កំឡុងពេលបុណ្យណូអែល នៅព្រះវិហាររបស់ពួកយើង។ ខ្ញុំបានមើលសមាជិកក្រុមចំរៀងជាច្រើន រៀបចំខ្លួនឈរនៅចំពោះមុខពួកជំនុំ ខណះពេលគ្រូបញ្ផារបទភ្លេងបានបើកក្រដាសបទភ្លេងនៅលើជើងទ្រពណ៌ខ្មៅមួយ។ ឧបករណ៍ ភ្លេងជាច្រើន បានចាប់ផ្តើមប្រគំឡើង អ្នកចម្រៀងក៏បានបន្លឺសម្លេងជាបទចម្រៀងយ៉ាងពិរោះ ដោយពាក្យថា “ចូរមកដល់ពេលថ្វាយបង្គំហើយ។”
ទោះបីបើខ្ញុំនឹកស្មានថា នឹងបានឮចម្រៀងសរសើរពីបុណ្យណូអែលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែញញឹម សរសើរដល់ការជ្រើសរើសបទចម្រៀង បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវផងដែរ។ កាលពីសប្តាហ៍ដំបូង ខ្ញុំបានអានបទគម្ពីរពីការ ប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងព្រះគម្ពីរលូកា កាលនោះខ្ញុំបាននឹកចាំថា នៅថ្ងៃបុណ្យណូអែលដំបូងបង្អស់ មិនមានការជប់លៀងទំនើបៗ ការឱ្យអំណោយ និងការស៊ីលៀងផ្សេងៗទេ ប៉ុន្តែ មានការថ្វាយបង្គំ។
ក្រោយពីទេវតាបានប្រកាស់ដំណឹងប្រាប់ទៅដល់ពួកអ្នកគង្វាល ពីការប្រសូតមករបស់ព្រះយេស៊ូវហើយ នោះក្រុមចម្រៀងនៃពួកទេវតា បានចាប់ផ្តើមបន្លឺឡើងជាបទសរសើរដល់ព្រះដោយច្រៀងថា “សួរស្តីដល់ព្រះ នៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត!”(លូកា 2:13-14)។ ពួកអ្នកគង្វាលបានឆ្លើយតប ដោយការរត់សំដៅទៅភូមិបេថ្លិហឹម ជាកន្លែងដែលពួកគេបានជួបព្រះអង្គដែលទើបនឹងប្រសូតមកផ្ទុំនៅក្នុងស្នូតសត្វក្នុងក្រោលសត្វ។ ពួកគេក៏បានវិលមកកន្លែងពួកគេវិញ “ទាំងសរសើរដំកើងដល់ព្រះ ដោយព្រោះគ្រប់ទាំងការដែលគេបានឮ ហើយឃើញនោះ ដូចជា ទេវតាបានប្រាប់មក”(ខ.20)។ ចូលមក ជួបជាមួយព្រះរាជបុត្រា ដោយមុខទល់នឹងមុខដោយបាននឹកចាំថា ពួកអ្នកគង្វាលថ្វាយបង្គំព្រះវបិតា។
ចូរពិចារណាមើលពីការឆ្លើយតបរបស់អ្នក ចំពោះការយាងមកផែនដីរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅសព្វថ្ងៃនេះ ។
តើមានកន្លែងសំរាប់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ដើម្បីអបអរសាទរចំពោះការប្រសូតរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? —Jennifer Benson Schuldt
