ការស្រេកឃ្លានភាពស្ងប់ស្ងាត់
ក្រោយពីភ្លើងនោះមក មានឮសំឡេងតូចរហៀងៗ។ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១២ បើអ្នកចូលចិត្តភាពស្ងប់ស្ងាត់ មានបន្ទប់មួយ ក្នុងទីក្រុងមីនាប៉ូលីស រដ្ឋមីនេសូតា ដែលអ្នកនឹងចូលចិត្ត។ បន្ទប់នោះអាចស្រូបសម្លេងគ្រប់ប្រភេទ បាន៩៩.៩៩ភាគរយ! បន្ទប់ដ៏ល្បីល្បាញនោះ ជាបន្ទប់ដែលគ្មានសម្លេងឡង ក្នុងមន្ទីរពិសោធន៍អ័រហ្វៀល ត្រូវបានគេហៅថា “កន្លែងដែលស្ងប់ស្ងាត់បំផុត នៅលើផែនដី”។ មនុស្សដែលចង់បានកន្លែងស្ងាត់គ្មានសម្លេងរំខាន ក្នុងបន្ទប់នោះ ត្រូវគេតម្រូវឲ្យអង្គុយចុះ ដើម្បីជៀសវាងការវិលមុខ ដោយសារនៅទីនោះស្ងប់ស្ងាត់ពេក។ រហូតមកដល់ពេលនេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចចំណាយពេលក្នុងបន្ទប់នោះ លើស៤៥នាទីឡើយ។ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលត្រូវការភាពស្ងប់ស្ងាត់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ។ តែជួនកាល យើងប្រាថ្នាចង់បានភាពស្ងប់ស្ងាត់បន្តិច ក្នុងពិភពលោកដែលមានពេញទៅដោយសម្លេងរំខាន។ សូម្បីតែពត៌មានដែលយើងទស្សនា និងបណ្ដាញសង្គម ដែលយើងបានចំណាយពេលជាមួយ បាននំាមកនូវសម្លេងរំខាន ដែលធ្វើឲ្យយើងពិបាកផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការងារ ឬការសិក្សា។ យើងច្រើនតែឃើញគេប្រើពាក្យសម្តី និងរូបភាព ដែលនាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន។ សម្លេងរំខានទាំងអស់នោះ អាចធ្វើឲ្យយើងពិបាកស្តាប់ព្រះសូរ្យសៀងព្រះ។ កាលហោរាអេលីយ៉ាចេញទៅជួបព្រះអម្ចាស់ នៅលើភ្នំហូរ៉ែប គាត់មិនបានរកឃើញព្រះអង្គ នៅក្នុងកន្លែងដែលមានសម្លេងឮខ្លាំង មានខ្យល់ព្យុះ ឬមានភ្នំភ្លើង ឬក៏ភ្លើងឆេះនោះឡើយ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១១-១២)។ ទាល់តែលោកអេលីយ៉ាបានឮសម្លេងតូចរហៀងៗ ទើបគាត់យកក្រម៉ាគ្រលុំមុខ រួចដើរចេញពីរូងភ្នំ ហើយក៏បានជួប “ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា”(ខ.១២-១៤)។ វិញ្ញាណរបស់អ្នកប្រហែលកំពុងស្រេកឃ្លានភាពស្ងប់ស្ងាត់ផងដែរ…
Read article
ការស្រេកឃ្លានភាពស្ងប់ស្ងាត់
ក្រោយពីភ្លើងនោះមក មានឮសំឡេងតូចរហៀងៗ។ ១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១២ បើអ្នកចូលចិត្តភាពស្ងប់ស្ងាត់ មានបន្ទប់មួយ ក្នុងទីក្រុងមីនាប៉ូលីស រដ្ឋមីនេសូតា ដែលអ្នកនឹងចូលចិត្ត។ បន្ទប់នោះអាចស្រូបសម្លេងគ្រប់ប្រភេទ បាន៩៩.៩៩ភាគរយ! បន្ទប់ដ៏ល្បីល្បាញនោះ ជាបន្ទប់ដែលគ្មានសម្លេងឡង ក្នុងមន្ទីរពិសោធន៍អ័រហ្វៀល ត្រូវបានគេហៅថា “កន្លែងដែលស្ងប់ស្ងាត់បំផុត នៅលើផែនដី”។ មនុស្សដែលចង់បានកន្លែងស្ងាត់គ្មានសម្លេងរំខាន ក្នុងបន្ទប់នោះ ត្រូវគេតម្រូវឲ្យអង្គុយចុះ ដើម្បីជៀសវាងការវិលមុខ ដោយសារនៅទីនោះស្ងប់ស្ងាត់ពេក។ រហូតមកដល់ពេលនេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចចំណាយពេលក្នុងបន្ទប់នោះ លើស៤៥នាទីឡើយ។ មានមនុស្សតិចណាស់ ដែលត្រូវការភាពស្ងប់ស្ងាត់ខ្លាំងយ៉ាងនេះ។ តែជួនកាល យើងប្រាថ្នាចង់បានភាពស្ងប់ស្ងាត់បន្តិច ក្នុងពិភពលោកដែលមានពេញទៅដោយសម្លេងរំខាន។ សូម្បីតែពត៌មានដែលយើងទស្សនា និងបណ្ដាញសង្គម ដែលយើងបានចំណាយពេលជាមួយ បាននំាមកនូវសម្លេងរំខាន ដែលធ្វើឲ្យយើងពិបាកផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការងារ ឬការសិក្សា។ យើងច្រើនតែឃើញគេប្រើពាក្យសម្តី និងរូបភាព ដែលនាំឲ្យយើងមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាន។ សម្លេងរំខានទាំងអស់នោះ អាចធ្វើឲ្យយើងពិបាកស្តាប់ព្រះសូរ្យសៀងព្រះ។ កាលហោរាអេលីយ៉ាចេញទៅជួបព្រះអម្ចាស់ នៅលើភ្នំហូរ៉ែប គាត់មិនបានរកឃើញព្រះអង្គ នៅក្នុងកន្លែងដែលមានសម្លេងឮខ្លាំង មានខ្យល់ព្យុះ ឬមានភ្នំភ្លើង ឬក៏ភ្លើងឆេះនោះឡើយ(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៩:១១-១២)។ ទាល់តែលោកអេលីយ៉ាបានឮសម្លេងតូចរហៀងៗ ទើបគាត់យកក្រម៉ាគ្រលុំមុខ រួចដើរចេញពីរូងភ្នំ ហើយក៏បានជួប “ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តា”(ខ.១២-១៤)។ វិញ្ញាណរបស់អ្នកប្រហែលកំពុងស្រេកឃ្លានភាពស្ងប់ស្ងាត់ផងដែរ…
Read article
បន្ទាបខ្លួនបម្រើ តាមគំរូព្រះអង្គ
គឺទ្រង់បានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយករូបភាពជាបាវបំរើវិញ ព្រមទាំងប្រសូតមកមានរូបជាមនុស្សផង។ ភីលីព ២:៧ ក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយ មានចំណងជើងថា ចៅហ្វាយនាយបន្លំខ្លួន មាននាយកប្រតិបត្តិម្នាក់របស់ក្រុមហ៊ុនលក់ការ៉េមដ៏ល្បីល្បាញ បានបន្លំខ្លួន ធ្វើជាបុគ្គលិក នៅក្នុងហាងលក់ការ៉េមមួយរបស់ក្រុមហ៊ុន។ គាត់បានពាក់សក់ក្លែងក្លាយ និងតុបតែងមុខ កុំឲ្យគេមើលគាត់ស្គាល់ ក្នុងការធ្វើការជាបុគ្គលិកថ្មីម្នាក់។ គោលដៅរបស់គាត់ គឺដើម្បីមើលដំណើរការក្នុងក្រុមហ៊ុនចាប់តាំងពីថ្នាក់ទាប ដល់ថ្នាក់លើ។ ផ្អែកទៅលើការសង្កេតរបស់គាត់ គាត់អាចរកឃើញដំណោះស្រាយ សម្រាប់បញ្ហាមួយចំនួន ដែលហាងនោះកំពុងជួបប្រទះ។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចំាព្រះយេស៊ូវ ដែលបានលះបង់ព្រះអង្គទ្រង់ មកយកភាពជាអ្នកបម្រើ(ភីលីព ២:៧) ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់យើង។ ព្រះអង្គបានយកកំណើតជាមនុស្ស ដោយដើរនៅលើដី បង្រៀនយើងអំពីព្រះពិត ហើយទីបំផុត ក៏បានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីលោះបាបយើង(ខ.៨)។ ការលះបង់នេះបានបង្ហាញការបន្ទាបព្រះកាយរបស់ព្រះអង្គ ខណៈពេលដែលព្រះអង្គលះបង់ព្រះជន្ម ដោយការស្តាប់បង្គាប់ព្រះវរបិតា ធ្វើជាដង្វាយលោះបាបយើង។ ព្រះអង្គបានដើរនៅលើដី ដូចមនុស្សធម្មតា ហើយក៏បានដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ ជាមួយនឹងបញ្ហាដែលយើងជួបប្រទះ។ ក្នុងនាមយើងជាអ្នកជឿព្រះយេស៊ូវ ព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅយើង ឲ្យយកតម្រាប់តាមព្រះអង្គ ជាព្រះសង្រ្គោះយើង ជាពិសេស ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង ជាមួយអ្នកជឿដទៃទៀត(ខ.៥)។ ព្រះទ្រង់ជួយយើង ឲ្យមានការបន្ទាបខ្លួន(ខ.៣) ហើយមានគំនិតគិតដូចព្រះគ្រីស្ទ(ខ.៥)។ ព្រះអង្គជំរុញយើង ឲ្យរស់នៅ ជាអ្នកបម្រើ…
Read article
ដើរលបៗជាមួយអំពើបាបចេញតាមទ្វារ
អ្នកណាដែលគ្រប់បាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្តីមេត្តាករុណាវិញ។ សុភាសិត ២៨:១៣ សត្វឆ្កែខ្ញុំឈ្មោះ វីនស្តុន(Winston) ដឹងថា វាមិនត្រូវខាំស្បែកជើងទេ។ ដូចនេះ វាក៏បានប្រើល្បិចបន្លំភ្នែក ដោយដើរលបៗ។ ពេលដែលវីនស្តុនឃើញស្បែកជើង ដែលយើងទុកចោល វាក៏បានដើរយឺតៗ ទៅរកស្បែកជើងនោះ។ វាក៏បានពាំស្បែកជើងនោះ ហើយបន្តដើរយឺតៗទៅមុខទៀត។ រួចវាក៏ចេញតាមទ្វារទៅក្រៅ បើសិនជាគ្មាននរណាឃើញវាទេ។ ជួនកាល យើងគិតថា យើងអាចដើរលបៗជាមួយអំពើបាបរបស់យើង ដោយព្រះអង្គមិនបានទតមើលយើង។ យើងចង់គិតថា ព្រះអង្គនឹងមិនកត់សម្គាល់ឡើយ។ យើងលើកហេតុផលថា អំពើបាបនោះគ្មានអ្វីធំដុំទេ។ តែទន្ទឹមនឹងនោះ យើងក៏ត្រូវតែដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងសម្រេចចិត្តប្រព្រឹត្តដូចនេះឡើយ។ បទគម្ពីរសុភាសិត ២៨:១៣ បានចែងថា “អ្នកណាដែលគ្រប់បាំងការរំលងរបស់ខ្លួន នោះនឹងមិនចំរើនឡើងទេ តែអ្នកណាដែលលន់តួ ហើយលះបង់អំពើនោះ នឹងប្រទះបានសេចក្តីមេត្តាករុណាវិញ”។ យើងមិនចាំបាច់ត្រូវដើរលបៗ ជាមួយអំពើបាបរបស់យើង ហើយសង្ឃឹមថា គ្មាននរណាម្នាក់កត់សំគាល់នោះទេ។ ពេលណាយើងសារភាពប្រាប់ការពិតអំពីកំហុសយើង ដល់ខ្លួនយើង ដល់ព្រះអម្ចាស់ និងដល់មិត្តភក្តិដែលយើងអាចទុកចិត្ត យើងអាចរកឃើញសេរីភាពរួចផុតពីការប្រកាន់ទោសខ្លួនឯង និងក្តីអាម៉ាសដោយសារការបន្តរស់ក្នុងអំពើបាប ដែលលាក់កំបាំង(១យ៉ូហាន ១:៩)។—ADAM R. HOLZ…
Read article
ភស្តុតាងបង្ហាញថា ព្រះពិតជាមានមែន
តើយើងអាចដឹងច្បាស់ថា ព្រះពិតជាមានមែន? នៅថ្ងៃនេះ លោកគ្រូ អរ ស៊ី ស្ព្រោល(R.C. Sproul) នឹងនាំយើងទៅរកកន្លែងមួយ ដែលយើងមិននឹកស្មានដល់ ដោយផ្តល់ឲ្យនូវភស្តុតាងដែលមិនអាចប្រកែកបាន ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះអាទិករដ៏អស់កល្ប ពិតជាមានមែន។ អត្ថបទ នៅពេលយប់មួយនោះ ខ្ញុំបានស្តាប់ការជជែកវែកញែកតាមវិទ្យុ រវាងទស្សនវិទូមិនជឿព្រះម្នាក់ ទេវវិទូរ៉ូម៉ាំងកាតូលិកម្នាក់ និងទេវវិទូប្រូតេស្តង់ម្នាក់។ ហើយពួកគេក៏បានជជែកគ្នាក្រោមប្រធានបទ តើព្រះពិតជាមានមែនឬ? ពួកគេក៏បានបញ្ចេញចំណេះដឹងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់គ្រប់ប្រភេទ ក្នុងការជជែកគ្នាថា ព្រះពិតជាមានមែនឬអត់ និងដើមកំណើតនៃពិភពលោក ។ល។ ហើយមានប្រិយមិត្តអ្នកស្តាប់ម្នាក់បានទូរស័ព្ទចូលកម្មវិធីនោះ ដើម្បីសួរសំណួរវាគ្មិនទាំងឡាយ។ គេអាចដឹងច្បាស់ថា គាត់មិនបានរៀនសូត្របានជ្រៅជ្រះទេ។ ហើយគាត់បាននិយាយខុសវេយ្យាករណ៍ច្រើនណាស់ ខណៈពេលដែលគាត់សម្ដែងការមិនពេញចិត្តចំពោះពួកគេថា “ខ្ញុំមិនដឹងថា អស់លោកចេះតែយ៉ាងម៉េចក្នុងខ្លួនទេ។ ហេតុអ្វីមិនចេញទៅខាងក្រៅ បើកភ្នែកមើលស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះ? ព្រះអង្គបានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់នឹងភ្នែកប៉ុណ្ណឹងហើយ ហេតុអ្វីអស់លោកនៅតែមើលរំលង?” មានគេសួរខ្ញុំថា “លោកគ្រូស្ព្រោល តើលោកគ្រូអាចបកស្រាយថា ព្រះពិតជាមានមែនឬទេ?” ខ្ញុំក៏បានឆ្លើយថា “មិនពិបាកទេ”។ ពួកក៏បានប្រាប់ខ្ញុំឲ្យបង្ហាញភស្តុតាង ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ព្រះពិតជាមានមែន។ ខ្ញុំក៏បានដោះស្បែកជើង ហើយនិយាយថា “សូមមើលចុះ នេះជាភស្តុតាងដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្តាដ៏អស់កល្ប ពិតជាមានមែន”។ ពួកគេនិយាយថា…
Read article
កំពុងធ្វើរឿងដែលមានប្រយោជន៍
តែកាលទ្រង់មានសេចក្តីវេទនា នោះក៏ទូលអង្វរដល់ព្រះយេហូវ៉ានៃទ្រង់ ព្រមទាំងបន្ទាបព្រះទ័យចុះជាខ្លាំង នៅចំពោះព្រះនៃពួកឰយុកោទ្រង់វិញ។ ២របាក្សត្រ ៣៣:១២ ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំ និងភរិយាខ្ញុំបានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានទទួលសំបុត្រមួយច្បាប់ ពីពីលោកចេសិន(Jason) ដែលជាអ្នកទោស។ យើងបានចិញ្ចឹម និងបង្រៀនកូនឆ្កែ ឲ្យក្លាយជាសត្វឆ្កែ ដែលអាចជួយជនពិការ។ ក្នុងចំណោមកូនឆ្កែទាំងនោះ មានកូនឆ្កែមួយក្បាលបានបញ្ចប់ការបណ្តុះបណ្តាល ហើយត្រូវឡើងទៅវគ្គមួយទៀត ដែលមានអ្នកទោសធ្វើជាគ្រូបង្វឹក។ អ្នកទោសទាំងនោះសុទ្ធតែបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលឲ្យចេះបង្រៀនសត្វឆ្កែ។ ក្នុងសំបុត្ររបស់លោកចេសិន គាត់បានបង្ហាញទុក្ខក្រៀមក្រំ ចំពោះការស្លាប់របស់សត្វឆ្កែមួយក្បាលនោះ តែគាត់ថា សត្វឆ្កែមួយក្បាលនោះជាសត្វឆ្កែទី១៧ ដែលគាត់បានបង្វឹក។ វាជាសត្វឆ្កែដែលល្អបំផុត សម្រាប់គាត់។ ពីមុនគាត់មានការសោកស្តាយចំពោះ ចំពោះកំហុសដែលបានធ្វើឲ្យគាត់ក្លាយជាអ្នកទោស តែសត្វឆ្កែមួយក្បាលនេះ បានធ្វើឲ្យគាត់មានអារម្មណ៍ថា គាត់កំពុងធ្វើរឿងដែលមានប្រយោជន៍។ មិនមែនមានតែលោកចេសិនទេ ដែលមានការសោកស្តាយ។ យើងរាល់គ្នាសុទ្ធតែមានការសោកស្តាយក្នុងរឿងអ្វីមួយ។ ស្តេចម៉ាន៉ាសេមានរឿងជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យទ្រង់សោកស្តាយ។ បទគម្ពីរ ២របាក្សត្រ ជំពូក៣៣ បានរៀបរាប់ អំពីទង្វើរអាក្រក់ជាច្រើនរបស់ទ្រង់ ដែលមានដូចជា ការសង់អាសនាថ្វាយព្រះក្លែងក្លាយ(ខ.៣) ទ្រង់បានទៅពឹងគ្រូមន្តអាគមន៍ ហើយថែមទាំងបានយកបុត្រទ្រង់ទៅធ្វើយញ្ញបូជា(ខ.៦)។ ទ្រង់បានដឹកនាំប្រទេសទ្រង់ទាំងមូលឲ្យដើរតាមផ្លូវខុសនេះ(ខ.៩)។ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ក៏មានព្រះបន្ទូលនឹងម៉ាន៉ាសេ ហើយនិងរាស្ត្រទ្រង់ដែរ តែគេមិនព្រមទទួលស្តាប់តាមឡើយ(ខ.១០)។ ទីបំផុត ទ្រង់ក៏បានងាកមករកព្រះអម្ចាស់វិញ។ ពួកសាសន៍បាប៊ីឡូនបានលើកទ័ពមកឈ្លានពាន ហើយ…
Read article