ស្វែងរកកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់
តែទ្រង់ថយចេញទៅឯទីស្ងាត់ ដើម្បីអធិស្ឋានវិញ។ លូកា ៥:១៦ ក្រុងគ្រីន ប៊ែង ក្នុងភាគខាងលិចនៃរដ្ឋវើជីនា ជាសហគមន៍តូចមួយ ក្នុងតំបន់ជួរភ្នំអាផាឡាជាន ដែលមានថ្មធំៗច្រើន។ ក្រុងមួយនេះមានលក្ខណៈដូចក្រុងតូចៗរាប់សិបទៀត ក្នុងតំបន់នោះ តែខុសប្លែកខ្លាំងបំផុត នៅត្រង់ចំណុចដែលថា ប្រជាជនទាំង១៤២នាក់ ក្នុងទីក្រុងនេះ មិនមានអ៊ីនធឺណិតប្រើទេ។ មូលហេតុគឺដោយសារសេវាអ៊ីនធឺណិតវ៉ាយហ្វាយ ឬអង់តែនទូរស័ព្ទ អាចនាំឲ្យមានការរំខានដល់មន្ទីរសង្កេតមើលផ្កាយគ្រីនប៊ែង ដែលមានកែវយឺតមើលផ្កាយ ដែលតែងតែពិនិត្យមើលផ្ទៃមេឃជានិច្ច។ ហេតុនេះហើយ ក្រុងគ្រីនប៊ែងស្ថិតក្នុងចំណោមទីកន្លែងដែលមានភាពស្ងប់ស្ងាត់បំផុតខាងផ្នែកបច្ចេកវិទ្យា ក្នុងតំបន់អាមេរិកខាងជើង។ ជួនកាល ភាពស្ងប់ស្ងាត់ជាបរិយាកាលដែលអំណោយផលបំផុត ដល់ការរីកចម្រើនឈានទៅមុខ ជាពិសេស ក្នុងការប្រកបទាក់ទងរបស់យើងជាមួយព្រះអង្គ។ ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃការប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា ដោយយាងទៅកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់តែអង្គឯង ដើម្បីអធិស្ឋាន។ ក្នុងបទគម្ពីរ លូកា ៥:១៦ យើងឃើញថា “ទ្រង់ថយចេញទៅឯទីស្ងាត់ ដើម្បីអធិស្ឋាន”។ ព្រះយេស៊ូវបានអនុវត្តដូចនេះជាញឹកញាប់ ធ្វើជាគំរូដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់យើង។ បើព្រះអាទិករនៃចក្រវាល បានជ្រាបច្បាស់ថា ព្រះអង្គត្រូវប្រកបជាមួយព្រះវរបិតា នោះយើងត្រូវចំណាយពេលជាមួយព្រះអង្គច្រើនជាងអម្បាលម៉ានទៀត។ ការទៅកន្លែងស្ងប់ស្ងាត់ ដើម្បីមានភាពស្រស់ថ្លាឡើងវិញ ក្នុងព្រះវត្តមានព្រះ ជួយឲ្យយើងអាចបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដោយកម្លាំងដែលព្រះអង្គប្រទានជាថ្មី។ តើអ្នកអាចចំណាយពេលស្ងាត់ស្ងៀមជាមួយព្រះអម្ចាស់ នៅកន្លែងណាខ្លះ ក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ?—BILL CROWDER តើមានកត្តាអ្វីខ្លះ…
Read article
រង្វាន់ទាំងប្រាំយ៉ាង សម្រាប់សេចក្តីសប្បុរស
ខាងសេចក្តីខ្វះខាតរបស់ពួកបរិសុទ្ធ នោះក៏ចូរផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ ទាំងខំប្រឹងឲ្យមានសេចក្តីចៅរ៉ៅផងចុះ។ រ៉ូម ១២:១៣ តើយើងនឹងទទួលរង្វាន់អ្វី បើយើងបានទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ព្រះ និងដាក់ដង្វាយឲ្យ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត ហើយបើកទ្វារផ្ទះស្វាគមន៍គ្នាទៅវិញទៅមក និងស្វាគមន៍អ្នកក្រខ្សត់? ១) ការរងទុក្ខរបស់ពួកបរិសុទ្ធនឹងមានភាពធូរស្រាល ឬយ៉ាងហោចណាស់ មានការថយចុះ។ នេះជាអត្ថន័យនៃខគម្ពីរនេះ ដែលបានចែងថា “ខាងសេចក្តីខ្វះខាតរបស់ពួកបរិសុទ្ធ នោះក៏ចូរផ្គត់ផ្គង់ឲ្យ”។ យើងលើកបន្ទុករបស់ពួកគេ។ យើងនាំឲ្យពួកគេបាត់ស្រ្តេស។ យើងនាំឲ្យពួកគេមានក្តីសង្ឃឹមឡើង។ នោះហើយជារង្វាន់! ២) យើងបានបង្ហាញឲ្យគេឃើញក្តីសង្ឃឹមរបស់ព្រះ។ “ចូរឲ្យពន្លឺរបស់អ្នករាល់គ្នា បានភ្លឺនៅមុខមនុស្សលោកយ៉ាងនោះដែរ ដើម្បីឲ្យគេឃើញការល្អ ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ត រួចសរសើរដំកើង ដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌”(ម៉ាថាយ ៥:១៦)។ ការដាក់ដង្វាយឲ្យគេ ដោយស្ម័គ្រពីចិត្ត និងបើកទ្វារផ្ទះស្វាគមន៍គេ គឺបានបង្ហាញសិរីល្អ និងសេចក្តីល្អ និងតម្លៃរបស់ព្រះ ក្នុងជីវិតអ្នក។ មូលហេតុដែលព្រះទ្រង់ប្រទានឲ្យយើងមានលុយ និងផ្ទះ គឺដើម្បីឲ្យយើងអាចប្រើ ឲ្យគេមើលឃើញថា ពួកវាមិនមែនជារបស់យើង តែជារបស់ព្រះអង្គ។ តែព្រះអង្គជាព្រះរបស់យើង។ និងជាកំណប់ទ្រព្យរបស់យើង។ ៣) យើងក៏បានបង្ហាញចេញនូវការអរព្រះគុណព្រះ។ “ការជំនួយជួយពួកបរិសុទ្ធនេះ មិនមែនគ្រាន់តែបំពេញសេចក្តីដែលគេត្រូវការប៉ុណ្ណោះ គឺបានចំរើនឡើងជាហូរហៀរដល់ព្រះដែរ ដោយសារពាក្យគេអរព្រះគុណជាច្រើន”(២កូរិនថូស ៩:១២)។ ព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវប្រាក់កាស…
Read article
ការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ
នោះព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះបន្ទូលនឹងម៉ូសេថា ឥឡូវនេះ ឯងនឹងឃើញការដែលអញធ្វើដល់ផារ៉ោន។និក្ខមនំ ៦:១ កាលប្រទេសរបស់លោកធូន(Tun) បានរងគ្រោះដោយសារការធ្វើរដ្ឋប្រហារ ពួកទាហានក៏បានចាប់ផ្តើមធ្វើឲ្យអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ មានការភ័យស្លន់ស្លោ ហើយក៏បានសម្លាប់សត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោកធូនបានបាត់បង់មុខរបបចិញ្ចឹមជីវិត ហើយក៏បានបែកគ្នាទៅរស់នៅក្នុងប្រទេសផ្សេងគ្នា។ លោកធូនក៏បានរស់នៅក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួនអស់រយៈពេល៩ឆ្នាំ នៅឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារគាត់។ គាត់ដឹងថា ព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយគាត់ តែក្នុងអំឡុងពេលនៃការរស់នៅបែកគ្នា សមាជិកគ្រួសាររបស់គាត់ពីរនាក់បានបាត់បង់ជីវិត។ ពេលនោះ លោកធូនមានការបាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ជាយូរមកហើយ ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលគឺជាមនុស្សមួយក្រុមទៀត ដែលបានទទួលរងការកៀបសង្កត់ដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ។ ដូចនេះ ព្រះទ្រង់ក៏បានចាត់តាំងលោកម៉ូសេ ឲ្យដឹកនាំពួកគេ ចេញពីទឹកដីអេស៊ីព្ទ។ លោកម៉ូសេមានការស្ទាក់ស្ទើរនៅក្នុងការស្តាប់បង្គាប់តាមការត្រាស់ហៅនេះ។ តែពេលគាត់បានចូលទៅគាល់ស្តេចផារ៉ោន ស្តេចអង្គនេះបានកៀបសង្កត់ពួកគេកាន់តែខ្លាំង(និក្ខមនំ ៥:៦-៩)។ ស្តេចផារ៉ោនក៏បានឆ្លើយថា “តើព្រះយេហូវ៉ាជាអ្នកណាដែលអញត្រូវស្តាប់តាមទ្រង់ និងឲ្យសាសន៍អ៊ីស្រាអែលចេញទៅនោះ”(ខ.២)។ ពួកបណ្តាជនក៏បានរអ៊ូរទាំដាក់លោកម៉ូសេ ហើយលោកម៉ូសេក៏បានរអ៊ូរទាំដាក់ព្រះអម្ចាស់(ខ.២០-២៣)។ ទីបំផុត ព្រះទ្រង់ក៏បានរំដោះពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយពួកគេក៏ទទួលបានសេរីភាព តាមផ្លូវ និងពេលវេលារបស់ព្រះអង្គ។ ព្រះអង្គអាចប្រើពេលវេលាយូរ ដើម្បីបង្រៀនយើង អំពីចារិកលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ និងរៀបចំខ្លួនយើង សម្រាប់ការអ្វីដែលធំប្រសើរជាង។ លោកធូនបានប្រើពេលវេលាជាច្រើនឆ្នាំ ក្នុងជំរុំជនភៀសខ្លួន ឲ្យមានប្រយោជន៍ ដោយរៀននៅសាលាព្រះគម្ពីរញូដេលី បានសញ្ញាប័ត្រអនុបណ្ឌិត។ សព្វថ្ងៃនេះ គាត់កំពុងបម្រើព្រះ ក្នុងនាមជាគ្រូគង្វាលរបស់ជនភៀសខ្លួន។ គាត់បានចែកចាយថា តាមរយៈការរស់នៅរបស់គាត់ជាជនភៀសខ្លួន…
Read article
គ្រីស្ទបរិស័ទដែលខ្វះព្រះគុណ
ដ្បិតគឺដោយព្រះគុណ ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ …មិនមែនដោយការប្រព្រឹត្ត។ អេភេសូរ ២:៨-៩ ខណៈពេលដែលយើងធ្វើការតុបតែង សម្រាប់កម្មវីធីពិសេសនៅព្រះវិហារ ស្រ្តីដែលជាអ្នកមើលការខុសត្រូវ បានរអ៊ូរទាំថា ខ្ញុំខ្វះបទពិសោធន៍។ បន្ទាប់ពីគាត់ដើរចេញទៅបាត់ ស្រ្តីម្នាក់ទៀតក៏បានដើរមករកខ្ញុំ ហើយប្រាប់ខ្ញុំ កុំឲ្យព្រួយបារម្ភអំពីពាក្យសម្តីរបស់គាត់អី ហើយថា គាត់ជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលខ្វះព្រះគុណព្រះ។ ខ្ញុំក៏បានអស់សំណើច។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមប្រើពាក្យនេះ ចំពោះអ្នកដែលមានជម្លោះជាមួយខ្ញុំ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក ពេលខ្ញុំទៅចូលរួមថ្វាយបង្គំក្នុងព្រះវិហារដដែលនោះ ខ្ញុំក៏បានឮគេជូនដំណឹងមរណៈភាពរបស់គាត់។ លោកគ្រូគង្វាលបានចែកចាយ អំពីរបៀបដែលគាត់បានបម្រើព្រះ ដោយមិនចេញមុខមាត់ ហើយបានដាក់ដង្វាយដោយចិត្តសប្បុរសដល់អ្នកដទៃ។ ខ្ញុំក៏បានទូលសូមព្រះអង្គអត់ទោសឲ្យខ្ញុំ ដែលបានវិនិច្ឆ័យ និងនិយាយដើមគាត់ និងអ្នកដទៃទៀត កាលពីមុន ដោយគិតថា ពួកគេខ្វះព្រះគុណព្រះអង្គ។ សរុបមក ក៏ត្រូវការព្រះគុណព្រះ ដូចអ្នកជឿដទៃទៀតផងដែរ។ ក្នុងបទគម្ពីរ អេភេសូរ ជំពូក២ សាវ័កប៉ុលបានលើកឡើងថា “តាមកំណើតយើង នោះយើងជាមនុស្សជាប់ក្នុងសេចក្តីខ្ញាល់ ដូចជាមនុស្សឯទៀតដែរ”(ខ.៣)។ តែព្រះទ្រង់បានប្រទានយើងនូវអំណោយនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ ជាអំណោយដែលយើងមិនសមនឹងទទួល ហើយយើងមិនអាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីឲ្យទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះនោះឡើយ ពុំនោះទេ យើងនឹងអួតខ្លួនមិនខាន(ខ.៩)។ កាលណាយើងចុះចូលនឹងព្រះ ពីពេលមួយទៅពេលមួយ ក្នុងដំណើរជីវិតរបស់យើង ព្រះវិញ្ញាណនឹងធ្វើការ…
Read article
សេចក្តីជំនឿ ដែលជួយគ្នាទៅវិញទៅមក
រីឯចុងបំផុតនៃរបស់ទាំងអស់ នោះជិតដល់ហើយ ដូច្នេះ ចូរឲ្យមានគំនិតនឹងធឹង ហើយចាំយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋានចុះ។ ១ពេត្រុស ៤:៧ នៅខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៦៥ ក្មេងជំទង់៦នាក់ នៅក្នុងប្រទេសតុងហ្កាន បានជិះទូកក្តោងចេញពីកោះ ដែលជាស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង។ តែនៅពេលដែលខ្យល់ព្យុះបក់បោកមក នៅយប់ដំបូង ដងក្តោង និងកន្សៃរបស់ទូករបស់ពួកគេក៏បានបាក់ ធ្វើឲ្យពួកគេរសាត់អណ្ដែតអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ក្នុងសមុទ្រ ដោយគ្មានអាហារ និងទឹកបរិភោគ រហូតដល់ពេលដែលពួកគេបានទៅដល់កោះអាតា ជាកោះដែលគ្មានមនុស្សរស់នៅ។ ១៥ខែក្រោយមក គេក៏បានរកឃើញក្មេងជំទង់ទាំង៦នាក់ នៅលើកោះនោះ។ ក្មេងប្រុសទំាងនោះបានធ្វើការរួមគ្នា នៅលើកោះនោះ ដើម្បីឲ្យអាចមានជីវិតរស់ ដោយបង្កើតច្បារដំណាំតូចមួយ និងចោះប្រហោងនៅក្នុងគល់ឈើ ដើម្បីរក្សាទុកទឹកភ្លៀង ហើយថែមទាំងបង្កើតកន្លែងហាត់ប្រាណទៀតផង។ ពេលដែលពួកគេម្នាក់បានបាក់ជើង ដោយសារធ្លាក់ពីលើជ្រោះ ក្មេងដទៃទៀតក៏បានព្យាបាលជើងគាត់ ដោយប្រើមែកឈើ និងស្លឹកឈើចងអបជើងឲ្យគាត់។ ពួកគេបានដោះស្រាយបញ្ហាជម្លោះផ្សេងៗ ដោយការផ្សះផ្សាគ្នា តាមច្បាប់ដែលពួកគេបានបង្កើត ហើយថ្ងៃនីមួយៗបានចាប់ផ្តើម និងបញ្ចប់ទៅវិញ ដោយការច្រៀងសរសើរដំកើងព្រះ និងការអធិស្ឋាន។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេបានធ្វើពិធីបុណ្យសពឲ្យពួកគេនៅស្រុកកំណើត ដោយមិនបានដឹងថា ពួកគេនៅមានជីវិតនោះឡើយ។ កាលគេរកឃើញពួកគេនៅលើកោះនោះ ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញពួកគេមានសុខភាពល្អ។ ការរស់នៅជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ នៅសតវត្សរ៍ទី១ អាចនាំឲ្យមានអារម្មណ៍ឯកោផងដែរ។…
Read article
អង្គទ្រង់គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ
យើងមិនអាចបែងចែកព្រះជាចំណែកៗបានទេ។ យើងមិនអាចញែកលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ ចេញពីគ្នា ធ្វើមើលតែលក្ខណៈសម្បត្តិនីមួយៗរួមផ្សំគ្នាបង្កើតជាលក្ខណៈពេញលេញនោះទេ។ នៅថ្ងៃនេះ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) សូមលើកឡើង អំពីគោលលទ្ធិនៃភាពសាមញ្ញរបស់ព្រះ ដែលបានជួយយើងមិនឲ្យបង្កើតគំនិតយល់ខុសអំពីព្រះ។ អត្ថបទ សេចក្តីស្រឡាញ់ជាលក្ខណៈសម្បត្តិដ៏សំខាន់យ៉ាងខ្លាំងរបស់ព្រះ តែព្រះទ្រង់ជាអង្គបុគ្គលដ៏សាមញ្ញ។ មិនមែនក្នុងន័យថា យើងអាចមើលស្រាលព្រះអង្គនោះទេ តែយើងអាចយល់ថា អង្គទ្រង់មិនមានផ្នែកជាច្រើនផ្សំចូលគ្នានោះទេ។ អង្គទ្រង់ផ្ទាល់គឺជាលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ព្រះអង្គ ដូចនេះ ដើម្បីឲ្យយើងអាចយល់អំពីលក្ខណៈសម្បត្តិណាមួយរបស់ព្រះអង្គ អ្នកត្រូវតែយល់ផងដែរថា លក្ខណៈសម្បត្តិនោះមានទំនាក់ទំនង និងមានការតភ្ជាប់ជាមួយលក្ខណៈសម្បត្តិដទៃទៀតរបស់ព្រះ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ គឺជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្ប។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលមានអធិបតេយ្យភាព ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនចេះប្រែប្រួល។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ។ ព្រះដែលមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិ ដូចជាភាពយុត្តិធម៌ សេចក្តីបរិសុទ្ធ ឬអធិបតេយ្យភាព ។ល។ គឺមិនខុសពីរូបព្រះ ដែលធ្វើពីឈើ ឬថ្មនោះឡើយ។
Read article