ចែកចាយសេចក្តីជំនឿ ដោយចិត្តក្លាហាន
គ្មានសេចក្តីសង្គ្រោះ ដោយសារអ្នកណាទៀតសោះ។ កិច្ចការ ៤:១២ បន្ទាប់ពីយន្តហោះរបស់លោកប្រេម ប្រាដហាំ(Prem Pradham ឆ្នាំ១៩២៤-១៩៩៨) ត្រូវគេបាញ់ទម្លាក់ ក្នុងអំឡុងសង្រ្គាមលោកលើកទី២ គាត់ក៏បានរងរបួស ក្នុងការលោតឆ័ត្រយោង ទៅរកទីសុវត្ថិភាព។ គាត់ក៏បានដើរជើងម្ខាង អស់មួយជីវិត។ គាត់ធ្លាប់និយាយថា “ខ្ញុំពិការជើងម្ខាង។ តើវាមិនចម្លែកទេឬ ដែលព្រះទ្រង់បានត្រាស់ហៅខ្ញុំ ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ ក្នុងតំបន់ជួរភ្នំហិម៉ាឡៃ?” ហើយគាត់ក៏បានទៅផ្សាយដំណឹងល្អនៅប្រទេសនេប៉ាល់ ដោយជួបការបៀតបៀន ដែលរាប់បញ្ចូលការជាប់ឃុំខ្លួន ក្នុង “គុកមរណៈ” ដែលនៅទីនោះ អ្នកទោសត្រូវជួបស្ថានភាពពិបាកធ្ងន់ធ្ងរ។ ក្នុងរយៈពេល១៥ឆ្នាំ លោកប្រេមជាប់គុក នៅក្នុងពន្ធធនាគារ១៤កន្លែងខុសគ្នា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការធ្វើបន្ទាល់ដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ បានបង្កើតផលផ្លែនៃជីវិតផ្លាស់ប្រែ ថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ដែលរួមមាន អ្នកយាមគុក និងអ្នកទោស ដែលបាននាំដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវ ទៅប្រាប់ប្រជាជនរបស់ខ្លួន។ សាវ័កពេត្រុសបានជួបការបៀតបៀន ដោយសារជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ដោយសារព្រះបានប្រើគាត់ឲ្យប្រោស “បុរសពិការម្នាក់” ឲ្យជា(កិច្ចការ ៤:៩)។ តែគាត់បានប្រើឱកាសពេលនោះ ដើម្បីថ្លែងអំពីព្រះគ្រីស្ទ ដោយចិត្តក្លាហាន(ខ.៨-១៣)។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងក៏អាចជួបការបៀតបៀនដូចសាវ័កពេត្រុសផងដែរ(ខ.១០-១១) តែយើងមានសមាជិកគ្រួសារ មិត្តរួមការងារ មិត្តរួមថ្នាក់ និងអ្នកដទៃទៀតដែលយើងស្គាល់…
Read article
អ្នកខ្លាំងពូកែ
នែ អ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង។ ពួកចៅហ្វាយ ៦:១២ ដាយអ៊ែត អ៊ីមែន(Diet Eman) ជាយុវតីសាមញ្ញម្នាក់ ដែលមានការខ្មាសអៀនច្រើន។ នាងកំពុងតែមានទំនាក់ទំនងស្នេហា កំពុងធ្វើការងារ និងអរសប្បាយនឹងការចំណាយពេលជាមួយក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិ ពេលដែលពួកអាឡឺម៉ង់បានឈ្លានពានចូលប្រទេសហូឡង់ នៅឆ្នាំ១៩៤០។ ក្រោយមក នាងបានសរសេរថា “ពេលដែលគ្រោះថ្នាក់កំពុងតែនៅមាត់ទ្វារផ្ទះរបស់អ្នក អ្នកមានការភ័យខ្លាច គឺស្ទើរតែដូចសត្វអូទ្រីស ដែលចង់កប់ក្បាលរបស់ខ្លួន នៅក្នុងដីខ្សាច់”។ តែដាយអ៊ែតគិតថា ព្រះទ្រង់កំពុងត្រាស់ហៅនាង ឲ្យប្រឆាំងនឹងពួកអាឡឺម៉ង់ ដែលកំពុងសង្កត់សង្កិនជនជាតិរបស់នាង ដោយរាប់បញ្ចូលទំាងការប្រថុយជីវិតស្វែងរកកន្លែងលាក់ខ្លួន សម្រាប់ជនជាតិយូដា និងអ្នកដទៃទៀតដែលគេកំពុងតាមចាប់ខ្លួន។ យុវតីដ៏រម្យទមនេះក៏បានក្លាយជាអ្នកប្រយុទ្ធដ៏ពូកែសម្រាប់ព្រះ។ យើងឃើញមានរឿងជាច្រើន ក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលស្រដៀងនឹងរឿងរបស់ដាយអ៊ែត គឺរឿងនៃការដែលព្រះប្រើតួអង្គដែលមិនទំនង ឲ្យបម្រើទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ទេវតានៃព្រះអម្ចាស់ បានលេចមកឲ្យលោកគេឌានឃើញ ហើយប្រកាសថា “នែ អ្នកពូកែក្លាហានអើយ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់គង់ជាមួយនឹងឯង”(ពួកចៅហ្វាយ ៦:១២)។ តែលោកគេឌានហាក់ដូចជាមិនមានលក្ខណៈជាមនុស្សខ្លាំងពូកែនោះទេ។ គាត់បានបោកស្រូវនៅក្នុងធុងគាបផ្លែទំពាំងបាយជូរ ដើម្បីលាក់នឹងពួកម៉ាឌាន ដែលកំពុងសង្កត់សង្កិនប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល នៅសម័យនោះ(ខ.១-៦,១១)។ គាត់បានចាប់កំណើតក្នុងពូជអំបូរម៉ាណាសេ ជាពូជអំបូរដែលអន់ខ្សោយជាងគេរបស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល ហើយគាត់ក៏ជាអ្នកតូចបំផុតក្នុងគ្រួសារគាត់(ខ.១៥)។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់មិនសក្តិសមនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះនោះទេ ហើយថែមទាំងបានទូលសូមទីសំគាល់មួយចំនួនពីព្រះអង្គទៀតផង។…
Read article
ចិត្តដែលដឹងគុណ
ចូរព្យាយាមក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ទាំងចាំយាមក្នុងសេចក្តីនោះឯង ដោយពាក្យអរព្រះគុណ។ កូល៉ុស ៤:២ លោកសេនេកា(Seneca) ជាទស្សនវិទូដ៏ល្បីល្បាញ នៅចក្រភពរ៉ូម៉ាំង នៅសម័យបុរាណ(ឆ្នាំ៤ មុនគ.ស ដល់ឆ្នាំ៦៥នៃគ.ស)។ អធិរាជនីមែសាលីណា(Messalina) បានចោទប្រកាន់គាត់ ពីបទផិតក្បត់។ បន្ទាប់ពីព្រឹទ្ធសភានៃចក្រភពរ៉ូមបានកាត់ទោសលោកសេនេកាប្រហារជីវិត អធិរាជក្លូឌាសក៏បាននិរទេសគាត់ទៅកោះខ័រស៊ីកា ប្រហែលដោយសារទ្រង់សង្ស័យថា នោះជាការចោទប្រកាន់ខុស។ ការលើកលែងទោសប្រហារជីវិតនេះ ប្រហែលជាបាននាំឲ្យលោកសេនេកា គិតដល់ការដឹងគុណ នៅពេលដែលគាត់សរសេរថា “ឃាតករ អ្នកដឹកនាំផ្តាច់ការ ពួកចោរ ពួកមនុស្សកំផិត ពួកចោរប្លន់ ពួកប្រមាថទីបរិសុទ្ធ និងជនក្បត់ជាតិ នៅសម័យណាក៏មានដែរ តែគ្មានបទឧក្រិដ្ឋអ្វី ដែលអាក្រក់ជាងការរមិលគុណនោះឡើយ”។ សាវ័កប៉ុល ជាអ្នករស់នៅសម័យលោកសេនេកា ប្រហែលជាយល់ស្របមតិនេះ។ ក្នុងបទគម្ពីររ៉ូម ១:២១ គាត់បានសរសេរថា កត្តាមួយ ក្នុងចំណោមបុព្វហេតុដែលនាំឲ្យមនុស្សជាតិធ្លាក់ចុះ គឺដោយសារពួកគេមិនព្រមអរព្រះគុណព្រះ។ ពេលគាត់សរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំនៅទីក្រុងកូល៉ុស គាត់បានលើកទឹកចិត្តពួកគេបីដង ឲ្យអរព្រះគុណព្រះ។ គាត់ថា យើងគួរតែ “អរព្រះគុណព្រះ ឲ្យកាន់តែច្រើនឡើង” (កូល៉ុស ២:៧)។ ពេលណាយើងអនុញ្ញាតឲ្យសន្តិភាពរបស់ព្រះ “គ្រប់គ្រងចិត្តយើង” យើងត្រូវឆ្លើយតប ដោយការអរព្រះគុណ(៣:១៥)។ តាមពិត…
Read article
បំណងព្រះទ័យព្រះ
ព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរនៅស្ងៀមចាំតែព្រះចុះ ដ្បិតសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ នោះមកតែពីទ្រង់ទេ។ ទំនុកដំកើង ៦២:៥ ជួនកាល យើងពិបាកធ្វើតាមបំណងព្រះទ័យព្រះ។ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យស៊ូទ្រាំទុក្ខលំបាក ដោយគ្មានការត្អូញត្អែ ឲ្យស្រឡាញ់មនុស្សដែលពិបាកស្រឡាញ់ ឲ្យស្តាប់តាមសម្លេងពីខាងក្នុង ដែលដាស់តឿនយើង មិនឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ឬឲ្យបោះជំហានដែលយើងទៅកន្លែងដែលយើងមិនចង់ទៅជាដើម។ ដូចនេះ យើងត្រូវតែប្រាប់វិញ្ញាណយើង ពេញមួយថ្ងៃថា “ព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរឯងស្តាប់ នៅឲ្យស្ងៀម ចូរធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវប្រាប់ឲ្យឯងធ្វើ”។ “ព្រលឹងខ្ញុំរង់ចាំព្រះអង្គតែមួយ”(ទំនុកដំកើង ៦២:១)។ “ព្រលឹងខ្ញុំអើយ ចូរនៅស្ងៀមចាំតែព្រះចុះ”(៦២:៥)។ ខទាំងពីរនេះស្រដៀងគ្នា តែមិនដូចគ្នានោះទេ។ ពីដំបូងស្តេចដាវីឌមានបន្ទូល អំពីព្រលឹងទ្រង់ បន្ទាប់មក ទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់ព្រលឹងទ្រង់។ “ការរង់ចាំ ដោយភាពស្ងាត់ស្ងៀម” បានបញ្ឆេះព្រលឹងទ្រង់ ឲ្យនឹកចាំ អំពីការសម្រេចចិត្តនោះ។ ស្តេចដាវីឌបានប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងរស់នៅក្នុងភាពស្ងាត់ស្ងៀម ដោយចុះចូលបំណងព្រះទ័យព្រះ យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ នេះក៏ជាការត្រាស់ហៅសម្រាប់យើងផងដែរ ព្រោះព្រះអង្គបានបង្កើតយើងមក សម្រាប់ការនេះឯង។ យើងនឹងមានសន្តិភាពក្នុងចិត្ត ពេលដែលយើងអធិស្ឋានអស់ពីចិត្តថា “សូមកុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ”(លូកា ២២:៤២)។ នេះជាការត្រាស់ហៅទីមួយ និងខ្ពស់បំផុត ពេលដែលយើងយាងព្រះអង្គ ធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ និងជាប្រភេទនៃក្តីអំណរដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់យើង។…
Read article
ការកំណត់ចាំព្រះបន្ទូលក្នុងចិត្ត
ទូលបង្គំបានកំណត់ចាំព្រះបន្ទូលទ្រង់ទុកនៅក្នុងចិត្ត ប្រយោជន៍កុំឲ្យទូលបង្គំធ្វើបាបនឹងទ្រង់ឡើយ។ ទំនុកដំកើង ១១៩:១១ ពេលដែលអេម៉ា(Emma) ចែកចាយ អំពីរបៀបដែលព្រះទ្រង់ជួយនាង ឲ្យឱបក្រសោបយកអត្តសញ្ញាណរបស់នាង ជាកូនស្ងួនភ្ងារបស់ទ្រង់ នាងក៏បានយកខគម្ពីរមកនិយាយ ក្នុងការសន្ទនារបស់យើងផងដែរ។ ខ្ញុំស្ទើរតែមិនអាចជឿ ពេលដែលបានឃើញសិស្សវិទ្យាល័យម្នាក់នេះ បានឈប់ចែកចាយ ដោយប្រើពាក្យពេចន៍របស់នាង តែចាប់ផ្តើមដកស្រង់ព្រះបន្ទូលព្រះ មកនិយាយវិញ។ ពេលដែលខ្ញុំនិយាយសរសើរថា នាងប្រៀបដូចជាមនុស្សព្រះគម្ពីរដែលចេះដើរ នាងក៏បានជ្រួញចិញ្ចើម។ នាងបានលើកយកខគម្ពីរទាំងនោះមកប្រើ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ ប្រាជ្ញានៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានក្លាយជាផ្នែកមួយនៃពាក្យសម្តីរបស់អេម៉ា ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នាងអរសប្បាយ ក្នុងព្រះវត្តមានដ៏ស្ថិតស្ថេររបស់ព្រះ ហើយអរសប្បាយនឹងឱកាសនីមួយៗ ដែលព្រះអង្គប្រទាន ឲ្យចែកចាយសេចក្តីពិតទ្រង់ ដល់អ្នកដទៃ។ ប៉ុន្តែ អេម៉ាមិនមែនជាយុវជនទីមួយ ដែលព្រះទ្រង់បានប្រើ ដើម្បីជំរុញចិត្តអ្នកដទៃ ឲ្យអាន ទន្ទេញ និងអនុវត្តតាមខគម្ពីរនោះឡើយ។ ពេលដែលសាវ័កប៉ុលលើកទឹកចិត្តលោកធីម៉ូថេ ឲ្យបោះជំហានចូលទៅក្នុងភាពជាអ្នកដឹកនាំ គាត់បានបង្ហាញទំនុកចិត្តចំពោះយុវជនម្នាក់នេះ(១ធីម៉ូថេ ៤:១១-១៦)។ សាវ័កប៉ុលទទួលស្គាល់ថា លោកធីម៉ូថេបានចាក់ឫសចូលក្នុងព្រះគម្ពីរ តាំងពីតូច(២ធីម៉ូថេ ៣:១៥)។ លោកធីម៉ូថេបានជួយមនុស្សដែលមិនទុកចិត្តព្រះ គឺមិនខុសពីសាវ័កប៉ុលឡើយ។ ប៉ុន្តែ បុរសទំាងពីរបានរស់នៅ ដោយជឿថា គ្រប់ទំាងបទគម្ពីរ គឺ “ព្រះទ្រង់បណ្តាលឲ្យតែង”។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា…
Read article
អ្នកថ្វាយបង្គំ ដោយពិតត្រង់
ពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំដោយពិតត្រង់ គេនឹងថ្វាយបង្គំព្រះវរបិតាដោយវិញ្ញាណ និងសេចក្តីពិត។ យ៉ូហាន ៤:២៣ ទីបំផុតអ្នកស្រី អ៊ែននី ឌីឡាត(Annie Dillard ) ក៏មានឱកាស ទៅទស្សនាព្រះវិហារនោះ។ នៅក្នុងផ្នែកជ្រៅជាងគេនៃបន្ទប់ក្រោមដី នាងក៏បានចុះទៅដល់រូងភ្នំតូចមួយ។ គេបានដុតទៀនពេញកន្លែងដ៏ចង្អៀតនោះ ហើយចង្កៀងដែលគេចងព្យួរក៏បានបញ្ចេញពន្លឺពីកៀនជ្រុង។ នាងក៏បានឃើញរូបផ្កាយធ្វើពីប្រាក់ ដែលមាន១៤ជ្រុង គ្របពីលើកម្រាលឥដ្ឋធ្វើពីថ្មម៉ាប។ ដូចនេះ នាងបានទៅដល់រូងភ្នំ នៅភូមិបេថ្លេហិម ដែលគេបានចាត់ទុកជាកន្លែងដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត។ តែអ្នកនិពន្ធរូបនេះមិនមានការភ្ញាក់ផ្អើលនោះទេ ដោយគាត់ដឹងថា ព្រះទ្រង់មានភាពធំប្រសើរជាងកន្លែងនោះ។ ទីកន្លែងដូចនេះ តែងតែមានសារៈសំខាន់ នៅក្នុងរឿងនៃសេចក្តីជំនឿរបស់យើង។ មានកន្លែងមួយទៀត ដែលបានឮនិយាយ ក្នុងការសន្ទនារវាងព្រះយេស៊ូវ និងស្រ្តីម្នាក់ នៅក្បែរមាត់អណ្តូង។ កន្លែងនោះជាភ្នំគេរីស៊ីម(ចោទិយកថា ១១:២៩) ដែលបុព្វបុរសរបស់នាងបានទៅថ្វាយបង្គំព្រះ នៅទីនោះ (យ៉ូហាន ៤:២០)។ សាសន៍សាម៉ារីបានចាត់ទុកភ្នំនោះ ជាកន្លែងបរិសុទ្ធ គឺខុសពីសាសន៍យូដា ដែលជឿថា មានតែនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមប៉ុណ្ណោះ ដែលការថ្វាយបង្គំព្រះអាចកើតមានពិតប្រាកដ(ខ.២០)។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូវបានប្រកាសថា ការថ្វាយបង្គំមិនអាស្រ័យទៅលើទីកន្លែងតែមួយទៀតហើយ តែអាស្រ័យទៅលើព្រះអង្គវិញ។ គឺដូចព្រះអង្គមានបន្ទូលថា “ពួកអ្នកដែលថ្វាយបង្គំដោយពិតត្រង់ គេនឹងថ្វាយបង្គំព្រះវរបិតាដោយវិញ្ញាណ និងសេចក្តីពិត (ខ.២៣)”។…
Read article