ពេលណាអ្នកស្ថិតក្នុងភាពឯកោ
ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ។ ទំនុកដំកើង ២៣:៤ នៅម៉ោង៧យប់ លោកវៃ-លាំង(Hui-Liang) កំពុងញាំបាយ ជាមួយប្រហិតត្រីដែលនៅសល់ពីថ្ងៃមុន ក្នុងផ្ទះបាយ។ គ្រួសារត្រកូលឆ្វ័រ(Chua) កំពុងញាំអាហារពេលល្ងាច នៅក្នុងខុនដូ ដែលនៅជាប់ខុនដូគាត់ ហើយសម្លេងសើចសប្បាយ និងការជជែកគ្នាបានលប់ពីលើភាពស្ងប់ស្ងាត ក្នុងខុនដូរបស់លោកវៃ-លាំង ជាកន្លែងដែលគាត់បានរស់នៅម្នាក់ឯង ចាប់តាំងពីពេលដែលភរិយាគាត់បានលាចាកលោក។ គាត់បានរៀនរស់នៅ ដោយភាពឯកោ។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំនោះ ការឈឺចុកចាប់របស់គាត់ បានកើតមានជាប្រចាំជាធម្មតា។ តែនៅយប់មួយនោះ ពេលគាត់ឃើញចានចង្កិះ និងចង្កិះមួយគូរ នៅលើតុបាយ ការឈឺចុកចាប់បានចាក់ចូលក្នុងចិត្តគាត់យ៉ាងជ្រៅ។ មុនពេលគាត់ចូលគេងនៅយប់នោះ គាត់ក៏បានអានបទគម្ពីរទំនុកដំកើង ជំពូក២៣ ជាបទគម្ពីរដែលគាត់ចូលចិត្តជាងគេ។ ពាក្យដែលប៉ះពាល់ចិត្តគាត់ខ្លាំងជាងគេ គឺមាននៅក្នុងឃ្លាដែលចែងថា “ទ្រង់គង់នៅជាមួយនឹងទូលបង្គំ”(ខ.៤)។ លោកវៃ-លាំងបានរកឃើញសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលដែលគាត់ជញ្ជឹងគិតអំពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះដែលជាអ្នកគង្វាល ដែលគង់នៅជាប់ជាមួយ និងមើលថែគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតរបស់អ្នកជឿម្នាក់ៗដែលជាសត្វចៀមក្នុងហ្វូង គឺលើសពីការថែទាំដែលអ្នកគង្វាលជាមនុស្សមានចំពោះហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួនទៅទៀត(ខ.២-៥)។ ការដែលយើងគ្រាន់តែបានដឹងថា មាននរណាម្នាក់ចាំជួយយើង ហើយនៅក្បែរយើង គឺបាននាំមកនូវការកម្សាន្តចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងពេលដ៏ឯកោ។ ព្រះទ្រង់បានសន្យាចំពោះកូនព្រះអង្គថា សេចក្តីស្រឡាញ់ ឬសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះអង្គនៅជាប់ជាមួយយើងគ្រប់ពេល(ទំនុកដំកើង ១០៣:១៧) ហើយព្រះអង្គនឹងមិនដែលចាកចោលយើងឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ពេលណាយើងមានអារម្មណ៍ឯកោ ហើយគ្មាននរណាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះយើង ទោះនៅក្នុងផ្ទះបាយដ៏ស្ងាត់ជ្រងំ ឬនៅលើឡានក្រុង ក្នុងដំណើរត្រឡប់ពីកន្លែងធ្វើការ…
Read article
ប្រៀបដូចជារងើកភ្លើងនៅលើក្បាលសត្រូវ
បើសត្រូវឯងឃ្លាន ចូរឲ្យវាស៊ីចុះ បើវាស្រេក ត្រូវឲ្យវាផឹកផង យ៉ាងនោះនឹងបានដូចជាបង្គររងើកភ្លើងនៅលើក្បាលវា។ សុភាសិត ២៥:២១-២២ លោកឌែន(Dan) បានស៊ូទ្រាំនឹងការវាយដំជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពីឆ្មាំគុកម្នាក់ ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំង។ គាត់ជឿថា ព្រះយេស៊ូវបានបណ្តាលចិត្តគាត់ឲ្យស្រឡាញ់បុរសនោះ ដូចនេះ នៅពេលព្រឹកមួយនោះ មុនពេលការវាយដំហៀបនឹងចាប់ផ្តើម ដូចសព្វមួយដង លោកឌែនក៏បាននិយាយថា “លោក បើខ្ញុំនៅតែជួបមុខលោកជារៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ថ្ងៃខ្ញុំស្លាប់ យើងគួរតែរាប់អានគ្នាជាមិត្តភក្តិទៅ”។ ឆ្មាំគុករូបនោះក៏បានតបថា “ទេ លោក យើងមិនអាចក្លាយជាមិត្តភក្តិបានទេ”។ លោកឌែននៅតែទទូចសុំរាប់អានគ្នា ហើយក៏បានហុចដៃគាត់ទៅចាប់ដៃរបស់ឆ្មាំគុក។ ឆ្មាំគុកក៏បានឈរធ្មឹងមួយកន្លែង ហើយក៏បានចាប់ផ្តើមចាប់ដៃរបស់លោកឌែនរលាក់ មិនព្រមលែងសោះ។ ទឹកភ្នែករបស់ឆ្មាំគុកក៏បានស្រក់ចុះមក។ គាត់ថា “ឌែន ខ្ញុំឈ្មោះរ៉ូសុក(Rosoc)។ ខ្ញុំចង់រាប់អានលោកជាមិត្តភក្តិ”។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ឆ្នាំគុកក៏បានឈប់វាយដំលោកឌែនជារៀងរហូត។ ព្រះគម្ពីរបានប្រាប់យើងថា “បើសត្រូវឯងឃ្លាន ចូរឲ្យវាស៊ីចុះ បើវាស្រេក ត្រូវឲ្យវាផឹកផង យ៉ាងនោះនឹងបានដូចជាបង្គររងើកភ្លើងនៅលើក្បាលវា ហើយព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់ឯង”(សុភាសិត ២៥:២១-២២)។ ពាក្យ “រងើកភ្លើង” ជាពាក្យប្រៀបប្រដូច ដែលប្រហែលឆ្លុះបញ្ចាំង អំពីពិធីមួយរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទ ដែលក្នុងនោះ អ្នកដែលមានទោសត្រូវបង្ហាញការកែប្រែចិត្តរបស់ខ្លួន ដោយយកចានដែលមានរងើកភ្លើង មកទូលលើក្បាល។…
Read article
មិនអាចដោះសារបានឡើយ
នៅថ្ងៃជំនុំជម្រះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចយកដោះសារថា ពួកគេមិនបានជឿព្រះអង្គ ដោយសារពួកគេមិនបានដឹងអីនោះឡើយ។ នៅថ្ងៃនេះដែរ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល (R.C. Sproul) សូមធ្វើការពន្យល់ថា ការមិនជឿថាព្រះមានពិតមែន មិនមែនជាបញ្ហាចំណេះដឹងនោះទេ តែជាបញ្ហាសីលធម៌។ អត្ថបទ សាវ័កប៉ុលបានមានប្រសាសន៍ថា អ្វីៗរបស់ទ្រង់ដែលរកមើលមិនឃើញ តាំងពីកំណើតលោកីយ៍មក ទោះទាំងព្រះចេស្តាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និងនិស្ស័យជាព្រះរបស់ទ្រង់ នោះឃើញច្បាស់វិញ ដោយពិចារណាយល់របស់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក(រ៉ូម ១:២០)។ បានសេចក្តីថា មនុស្សអាចដឹងថាព្រះទ្រង់ពិតជាមានមែន តាមរយៈការពិចារណាអំពីការអ្វីដែលទ្រង់បានបង្កើត។ ដូចនេះ ការដែលពួកគេបដិសេធន៍ព្រះអង្គ នោះមិនមែនជាបញ្ហានៃការយល់ដឹងនោះទេ តែជាបញ្ហាសីលធម៌របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងបទគម្ពីរនេះ តើសាវ័កប៉ុលកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើការដោះសាររបស់អ្នកមិនជឿ? ការដោះសារដែលអ្នកមិនជឿនឹងមាន នៅថ្ងៃចុងក្រោយ ពេលព្រះទ្រង់ធ្វើការជំនុំជម្រះ គឺការដោះសារថា ពួកគេមិនជឿ ព្រោះមិនបានដឹង។ ពួកគេប្រហែលដោះសារថា “ព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំមិនដឹងថា ព្រះអង្គមានពិតមែនទេ។ បើទូលបង្គំបានដឹង នោះទូលបង្គំមុខជាជឿ ដើរតាម នឹងស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គមិនខាន”។ ការមិនជឿថាព្រះមានមែន គឺអាក្រក់បំផុត នៅពេលដែលគេយកលេសថា “គេមិនបានដឹងច្បាស់ថា ព្រះមានមែនឬអត់”។ នេះជាសម្តីដែលគួរឲ្យខ្លាច។ ការយកលេសនេះថែមទាំងបានទំលាក់កំហុសមកលើព្រះថា…
Read article
ការលេងផ្លូវកាត់ឲ្យបានផលចំណេញលឿន
សម្បត្តិទ្រព្យរបស់អ្នកស្ថិតនៅកន្លែងណា នោះចិត្តអ្នកក៏នឹងនៅកន្លែងនោះដែរ។ ម៉ាថាយ ៦:២១ កាលពីចុងទសវស្សរ៍ឆ្នាំ១៧០០ យុវជនម្នាក់បានឃើញដីបាក់ស្រុតយ៉ាងអាថ៌កំបាំង នៅលើកោះអូក ក្នុងប្រជុំកោះណូវ៉ា ស្កូធា។ គាត់គិតស្មានថា ពួកចោរសមុទ្រ គឺប្រហែលលោកកាពីទែន ឃីដ(Kidd) បានកប់កំណប់នៅទីនោះដោយផ្ទាល់ដៃ។ ដូចនេះ គាត់និងគ្នាគាត់បួនប្រាំនាក់ ក៏បានចាប់ផ្តើមជីករកកំណប់។ ពួកគេមិនបានរកឃើញកំណប់អ្វីឡើយ តែពាក្យចចាមអារ៉ាមអំពីកំណប់នោះចេះតែបន្តឮសុះសាយ។ ប៉ុន្មានសតវត្សរ៍ក្រោយមក អ្នកដទៃនៅតែបន្តជីករកកំណប់នៅកន្លែងនោះ ដោយចំណាយពេលវេលា និងប្រាក់កាស់ជាច្រើន។ សព្វថ្ងៃនេះ រណ្តៅដែលគេបានជីកនោះមានជម្រៅជាង៣០ម៉ែត្រ។ ការងប់ងុលនឹងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងដូចនេះ គឺជាអំពើក្បត់ មកលើចន្លោះប្រហោង នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស។ ក្នុងព្រះគម្ពីរមានរឿងមួយដែលបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សម្នាក់បានឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីចន្លោះប្រហោងនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ កេហាស៊ីជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់របស់ហោរាអេលីសេជាយូរមកហើយ។ តែពេលដែលហោរាអេលីសេបដិសេធន៍មិនព្រមទទួលអំណោយដ៏មានតម្លៃរបស់មេទ័ពម្នាក់ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រោសឲ្យជាពីជំងឺឃ្លង់តាមរយៈគាត់ កេហាស៊ីក៏បានប្រឌិតរឿង ដើម្បីឲ្យបានផលចំណេញពីលោកមេទ័ពរូបនោះ(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:២២)។ ពេលកេហាស៊ីត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់បាននិយាយកុហកលោកហោរា(ខ.២៥)។ តែលោកអេលីសេបានដឹង ហើយសួរគាត់ថា “តើវិញ្ញាណអញមិនបានទៅតាមឯង ក្នុងកាលដែលលោកនោះចុះពីរទេះមកទទួលឯងទេឬអី?”(ខ.២៦)។ ទីបំផុត កេហាស៊ីក៏បានកើតឃ្លង់ទាំងគ្រួសារ ហើយបាត់បង់ការអ្វីដែលពិតជាសំខាន់ចំពោះគាត់(ខ.២៧)។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើង មិនឲ្យដេញតាមទ្រព្យសម្បត្តិរបស់លោកិយ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គបង្គាប់ឲ្យយើង “ប្រមូលទ្រព្យសម្បត្តិ ទុកសំរាប់ខ្លួន នៅឯស្ថានសួគ៌វិញ”(ម៉ាថាយ ៦:២០)។ ចូរយើងប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះការលេងផ្លូវកាត់…
Read article
ការរំដោះដែលបានពន្យារពេល
នោះស្រាប់តែកើតមានកក្រើកដីជាខ្លាំង ដល់ម៉្លេះបានជារញ្ជួយដល់ជើងជញ្ជាំងគុកផង ហើយទ្វារទាំងប៉ុន្មានរបើកចេញភ្លាម ខ្នោះក៏រហើបចេញទាំងអស់ទៅ។ កិច្ចការ ១៦:២៦ នៅសម័យនេះ ព្រះទ្រង់សង្គ្រោះរាស្ត្រព្រះអង្គ ឲ្យរួចផុតពីបញ្ហាមួយចំនួន។ តែមិនមែនរួចពីបញ្ហាទាំងអស់ឡើយ។ យើងមានការកម្សាន្តចិត្ត ពេលដែលបានដឹងអំពីរឿងនេះ ពុំនោះទេ ពេលយើងមានបញ្ហា យើងប្រហែលសន្និដ្ឋាន ព្រះអង្គបានភ្លេចយើង ឬបដិសេធន៍យើងហើយ។ ដូចនេះ ចូរយើងមានការកម្សាន្តចិត្ត ដោយការរំឭកដ៏សាមញ្ញថា ក្នុងបទគម្ពីរ កិច្ចការ ១៦:១៩-២៤ ព្រះទ្រង់មិនបានរំដោះសាវ័កប៉ុល និងលោកស៊ីឡាសឲ្យរួចឡើយ តែក្នុងខ.២៥-២៦ ព្រះអង្គក៏បានរំដោះពួកគេ។ ពីដំបូង ពួកគេមិនបានទទួលការជួយរំដោះ ៖ “គេក៏ចាប់ប៉ុល និងស៊ីឡាស ដោយកន្ត្រាក់កន្ត្រែងនាំទៅឯទីផ្សារ នៅចំពោះមុខមេនគរបាល”(ខ.១៩)។ “មេនគរបាលបានកន្ត្រាក់ហែកអាវគេចេញ ហើយបង្គាប់ឲ្យវាយនឹងរំពាត់”(ខ.២២)។ “ក្រោយដែលវាយ មានស្នាមជាច្រើនហើយ នោះក៏យកទៅដាក់គុក”(ខ.២៣)។ “មេភូឃុំទទួលបង្គាប់យ៉ាងដូច្នោះហើយ ក៏នាំយកគេទៅដាក់ក្នុងគុកជ្រៅ ព្រមទាំងដាក់ខ្នោះភ្ជាប់នៅជើងផង”(ខ.២៤)។ តែបន្ទាប់មក ព្រះអង្គក៏បានរំដោះពួកគេ ៖ លុះពេលប្រហែលជាកណ្តាលអធ្រាត្រ ប៉ុល និងស៊ីឡាស កំពុងតែអធិស្ឋាន ហើយច្រៀងសរសើរដល់ព្រះ ឯពួកអ្នកទោសក៏ស្តាប់ដែរ នោះស្រាប់តែកើតមានកក្រើកដីជាខ្លាំង ដល់ម៉្លេះបានជារញ្ជួយដល់ជើងជញ្ជាំងគុកផង ហើយទ្វារទាំងប៉ុន្មានរបើកចេញភ្លាម ខ្នោះក៏រហើបចេញទាំងអស់ទៅ(ខ.២៥-២៦)។…
Read article
នឹកចាំអំពីការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ
ដ្បិតរាល់វេលាណា ដែលអ្នករាល់គ្នាបរិភោគនំបុ័ងនេះ ហើយផឹកពីពែងនេះ នោះឈ្មោះថាសំដែងពីសេចក្តីសុគតរបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់ទ្រង់យាងមក។ ១កូរិនថូស ១១:២៦ បន្ទាប់ពីកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅពេលព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ មិត្តភក្ដិខ្ញុំនៅទីក្រុងមូស្គូបាននាំខ្ញុំទៅញាំអាហារថ្ងៃត្រង់ ក្នុងភោជនីយដ្ឋានមួយ នៅក្រៅវិមានគ្រិមលីន។ ពេលយើងទៅដល់ យើងសង្កេតឃើញគូស្វាមីភរិយាថ្មីជាច្រើនគូរ ដែល ស្លៀកពាក់ឈុតអាពាហ៍ពិពាហ៍ បានដើរទៅរកផ្នូររបស់ទាហានដែលគេមិនស្គាល់ឈ្មោះ នៅក្រៅកំផែងវិមានគ្រិមលីន។ សុភមង្គលនៅថ្ងៃអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ ក៏បានរាប់បញ្ចូលការនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់អ្នកដទៃ ដែលបានជួយឲ្យពួកគេមានថ្ងៃនោះ។ នេះជាទិដ្ឋភាពដែលមានន័យណាស់ ខណៈពេលដែលគូស្វាមីភរិយាទាំងនោះបានថតរូប នៅក្បែរកន្លែងរំឭករបស់ជនពលី មុនពេលពួកគេដាក់បាច់ផ្កាអាពាហ៍ពិពាហ៍ នៅលើខឿននៃទីកន្លែងនោះ។ យើងម្នាក់ៗសុទ្ធតែមានហេតុផលដែលត្រូវអរព្រះគុណព្រះ ដោយសារអ្នកដទៃដែលបានធ្វើការលះបង់ ដើម្បីនាំមកនូវអ្វីៗដែលយើងមានសព្វថ្ងៃ។ ការលះបង់ទាំងនោះសុទ្ធតែសំខាន់ តែមិនមែនជាការលះបង់ដែលសំខាន់បំផុតនោះឡើយ។ ទាល់តែយើងបានយល់អំពីការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាង ទើបយើងអាចដឹងថា ជីវិតរបស់យើងបានជាប់ជំពាក់ព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះច្រើនប៉ុណ្ណា។ ពេលណាយើងប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ យើងត្រូវនឹកចាំ អំពីការលះបង់របស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមានចំណិតនំប៉័ង និងទឹកទំពាំងបាយជូរជាតំណាង។ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ដ្បិតរាល់វេលាណា ដែលអ្នករាល់គ្នាបរិភោគនំបុ័ងនេះ ហើយផឹកពីពែងនេះ នោះឈ្មោះថាសំដែងពីសេចក្តីសុគតរបស់ផងព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់ទ្រង់យាងមក”(១កូរិនថូស ១១:២៦)។ សូមឲ្យពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់ក្រើនរំឭកយើង ឲ្យរស់នៅ ដោយការនឹកចាំ និងការដឹងគុណ ចំពោះការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើនៅក្នុង និងដើម្បីយើង។—BILL CROWDER ពេលអ្នកប្រារព្ធពិធីលៀងព្រះអម្ចាស់…
Read article