ប្រភពនៃបញ្ហា
ឱព្រះអង្គអើយ សូមបង្កើតចិត្តបរិសុទ្ធនៅក្នុងទូលបង្គំ ហើយកែវិញ្ញាណក្នុងទូលបង្គំឲ្យត្រឹមត្រូវឡើង។ ទំនុកដំកើង ៥១:១០ កាលពីឆ្នាំ១៨៥៤ ប្រជាជនរាប់ពាន់នាក់ បានបាត់បង់ជីវិត នៅទីក្រុងឡុងដ៍។ គេយល់ឃើញថា ពួកគេប្រហែលជាបានស្លាប់ ដោយសារខ្យល់អាកាសមានជាតិពុល ព្រោះនៅសម័យនោះ ធាតុអាកាសក្តៅខុសរដូវ បានដុតកម្តៅទន្លេថេម ដែលមានក្លិនស្អុយទឹកលូរ បណ្តាលឲ្យមានក្លិនស្អុយកាន់តែខ្លាំងឡើង ដល់ថ្នាក់គេហៅទឹកទន្លេនោះថា “ទន្លេមហាស្អុយ”។ តែក្លិនក្នុងខ្យល់អាកាស មិនមែនជាបញ្ហាអាក្រក់បំផុតឡើយ។ លោកបណ្ឌិត ចន ស្នូ(Dr. John Snow) បានធ្វើការស្រាវជ្រាវ រកឃើញថា ទឹកទន្លេថេមមានមេរោគ ដែលបណ្តាលឲ្យមានការរាតត្បាតជំងឺអាសន្នរោគ។ មនុស្សយើងបានដឹងអំពីវិបត្តិមួយទៀត ដែលមានក្លិនស្អុយសាយភាយដល់ផ្ទៃមេឃ។ យើងកំពុងរស់នៅ ពិភពលោកដែលប្រេះបែក ហើយយើងងាយនឹងមានការយល់ច្រឡំ អំពីប្រភពនៃបញ្ហានេះ បានជាយើងព្យាយាមព្យាបាលរោគសញ្ញា តែមិនអាចព្យាបាលជំងឺនោះបាន។ កម្មវិធីសង្គម និងគោលនយោបាយប្រកបដោយប្រាជ្ញា មានប្រយោជន៍ខ្លះៗដែរ តែគ្មានអំណាចកាត់ផ្តាច់ឫសគុលនៃជំងឺរបស់សង្គម ដែលជាចិត្តមានពេញដោយអំពើបាប។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា “គ្មានអ្វីពីខាងក្រៅ ចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យស្មោកគ្រោកបាន”(មាកុ ៧:១៥)។ ត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គមិនមែនកំពុងមានបន្ទូលសំដៅទៅលើជំងឺផ្លូវកាយឡើយ(ម៉ាកុស ៧:១៥)។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គកំពុងបង្ហាញធាតុពិតនៃបញ្ហាខាងវិញ្ញាណរបស់យើងម្នាក់ៗ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “គឺជាសេចក្តីដែលចេញពីមនុស្សមកទេតើ…
Read article
កេរដំណែលនៃមិត្តភាព
មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា ឯបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ។ សុភាសិត ១៧:១៧ ខ្ញុំបានជួបគាត់ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ កាលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនមុខវិជ្ជាភាសាអង់គ្លេស និងកីឡាបាល់បោះ នៅវិទ្យាល័យ ហើយគាត់ជាសិស្សដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ និងមាឌធំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានចូលក្នុងក្រុមកីឡាបាល់បោះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់ដែលខ្ញុំបង្រៀន។ មិត្តភាពក៏បានកើតមានរវាងយើងទាំងពីរ។ មិត្តភក្ដិដដែលនេះក៏បានបម្រើការ ជាមួយខ្ញុំ ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទជាមួយខ្ញុំ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ក្នុងពិធីចូលនិវត្តន៍របស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានឡើងចែកចាយ អំពីកេរដំណែលនៃមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ។ ចុះចំណែកឯមិត្តភក្តិដែលមានចំណងទាក់ទង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលលើកទឹកចិត្តយើង និងនាំយើងចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូវ? បទគម្ពីរសុភាសិតបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា មិត្តភាពមានធាតុផ្សំពីរយ៉ាង ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង។ ទីមួយ មិត្តភក្តិពិតប្រាកដផ្តល់ឲ្យយើងនូវយោបល់ដ៏មានតម្លៃ ទោះវាជាយោបល់ ដែលគាត់ពិបាកឲ្យ ឬយើងពិបាកទទួលក៏ដោយ(២៧:៦) គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ”។ ទីពីរ មិត្តភក្តិដែលនៅក្បែរយើង ហើយងាយទំនាក់ទំនង មានសារៈសំខាន់ ក្នុងពេលដែលមានរឿងវិបត្តិ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “អ្នកមួយដែលនៅជិតខាងខ្លួន នោះវិសេសជាងបងប្អូនដែលនៅឆ្ងាយវិញ”(ខ.១០)។ ការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិត តែម្នាក់ឯង មិនមែនជាការល្អទេ។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានកត់សំគាល់ថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន”(សាស្ដា…
Read article
តើប្រកបដោយប្រាជ្ញា ឬល្ងង់ខ្លៅ?
ដូច្នេះ កុំឲ្យខ្លៅល្ងង់ឡើយ ត្រូវខំឲ្យយល់បំណងព្រះហឫទ័យព្រះអម្ចាស់វិញ។ អេភេសូរ ៥:១៧ កាលខ្ញុំមានអាយុ១០ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទិញកាសែតម៉ាញេមួយ ពីមិត្តភក្តិម្នាក់ ក្នុងក្រុមយុវជន។ កាសែតចម្រៀងនោះ មានផ្ទុកទៅដោយបទចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀងគ្រីស្ទបរិស័ទសម័យទំនើប។ ប៉ារបស់ខ្ញុំបានចម្រើនវ័យធំឡើងក្នុងគ្រួសារកាន់សាសនាហិណ្ឌូ តែក្រោយមក គាត់ក៏បានទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ។ គាត់មិនគាំទ្រឲ្យខ្ញុំស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះទេ។ គាត់គ្រាន់តែចង់ឲ្យយើងយកបទចម្រៀងថ្វាយបង្គំមកចាក់ស្តាប់ក្នុងផ្ទះយើងប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏បានពន្យល់ប្រាប់គាត់ថា បទចម្រៀងទាំងនោះជាបទចម្រៀងរបស់ក្រុមចម្រៀងគ្រីស្ទានទេ តែគាត់នៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរគំនិត។ មួយរយៈក្រោយមក គាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យសាកស្តាប់បទចម្រៀងទាំងនោះឲ្យបានមួយសប្តាហ៍ ហើយធ្វើការសង្កេតមើលថា បទចម្រៀងទាំងនោះនាំខ្ញុំ ចូលទៅជិតព្រះ ឬនាំខ្ញុំឆ្ងាយពីព្រះអង្គ។ នេះជាយោបល់ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ដែលមានប្រយោជន៍។ មានរឿងជាច្រើនក្នុងជីវិត ដែលយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ជារឿងត្រឹមត្រូវ ឬខុស តែជាញឹកញាប់ មានរឿងជាច្រើន ដែលយើងមានការពិបាកក្នុងការពិភាក្សាគ្នារកខុសត្រូវ(រ៉ូម ១៤:១-១៩)។ ហេតុនេះហើយ យើងអាចស្វែងរកប្រាជ្ញា ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីមួយ។ សាវ័កប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តអ្នកជឿព្រះ នៅទីក្រុងអេភេសូរថា “ដូច្នេះ ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា កុំឲ្យដើរដូចជាមនុស្សឥតប្រាជ្ញាឡើយ ត្រូវតែដើរដោយមានប្រាជ្ញាវិញ”(អេភេសូរ ៥:១៥)។ សាវ័កប៉ុលដឹងថា គាត់មិនអាចមានវត្តមាននៅជាមួយពួកគេ នៅទីនោះ ជារៀងរហូត ឬផ្តល់យោបល់ឲ្យបានគ្រប់ពេលនោះឡើយ។ បើពួកគេចង់ “លៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេល ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”…
Read article
ចូរយើងកុំថប់បារម្ភអំពីរឿងអ្វីឡើយ
ចូរយើងកុំថប់បារម្ភអំពីរឿងអ្វីឡើយ ការព្រួយ និងការថប់បារម្ភតែងតែឆក់យកក្តីអំណរចេញពីយើង។ តើធ្វើដូចម្តេច ឲ្យយើងអាចរកឃើញភាពធូរស្បើយ រួចផុតពីការភ័យខ្លាចរបស់យើងបាន? នៅថ្ងៃនេះ លោកគ្រូ អ ស៊ី ស្ព្រោល (R.C. Sproul) លើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យស្វែងរកក្តីអំណរជាថ្មី នៅក្នុងការប្រកបស្និទ្ធស្នាល ជាមួយព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តាមរយៈការអធិស្ឋាន។ អត្ថបទ តើអ្នកកំពុងព្រួយបារម្ភអំពីអ្វី? «កុំឲ្យខ្វល់ខ្វាយអ្វីឡើយ ចូរទូលដល់ព្រះ ឲ្យជ្រាបពីសេចក្តីសំណូមរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងគ្រប់ការទាំងអស់ ដោយសេចក្តីអធិស្ឋាន និងពាក្យទូលអង្វរ ទាំងពោលពាក្យអរព្រះគុណផង យ៉ាងនោះ សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត និងជួយការពារចិត្ត ហើយនិងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក្នុងព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» (ភីលីព ៤:៦–៧)។ តើការបង្រៀនក្នុងខនេះ ស្តាប់ទៅដូចការបង្រៀនរបស់នរណា? យើងហាក់ដូចជាស្ទើរតែអាចនិយាយបានថា សាវ័ក ប៉ុល បានទៅស្តាប់ការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើភ្នំដោយផ្ទាល់ និងការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គ ទៅកាន់ពួកសិស្ស កុំឲ្យពួកគេព្រួយបារម្ភអំពីរឿងអ្វីឡើយ (ម៉ាថាយ ៦:២៥)។ ការព្រួយបារម្ភ និងថប់បារម្ភសុទ្ធតែអាចឆក់យកក្តីអំណរចេញពីជីវិតយើង តើមែនទេ? ការថប់បារម្ភគឺជាការភ័យខ្លាច។ ការភ័យខ្លាចជាខ្មាំងសត្រូវនៃក្តីអំណរ។ យើងពិបាកមានអំណរ ពេលណាយើងមានការភ័យខ្លាច ពេលណាយើងព្រួយបារម្ភ ពេលណាយើងខ្វល់ខ្វាយ។ ប៉ុន្តែ…
Read article
ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯង
មិនត្រូវសងសឹក ឬចងគំនុំគុំគួននឹងពួកកូនចៅរបស់សាសន៍ឯងឡើយ គឺត្រូវឲ្យស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងវិញ អញនេះជាព្រះយេហូវ៉ា។ លេវីវិន័យ ១៩:១៨ ក្នុងអំឡុងពេលមានការបិទខ្ទប់ និងរស់នៅដាច់ដោយឡែកពីគ្នា ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរីករាលដាលវីរូសកូរ៉ូណា ខ្ញុំបាននឹកចំាពាក្យសម្តី ក្នុងសំបុត្រដែលលោកម៉ាធីន លូស័រ ឃីង Jr(Martin Luther King Jr.) បានសរសេរពីក្នុងគុក នៅទីក្រុងបឺមីងហាំ។ គាត់បាននិយាយអំពីភាពអយុត្តិធម៌ ដោយលើកឡើងថា គាត់មិនអាចអង្គុយស្ងៀម នៅក្នុងទីក្រុងមួយ ដោយមិនធ្វើអ្វីសោះ ហើយមិនខ្វល់អំពីរឿងដែលកំពុងកើតឡើង ក្នុងទីក្រុងមួយទៀតនោះឡើយ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “យើងកំពុងជាប់នៅក្នុងបណ្តាញដែលចងភ្ជាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្សែអំបោះដែលត្បាញចូលគ្នាជាក្រណាត់។ ការអ្វីដែលមកផលប៉ះពាល់មកលើមនុស្សម្នាក់ដោយផ្ទាល់ គឺមានផលប៉ះពាល់មកលើមនុស្សទាំងអស់ ដោយប្រយោល”។ ដូចគ្នានេះដែរ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការរាតត្បាតនៃជំងឺកូវីត១៩ យើងអាចសង្កេតឃើញចំណងទាក់ទង នៅតាមបណ្តាទីក្រុង និងប្រទេសក្នុងពិភពលោក ដែលបានបិទខ្ទប់ ដើម្បីទប់ស្កាត់ការរីករាលដាលមេរោគកូរ៉ូណា។ បានសេចក្តីថា រឿងអ្វីដែលមានផលប៉ះពាល់មកលើទីក្រុងមួយមិនយូរប៉ុន្មាន អាចមានផលប៉ះពាល់មកលើទីក្រុងមួយទៀត។ ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ ដែលព្រះទ្រង់បានបង្រៀនរាស្រ្តព្រះអង្គ អំពីរបៀបបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្នកដទៃ។ ព្រះអង្គបានប្រទានក្រឹត្យវិន័យតាមរយៈលោកម៉ូសេ ដើម្បីដឹកនាំពួកអ៊ីស្រាអែល និងជួយពួកគេឲ្យរស់នៅជាមួយគ្នា។ ព្រះអង្គបានប្រាប់ពួកគេថា “មិនត្រូវឈរទាស់នឹងឈាមអ្នកជិតខាងឯងដែរ”(លេវីវិន័យ ១៩:១៦) ហើយមិនត្រូវសងសឹកមកលើអ្នកដទៃ តែត្រូវ “ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងឲ្យដូចខ្លួនឯង”(ខ.១៨)។ ព្រះអង្គជ្រាបថា…
Read article
អរព្រះគុណព្រះ នៅពេលដែលថ្ងៃច័ន្ទមកដល់
គ្មានអ្វីវិសេសដល់មនុស្សជាជាងការស៊ីហើយផឹកទេ ព្រមទាំងឲ្យចិត្តបានរីករាយសប្បាយ ដោយផលនៃការដែលខ្លួនបានធ្វើផង។ សាស្តា ២:២៤ ខ្ញុំធ្លាប់មានការភ័យខ្លាច ចំពោះថ្ងៃច័ន្ទ។ ជួនកាល ពេលណាខ្ញុំចុះពីរថភ្លើង ដើរទៅកន្លែងធ្វើការ ខ្ញុំក៏បានអង្គុយនៅស្ថានីយរថភ្លើង ដោយព្យាយាមពន្យារពេលយ៉ាងហោចណាស់ឲ្យបានពីរបីនាទី មុននឹងដើរទៅរកអាគាការិយាល័យ។ បេះដូងខ្ញុំក៏បានដើរញាប់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភខ្លាចមិនបានបញ្ចប់កិច្ចការ ឲ្យបានមុនថ្ងៃផុតកំណត់ និងមិនចង់ជួបចៅហ្វាយនាយដែលមានការផ្លាស់ប្តូរអារម្មណ៍ឆាប់រហ័ស។ អ្នកខ្លះអាចមានការពិបាក នៅក្នុងការចូលទៅក្នុងសប្តាហ៍មួយទៀត ដែលមានការព្រួយបារម្ភច្រើន។ យើងប្រហែលមានអារម្មណ៍ថា ពិបាកពេក ឬគេមិនឲ្យតម្លៃយើង នៅកន្លែងធ្វើការ។ ស្តេចសាឡូម៉ូនបានពិពណ៌នា អំពីការលំបាកនៃការងារ យ៉ាងដូចនេះថា “ដ្បិតក្នុងអស់ទាំងការដែលមនុស្សធ្វើ និងសេចក្តីដែលចិត្តខំបង្កើត គឺជាការនឿយហត់ដែលខ្លួនខំធ្វើនៅក្រោមថ្ងៃ នោះតើមានផលអ្វីខ្លះ? ពីព្រោះអស់ទាំងថ្ងៃនៃអ្នកនោះមានសុទ្ធតែសេចក្តីទុក្ខព្រួយ ហើយកិច្ចធុរៈរបស់គេសុទ្ធតែលំបាកទទេ”(សាស្តា ២:២២-២៣)។ បទគម្ពីរនេះមិនបានប្រាប់យើង អំពីការងារដែលមានការពិបាកតិចជាង ឬមានរង្វាន់ច្រើនជាងនោះទេ តែបានបង្រៀនយើង ឲ្យផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិតរបស់យើង(ខ.២៤)។ ទោះការងារយើងមានការពិបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ បទគម្ពីរសាស្តាបានលើកទឹកចិត្តយើង ឲ្យ “រកឃើញការស្កប់ចិត្ត” នៅក្នុងការងារនោះ ដោយជំនួយមកពីព្រះ(ខ.២៤)។ ការស្កប់ចិត្តនោះប្រហែលកើតមាន ពេលណាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជួយយើង ឲ្យបង្ហាញចេញនូវចារិកលក្ខណៈដូចព្រះគ្រីស្ទ។ ឬនៅពេលដែលយើងបានឮនរណាម្នាក់បានទទួលព្រះពរ តាមរយៈកិច្ចការរបស់យើង។ ឬក៏នៅពេលដែលយើងនឹកចាំ អំពីប្រាជ្ញា ដែលព្រះទ្រង់ប្រទាន ដើម្បីប្រឈមមុខដាក់ស្ថានភាពដ៏ពិបាកជាដើម។ ទោះការងារយើងមានការពិបាក…
Read article