យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរឿងតូចល្អិត
នាងក៏ឃើញកូនទូកនៅនាកណ្តាលគុម្ពត្រែង ទើបចាត់ភីលៀងម្នាក់ឲ្យទៅនាំយកមក នាងបើកទៅឃើញកូនតូច។ និក្ខមនំ ២:៥-៦ ខេវិន(Kevin) និងឃីមបឺលី(Kimberley)បានជួបការលំបាកជាច្រើន ក្នុងពេលមួយសប្តាហ៍នោះ។ ជំងឺឆ្កួតជ្រូករបស់ខេវីន ស្រាប់តែមានភាពធ្ងន់ធ្ងរកាន់តែខ្លាំង ហើយគេក៏បានបញ្ជូនគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីឌ កូនចិញ្ចឹមទាំង៤នាក់ ជាក្មេងតូចនៅឡើយ មានការធុញថប់កាន់តែខ្លាំង ដោយសារការនៅក្នុងផ្ទះយូរពេក។ ជាងនេះទៅទៀត ឃីមបឺលីមិនអាចធ្វើម្ហូបឲ្យបានសមរម្យ ដោយប្រើអ្វីដែលមានក្នុងទូទឹកកក។ នាងឃ្លានមើមការ៉ុត តែមិនអាចទៅរកទិញវាបាន។ មួយម៉ោងក្រោយមក នាងឮសម្លេងគោះទ្វារ។ នាងក៏បានបើកទ្វារឡើង ឃើញមិត្តភក្តិរបស់នាង គឺអ្នកស្រីអាមែនដា(Amanda) និងលោកអ៊ែនឌី(Andy) កំពុងឈរកាន់អាហារដែលពួកគេបានរៀបចំសម្រាប់គ្រួសារនាង ដោយមានមើមការ៉ុតផងដែរ។ គេថា បញ្ហាដ៏តូចល្អិតដែលយើងមើលរំលង អាចនាំឲ្យមានការលំបាក។ តែរឿងដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រជនជាតិយូដា បានបង្ហាញថា ព្រះទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ ក្នុងរឿងដ៏តូចល្អិត។ កាលនោះ ស្តេចផារ៉ោនបានចេញព្រះរាជបញ្ជា ឲ្យគេបោះកូនប្រុសៗទាំងអស់ដែលកើតមក ចូលទៅក្នុងទន្លេ(និក្ខមនំ ១:២២)។ អំពើប្រល័យពូជសាសន៍នេះបានបង្កប់នូវរឿងតូចល្អិតមួយដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍។ ពេលនោះ បន្ទាប់ពីលោកម៉ូសេកើតបាន៣ខែ ម្តាយរបស់គាត់បានដាក់គាត់ក្នុងកូនទូក បណ្តែតតាមទឹកទន្លេ។ បុត្រីរបស់ស្តេចផារ៉ោនក៏បានសង្គ្រោះគាត់ពីទឹកទន្លេ ហើយព្រះទ្រង់ក៏បានប្រើគាត់ដើម្បីសង្គ្រោះរាស្រ្តទ្រង់។ ព្រះនាងថែមទាំងបានជួលម្តាយលោកម៉ូសេឲ្យធ្វើម៉ែដោះគាត់ទៀតផង(២:៩)។ ថ្ងៃមួយ ទារកតូចមួយទៀត បានប្រសូតក្នុងចំណោមជនជាតិយូដា តាមព្រះបន្ទូលសន្យា។ រឿងរបស់ទ្រង់មានភាពលម្អិតដ៏អស្ចារ្យ…
Read articleហេតុផលដែលត្រូវអរសប្បាយ
ពួកមនុស្សសុចរិតនឹងអរសប្បាយ ដោយនូវព្រះយេហូវ៉ា គេនឹងពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់ អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តទៀតត្រង់ គេនឹងអួតសរសើរ។ ទំនុកដំកើង ៦៤:១០ ពេលដែលអ្នកស្រីគ្លែនដា(Glenda) ដើរចូលក្នុងកន្លែងថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារ ក្តីអំណររបស់គាត់បានបង្ហាញចេញមកពេញបន្ទប់។ គាត់ទើបតែជាសះស្បើយពីការព្យាបាលជំងឺដ៏ពិបាក។ ខណៈពេលដែលគាត់ដើរមករកខ្ញុំដូចសព្វមួយដង បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំចប់ ខ្ញុំក៏បានអរព្រះគុណព្រះ ដែលគាត់បានយំជាមួយខ្ញុំ កែតម្រង់ខ្ញុំដោយសុភាព ហើយលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងមកនេះ។ គាត់ថែមទាំងសុំទោសខ្ញុំ ពេលគាត់ដឹងខ្លួនថា គាត់បានធ្វើឲ្យអារម្មណ៍ខ្ញុំឈឺចាប់។ ទោះស្ថិតក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ គាត់តែងតែឲ្យខ្ញុំចែកចាយ អំពីទុក្ខលំបាក ដោយចិត្តស្មោះត្រង់ ហើយរំឭកខ្ញុំថា យើងមានហេតុផលជាច្រើន ដែលត្រូវសរសើរដំកើងព្រះ។ គាត់បានចាត់ទុកខ្ញុំដូចកូនគាត់ ពេលដែលគាត់ឱបខ្ញុំយ៉ាងសុភាព។ យើងមានការសន្ទនាខ្លីៗ ជាមួយគ្នាដោយអំណរ ហើយក៏បានអធិស្ឋានជាមួយគ្នា។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏បានដើរចេញទៅ ដោយសម្លេងច្រៀងខ្សឹបៗដូចសព្វមួយដង ដើម្បីស្វែងរកអ្នកដទៃទៀត ដែលគាត់អាចនាំឲ្យទទួលព្រះពរ។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក៦៤ ស្តេចដាវីឌបានចូលមករកព្រះ ដោយទូលថ្វាយទុក្ខលំបាករបស់ទ្រង់(ខ.១)។ ទ្រង់បានបង្ហាញចេញនូវព្រះទ័យនឿយណាយ ចំពោះភាពទុច្ចរិតដែលទ្រង់បានឃើញជុំវិញខ្លួនទ្រង់(ខ.២-៦)។ ទ្រង់មិនបានឈប់ជឿលើអំណាចចេស្ដាព្រះ ឬឈប់ពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះអង្គឡើយ(ខ.៧-៩)។ ទ្រង់ជ្រាបថា ថ្ងៃណាមួយ “ពួកមនុស្សសុចរិតនឹងអរសប្បាយ ដោយនូវព្រះយេហូវ៉ា គេនឹងពឹងជ្រកក្នុងទ្រង់ អស់អ្នកណាដែលមានចិត្តទៀតត្រង់ គេនឹងអួតសរសើរ”(ខ១០)។ ខណៈពេលដែលយើងកំពុងរង់ចាំ ការយាងមកវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ…
Read articleគ្មានពាក្យដែលអាចពណ៌នាបាន
អ្នកនោះបានលើកឡើងដល់ស្ថានបរមសុខ ហើយបានឮពាក្យដែលថ្លែងប្រាប់មិនបាន ក៏គ្មានច្បាប់ឲ្យមនុស្សណានិយាយឡើយ។ ២កូរិនថូស ១២:៣-៤ លោកថូម៉ាស អ័គីណាស(ឆ្នាំ១២២៥-១២៧៤) ស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នកការពារសេចក្តីជំនឿ ដែលមានភាពល្បីល្បាញបំផុត របស់ពួកជំនុំ។ តែក្នុងរយៈពេល៣ខែមុនពេលគាត់ស្លាប់ មានរឿងមួយបានកើតឡើង បណ្តាលឲ្យគាត់ផ្អាកការនិពន្ធសៀវភៅ ស៊ូម៉ា ស៊ីអូឡូជីកា ដែលជាកេរដំណែលដ៏ធំធេង ក្នុងការងារបម្រើព្រះ ក្នុងជីវិតគាត់។ ខណៈពេលដែលលោកអ័គីឡាកំពុងជញ្ជឹងគិត អំពីព្រះកាយដ៏ឈឺចាប់ និងព្រះលោហិតដែលហូរចុះ របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ គាត់មានការប៉ះពាល់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង បានជាគាត់មិនអាចសរសេរពាក្យអ្វីទៀត ក្នុងសៀវភៅនោះ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា ពេលនោះគាត់មិនអាចបន្តនិពន្ធសៀវភៅនោះទៀតឡើយ ព្រោះពាក្យដែលគាត់សរសេរហាក់ដូចជាចំបើង មិនអាចពិពណ៌នាអំពីសេចក្តីល្អព្រះអង្គឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ សាវ័កប៉ុលក៏ធ្លាប់មានការប៉ះពាល់ចិត្តផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ ២កូរិនថូស គាត់បានពិពណ៌នាថា “ខ្ញុំស្គាល់មនុស្សនោះ (ទោះបើក្នុងរូបកាយ ឬក្រៅពីរូបកាយក្តី ខ្ញុំមិនដឹងទេ មានតែព្រះដែលទ្រង់ជ្រាប) ថា អ្នកនោះបានលើកឡើងដល់ស្ថានបរមសុខ ហើយបានឮពាក្យដែលថ្លែងប្រាប់មិនបាន ក៏គ្មានច្បាប់ឲ្យមនុស្សណានិយាយឡើយ”(១២:៣-៤)។ សាវ័កប៉ុល និងលោកអ័គីណាសបាននាំយើង ជញ្ជឹងអំពីភាពធំធេងនៃសេចក្តីល្អរបស់ព្រះ ដែលគ្មានពាក្យ ឬហេតុផលណាអាចពិពណ៌នាបានឡើយ។ លោកអ័គីណាសបានទទួលស្គាល់ថា សំណេររបស់គាត់ មិនអាចពិពណ៌នា ឲ្យសមនឹងការលះបង់ដែលព្រះទ្រង់មានសម្រាប់មនុស្ស។ តែសាវ័កប៉ុលបានបន្តសរសេរសំបុត្រគាត់រហូតដល់ចប់ ដោយដឹងថា គាត់មិនអាចពិពណ៌នា ឬបញ្ចប់ដោយកម្លាំងខ្លួនឯងបានឡើយ។…
Read articleពេលដែលព្រះទ្រង់មានបន្ទូល
នោះព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង ដូច្នេះ ពន្លឺក៏មានឡើង។ លោកុប្បត្តិ ១:៣ កាលពីឆ្នាំ១៨៧៦ លោកអ័ឡិចស៊ែនឌ័រ ក្រាហាំ ប៊ែល(Alexander Graham Bell) ដែលជាអ្នកឆ្នៃប្រឌិត បាននិយាយពាក្យដំបូងបំផុត តាមទូរស័ព្ទ។ គាត់បានហៅលោកថូម៉ាស វ៉ាតសិន(Thomas Watson) ដែលជាជំនួយការរបស់គាត់ ដោយនិយាយថា “វ៉ាតសិន មកនេះមួយភ្លែត។ ខ្ញុំចង់ជួបអ្នក”។ លោកវ៉ាតសិនក៏បានឮលោកប៊ែលនិយាយតាមទូរស័ព្ទ ដោយសម្លេងមិនសូវច្បាស់ តែគាត់អាចស្តាប់យល់។ ពាក្យសម្តីទីមួយ ដែលលោកប៊ែលបាននិយាយ តាមខ្សែទូរស័ព្ទបានបង្ហាញថា យុគសម័យថ្មីនៃការទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សបានចាប់ផ្តើមហើយ។ នៅថ្ងៃទីមួយនៃការបង្កើតផ្ទៃមេឃនិងផែនដី(លោកុប្បត្តិ ១:២) ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលដំបូងបំផុត ដែលមានចែងក្នុងព្រះគម្ពីរថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង”(ខ.៣)។ ព្រះបន្ទូលនេះមានពេញដោយអំណាចនៃការបង្កើត។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូល នោះក៏កើតមានដូច្នោះ(ទំនុកដំកើង ៣៣:៦,៩)។ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា “ចូរឲ្យមានពន្លឺឡើង” ហើយពន្លឺក៏មានឡើង។ ព្រះបន្ទូលព្រះអង្គបង្កើតឲ្យមានជ័យជម្នះភ្លាមៗ ខណៈពេលដែលភាពងងឹត និងភាពវឹកវរបានចាញ់ភាពភ្លឺត្រចះនៃពន្លឺ និងសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ពន្លឺជាចម្លើយរបស់ព្រះ ចំពោះអំណាចនៃភាពងងឹត។ ហើយនៅពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតពន្លឺ ព្រះអង្គទតឃើញថា “ល្អហើយ”(លោកុប្បត្តិ ១:៤)។ ព្រះបន្ទូលដំបូងបំផុតរបស់ព្រះ នៅតែបន្តមានអំណាច ក្នុងជីវិតរបស់អ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ។…
Read articleព្រះគ្រីស្ទដែលគង់នៅក្នុងយើង
នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតាខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាក៏នៅក្នុងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែរ។ យ៉ូហាន ១៤:២០ លោក អេហ្វ ប៊ី មេយ័រ(F. B. Meyer ឆ្នាំ១៨៤៧-១៩២៩) ជាគ្រូអធិប្បាយជនជាតិអង់គ្លេស ដែលបានប្រើស៊ុតមួយ ដើម្បីពន្យល់ អំពី “ទេវសាស្ត្រស៊ីជម្រៅអំពីការគង់នៅរបស់ព្រះគ្រីស្ទក្នុងចិត្តគ្រីស្ទបរិស័ទ”។ គាត់បានកត់សំគាល់ថា ផ្នែកពណ៌លឿងនៅក្នុងស៊ុត ជា “ជីវិតដ៏តូច” ដែលលូតលាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់កូនមាន់ចេញរូបរាង្គនៅក្នុងស៊ុត។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះយេស៊ូវគង់នៅក្នុងយើង តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណព្រះអង្គ ដោយកែប្រែយើង ពីខាងក្នុង ឲ្យមានការលូតលាស់ខាងវិញ្ញាណ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ គាត់ក៏បានធ្វើការសុំអភ័យទោសជាសាធារណៈ ចំពោះការលើកឡើងអំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះយេស៊ូវ ដោយការប្រៀបធៀបដែលមានការខ្វះចន្លោះនេះ ដោយដឹងថា ពាក្យពេចន៍របស់គាត់មិនអាចពិពណ៌នាឲ្យគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ អំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេស៊ូវ គង់នៅក្នុងចិត្តអ្នកជឿ តាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ តែគាត់បានជំរុញអ្នកស្តាប់របស់គាត់ ឲ្យចែកចាយដល់អ្នកដទៃ អំពីអត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលព្រះយេស៊ូវ ដែលបានថា “នៅថ្ងៃនោះ អ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថា ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះវរបិតាខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាក៏នៅក្នុងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែរ”(យ៉ូហាន ១៤:២០)។ កាលនោះ ព្រះអង្គមានបន្ទូលដូចនេះ នៅពេលយប់ ក្នុងពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ ជាមួយពួកសាវ័ក…
Read articleទំនុកចិត្តក្នុងពេលរង់ចាំ
នោះអញនឹងប្រោសឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងធ្វើសំរេចដល់ឯងរាល់គ្នា តាមពាក្យល្អរបស់អញ។ យេរេមា ២៩:១០ កាលកូនស្រីខ្ញុំបានទទួលសត្វក្តាមមួយគូរជាអំណោយ សម្រាប់ចិញ្ចឹម នាងក៏បានយកដីខ្សាច់ដាក់ចូលក្នុងទូកញ្ចក់ ដើម្បីឲ្យសត្វក្តាមអាចជីករន្ធ។ នាងបានដាក់ទឹក អាហារប្រូតេអ៊ីន និងកំទេចបន្លែ ឲ្យពួកវាស៊ីកម្សាន្តសប្បាយ។ ពួកវាហាក់ដូចជាមានការសប្បាយចិត្ត ក្នុងការរស់នៅក្នុងទូកញ្ចក់នោះ ដូចនេះ យើងមានការភ្ញាក់ផ្អើល នៅពេលដែលថ្ងៃមួយ ពួកវាក៏បានបាត់ខ្លួន។ យើងស្វែងរកពួកវាគ្រប់ទីកន្លែង។ ទីបំផុត យើងក៏បានដឹងថា ពួកវាទំនងជាកំពុងតែកប់ខ្លួននៅក្នុងដីខ្សាច់ ប្រហែលពីរខែ ក្នុងការសកសម្បកខាងក្រៅរបស់ពួកវា។ យើងបានរង់ចាំពីរខែ ហើយមួយខែទៀត នៅតែមិនឃើញពួកវាចេញមកទៀត ដូចនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្តើមបារម្ភខ្លាចពួកវាងាប់។ ពេលយើងរង់ចាំកាន់តែយូរ ខ្ញុំក៏កាន់តែមានចិត្តអន្ទះសា។ ទីបំផុត សញ្ញានៃជីវិតក៏បានលេចឡើង នៅពេលដែលពួកវាចេញពីក្នុងដីខ្សាច់មក។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថា កាលពួកអ៊ីស្រាអែលត្រូវនិរទេស ក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន តើពួកគេមានការសង្ស័យថា បទទំនាយដែលព្រះទ្រង់ប្រទានពួកគេ នឹងបានសម្រេចឬទេ? តើពួកគេមានការសង្ស័យថា ពួកគេនឹងរស់នៅទីនោះជារៀងរហូតឬ? ព្រះទ្រង់ក៏បានមានបន្ទូលតាមរយៈហោរាយេរេមាថា “អញនឹងប្រោសឯងរាល់គ្នា ហើយនឹងធ្វើសំរេចដល់ឯងរាល់គ្នា តាមពាក្យល្អរបស់អញ ដោយធ្វើឲ្យឯងរាល់គ្នាវិលមកឯទីនេះវិញ”(យេរេមា ២៩:១០)។ ជាការពិតណាស់ ៧០ឆ្នាំក្រោយមក ព្រះទ្រង់បណ្តាលចិត្តអធិរាជនៃចក្រភពពើស៊ី ឲ្យអនុញ្ញាតជនជាតិយូដាវិលត្រឡប់មកទីក្រុងយេរូសាឡិម និងជួសជុលព្រះវិហារឡើងវិញ(អែសរ៉ា ១:១-៤)។…
Read article