនមានទំនាក់ទំនងខាងវិញ្ញាណ និងជាប់សាច់ឈាម ជាមួយនឹងពូជអំបូរផ្សេងទៀតនៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែល(ខ.២៨-២៩)។ ពួកគេក៏បានពោលថា…
Read article
ព្រះអង្គត្រាស់ហៅឲ្យលូតលាស់
ដ្បិតបើមានសេចក្តីទាំងនោះចំរើនឡើង ក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នាហើយ នោះអ្នករាល់គ្នាមិននៅទំនេរ ឬឥតផលខាងឯដំណើរស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអម្ចាស់នៃយើងរាល់គ្នាឡើយ។ ២ពេត្រុស ១:៨ នៅផ្កាថ្មបំពង់ ជាសត្វដែលមានលក្ខណៈចម្លែកខុសគេ។ គេប្រទះឃើញពួកវាតោងជាប់នឹងថ្ម និងសម្បកសត្វសមុទ្រ ដោយមានរូបរាង្គ ដូចបំពង់ផ្លាស្ទីកទន់ៗ ដែលរេរាំទៅតាមចរន្តទឹករលក។ វារស់នៅដោយជីវិតដែលចាំតែទទួលចំណី ដោយស្រូបយកជីវជាតិពីទឹកសមុទ្រ គឺមានលក្ខណៈខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងពីជីវិតដ៏សកម្ម កាលពួកវាទើបតែពេញវ័យ។ ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងនៃជីវិតរបស់ផ្កាថ្មបំពង់ ពួកវាមានលក្ខណៈដូចកូនក្អុក ដោយមានខួរឆ្អឹងខ្នង និងខួរក្បាល ដែលជួយពួកវាស្វែងរកអាហារ និងជៀសចេញពីគ្រោះថ្នាក់។ ពេលវាមិនទាន់ពេញវ័យ វាធ្វើការផ្លាស់ទី ក្នុងទឹកសមុទ្រ នៅពេលថ្ងៃ ប៉ុន្តែ មានរឿងមួយកើតឡើង ពេលពួកវាពេញវ័យ។ វាក៏បានតោងជាប់ថ្ម ឈប់ផ្លាស់ទី និងលូតលាស់ទៀត។ វាក៏បានចាប់ផ្តើមរំលាយខួរក្បាលខ្លួនឯងធ្វើជាចំណី។ វាលែងមានខួរឆ្អឹងខ្នង ហើយក៏បានរស់នៅដូចរុក្ខជាតិ ដែលរេរាំចុះឡើងតាមចរន្តទឹកសមុទ្រ។ រឿងនេះ បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីសាវ័កពេត្រុស ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង មិនឲ្យរស់នៅបែបនេះឡើយ។ ការមានភាពពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ គឺមានន័យថា យើងមានចំណែកជានិស្ស័យនៃព្រះ(២ពេត្រុស ១:៤) ដូចនេះ ព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅអ្នក និងខ្ញុំឲ្យចម្រើនឡើង ក្នុងព្រះគុណ ក្នុងការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ(៣:១៨) និងលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានសេចក្តីឧស្សាហ៍…
Read article
រស់ដូចមនុស្សដែលព្រះបានប្រោសឲ្យជា
គាត់ក៏ស្ទុះឈរឡើងដើរទៅមក ហើយចូលទៅក្នុងព្រះវិហារជាមួយនឹងអ្នកទាំង២នោះ ទាំងដើរ ទាំងលោត ទាំងសរសើរព្រះផង។ កិច្ចការ ៣:៨ នៅប្រទេសឥណ្ឌា មានបងប្អូនស្រីពីរនាក់ បានពិការភ្នែកពីកំណើត។ ឪពុករបស់ពួកគេជាអ្នកខិតខំរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារ តែគាត់មិនមានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃ សម្រាប់ការវះកាត់ភ្នែកពួកគេឲ្យភ្លឺឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ មានគ្រូពេទ្យមួយក្រុម បានមកតំបន់ពួកគេ ក្នុងបេសកកម្មពេទ្យរយៈពេលខ្លី។ នៅពេលព្រឹក បន្ទាប់ពីពួកគេបានវះកាត់ហើយ ក្មេងស្រីទាំងពីរក៏មានទឹកមុខញញឹមស្រស់ នៅពេលដែលពេទ្យបកបង់រំភ្នែករបស់ពួកគេចេញ។ ក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់លាន់មាត់ថា “ម៉ែ ខ្ញុំមើលឃើញហើយ! ខ្ញុំមើលឃើញហើយ!” មានបុរសម្នាក់ពិការជើងពីកំណើត បានអង្គុយសុំទាន នៅមាត់ទ្វារព្រះវិហារ ដូចសព្វមួយដង។ លោកពេត្រុសបានប្រាប់គាត់ថា ខ្លួនមិនមានប្រាក់សម្រាប់ដាក់ទានទេ តែនឹងឲ្យគាត់ នូវអ្វីដែលល្អជាងប្រាក់។ លោកពេត្រុសក៏អធិស្ឋានប្រោសជំងឺគាត់ថា “ដោយសារព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ពីស្រុកណាសារ៉ែត ចូរអ្នកក្រោកឡើងដើរទៅចុះ” (កិច្ចការ ៣:៦)។ បុរសនោះ “ក៏ស្ទុះឈរឡើងដើរទៅមក ហើយចូលទៅក្នុងព្រះវិហារជាមួយនឹងអ្នកទាំង២នោះ ទាំងដើរ ទាំងលោត ទាំងសរសើរព្រះផង”(ខ.៨)។ បងប្អូនស្រីទាំងពីរនាក់ និងបុរសនោះ បានឲ្យតម្លៃមកលើភ្នែក និងជើងរបស់ខ្លួន ខ្លាំងជាងអ្នកដែលមិនធ្លាប់ពិការភ្នែក ឬពិការជើង។ ក្មេងស្រីទាំងពីរប្រិចភ្នែកឥតឈប់ ដោយការភ្ញាក់ផ្អើល…
Read article
ព្រះទ្រង់ទតឃើញអ្នក
នោះនាងក៏ហៅព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា ដែលកំពុងមានព្រះបន្ទូលនឹងនាងថា «ព្រះដ៏ទតឃើញ»។ លោកុប្បត្តិ ១៦:១៣ ពេលព្រឹកព្រលឹមអាចជាពេលដ៏ឈឺចាប់ សម្រាប់មិត្តភក្តិខ្ញុំ ឈ្មោះ អាល់ម៉ា(Alma) ដែលជាស្រ្តីមេម៉ាយ មានកូនពីរនាក់។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ពេលដែលអ្វីៗមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ ការព្រួយបារម្ភក៏បានលេចចេញមក។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការងារផ្ទះ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ហើយព្រួយបារម្ភអំពីសុខភាព និងការសិក្សារបស់កូន”។ កាលស្វាមីរបស់អាល់ម៉ាបោះបង់គាត់ចោល គាត់ត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះការចិញ្ចឹមកូនតែម្នាក់ឯង។ គាត់ថា “ខ្ញុំមានការពិបាក តែខ្ញុំដឹងថា ព្រះទ្រង់ទតឃើញខ្ញុំ និងគ្រួសារខ្ញុំ។ ព្រះអង្គប្រទានកម្លាំង ឲ្យខ្ញុំអាចធ្វើការងារពីរកន្លែង ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់យើង ហើយអនុញ្ញាតឲ្យកូនៗរបស់ខ្ញុំ ពិសោធន៍នឹងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គជារៀងរាល់ថ្ងៃ”។ ហាការជាបាវស្រីសាសន៍អេស៊ីព្ទ ដែលបានយល់អំពីអត្ថន័យនៃការដែលព្រះទតឃើញនាង។ បន្ទាប់ពីនាងមានផ្ទៃពោះជាមួយលោកអ័ប្រាហាំ នាងក៏បានចាប់ផ្តើមស្អប់ខ្ពើមនាងសារ៉ាយ(លោកុប្បត្តិ ១៦:៤) ជាហេតុនាំឲ្យនាងសារ៉ាយ ធ្វើបាបនាង ទាល់តែនាងរត់គេចខ្លួនទៅវាលរហោស្ថាន។ ពេលនោះ នាងហាការស្ថិតក្នុងភាពឯកោ ដោយប្រឈមមុខដាក់ពេលអនាគត ដែលហាក់ដូចជាងងឹត និងគ្មានសង្ឃឹម សម្រាប់នាង និងកូនក្នុងផ្ទៃនាង។ ប៉ុន្តែ “ទេវតានៃព្រះយេហូវ៉ា”(ខ.៧) ក៏បានមកជួបនាង ហើយប្រាប់នាងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ជ្រាបពីសេចក្តីទុក្ខលំបាករបស់ឯង”(ខ.១១)។ ទេវតារបស់ព្រះក៏បានណែនាំនាងហាការ អំពីការអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ហើយក៏បានធានាដល់នាង អំពីពេលអនាគតរបស់នាង។…
Read article
ការប្រទះឃើញដ៏អស្ចារ្យ
ខ្ញុំបានប្រទះឃើញគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ នៅក្នុងព្រះវិហារនៃព្រះយេហូវ៉ា។ ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២២:៨ កាលជែននីហ្វ័រ(Jennifer) លឹបទឹកកម្សាន្ត នៅឆ្នាំ២០២១ ភ្នែករបស់គាត់បានផ្ដោតទៅលើដបតូចមួយ មានពណ៌បៃតង នៅបាតទន្លេ។ នាងក៏បានយកវាឡើងមកលើគោក ហើយក៏បានពិពណ៌នាថា វាជាការរើសបានដ៏កម្របំផុត ក្នុងជីវិតនាង។ ក្នុងដបនោះ មានសំបុត្រមួយ ដែលយុវជនម្នាក់បានសរសេរ នៅថ្ងៃខួបកំណើតរបស់ខ្លួន ក្នុងឆ្នាំ១៩២៦! ក្នុងសំណេររបស់គាត់ មានការស្នើឲ្យអ្នកណាដែលរើសបានសំបុត្រនោះ យកវាមកប្រគល់ឲ្យគាត់វិញ។ ជែននីហ្វ័រក៏បានប្រើហ្វេសប៊ុក ដើម្បីស្វែងរកទីតាំងរបស់សមាជិកគ្រួសាររបស់យុវជននោះ។ ទោះគាត់បានលាចាកលោកនៅឆ្នាំ១៩៩៥ក៏ដោយ ក៏សំបុត្រដ៏ខ្លីដែលបានកប់ក្នុងដប ក្នុងបាតទន្លេ បាននាំមកនូវភាពសប្បាយរីករាយដល់ជែននីហ្វ័រ និងក្រុមគ្រួសារគាត់។ ក្នុងបទគម្ពីរ២ពង្សាវតាក្សត្រ ២២:៨ លោកហ៊ីលគីយ៉ា បានរកឃើញ “គម្ពីរក្រឹត្យវិន័យ ក្នុងព្រះវិហារព្រះអម្ចាស់” ជាការរកឃើញដ៏អស្ចារ្យក្នុងជីវិតគាត់។ ស្តេចបានបង្គាប់ឲ្យស្មៀនរូបនេះ ចាត់ចែងការ “ជួសជុលព្រះវិហារ” ហើយក៏បានរកឃើញថា គម្ពីរដែលបានរកឃើញនោះ ទំនងជាកណ្ឌគម្ពីរចោទិយកថា។ “កាលស្តេចទ្រង់បានឮអស់ទាំងព្រះបន្ទូល ក្នុងគម្ពីរក្រឹត្យវិន័យនោះ” ទ្រង់មានការប៉ះពាល់ព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំង(ខ.១១)។ ប្រជាជននៅនគរយូដាមិនបានអើពើ ចំពោះព្រះអម្ចាស់ ក៏ដូចជាវិហារទ្រង់ ហើយក៏មិនខ្វល់អំពីការអាន និងស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះគម្ពីរ ដែលព្រះអង្គបានបណ្តាលឲ្យគេតែង។ ស្តេចក៏បានប្រែចិត្ត ហើយក៏បានបង្គាប់ឲ្យគេសម្អាតព្រះវិហារ ដោយរុះរើរូបព្រះ…
Read article