2015

You are here:

Home
2015

ផែនដីរបស់ព្រះបិតានៃយើង

MarchBy Marvin Williams 26/03/2015

កាលអាមេនដា បេណាវីឌ(Amanda Benavides) រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភញឡូម៉ា ណាហ្សារីន ក្នុងក្រុងសេនឌីហ្គូ ក្នុងឆ្នាំទី២ នៅក្រុងសាន់ឌីអេហ្គុ រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា នាងបានចាប់ផ្តើមគិតសារឡើងវិញ អំពីភារៈកិច្ចរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលព្រះបានប្រទាន ឲ្យមើលថែរផែនដីនេះ។ ពេលអាមេនដាធំដឹងក្តីឡើង នាងគិតថា ការយល់ដឹងអំពីបរិស្ថាននៅជុំវិញខ្លួននាង គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការគិតរបស់នាងក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ពេលដែលនាងបានទទួលការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យគិតពិចារណាអំពីតួនាទីរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ក្នុងការមើលថែភពផែនដីនេះ ជាពិសេស ពេលដែលនាងដឹងថា ការមើលថែរផែនដីនេះ មានការទាក់ទងនឹងការឈោងចាប់មនុស្សដែលមានសេចក្តីត្រូវការខ្លាំងបំផុត។ ការមើលថែរផែនដីដ៏ស្រស់បំព្រង ដែលព្រះបានប្រទានមកយើង និងការមើលថែមនុស្ស នៅក្នុងផែនដី ជាការបង្ហាញពីការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះ ហើយការនេះក៏ផ្អែកលើគោលការណ៍ពីរយ៉ាងរបស់ព្រះគម្ពីរ។ តាមគោលការណ៍ទីមួយ ផែនដីជារបស់ព្រះអម្ចាស់ (ទំនុកដំកើង ២៤:១-២)។ អ្នកនិពន្ធទំនុកដំកើងលើកដំកើងស្នាព្រះហស្ត និងសរសើរដំកើងការដែលទ្រង់ជាម្ចាស់នៃផែនដី។ ព្រះអង្គជាម្ចាស់លើស្ថានសួគ៌ ផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ។ ព្រះអង្គបានបង្កើតរបស់ទាំងនោះមក ហើយគ្រប់គ្រងលើទាំងអស់(៩៣:១-២) ហើយព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះស្នាព្រះហស្តទ្រង់(ម៉ាថាយ ៦:២៦-៣០)។ តាមគោលការណ៍ទីពីរ ព្រះទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើង មានការទទួលខុសត្រូវ ចំពោះសុខុមាលភាពនៃផែនដី (លោកុប្បត្តិ ១:២៦-២៨)។ ការនេះរាប់បញ្ចូលការឲ្យតម្លៃ និងការថែរក្សាចំពោះធម្មជាតិ (លេវីវិន័យ ២៥:២-៥,១១;…

Read article

មានបន្ទុកធ្ងន់ពេក

MarchBy Cindy Hesskasper 25/03/2015

ពេលដែលខ្ញុំបញ្ឆេះរថយន្ត នាព្រឹកព្រលឹមថ្ងៃមួយ ពេលដែលមេឃនៅងងឹតនៅឡើយ ខ្ញុំកត់សម្គាល់ឃើញថា ភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពលោតឡើង នៅលើតាបឡូរបស់ឡាន។ ខ្ញុំបានដាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ហើយ តែហេតុអ្វីបានជាវា នៅតែចេញសញ្ញាដូចនេះទៀត។ ខ្ញុំក៏ពិនិត្យមើលទ្វារ ដោយបើក ហើយបិទវាម្តងទៀតឲ្យជាប់។ ខ្ញុំពាក់ខ្សែក្រវាត់សុវត្ថិភាពសាឡើងវិញ។ តែភ្លើងសញ្ញានៅតែលោតឡើងដដែល។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ខ្ញុំក៏បានដឹងពីមូលហេតុ ពេលដែលខ្ញុំលើកកាបូបរបស់ខ្ញុំឡើង ចេញពីកៅអីអង្គុយ ដែលនៅខាងស្តាំដៃខ្ញុំ ឲ្យផុតខ្ពស់បន្តិច រំពេចនោះ ភ្លើងសញ្ញានោះក៏រលត់ទៅវីញ។ ដូចនេះ ខ្ញុំក៏សន្និដ្ឋានថា ទម្ងន់របស់ទូរស័ព្ទដៃ នំប៉័ង៣ដុំ សៀវភៅគ្របរឹងមួយក្បាល និងអាហារថ្ងៃត្រង់របស់ខ្ញុំដែលបានដាក់ក្នុងកាបូបធំនោះ មានទម្ងន់សរុបស្មើនឹងទម្ងន់ខ្លួនរបស់អ្នកដំណើរដ៏តូចល្អិតម្នាក់។ ហេតុនេះហើយបានជាចេញភ្លើងសញ្ញាខ្សែក្រវ៉ាត់សុវត្ថិភាពយ៉ាងដូចនេះ។ ខ្ញុំមិនពិបាកនឹងរើបន្ទុក ចេញពីក្នុងការបូបឥវ៉ាន់នោះ ឡើង ប៉ុន្តែ ក្នុងជីវិតយើង មានបន្ទុកខ្លះមិនងាយស្រួល នឹងឲ្យយើងដកចេញ ដូចនេះឡើយ។ បន្ទុកធ្ងន់នៃជីវិតជាប់ទាក់ទងនឹងទម្ងន់របស់ព្រះវិញ្ញាណយើង។ ព្រះយេស៊ូវបានអញ្ជើញយើងម្នាក់ៗ ឲ្យផ្ទេរបន្ទុកគ្រប់យ៉ាងដល់ទ្រង់ ទោះបីជាបន្ទុកនោះធ្វើឲ្យយើងងើបមិនរួច ដូចជាសេចក្តីកំហុស ដែលធ្វើឲ្យស្តេចដាវីឌមានទុក្ខអំពុល (ទំនុកដំកើង ៣២:១-៦) ឬដូចជាការភ័យខ្លាច ដែលលោកពេត្រុសធ្លាប់មាន(ម៉ាថាយ ២៦:២០-៣៥) ឬក៏ជាការសង្ស័យ ដែលលោកថូម៉ាសមានចំពោះព្រះយេស៊ូវ(យ៉ូហាន…

Read article

ឱក្តីស្រឡាញ់ដែលមិនបោះបង់ចោលខ្ញុំ

MarchBy Joe Stowell 24/03/2015

សេចក្តីស្រឡាញ់ គឺជាចំនុចស្នូលនៃទំនាក់ទំនងដែលជោគជ័យ។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយើងយ៉ាងច្បាស់ថា យើងត្រូវរស់នៅជាមនុស្ស ដែលមានសេចក្តីស្រឡាញ់ គឺស្រឡាញ់ព្រះអស់ពីដួងចិត្ត និងស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចជាខ្លួនឯង ព្រមទាំងស្រឡាញ់សត្រូវផងដែរ។ ប៉ុន្តែ យើងពិបាកស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ពេលដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេមិនស្រឡាញ់យើង។ សម្រាប់កុមារ ឬប្តីប្រពន្ធដែលមិនបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ ពីឪពុកម្តាយ ឬពីប្តីប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ហើយឪពុកម្តាយដែលកំពុងរស់នៅដាច់ឆ្ងាយ ពីកូនៗខ្លួន ពួកគេសុទ្ធតែយល់ អំពីការឈឺចាប់ក្នុងចិត្ត ដោយសារការរស់នៅដែលខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់។ ដូច្នេះ អ្នកដែលកំពុងត្រូវការសេចក្តីស្រឡាញ់ពីអ្នកដទៃ អាចមានអំណរឡើង ពេលដែលបានដឹងថា ព្រះបានស្រឡាញ់ពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ ចូរគិតពិចារណា អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញមក នៅលើឈើឆ្កាង សម្រាប់យើងរាល់គ្នា។ ចូរជញ្ជឹងគិត អំពីការពិតដែលថា ប្រសិនបើអ្នកទុកចិត្តលើព្រះអង្គ នោះសេចក្តីស្រឡាញ់ព្រះអង្គគ្របដណ្តប់កំហុស និងបរាជ័យរបស់យើង ហើយអ្នកបានទទួលការគ្របដណ្តប់ ដោយសេចក្តីសុចរិតដ៏គ្រប់លក្ខណ៍របស់ទ្រង់(រ៉ូម ៣:២២-២៤)។ ចូរពិចារណាអំពីសេចក្តីពិតដែលចែងថា គ្មានអ្វីមួយអាចបំបែកយើងចេញពីក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះឡើយ(៨:៣៩)។ ចូរឱបក្រសោបយកផែនការនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានសម្រាប់អនាគតរបស់យើង ដែលនឹងឲ្យយើងបានទទួលនូវសេចក្តីស្រឡាញ់អស់កល្បជានិច្ច(យ៉ូហាន ៣:១៦)។ នៅពេលលោកយ៉ូហានប្រាប់យើងថា “ចូរស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក” នោះគាត់ក៏បានហៅយើងថា “ពួកស្ងួនភ្ងា” ផងដែរ(១យ៉ូហាន ៤:១១ និង ៣:១-២)។ ពេលណាយើងដឹងថា ព្រះស្រឡាញ់យើងខ្លាំងប៉ុណ្ណាហើយ…

Read article

ក្តីសង្ឃឹមគឺសម្រាប់

MarchBy Bill Crowder 23/03/2015

ទោះ បីជាខ្ញុំព្យាយាមទប់ខ្លួន មិនឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការអ្វីដែលកើតមានឡើង នៅពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏មានពេលមួយ ខ្ញុំមានការហួសចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ពេលដែលបានឃើញពាក្យដែលគេបោះពុម្ភនៅលើអាវយឺតរបស់ស្រ្តីមា្នក់ ដែលដើរកាត់មុខខ្ញុំនៅផ្សារទំនើបមួយ។ អាវយឺតរបស់នាង មានពាក្យសរសេរធំៗពីលើថា “សេចក្តីសង្ឃឹម គឺសម្រាប់មនុស្សភ្លើប៉ុណ្ណោះ”។ ជាការពិតណាស់ ការដែលយើងឆាប់ទុកចិត្តគេពេក អាចជាការល្ងង់ខ្លៅ និងងាយនាំឲ្យមានគ្រោះថ្នាក់។ ការខកចិត្ត និងការឈឺចិត្ត អាចកើតចេញពីការមានគំនិតវិជ្ជមានពេក ដោយមិនសមហេតុផល។ ប៉ុន្តែ ការដែលយើងមិនព្រមឲ្យខ្លួនយើងមានក្តីសង្ឃឹម នឹងនាំឲ្យយើងមានទុក្ខព្រួយ ហើយមានការយល់ខុសអំពីជីវិត។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងព្រះអម្ចាស់ មានលក្ខណៈពិសេស ព្រោះជាការទុកចិត្តលើព្រះ និងទុកចិត្តលើកិច្ចការដែលទ្រង់កំពុងធ្វើ ក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងជីវិតយើង។ នោះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នា ពិតជាត្រូវការនោះ។ អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីហេព្រើរបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ អំពីសារសំខាន់នៃសេចក្តីសង្ឃឹម យ៉ាងដូចនេះថា “ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់ តាមសេចក្តីបន្ទាល់របស់សេចក្តីសង្ឃឹមនោះឥតរវើរវាយ ដ្បិតព្រះដែលបានសន្យានោះ ទ្រង់ស្មោះត្រង់”(ហេព្រើរ ១០:២៣)។ ការមានសេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះ មិនមែនជារឿងល្ងង់ខ្លៅនោះទេ ពីព្រោះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏រឹងមាំ។ យើងរាល់គ្នាកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្តីសង្ឃឹម ដែលយើងបានទទួលក្នុងអង្គព្រះគ្រីស្ទ ព្រោះព្រះទ្រង់ស្មោះត្រង់។ យើងអាចទុកចិត្តលើព្រះអង្គ ក្នុងគ្រប់រឿងរ៉ាវទាំងអស់ មិនថាយើងប្រឈមមុននឹងបញ្ហាអ្វីក៏ដោយ ទាំងក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន និងជារៀងរហូតតទៅ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង មានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងលក្ខណៈសម្បត្តិនៃភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះ ដែលបានស្រឡាញ់យើងដោយក្តីស្រឡាញ់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច។…

Read article

ចូររត់ដើម្បីទទួលបានរង្វាន់

MarchBy Dennis Fisher 22/03/2015

ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ក្នុងខែមិនា ការណាំងរទេះ តាមផ្លូវលំ អ៊ីឌីតារ៉ត(Iditarod) តែងតែប្រារព្ធឡើង នៅរដ្ឋអាឡាស្កា។ នៅក្នុងការប្រកួតនោះ សត្វឆ្កែទាំងហ្វូងដែលអូសរទេះ និងអ្នកបររទេះ ត្រូវបានគេហៅថា “មូស័រ” ហើយពួកគេត្រូវប្រណាំង ក្នុងចម្ងាយផ្លូវជាង ១៦០០គីឡូម៉ែត្រ ចាប់ពីក្រុងអេនខូរីច(Anchorage)ទៅក្រុងណូម(Mome)។ ក្រុមដែលចូលរួមប្រកួតទាំងអស់ នឹងត្រូវឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេល ពី៨ទៅ១៥ថ្ងៃ។ កាលពីឆ្នាំ២០១១ លោកចន បេឃ័រ(John Baker) បានបំបែកឯកត្តកម្មថ្មីមួយ ដោយឆ្លងកាត់ចម្ងាយផ្លូវនេះ ក្នុងរយៈពេលត្រឹមតែ៨ថ្ងៃ ១៩ម៉ោង ៤៦នាទី និង៣៩វិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ការនេះសបញ្ជាក់ថា ការធ្វើការជាក្រុម រវាងហ្វូងឆ្កែអូសរទេះ និងសត្វឆ្កែ ពិតជាគួរឲ្យកត់សំគាល់ណាស់ ហើយអ្នកចូលរួមការប្រកួត សុទ្ធតែខំប្រឹងប្រែង ដោយផ្តោតទៅលើការដណ្តើមយកជ័យជម្នះឲ្យបាន។ អ្នកឈ្នះលេខ១ទទួលរង្វាន់ជាទឹកប្រាក់ និងបានរថយន្តភីកអាប់ថ្មីមួយគ្រឿង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគេមានការទ្រាំទ្រនឹងអាកាសធាតុដ៏អាក្រក់ នោះការកោតសរសើរ និងរង្វាន់ដែលគេទទួលបាន ហាក់បីដូចជាមិនសំខាន់ និងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ សាវ័កប៉ុលក៏មានការយល់ដឹង អំពីភាពរំភើបរីករាយដែលមានក្នុងការប្រណាំងផងដែរ គ្រាន់តែគាត់បាននិយាយ អំពីការប្រណាំងនេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីរង្វាន់ដ៏អស្ចារ្យអស់កល្បជានិច្ចវិញ។ លោកប៉ុលបានសរសេរថា “ហើយអស់អ្នកដែលតយុទ្ធគ្នា គេខំសង្កត់ចិត្តគ្រប់ជំពូក គឺធ្វើដូច្នេះដើម្បីឲ្យបានតែភួងជ័យដែលត្រូវពុករលួយ…

Read article

រស់នៅឲ្យមានប្រយោជន៍អស់កល្ប

MarchBy Marvin Williams 21/03/2015

លោកស្ទីវ ចប(Steve Job) ជាសហស្ថាបនិកនៃក្រុមហ៊ុនអេបផល។ ពេលដែលគាត់កំពុងតយុទ្ធនឹងជម្ងឺមហារីកប្រចាំកាយ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “ការដែលខ្ញុំចាំថា ខ្ញុំនឹងស្លាប់ ក្នុងពេលដ៏ខ្លីខាងមុននេះ ជាគន្លឹះមួយដ៏សំខាន់បំផុត ដែលខ្ញុំបានជួប ដែលនឹងជួយឲ្យខ្ញុំ ធ្វើការសម្រេចចិត្តដ៏ធំ ក្នុងជីវិត។ ព្រោះថាអ្វីៗទាំងអស់ ដែលមានដូចជា ការរំពឹងចង់បានតែសម្បកក្រៅ មោទនភាពទាំងអស់ ទាំងការភ័យខ្លាច ការអាម៉ាស ក៏ដូចជាការខ្លាចបរាជ័យ របស់ទាំងអស់នេះនឹងរលាយបាត់អស់ ពេលដែលយើងស្លាប់ទៅ ដោយបន្សល់ទុក តែរបស់អ្វីដែលពិតជាសំខាន់ប៉ុណ្ណោះ”។ ត្រង់ចំណុចនេះ ការឈឺចាប់របស់គាត់ បានជះឥទ្ធិពលមកលើការសម្រេចចិត្តរបស់គាត់។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់សាវ័កពេត្រុសវិញ គាត់ចង់លើកទឹកចិត្តអ្នកអានសំបុត្ររបស់គាត់ ឲ្យប្រើការឈឺចាប់ដើម្បីធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ពួកគេ មានប្រយោជន៍អស់កល្បជានិច្ច។ ហើយគាត់ចង់ឲ្យការរងទុក្ខ និងការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តពួកគេ ឲ្យទទួលយកសង្គ្រាមខាងវិញ្ញាណ និងការបៀតបៀន កើតចេញពីការប្រកាសព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ។ ដោយសារតែពួកគេស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូវ នោះការឈឺចាប់ក្លាយជារឿងធម្មតា។ ការរងទុក្ខរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង គឺជាការលើកទឹកចិត្ត ឲ្យបោះចោលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា ដែលពេញដោយអំពើបាប ហើយព្រមស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះវិញ(១ពេត្រុស ៤:១-២)។ បើពួកគេចង់ឲ្យជីវិតខ្លួន មានប្រយោជន៍អស់កល្បជានិច្ច នោះពួកគេត្រូវឈប់ដេញតាមការសប្បាយ នៃលោកិយដែលមានតែបណ្តោះអាសន្ន ហើយត្រូវព្រមរស់នៅ ឲ្យគាប់ព្រះហប្ញទ័យព្រះវិញ។ ការនឹកចាំថា ព្រះយេស៊ូវបានរងទុក្ខ…

Read article

ការគិតអំពីទឹកភ្លៀង

MarchBy Julie Ackerman Link 20/03/2015

ពេលភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង ធ្វើឲ្យខូចផ្ការកណ្តឹង ដែលខ្ញុំទើបនឹងដាំថ្មីៗ ខ្ញុំមានការសោកស្តាយចំពោះផ្ការទាំងនោះណាស់។ ខ្ញុំចង់យកវាមកទុកនៅខាងក្នុង កុំឲ្យត្រូវភ្លៀងខ្យល់។ ពេលភ្លៀងរាំង ខ្ញុំឃើញផ្ការទាំងនោះឱនក្បាលទៅរកដី ដោយសារទឹកភ្លៀងសង្កត់លើវា។ មើលទៅពួកវា ហាក់ដូចជាមានការពិបាកចិត្ត ហើយទន់ខ្សោយផង។ ប៉ុន្តែ ពីរបីម៉ោងក្រោយមក ពួកវាក៏ងើបឡើងលើវិញ។ នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ពួកវាឈរត្រង់ខ្លួន យ៉ាងមាំមួន ដូចដើម។ នេះពិតជាការប្រែប្រួលដ៏អស្ចារ្យមែន។ បន្ទាប់ពីទឹកភ្លៀងធ្លាក់ មកត្រូវចំក្បាលវាយ៉ាងដំណំ ហើយក៏ធ្វើឲ្យស្លឹករបស់វាទទឹកកប់ដីទៀត ទងរបស់វា នៅតែជួយឲ្យវាមានកម្លាំងឡើង ហើយឈរត្រង់វិញ។ ដោយសារតែខ្ញុំចូលចិត្តពន្លឺព្រះអាទិត្យ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ ពេលណាមានភ្លៀងមកបំផ្លាញដើមផ្ការ ដែលខ្ញុំដាំខាងក្រៅ។ ប៉ុន្តែ ទឹកភ្លៀងគឺជាព្រះពរ សម្រាប់អ្នកដែលកំពុងជួបភាពរាំងស្ងួត។ ទឹកភ្លៀងស្រោចស្រប់ផែនដី សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សសុចរិត និងទុច្ចរិតផងដែរ (ម៉ាថាយ ៥:៤៥)។ ទោះបីជាព្យុះជីវិតបក់បោកយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើឲ្យយើងស្ទើរដួលក៏ដោយ ក៏ “ទឹកភ្លៀង” មិនមែនជាសត្រូវរបស់យើងទេ។ ព្រះនៃយើងដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យភ្លៀង ជួយឲ្យយើងកាន់តែមានភាពរឹងមាំ។ ទ្រង់ប្រើទឹកស្រោចលើយើងពីខាងក្រៅ ដើម្បីស្អាងផ្នែកខាងក្នុងរបស់យើង ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈរយ៉ាងមាំមួន។–Julie Ackerman Link

Read article

ធ្វើអ្វីដែលសំខាន់មុនគេ

MarchBy David H. Roper 19/03/2015

ពេលដែលសារ៉ា ចៅស្រីរបស់ខ្ញុំនៅពីក្មេង នាងបានប្រាប់ថា ពេលនាងធំឡើង នាងចង់ធ្វើជាគ្រូបង្វឹកកីឡាបាល់បោះ ដូចជាឪពុករបស់នាងដែរ។ នាងបានប្រាប់ទៀតថា នាងមិនទាន់អាចធ្វើជាគ្រូបង្វឹកបានទេ ព្រោះមុនដំបូង នាងត្រូវក្លាយជាកីឡាករសិន ហើយកីឡាករត្រូវចេះចងខ្សែរស្បែកជើង តែនាងមិនទាន់ចេះចងខ្សែរស្បែកជើង របស់នាងទេ។ តាមធម្មតា យើងនិយាយថា យើងត្រូវធ្វើអ្វីដែលសំខាន់បំផុត មុនគេ។ ហើយកិច្ចការទីមួយសំខាន់បំផុត នៅក្នុងជីវិតយើង គឺការស្គាល់ព្រះ ហើយអរសប្បាយក្នុងទ្រង់។ ការទទួលស្គាល់ និងការស្គាល់ព្រះ ជួយឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្ស ដែលព្រះសព្វព្រះទ័យ។ គឺដូចដែលស្តេចដាវីឌ បានទូន្មានសាឡូម៉ូន ដែលជាបុត្រាទ្រង់ថា “ចូរឲ្យឯងបានស្គាល់ព្រះនៃឪពុកឯងចុះ ព្រមទាំងប្រតិបត្តិតាមទ្រង់ ដោយអស់ពីចិត្ត ហើយស្មោះស្ម័គ្រផង” (១របាក្សត្រ ២៨:៩)។ ចូរយើងចាំថា មនុស្សអាចស្គាល់ព្រះបាន។ ព្រះអង្គជាអង្គបុគ្គល មិនមែនជាទ្រឹស្តីហេតុផល ឬទេវសាស្ត្រនោះទេ។ ទ្រង់ចេះគិត មានឆន្ទៈ មានអំណរ អារម្មណ៍ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងមានបំណង ដូចមនុស្សទូទៅដែរ។ លោកអេ ដាប់បលយូ តូហ្ស័រ(A.W. Tozer) បានសរសេរថា “ទ្រង់ជាអង្គបុគ្គលម្នាក់ ហើយយើងអាចស្គាល់ទ្រង់បាន តាមរយៈការប្រកបជិតស្និទ្ធកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ គឺនៅខណៈពេលដែលយើងត្រៀមចិត្តរបស់យើង…

Read article

មិនអាចធ្វើគ្រប់ការទាំងអស់បានទេ

MarchBy Dave Branon 18/03/2015

អេលីណា(Eliana) ជាក្មេងស្រីអាយុ៤ឆ្នាំម្នាក់ ដែល កំពុងតែជួយម្តាយរបស់នាង រៀបចំរបស់របរនាង នៅកន្លែងដើមវិញ មុនពេលចូលគេង។ ពេលដែលម្តាយនាង ប្រាប់ឲ្យយកខោអាវទុកដាក់កន្លែងដើមវិញ នាងគិតថា ម្តាយនាងបានឲ្យនាងធ្វើការច្រើនពេកហើយ។ បានជានាងបែរក្រោយ ហើយច្រត់ចង្កេះ រួចប្រាប់ម្តាយនាងថា “ម៉ាក់ឲ្យខ្ញុំធ្វើអីច្រើនណាស់”។ តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះ ចំពោះកិច្ចការដែលព្រះបានត្រាស់ហៅឲ្យអ្នកធ្វើឬទេ? វាជារឿងធម្មតាទេ ដែលយើងមានអារម្មណ៍ថា យើងមានបន្ទុកធ្ងន់ពេក នៅក្នុងការរួមចំណែកការងារព្រះវិហារ ការធ្វើបន្ទាល់ និងការរកស៊ីចិញ្ចឹមគ្រួសារជាដើម។ យើងប្រហែលជាដកដង្ហើមធំ ហើយអធិស្ឋានថា“ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំមិនអាចធ្វើការច្រើនពេកបានទេ”។ ប៉ុន្តែ សេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះ បានបង្ហាញថា ព្រះអង្គមិនមានការរំពឹងហួសហេតុឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ចំពោះការដែលយើងទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ ទ្រង់បានបង្រៀនយើងថា “ខាងឯពួកអ្នករាល់គ្នា នោះខំឲ្យនៅជាមេត្រីនឹងមនុស្សទាំងអស់ចុះ បើសិនជាបាន”(រ៉ូម ១២:១៨)។ ព្រះទ្រង់ជ្រាបថា សមត្ថភាពយើងមានកំណត់។ ម្យ៉ាងទៀតទ្រង់បង្រៀនថា “ការអ្វីដែលត្រូវធ្វើក៏ដោយ ចូរធ្វើឲ្យអស់ពីចិត្ត ទុកដូចជាធ្វើថ្វាយដល់ព្រះអម្ចាស់ មិនមែនដល់មនុស្សទេ”(កូល៉ុស ៣:២៣)។ ព្រះអង្គមិនបានប្រាប់យើង ឲ្យធ្វើខ្លួនឯង ឲ្យមានភាពល្អឥតខ្ចោះ ដែលអ្នកដទៃនឹងសរសើរយើងនោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងលើកព្រះកិត្តិនាមទ្រង់ ក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលយើងធ្វើ។ ជាងនេះទៅទៀត “ចូរឲ្យគ្រប់គ្នាល្បងលការដែលធ្វើរៀងៗខ្លួន នោះនឹងមានសេចក្តីអំនួតចំពោះតែខ្លួនឯង…

Read article

តើនរណាជាចៅហ្វាយ លើបបូរមាត់ខ្ញុំ?

MarchBy David C. McCasland 17/03/2015

ភាពខុសគ្នារវាងការនិយាយសរសើរ និងការនិយាយបញ្ចូរ ស្ថិតនៅត្រង់ចេតនារបស់អ្នកសរសើរ។ ការនិយាយសរសើរ គឺជាការឲ្យតម្លៃដ៏ពិត សម្រាប់គុណសម្បត្តិ ឬសកម្មភាពរបស់បុគ្គលណាម្នាក់។ តែតាមធម្មតាគោលបំណងរបស់អ្នកនិយាយបញ្ចូរ គឺដើម្បីបំពេញប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដោយខំយកចិត្តយកថ្លើមអ្នក ដែលខ្លួនបញ្ចូរនោះ។ ការនិយាយសរសើរ ជាការព្យាយាមលើកទឹកចិត្ត តែការបញ្ចូរ ជាការប៉ុនប៉ងទាញយកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ ក្នុងទំនុកដំកើងជំពូក១២ ស្តេចដាវីឌបានទួញសោកចំពោះសង្គម ដែលអ្នកគោរពប្រណិបតន៍ព្រះ និងមនុស្សស្មោះត្រង់ ត្រូវបាត់ខ្លួនម្តងមួយៗ ហើយត្រូវជំនួសដោយពួកមនុស្សបោកបញ្ឆោត ដែល “ពោលដោយបបូរមាត់បញ្ចើច ហើយដោយមានចិត្តពីរ”(ខ.២)។ ពួកគេនិយាយថា “យើងនឹងឈ្នះដោយអណ្តាត បបូរមាត់យើង ស្រេចនៅយើងទេតើ តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើយើង?”(ខ.៤)។ សំណួរដែលថា “តើអ្នកណាជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់យើង?” ជាសំណួរដ៏ល្អមួយ ដែលយើងត្រូវសួរខ្លួនយើង ជាពិសេស ពេលដែលការល្បួងនាំឲ្យយើងនិយាយសរសើរអ្នកដទៃ ដោយមិនស្មោះត្រង់ ដើម្បីឲ្យបានអ្វីមួយពីអ្នកនោះជាដើម។ បើខ្ញុំជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់របស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចនិយាយអ្វីក៏បានតាមចិត្ត។ តែបើព្រះអម្ចាស់ជាចៅហ្វាយលើបបូរមាត់ខ្ញុំវិញ នោះពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំនិយាយ បានឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីព្រះបន្ទូលទ្រង់ ដែលជាពាក្យសម្តីសុទ្ធស្អាតទាំងអស់ គឺដូចប្រាក់ដែលគេសាកក្នុងបាវធ្វើពីដី ហើយបានសំរងអស់៧ដងផង” (ខ.៦)។ វិធីល្អបំផុត ដើម្បីបង្ហាញថា អ្នកណាជាម្ចាស់លើបបូរមាត់យើង នោះប្រហែលជាត្រូវឲ្យយើងចាប់ផ្តើមថ្ងៃនីមួយៗ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ស្តេចដាវីឌ ក្នុងទំនុកដំកើងថា “សូមឲ្យពាក្យសម្តីដែលចេញពីមាត់ទូលបង្គំ និងការរំពឹងគិតក្នុងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ…

Read article

2015

នំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ - Daily Manna

Useful links

Contact info

[email protected]

Newsletter signup