ខ្ញុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ
កាលខ្ញុំទើបតែមានអាយុ២០ឆ្នាំ ខ្ញុំបានរត់គេចចេញពីព្រះ កាន់តែឆ្ងាយទៅៗ។ ខ្ញុំបានដើរលេងដល់យប់ជ្រៅនៅពេលយប់មួយ ដូចរៀងរាល់ពេលយប់ថ្ងៃសៅរ៍។ ប៉ុន្តែ ភ្លាមៗនោះ វាដូចជាចម្លែក ព្រោះខ្ញុំស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីជម្រុញចិត្តឲ្យចង់ទៅចូលរួមកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះ នៅព្រះវិហារដែលលោកឪពុករបស់ខ្ញុំ បានធ្វើការជាគ្រូគង្វាល។ ខ្ញុំក៏បានស្លៀកខោខៅប៊យ ដែលស្លេកពណ៌ និងអាវយឺតកញ្ចាស់ ហើយក៏បានចំហរលេវអាវលើគេ ហើយក៏បានបើកឡានកាត់ក្រុង។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនបានចាំថា ប៉ារបស់ខ្ញុំបានអធិប្បាយព្រះបន្ទូលអំពីអ្វីទេ នៅថ្ងៃនោះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅតែចាំថា គាត់មានក្តីអំណរប៉ុណ្ណា ពេលដែលបានឃើញខ្ញុំមកព្រះវិហារ។ គាត់ក៏បានដាក់ដៃពីលើស្មាខ្ញុំ ហើយក៏បានណែនាំខ្ញុំ ឲ្យគេឯងបានស្គាល់ គឺដល់អ្នកណាក៏ដោយដែលគាត់បានជួបនៅថ្ងៃនោះ។ គាត់ក៏បាននិយាយដោយមោទនៈភាពថា “នេះជាកូនប្រុសខ្ញុំ!” ក្តីអំណររបស់គាត់នៅថ្ងៃនោះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យខ្ញុំឃើញសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ដែលបានប៉ះពាល់ចិត្តខ្ញុំ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ។ ព្រះទ្រង់បានបង្ហាញរូបភាពរបស់ទ្រង់ ជាព្រះវរបិតាដែលមានក្តីស្រឡាញ់ គឺដូចដែលមានចែង នៅពេញក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេសាយ ជំពូក៤៤ ទន្ទឹមនឹងការថ្លែងព្រះបន្ទូលព្រមានដល់ពួកអ៊ីស្រាអែល ហោរាអេសាយ ក៏បាននាំព្រះរាជសារនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ជាគ្រួសារ ដល់ពួកគេផងដែរ។ គឺដូចដែលគាត់បានថ្លែងថា “ឱពួកយ៉ាកុប ជាអ្នកបំរើអញ ហើយឯងដែរ យេស៊ូរុនដែលអញបានរើសអើយកុំឲ្យខ្លាចឡើយ។ ដ្បិតអញនឹងចាក់ទឹកទៅលើអ្នកណាដែលកំពុងស្រេក ព្រមទាំងបង្ហូរទឹកទៅលើដីហួតហែងផង អញនឹងចាក់វិញ្ញាណអញទៅលើពូជពង្សរបស់ឯង ហើយពររបស់អញ ទៅលើកូនចៅរបស់ឯង”(ខ.២-៣)។…
Read articleការប្រកបជាមួយព្រះយេស៊ូវ
ខ្ញុំមិនដែលភ្លេចពេលដែលខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិ នៅក្នុងការអង្គុយនៅក្បែរលោកប៊ីលី ក្រាហាំ នៅពេលញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់។ ខ្ញុំមានកិត្តិយសណាស់ ដែលបានញាំអាហារពេលល្ងាចជាមួយគាត់ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានការស្ទាក់ស្ទើរ មិនដឹងថា ត្រូវនិយាយអ្វីឲ្យបានសមរម្យ។ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមការសន្ទនា ដោយសួរគាត់ អំពីការអ្វីខ្លះ ដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុត នៅក្នុងការងារ ដែលគាត់បានធ្វើបម្រើព្រះ ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ ជាលក្ខណៈសំរាយថា តើអ្វីដែលគាត់ស្រឡាញ់បំផុតនោះ គឺជាការស្គាល់ប្រធានាធិបតី ស្តេច និងក្សត្រី? ឬក៏ជាការផ្សាយដំណឹងល្អ ដល់មនុស្សរាប់លាននាក់ នៅទូទាំងពិភពលោក? មុនពេលខ្ញុំបញ្ចប់សំណួរជាលក្ខណៈសម្រាយ លោកគ្រូគង្វាល ក្រាហាំ ក៏បានកាត់ខ្ញុំ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរថា “អ្វីដែលខ្ញុំស្រឡាញ់បំផុត គឺការប្រកបដែលខ្ញុំមានជាមួយព្រះយេស៊ូវ។ គឺខ្ញុំបានស្គាល់ព្រះវត្តមានទ្រង់ បានរៀនសូត្រអំពីប្រាជ្ញារបស់ទ្រង់ បានអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់នាំផ្លូវ និងដឹកនាំខ្ញុំ នេះជាក្តីអំណរដ៏ខ្លាំងបំផុតរបស់ខ្ញុំ”។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំទទួលការប៉ះពាល់ចិត្ត និងការបណ្តាលចិត្ត។ ខ្ញុំមានការប៉ះពាល់ចិត្ត ព្រោះខ្ញុំមិនដឹងច្បាស់ថា ខ្ញុំនឹងអាចឆ្លើយដូចគាត់ឬទេ ហើយក៏បានទទួលការបណ្តាលចិត្ត ដោយខ្ញុំចង់ឲ្យខ្លួនខ្ញុំអាចឆ្លើយដូចគាត់ដែរ។ យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានគិតអំពីចំណុចនេះផងដែរ ពេលដែលគាត់បានរាប់ថា ជោគជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់គាត់ មិនមានតម្លៃអ្វី ស្មើនឹង “ការស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ…
Read articleការលៃយកឱកាស
នៅក្នុងសៀវភៅដែលលោកអូស ហ្គីនណេស(Os Guniness) បាននិពន្ធ មានចំណងជើងថា មនុស្សដែលមិនអាចធ្វើបាន គាត់បានដកស្រង់សុភាសិតអាហ្រ្វិក ដែលចែងថា “ពួកបច្ចិមប្រទេសមាននាឡិការ។ ជនជាតិអាហ្វ្រិកមានពេលវេលា”។ សុភាសិតនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំពិចារណា អំពីពេលជាច្រើនដង ដែលខ្ញុំបានឆ្លើយតប ទៅកាន់ការស្នើរសុំរបស់អ្នកដទៃ ដោយពាក្យថា “ខ្ញុំគ្មានពេលទេ”។ ខ្ញុំក៏បានគិតអំពីការបន្ទាន់ជាច្រើន ដែលមិនអាចជៀសរួច និងអំពីកាលវិភាគ និងការកំណត់ពេល ដែលបានគ្រប់គ្រងជីវិតខ្ញុំ។ យ៉ាងណាមិញ លោកម៉ូសេបានអធិស្ឋាន ក្នុងបទគម្ពីរ ទំនុកដំកើង ជំពូក ៩០ ថា “ដូច្នេះ សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ខ.១២)។ ហើយសាវ័កប៉ុលក៏បានបង្រៀនផងដែរថា “ត្រូវប្រយ័ត្នដោយមធ្យ័ត ដែលអ្នករាល់គ្នាដើរយ៉ាងណា …ទាំងលៃយកឱកាសឲ្យទាន់ពេលផង ពីព្រោះសម័យនេះអាក្រក់ណាស់”(អេភេសូរ ៥:១៥-១៦)។ សាវ័កប៉ុល និងលោកម៉ូសេប្រាកដជាជឿថា ការប្រើពេលវេលាឲ្យបានឆ្លាតវ័យ គឺមិនអាស្រ័យទៅលើការមើលនាឡិការតែម្យ៉ាងនោះឡើយ។ ស្ថានភាពរបស់យើង ប្រហែលជាតម្រូវឲ្យយើងធ្វើកាលវិភាគដ៏មមាញឹក ឬជំរុញឲ្យយើងផ្តល់ឲ្យនូវអំណោយនៃពេលវេលារបស់យើងជាបន្ថែម ដល់នរណាម្នាក់។ យើងមានពេលខ្លីណាស់ ដើម្បីនាំឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរថ្វាយព្រះគ្រីស្ទ ក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងចាំបាច់ត្រូវឆក់ឱកាសឲ្យបានជាអតិបរមា។ ការនេះអាចមានន័យថា យើងចាំបាច់ត្រូវឈប់ខ្វល់អំពី នាឡិការ និងផែនការយើងមួយរយៈសិន…
Read articleពេលនីមួយៗ សុទ្ធតែសំខាន់
មិត្តភក្តិ និងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកស្រីអាដា(Ada) បានស្លាប់មុនគាត់ អស់ហើយ ហើយគាត់ក៏បានរស់ក្នុងផ្ទះថែរទាំជនចាស់ជរា ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានជួបគាត់។ គាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា “ការមានជីវិតជាមនុស្សចាស់ គឺពិបាកបំផុត នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវមើលឃើញគេរាល់គ្នាលាចាកលោក ទៅចោលខ្ញុំអស់ ម្តងមួយៗ”។ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានសួរគាត់ថា តើមានអ្វីខ្លះ ដែលគាត់ចាប់អារម្មណ៍ ហើយតើគាត់ចូលចិត្តចំណាយពេលធ្វើអ្វី? គាត់ក៏បានឆ្លើយប្រាប់ខ្ញុំ ដោយប្រើបទគម្ពីរ ដែលសាវ័កប៉ុលបាននិពន្ធ (ភីលីព ១:២១) ដែលបានចែងថា “ដ្បិតឯខ្ញុំ ដែលខ្ញុំរស់នៅ នោះគឺសំរាប់ព្រះគ្រីស្ទទេ ហើយដែលស្លាប់ទៅ នោះជាកំរៃវិញ”។ បន្ទាប់មក គាត់ក៏មានប្រសាសន៍ថា “ពេលខ្ញុំនៅមានជីវិតនៅឡើយ ខ្ញុំមានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើ។ នៅថ្ងៃដែលល្អ ខ្ញុំជជែកជាមួយអ្នករស់នៅទីនេះ អំពីព្រះយេស៊ូវ ហើយនៅថ្ងៃដែលពិបាក ខ្ញុំនៅតែអាចអធិស្ឋាន”។ គួរឲ្យកត់សំគាល់ថា សាវ័កប៉ុលបាននិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរភីលីព នៅក្នុងគុក។ ហើយគាត់ក៏បានទទួលស្គាល់ការពិតមួយ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើនយល់ ខណៈពេលដែលពួកគេប្រឈមមុខនឹងជីវិតដែលមានកំណត់។ គឺការពិត ដែលថា ទោះបីជាយើងកាន់តែជិតដល់ពេលទៅនៅនគរស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ ក៏ពេលវេលា ដែលយើងនៅសល់នៅលើផែនដី គឺនៅតែសំខាន់ចំពោះព្រះអម្ចាស់។ អ្នកស្រីអាដាបានទទួលស្គាល់ថា គ្រប់ដង្ហើមដែលគាត់ដក គឺជាឱកាស សម្រាប់បម្រើ និងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ គឺមិនខុសពីសាវ័កប៉ុលឡើយ។…
Read articleការកាត់ទោសអ្នកដទៃ
ខ្ញុំរហ័សនឹងរិះគន់នរណាក៏ដោយ ដែលខ្ញុំឃើញដើរបណ្តើរ មើលទូរស័ព្ទបណ្តើរ នៅតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បាននិយាយម្នាក់ឯងថា តើពួកគេមិនខ្លាចឡានបុកទេឬ? តើពួកគេខ្វល់អំពីសុវត្ថិភាពរបស់ខ្លួនឯងឬទេ? ប៉ុន្តែ ថ្ងៃមួយ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែឆ្លងតាមច្រកចូល ទៅក្នុងផ្លូវចង្អៀតមួយ ខ្ញុំមានការជក់ចិត្តនឹងសារ នៅក្នុងទូរស័ព្ទខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង បានជាខ្ញុំមិនបានមើលឡាន ដែលខាងឆ្វេងដៃខ្ញុំ។ អរព្រះគុណព្រះអង្គ ដែលអ្នកបើកបរបានឃើញខ្ញុំទាន់ ហើយក៏បានបញ្ឈប់ឡានភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្មាស់អៀន។ ពេលនោះ ម្រាមដែលចង្អុលរិះគន់គេ ដោយតាំងខ្លួនជាអ្នកសុចរិត បានបែរមកចង្អុលខ្លួនឯងវិញ។ ខ្ញុំបានកាត់ទោសអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែ ទីបំផុត ក៏បានកាត់ទោសខ្លួនឯងវិញ។ ការមានពុត ក៏ជាប្រធានបទដែលព្រះយេស៊ូវ បានលើកមកមានបន្ទូល នៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំផងដែរ។ គឺដូចដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា “អ្នកមានពុតអើយ ចូរយកធ្នឹមពីភ្នែករបស់ខ្លួនចេញជាមុនសិន នោះទើបនឹងបានឃើញច្បាស់ អាចនឹងយកកំទេចចេញពីភ្នែករបស់បងប្អូនអ្នកបានដែរ”(ម៉ាថាយ ៧:៥)។ ខ្ញុំមាន “ធ្នឹម” ដ៏ធំមួយ នៅក្នុងភ្នែក ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំកាត់ទោសអ្នកដទៃ ដោយភ្លេចមើលមកខ្លួនឯង។ ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលផងដែរថា “ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាថ្កោលទោសគេយ៉ាងណា នោះគេនឹងថ្កោលអ្នកវិញយ៉ាងនោះដែរ”(៧:២)។ ពេលខ្ញុំនឹកចាំអំពីទឹកមុខដែលទើសទាល់ ដែលខ្ញុំបានឃើញនៅលើមុខអ្នកបើកបរ បន្ទាប់ពីគាត់បានជាន់ហ្រ្វាំងឈប់ភ្លាមៗ ពេលខ្ញុំដើរពីមុខឡានគាត់ ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីទឹកមុខដែលទើសទាល់ ដែលខ្ញុំមាន ពេលខ្ញុំរិះគន់អ្នកដទៃដែលជក់មើលទូរស័ព្ទ។…
Read articleព្រះពរនៅក្នុងភាពរញេរញ៉ៃ
មានពេលមួយខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្លួនឯងធ្លាក់ចូល ទៅក្នុងភាពរញេរញ៉ៃ ដូចនេះ យកល្អ ខ្ញុំត្រូវដកខ្លួនចេញពីភាពរញេរញ៉ៃនេះ។ មានពេលខ្លះ ខ្ញុំគិតថា ទោះខ្ញុំបានជឿលើព្រះដែលមានព្រះគុណជាបរិបូរក៏ដោយ ក៏ពេលខ្លះខ្ញុំនៅតែប្រព្រឹត្ត តាមរបៀបដែលហាក់ដូចជាជឿថា ទ្រង់ប្រទានជំនួយ តែនៅពេលដែលខ្ញុំសក្តិសមនឹងទទួលជំនួយទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ការគិតដូចនេះ គឺមិនត្រឹមត្រូវទេ គឺដូចដែលព្រះទ្រង់បានប្រទានព្រះគុណទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បង្ហាញព្រះអង្គទ្រង់ដល់លោកយ៉ាកុបជាលើកទីមួយ។ លោកយ៉ាកុបចំណាយពេលពេញមួយជីវិត ដើម្បីព្យាយាមកែប្រែជោគវាសនារបស់គាត់។ គាត់បានកើតមកជាកូនទីពីរ នៅសម័យដែលកូនប្រុសច្បងមានសិទ្ធិទទួលពរពីឪពុករបស់ខ្លួន ជាពិសេស។ គេជឿថា ពរនោះនឹងនាំឲ្យកូនច្បងមានភាពសម្បូរសប្បាយនៅពេលអនាគត។ ដូចនេះ យ៉ាកុបក៏បានសម្រេចចិត្តធ្វើអ្វីក៏ដោយ ឲ្យតែបានពរនោះពីឪពុកគាត់។ ទីបំផុត គាត់ក៏បានជោគជ័យ ដោយប្រើវិធីបោកបញ្ឆោត ដើម្បីឲ្យបានពរ ដែលឪពុកគាត់បានត្រៀមទុកសម្រាប់បងប្រុសគាត់(លោកុប្បត្តិ ២៧:១៩-២៩)។ ប៉ុន្តែ ជាលទ្ធផលគ្រួសារគាត់ត្រូវបែកបាក់ ដោយគាត់ត្រូវរត់គេចពីបងប្រុសគាត់ ដែលខឹងសម្បានឹងគាត់(ខ.៤១-៤៣)។ នៅពេលយប់មកដល់(២៨:១១) លោកយ៉ាកុបប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតគាត់ពិបាក គឺខុសឆ្ងាយពីជីវិតដែលមានព្រះពរ។ ប៉ុន្តែ នៅយប់នោះគាត់ក៏បានជួបព្រះជាម្ចាស់ ដែលនោះជាព្រះពរដ៏ពិត ទោះពីមុនគាត់ធ្លាប់បោកបញ្ឆោតគេក៏ដោយ។ ព្រះទ្រង់ក៏បានបង្ហាញគាត់ថា គាត់មិនចាំបាច់ត្រូវប្រើផែនការអាក្រក់ ដើម្បីទទួលព្រះពរឡើយ ដ្បិតគាត់ជាមនុស្សមានពរស្រាប់ហើយ។ ជោគវាសនារបស់គាត់ គឺលើសពីការមានភាពសម្បូរសប្បាយផ្នែកសម្ភារៈ(ខ.១៤) គឺជោគវាសនាដែលបានជាប់នៅក្នុងព្រះ ដែលទ្រង់នឹងមិនដែលយាងចោលគាត់ឡើយ(ខ.១៥)។ នេះជាមេរៀនដែលលោកយ៉ាកុប ត្រូវចំណាយពេលរៀនសូត្រពេញមួយជីវិត។ ហើយយើងក៏ដូច្នោះដែរ។…
Read article