មានពេលមួយខ្ញុំបានឃើញគ្រួសារមួយ ដែលឪពុកម្តាយកំពុងមានការនឿយហត់ នៅក្នុងការមើលកូនតូចៗដ៏រពិសទាំងពីរនាក់ ដែលជាសិស្សសាលាមត្តេយ្យ។ អ្នកទាំងពីរមានការពិបាក នៅក្នុងការអូសនាំពួកវា ចេញចូលអាកាសយាន្តដ្ឋាន និងចេញចូលយន្តហោះ ហើយពេលនោះ ជើងហោះហើរចុងក្រោយរបស់ពួកគេក៏ត្រូវបានពន្យាពេលទៀត។ ពេលខ្ញុំមើលក្មេងប្រុសទាំងពីរកំពុងរត់ចុះឡើង ក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្សដ៏អ៊ូអរ នៅកន្លែងច្រកទ្វារ ខ្ញុំក៏បានឆ្ងល់ថា ឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ នឹងធ្វើឲ្យពួកគេអង្គុយនៅស្ងៀម ក្នុងយន្តហោះ ឲ្យបានកន្លះម៉ោង ក្នុងដំណើរទៅទីក្រុងគ្រែន រេភីត ដោយរបៀបណា។ ពេលយើងបានចូលអង្គុយក្នុងយន្តហោះ ខ្ញុំក៏បានកត់សំគាល់ឃើញថា បុរសជាឪពុកកំពុងអង្គុយ នៅលើកៅអីខាងក្រោយខ្ញុំ ជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់ម្នាក់ ហើយម្នាក់ទៀតអង្គុយជាមួយម្តាយវា នៅជួរផ្សេង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានឮឪពុកដ៏ហត់នឿយរូបនោះបបួលកូនប្រុសគាត់ ឲ្យស្តាប់គាត់អានសៀវភៅរឿង ឲ្យវាស្តាប់។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការហោះហើរកន្លះម៉ោង ឪពុកដែលមានក្តីស្រឡាញ់នោះ ក៏បានអានឲ្យកូនរបស់ខ្លួនស្តាប់ ដោយសម្លេងស្រទន់ និងការអត់ធ្មត់ ធ្វើឲ្យវានៅស្ងៀម ហើយស្តាប់គាត់អានរឿងយ៉ាងជក់ចិត្ត។
ក្នុងចំណោមបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ដែលស្តេចដាវីឌបាននិពន្ធ មានទំនុកមួយបានប្រកាសថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអាណិតដល់អស់អ្នក ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ដូចជាឪពុកមានចិត្តអាសូរដល់កូនរបស់ខ្លួនដែរ”(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៣)។ បទគម្ពីរនេះបានប្រាប់ឲ្យយើងដឹងថា ព្រះវរបិតានៃយើង ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ទ្រង់បានស្រឡាញ់កូនទ្រង់ខ្លាំងប៉ុណ្ណា ហើយក៏បានរំឭកថា យើងមានពរណាស់ ដែលអាចមើលទៅទ្រង់ ហើយស្រែកឡើងថា “ឱអ័ប្បា ព្រះវរបិតា”(រ៉ូម ៨:១៥)។
ពេលអ្នកកំពុងតែនឿយហត់ ក្នុងដំណើរជីវិត ព្រះទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យអ្នកស្តាប់រឿង ដែលនិយាយអំពីក្តីស្រឡាញ់ ដែលទ្រង់មានចំពោះអ្នកវិញ។ ព្រះវរបិតានៃអ្នកដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តែងតែគង់នៅក្បែរ ហើយបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ្នក ដោយព្រះបន្ទូលទ្រង់។-Bill Crowder
