មានសោកនាដកម្ម ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយបានកើតឡើង ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តនៃសហរដ្ឋអាមេរិក ពេលដែលកុលសម្ព័ន្ធដើមរបស់អាមេរិករាប់ពាន់នាក់ ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកបង្ខំឲ្យចាកចេញពីទីលំនៅក្នុងដើមសតវត្សរ៍ទី១៩។ កាលពីមុន ពួកកុលសម្ព័ន្ធដើមរបស់អាមេរិកទាំងនោះ បានចុះសន្ធិសញ្ញា និងបានជួយធ្វើសង្គ្រាមជាមួយពួកជនជាតិស្បែកសរ ដែលកំពុងមានចំនួនប្រជាជនកើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស ប៉ុន្តែ ក្រោយមក ពួកគេបែរជាត្រូវពួកស្បែកសរបណ្តេញចេញពីទឹកដីបុព្វបុរសរបស់ពួកគេទៅវិញ។ ក្នុងរដូវរងា នៃឆ្នាំ១៨៣៨ គេបានបង្ខំពួកកុលសម្ព័ន្ធ ចេរូគី(Cherokee) រាប់ពាន់នាក់ ឲ្យដើរជាក្រុម ក្នុងដំណើរដ៏សាហាវព្រៃផ្សៃ ដែលមានចម្ងាយជាង ១៦០០ គីឡូម៉ែត្រ ឆ្ពោះទៅទិសខាងលិច ដែលក្រោយមក គេក៏បានហៅព្រឹត្តិការណ៍នេះថា “ផ្លូវនៃទឹកភ្នែក”។ អំពើអយុត្តិធម៌នេះ បានបណ្តាលឲ្យមនុស្សរាប់ពាន់នាក់បាត់បង់ជីវិត ដែលក្នុងចំណោមនោះ មានពួកគេជាច្រើននាក់មានសម្លៀកបំពាក់ ស្បែកជើង ឬស្បៀងអាហារតែបន្តិចបន្តួច ឬពុំមានទាល់តែសោះ សម្រាប់ការធ្វើដំណើរក្នុងរដូវរងារដ៏វេទនាដូចនោះ។
ពិភពលោកយើងសព្វថ្ងៃ នៅតែបន្តមានពេញទៅដោយ ភាពអយុត្តិធម៌ ទុក្ខវេទនា និងការជាច្រើនទៀត ដែលធ្វើឲ្យយើងឈឺក្បាល។ ហើយមានមនុស្សជាច្រើន បានមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតរបស់ខ្លួនប្រៀបបាននឹងការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនៃទឹកភ្នែក គឺទឹកភ្នែកដែលស្រក់ ដោយគ្មាននរណាដឹង ហើយការសោកសង្រេងដែលគ្មានការកម្សាន្តចិត្ត។ ប៉ុន្តែ សូមចាំថា ព្រះអម្ចាស់នៃយើងទ្រង់ទតឃើញយើងស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងកម្សាន្តចិត្តដែលនឿយព្រួយរបស់យើង(២កូរិនថូស ១:៣-៥)។ ទ្រង់ក៏បានប្រកាសអំពីសេចក្តីសង្ឃឹម សម្រាប់ពេលអនាគត ដែលនឹងមិនប្រឡាក់ដោយអំពើបាប ឬភាពអយុត្តិធម៌ឡើយ។ នៅថ្ងៃនោះ និងនៅទីនោះ “ព្រះទ្រង់នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែក ពីភ្នែកគេចេញ និងគ្មានសេចក្តីស្លាប់ ឬសេចក្តីសោកសង្រេង ឬសេចក្តីយំទួញ ឬទុក្ខលំបាកណាទៀតឡើយ ដ្បិតសេចក្តីមុនទាំងប៉ុន្មាន បានកន្លងបាត់ទៅហើយ”(វិវរណៈ ២១:៤)។
ព្រះដែលប្រទានសេរីភាព ឲ្យរួចពីទឹកភ្នែក នៅពេលអនាគត គឺមានតែទ្រង់ទេ ដែលអាចកម្សាន្តចិត្ត ពេលយើងកំពុងសម្រក់ទឹកភ្នែក នៅពេលនេះ។—Bill Crowder
