សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជ្រាលជ្រៅជាង
ពេលដែលលោកអេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បានជួបលោកអាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជាប្រធានាធិបតីអាមេរិក ជាលើកទីមួយ គាត់បានប្រមាថលោកលីនខិន ដោយផ្ទាល់ខ្លួន និងជាលក្ខណៈអាជីព ហើយថែមទាំងហៅគាត់ថា “សត្វដៃវែង”ទៀតផង។ ប៉ុន្តែ លោកលីនខិនបានឲ្យតម្លៃ ចំពោះសមត្ថភាពរបស់លោកស្តាតុន ហើយក៏បានសម្រចចិត្តអត់ឱនទោសឲ្យគាត់ ព្រមទាំងតែងតាំងគាត់ ឲ្យមានមុខតំណែងដ៏សំខាន់ ក្នុងគណៈរដ្ឋមន្រ្តី ក្នុងអំឡុងសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិលអាមេរិក។ ក្រោយមក លោកស្តាតុនក៏កើតមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ចំពោះលោកលីនខិន ដោយរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិ។ លោកស្តាតុន គឺជាអ្នកដែលបានអង្គុយនៅក្បែរគ្រែរបស់លោកលីនខិន ពេញមួយយប់ បន្ទាប់ពីលោកប្រធានាធិបតីរូបនេះ ត្រូវគេបាញ់សម្លាប់នៅក្នុងសាលមហោស្រព ហ្វ៊ដ ហើយក៏បាននិយាយខ្សិកខ្សួល ទាំងទឹកភ្នែក អំពីមរណៈភាពរបស់គាត់ថា “ចាប់ពីពេលនេះទៅ មនុស្សគ្រប់សម័យកាល នឹងនឹកចាំពីគាត់”។ ការផ្សះផ្សាគឺជារឿងដ៏ល្អ។ សាវ័កពេត្រុសបានចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ អំពីរឿងនេះ ដោយសរសេរសំបុត្រប្រាប់ពួកគេថា “តែមុនដំបូងបង្អស់ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីស្រឡាញ់គ្នា ឲ្យអស់ពីចិត្ត ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់នឹងគ្របបាំងអំពើបាបជាអនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានសំបុត្ររបស់លោកពេត្រុស ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំគិតថា ពេលលោកពេត្រុសកំពុងសរសេរសំបុត្រនេះ គាត់ប្រហែលជាកំពុងតែគិត អំពីកាលដែលគាត់បានបដិសេធព្រះយេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និងអំពីការអត់ទោសបាប…
Read article