មិត្រសំឡាញ់រមែងស្រឡាញ់គ្នានៅគ្រប់វេលា ឯបងប្អូនក៏កើតមកសំរាប់គ្រាលំបាកដែរ។ សុភាសិត ១៧:១៧
ខ្ញុំបានជួបគាត់ ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០ កាលខ្ញុំកំពុងបង្រៀនមុខវិជ្ជាភាសាអង់គ្លេស និងកីឡាបាល់បោះ នៅវិទ្យាល័យ ហើយគាត់ជាសិស្សដែលមានកម្ពស់ខ្ពស់ និងមាឌធំ។ មិនយូរប៉ុន្មាន គាត់ក៏បានចូលក្នុងក្រុមកីឡាបាល់បោះរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏បានចូលរៀនក្នុងថ្នាក់ដែលខ្ញុំបង្រៀន។ មិត្តភាពក៏បានកើតមានរវាងយើងទាំងពីរ។ មិត្តភក្ដិដដែលនេះក៏បានបម្រើការ ជាមួយខ្ញុំ ជាអ្នកកែសម្រួលអត្ថបទជាមួយខ្ញុំ អស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ ក្នុងពិធីចូលនិវត្តន៍របស់ខ្ញុំ គាត់ក៏បានឡើងចែកចាយ អំពីកេរដំណែលនៃមិត្តភាពដែលយើងមានជាមួយគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ។
ចុះចំណែកឯមិត្តភក្តិដែលមានចំណងទាក់ទង ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលលើកទឹកចិត្តយើង និងនាំយើងចូលទៅជិតព្រះយេស៊ូវ? បទគម្ពីរសុភាសិតបានបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា មិត្តភាពមានធាតុផ្សំពីរយ៉ាង ដែលបានលើកទឹកចិត្តយើង។ ទីមួយ មិត្តភក្តិពិតប្រាកដផ្តល់ឲ្យយើងនូវយោបល់ដ៏មានតម្លៃ ទោះវាជាយោបល់ ដែលគាត់ពិបាកឲ្យ ឬយើងពិបាកទទួលក៏ដោយ(២៧:៦) គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “របួសដែលមិត្រសំឡាញ់ធ្វើដល់យើង នោះតែងធ្វើដោយស្មោះត្រង់ទេ”។ ទីពីរ មិត្តភក្តិដែលនៅក្បែរយើង ហើយងាយទំនាក់ទំនង មានសារៈសំខាន់ ក្នុងពេលដែលមានរឿងវិបត្តិ គឺដូចមានសេចក្តីចែងថា : “អ្នកមួយដែលនៅជិតខាងខ្លួន នោះវិសេសជាងបងប្អូនដែលនៅឆ្ងាយវិញ”(ខ.១០)។
ការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិត តែម្នាក់ឯង មិនមែនជាការល្អទេ។ គឺដូចដែលស្តេចសាឡូម៉ូនបានកត់សំគាល់ថា “មានគ្នា២នាក់ នោះវិសេសជាងនៅតែឯង ពីព្រោះគេមានរង្វាន់យ៉ាងល្អកើតពីការនឿយហត់របស់ខ្លួន”(សាស្ដា ៤:៩)។ ក្នុងការរស់នៅ យើងចាំបាច់ត្រូវមានមិត្តភក្តិ ហើយធ្វើជាមិត្តល្អសម្រាប់អ្នកដទៃ។ សូមព្រះទ្រង់ជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់គ្នាជាបងជាប្អូន (រ៉ូម ១២:១០) ហើយជួយសម្រាលបន្ទុកគ្នាទៅវិញទៅមក (កាឡាទី ៦:២) ដើម្បីឲ្យយើងធ្វើជាមិត្តភក្តិ ដែលអាចលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយនាំពួកគេចូលមកជិតសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវ។—DAVE BRANON
តើអ្នកចង់នៅដាច់ដោយឡែកពីអ្នកដទៃ ដោយមូលហេតុអ្វីខ្លះ? តើអ្នកអាចភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាទៀងទាត់ ជាមួយអ្នកជឿដែលរឹងមាំយ៉ាងដូចម្តេចខ្លះ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក?
ឱព្រះអម្ចាស់ សូមព្រះអង្គពិនិត្យមើលចិត្តទូលបង្គំ ក្នុងពេលដែលទូលបង្គំមានមិត្តភាពជាមួយអ្នកដទៃ។ សូមព្រះអង្គជួយទូលបង្គំ ឲ្យផ្តល់យោបល់មកពីព្រះគ្រីស្ទដល់ពួកគេ ហើយទទួលប្រាជ្ញាមកពីព្រះអង្គ តាមរយៈពួកគេ។
គម្រោងអានព្រះគម្ពីររយៈពេល១ឆ្នាំ : យេរេមា ៤៨-៤៩ និង ហេព្រើរ ៧
