Dave Branon

You are here:
ការដោះពីចំណង

មាន​ពេល​មួ​យ ខ្ញុំ​បា​នក្រា​លសំណាញ់ក្នុង​ទីធ្លា​ក្រោយផ្ទះ ដើម្បី​តម្រៀ​បថ្មសម្រាប់​តាំងល​ម្អ​ពី​លើ។​ ពេល​ខ្ញុំរៀ​ប​សំ​ណាញ់​ជិតហើយ ខ្ញុំក៏បានឃើញស​ត្វកំប្រុកឈីពម៉ាំង​មួយ​ក្បា​ល​កំពុង​ជាប់​សំណាញ់ ទៅ​ណាមិនរួច។ ខ្ញុំ​ក៏​បា​នពា​ក់​ស្រោ​មដៃ​ ហើយ​ចាប់​ផ្តើ​មដោះ​សំណាញ​យ៉ាងប្រុងប្រ​យ័ត្ន​។ សត្វ​ដ៏តូចល្អិតនោះ មិន​សប្បាយ​ចិត្ត​នឹងខ្ញុំសោះ។ វា​បានយកជើងក្រោ​យវាធាក់ខ្ញុំ ហើយព្យា​យាមខំ​ដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បាន​និយាយ​ប្រាប់វាដោយស្រទន់ថា “អា​សំឡាញ់ ខ្ញុំមិ​នធ្វើបាបឯ​ងទេ។ នៅឲ្យ​ស្ងៀម”​។ ប៉ុន្តែ វា​ស្តាប់​ខ្ញុំមិ​នយ​ល់​ទេ បាន​ជាវាខំ​រើប​ម្រាស់ ដោយ​ការ​ភ័យខ្លា​ច។ ទីបំផុត ខ្ញុំ​ក៏បានកាត់សំណាញ់​ដែល​ជាប់វា​អស់ ហើយ​វាក៏​រត់​ត្របាញ់ជើង​ទៅទី​លំនៅរ​បស់វាវិញ។ ជួន​កាល​ មនុស្ស​មា​ន​អារម្មណ៍​ថាកំ​ពុង​ជាប់ចំណង​អ្វីមួយ​ ហើយ​ក៏បា​នរើប​ម្រាស់​ដាក់​ព្រះអម្ចាស់  ដោយកា​រ​ភ័យខ្លា​ច។  អស់​រយៈ​ពេ​ល​ជាច្រើ​នសតវត្សរ៍​មក​ហើ​យ ដែល​ទ្រង់​បា​ន​ប្រ​ទាន​ការ​ជួយសង្រ្គោះ និង​ក្តីស​ង្ឃឹម​ដល់​រាស្ត្រ​ទ្រ​ង់ តែយើ​ង​ចេះតែ​ប្រឆាំង​នឹងទ្រង់  ដោយមិ​ន​យល់ថា  ទ្រង់​កំពុ​ងតែ​ប្រទាន​ជំនួយដល់​យើងទេ​។ ក្នុង​បទគ​ម្ពីរ​អេសាយ ជំពូក​៤១ លោក​ហោរាអេ​សាយ​បាន​ដក​ស្រង់បន្ទូល​រប​ស់ព្រះអម្ចាស់យ៉ា​ង​ដូច​នេះ​ថា​ ​“ដ្បិត​អញ​នេះ គឺ​យេហូវ៉ា​ជា​ព្រះ​នៃ​ឯង អញ​នឹង​កាន់​ដៃ​ស្តាំ​ឯង ដោយ​ពោល​នឹង​ឯង​ថា កុំ​ឲ្យ​ភ័យ​ខ្លាច​ឡើយ អញ​នឹង​ជួយ​ឯង”(ខ.១៣)។ ពេល​ដែល​អ្នកគិត​អំពីស្ថា​នភា​ពរ​បស់​អ្នក តើអ្ន​ក​យល់ថា​ ព្រះទ្រង់​មា​ន​តួ​នាទីអ្វី​? តើអ្ន​កមិ​ន​ហ៊ាន​ថ្វាយ​អ្វីៗ​គ្រ​ប់យ៉ា​ងដល់ទ្រង់​ ដោយ​ខ្លាច​ទ្រង់​ធ្វើបាបអ្នកឬ​? ព្រះ​ទ្រង់​ល្អ​ ហើយ​ទ្រង់​គង់នៅ​ក្បែរយើ​ង  ដោយស​ព្វ​ព្រះទ័​យ​នឹង​រំដោះជី​វិតយើ​ង  ឲ្យរួ​ច​ពីចំណងគ្រង់​យ៉ា​ង​។​  អ្នកអាច​ថ្វា​យ​ជីវិ​ត​អ្ន​ក​ដល់ទ្រ​ង់ ដោយ​ការ​ទុ​កចិ​ត្តទាំងស្រុង។-Dave Branon

Read article
ពាក្យសម្តីប្រកបដោយប្រាជ្ញា

តើសាច់ដុំអ្វី​ ដែល​ខ្លំាងជា​ង​គេ ​ក្នុ​ង​រា​ង្គ​កាយ​ម​នុ​ស្ស? អ្នក​ខ្លះ​ឆ្លើយ​ថា​ សាច់​ដុំអ​ណ្តាត​ខ្លាំងជាង​គេ តែយើង​ពិបាក​នឹង​កំណ​ត់ថា​ សាច់​ដុំណា ដែលខ្លាំ​ងជា​ងគេ ព្រោះសាច់ដុំនីមួយៗ​ មិនធ្វើការ​តែម្នា​ក់​ឯង​ទេ។ ប៉ុន្តែ យើង​អាចដឹ​ង​ថា អណ្តាត​ជាសា​ច់ដុំដ៏ខ្លាំង។ វា​ជា​សាច់ដុំដ៏តូ​ចទេ ​តែអាចធ្វើ​ឲ្យមា​នកា​រខូចខា​តជា​ច្រើ​ន​។ សរីរាង្គ​ដ៏តូច និង​សកម្មមួ​យ​នេះជួ​យឲ្យ​យើង​ញាំអា​ហារ លេប ដឹងរ​ស់​ជាតិ ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​ការ​រំលាយអា​ហារ តែ​យើងចេះតែប្រើវា​ ដើម្បី​និយាយ​អ្វីដែល​យើង​មិនគួរ​និ​យាយ។ គេ​បា​ន​ប្រើ​អ​ណ្តា​ត​ ដើម្បីនិ​យា​យ​ប​ញ្ជោ​រ ជេរ កុហក់ អួត និង​វាយប្រហារ​អ្នកដ​ទៃ ។ល។ ដូច​នេះ តើអ​ណ្តាត​ជាសា​ច់ដុំ ដែល​គ្រោះថ្នា​ក់​ណាស់​មែនទេ? ប៉ុន្តែ គេ​ក៏​អាច​ប្រើ​អណ្តាត ធ្វើ​កា​រ​ល្អ​ជា​ច្រើ​ន។ ពេល​យើងបាន​ទទួល​ការ​ដឹក​នាំ​ពីព្រះ​វិ​ញ្ញាណប​រិសុទ្ធ អណ្តាតអា​ច​ផ្លា​ស់ប្រែទៅ​​ជា​ឧបករណ៍​ដ៏​ល្អ​ក្រៃ​លែង។ យើង​អាច​ប្រើ​អ​ណ្តាត ដើម្បី​និយាយ​អំពី​ភាព​សុចរិ​ត(ទំនុកដំកើង ៣៥:២៨) និង​ភាព​យុត្តិ​ធ​ម៌របស់​ព្រះ(​៣៧:៣០)។ យើង​អាច​​ប្រើ​អណ្តាត និយាយអំពីសេចក្តីពិត(១៥:២) បង្ហាញសេ​ចក្តីស្រ​ឡាញ់(១យ៉ូហាន ៣:១៨) និងសារ​ភាព​បា​ប​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​(​១យ៉ូហាន ១:៩)។ យើង​អាច​ប្រើ​អ​ណ្តា​ត​ឲ្យ​មាន​ប្រយោជន៍​បំផុត គឺ​ដូច​ដែ​ល​បទ​គម្ពីរ​សុភាសិត ១២:១៨ បានចែង​ថា “​សម្តី​​រប​ស់​​មនុស្ស​ប្រាជ្ញ​ជា​ថ្នាំ​ផ្សះ​វិញ”។ ព្រះទ្រ​ង់​បានប​ង្កើត​អណ្តាត​យើងម​ក​ ដើម្បី​នាំ​ម​កនូវការ​ប្រោ​ស​ឲ្យ​ជា​ ដល់​អ្ន​កដ​ទៃ​ …

Read article
ការរំឭកដ៏ចាំបាច់

ក្នុង​សប្តា​ហ៍​ខ្លះ ខ្ញុំបានទទួលសំបុត្រអេឡិចត្រូ​និច ឬអ៊ី​មែលជា​ច្រើ​ន ដែល​បានរំ​ឭ​កខ្ញុំ​ អំពី​ការណាត់​ជួប ឬព្រឹ​ត្តិការណ៍ដែលជិត​ម​កដល់ ឬ​សំណូម​ពរអធិស្ឋាន​ឲ្យនរណាម្នា​ក់។ ការរំ​ឭកទាំងអ​ស់​នេះ​ សុទ្ធតែ​មា​នភា​ពចាំបាច់​ចំពោះ​ខ្ញុំ។ ពេលដែ​លសាវ័ក​ប៉ុលស​រសេរ​សំបុត្រ ទៅកា​ន់​លោកទីតុស ក្នុងសេចក្តីប​ញ្ចប់ គាត់​បានសរសេរ​ថា “ចូរ​​រំ​ឭក​​គេ…”(៣:១)។ ដោយសារគា​ត់បានប្រើពាក្យ​ដូច​នេះ​ ​នោះយើង​អាច​សន្និដ្ឋា​ន​ថា គាត់​ធ្លាប់​បាន​សរសេរ​អំពី​សេចក្តី​នោះ ប្រាប់​គេម្តង​ហើយ​។ ប៉ុន្តែ សេចក្តី​ទាំង​នោះ ពិ​​ត​ជា​សំខាន់ចំពោះ​ពួក​ជំនុំ​ខ្លាំង​ណា​ស់ បាន​ជា​គាត់រំ​ឭក​ពួក​គេឡើ​ង​វិញ ដើម្បី​កុំឲ្យ​ពួក​គេភ្លេ​ច។ ចូ​រ​យើង​ក​ត់សំគាល់អំពីសេចក្តី ដែ​ល​​គាត់មិន​ច​ង់ឲ្យគេភ្លេ​ចនោះ។ គាត់ចង់​រំឭ​ក​ពួ​កជំ​នុំ ដែល​កំពុង​រ​ស់នៅក្រោមការគៀប​សង្កត់​របស់​ចក្រភ​ព​រ៉ូម​ឲ្យ​ “ចុះ​ចូលនឹង​ពួក​​នាម៉ឺន ហើយ​និង​​ពួក​មាន​​អំណាច​​ទាំង​​អស់”(ខ.១)។ យើង​ចាំបា​ច់​ត្រូវ​ចាំ​ថា​ យើង​ត្រូវរស់​នៅដោយ​ទីបន្ទាល់​ល្អ ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នក​ដទៃដឹង​ថា យើងជាម​នុស្សស្តាប់បង្គាប់​ព្រះ ធ្វើ​ការអ្វីដែលត្រឹ​មត្រូ​វ គឺ​មិនមែន​និយាយ​បង្ខូច​អ្នកដទៃ ហើយយើ​ង​ជាមនុស្ស​ដែល​មាន​សន្តិភាពក្នុង​ចិ​ត្ត និងចេះ​គិ​តដល់អ្ន​ក​ដទៃ យើង​មានកា​រ​បន្ទាប​ខ្លួន គឺមិ​នមែ​ន​ជាម​នុស្ស​ពូកែ​រអ៊ូរទាំទេ។ យើង​ត្រូវ​រ​ស់នៅ​ដោយអាកប្ប​កិរិយ៉ា ដែល​បង្ហាញ​ឲ្យ​គេ​ដឹង​ថា យើង​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ក្នុង​ជី​វិត ដោយ​សារកា​រ​ដើរតាម​ព្រគ្រីស្ទ(​ខ.៣-៥)។ តើ​ធ្វើដូ​ចម្តេចឲ្យយើងអា​ច​មាន​លក្ខណៈទាំ​ងអ​ស់​នេះបាន​? យើងត្រូ​វពឹ​ង​ផ្អែ​ក​លើ “ព្រះវិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ ដែល​ទ្រង់​បា​នចា​ក់បំ​ពេញ​លើយើងជា​ប​រិបូរ តា​មរយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ​គ្រីស្ទ” ដែល​ជួយឲ្យយើង​អាច “ខំ​ធ្វើកា​រល្អ​អស់ពី​ចិ​ត្ត”(ខ.៥-៦,៨)។ មាន​តែ​តា​មរយៈអំ​ណោយដ៏​អស្ចារ្យនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ​របស់ព្រះយេស៊ូវ​ទេ ដែល​ទ្រង់​បានបំពាក់ស​មត្ថភាព ឲ្យយើងអា​ចជះឥទ្ធិព​ល​ដល់លោកិយ ឲ្យ​គេងា​កមករកព្រះ​។ និយាយ​រួម…

Read article
ក្តីសង្ឃឹមដ៏រស់

ពេលដែ​លសោកនាដកម្មដែលអាក្រក់ហួសថ្លែង បំផ្លិចបំផ្លាញជីវិតរបស់មនុស្សជាបំណែក​ៗ ពួក​គេក៏បានព្យាយាមស្វែងរកចម្លើយ។​ ថ្មីៗនេះ ស្រ្តីជាម្តាយម្នាក់ ដែល​បានបាត់បង់កូន ដែល​ជាក្មេងជំទង់ បានប្រាប់ខ្ញុំថា “លោកគ្រូ ខ្ញុំគិតមិនយល់សោះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំនៅអាចជឿព្រះបានយូរប៉ុណ្ណាទៀតទេ។ ខ្ញុំខំគិតដែរ តែគិតមិនយល់​ពីបំណងព្រះហឫទ័​យព្រះសោះ។ ហេតុ​អ្វីបានជាទ្រង់ឲ្យរឿងទាំងអស់​នេះកើតឡើ​ង?” គ្មានចម្លើយដ៏ងាយស្រួល សម្រាប់ក្តីកង្វល់ដ៏ធំ​ដូច​នេះឡើយ។ តែសម្រាប់អ្នកដែលមានជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ ពួក​គេនៅតែអាចមានក្តីសង្ឃឹម ទោះ​យើងកំពុងទទួលព្រះពរទាំងមេៗ ឬកំពុង​តែទូលទុក្ខដ៏ធ្ងន់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ សាវ័កពេត្រុសបា​ន​បក​ស្រាយ អំពី​បញ្ហា​នេះ​ ក្នុង​សំបុត្រ​ទីមួយ​របស់​គាត់ ដែល​ក្នុងនោះ គាត់​បានសរសើរដំកើ​ង​ព្រះ សម្រាប់ ការដែលទ្រង់បា​ន​ប្រទា​ន​ឲ្យ​យើង​មាន​កំ​ណើត​ជា​ថ្មី​ ក្នុង​ក្តីសង្ឃឹម​ដ៏រស់(​១ពេត្រុស ១:៣) តាមរ​យៈ​សេចក្តី​សង្រ្គោះ​របស់​យើង។ ក្តី​សង្ឃឹម​​នេះ អាច​ផ្តល់​ឲ្យ​យើ​ងនូ​វ​ក្តីអំ​ណរ ទោះ​យើង​កំពុង​ស្ថិត​នៅក្នុងសោ​ក​នាដ​កម្ម​ក៏ដោ​យ។ គាត់ក៏​បានធានាផងដែរថា ក្តីសង្ឃឹមនេះ ជាក្តីសង្ឃឹមដ៏ស្ថិតស្ថេរ(ខ.៤)។ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏បា​នប្រា​ប់យើង​ថា យើង​អាច “មាន​ទុក្ខព្រួយ ដោយកើ​តមានសេចក្តីល្បួងផ្សេង​ៗ” តែយើងនៅតែអាចមានក្តីអំណរជា​ខ្លាំង(ខ.៦)។ ម្យ៉ាង​ទៀត សម្រាប់អ្ន​កដែលជួបកា​របាត់បង់ដ៏ឈឺចាប់ សាវ័​កពេត្រុសបានលើកទឹកចិត្តថា ទុក្ខ​លំបាក​ទាំង​អស់​នោះបានកើ​ត​មាន គឺដើ​ម្បីសាកល​ក្តីជំនឿ​របស់​យើង ដែ​លនាំ​ឲ្យយើងថ្វាយ​ការស​រសើរ ព្រះ​កិត្តិ​មាន និង​​សិរីល្អដល់ព្រះ​គ្រីស្ទ ក្នុង​កាល​​ដែល​ទ្រង់​​លេច​​មក​(ខ.៧)។ ពេល​ដែល​ការលើ​កទឹកចិត្តខាងលើនេះ បានជ្រួតជ្រាបក្នុងចិត្តយើងហើ​យ ទស្សនៈដែ​លយើងមា​នចំពោះ​ទុក្ខ​លំបា​ក…

Read article
ដើមឈើនៃក្តីស្រឡាញ់

ដើមសូល ជាដើមឈើមួយប្រភេទ ដែលគេដាំសម្រាប់ផលិតឆ្នុកដប។ នៅក្រោយផ្ទះខ្ញុំ មានដើមសូលមួយដើម ដែលបានឈរនៅយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់​ជាង២០ឆ្នាំមកហើយ។ វាបានផ្តល់​ម្លប់សម្រាប់ឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំទាំង​បួន​នាក់ ពេល​ពួកគេលេងក្នុងទីធ្លា​ក្រោយ​ផ្ទះ ហើយ​ក៏បានផ្តល់ជម្រក​ដល់​ស​ត្វ​កំប្រុ​ក ក្នុងតំ​ប​ន់​ដែ​ល​យើ​ង​រ​ស់​នៅ​ផ​ង​ដែ​រ។ នៅ​រដូ​វ​រងា ដើម​ឈើ​មួ​យ​ដើ​ម​នេះ មាន​​សភា​ព​ក្រៀ​ម​ក្រោះ​ ហើយ​ជ្រុះស្លឹ​ក តែ​ថ្មីៗនេះ​ ពេល​រដូ​វផ្កា​រី​កម​កដ​ល់ វា​នៅ​តែមិ​ន​ព្រ​មចេ​ញ​ស្លឹក ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ក៏បា​នស​ម្រេច​ចិ​ត្តកា​ប់​រំលំវា​។​ ខ្ញុំក៏​បា​នចំ​ណាយ​ពេល​ពេញ​មួ​យស​ប្តា​ហ៍ ដើម្បី​ធ្វើ​កិច្ច​ការ​នេះឲ្យ​បាន​រៀ​ប​រយ​។ ជា​ដំបូង ខ្ញុំ​ត្រូវ​កាប់​រំលំ​វា ហើយប​ន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​ត្រូវកាប់​មែក​ដើម​ឈើដែល​បាន​លូត​លាស់​អស់​ពីទស​វត្ស​រ៍​នោះ ឲ្យ​ក្លាយ​ជា​​ចំណែកតូ​ច​ជាង​មុន ដើម្បី​ឲ្យងា​យ​ស្រួល​គ្រប់​គ្រង​។ ការនេះ​បាន​នាំឲ្យខ្ញុំ មាន​ពេល​ជាច្រើ​ន ដើម្បី​គិត​អំពី​ដើម​ឈើ។ ខ្ញុំក៏បានគិតដ​ល់​ដើមឈើមួយដើម ដែល​ផ្លែរបស់វា ​ព្រះ​ទ្រង់បាន​ហាម​មិ​នឲ្យ​អ័​ដាំ​ម និង​នា​ង​អេវ៉ា​ប​រិភោគ តែ​ពួកគេ​មិ​ន​អា​ច​ទ​ប់ចិត្ត​ខ្លួន​ឯ​ង​បា​ន(លោកុប្បត្តិ ៣:៦)។ ព្រះទ្រ​ង់​បាន​ប្រើ​ដើម​ឈើនោះ ដើម្បី​ឲ្យពួ​ក​គេ​មាន​ជ​ម្រើស​ដោយសេ​រី រវាង​ការ​ល្អ​ និងការ​អាក្រក់ និង​ដើម្បី​ល្បង​លភា​ព​ស្មោះ​ត្រ​ង់ និង​ជំនឿ​រ​ប​ស់ពួក​គេ​។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏​បាន​គិ​ត​អំពី​ដើ​ម​ឈើ​ ក្នុង​ទំនុកដំ​កើង ជំពូក១ ដែលបា​ន​រំ​ឭក​យើ​ង អំពី​ផ​ល​ផ្លែនៃ​ការ​រស់នៅ ដោយ​កោ​តខ្លាច​ព្រះ​។ ហើយ​ក្នុង​ប​ទ​គម្ពីរ សុភាសិត ៣:១៨ ប្រាជ្ញា​ត្រូវ​បាន​ប្រៀប​ប្រដូ​ច​ទៅនឹង​ដើម​ឈើ​នៃជី​វិ​តនោះ។ តែ​ដើម​ឈើដែ​លសំ​ខា​ន់បំ​ផុត​នោះ​ គឺដើ​ម​ឈើ​ដ៏រឹង​មាំដែ​ល​គេបា​ន​កាប់​យក​ទៅ​ធ្វើឈើឆ្កា​ង…

Read article
ការចែករំលែកនំបឺរហ្គឺរ

លោកលី ហ្គេយប៊ីគ(Lee Geysbeek) ដែលជាប្រធាននៃអង្គការសេចក្តីអាណិតអន្តរជាតិ បានរៀបរាប់អំពីជីវិតរបស់ស្ត្រីម្នាក់ ដែលមានឱកាសធ្វើដំណើរទៅកាន់ទឹកដីដែលនៅឆ្ងាយ ដើម្បីទៅលេងក្មេងម្នាក់ ដែលនាងបានជួយឧបត្ថម្ភ។ នាងបានសម្រេចចិត្តនាំក្មេងទុរគតម្នាក់នោះ ទៅភោជ្ជនីយដ្ឋានមួយ។ ក្មេងប្រុសនោះក៏បានហៅនំហ៊ែមបឺរហ្គឺរមួយមក ហើយអ្នកឧបត្ថម្ភបានហៅម្ហូបសាឡាត់។ ពេលគេលើកអាហារនោះមកដាក់លើតុ ក្មេងប្រុសម្នាក់នោះ ក៏បានពិនិត្យមើលនំបឺរហ្គឺរនោះ ដោយគេមិនដែលបានញាំអាហារដូចនេះក្នុងជីវិតឡើយ។ វាក៏បានមើលទៅនំបឺរហ្គឺរដ៏ធំរបស់វា ហើយក៏បានមើលទៅម្ហូបសាឡាត់ដ៏តិចតួចរបស់អ្នកឧបត្ថម្ភ។ បន្ទាប់មក វាក៏បានយកកាំបិតមកកាត់នំបឺរហ្គឺរនោះជាពីរ ហើយក៏ចែកឲ្យអ្នកឧបត្ថម្ភនោះពាក់កណ្តាល រួចយកដៃអង្អែលក្បាលពោះខ្លួនឯង ហើយសួរគាត់ថា“អ្នកឃ្លានទេ?” កុមារម្នាក់ដែលស្ទើរតែគ្មានអ្វីសោះក្នុងជីវិត មានចិត្តចង់ចែករំលែករបស់ដែលវាមាន ឲ្យទៅគេពាក់កណ្តាល ដោយគិតថាគេប្រហែលជាត្រូវការចំណែកនោះ។ សូមយើងនឹកចាំអំពីក្មេងប្រុសម្នាក់នេះ ពេលយើងជួបនរណាម្នាក់ ដែលកំពុងមានសេចក្តីត្រូវការផ្លូវកាយ ផ្លូវចិត្ត ឬផ្លូវវិញ្ញាណ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវ ក្តីជំនឿដែលយើងមានចំពោះទ្រង់ គួរតែបង្ហាញចេញមក តាមរយៈសកម្មភាពរបស់យើង(យ៉ាកុប ២:១៧)។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ យើងប្រហែលជាជួបមនុស្សដែលមានតម្រូវការផ្សេងៗ ទោះពួកគេកំពុងនៅតំបន់ផ្សេងៗ ក្នុងពិភពលោក ឬក៏កំពុងនៅក្បែរផ្ទះយើងក្តី។ អ្នកខ្លះកំពុងត្រូវការអាហារក្តៅៗ ខ្លះទៀតត្រូវការពាក្យសម្តីដ៏ពិរោះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទ ដែលបានស្គាល់សេចក្តីស្រឡាញ់ទ្រង់ តើយើងអាចនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរប៉ុណ្ណា ពេលដែលយើងធ្វើការល្អ ហើយចែករំលែកដល់អ្នកដទៃ(ហេព្រើ ១៣:១៦)។-Dave Branon

Read article
យុត្តិធម៌ និងសេចក្តីមេត្តា

ពេលដែលជនជាប់ចោទ ឈរនៅចំពោះមុខចៅក្រម គឺមានន័យថា គាត់នឹងត្រូវជាប់ទោស ឬរួចខ្លួន តាមការសម្រេចក្តីរបស់អង្គជំនុំជម្រះ។ បើជនជាប់ចោទជាមនុស្សស្លូតត្រង់ នោះតុលាការជាកន្លែងដែលគាត់ពឹងអាង។ តែបើគាត់មានទោស នោះគេរំពឹងថា តុលាការនឹងដាក់ទោសគាត់ ឲ្យសមនឹងកំហុស។ ក្នុងព្រះគម្ពីរណាហ៊ុម យើងឃើញថា ព្រះទ្រង់ជាទីជ្រកកោន និងហើយទ្រង់ក៏ជាចៅក្រមផងដែរ។ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា “ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ល្អ ទ្រង់ជាទីពឹងមាំមួននៅគ្រាលំបាក”(១:៧)។ ប៉ុន្តែ បទគម្ពីរនេះក៏បានចែងផងដែរថា “ទ្រង់នឹងរំលីងទីកន្លែងរបស់ពួកតតាំងដោយទឹកជន់ហូរលិច ហើយនឹងដេញពួកខ្មាំងសត្រូវទ្រង់ទៅក្នុងទីងងឹត”(ខ.៨)។ កាលពីជាង១០០ឆ្នាំមុន ទីក្រុងនីនីវេបានប្រែចិត្ត បន្ទាប់ពីលោកយ៉ូណាសបានទៅប្រកាស ដល់ប្រជាជននៅទីនោះ អំពីការអត់ទោសរបស់ព្រះ ហើយទឹកដីពួកគេក៏បានរួចពីការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់(យ៉ូណាស ៣:១០)។ ប៉ុន្តែ ក្នុងសម័យហោរ៉ាណាហ៊ុម ទីក្រុងនីនីវេបានរៀបគម្រោង “ធ្វើការអាក្រក់ ទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអម្ចាស់”(ណាហ៊ុម ១:១១)។  ក្នុងជំពូក៣  លោកណាហ៊ុមបានរៀបរាប់ជាលម្អិត អំពីសេចក្តីអន្តរាយ ដែលនឹងកើតឡើង នៅទីក្រុងនីនីវេ។ មនុស្សជាច្រើនបានគិតថា ព្រះមានដំណោះស្រាយតែមួយប៉ុណ្ណោះ សម្រាប់មនុស្សជាតិ គឺគ្មានដំណោះស្រាយអ្វីផ្សេងទេ។ ពួកគេគិតថា ទ្រង់បរិសុទ្ធ ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងដាក់ទោសយើងតែប៉ុណ្ណោះ ពុំនោះទេ ទ្រង់មានពេញដោយក្តីមេត្តា ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងបង្ហាញសេចក្តីសប្បុរសដល់មនុស្ស គឺមិនជំនុំជម្រះពួកគេឡើយ។ តាមពិត ទ្រង់ជាចៅក្រម ហើយក៏ជាទីជ្រកកោនផងដែរ។…

Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ចាប់ផ្តើមពីយើងទៅ

កូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ឈ្មោះមែលីសា(Melissa) មានទម្លាប់សរសេរកត់ត្រា ក្នុងព្រះគម្ពីររបស់នាង ជាជំនួយឲ្យនាងអនុវត្តតាមបទគម្ពីរនោះ ក្នុងការរស់នៅ។ ឧទាហរណ៍ : នៅក្នុងបទគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក ៧ នាងបានគូរប្រអប់ជុំវិញខ.១ និងខ.២ ដែលចែងថា យើងមិនត្រូវថ្គោលទោសដទៃ ពីព្រោះនៅពេលដែលអ្នកធ្វើដូច្នេះ “គេនឹងវាល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា តាមរង្វាល់ដែលអ្នកវាល់ឲ្យគេផង”។ នាងក៏បានសរសេរការពន្យល់នៅក្បែរខគម្ពីរនោះថា “សូមពិនិត្យមើលអ្វីដែលអ្នកកំពុងធ្វើ មុននឹងមើលទៅអ្នកដទៃ”។ មែលីសាជាក្មេងជំទង់ “ដែលចេះគិតពីអ្នកដទៃ”។ នាងបានរស់នៅ តាមព្រះបន្ទូលនៅក្នុងបទគម្ពីរ ភីលីព ២:៤។ មិត្តរួមថ្នាក់របស់នាង ឈ្មោះម៉ាត(Matt) បានស្គាល់នាង តាំងពីនៅក្មេងៗ នៅឯព្រះវិហារ រហូតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់មែលីសា កាលរៀននៅថ្នាក់ទី១១ ពេលដែលនាងបាត់បង់ជីវិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ម៉ាតបានឡើងនិយាយនៅឯពិធីបុណ្យសពរបស់នាងថា “ខ្ញុំធ្លាប់តែឃើញមែលីសាញញឹមជានិច្ច ហើយនាងតែងតែធ្វើឲ្យអ្នកដទៃសប្បាយចិត្ត”។ មិត្តភក្តិរបស់នាង ឈ្មោះតារ៉ា(Tara) ក៏បានឡើងនិយាយនៅថ្ងៃនោះផងដែរថា “សូមអរគុណមែលីសា ដែលបានរាប់អានខ្ញុំជាមិត្តភក្តិ ទោះបីជាអ្នកដទៃមិនចិត្តល្អ និងមានភាពស្រស់ស្រាយ ដូចនាងក៏ដោយ”។ នៅថ្ងៃដែលគេហាក់ដូចជាចូលចិត្តថ្កោលទោសគ្នាទៅវិញទៅមក ដោយឥតមេត្តា យើងចាំបាច់ត្រូវនឹកចាំថា សេចក្តីស្រឡាញ់ត្រូវចាប់ផ្តើមមាន ពីខ្លួនយើងមុន។ សូមយើងនឹកចាំពាក្យរបស់សាវ័កប៉ុល ដែលបានបង្រៀនយើងថា “ឥឡូវនេះ នៅមានសេចក្តីជំនឿ…

Read article
អំពើបាបដែលដេញតាម

មានគ្រូគង្វាលម្នាក់ បាននិយាយអំពីរឿងរបស់គាត់ ក្នុងទំព័រកាសែតប្រចាំតំបន់របស់ខ្លួន។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា មានពេលមួយ គាត់បានជជែកគ្នាលេង ជាមួយបុរសម្នាក់ ដែលមានវ័យចំណាស់ជាងគេ ដែលគាត់ទើបតែណែនាំខ្លួនឲ្យស្គាល់។ លោកគ្រូគង្វាលបានសួរគាត់ថា “តើលោកធ្លាប់ធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនអគ្គីសនីនោះទេ?” បុរសនោះក៏បានឆ្លើយថា “បាទ ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការឲ្យក្រុមហ៊ុនអគ្គីសនីនោះមែន”។ ពេលនោះ លោកគ្រូគង្វាលរូបនោះក៏បាននឹកចាំ កាលពីក្មេង គាត់ឃើញខ្សែភ្លើងរបស់ក្រុមហ៊ុននោះ ត្រូវបានគេតកាត់ពីលើដីឡូរបស់ឪពុកម្តាយគាត់។ បុរសនោះក៏បានសួរលោកគ្រូគង្វាលថា “តើកាលពីមុន លោកមានទីលំនៅ នៅកន្លែងណា?” ពេលលោកគ្រូគង្វាលឆ្លើយប្រាប់គាត់ គាត់ក៏បាននិយាយថា “ខ្ញុំនៅចាំថា ខ្ញុំមានការពិបាក នៅក្នុងការចងព្យួរផ្លាកសញ្ញាដាស់តឿន នៅលើខ្សែភ្លើង ក្នុងដីឡូមួយកន្លែង។ ព្រោះក្មេងៗចេះតែយកចំពាមកៅស៊ូបាញ់ទម្លាក់ផ្លាកសញ្ញានោះ ម្តងហើយម្តងទៀត”។ ពេលដែលលោកគ្រូគង្វាលទម្លាក់ទឹកមុខ ដោយការអៀនខ្មាស់ បុរសនោះក៏បានសួរគាត់ថា “តើកាលនោះ លោកក៏ជាក្មេងដែលធ្លាប់បាញ់ទម្លាក់ផ្លាកសញ្ញានោះ ជាមួយក្មេងៗដទៃទៀតមែនទេ?” ជាការពិតណាស់ កាលពីក្មេង គាត់ពិតជាបានបាញ់ទម្លាក់ផ្លាកសញ្ញានោះមែន។ លោកគ្រូគង្វាលក៏បានចែកចាយ អំពីរឿងនៃការសារភាពកំហុសកាលពីក្មេង ដោយដាក់ចំណងជើងថា “បាបឯងរាល់គ្នានឹងតាមឯងទាន់”។ គាត់បានដាក់ចំណងជើងនេះ ដោយដកស្រង់ពាក្យសម្តីរបស់លោកម៉ូសេ ក្នុងបទគម្ពីរ ជនគណនា ៣២:២៣ ដែលបានចែងថា “ត្រូវដឹងជាប្រាកដថា បាបឯងរាល់គ្នានឹងតាមឯងទាន់”។ អំពើបាបដែលយើងមិនទាន់បានដោះស្រាយ អាចនាំឲ្យមានលទ្ធផលដ៏ធ្ងន់ធ្ងរនៅពេលអនាគត។…

Read article
ការផ្សំាងអណ្តាត

មនុស្សបានរៀនផ្សាំងសត្វព្រៃ ដើម្បីឲ្យអាចចិញ្ចឹមពួកវាក្នុងស្រុក ដោយរាប់ចាប់តាំងពីសត្វជ្រូកព្រៃ រហូតដល់សត្វកញ្រ្ជោង។ មនុស្សចូលចិត្តបង្រៀនសត្វស្វា ឲ្យចេះ“ធ្វើកាយវិការ” ក្នុងការថតផ្សាយពាណិជ្ជកម្ម ឬបង្រៀនសត្វក្តាន់ ឲ្យចេះស៊ីចំណីដែលគេដាក់នៅលើបាតដៃមនុស្ស។ សាវ័កយ៉ាកុបបានមានប្រសាសន៍ថា “រីឯគ្រប់ទាំងពូជសត្វព្រៃ សត្វស្លាប សត្វលូនវារ និងសត្វនៅក្នុងសមុទ្រ នោះគេអាចនឹងផ្សាំងបាន ក៏មានមនុស្សបានផ្សាំងហើយដែរ”(៣:៧)។    តែមានអ្វីម្យ៉ាង ដែលយើងមិនអាចផ្សាំងបាន។ អណ្តាតគឺជាសិរីរាង្គដ៏តូចមួយ ដែលយើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែពិបាកគ្រប់គ្រងវា(ខ.៨)។ តើមកពីហេតុអ្វី? ព្រោះពាក្យសម្តីនៅលើចុងអណ្តាតរបស់យើង មានប្រភពចេញមកពីក្នុងជម្រៅចិត្តយើង។ គឺដូចដែលមានសេចក្តីចែងថា “មាត់តែងនិយាយ តាមសេចក្តីបរិបូរដែលនៅក្នុងចិត្ត”(ម៉ាថាយ ១២:៣៤)។ ហើយគេអាចប្រើអណ្តាត សម្រាប់ធ្វើការល្អក៏បាន ការអាក្រក់ក៏បាន(យ៉ាកុប ៣:៩)។ ម្យ៉ាងទៀត គេអាចប្រើអណ្តាតពោលសរសើរដំកើង និងបម្រើព្រះ ហើយគេក៏អាចប្រើអណ្តាតដើម្បីទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់ផងដែរ។ បើយើងមិនអាចផ្សាំងអណ្តាត ដែលគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់របស់យើងបានទេ តើយើងនឹងបណ្តោយឲ្យវាបង្ករបញ្ហាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសារវាចេះតែចង់និយាយអ្វីដែលអាក្រក់ជានិច្ចឬ?(ខ.១០) តែដោយព្រះគុណព្រះ នោះយើងអាចគ្រប់គ្រងវាបាន។ ព្រះអម្ចាស់នឹង “ដាក់ការយាមនៅមាត់យើង ហើយថែរក្សាទ្វារបបូរមាត់របស់យើងផង”(ទំនុកដំកើង ១៤១:៣)។ ដូចនេះ ទ្រង់អាចផ្សាំងរបស់អ្វីដែលគេមិនអាចផ្សាំងបាន។-Dave Branon

Read article