ទោះយើងជានរណាក៏ដោយ?
សូមអាន រ៉ូម ៥:៦-១០ តែឯព្រះ ទ្រង់សំដែងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ដល់យើងរាល់គ្នាឲ្យឃើញច្បាស់ ដោយព្រះគ្រីស្ទបានសុគតជំនួសយើងរាល់គ្នា នោះគឺក្នុងកាលដែលយើងនៅមានបាបនៅឡើយផង។ រ៉ូម ៥:៨ លោករ៉ូបឺត ថដ លីនខិន(Robert Todd Lincoln) បានរស់នៅ ក្រោមស្រមោលរបស់ឪពុកគាត់ គឺលោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក អ័ប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln)។ បន្ទាប់ពីឪពុកគាត់បានស្លាប់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ អត្តសញ្ញាណរបស់លោករ៉ូបឺត ត្រូវបានគ្របដណ្តប់យ៉ាងលើសលប់ ទៅដោយភាពល្បីល្បាញរបស់ឪពុកគាត់។ មិត្តភក្តិរបស់គាត់ ឈ្មោះ នីកូឡាស មួរេយ បាត់ល័រ(Nicholas Murray Butler) បានសរសេរថា លោករ៉ូបឺតច្រើនតែនិយាយថា គេបានតែងតាំងគាត់ឲ្យធ្វើជារដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងការពារជាតិ ហើយក្រោយមក គេតែងតាំងគាត់ជា ឯកអគ្គរាជទូតអាមេរិកប្រចាំចក្រភពអង់គ្លេស ហើយក៏បានឲ្យគាត់ធ្វើជាប្រធានក្រុមហ៊ុនភូលមិន។ តែគាត់ថា គេបានប្រគល់មុខនាទីទាំងអស់នេះឲ្យគាត់ ដោយសារគាត់ជាកូនរបស់លោកអ័ប្រាហាំ លីនខិនប៉ុណ្ណោះ មិនមែនដោយសារសមត្ថភាពរបស់គាត់នោះទេ។ មិនមែនមានតែកូនជនល្បីឈ្មោះប៉ុណ្ណោះទេ ដែលជួបរឿងដែលគួរឲ្យនឿយណាយដូចនេះ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា គេមិនឲ្យតម្លៃយើង ដោយសារគេដឹងថា យើងជានរណា។ តែយើងអាចដឹងច្បាស់ថា យើងមានតម្លៃ ដោយសារព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់យើង។ សាវ័កប៉ុលបានទទួលស្គាល់ថា យើងជានរណាកាលយើងនៅរស់ក្នុងអំពើបាប…
Read article
ព្រះអង្គគង់នៅជាមួយគ្រប់ពេលវេលា
សូមអាន អេសាយ ៤៦:៤-៧ អើអញនឹងបី ហើយនឹងជួយឯងឲ្យរួចផង។ អេសាយ ៤៦:៤ បន្ទាប់ពីការវះកាត់បានទទួលបរាជ័យ វេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់អ្នកស្រីយ៉ូអាន(Joan)ថា គាត់ត្រូវធ្វើការវះកាត់ម្តងទៀត ក្នុងរយៈពេល៥សប្តាហ៍ខាងមុខ។ ពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅ ការថប់បារម្ភមានការកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង។ អ្នកស្រីយ៉ូអាន និងស្វាមីរបស់គាត់មានវ័យចាស់ហើយ ហើយក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ក៏រស់នៅឆ្ងាយពីគាត់ទៀត។ ពួកគេត្រូវបើកបរឡានទៅកាន់ទីក្រុង ដែលពួកគេមិនធ្លាប់ស្គាល់ ហើយចូលមន្ទីរពេទ្យដែលមានប្រព័ន្ធចុះឈ្មោះដ៏ស្មុគស្មាញ ហើយពួកគេត្រូវទៅទទួលការប្រឹក្សា និងការព្យាបាលពីអ្នកជំនាញម្នាក់ទៀត។ ទោះកាលៈទេសៈនេះហាក់ដូចជាពិបាកលើសលប់ ព្រះទ្រង់បានថែរក្សាពួកគេ។ ក្នុងអំឡុងពេលពួកគេធ្វើដំណើរឧបករណ៍ជីភីអេស សម្រាប់មើលផែនទីក៏បានខូច តែពួកគេបានទៅដល់មន្ទីរពេទ្យទាន់ពេលវេលា ព្រោះពួកគេមានផែនទីក្រដាស។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានប្រាជ្ញា។ នៅមន្ទីរពេទ្យ មានគ្រូគង្វាលម្នាក់បានមកអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ ហើយក៏បានជួយយកអសារពួកគេនៅពេលក្រោយទៀត នៅថ្ងៃនោះ។ ព្រះទ្រង់ប្រទានជំនួយ។ បន្ទាប់ពីការវះកាត់ហើយ អ្នកស្រីយ៉ូអានបានទទួលដំណឹងល្អពីមន្ទីរពេទ្យថា ការវះកាត់បានទទួលជោគជ័យ។ យើងមិនតែងតែទទួលបានការប្រោសឲ្យជា ឬការជួយសង្គ្រោះពីគ្រោះថ្នាក់ ឲ្យបានគ្រប់ពេលឡើយ តែព្រះអង្គស្មោះត្រង់ ហើយតែងតែគង់នៅជិតមនុស្សដែលងាយរងគ្រោះ ទោះពួកគេនៅក្មេង មានវ័យចាស់ ឬមានភាពខ្វះចន្លោះខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ។ កាលប៉ុន្មានសតវត្សរ៍មុន ពេលដែលការរស់នៅជាឈ្លើយសឹកក្នុងចក្រភពបាប៊ីឡូន បានធ្វើឲ្យប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមានការចុះខ្សោយកាន់តែខ្លាំង ហោរាអេសាយក៏បានរំឭកពួកគេថា ព្រះទ្រង់បានបីពួកគេតាំងពីពេលពួកគេចាប់កំណើត ហើយក៏នៅតែបន្តថែរក្សាពួកគេ។ គឺដូចដែលព្រះអម្ចាស់មានបន្ទូលតាមរយៈហោរាអេសាយថា “រហូតដល់ឯងចាស់ជរាផង អញនឹងបីឯង ដរាបដល់ឯងមានសក់ស គឺអញបានបង្កើត…
Read article
ហ៊ានធ្វើការល្អថ្វាយព្រះ
សូមអាន ម៉ាថាយ ១២:៩-១៤ ឯមនុស្ស តើមានដំឡៃលើសជាងចៀមអម្បាលម៉ានទៅទៀត។ ម៉ាថាយ ១២:១២ នៅថ្ងៃមួយ សិស្សថ្នាក់ទី៦ម្នាក់ បានឃើញមិត្តរួមថ្នាក់របស់នាង កំពុងអារដៃខ្លួនឯងនឹងផ្លែឡាម។ នាងបានព្យាយាមជួយគាត់ ដែលជាទង្វើដ៏ត្រឹមត្រូវ ដោយយកឡាមចេញពីគាត់ ទៅបោះចោល។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ គេមិនបានសរសើរនាងទេ តែផ្ទុយទៅវិញ សាលាដាក់ពិន័យមិនឲ្យនាងចូលសាលារយៈពេល១០ថ្ងៃ។ តើហេតុអ្វី ព្រោះគេឃើញនាងកាន់ផ្លែឡាមនោះ ជាអ្វីដែលគេបានហាមមិនឲ្យយកចូលសាលា។ ពេលគេសួរនាងថា តើនាងនឹងធ្វើដូចនេះទៀតទេ នាងក៏បានឆ្លើយថា នាងនឹងធ្វើដូចនេះទៀត ទោះគេពិន័យនាងក៏ដោយ។ ក្រោយមក គេក៏បានដឹងថា តាមពិត នាងកំពុងតែព្យាយាមជួយមិត្តរួមថ្នាក់នាង ដូចនេះ គេក៏បានលប់ចោលការពិន័យនោះ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំអំពីបញ្ហាដែលព្រះអង្គមានជាមួយពួកអ្នកដឹកនាំសាសនា ពេលដែលព្រះអង្គកំពុងបំពេញព្រះរាជកិច្ចជួយសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ ពួកផារិស៊ីបានចោទប្រកាន់ថា ការដែលព្រះយេស៊ូវបានប្រោសបុរសស្វិតដៃម្នាក់ឲ្យជា នៅថ្ងៃសាបាត គឺជាការបំពានក្រឹត្យវិន័យ។ ព្រះគ្រីស្ទក៏បានប្រាប់ពួកគេថា ព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យរាស្រ្តព្រះអង្គជួយសង្គ្រោះសត្វចៀមដែលកំពុងមានគ្រោះថ្នាក់ នៅថ្ងៃសាបាត តែមនុស្សមានដំឡៃលើសជាងចៀមអម្បាលម៉ានទៅទៀត(ម៉ាថាយ ១២:១២)។ ដោយសារព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់នៃថ្ងៃសាបាត ព្រះយេស៊ូវអាចសម្រេចថា មានការអ្វីខ្លះដែលគេអាច ឬមិនអាចធ្វើនៅថ្ងៃសាបាត(ខ.៦-៨)។ ព្រះអង្គជ្រាបថា ពួកអ្នកដឹកនាំសាសនាមុខជាខឹងមិនខាន តែព្រះអង្គនៅតែប្រោសដៃរបស់បុរសនោះឲ្យជា(ខ.១៣-១៤)។ ជួនកាល អ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទអាចត្រូវគេបៀតបៀន ដោយសារពួកគេធ្វើកិច្ចការអ្វីដែលថ្វាយព្រះកិត្តិនាមដល់ព្រះអង្គ តែព្រះអង្គនៅតែសព្វព្រះទ័យឲ្យពួកគេបន្តជួយអ្នកដទៃ។…
Read article
ទស្សនៈដែលមានព្រះជាចំណុចកណ្តាល
របៀបដែលយើងយល់អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ ជាកត្តាកំណត់របៀបដែលយើងរស់នៅ ក្នុងលោកិយនេះ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមធ្វើការបកស្រាយ អំពីសារៈសំខាន់ជាមូលដ្ឋាន នៃការស្គាល់ព្រះអម្ចាស់ ដូចដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ ក្នុងព្រះបន្ទូល។ អត្ថបទ ជំនឿរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទមានព្រះធ្វើជាចំណុចកណ្តាល។ របៀបដែលមនុស្សម្នាក់យល់អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះ ជាកត្តាកំណត់របៀបដែលគាត់រស់នៅ ពោលគឺលើសកត្តាកំណត់ផ្សេងទៀត។ ការស្គាល់ព្រះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសំខាន់បំផុត សម្រាប់ឲ្យយើងយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃផ្នែកនីមួយៗនៃជីវិតរបស់យើង។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីថា មនុស្សដែលគ្មានព្រះគ្រីស្ទ ជាមនុស្សដែលគ្មានក្តីសង្ឃឹម។ ព្រោះមនុស្សនោះបានឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ ទុក្ខលំបាក និងអាថ៌កំបាំងដ៏ស្មុគស្មាញនៃវត្តមានរបស់មនុស្សនៅលើផែនដី ដោយមិនបានយល់អំពីព្រះដែលបានយកកំណើតជាមនុស្ស។
Read article
មនុស្សខុសគ្នារួបរួមគ្នា ក្នុងព្រះយេស៊ូវ
សូមអាន កាឡាទី ៣:២៣-២៩ គ្មានសាសន៍យូដា ឬសាសន៍ក្រេក គ្មានបាវបំរើ ឬអ្នកជា គ្មានប្រុស និងស្រីទៀតទេ។ កាឡាទី ៣:២៨ លោកហ្វ្រេនស៊ីស អ៊ីវ៉ាន(Francis Evans) ជាអ្នកវិភាគផ្នែកមុខជំនួញ បានធ្វើការសិក្សាទៅលើអ្នកលក់កញ្ចប់ធានារ៉ាប់រង១២៥នាក់ ដើម្បីឲ្យបានដឹងថា មានកត្តាអ្វីខ្លះដែលបានជួយពួកគេឲ្យមានជោគជ័យក្នុងអាជីព។ អ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលនោះ សមត្ថភាពក្នុងការលក់មិនមែនជាកត្តាចម្បងឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកអ៊ីវ៉ានបានរកឃើញថា អតិថិជនជាច្រើនទំនងទិញកញ្ចប់ធានារ៉ាប់រងពីអ្នកលក់ ដែលមាននិន្នាការនយោបាយ ការអប់រំ និងសូម្បីតែកម្ពស់ដូចពួកគេ។ អ្នកជំនាញបានបកស្រាយថា ពួកគេកំពុងតែមានទំនោរទៅរកការជ្រើសរើសមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចពួកគេ។ ការមានទំនោរដូចនេះ ក៏កើតមានក្នុងផ្នែកដទៃទៀត នៃជីវិតយើងផងដែរ ដោយយើងច្រើនតែរៀបការជាមួយ ឬរាប់អានមនុស្សដែលមានលក្ខណៈស្រដៀងយើងច្រើន។ ការមានទំនោរដូចនេះជារឿងធម្មតាទេ តែអាចមានគ្រោះថ្នាក់ បើយើងមិនបានពិនិត្យមើលឲ្យបានដិតដល់។ ពីព្រោះពេលណាយើងចង់រាប់រកតែមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចយើង សង្គមអាចមានការបែកបាក់ ដោយសារការប្រកាន់ពូជសាសន៍ និន្នាការនយោបាយ និងវណ្ណៈជាដើម។ នៅសតវត្សន៍ទី១ សាសន៍យូដារាប់អានតែសាសន៍យូដា សាសន៍ក្រិករាប់អានតែសាសន៍ក្រិក ហើយអ្នកមាន និងអ្នកក្រមិនដែលរាប់អានគ្នាទេ។ តែក្នុងបទគម្ពីរ រ៉ូម ១៦:១-១៦ សាវ័កប៉ុលបានរៀបរាប់ឈ្មោះ សមាជិកពួកជំនុំ នៅទីក្រុងរ៉ូម ដែលរួមមានអ្នកស្រីព្រីស៊ីល និងលោកអ័គីឡា(ជនជាតិយូដា) លោកអេប៉ាយនេត(ជនជាតិក្រិក)…
Read article
ពន្លឺតូចៗរាប់ពាន់ផ្សំចូលគ្នា
សូមអាន អេភេសូរ ៥:៨-២០ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ។ អេភេសូរ ៥:៨ ជ្រោះជ្រៅឌីសម៉ល ខេនាន ក្នុងភាគពាយព្យនៃរដ្ឋអាឡាបាម៉ា បានទាក់ទាញភ្ញៀវទេសចរណ៍ជាច្រើន ឲ្យមកទស្សនាកម្សាន្តជារៀងរាល់ឆ្នាំ ជាពិសេសនៅខែឧសភា និងខែមិថុនា នៅពេលដែលកូនរបស់សត្វមមុងម្យ៉ាងបានញាស់ ហើយប្រែក្លាយជាដង្កូវបញ្ចេញពន្លឺ។ នៅពេលយប់ សត្វដង្កូវបញ្ចេញពន្លឺទាំងនេះបានបញ្ចេញពន្លឺពណ៌ខៀវដ៏ស្រស់ស្អាត ដោយពួកវារាប់ពាន់ក្បាលជួបជុំគ្នាបង្កើតជាពន្លឺដែលគួរឲ្យពេចពិលរមិលមើល។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីការបង្រៀនរបស់សាវ័កប៉ុល ឲ្យអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺ។ គាត់ពន្យល់ថា “កាលពីដើមអ្នករាល់គ្នាក៏ងងឹតដែរ តែឥឡូវនេះវិញ បានភ្លឺក្នុងព្រះអម្ចាស់ ដូច្នេះ ចូរដើរដូចជាមនុស្សភ្លឺចុះ”(អេភេសូរ ៥:៨)។ តែជួនកាល យើងប្រហែលជាឆ្ងល់ថា ពន្លឺដ៏តូចរបស់យើងអាចនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ ដោយរបៀបណា។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា យើងមិនត្រូវការធ្វើការតែម្នាក់ឯង ដើម្បីនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរនោះទេ។ គាត់បានហៅយើងថា “មនុស្សភ្លឺ”(ខ.៨) ហើយពន្យល់ថា យើងគួរ “នឹងទទួលចំណែកកេរ្តិ៍អាករ ក្នុងពួកបរិសុទ្ធនៅទីភ្លឺផង”(កូល៉ុស ១:១២)។ ការរស់នៅជាពន្លឺក្នុងលោកិយ គឺជាការរួបរួមគ្នា ជាកិច្ចការនៃរូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ និងកិច្ចការរបស់ពួកជំនុំ។ សាវ័កប៉ុលបានបកស្រាយកាន់តែច្បាស់ អំពីការរួបរួមគ្នានេះ ដែលត្រូវមានការថ្វាយបង្គំរួមគ្នា ដោយ“និយាយគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយបទទំនុកដំកើង ទំនុកបរិសុទ្ធ នឹងចំរៀងខាងឯវិញ្ញាណ”(អេភេសូរ ៥:១៩)។ ពេលណាយើងបាក់ទឹកចិត្ត…
Read article