ខ្ញុំបានសន្សំទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ ដែលខ្ញុំធ្លាប់មាន នៅក្នុងការជួបជុំគ្នាជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់មិត្តភក្តិខ្ញុំ កាលកូនប្រុសខ្ញុំនៅតូច។ កាលនោះ មនុស្សធំបានជជែកគ្នាដល់យប់ ខណៈពេលដែលកូនៗរបស់យើង បានគេងលក់នៅលើសាឡុង ឬកៅអី ដោយសារពួកគេអស់កម្លាំងនឹងការរត់លេងកាលពីថ្ងៃ។
ពេលយើងដល់ពេលត្រូវបែកគ្នា ខ្ញុំក៏បានបីកូនប្រុសខ្ញុំទាំងប៉ុន្មាននាក់ ចូលទៅក្នុងឡាន ឲ្យពួកគេផ្អែកនៅលើកៅអីឡាន ហើយនាំពួកគេទៅផ្ទះ។ ពេលយើងមកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំក៏បានលើកពួកគេបីម្តងទៀត ចូលទៅក្នុងផ្ទះ ហើយក៏បានផ្តេកពួកគេនៅលើគ្រែ រួចថើបពួកគេ ដោយពាក្យថា “រាត្រីសួស្តី” ហើយបិទភ្លើង។ ដល់ពេលព្រឹកឡើង ពួកគេក៏បានភ្ញាក់ឡើង ដោយមិនដឹងថា ខ្លួនបានមកដល់ផ្ទះតាំងពីពេលណា។
អនុស្សាវរីយ៍នេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកស្រមៃ អំពីពេលយប់ ដែលយើង “គេងលក់ក្នុងព្រះយេស៊ូវ”(១ថែស្សាឡូនិច ៤:១៤)។ ពេលនោះ យើងនឹងបានដេកលក់ … ហើយភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង នៅក្នុងផ្ទះដ៏អស់កល្បរបស់យើង ដែលជាផ្ទះដែលមិនមានភាពនឿយហត់ ដែលយើងជួបប្រទះជារៀងរាល់ថ្ងៃ កាលនៅលើផែនដី។
កាលពីពេលកន្លងទៅ ខ្ញុំបានអានចំខគម្ពីរមួយ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដែលជាសេចក្តីបញ្ចប់នៃបទគម្ពីរចោទិយកថា ដែលបានចែងថា “ម៉ូសេជាបាវបំរើផងព្រះយេហូវ៉ា លោកស្លាប់នៅទីនោះក្នុងស្រុកម៉ូអាប់ទៅ តាមព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា”(៣៤:៥)។ តាមព្រះគម្ពីរដើមជាភាសាហេព្រើរ គេបានបកប្រែតាមន័យត្រង់ថា “លោកម៉ូសេបានស្លាប់ … ដោយព្រះឱសនៃព្រះអម្ចាស់” ដែលឃ្លានេះ គ្រូព្រះគម្ពីរនៅសម័យដើម បានបកប្រែថា “លោកម៉ូសេបានស្លាប់ ដោយមានព្រះអម្ចាស់ថើបគាត់”។
សូមយើងស្រមៃថា នៅពេលយប់ចុងក្រោយ ដែលយើងលាចាកលោក ព្រះអម្ចាស់ក៏បានផ្តេកយើងនៅលើដំណេក ហើយក៏បានថើប ឲ្យយើងគេងលក់ក្នុងព្រះអម្ចាស់” ហើយយើងក៏បានក្រោកឡើង នៅក្នុងផ្ទះនៅនគរស្ថានសួគ៌ អស់កល្បជានិច្ច។ គឺដូចដែលលោកចន ដុន(John Donne) បានពិពណ៌នាយ៉ាងមានន័យថា “បន្ទាប់ពីការគេងលក់ដ៏ខ្លី យើងក៏បានភ្ញាក់ឡើងអស់កល្បជានិច្ច នៅនគរស្ថានសួគ៌”។—DAVID H. ROPER
