June 2013

You are here:
បាត់បង់តែរកឃើញវិញ

មក​ដល់​ថ្ងៃ​ដែល​ខ្ញុំ​រក​ឃើញ​វិញ ទើប​ខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់។ ខ្ញុំ​ធ្វើ​ការ​ងារ​រក​ស៊ី​ជា​ធម្មតា ផ្លាស់​ប្តូរ​ពី​ការ​ងារ​មួយ​ទៅ​ការ​ងារ​មួយ​ទៀត។ ប៉ុន្តែ​ទើប​តែ​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​អ៊ីម៉ែល​មួយ​មាន​ចំណង​ជើង​ថា៖ «ខ្ញុំ​គិត​ថា​អ្នក​ជា​បង​ប្អូន​ជី​ដូន​មួយ​រ​បស់​ខ្ញុំ»។ ពេល​ខ្ញុំ​អាន​សារ​ក្នុង​សំបុត្រ​នោះ នាង​និង​បងប្អូន​ជី​ដូន​មួយ​ម្នាក់​ទៀត ស្វែង​រក​មើល​ស្រឡាយ​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​អស់​រយៈ​ពេល​១០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ បង​ប្អូន​ជីដូន​មួយ​ម្នាក់​ទៀត​បាន​សន្យា​ជា​មួយ​នឹង​ឪពុក​គាត់​មនុស្ស​ស្លាប់​ថា​នឹង​ស្វែង​រក​សាច់​ញាតិ​របស់​គាត់​អោយ​ឃើញ។ ខ្ញុំ​មិន​បាន​ធ្វើ​អ្វី​សោះ ដែល​បញ្ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់ អោយ​គេ​រក​ខ្ញុំ​ឃើញ ខ្ញុំ​ក៏​មិន​ត្រូវ​ធ្វើ​អ្វី​ដែរ គ្រាន់​តែ​ទទួល​ស្គាល់​ថា​ខ្ញុំ​ជា​ម​នុស្ស​ដែល​គេ​កំពុង​តែ​ស្វែង​រក។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ពួក​គេ​ចំណាយ​ពេល​ និង​ ថាម​ពល​ជា​ច្រើន​ស្វះ​ស្វែង​រក​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ ធ្វើ​អោយ​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ខ្លួន​ឯង​ពិសេស​ណាស់​។ រឿង​​នេះ​​ធ្វើ​​អោយ​ខាន​ពិត​ពី​រឿង​ប្រស្នារ​កូន​ពៅ​វង្វេង​ពុំ​បាន​ឡើយ(លូកា ១៥)​ក្នុង​នោះ​ក៏​មាន​រឿង​ចៀម​វង្វេង និង​ប្រាក់​ដួង​ដែល​បាត់​បង់ ពេល​ណា​យើង​ឃ្លាត​ឆ្ងា​យចេ​ញពី​ព្រះ​អង្គ ទោះ​ជា​មាន​ចេតនា​ដូច​កូន​ពៅ​វង្វេង ឬ​អចេតនា​ដូច​ជា​ចៀម​វង្វេ​ង​បាត់​ក្តី​ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ស្វែង​រក​អ្នក។ ទោះ​ជា​យើង​មិន​ដឹង​ថា​ ខ្លួន​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់ ហើយ​យើង​គ្មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ព្រះ​អង្គ នោះ​យើង​ជា​មនុស្ស​បាត់​បង់​ហើយ។ ដើម្បី​អោយ​ទ្រង់​រក​យើង​ឃើញ​វិញ យើង​ត្រូ​វ​ទទួល​ស្គាល់​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​កំពុង​តែ​ស្វែង​រក​យើង (លូកា ១៩:១០)។ ដោយ​បោះ​បង់​ផ្លូវ​រឹង​ទទឹង​ចោល យើង​អាច​រួម​ជា​មួយ​ព្រះ​គ្រិស្ត ហើយ​ទ្រង់​នឹង​ស្តារ​គ្រួសារ​យើង​ឡើង​វិញ ។ Julie Ackerman Link

Read article
បើគ្មានសង្ឃឹម ចូរមករកព្រះអង្គចុះ

នៅ​ក្នុង​សៀវ​ភៅ​មួយ​ក្បាល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា ឆ្លង​កាត់​ជ្រល​ង​ភ្នំ​ខ្វៃ ដែល​និពន្ធ​ដោយ​លោក​អ៊សណេស ហ្គោដិន​ជា​មន្ត្រី​ជន​ជាតិ​ស្កុត​​ដែល​ជាប់​ពន្ធ​ធនាគារ​ក្នុង​អំឡុងសង្គ្រាម​លោក​លើក​ទី២។ បុរស​វ័យ៦​២​ឆ្នាំ​រូប​នេះរង​ការ​ឈឺ​ចាប់​ដោ​យ​សារ​ជំងឺ គ្រុន​ចាញ់ ខាន់​ស្លាក់ គ្រុន​ពោះ​វៀន កង្វះ​​វីតាមីន​ស៊ី រាគ​រូស ជំងឺ​ដំបៅ និង​ការ​ធ្វើ​ការ​ហួស​កម្លាំង កង្វះ​អាហារ ធ្វើ​អោយ​គាត់​ស្រក​ទំងន់​អស់​ជា​ច្រើន​។ មន្ទីរ​ពេទ្យ​ក្នុង​ពន្ធធនាគារ​មាន​គោល​ដៅ​ធ្វើ​អោយ​លោក​អ៊សណេស​អស់​សង្ឃឹម រង់​ចាំ​គេ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទីតាំង ទី​កន្លែង​ថ្មី​។ សម្រាក​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​មរណ​រង់​ចំា​ក្តី​ស្លាប់ ដែល​ពេញ​ដោយ​​ធូលីដី។ ប៉ុន្តែ​ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ​មាន​អ្នក​ទោស​ដូច​គ្នា មក​លាង​ដំបៅ​របស់​គាត់​ ​ហើយ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​គាត់ ​អោយ​បរិភោគ​ចំណែក​របស់​គាត់។ មួយ​រយៈ​ក្រោយ​មក សុខ​ភាព​គាត់​បាន​ត្រឡប់​មក​រក​ភាព​ដើម​វិញ។ គាត់​បាន​ពិភាក្សា​ជា​មួយ​អ្នក​មិន​ជឿ​ព្រះ​ជន​ជាតិ​ស្កុត​ឡែន អំពីជំ​នឿ​ដ៏​មាំ​មួន​របស់​គាត់​លើ​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ហើយ​បង្ហាញ​ថា នៅ​កណ្តាល​នៃ​ការ​ឈឺចាប់​នោះ មាន​ក្តី​សង្ឃឹម​ក្នុង​នោះ។ ក្តី​សង្ឃឹម​ដែល​យើង​បាន​អាន​នៅ​ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​មិន​មែន​ជា​ក្តី​សង្ឃឹម​ស្រពេច​ស្រពិល និង​ទុទិដ្ឋិ​និយម​នោះ​ឡើយ​។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​ក្តី​សង្ឃឹម​ក្នុ​ង​ព្រះ​គម្ពីរ​មាំ​មួន គួរ​ទុក​ចិ​ត្ត​បាន ដែល​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា​នឹង​សម្រេច​ជាក់​ជា​មិន​ខាន​ឡើយ។ សេចក្តី​ទុ​ក្ខ​លំបាក​បង្កើត​អោយ​មាន​សេចក្តី​ទ្រាំ​ទ្រ សេចក្តី​ទ្រាំ​ទ្រ​បង្កើត​អោយ​មាន​សេចក្តី​ស៊ាំ​ថ្នឹក សេចក្តី​ស៊ាំ​ថ្នឹ​ក​បង្កើត​អោយ​មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម (រ៉ូម ៥:៣-៤)។ ៧០​ឆ្នាំ​កន្ល​ង​ផុត​ទៅ លោក​ហ្គោដិន​បាន​រៀន​អំពី​សេចក្តី​ពិត​នេះ រួច​លោ​ក​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ជំនឿ​ធ្វើ​អោយ​យើង​រឹង​មាំ ទោះ​ជាគ្មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម យើង​នៅ​តែ​សង្ឃឹ​ម​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ជា​និច្ច (រ៉ូម ៨:២៤-២៥)។ Cindy Hess Kasper

Read article
សម្លឹងមើលទៅមុខ

នៅ​កំឡុង​ពេល​សង្រ្គាម​ត្រជាក់ (១៩៤៧-១៩៩១)​ជា​ពេល​ដ៏​តាន​តឹង​បំផុត​របស់​មហា​អំណាច​លើ​ពិភព​លោក។ លោក​អលប៊ត អេស្តេន​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា​ គេ​នឹង​ប្រើ​អាវុធ​ប្រភេទ​ណា ក្នុង​សង្គ្រាម​លោក​លើក​ទី​៣​ទេ? ចំណែក​ឯ​សង្គ្រា​ម​លោក​លើក​ទី៣​វិញ គេ​នឹង​ប្រើ​ដំបង និង​ដុំ​ថ្ម​ជំនួស​វិញ»។ ខណៈ​ពេល​នោះ​មហា​អំណាច​ផ្តោត​លើ​ផល​វិបាក​នៃ​​អាវុធ​នុយ​ក្លេអ៊ែរ។ ដោយ​មិន​គិត​អំពី​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​បែប​នោះ​ទេ នោះ​អ្វី​ៗ​នឹង​ត្រូវ​បំផ្លាញ​អស់​រលីង​។ គួរ​អោយ​ស្តាយ​ណាស់ ដោយ​មិន​ដឹង​ជា​មុន​នូវ​ការ​បញ្ជាក់​អះ​អាង​អ្វី​ឡើយ។ ជួន​កាល​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​របស់​យើង ពិបាក​ទាយ​ដឹង​មុន​ណាស់។ ជួន​កាល​យើង​គិត​តែ​មួយ​ភ្លែត។ យោង​តាម​គម្ពីរ​ហេព្រើរ ១១:២៤-២៦ ចែង​ថា៖ «លោក​ម៉ូសេ​សម្លឹង​មើល​ទៅ​មុខ ដោយ​ផ្អែក​លទ្ធផល​ជាក់​លាក់​មួយ។ ដោយ​សា​រ​ជំនឿ លុះ​លោក​ធំ​ហើយ លោក​ស៊ូ​រង​ទុក្ខ​លំបាក​ជា​មួយ​នឹង​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះ ជា​ជាង​មាន​អំណរ​ខាង​អំពើ​បាប។ ទុក​ជា​សម្បត្តិ​ប្រសើរ​ជាង​អស់​ទាំង​របស់​ថ្លៃ​វិសេស​នៅស្រុក​អេស៊ីព្ទ ដ្បិត​លោក​សម្លឹង​ចំ​ទៅ​ឯ​រង្វាន់​វិញ»។ ជម្រើស​លោក​ម៉ូសេ​មិន​ងាយ​ស្រួល​ទេ តែ​គាត់​បាន​សម្រេ​ច​ចិត្ត​យ៉ាង​ច្បាស់ ពីព្រោះ​គាត់​ដឹង​ថា​បញ្ហា​ដែល​គាត់​ប្រឈម​មុខ​ ធ្វើ​អោយគា​ត់​ចេះ​ស៊ូ​ទ្រាំ រហូត​ទាល់​តែ​បាន​រង្វា​ន់​នៅ​ខាង​មុខ។ កាល​ណា​យើង​សម្លឹង​មើល​ទៅ​មុខ តើ​យើង​ពេញ​ចិត្ត​នឹង​ស៊ូ​ទ្រាំ​នឹង​សេចក្តី​ដំនៀល​ដល់​ព្រះ​គ្រិស្ត គឺ​ជា​ពេល​ដ៏​លំបាក​ដែល​មក​ជា​មួយ​នឹង​ព្រះ​យេស៊ូ ដើម្បី​ផ្លាស់​ប្តូ​ររង្វាន់​ដែល​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ជា​មួយ​យើង​រាល់​គ្នា។ Bill Crowder

Read article
តើអ្នកបានដឹងអ្វីខ្លះ?

នៅ​សម័យ​ចក្រ​ភព​រ៉ូម សាសន៍​ដទៃ​ស្រែក​អង្វរ​រក​ព្រះ​នាម​ព្រះ​ នៅ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​មាន​ឱកាស​ភ្នាល់​ល្បែង​ស៊ី​សង​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។ ឈ្មោះ​ស្តេច​ល្បែង​ដ៏​ពេញ​និយម​ជាង​គេ​ គឺ​អេប្រូឌី ជា​ភាសា​ក្រិក​មាន​ន័យ​ថា ព្រះ​នៃ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។ ពេល​គេ​បង្វិ​ល​គ្រាប់​ឡុក​ឡាក់ គេ​ស្រែក​ឡើង​ថា៖ «អេប៉ាប្រូឌីត» តាម​ន័យ​ត្រង់​គឺ​ «អេប្រូឌីត»។ នៅ​ក្នុ​ង​គម្ពីរ​ភីលីព យើង​បាន​អាន​អំពី​អ្នក​ជឿ​ជន​ជាតិ​ក្រិក​ម្នាក់ ​ឈ្មោះ​អេប៉ាប្រូឌីត។ គាត់​ជា​មិត្ត​ដ៏​ជិត​ស្និទ្ធ​របស់​លោក​ប៉ូល ដែល​បាន​បម្រើ​យ៉ាង​ល្អ​នៅ​ក្នុង​បេសកកម្ម។ លោក​ប៉ូល​បាន​សរសេរ​ទៅ​កាន់​មិត្ត​សំឡាញ់​គាត់​ថា៖ «អេប៉ា​ប្រូឌីត​គាត់​ជា​បង​ប្អូន ជា​គូកន​ធ្វើ​ការ ហើយ​ធ្វើ​ទា​ហាន​ជា​មួយនឹ​ង​ខ្ញុំ» (ភីលីព ២:២៥)។ លោក​អេប៉ាប្រូឌីត​ជា​បង​ប្អូ​នរួម​ជំនឿ​ក្នុង​ព្រះ​គ្រិស្ត និង​ជា​គូក​នបម្រើ​ព័ន្ធ​កិច្ច ជា​ទាហាន​របស់​ព្រះ​គ្រិស្ត ព្រម​ទាំង​ជា​អ្នក​រត់​សំបុត្រ​ទៅ​កាន់​ក្រុម​ជំនុំ​នៅ​ក្រុង​ភីលីព។ គាត់​បង្ហាញ​គំរូ​ភាត​រ​ភាព​ ក្រម​សីលធម៌​ការងារ ការ​តស៊ូ​ខាង​វិញ្ញាណ និង​ការ​បម្រើ​ព័ន្ធ​កិច្ច​។ តាម​ពិត​ទៅ​លោក​អេប៉ាប្រូឌីត​មាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ល្អ ដែល​បង្ហា​ញ​ថា​គាត់​មិ​ន​បាន​រស់​តាម​របៀប​សាសន៍​ដទៃ​ឡើយ គឺ​គាត់​រស់​នៅ​ដោយ​ជំនឿ​លើ​ព្រះ​គ្រិស្ត។ អ្វី​ដែល​សំខាន់​ជាង​ឈ្មោះ​ទៅ​ទៀត​គឺ គុណ​តម្លៃ​ជា​គ្រិស្ត​បរិស័ទ​នៅក្នុង​ជីវិ​ត​យើង​ម្នាក់​ៗ​រួម​មាន៖ ការ​ដែល​អាច​ពឹង​ផ្អែក​បាន ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់ ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត និង​ប្រាជ្ញា។ តើ​អ្នក​ចង់​អោយ​អ្នក​ដទៃ​ពិព៌ណនា​អ្ន​ក​ថា​យ៉ាង​ម៉េច? Dennis Fisher

Read article
ចូរសម្រាក

ការ​ហាត់​ប្រាណ​លាត​សន្ធឹង​ដៃ និង​​ពត់​ខ្លួន​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​ជាង​គេ​ គឺ​នៅ​៥​នាទី​ចុង​ក្រោយ។ គឺ​ពេល​យើង​ពត់​ខ្លួន​ទៅ​ក្រោយ អោយ​ទាប​នៅ​លើ​កម្រាល​ដើម្បី​អោយ​យើង​បាន​សម្រាក។ ក្នុង​ពេល​វេលា​បែប​នោះ គ្រូ​បង្វឹក​និយាយ​ដោយស្រទន់​ថា៖ «ស្វែង​រក​កន្លែង​សម្រាក​រៀង​ខ្លួន​ចុះ»។ ខ្ញុំ​ស្រាប់​គិត​ដល់​កន្លែង​សម្រាក​ល្អ​បំផុត គឺ​ជា​កំនាព្យ​មួយ​បទ​តែង​ដោយ​ក្លេឡែន ប៊ី ម៉ាកហ្វ៊ី មាន​ចំណង​ជើង​ថា៖ «នៅ​ក្បែរ​ព្រះ​ទ័យ​ទ្រង់»។ មាន​កន្លែង​សម្រាក​មួយ​យ៉ាង​ស្ងប់ស្ងាត់ នៅ​ក្បែរ​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ​អម្ចាស់ នៅ​កន្លែងនោះគ្មានអំពើបាបទាល់តែសោះ គឺនៅក្បែរព្រះទ័យព្រះអម្ចាស់។ ព្រះយេស៊ូជាព្រះអង្គសង្រ្គោះដ៏មានពរ ដែលព្រះបិតា​បានចាត់បញ្ជូនមក មករកអស់អ្នកដែលរង់ចាំព្រះអង្គ នៅក្បែរព្រះទ័យព្រះអម្ចាស់។ កំនាព្យ​នេះ​ត្រូវ​បាន​តែង​ឡើង​ក្នុង​ឆ្នាំ​១៩០១ ក្រោយ​មរណភាព​របស់​ក្មួយ​ស្រី​លោក​ម៉ាក​ហ្វ៊ី​ពីរ​នាក់​ដោយ​សារ​ជំងឺ​ខាន់​ស្លាក់។ ក្រុម​ថ្វាយ​បង្គំ​ច្រៀង​ចម្រៀង​នេះ​នៅ​ខាង​ក្រៅ​ផ្ទះ​របស់​បង​ប្រុស​គាត់ ដោយ​ផ្តល់​ក្តី​សង្ឃឹ​ម​ពី​ការ​យក​ចិត្ត​ទុក​ដាក់​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ លោក​ប៉ូល​ប្រាប់​យើង​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​មាន​ព្រះ​ទ័យ​ស្រឡាញ់​ដល់​យើង (រ៉ូម ៨:៣១-៣៩)។ គ្មាន​អ្វី​មួយទោះ​​ជា​ទុក្ខ​លំបាក សេចក្តី​វេទនា សេចក្តី​បៀត​បៀន សេចក្តី​អត់​ឃ្លាន សេចក្តី​អាក្រាត សេចក្តី​អន្ត​រាយ ឬ​ដាវ​អី ទោះ​ជា​ស្លាប់ ឬ​រស់ ពួក​ទេវ​តា ឬ​អំណាច​អ្វី ការ​អ្វី​នៅ​ជាន់​នេះ ឬ​ទៅ​ខាង​មុខ ឬ​ឥទ្ធិ​ប្ញទ្ធិ​អ្វី ទី​មាន​កំពស់ ទី​ជំរៅ ឬ​របស់​អ្វី​ដែល​កើត​មក​ឯ​ទៀត​ក្តី ពុំ​អាច​ពង្រាត់​យើង​ចេញ​ពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​បាន​ឡើយ។ «បើ​សិន​ជា​ព្រះ​កាន់​ខាង​យើង តើ​អ្នក​ណា​អាច​ទាស់​នឹង​យើង​បាន» (ខ៣១)។ មិន​ថា​អ្ន​ក​មាន​ការ​ធុញ​ថប់ ឬ​បារម្ភ​ប៉ុណ្ណា​ទេ ព្រះ​ទ័យ​របស់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ជា​កន្លែង​យើង​សម្រាក​បាន។ ចូរ​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះ​អង្គ​ចុះ…

Read article
គិតលេខសារជាថ្មី

នៅ​តាម​ផ្លូវ​ ពេល​ធ្វើ​ដំណើរ​កម្សាន្ត​ជា​មួយ​មិត្ត​សំឡាញ់ យើង​ប្រើ​ជីភីអេស​ដើម្បី​ប្រាប់​ផ្លូវ​ពេល​បើក​បរ​រថ​យន្ត។ បន្ទាប់​ពី​ចូល​ដល់​គោលដៅ​ ហើយ​នៅ​លើ​អេក្រង់​មាន​សម្លេង​ប្រាប់​យើង​ពី​ផ្លូវ​ត្រូវ​ទៅ ទៅ​ពេល​ណា និង​ត្រូវ​បត់​នៅ​កន្លែង​ណា។ នៅ​ពេល​បើក​ចេញ​ពី​ផ្លូវ មិន​ថា​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់ ឬ មាន​គម្រោង​ទុក​ជា​មុន មាន​សម្លេង​ប្រាប់​យើង​ថា៖ «គិត​លេខ​សារ​ជា​ថ្មី»។ រួច​សម្លេង​នោះ​ប្រាប់​ផ្លូវ​យើង​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្លូវ​ត្រឹម​ត្រូវ​វិញ។ បទគម្ពីរ​២ធីម៉ូថេ ៣:១៦ ពិពណ៌នា​អំពី​ប្រព័ន្ធ​ប្រាប់​ទិស​ខាង​វិញ្ញាណ​សម្រាប់​ដំណើរ​ជីវិត​​យើង​ម្នាក់​ៗ។​«គ្រប់​ទាំង​បទ​គម្ពី​រ​គឺ​ជា​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បញ្ចេញ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បណ្តាល​អោយ​តែង​ទេ ក៏​មាន​ប្រយោជន៍​សម្រាប់​ការ​បង្រៀន ការ​រំព្ញ​ក​អោយ​ដឹង​ខ្លួន ការ​ប្រដៅ​ដំរង់ និង​ការ​បង្ហា​ត់ខាង​ឯសេចក្តី​សុចរិត»។ ការ​បង្រៀន​ប្រា​ប់​យើង​ថា​ ផ្លូវ​ណា​ត្រូវ​ទៅ ការ​រំព្ញក​អោយ​ដឹង​ខ្លួន​ប្រាប់​យើង ពេលណា​យើង​ធ្វើ​ដំណើរ​ចេញ​ពី​ផ្លូវ ការ​ប្រដៅ​ដំរង់​ប្រាប់​យើង​ អោយ​ត្រឡប់​មក​រក​ផ្លូវ​ត្រូវ​វិញ ហើយ​ការ​បង្ហាត់​ខាង​ឯ​សេចក្តី​សុចរិត​ប្រាប់​យើង​អោយ​នៅ​ជាប់​ក្នុង​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ កំហុស និងជម្រើស​ផ្សេង​ៗ​បង្វែរ​យើង​ចេញ​​ពី​ផ្លូវ​របស់​ព្រះ​អម្ចាស់។ តែ​បរាជ័យ​កម្រ​ធ្វើ​អោយ​យើង​ស្លាប់​ណាស់ ហើយ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ជម្រើស​ចុង​ក្រោយ។ ខណៈណា​យើង​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទិស​ដៅ​របស់​ខ្លួន នោះ​ព្រះ​វិញ្ញាណ​បរិសុទ្ធ​គិត​លេខ​សារ​ជា​ថ្មី ហើយ​ជំរុញ​យើង​អោយ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្លូវ​ព្រះ​បិតា​វិញ។ បើ​​យើង​​រសាត់​​អណ្តែត​​ចេញ​ពី​ទិស​ដៅ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ គ្មាន​ពេល​ណា​ល្អ​ជាង​នេះ​ទេ ចូរ​ស្តាប់​ព្រះ​សូរ​សៀង​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​ត្រឡប់​មក​រក​ផ្លូ​វ​ព្រះ​អម្ចាស់​វិញ​ចុះ ។ David McCasland

Read article
ពីព្រោះ

ថ្ងៃ​មួយ​ កូន​របស់​ខ្ញុំ​ដែល​ទើប​តែ​ដើរ​តតេះ​តតាស់​និយាយ​ថា៖ «ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​ម៉ាក់»។ ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ណាស់ ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ក្មេង​ប្រុស​អាយុ​៣​ឆ្នាំ​និយាយ​បែប​នេះ។ កូន​ខ្ញុំ​ឆ្លើយ​ថា៖ «ពី​ព្រោះ​ប៉ា​លេង​ឡាន​ជា​មួយ​ខ្ញុំ»។ ពេល​ខ្ញុំ​សួរ​​ថា​ តើ​​មាន​ហេតុ​ផល​អី​ទៀត​ទេ កូន​ខ្ញុំ​ឆ្លើ​យ​ថា៖ «អត់​មាន​ទៀត​ទេ»។ ពាក្យ​ឆ្លើយ​បែប​ខ្ញុំ​ញញឹម​ទាំង​ពេញ​ចិត្ត​ណាស់។ តែ​ខ្ញុំ​ក៏​គិត​ទៅ​ដល់​របៀប​ខ្ញុំ​ទាក់​ទង​ជាមួយ​ព្រះ​អង្គ។ តើ​ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់ និង​​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​អង្គ​នូវ​អ្វី​ដែល​ទ្រង់​បាន​ធ្វើ​សម្រាប់​ខ្ញុំ​ដែរ​ឬទេ​? តើ​យើង​នៅ​តែ​ស្រឡាញ់ និង​ទុក​ចិត្ត​លើ​ទ្រង់​ទេ ពេល​មិន​មាន​ព្រះ​ពរ? លោក​យ៉ូប​ត្រូវ​តែ​ឆ្លើយ​នូវ​សំណួរ​ទាំង​នេះ ពេល​គ្រោះ​មហន្ត​រាយ​ឆក់​យក​ជីវិត​កូន​គាត់ ហើយ​បំផ្លាញ​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​គាត់​អស់​រលីង។ ប្រពន្ធ​គាត់​ប្រាប់​ប្តី​ថា៖ «ប្រមាថ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ហើយ​ស្លាប់​ទៅ​ ប្រសើរ​ជាង» (២:៩)ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​ លោក​យ៉ូប​ឆ្លើយ​តប​ថា៖ «យើង​ទទួល​សេចក្តី​ល្អ​មក​ពី​ព្រះ តើ​មិន​ត្រូវ​ទទួល​សេចក្តី​អាក្រក់​ដែរ​ទេ​ឬ?» (ខ១០)។ ពិត​មែន​លោក​យ៉ូប​ត្រូវ​ជំនះ​គ្រប់​ឧប​សគ្គ ក្រោយ​ពេល​សោកនាដ​កម្ម គាត់​ខឹង​នឹង​មិត្ត​សំឡាញ់ ដែល​ចោទ​សួរ​ពី​ព្រះ​ដ៏​មាន​ប្ញទ្ធានុ​ភា​ព។ គាត់​សន្យា​នៅ​ចំពោះ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ថា៖ «ទោះ​បី​ទ្រង់​សម្លាប់​ខ្ញុំ​ក៏​ដោយ គង់​តែ​ខ្ញុំ​នឹង​ទុក​ចិត្ត​ដល់​ទ្រង់​ដែរ»(១៣:១៥)។ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​លោក​យ៉ូប​ ចំពោះ​ព្រះ​បិតា​គង់​នៅ​ស្ថាន​សួគ៌ មិន​មែន​ផ្អែក​លើ​ដំណោះ​ស្រាយ​បែប​ហ្នឹង​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ គាត់​ស្រឡាញ់ និង​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ពី​ព្រោះ​ទ្រង់​ជា​ព្រះ​លើ​ទាំង​អស់។ លោក​យ៉ូប​មាន​ប្រសាសន៍​ថា៖ «ទ្រង់​មាន​ព្រះ​ហប្ញ​ទ័យ​ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា ក៏​មាន​ឥទ្ធិ​ប្ញទ្ធិ​ដ៏​ក្រៃ​លែង (៩:៤)។ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង​ចំពោះ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ​មិន​មែន​អាស្រ័យ​លើ​ព្រះ​ពរ​ទេ តែ​ដោយ​សារ​ទ្រង់​គឺ​ជា​ព្រះ​លើទាំង​អស់ ។ Jennifer Benson Schuldt

Read article
កំណែទម្រង់ និងការក្រឡាប់ចាក់

គុណ​តម្លៃ​នៃ​ព្រះ​រាជ្យ​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូ​បាន​យាង​មក​បង្កើត​ ពិត​ជា​ខុស​ពី​សម័យ​របស់​ទ្រង់។ ពួក​ផារីស៊ី និង​​គ្រូ​ក្រិត្យវិន័យ​ទាម​ទារ​ចង់​បាន​ការ​កោត​សរសើរ​ពី​មហា​ជន។ ហើយ​ពួក​គេ​ច្រើន​នៅ​តែ​ធ្វើ​ដូច្នេះ​រហូត​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ។ នៅ​ក្នុង​គម្ពីរ​លូកា​១៤ ព្រះ​យេស៊ូ​បង្រៀន​ជា​ប្រស្នា​ដល់​ពួក​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​អង្គ​ កុំ​អោយ​ធ្វើ​ដូច្នោះ​ឡើយ។ នៅ​ក្នុង​ប្រស្នា​នោះ​ មាន​មនុស្ស​ដែល​ចង់​អង្គុយ​កន្លែង​មាន​កិត្តិ​យស​ជាង​គេ​ នៅ​ក្នុង​ពិធី​មង្គល​ការ(ខ៧-៨)។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ពួក​គេ​នឹង​អាម៉ាស បើ​គេ​ប្រកាស​ជា​សាធារណៈ​អោយ​ទៅ​អង្គុយ​កន្លែង​មួយ​សម​នឹង​ឋានៈ​គា​ត់(ខ៩)​ព្រះ​យេស៊ូ​មាន​ព្រះ​បន្ទូល​តទៀត​ស្តី​អំពី​អ្នក​ដែល​ត្រូវ​គេ​អញ្ជើញ​ក្នុង​ពិធី​ជប់​លៀង។ ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ពួក​គេ​មិន​គួរ​អញ្ជើញ​មិត្ត​សំឡាញ់ និង​ក្រុម​គ្រួសារ​ឡើយ តែ​ពេល​អ្នក​រៀប​ចំ​ពិធី​ជប់​លៀង​ គួរ​អញ្ជើញ​អ្នក​ក្រ អ្នក​ពិការ អ្នក​ខ្ញើច និង​​អ្នក​ខ្វាក់​វិញ យ៉ាង​នោះ​អ្នក​នឹង​បាន​ពរ​ពិត ដ្បិត​មនុស្ស​ទាំង​នោះ​ គ្មា​ន​អ្វី​នឹង​សង​អ្នក​វិញ​ទេ(ខ១៣-១៤)។ ពេល​ឮ​ពាក្យ​នេះ តើ​អ្នក​បាក់​ទឹក​ចិត្ត​ឬ ដែល​អ្ន​កមិន​បាន​អញ្ជើញ​ក្រុម​អ្ន​កមាន​ នៅ​ក្នុង​ក្រុម​ជំនុំ ឬ អ្នក​ជិត​ខាង​អ្នក? ជាប់​គាំង​នៅ​កាំ​ទី​២ ដែល​អ្នក​គួរ​ឡើង​ដល់​កាំ​ទី៨ ឬ​យ៉ាង​ហោច​ណាស់​ដល់​កាំ​ដែល​មាន​មុខ​មាន​មាត់​មែន​ទេ? ចូរ​ស្តាប់​ព្រះ​បន្ទូល​ព្រះ​យេស៊ូ​វិញ៖ «ដ្បិត​អស់​អ្នក​ណា​ដែល​ដំកើង​ខ្លួន នោះ​នឹង​ត្រូវ​បន្ទាប​ចុះ តែ​អ្នក​ណា​ដែល​បន្ទាប​ខ្លួន នោះ​នឹង​បាន​ដំកើង​ឡើង​វិញ» (ខ១១)។ នេះ​ហើយ​ជា​​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ ហើយ​រាជ្យ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​ ខុស​ពី​រាជ្យ​របស់​យើង​រាល់​គ្នា។ Dave Egner

Read article
ប្រឈមមុខនឹងភាពភ័យខ្លាច

អ្នក​ម្តាយ​ម្នាក់​ប្រាប់​កូន​ប្រុស​អាយុ​៥​ឆ្នាំ​ អោយ​ទៅ​យក​ស៊ុប​ប៉េង​ប៉ោះ​មួយ​កំប៉ុង​នៅ​ក្នុង​ទូរ។ កូន​ប្រុស​បដិសេធ​និង​តវ៉ាថា​៖ «វា​ងងឹត​ណាស់​នៅ​ទីនោះ»។ ម្តាយ​ប្រាប់​ចន្នី​ជា​កូន​ថា៖ វា​មិ​ន​អីទេ កុំ​ខ្លាច​អី។ ព្រះ​យេស៊ូ​នៅ​ទីនោះ។ ដូច្នេះ​ ចន្នី​បើក​ទ្វារយឺត​ៗ ហើយ​ឃើញ​ថា​ វា​ងងឹត​មើល​មិន​ឃើញ​សោះ ចន្នី​ស្រែក​ថា​៖ «ព្រះ​យេស៊ូ​អើយ​ ជួយ​ហុច​ស៊ុប​ប៉េង​ប៉ោះ​ខ្ញុំ​មួយ​កំប៉ុង?»។ សាច់​​រឿង​ដ៏​គួរ​អោយ​អស់​សំណើច​នេះ ធ្វើ​អោយ​ខ្ញុំ​នឹក​ដល់​លោក​គេឌាន។ ព្រះ​អម្ចាស់​លេច​មក​គេ​ឌាន ដោយ​ហៅ​គាត់​ថា៖ «នែ​អ្នក​ពូកែ​ក្លាហាន​អើយ ព្រះ​យេហូវ៉ា​ទ្រង់​គង់​ជា​មួយ​នឹង​ឯង» (ចៅហ្វាយ ៦:១២) ហើយ​គាត់​អោយ​រំដោះ​ជន​ជាតិ​អ៊ីស្រាអែល​ចេញ​ពី​កណ្តាប់​ដៃ​របស់​ពួក​ម៉ាឌាន(ខ១៤)។ តែ​គេ​ឌាន​ទូល​ព្រះ​អម្ចាស់​ថា៖ «ទូ​លបង្គំ​ជា​គ្រួក្រ​ជាង​គេ​ក្នុង​ពួក​ម៉ា​ណាសេ ហើយ​ទូល​បង្គំ​​ក៏​ជា​អ្នក​តូច​បំផុត​ក្នុង​ពួក​ផ្ទះ​ឪពុក​ទូល​បង្គំ​ផង» (ខ១៥)។ ទោះ​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​មាន​បន្ទូល​តប​ថា៖ «អញ​នឹង​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ឯង ឯង​នឹង​វាយ​សាសន៍​ម៉ាឌាន​ ដូច​ជា​វាយ​នឹង​មនុស្ស​តែ​ម្នាក់»​ (ខ១៦) តែគាត់​នៅ​តែ​ភ័យ​ខ្លាច។ នោះ​គាត់​ទទូច​សុំ​ទ្រង់​សម្តែង​ព្រះ​គុណ និង​​ទី​សំគាល់​អោយ​គាត់​បាន​ដឹង​ផង​(ខ១៧; ៣៦-៤០)។​ ដូច្នេះ​ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ព្រះ​អម្ចាស់​ហៅ​គេឌាន​ដែល​ភ័យ​ខ្លាច​ថា អ្នក​ពូកែ​ក្លាហាន​ទៅ​វិញ? ពីព្រោះ​ថ្ងៃ​មួយ​គេ​ឌាន​នឹង​ក្លាយ​ជាមនុស្ស​ក្លាហាន​ដោយ​សារ​ទ្រ​ង់​ជួ​យ​គាត់។ យើង​មិន​ខុស​ពី​គេឌាន​ដែល​សង្ស័យ​ពី​សមត្ថ​ភាព និង​សក្តានុ​ពល​របស់​ខ្លួន។ តែ​កុំ​អោយ​សង្ស័យ​ថា ព្រះ​ជា​ម្ចាស់មិ​នអាច​ធ្វើ​អ្វី​នឹង​អ្នក​បាន​ឡើយ បើ​កាល​ណាយើ​ងទុក​ចិត្ត និង​​ស្តាប់​បង្គាប់​ទ្រង់។ ព្រះ​របស់​គេឌាន​ក៏​ដូច​ជា​ព្រះ​របស់​យើង​ដែរ បើ​ព្រះ​អាច​ជួយ​គេ​ឌាន​បាន ព្រះ​អង្គ​ក៏​អាច​ជួយ​យើង​បាន​ដែរ។ Albert Lee

Read article
ព្រះពរបង្ហូរលើសពីការស្មាន

នាង​ណា​អូមី និង​នាង​រស់​បាន​ឆ្លង​កាត់​ស្ថាន​ភាព​ដ៏​លំបាក​លំបិន។ គ្រួសារ​នាង​ណាអូមី​សុខ​ចិត្ត​ចាក​ចេញ​ពីប្រទេស​អ៊ីស្រាអែល​​ទៅ​ម៉ូអាប់​ ព្រោះ​តែ​គ្រោះ​ទុរ្ភិក្ស។ ខណៈ​ពេល​ពួក​គេ​រស់​នៅ​​ទី​នោះ កូន​ប្រុស​ទាំង​ពីរ​របស់​នា​ង​ក៏​រៀប​ការ​ជា​មួយសា​សន៍​ម៉ូអាប់​គឺ​នាង​អ័រប៉ា និង​នាង​រស់។ ក្រោយ​មក​ប្តី​នាង​ណាអូមី និង​​កូន​ប្រុស​ទាំង​ពី​រ​ក៏​ស្លាប់​បាត់​ទៅ។ តាម​វប្បធម៌រ​បស់​ម៉ូអាប់ ស្រ្តី​ពឹ​ង​ផ្អែ​ក​លើ​បុរស ជា​ហេតុ​ធ្វើ​អោយ​ស្រ្តី​បី​នាក់​ត្រូវ​នៅ​ម៉េម៉ាយ​យ៉ាង​លំបាក​លំបិន។ ព្រះ​​បន្ទូល​ក៏​មក​ដល់​នាង​ណាអូ​មីថា គ្រោះ​ទុរ្ភិក្ស​នៅ​អ៊ីស្រាអែល​បាន​បញ្ចប់​ហើយ ដូច្នេះ​នាង​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ដំណើរ​ត្រឡប់​ទៅ​វិញ។ នាង​អ័រប៉ា​​ និង​​នាង​រស់​តាម​មក​តាម​ម្តា​យ​ក្មេក តែ​នាង​ណាអូមី​ប្រាប់​អោយ​ពួក​គេ​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ ដោយ​នាង​និយាយ​ទាំង​ក្តុល​ក្តួល​ថា៖ «ព្រះ​ហស្ត​នៃ​ព្រះ​យេហូវ៉ា​បាន​លូក​មក​ពាល់​អញ​ហើយ» (នាងរស់ ១:១៣)។ នាង​អ័រ​ប៉ា​សុខ​ចិត្ត​ត្រឡប់​ទៅ​ផ្ទះ​វិញ តែ​នាង​រស់​ព្រ​ម​ទៅ​តាម​ម្តាយ​ ដោយ​បញ្ជាក់​ថា៖ «សាសន៍​របស់​អ្នក​ម្តាយ​នឹង​បាន​ជា​សាស​ន៍​ខ្ញុំ ហើយ​ព្រះ​របស់​អ្ន​កម្តាយ​នឹង​បា​ន​ជា​ព្រះ​របស់​ខ្ញុំ​ដែរ» (១:១៥-១៨)។ នាង​ផ្លាស់​ប្តូរ​ទិស​ដៅ​របស់​ខ្លួន​ ដោយ​សារ​ក្តី​សប្បុរស​របស់​នាង​ណាអូមី​ចំពោះ​នាង​រស់ (១:១៦-១៧; ២:១១-១២) និង​របស់​លោក​បូអូស​ចំពោះ​នាង​រស់(២:១៣-១៤)។ វា​ដូច​ជា​មិន​ទំនង​សោះ​ចំពោះ​មនុស្ស​ពីរ​នាក់៖ ស្រ្តី​សាសន៍​យូដា និង​សាសន៍​ដទៃ ហើយ​នឹង​បូអូស​ជា​កូន​របស់​ស្រ្តី​ពេស្យា​(យ៉ូស្វេ ២:១; ម៉ាថាយ ១:៥)។​ជា​រឿង​អន្ត​រាគមន៍​ដែល​មិន​អាច​ពន្យល់​បាន​គឺ​ថា គាប់​ជួន​ជា​នាង​រស់​ទៅ​ក្នុង​ស្រែ​របស់​បូអូស (២​:៣)។ សាច់​រឿង​នេះ​បញ្ចប់​ដោយ​ទទួល​ព្រះ​ពរ​នឹក​ស្មាន​មិន​ដល់​ គឺ​ថា នាង​ទទួល​បាន​កូន​មួយ​ ដែ​ល​ជា​ខ្សែ​ស្រឡាយ​របស់​ព្រះ​មែស៊ី(៤:១៦-១៧)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់​សម្តែង​កា​រ​អស្ចារ្យ​នូវ​អ្វី​ដែល​យើង​គិត​ថា​មិន​សូវ​សំខាន់៖ ជំនឿ​ដែល​ផុយ​ស្រួយ មិន​សូវ​មាន​ចិត្ត​សប្បុរស និង​ជា​មនុស្ស​សាមញ្ញ​ម្នាក់ ។ Julie Ackerman Link

Read article