បម្រើដើម្បីផ្គាប់ចិត្ត
អេភេសូរ ៤:១១-១៦ តែដោយកាន់តាមសេចក្តីពិតដោយសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ នោះឲ្យយើងបានធំឡើង ខាងឯគ្រប់ការទាំងអស់ក្នុងទ្រង់ ដែលទ្រង់ជាសិរសា គឺជាព្រះគ្រីស្ទ។ អេភេសូរ ៤:១៥ លោកអេនឌ្រូ ខាដ(Andrew Card)គឺជាប្រធានខុទ្ទកាល័យនៃសេតវិមាន របស់លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក ចច ដាប់ប៊លយូ ប៊ូស(George W. Bush)។ ក្នុងការសម្ភាសទាក់ទងនឹងតួនាទីរបស់គាត់ នៅក្នុងសេតវិមាន គាត់បានបកស្រាយថា “ក្នុងបន្ទប់របស់បុគ្គលិកម្នាក់ នៅសេតវិមាន មានស៊ុមរូបថតមួយ ព្យួរលើជញ្ជាំងបង្ហាញអំពីគោលបំណងរបស់ពួកគេ ដែលមានអក្សរសរសេរពីលើថា យើងធ្វើការបម្រើ តាមការសម្រេចរបស់លោកប្រធានាធិបតី។ ប៉ុន្តែ មិនមែនមានន័យថា យើងធ្វើការងារ ដើម្បីផ្គាប់ចិត្តលោកប្រធានាធិបតី ឬដើម្បីធ្វើឲ្យគាត់ពេញចិត្តយើងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងធ្វើការបម្រើ ដើម្បីប្រាប់គាត់ អំពីការអ្វីដែលគាត់ចាំបាច់ត្រូវដឹង ក្នុងការងាររបស់គាត់”។ ការងាររបស់គាត់ គឺជាការគ្រប់គ្រងសហរដ្ឋអាមេរិក។ នៅក្នុងតួនាទី និងទំនាក់ទំនងជាច្រើនដែលយើងមាន យើងងាយរអិលជើងចូលទៅក្នុងការបំពេញចិត្តអ្នកដទៃ ជាជាងស្អាងគ្នាទៅវិញទៅមក ក្នុងការរួបរួមគ្នា ដូចដែលសាវ័កប៉ុលច្រើនតែជំរុញឲ្យយើងធ្វើ។ ក្នុងបទគម្ពីរអេភេសូរ ជំពូក៤ សាវ័កប៉ុលបានបង្រៀនថា “ទ្រង់បានប្រទានឲ្យអ្នកខ្លះបានធ្វើជាសាវ័ក ខ្លះជាគ្រូអធិប្បាយ ខ្លះជាគ្រូផ្សាយដំណឹងល្អ ខ្លះជាគ្រូគង្វាល ហើយខ្លះជាគ្រូបង្រៀន ប្រយោជន៍នឹងនាំឲ្យពួកបរិសុទ្ធបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើង…
Read article
តើអំពល់អ្វីដល់អ្នក?
យ៉ូហាន ២១:១៥-២២ នោះតើអំពល់អ្វីដល់អ្នក ចូរឲ្យអ្នកមកតាមខ្ញុំចុះ។ យ៉ូហាន ២១:២២ មានពេលមួយក្មួយស្រីខ្ញុំអាយុ៦ឆ្នាំ បានសួរខ្ញុំថា ហេតុអ្វីគាត់ទទួលបានស្ករគ្រាប់ មានរស់ជាតិស្តូ្របឺរី តែបងប្អូនគាត់ទទួលបានស្ករគ្រាប់មានរស់ជាតិទំពាំងបាយជូរ? តាមរយៈអាកប្បកិរិយារបស់ក្មួយប្រុសក្មួយស្រីរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំរៀនសូត្របានថា ក្មេងៗច្រើនតែប្រៀបធៀបរបស់អ្វីដែលគាត់បានទទួល ជាមួយនឹងរបស់អ្វីដែលអ្នកដទៃបានទទួល។ បញ្ហានេះមានន័យថា ក្នុងនាមខ្ញុំជាម្តាយមីងដែលស្រឡាញ់ពួកគាត់ ខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រេចចិត្តប្រកបដោយប្រាជ្ញា មុននឹងឲ្យអ្វីមួយដល់ពួកគេ។ ជួនកាល ខ្ញុំក៏បានប្រៀបធៀបរបស់អ្វីដែលព្រះប្រទានខ្ញុំ ជាមួយនឹងរបស់ដែលព្រះអង្គប្រទានអ្នកដទៃផងដែរ។ ខ្ញុំទូលសួរព្រះអង្គថា “ហេតុអ្វីទូលបង្គំបានរបស់នេះ តែនាងបានរបស់នោះអញ្ចឹង?” សំណួរនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីអ្វីដែលលោកស៊ីម៉ូន ពេត្រុសបានសួរព្រះយេស៊ូវ នៅសមុទ្រកាលីឡេ។ កាលនោះ ព្រះយេស៊ូវទើបតែបានប្រទានការស្អាងឡើងវិញ និងការអត់ទោសបាបដល់គាត់ បន្ទាប់ពីគាត់បានបដិសេធន៍ព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រាប់គាត់ថា គាត់នឹងបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ដោយការស្លាប់ ដោយសារសេចក្តីជំនឿ(យ៉ូហាន ២១:១៥-១៩)។ ពេលនោះ គាត់មិនបានឆ្លើយតបថា បាទ ចំពោះការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះយេស៊ូវទេ តែគាត់បែរជាសួរព្រះអង្គថា “ព្រះអម្ចាស់អើយ តើអ្នកនោះនឹងបានដូចម្តេចទៅ?”(ខ.២១)។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានឆ្លើយតបថា “បើសិនជាខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកនោះនៅ ទាល់តែខ្ញុំមក នោះតើអំពល់អ្វីដល់អ្នក ចូរឲ្យអ្នកមកតាមខ្ញុំចុះ”(ខ.២២)។ ខ្ញុំជឿថា ព្រះយេស៊ូវក៏មានបន្ទូលដូចនេះ ចំពោះយើងផងដែរ។ ពេលណាព្រះអង្គបានប្រទានយើងនូវទិសដៅ ក្នុងផ្នែកណាមួយនៃជីវិតយើងហើយ…
Read article
អ្នកជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់
ចោទិយកថា ៣៣:១-៥,១២ អ្នកស្ងួនភ្ងាផងព្រះយេហូវ៉ា នឹងនៅជិតទ្រង់ដោយសុខសាន្ត។ ចោទិយកថា ៣៣:១២ មានពេលមួយ ក្មេងស្រី ឈ្មោះ អាលី(Allie) បានបង្ហាញភាពសោកសៅរបស់នាង ដោយយកបន្ទះឈើមួយសន្លឹក មកសរសេរពីលើ ហើយដាក់ព្យួរនៅក្នុងសួនច្បារសាធារណៈ ដោយខ្លឹមសារដូចនេះថា “និយាយដោយស្មោះត្រង់ ខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់។ គ្មាននរណាចង់ចំណាយពេលជាមួយខ្ញុំទេ ហើយខ្ញុំបានបាត់បង់មនុស្សតែម្នាក់គត់ ដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំយំជារៀងរាល់ថ្ងៃ។” នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានប្រទះឃើញសំណេររបស់នាង អ្នកនោះក៏បានយកដីសមកដាក់នៅសួនច្បារ ហើយសុំឲ្យគេសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្ត សម្រាប់ អាលី។ ពួកសិស្សដែលរៀននៅសាលាក្បែរនោះ ក៏បានសរសេរពាក្យលើកទឹកចិត្តរាប់សិបឃ្លា នៅលើបន្ទះឈើនោះថា “យើងស្រឡាញ់អ្នក” “ព្រះស្រឡាញ់អ្នក” “អ្នកជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់”។ នាយកសាលានោះ ក៏បានមានប្រសាសន៍ថា “នេះជាមធ្យោបាយតូចមួយ ដែលយើងអាចឈោងទៅរក ឬប្រហែលជាអាចបំពេញចន្លោះប្រហោងក្នុងចិត្តនាង។ នាងជាតំណាងឲ្យយើងទាំងអស់គ្នា ព្រោះយើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ ឬយើងនឹងមានភាពសោកសៅ និងទុក្ខលំបាក នៅពេលណាមួយ”។ ឃ្លាដែលគេសរសេរថា “អ្នកជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់” បានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំថា មុនពេលលោកម៉ូសេលាចាកលោក គាត់បាននិយាយពាក្យជូនពរដ៏មានន័យ ទៅកាន់ពូជអំបូបេនយ៉ាមីន នៃសាសន៍អ៊ីស្រាអែលថា “ឯចំណែកពួកបេនយ៉ាមីន នោះក៏ថា អ្នកស្ងួនភ្ងាផងព្រះយេហូវ៉ា នឹងនៅជិតទ្រង់ដោយសុខសាន្ត ទ្រង់គ្របបាំងគេជានិច្ច ហើយគេនឹងនៅជាកណ្តាលព្រះអង្សាទាំង២របស់ទ្រង់”(ចោទិយកថា…
Read article
មើលឃើញពេលអនាគត ដែលមានសង្ឃឹម
អេសាយ ៤១:១៧-២០ អញនឹងបើកផ្លូវទឹកឲ្យហូរនៅលើទីខ្ពស់ត្រងិល ហើយនឹងទឹកផុសនៅកណ្តាលច្រកភ្នំ។ អេសាយ ៤១:១៨ បន្ទាប់ពីបានទទួលរងការបំផ្លិចបំផ្លាញពីខ្យល់ព្យុះកាទ្រីណា កាលពីឆ្នាំ២០០៥ រដ្ឋញូ អ័រលិនបានធ្វើការសាងសង់ឡើងវិញ បន្តិចម្តងៗ។ ទីក្រុង ឡូវ័រ ណាញ វ៉ដ គឺជាតំបន់ដែលទទួលរងការវាយប្រហារខ្លាំងជាងគេ ដោយប្រជាជននៅទីនោះ នៅតែខ្វះខាតធនធាន ក្នុងកំរិតមូលដ្ឋាន បន្ទាប់ពីគ្រោះធម្មជាតិនេះបានកន្លងផុតទៅអស់ជាច្រើនឆ្នាំ។ លោកបឺនែល ខុលតុន(Burnell Cotlon) ក៏បានផ្តួចផ្តើមគំនិតនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរ។ នៅខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ២០១៤ គាត់បានបើកហាងលក់គ្រឿងទេសទីមួយ ក្នុងទីក្រុងនោះ។ គាត់ថា នៅពេលដែលគាត់ទិញអគារ ដើម្បីបើកហាងនោះ គេគ្រប់គ្នាគិតស្មានថា គាត់ឆ្កួត ប៉ុន្តែ ភ្ញៀវទីមួយដែលចូលទិញឥវ៉ាន់នៅទីនោះ បានស្រក់ទឹកភ្នែក ដោយសារខ្លួនមិនដែលនឹកស្មានថា តំបន់ដែលគាត់រស់នៅមានការចាប់ផ្តើមឡើងវិញទេ។ ម្តាយរបស់គាត់មានប្រសាសន៍ថា គាត់បានមើលឃើញអ្វី ដែលម្តាយគាត់មើលមិនឃើញ ម្តាយគាត់សប្បាយចិត្តណាស់ ដែលបានដឹងថា គាត់បានឆក់យកឱកាសនោះ។ ព្រះអម្ចាស់បានបើកសម្ដែងឲ្យហោរាអេសាយមើលឃើញពេលអនាគត ដែលមានសង្ឃឹម នៅចំពោះមុខនៃវិនាសកម្ម។ ដោយសារព្រះអង្គទតឃើញអ្នកក្រតោកយ៉ាក កំពុងស្វែងរកទឹកផឹក តែរកមិនបាន(អេសាយ ៤១:១៧) ព្រះអង្គបានសន្យាថា នឹងកែប្រែវាលរហោស្ថានឲ្យក្លាយជាកន្លែងមានទឹកហូរ និងមានទឹកផុសនៅលើដីស្ងួតហែង(ខ.១៨)។ នៅពេលដែលរាស្រ្តរបស់ព្រះអង្គបានស្គាល់ភាពសម្បូរសប្បាយ…
Read article
ការធ្វើដំណើរខាងវិញ្ញាណដ៏ពិបាក
ហេព្រើរ ១១:១៣-១៦ តែឥឡូវនេះ គេសង្វាតចង់បានស្រុក១ដ៏ប្រសើរជាង គឺខាងស្ថានសួគ៌វិញ។ ហេព្រើរ ១១:១៦ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ មានមនុស្សជាង២រយលាននាក់ មានជំនឿសាសនាផ្សេងគ្នា បានធ្វើធម្មយាត្រា ទៅកាន់ទីសក្ការៈសំខាន់ៗរបស់សាសនាពួកគេ។ អស់រយៈពេលជាច្រើនជំនាន់មកហើយ ដែលមនុស្សជាច្រើនយល់ឃើញថា ការធ្វើធម្មយាត្រា គឺជាការធ្វើដំណើរ ទៅកាន់ទីសក្ការៈ ដើម្បីទទួលព្រះពរបែបណាមួយ។ ពួកគេខិតខំធ្វើយ៉ាងណា ទៅឲ្យដល់ព្រះវិហារ ទីសក្ការបូជា ឬទីតាំងផ្សេងទៀត ដែលពួកគេអាចទទួលពរជ័យពីសាសនា ឬព្រះរបស់ពួកគេ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទជាជនជាតិឃែល នៅចក្រភពអង់គ្លេស ពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅទទួលព្រះពរ តាមរបៀបផ្សេងពីនេះ។ ពួកគេធ្វើដំណើរដោយគ្មានគោលដៅ ចូលទៅក្នុងព្រៃ ឬទីវាលដែលគ្មានមនុស្សនៅ ឬជិះទូករសាត់អណ្តែត តាមចរន្តទឹកសមុទ្រ ដោយគ្មានគោលដៅ ព្រោះពួកគេយល់ឃើញថា ការធ្វើដំណើរនោះ គឺជាការរៀនទុកចិត្តព្រោះ ក្នុងទឹកដីដែលពួកគេមិនស្គាល់។ បានសេចក្តីថា សម្រាប់ពួកគេ ព្រះពរមិនមែនជាអ្វីដែលពួកគេអាចរកបាននៅត្រង់គោលដៅនៃការធ្វើដំណើរ តែអាចរកបាននៅតាមផ្លូវដែលពួកគេធ្វើដំណើរ។ បទគម្ពីរហេព្រើរ ជំពូក១១ ជាបទគម្ពីរដ៏សំខាន់ ដែលជនជាតិឃែលបានយកមកប្រើ ក្នុងការធ្វើដំណើរនេះ។ ការរស់នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ គឺជាការចាកចេញពីផ្លូវរបស់លោកិយ ហើយជាការធ្វើដំណើរ ទៅកាន់ទីក្រុងរបស់ព្រះអម្ចាស់ (ខ.១៣-១៦) ដូចនេះ ពួកគេយល់ឃើញថា…
Read article
រៀនសូត្រពីគ្នាទៅវិញទៅមក
នាងរស់ ២:១១-១២ ៣:១-៦ គេបានប្រាប់ដល់ខ្ញុំ ពីគ្រប់ទាំងកិរិយា ដែលនាងបានប្រព្រឹត្តនឹងម្តាយក្មេក តាំងពីប្តីនាងស្លាប់ចោលទៅ។ នាងរស់ ២:១១ រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំ មុនពេលកម្មវិធីហ្ស៊ូម(Zoom) ត្រូវបានគេយកមកប្រើ ក្នុងការជួបជុំជាក្រុមពីចម្ងាយ តាមបណ្ដាញអ៊ីនធឺណិត មិត្តភក្តិខ្ញុំម្នាក់បានអញ្ជើញខ្ញុំ ឲ្យចូលរួមជាមួយគាត់ ក្នុងការជួបគ្នាតាមអនឡាញមើលមុខគ្នាឃើញ ដើម្បីពិភាក្សាគ្នាអំពីកម្មវិធីមួយ។ តាមរយៈភាពតានតឹងដែលខ្ញុំបានបង្ហាញក្នុងអ៊ីមែល ដែលខ្ញុំបានផ្ញើទៅគាត់ គាត់អាចមើលដឹងថា ខ្ញុំមិនទាន់យល់អំពីរបៀបចូលរួមជាមួយគាត់ ដូចនេះ គាត់ក៏បានណែនាំខ្ញុំ ឲ្យស្វែងរកក្មេងជំទង់ម្នាក់ ជួយពន្យល់ខ្ញុំអំពីរបៀបចូលរួមក្នុងការជួបគ្នាតាមអនឡាញមើលមុខគ្នាឃើញ។ ការណែនាំរបស់គាត់ បានចង្អុលបង្ហាញ អំពីតម្លៃនៃទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស ស្ថិតក្នុងជំនាន់ផ្សេងគ្នា។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងនាងរស់ និងនាងណាអូមី។ គេច្រើនតែសរសើរនាងរស់ ដោយសារគាត់ជាកូនប្រសារស្រី ដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ ដែលបានសម្រេចចិត្តមិនវិលត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើត ដើម្បីរួមដំណើរជាមួយនាងណាអូមីជាម្តាយក្មេក ទៅភូមិបេថ្លេហិម(នាងរស់ ១:១៦-១៧)។ នៅពេលដែលពួកគេទៅដល់ភូមិនោះ នាងរស់ក៏បានប្រាប់នាងណាអូមីថា “ឥឡូវនេះ សូមបើកឲ្យខ្ញុំទៅឯស្រែ ដើម្បីនឹងរើសសន្សំស្រូវ តាមអ្នកណាដែលអាណិតមេត្តាដល់ខ្ញុំ”(២:២)។ នាងបានជួយស្រ្តីចំណាសម្នាក់នេះ ដែលក្រោយមក បានជួយនាងឲ្យបានរៀបការជាមួយលោកបូអូស ជាម្ចាស់ស្រែ។ ការណែនាំរបស់នាងណាអូមី សម្រាប់នាងរស់ បានបណ្តាលចិត្តលោកបូអូស ឲ្យទិញទ្រព្យសម្បត្តិរបស់បងប្អូនសាច់ថ្លៃរបស់នាង ហើយក៏បានទទួលយកនាងជាភរិយា(៤:៩-១០)។…
Read article