មានពេលមួយ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានស្រែកពីចម្ងាយថា “ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ខណៈពេលដែលខ្ញុំបិទទ្វារឡាន ហើយដើរចូលសាលារៀន។ កាលនោះ ខ្ញុំនៅរៀនថ្នាក់ទី៦ ហើយយើងមានទម្លាប់ធ្វើដូចនេះ រៀងរាល់ពេលព្រឹក អស់រយៈពេលជាច្រើនខែ។ ពេលយើងទៅដល់សាលារៀន ប៉ាតែងតែនិយាយថា “សូមឲ្យកូនមានថ្ងៃដ៏ល្អ! ប៉ាស្រឡាញ់កូន!” ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែតបគាត់វិញថា “ប៉ា កូនជម្រាបលា”។ ខ្ញុំមិនបានខឹងគាត់ ឬមិនអើពើចំពោះគាត់នោះទេ។ កាលនោះ គឺដោយសារខ្ញុំរវល់ផ្តោតទៅលើការគិតរបស់ខ្លួនឯងខ្លាំងពេក បានជាមិនបានចាប់អារម្មណ៍ នឹងពាក្យពេចន៍ដែលគាត់បាននិយាយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំ នៅតែមិនប្រែប្រួល ចំពោះខ្ញុំ។
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនចេះប្រែប្រួល ហើយល្អលើសសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ប៉ាខ្ញុំទៅទៀត។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ ព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ បានប្រើពាក្យ ហេសេដ ដើម្បីនិយាយអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ស្ថិតស្ថេរនេះ។ គេបានប្រើពាក្យនេះជាច្រើនដង នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយគ្រាន់តែក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក ១៣៦ ពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ២៦ដង។ នៅក្នុងការបកប្រែពាក្យនេះ គេពិបាកនឹងស្វែងរកពាក្យ ដែលមានអត្ថន័យត្រូវនឹងពាក្យនេះ ទាំងស្រុង។ ជាទូទៅគេបកប្រែពាក្យនេះថា “សេចក្តីសប្បុរស” “សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស” “សេចក្តីមេត្តា” ឬ “ភាពស្មោះត្រង់”។ ពាក្យហេសេដ គឺត្រូវបានប្រើសំដៅ ទៅលើសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលផ្អែកទៅលើការប្តេជ្ញាចិត្ត តាមសេចក្តីសញ្ញាដែលបានតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលស្មោះត្រង់ និងស្មោះស្ម័គ្រ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះធ្វើអំពើបាប ទ្រង់នៅតែស្រឡាញ់ពួកគេ ដោយព្រះទ័យស្មោះត្រង់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសដ៏ស្ថិតស្ថេរ គឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់ នៃចរិយាសម្បត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់(និក្ខមនំ ៣៤:៦)។
កាលខ្ញុំនៅក្មេង ជួនកាល ខ្ញុំបានចិត្ត ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ប៉ាខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្ញុំ។ សព្វថ្វៃនេះ ជួនកាលខ្ញុំក៏មានអាកប្បកិរិយាដូចនេះ ចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតា ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ផងដែរ។ ខ្ញុំភ្លេចស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ មុននឹងឆ្លើយតបចំពោះទ្រង់វិញ។ ខ្ញុំភ្លេចអរព្រះគុណព្រះអង្គ។ តែខ្ញុំដឹងថា សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអង្គមានចំពោះខ្ញុំ នៅតែស្ថិតស្ថេរជាដរាប។ នេះជាសេចក្តីពិតដែលផ្តល់ឲ្យខ្ញុំ នូវគ្រឹះដ៏រឹងមាំ សម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ។—AMY PETERSON
