2016

You are here:
ខ្សែបន្ទាត់បន្ទុកនាវា

ក្នុង​សតវត្ស​រ៍​ទី១៩ គេ​ច្រើន​តែ​ផ្ទុក​ឥវ៉ាន់​នៅ​លើសំ​ពៅ​លើស​ចំណុះ ដោយ​ខ្វះ​ការ​ពិចារ​ណា ​បាន​ជា​មាន​សំពៅ​ជាច្រើ​នបា​ន​លិច ហើយ​នាវិក​ត្រូវ​បាត់​ខ្លួន​ ក្នុង​សមុទ្រ។ ក្នុង​ឆ្នាំ ១៨៧៥ ​ដើម្បី​កែប្រែទម្លាប់​នៃកា​រ​ថ្វេសប្រហែស​នេះ លោក​សែមញួល ភ្លីមសូល​(Samuel Plimsoll) ដែល​ជាអ្ន​ក​​​នយោបាយ​នៃ​ចក្រ​ភព​អង់​គ្លេ​ស ក៏​បាន​ផ្តួច​ផ្តើម​គំនិត​បង្កើត​ច្បាប់ ដើម្បី​ដាក់​គំនូស​ខ្សែ​បន្ទាត់ នៅ​ចំ​ហៀង​នាវាទាំ​ងឡា​យ ដើម្បី​បង្ហា​ញ​ឲ្យដឹង​ថា នាវា​ទាំង​នោះ បានផ្ទុ​ក​ទំនិញ​ហួ​ស​កំណត់​ឬអ​ត់។ ក្រោយ​មក “​ខ្សែ​បន្ទាត់​ប​​ន្ទុ​កនា​វា​” ត្រូវ​បាន​គេ​ហៅថា​ ខ្សែ​បន្ទាត់​ភ្លីម​​សូល ដែល​គេ​នៅតែប​ន្ត​ប្រើជា​​គំនូស​នៅ​លើ​ចំហៀង​នា​វា​សព្វ​ថ្ងៃ។ ជួន​កាល ជីវិ​ត​របស់​យើ​ង​ហាក់​ដូច​ជា​មានប​ន្ទុក នៃកា​រ​ភ័យ​ខ្លាច ទុក្ខ​លំបាក និង​ការ​ឈឺក្បាល​ច្រើនពេក មិន​ខុស​ពី​នាវា​ទាំង​នោះឡើ​យ។ យើងថែ​ម​ទាំង​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ថា យើង​កំពុង​​​ស្ថិតក្នុ​ង​គ្រោះថ្នាក់​ នៃកា​រ​លិច​លង់។ ទោះបី​ជា​យ៉ាងណា​ក៏​ដោ​យ ពេល​យើង​ស្ថិត​ក្នុង​ពេល​បែប​នេះ សូម​យើង​កម្លា​ចិត្ត​ខ្លួន​ឯង​ ​ដោយ​ចាំថា​ យើងមា​នប្រ​ភព​នៃជំ​នួយ​ដ៏​អ​ស្ចារ្យ។ យើង​មាន​ព្រះ​វរបិ​តា​​ដែល​បាន​​ត្រៀម​ខ្លួន​ជាស្រេ​ច   ដើម្បី​ជួយ​សម្រាល​បន្ទុក​យើង។ គឺដូចដែ​ល​​សាវ័ក​ពេត្រុស​បានមា​ន​ប្រសាសន៍​​ថា “ចូរ​​​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​បន្ទាប​ខ្លួន នៅ​ក្រោម​ព្រះហស្ត​ដ៏​ពូកែ​របស់​ព្រះ​ចុះ ដើម្បី​ឲ្យ​ទ្រង់​បាន​ដំកើង​អ្នក​រាល់​គ្នា​ឡើង នៅ​វេលា​កំណត់ ហើយ​ចូរ​ផ្ទេរ​គ្រប់​ទាំង​សេច​ក្តី​ទុក្ខ​ព្រួយ​របស់​អ្នក​រាល់​គ្នា​ទៅ​លើ​ទ្រង់ ដ្បិត​ទ្រង់​តែង​យក​ព្រះទ័យ​​ទុក​ដាក់​នឹង​អ្នក​រាល់​គ្នា”(១ពេត្រុស ៥:៦-៧)។ ព្រះអ​ង្គ​អាច​ដោះស្រា​យ​បញ្ហាដែល​ញាំ​ញី​ជីវិត​យើង។ ទោះបី​ជា​យើ​ងប្រ​ហែល​ជាគិ​ត​ថា ការ​ល្បង​លក្នុ​ងជី​វិត​យើ​ង ហាក់​ដូ​ច​ជាប​ន្ទុក​ដែល​ធ្ង​ន់ពេ​ក ដែល​យើង​មិន​អាច​លី​រួច​ក៏​ដោយ ក៏​យើង​នៅ​តែអា​ច​មាន​ការធា​នាទាំង​ស្រុង​ថា ព្រះ​វរបិ​តានៃ​យើ​ង…

Read article
ធ្វើឥដ្ឋដោយគ្មានចំបើង

មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បា​ន​ជួប​បញ្ហា នៅ​ក្នុង​​ការងារ ដោយ​សារ​ធន​ធាន​មា​ន​កំណត់។ យើង​នៅ​តែ​មិន​អាច​សម្រាល​បន្ទុ​ករ​បស់​យើ​ង ដោយ​សារ​យើង​មាន​ថ​វិការ និង​ពេល​វេលា​តិច​ជា​ង​មុនកម្លាំង​យើង​ក៏​ចុះ​ខ្សោ​យ ហើយ​អ្នក​ជួ​យ​យើ​ង​ក៏​មាន​គ្នា​កាន់​តែ​តិ​ច។ ជួន​កាល បន្ទុក​នោះក៏​កា​ន់​តែ​ធ្ងន់ថែ​ម​ទៀត។ ទាក់ទ​ង់នឹ​ងប​ញ្ហានេះ​ មានពា​ក្យស្លោ​ក​មួយបា​ន​ពោល​ថា​ “គេ​ឲ្យធ្វើ​​ឥដ្ឋ​កាន់​តែ​​​ច្រើន ដោយ​ប្រើ​ចំ​បើង​កាន់​តែតិ​ច​”។ ពាក្យ​មួយ​ឃ្លានេះ​ ​សំដៅ​ទៅ​លើ​ទុក្ខវេ​ទនា​របស់​សាសន៍​អ៊ីស្រាអែល ​ពេល​ពួក​គេកំ​ពុង​ជា​ប់​ជាទា​សករ ក្នុង​នគរ​អេស៊ីព្ទ។ កាល​នោះ ស្តេច​ផារ៉ោនបាន​សម្រេច​ចិត្ត​ឈប់​ផ្គត់ផ្គ​ង់​ចំបើង ដល់ពួ​ក​គេ តែទ្រ​ង់​បាន​តម្រូ​វឲ្យ​​ពួក​គេផលិត​ឥដ្ឋ​ឲ្យ​បាន​ចំនួន​ដដែល ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ។ ពួក​គេ​ក៏​បាន​ដើរ​រក​ចំបើង ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង​ ទន្ទឹម​នឹង​នោះ​ ពួក​មេតម្រួត​របស់​ស្តេច​ផារ៉ោន​បាន​វាយ​ដំពួ​កគេ​ ហើយ​បង្ខំ​ពួក​​គេ​ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​កាន់​តែ​ច្រើន​ជាង​មុន​​(និក្ខមនំ ៥:១៣)។ ពួក​អ៊ីស្រាអែ​ល​មាន​ការ​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ពួក​គេ​មិន​ព្រម​ស្តាប់ព្រះ​​រាជ​សារ​របស់​​ព្រះ​​សោះ​ឡើយ ពេលដែលព្រះ​អង្គ​មានបន្ទូល​តាម​រ​យៈលោ​កម៉ូសេ​ថា ​ព្រះអង្គ​​នឹង​​នាំ​​ពួកគេ​រាល់​គ្នា​ចេញ​ឲ្យ​រួច​ពី​បន្ទុក​នៃ​ពួក​សាសន៍​អេស៊ីព្ទ ហើយ​នឹង​ជួយ​ឲ្យ​រួច​ពី​ការ​បម្រើ​​គេ ព្រះអង្គ​នឹង​លើក​ព្រះហស្ត​ឡើង​លោះ ពួកគេ ដោយ​ការ​វិនិច្ឆ័យ​យ៉ាង​ធំ”(៦:៦)។ ទោះ​បី​ជា​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​បដិសេធ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​ព្រះ​រាជ​សារ​របស់​ព្រះ​ក៏​ដោ​យ ក៏ព្រះ​អ​ង្គ​នៅតែ​បន្ត​ដឹក​នាំ និង​បញ្ជា​លោក​ម៉ូសេ ដោយ​រៀបចំ​​ខ្លួន​គាត់ ឲ្យ​ទៅ​ចូល​គាល់​​ស្តេចផារ៉ោន។ ព្រះអ​ង្គ​នៅ​តែកា​ន់ខា​ងពួកអ៊ី​ស្រាអែល យ៉ាង​ខ្ជាប់​ខ្ជួន ពោល​គឺ​ព្រះអ​ង្គនៅ​តែ​សកម្ម​ជានិ​ច្ច នៅ​ពីក្រោយ​ស្ថាន​ភាព​ទាំង​នោះ​។ យើង​ក៏​អាច​​មាន​ការ​ធ្លាក់​ទឹក​ចិត្ត ហើយ​មិន​ព្រម​ស្តាប់​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត ដូច​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ផង​ដែរ។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ពេ​ល​ដ៏​ខ្មៅងងឹត យើង​អា​ចមា​ន​ការក​ម្សាន្ត​ចិត្ត ដោយ​ចង​ចាំ​ថា​ ព្រះអង្គ​ជា​អ្ន​កប្រោ​សយើ​ង​ឲ្យ​រួច​(ទំនុកដំកើង ៤០:១៧)។ ព្រះអង្គ​តែង​តែ​ជួយ​ដោះស្រា​យ​បញ្ហា​ជួស​យើង…

Read article
ស៊ីសង្វាក់គ្នា

ញុំ​ចូល​ចិ​ត្ត​លេង​ចាប៉ី​បង់ហ្សូ ដែល​មាន​​ខ្សែ​ប្រាំ។ តែ​វាមា​នប​ញ្ហាមួ​យ។ វា​មាន​អាគ័រ​តែ​បន្តិច​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​ខ្សែទី​ប្រាំអា​ចលេ​ងបា​ន យ៉ាង​ស៊ីស​ង្វាក់​នឹង​ខ្សែផ្សេ​ង​ទៀត។ នៅ​ពេល​ដែល​គេ​​លេង​ឧបករ​ណ៍ដ​ទៃ​ទៀត ដោយ​លេង​ប​ទ​ដែល​មានច​ង្វាក់ដែ​ល​ពិបាក​ជាង អ្នក​ដេញ​ចាប៉ីបង់​ហ្សូ​ត្រូវ​សម្រម​ខ្លួន​តាម ដើម្បី​​ប្រគុំ​តន្រ្តី​ជាមួ​យ​គ្នា។ គាត់​អាច​ចូល​រួម​លេង​ជាមួ​យ​គេ​ ក្នុង​ការ​ប្រ​គំប​ទ​ភ្លេង​ដ៏​វែង​មួយ ដោ​យលេ​ង​តែ​ត្រង់​វគ្គ​ណា​ ដែលគា​ត់​អាច​លេង​បា​ន​ ឲ្យ​ត្រូវ​បទ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ ក្នុង​នា​មជា​អ្ន​ក​ជឿព្រះ​ យើង​ក៏ចាំ​បា​ច់ត្រូ​វស​ម្រប​ខ្លួន ដោ​យប្រើ​អំណោយ​ទាន​ខាង​វិញ្ញាណ​របស់​យើ​ង ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​អា​ច​បម្រើ​ព្រះ​ជា​មួយ​អ្នកដ​ទៃ គឺមិ​ន​ខុស​ពី​តន្រ្តី​ករ​ដែល​ត្រូវ​សម្រប​ខ្លួន ក្នុង​ការ​ប្រើ​ឧបករណ៍​ ក្នុ​ង​ការ​ប្រគំ​តន្ត្រីនោះ​ឡើ​យ។ ឧទាហរណ៍ អ្នក​ដែល​​មាន​អំណោយ​ទាន​ខាង​បង្រៀន ត្រូវ​សម្រប​ខ្លួន​ជាមួ​យ​នឹង​អ្ន​ក​ដែល​មាន​អំណោយ​ទាន​រៀ​ប​ចំ​ការ​ប្រជុំ និង​ជា​មួយ​អ្នក​ដែល​មាន​អំណោយ​ទាន​រៀប​ចំ និងស​ម្អាត​បន្ទ​ប់​។ យើង​ម្នាក់​ៗ​សុ​ទ្ធ​តែ​មាន​អំណោយ​ទាន​ខាង​វិ​ញ្ញាណ ហើយ​ត្រូ​វ​ធ្វើ​ការ​ជាមួ​យ​គ្នា ដើម្បី​សម្រេច​កិច្ច​ការ​ដែ​ល​ព្រះអ​ង្គ​ឲ្យយើ​ង​​ធ្វើ។​ សាវ័ក​ពេ​ត្រុ​សបា​ន​ប្រា​ប់​យើង “ឲ្យ​ខំ​បម្រើ​​គ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មក តាម​អំណោយ​ទាន​ដែល​គ្រប់​គ្នា​បាន​ទទួល​មក ទុក​ដូច​ជា​អ្នក​ចែក​ចាយ​យ៉ាង​ល្អ នៃ​ព្រះគុណដ៏​បែក​ជា​ច្រើន​ផ្លូវ​វិញ”(១ពេត្រុស ៤:១០)។ ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​អ្នក​បម្រើ​ដ៏ល្អ​ យើង​ត្រូវ​ការ​ការ​សហការ​គ្នា។ ចូរ​គិត​អំពី​អំណោយ​ទាន​ខាង​វិញ្ញាណ​រប​ស់អ្ន​ក​ចុះ(រ៉ូម ១២, ១កូរិនថូស ១២, អេភេសូរ ៤, ១ពេត្រុស ៤)។ ដូចនេះ​ យើង​អាច​​ប​ង្ហាញ​ឲ្យ​គេឃើញ​ ពីរបៀ​បដែ​ល​យើង​អាច​ប្រើ​អំណោយ​ទានរ​បស់យើង ​​ឲ្យស៊ីស​ង្វាក់​គ្នា ជាមួ​យអំ​ណោយ​ទាន​រប​ស់​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ដទៃ​ទៀត ដែល​យើង​ប្រើ​ទាំង​អស់​គ្នា ​ដើម្បី​បម្រើព្រះ​អ​ង្គ។ ពេល​ដែល​អំ​ណោយ​ទាន​របស់​យើង…

Read article
អ្វីៗមានភាពរៀបរយ

ការ​បង្រៀន​ក្មេង​ៗ ឲ្យ​ចេះ​​រៀប​ចំ​អាកប្ប​កិរិយ៉ា​ឲ្យ​​បាន​ល្អ នៅ​ព្រះ​វិហារ មិន​មែន​ជា​ការ​ងាយ​ស្រួល​ទេ។ ពេល​យើង​ទៅ​ដ​ល់​ព្រះ​វិហារ​បាន​ប្រហែល​១០​នាទី យើង​ឃើញ​ថា អ្វី​ៗ​មាន​ភាព​រៀប​រយ តែបើ​​ខ្ញុំ​មិន​មើល​ម៉ាតធ្យូ(Matthew) កូន​រប​ស់​ខ្ញុំទេ​ នោះ​ក្មេ​​ងប្រុ​សដ៏​តូ​ច​ល្អិត​ម្នាក់​នេះ ​នឹង​ធ្វើឲ្យគេយ​ល់​ថា គាត់​ហាក់​ដូច​ជា​គ្មាន​ឪពុក​ម្តាយ​នៅមើ​លគា​ត់អ​ញ្ចឹង។ ពេល​នោះ ខ្ញុំនឹ​ង​បាន​ឃើញគាត់​រត់​ចុះឡើ​ង ក្នុង​បន្ទប់​ថ្វា​យប​ង្គំ។ អាវដែ​លគា​ត់​បាន​តើនុយ នឹង​របូត​ពាក់​កណ្តាល​ហើយ​វែ​ន​តារ​បស់​គាត់​ក៏វៀ​ចដែ​រ គាត់​នឹង​ដើ​រ​អូស​ស្បែក​ជើង ហើយ​នំ​ស្រួយ​របស់​គាត់ នឹង​ធ្លាក់​កំទេច​ចុះម​ក​រាយ​លើ​ខោអាវ​គាត់។ បើខ្ញុំ​មិ​ន​មើល​គាត់​ទេ នោះ​គាត់​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​មាន​ភាពរ​ញេរ​ញ៉ៃ​មិន​ខាន​ទេ។ ការ​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំឆ្ង​ល់ថា ​តើ​ជួន​កាល យើង​បង្ករ​ឲ្យ​មាន​ភាព​រញេរញ៉ៃ​ក្នុង​ជីវិតរ​បស់​យើងផ​ង​ដែ​រ​ឬ? បន្ទាប់​ពី​ព្រះ​គ្រីស្ទ​បាន​បំពាក់​យើង ដោយសេ​ចក្តី​សុចរិត​របស់​ព្រះអ​ង្គ​ហើយ យើង​ចេះតែ​វង្វេង​ចេញ ហើយរ​ស់​នៅ​តាម​បែប ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គេគិ​តថា​ យើង​ហាក់​ដូច​ជា​មិន​មែន​ជាកូន​រ​បស់​ព្រះ​អង្គ​អញ្ចឹង។ ហេតុ​នេះ​ហើយ​បាន​ជា​ព្រះ​គម្ពីរ​យូដាស បាន​សន្យាដល់​យើង​ថា ព្រះ​យេស៊ូវ​ “អាច​នឹង​ថែ​រក្សា មិន​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​ជំពប់​ដួល ហើយ​និង​ដាក់​អ្នក​រាល់​គ្នា នៅ​ចំពោះ​សិរីល្អ​ទ្រង់ ដោយ​ឥត​មាន​កន្លែង​បន្ទោស​បាន ព្រម​ទាំង​មាន​ចិត្ត​ត្រេកអរ​ផង”(យូដាស ១:២៤)។ តើ​ហេតុ​អ្វី​​បា​នជា​យើង ​នៅតែប​ន្តរ​ស់​នៅតាម​របៀប ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​គេគិ​ត​ថា យើង​គ្មាន​ព្រះ​វរបិតា​ដែល​គ​ង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌?​ កាល​ណាយើ​ង​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះវិ​ញ្ញាណ​ដឹក​នាំជី​វិត​យើង តាម​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ​អង្គ នោះព្រះ​អ​ង្គ​នឹង​ជួយ​មិន​ឲ្យយើ​ង​ជំពប់​ដួល។ សូម​គិត​ថា បើសិន​ជា​យើង​ចំណាយ​ពេល​ជា​មួយ​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​អង្គ ​ដើម្បី​សម្អាត​ចិត្ត​យើង ដោយ “ទឹក​លាង​សម្អាត ដែល​ជា​ព្រះប​ន្ទូល” នោះតើ​ជី​វិត​យើង​នឹង​មាន​ភាព​សុចរិត​ប៉ុណ្ណា​?(អេភេសូរ…

Read article
បុរសពីរនាក់

មាន​បុរស​ពីរ​​នាក់​ត្រូ​វ​គេស​ម្លាប់ ក្នុងថ្ងៃ​តែ​មួ​យ ក្នុង​ទីក្រុង​របស់​ខ្ញុំ។ បុរស​ទី​មួយ ជា​មន្រ្តី​ប៉ូលីស ដែល​ត្រូវ​គេ​បាញ់​សម្លាប់ ពេល​គាត់​កំពុ​ង​ព្យាយា​ម​ជួយ​គ្រួសារ​មួយ។ បុរស​ម្នាក់​ទៀត ជា​ជន​អនាថា ដែលត្រូ​វ​គេ​បាញ់ស​ម្លាប់ ពេល​គាត់​កំពុង​ផឹ​ក​ស៊ី​ជាមួ​យមិ​ត្ត​ភ័ក្តរ​បស់គា​ត់ នៅ​ពេលព្រឹ​ក​ថ្ងៃនោះ​។ ប្រជា​ជន​ក្នុង​ទីក្រុង​ទាំង​មូល​បានកា​ន់ទុ​ក្ខ ចំពោះ​ការ​បាត់​បង់​ជីវិត​របស់​មន្ត្រី​ប៉ូលីស​។ គាត់​ជា​យុវជ​ន​ដ៏ល្អ​ម្នា​ក់ ដែល​ជួយ​យក​អសារ​អ្នក​ដទៃ ហើយ​អ្នក​រស់​នៅ ក្នុង​តំបន់​ដែល​គាត់​បាន​បម្រើ​ការ ក៏​ស្រឡាញ់​គាត់​ដែរ។ ទន្ទឹម​នឹង​នោះ មាន​ជន​អនាថា​ពី​រ​បី​នាក់ បាន​សោក​សង្រេង ចំពោះ​បុរស​អនាថា​ម្នាក់​នោះ ដែល​ពួក​គេបា​នស្រឡាញ់ ​និង​បាន​បាត់បង់។ ខ្ញុំយ​ល់​ថា នៅ​ថ្ងៃនោះ​ ព្រះ​អម្ចាស់​បាន​សោក​សង្រេង ជា​មួយ​នឹង​មនុស្ស​ទាំង​ពីរ​ក្រុម​នេះ​ដូច​គ្នា។ ពេល​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​ទត​ឃើញ​នាង​ម៉ារា និង​ម៉ាថា និង​មិត្ត​ភ័ក្ត​របស់​ពួក​នាង​យំ ដោយសា​រ​លោក​ឡាសា​ស្លាប់ “ទ្រង់​​មាន​​សេចក្តី​​រំជួល ទាំង​ក្នាញ់​ក្នុង​ព្រះហឫទ័យ”(យ៉ូហាន ១១:៣៣)។ ព្រះអង្គស្រ​ឡាញ់លោ​កឡា​សា និង​បង​ស្រីរ​បស់​គាត់។​ ទោះ​បី​ជា​ព្រះ​អង្គ​ជ្រាប​ថា នៅពេ​លប​ន្តិច​ទៀត ព្រះ​អង្គ​នឹ​ង​ប្រោស​គាត់​ឲ្យ​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ​ក៏​ដោយ ក៏​ព្រះអ​ង្គនៅ​តែព្រះ​កន្សែង​ជាមួ​យនឹ​ងពួ​ក​គេ(ខ.៣៥)។ អ្នក​ជំនាង​ខាង​ព្រះគម្ពីរ​ខ្លះ បាន​យល់​ថា​ ព្រះយេស៊ូវ​ព្រះ​កន្សែងនៅ​ថ្ងៃ​នោះ ​ប្រហែល​ជា​ដោយ​សារ​ព្រះអង្គ​យល់​ពី​ទុក្ខវេ​ទនា​របស់​មនុស្ស ដែល​បណ្តាល​មក​ពី​កា​រស្លា​ប់ ការ​ឈឺចា​ប់ និង​ទុក្ខ​ព្រួយ។ ការ​បាត់​ប​ង់​ជា​ផ្នែក​មួយ​នៃជី​វិត ដែ​លកើ​តមា​ន​ជាធ​ម្មតា។ ប៉ុន្តែ ដោយសា​រ​ព្រះ​យេស៊ូវ “ជា​​សេចក្តី​​រស់​​​ឡើង​​វិញ ហើយ​ជា​ជីវិត”(ខ.២៥)…

Read article
កិច្ចការដែលពិតជាធំប្រសើរ

អ្នក​ខ្លះមា​នអា​រម្មណ៍​ថា ខ្លួន​ប្រៀប​ដូច​ជា​គ្រាប់​គ្រួស​ដ៏តូច​មួយ ដែលធ្លាក់​ចូល ទៅ​ក្នុង​ជ្រោះ​ដ៏ជ្រៅ។ ប៉ុន្តែ ទោះ​បី​ជា​យើង​គិត​ថា ខ្លួន​ឯង​មាន​ភាព​អន់ខ្សោយ​​យ៉ាង​ណាក៏​ដោយ ក៏​ព្រះ​នៅ​តែអាច​ប្រើយើ​ង ឲ្យ​ធ្វើ​ការ​ដ៏​ធំប្រ​សើរ។ ពេល​លោក​ម៉ាធីន លូសឺរ ឃីង(Martin Luther King Jr.) អធិប្បាយ​ព្រះ​បន្ទូល ក្នុ​ងដើ​ម​ឆ្នាំ ១៩៦៨ គាត់​បាន​ដ​កស្រ​ង់​ព្រះ​បន្ទូ​ល​ព្រះ​យេស៊ូវ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​ម៉ាកុស ជំពូក១០ ដែល​និយាយ​អំពី​ភាព​ជា​អ្នក​បម្រើ​។ រួច​គាត់​មាន​ប្រសាសន៍​ថា “មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​ សុទ្ធ​តែ​អា​ច​មាន​ភាព​ធំ​ប្រសើរ ព្រោះ​យើ​ង​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែអា​ច​ធ្វើ​ជា​អ្នកប​ម្រើ។ ដើម្បី​ទៅ​ធ្វើជា​អ្នក​បម្រើ អ្នក​មិន​ចាំបាច់​ត្រូ​វ​មានស​ញ្ញា​ប័ត្រ​មហា​វិទ្យាល័យ​ឡើយ។ ទោះ​អ្នកមិន​​អាច​និយា​យឲ្យ​ត្រូវវេ​យ្យករណ៍ ក៏​អ្នក​ធ្វើ​ជា​អ្នក​បម្រើ​បាន​ដែរ។ ដើម្បីធ្វើ​ជា​អ្ន​ក​បម្រើ អ្នក​មិ​នចាំ​បា​ច់​ត្រូ​វ​ចេះទ្រឹស្តី​របស់​ប្លាតុង និង​អារីស្តូត​ដែ​ល​ជាទស្សន​វិទូ​នោះ​ឡើយ … និយាយ​រួម អ្នក​គ្រាន់​តែ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​មាន​ចិត្ត​ដែល​មាន​ពេញ​ដោយ​ព្រះ​គុណ និង​មាន​វិញ្ញាណ​ដែល​កើត​ចេ​ញ​ពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ប៉ុណ្ណោះ”។ ពេល​ពួក​សិ​ស្ស​របស់​ព្រះ​យេស៊ូ​វប្រកែក​គ្នា​អំពី​តំណែង​កិត្តិ​យស ដែលពួក​គេ​នឹ​ង​ទទួល​ក្នុង​នគ​រ​​ស្ថាន​សួគ៌ ព្រះអ​ង្គ​ក៏​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេថា​ “អ្នក​​ណា​​ក្នុ​ង​​ពួក​​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​ចង់​ធ្វើ​ធំ នោះ​នឹង​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​អ្នក​បម្រើ​​ដល់​អ្នក​រាល់​គ្នា​វិញ ឯ​អ្នក​ណា​ក្នុង​ពួក​អ្នក​រាល់​គ្នា​ដែល​ចង់​បាន​ជា​លេខ​១ អ្នក​នោះ​ត្រូវ​ធ្វើ​ជា​បាវ​ដល់​អ្នក​ទាំង​អស់​វិញ ដ្បិត​កូន​មនុស្ស​ក៏​បាន​មក មិន​មែន​ឲ្យ​គេ​បម្រើ​ដែរ គឺ​ដើម្បី​នឹងបម្រើ​​គេ​វិញ ហើយ​និង​ឲ្យ​ជីវិត​ខ្លួន​ទុក​ជា​ថ្លៃ​លោះ​មនុស្ស​ជា​ច្រើន​ផង”(ម៉ាកុស ១០:៤៣-៤៥)។ ចុះ​ចំណែក​យើង​វិញ តើ​យើង​មាន​ការ​យ​ល់​ដឹង​ដូចម្តេច​ដែរ អំពី​ភាព​ធំ​ប្រសើរ? តើ​យើង​នឹង​ធ្វើការ​បម្រើ​ព្រះ ដោយ​អំណរ ដោយ​ធ្វើ​កិច្ចការ​ដ៏​តូច…

Read article
មានទស្សនៈតាមបែបស្ថានសួគ៌

អ្នក​ស្រី​ហ្វេននី ក្រូសប៊ី(Fanny Crosby) បាន​បាត់​ប​ង់​ភ្នែក​ទាំង​គូរ តាំង​ពី​ពេល​ដែល​គាត់​នៅ​ជា​ទារក។​ ប៉ុន្តែ ជា​ការ​អស្ចារ្យ​ណាស់ ដែល​គាត់​នៅ​តែត​ស៊ូរ​ហូត​ក្លាយ​ជា អ្នក​និពន្ធ​ម្នាក់ ក្នុង​ចំណោម​អ្ន​ក​និពន្ធ​ដ៏​ល្បី​បំផុត ដែលបា​នច​ង​ក្រង​ទំនុក​ច្រៀង​នៃទំ​នុក​បរិសុទ្ធ​​។ ក្នុង​ជីវិត​ដ៏វែ​ងរ​បស់​គាត់ គាត់​បាន​និពន្ធ​ទំនុក​បរិសុទ្ធ បាន​៩​ពាន់​បទ​។ ក្នុង​ចំណោម​បទ​ទាំង​នោះ ​ មាន​បទ​ដ៏​ពេញ​និយ​ម​ជា​ច្រើនជំ​នាន់ ដូច​ជាប​ទ “ខ្ញុំ​ដឹង​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ” និង បទ “ថ្វាយ​សិរីល្អ​ដល់​ព្រះ​”។ អ្នក​ខ្លះបា​ន​អាណិត​អ្នក​ស្រី​ហ្វេននី។ មាន​គ្រូ​អធិប្បាយ​ម្នាក់​បាន​និយាយ​ទៅ​កាន់​គាត់ ​ដោយបំ​ណង​ល្អថា​ “ខ្ញុំ​យល់​ថា វាជា​​រឿង​ដែល​គួរ​ឲ្យ​សោក​ស្តាយ​ខ្លាំង​ណាស់​ ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់​មិន​បាន​ប្រទាន​ឲ្យអ្ន​ក​មាន​ភ្នែក​ដែល​មើល​ឃើញ   នៅពេ​លដែ​ល​ព្រះអ​ង្គ​បាន​ចាក់​បង្ហូ​រ​នូវ​អំណោយ​ទាន​ជាច្រើ​ន​​ទៀតដល់​អ្នក”។ គាត់​ក៏បា​ន​ឆ្លើយ​តប តាម​របៀប​មិន​គួរ​ឲ្យ​ជឿ​ថា “តើ​លោក​គ្រូ​ដឹង​ទេថា​ បើ​សិន​ជា​ខ្ញុំ​អាច​ទូល​សូម​ព្រះ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​ចាប់​កំណើត នោះខ្ញុំ​នឹង​ទូល​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​ខ្ញុំពិការ​ភ្នែក​ពីកំណើត​? … ព្រោះពេ​ល​ដែ​ល​ខ្ញុំ​បាន​ទៅ​នៅនគរ​ស្ថាន​សួគ៌ ខ្ញុំ​នឹង​មាន​ចិត្ត​អរ​បំផុត ដែល​អ្នក​ដែ​ល​ខ្ញុំ​នឹង​បាន​ឃើញ​មុខ​មុន​គេ​ គឺ​ជា​ព្រះ​សង្រ្គោះ​រ​ប​ស់​ខ្ញុំ”។ អ្នក​ស្រី​ហ្វេននី បាន​មាន​ទស្សនៈ​ចំពោះ​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ ដោយស​ម្លឹង​មើ​ល​ទៅ​ពេល​ដ៌​អស់​កល្ប​ជានិ​ច្ច ដែល​គាត់​នឹង​មាន ក្នុង​នគរ​ស្ថាន​សួគ៌។ ពេល​យើង​មើល​ទៅ​ពេ​ល​ដ៏​អស់​កល្បជា​និ​ច្ច នោះ​យើង​ក៏​មាន​គំនិត​វិជ្ជ​មាន ចំពោះប​ញ្ហារ​បស់យើ​ង​ផង​ដែ​រ គឺ​ដូចមា​ន​សេចក្តី​ចែង​ថា “ដ្បិត​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក​យ៉ាង​ស្រាល​របស់​យើង​ខ្ញុំ ដែល​នៅ​តែ​មួយ​ភ្លែត​នេះ នោះ​បង្កើត​ឲ្យ​យើង​ខ្ញុំ​មាន​សិរីល្អ​យ៉ាង​ធ្ងន់​លើស​លប់ ដ៏​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច​វិញ ដោយ​យើង​ខ្ញុំ​មិន​រាប់​អាន​របស់​ដែល​មើល​ឃើញ​ឡើយ គឺ​រាប់​អាន​តែ​របស់​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ​វិញ…

Read article
ក្នុងតង់ដ៏តូច

ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នៃ​ការផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ជា​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ របស់​លោក​ប៊ីលី​ក្រាហាំ​(Billy Graham) ជា​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត ក្នុង​ក្រុង​ឡូសអ៊ែន​ជេលេស ក្នុង​ឆ្នាំ១៩៤៩ មាន​មនុស្ស​ជាង​៦០០០​នាក់ បាន​មក​ចូល​រួ​ម​កម្ម​វិធី​នោះ ក្នុង​តង់​ដ៏​ធំ​មួយ។ មាន​មនុស្ស​ច្រើន​លើស​លប់​បា​នមក​ចូល​រួម ​ក្នុង​យប់​នីមួយ​ៗ អស់​រយៈ​ពេល​៨​សប្តាហ៍​។ នៅ​ក្បែរ​នោះ មាន​តង់​តូច​មួ​យទៀ​ត ដែល​តូច​ជាង ​ត្រូវ​បាន​គេ​រៀប​ចំ​ដោយ​ឡែក សម្រាប់​ការ​ប្រឹក្សា​ផ្លូវ​ចិត្ត និង​អធិស្ឋាន។ លោក​ឃ្លីហ្វ(Cliff Barrows) ដែល​ជា​នាយក​ផ្នែកត​ន្រ្តី ជា​មិត្ត​ជិត​ស្និទ្ធ និង​សហការី​រប​ស់លោកក្រា​ហាំ​តាំង​ពីយូរ​មកហើយ បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ជាញឹក​ញាប់​ថា កិច្ចការ​ដ៏​ពិត​នៃ​​ការ​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ថ្ងៃនេះ​​ បាន​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ នៅ​ក្នុង​“ត​ង់​ដ៏​តូច​នោះឯ​ង” ដែល​គេ​បានជួ​ប​ជុំគ្នា​ លុត​ជង្គង់​អធិស្ឋា​ន នៅមុ​ន និ​ង​ក្រោយ​ពេល​កម្ម​វិធី​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​។   អ្ន​ក​ស្រីភើ​ល ហ្គូឌ(Pearl Goode) ដែ​ល​ជា​​អ្នក​ក្រុង​ឡូនអ៊ែនជេលេស បានដឹ​ក​នាំ​ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​អធិ​ស្ឋាន ដែល​មាន​ក្នុង​ពេល​នោះ នឹង​នៅ​ពេល​ក្រោយ​ៗ​ទៀត។ ក្នុង​សំបុត្រ​ដែល​សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​សរសេរ ផ្ញើរ​ទៅ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ​ក្នុង​ក្រុង​កូល៉ុស គាត់​បាន​បញ្ជាក់​ថា គាត់​នឹង​គូកន​ការងារ​របស់គា​ត់ បាន​អធិស្ឋា​ន​ឲ្យ​ពួក​គេ​ជានិច្ច(កូល៉ុស ១:៣,៩)។​ ក្នុង​ចុង​បញ្ចប់​​នៃ​សំបុត្រ​នោះ គាត់​បាន​លើក​ឡើង​អំពី​លោក​អេប៉ាប្រាស ដែល​ជា​អ្នក​បង្កើត​ពួក​ជំនុំ នៅ​ក្រុង​កូល៉ុស “ដែល​ខំ​​ប្រឹង​អធិស្ឋាន​ជានិច្ច ឲ្យ​ពួក​គេ​​បាន​ឈរ​ជា​គ្រប់​លក្ខណ៍ ហើយ​ពេញ​ខ្នាត តាម​ព្រះហឫទ័យ​នៃ​ព្រះ​គ្រប់​ជំពូក”(៤:១២)។ អ្នក​ខ្លះបា​នទ​ទួល​ភារៈ​កិច្ច​ផ្សាយ​ដំណឹង​ល្អ​ជា​ទ្រង់​ទ្រាយ​ធំ ដែល​ចេញ​មុខ​​ច្រើន នៅ​ក្នុង…

Read article
អាហារនៅក្នុងទូ

អ្នក​ស្រីម៉ាសៀ(Marcia) ជា​មិត្ត​ភ័ក្ត​របស់​ខ្ញុំ គាត់ជា​នា​យក​សាលា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ចាម៉ៃកា ដែល​ជាសា​លារៀ​ន​សម្រាប់​ជន​ពិការ​ត្រចៀក។ ថ្មី​ៗ​នេះ គាត់​បាន​ធ្វើ​កា​រ​បង្ហាញ​ អំពី​​កា​រស្វែង​យល់​អំពីប​ញ្ហាផ្សេ​ង​ៗ ​តាមរ​បៀប​ដ៏សំ​ខាន់​មួយ​។ នៅក្នុ​ងព្រឹ​ត្តិប័ត្រ ដែល​គាត់​បាន​និពន្ធ ដែល​មាន​ចំណង​ជើ​ង​​ថា “ការចា​ប់ផ្តើ​ម​ដ៏មានព​រ” គាត់​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញ​ថា ក្នុង​រយៈ​ពេល​៧​ឆ្នាំ​នេះ នេះ​ជា​លើកទី​មួ​យហើយ ដែល​សាលាបា​ន​ចាប់​ផ្តើម​ការ​បង្រៀន​ក្នុង​ឆ្នាំ​ថ្មី ដោយ​មាន​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​លើស​ពី​ធម្មតា​។ តើ​លើស​អ្វីខ្លះ​? តើវា​​ជាការ​សល់​ប្រាក់​១ពា​ន់ដុល្លា នៅក្នុ​ង​ធនាគារ​ឬ? ទេ។ តើ​សាលា​របស់​គាត់ មានកា​រ​ផ្គ​ត់​ផ្គង់​គ្រប់​គ្រា​ន់ សម្រាប់​ឆ្នាំ​នោះ​ឬ? ទេ​។ តាម​ពិត សាលា​រៀន​រប​ស់គា​ត់ គ្រាន់​តែ​មាន​អាហារ​​នៅ​​ក្នុង​​ទូ​សម្រាប់​​រ​យៈ​ពេល​​១​​ខែ។ ពេលដែ​លអ្នក​ទ​ទួលខុ​ស​ត្រូវ នៅក្នុ​ង​ការ​ចែកអា​ហារ​ដល់​ក្មេង​៣០​នាក់ ដែល​កំពុង​ស្រេក​ឃ្លាន​ ដោយ​ថវិការ​ដ៏​ស្តួច​ស្តើង នោះអា​ហារ​គ្រប់​គ្រាន់​សម្រា​ប់​រយៈ​ពេល​១​ខែ គឺ​ជា​អាហារ​ច្រើន​ណាស់​។ បន្ទាប់​ពី​ម៉ាសៀ បានទុ​ក​ចិត្ត​លើ​ការ​ផ្គត់​ផ្គង់​របស់​ព្រះ សម្រាប់​ក្មេង​ៗ និង​បុគ្គលិក​នៅ​សាលារៀ​ន បាន​មួយ​ឆ្នាំ ​នៅក្នុ​ងព្រឹ​ត្ត​ប័ត្រនេះ​ នាង​ក៏បា​នដា​ក់​ខគ​ម្ពីរ ១​របាក្សត្រ ១៦:៣៤ ដែល​បាន​ចែង​ថា​ “ចូរ​អរ​ព្រះគុណ​ដល់​ព្រះយេហូវ៉ា ដ្បិត​ទ្រង់​ល្អ ពី​ព្រោះ​សេចក្តី​សប្បុរស​នៃ​ទ្រង់​នៅ​អស់​កល្ប​ជានិច្ច”។ នាង​មិន​សូវ​មា​នកា​រ​ផ្គត់​ផ្គង់ច្រើ​ន​ទេ មិន​ថាតែ​ទឹ​ក អាហារ ឬ​សម្ភារៈ​សាលា​ក៏​ដោយ​។ តែ​នាង​នៅ​តែដឹ​ងគុណ​ព្រះជា​និច្ច សម្រាប់កា​រ​ដែល​ព្រះ​អង្គ​បាន​ផ្ញើរ​មក ហើយ​នាង​នៅ​តែ​ជឿជាក់ ដោយ​ចិត្ត​ស្មោះត្រ​ង់ថា​…

Read article
ការសម្រាកដ៏សុខសាន្ត

ពេល​ដែល​យើ​ង​គេង​មិន​លក់ យើង​ប្រហែល​ជា​ត្រឡ​ប់ខ្លួ​ន​ចុះឡើ​ងៗ បង្វិល ឬ​ត្រដុស​ខ្នើយ​កើយ តែពេ​ល​ខ្លះ យើង​នៅ​តែ​គេង​មិន​លក់​ដដែល។ ទាក់​ទង​នឹង​ប​ញ្ហានេះ​ មាន​អត្ថ​បទ​មួយបា​ន​ចេញ​ផ្សាយ អំពី​យោបល​ល្អ​ៗ​មួយ​ចំនួ​ន អំពី​របៀប​គេង​ឲ្យ​កាន់​តែ​លក់​ស្រួល នៅ​ពេល​យប់​។ ប៉ុន្តែ អ្នក​និព​ន្ធអ​ត្ថ​បទ​នោះ​ បាន​ធ្វើ​សេចក្តី​សន្និ​ដ្ឋាន​ថា​ តាម​ពិត គ្មាន “វិធី​ដ៏​ត្រឹម​​ត្រូវ” ដែល​ជួយ​ឲ្យ​គេង​លក់​ឡើយ។ មាន​កត្តា​ជា​ច្រើន ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​យើង​គេង​មិន​លក់ ហើយ​ក្នុង​នោះ យើង​មិន​មាន​ដំណោះ​ស្រាយ​អ្វីច្រើ​ន​ សម្រាប់​បញ្ហា​ទាំ​ងនោះ​ទេ​។ ប៉ុន្តែ ជួ​នកា​ល យើង​គេងមិ​ន​លក់ ដោយ​សារ​កា​រ​ថ​ប់​បារម្ភ ទុ​ក្ខព្រួ​យ ឬ​ការ​ប្រកាន់​ទោសខ្លួនឯ​ង ដែល​មាន​ក្នុ​ងចិ​ត្ត។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ​ គំរូ​របស់​ស្តេ​ច​ដាវីឌ​​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​៤ អាច​ជួយ​យើ​ង​បា​ន។ ទ្រង់​បាន​ស្រែក​អំពា​វ​រក​ព្រះ​ ដោយទូ​ល​សូម​សេ​ចក្តី​មេត្តាក​រុណា និង​សូម​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គ​ព្រះសណ្តាប់​ពាក្យ​អធិស្ឋាន​របស់​ទ្រ​ង់(ខ.១)។ ទ្រង់​ក៏​បាន​រំឭក​ខ្លួន​ឯ​ងផ​ង​ដែ​រថា​ ព្រះអ​ម្ចាស់​ពិត​ជា​ស្តាប់​ឮ​ទ្រង់ ពេល​ដែល​ទ្រ​ង់​ស្រែក​ដង្ហើយ​រក​ព្រះ​អង្គ​(ខ.៣)។ ស្តេច​ដាវី​ឌ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង​ថា “ចូរ​​​រំពឹង​គិត​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត ក្នុង​កាល​ដែល​ដេក​លើ​ដំណេកហើយ​នៅ​ស្ងៀម​ចុះ”(ខ.៤)។ ការ​ផ្តោត​ចិត្ត​របស់​យើង ទៅលើ​សេចក្តី​ល្អ សេចក្តី​មេត្តា​កុរណា​ និង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់រ​បស់​ព្រះ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់មនុស្សជា​ទីស្រ​ឡាញ់ និង​​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ខ្លួនឯង អាចជួ​យ​ឲ្យ​យើ​ងទុ​កចិ​ត្ត​ព្រះ​អម្ចាស់(ខ.៥)។ ព្រះ​អម្ចាស់​ស​ព្វ​ព្រះទ័​យ​នឹង​ជួយ ឲ្យ​យើង​ថ្វាយ​កា​រព្រួ​យ​បារម្ភ​របស់យើ​ង ចំពោះ​បញ្ហា​ទាំង​ឡាយ​ ហើយ​ទុក​ចិត្ត​ថា…

Read article