October 2014

You are here:
តក់ស្លត់ ឬអធិស្ឋាន

មាន​ស្រ្តី​អាយុ​៨​៥ឆ្នាំ​ម្នា​ក់​ រស់​នៅ​ក្នុង​មជ្ឈម​ណ្ឌល​មួយតែ​ម្នា​ក់ឯ​ង។ ថ្ងៃមួ​យ គា​ត់​បា​នជា​ប់​នៅក្នុ​ង​​ជណ្តើ​រ​​​​យន្ត​តែ​​ម្នាក់​ឯង​ អស់​រ​យៈពេ​ល​៤​យ​ប់ ៣ថ្ងៃ។​ ជា​ការ​ប្រសើរ​ណាស់ ដែល​គាត់​​មា​នទឹ​ក​មួយ​ថូ​ បន្លែ​ស៊ីលើរី​ខ្លះៗ ​និង​​ថ្នាំ​ក្អ​កប​ន្តិ​ចប​ន្តួច។ គាត់​​បាន​ព្យាយា​ម​​បើ​ក​ទ្វារ​​​ជណ្តើរ យន្ត តែបើ​ក​មិ​នចេ​ញសោះ​ ហើយទូ​​រស័ព្ទ​ក៏គ្មា​ន​សេវ៉ាទៀ​ត បន្ទាប់​មក គាត់​​​ក៏បា​នស​ម្រេ​ច​ចិត្តងា​ក​ម​ករ​ក​ព្រះ ​ដោយ​​ការ​​អធិស្ឋាន។ ក្រោយ​មក គាត់​​បា​នប្រា​ប់​​​បណ្តាញ​​ទូរទស្សន៍​ស៊ី​អិនអិន(CNN)ថា “ពេលនោះ​ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ស​ម្រេចចិ​ត្ត​ថា ត្រូវ​តក់​ស្លត់ ឬក៏​​​អធិស្ឋាន​”។ ពេល​មា​ន​គ្រោះ​អាសន្ន គាត់​បាន​​ពឹង​ផ្អែក​​លើ​​​ព្រះ ហើយ​បាន​រ​ង់​ចាំរ​ហូត​ដល់​ពេ​លគេ​ម​ក​ជួយ។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ ស្តេច​អេសា​​ក៏​​បា​នប្រ​ឈម​មុ​ខ​​​នឹ​ងការ​សម្រេច​ចិត្តដូច​នេះ​ដែរ គឺ​ថា​តើ​ត្រូ​វ​ភ័យ​ស្លុ​ត​ ឬ​ក៏អ​ធិ​ស្ឋា​ន(២របាក្សត្រ ១៤)។ កាលនោះ នគរ​ទ្រង់​កំពុង​ទទួ​ល​​រ​ង​ការ​វា​យ​លុក​​ពី​​កង​​ទ័ពអេធី​យ៉ូពី ដែល​មា​​ន​​គ្នា​​​​ប្រ​មា​ណ​ជា១​​លាន​នា​ក់។ ប៉ុន្តែ នៅពេល​ទ្រង់​​​ប្រឈម​​មុខ​នឹង​កង​ទ័ព​ដ៏ធំ​បែប​​នេះ ទ្រង់​មិន​បាន​ពឹង​ផ្អែក​​លើ​​យុទ្ធ​​សាស្រ្ត​​​យោធា ឬក្រា​បពួ​ន ដោយ​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ឡើយ​ ផ្ទុយ​ទៅវិ​ញ ទ្រង់​​បា​នបែ​រ​ម​ករ​​ក​​ព្រះ​ ដោយ​ការ​អធិស្ឋាន​​​ជាប​ន្ទាន់។ ក្នុង​​ការ​​អធិស្ឋាន​ដ៏​មាន​អំ​ណាច និង​ដោយ​ការ​បន្ទាប​ខ្លួ​ននេះ​ សេ្តច​​អេសា​​ពឹង​ផ្អែក​លើ​ព្រះទាំ​ងស្រុ​ង ទ្រង់​ទូល​សូម​ជំ​នួយ​ ហើយ​​បាន​​ទូល​​អ​ង្វរ​​​ឲ្យ​ព្រះអម្ចាស់​ទ្រង់​ ការ​ពារ​​ព្រះ​នាម​​​រប​ស់ទ្រង់ “សូម​ជួយយើងខ្ញុំផង ដ្បិតយើងខ្ញុំផ្អែក​លើ​ទ្រ​ង់​​​ជា​​ទី​ពឹង គឺ​​ដោយ​នៅតែ​​ព្រះ​នា​មទ្រ​ង់​​ប៉ុណ្ណោះ ដែល​យើង​រា​ល់គ្នា​បា​នម​ក​ទាស់ នឹ​ងពួ​ក​មា​នគ្នាច្រើ​នទាំ​ង​នេះ​”​(ខ.១១)។ ព្រះ​អម្ចាស់​បា​ន​ឆ្លើយ​តប​​នឹង​សេចក្តី​​អធិ​ស្ឋាន​របស់​ស្តេ​ចអេ​សា ហើយស្តេ​ចអ​ង្គ​នេះ​…

Read article
ព្រះយេស៊ូវគង់នៅជិត

មាន​ក្មេ​ង​អាយុបួ​នឆ្នាំ​ម្នាក់​ ឈ្មោះ​សាំយូអែល បាន​សុំម៉ាក់វា​ចេ​ញទៅ​លេ​ងខា​ង​ក្រៅ បន្ទាប់​ពី​វា​បានញាំ​អាហារ​ពេល​ល្ងាច​ហើយ។ ប៉ុន្តែ កាល​នោះ វា​​​នៅ​ក្មេងពេក​ មិនអា​ច​លេង​នៅខា​ង​ក្រៅ​ម្នាក់​ឯង​បាន​ទេ ដូច្នេះ​ម្ដាយ​របស់​វា​ក៏បា​ន​និយាយ​ថា​ “ទេ កូន​មិន​អាច​​ចេ​ញ​​​ទៅក្រៅ​តែម្នាក់ឯ​ង​បាន​ទេ។ កូន​​ត្រូ​វ​ចាំ​ម៉ាក់​ញ៉ាំ​រួច​សិន ម៉ាក់​​នឹង​ទៅជា​មួយ​កូន​ដែរ”។ វា​ក៏​ឆ្លើយយ៉ាង​លឿ​នថា​ “ប៉ុន្តែ ម៉ាក់ ព្រះ​យេស៊ូ​វគ​ង់​​នៅ​​​ជាមួ​យ​កូន!” ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាំ​យូអែល​​បានទទួល​ការ​បង្រៀន​ដ៏​ល្អពីឪ​ពុក​​ម្តា​យ​​រប​ស់​វា បាន​ជា​វាដឹ​ង​ថា ព្រះអ​ម្ចាស់​​តែង​តែ​គង់នៅ​​​ក្បែ​រវា​​​ជា​និច្ច​។ យ៉ាង​ណាមិ​ញ ​តា​ម​ព្រះគ​ម្ពីរ យើង​អាច​ដឹង​ថា លោក​យ៉ាកុ​បក៏​បា​នទទួល​ការ​បង្រៀន​ដូច​នេះផង​​ដែរ។ លោក​អ៊ីសាក់ ដែល​ជា​ឪពុក​របស់​គាត់​​បាន​ឲ្យ​ពរ​​ដល់​​គាត់ ហើយ​បាន​ប្រាប់​គាត់​ ឲ្យ​ទៅ​រក​ប្រពន្ធ​ម្នាក់ ពី​ក្នុងចំណោម​​ញាតិ​សន្តាន​ខា​ងម្តា​យគា​ត់(លោកុប្បត្តិ ២៨:១-៤)។ គាត់​ក៏បា​នធ្វើ​ដំណើរ​​ទៅ​ស្រុកហារ៉ាន តាម​បណ្តាំ​របស់​ឪពុក​គាត់។ នៅ​ពេល​លោក​យ៉ាកុប​គេង​លក់ ព្រះ​អម្ចាស់​ទ្រង់​ក៏បា​នយា​ងម​កជួ​ប​គាត់ ក្នុង​សុបិន ហើយ​មាន​​ប​ន្ទូល​ថា “មើល អញ​នៅ​ជាមួ​យនឹ​ងឯ​ង អញ​នឹង​ថែរក្សា​ឯ​ងនៅ​ក​ន្លែង​ណាដែ​ល​ឯងទៅ . . . អញ​​មិ​នចោ​លឯ​ង​ឡើយ”(ខ.១៥)។ ពេល​គាត់​ភ្ញាក់​ឡើង គាត់​ដឹង​ថា ព្រះបា​ន​មាន​បន្ទូល​មក​កា​ន់​គាត់​ហើយ ហើយ​គាត់​ក៏​​បា​ន​​​និយា​យថា​ “ពិត​ប្រាក​ដ​ជា​ព្រះយេ​ហូវ៉ា​ទ្រង់​គង់​នៅ​ទីនេះ​ហើយ”(ខ.១៦)។ គាត់​មាន​ទំនុក​ចិត្ត ចំពោះ​ព្រះ​វត្ត​មាន​រប​ស់ព្រះ​ ហេតុ​នោះ​ហើយ គាត់​ប្តេជ្ញា​​ចិ​ត្ត​ថ្វាយ​ខ្លួន ដើរ​តាម​ទ្រង់​​អ​ស់​មួយ​ជីវិត​​រ​បស់​គា​ត់(ខ.២០-២១)។ បើ​យើង​​​បាន​ទទួ​ល​ព្រះ​យេស៊ូវ…

Read article
នៅ​ក្នុង​ព្រះហស្តព្រះជានិច្ច

ក្នុង​អំឡុងរ​យៈពេ​ល​នៃ​​ការ​សិក្សា​​ឆ្នាំ​ទី​១​​របស់​ខ្ញុំ ​នៅ​​សា លា​ព្រះគ​ម្ពីរ មាន​មិត្ត​ភក្តិ​​​ថ្មី​​របស់​​ខ្ញុំម្នាក់ បាន​​រៀប​រាប់​​អំពី​ជីវិត​​របស់​នាង​ឲ្យ​ខ្ញុំស្តា​ប់។ ពេល​ប្តី​របស់​នាង​បោះ​ប​ង់ នាង​ចោល នាង​ត្រូវ​ចិញ្ចឹម​កូន​តូច​ៗ​ពីរ​នាក់​តែ​ម្នាក់​ឯង។ នាង​​អាច​រក​​ចំណូល​បាន​តែ​បន្តិច​បន្តួច​ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ​នាង​​មាន​ឱកាស​​តិ​ចណា​ស់ នៅ​ក្នុង​ការ​គេចចេ​ញ​ពីភា​ព​​ក្រី​ក្រ និងគ្រោះ​ថ្នាក់​​ទាំ​ងឡា​យ នៅ​ក្នុងតំ​បន់​ដែល​នាង​រស់​នៅ។ ក្នុង​នាម​ជា​ឪ​ពុក​ម្នាក់ ខ្ញុំ​មានកា​រប៉ះ​ពាល់​​​ចិត្ត ពេល​បាន​ឮនា​ង​និយា​យ​អំ​ពីក្តី​បារ​ម្ភ ​ដែល​នាង​មាន​ចំពោះ​​កូន​ៗ​របស់​នាង បាន​ជាខ្ញុំ​សួ​រនា​ង​ថា “តើអ្ន​កអា​ច​រ៉ាប់​រង​​ការ​ទាំង​អស់​នេះដោ​យ​របៀ​បណា​?” នាង​ហាក់​ដូច​ជា​​ភ្ញាក់​​ផ្អើល ​ចំពោះ​សំណួរ​នេះ ហើយ​ក៏បា​ន​ឆ្លើ​យថា​ “យើង​​​ធ្វើ​​អ្វី​​ដែលយើង​អា​ច​​ធ្វើបា​ន ហើយ​ខ្ញុំ​​ត្រូ​វ​​ថ្វា​យពួ​កគេ​​ ទៅ​​ក្នុ​ង​​ព្រះ​​ហស្ត​​​ព្រះ។” ទំនុក​ចិត្តដែ​ល​នាងមា​នចំ​ពោះព្រះ​ ក្នុង​គ្រា​​​មា​ន​ទុក្ខលំបាក បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំនឹ​កចាំ​ពី​​​​​ទំនុក​ចិត្ត​​ដែល​លោ​​ក​យ៉ូ​បមាន​ចំពោះ​ព្រះ​(១:៦-២២)។ មួយ​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក នា​ងបា​នទូ​រ​ស័ព្ទ​មក​ខ្ញុំ ដើម្បីអ​ញ្ជើញ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ទៅ​ចូលរួ​ម​​ពិ​ធី​បុណ្យ​សព​ នៅ​ផ្ទះ​​រប​ស់​នាង បន្ទាប់​ពី​កូន​ប្រុស​​របស់​នាង​បាន​បាត់​បង់​ជីវិត ក្នុង​ការ​បាញ់​សម្លាប់​ពី​ក្នុង​ឡាន ​នៅតាម​ផ្លូវ​។ ខ្ញុំ​ក៏​​បាន​អធិ​ស្ឋាន​សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំមា​ន​ពាក្យ សម្រាប់​កំសាន្ត​ចិត្ត​នាង និង​​សូម​ឲ្យ​ខ្ញុំមា​នប្រា​ជ្ញា ដើម្បី​កុំឲ្យ​ព្យា​យាមព​ន្យល់​អំពី​រឿ​ង​​ដែល​មិ​នអា​ច​ពន្យ​ល់​បាន​នោះ។ ទោះ​បី​ជាយ៉ា​ងណា​ក៏​ដោយ​ ពេល​ខ្ញុំនៅ​ជួ​យ​រំលែ​កទុ​ក្ខនា​ង​នៅ​​ថ្ងៃនោះ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្តី​​ស្ញប់​​ស្ញែង ពេល​បាន​ឃើញ​នា​ងនៅ​តែ​បន្ត​កំ​សាន្តចិ​ត្ត​​អ្ន​កឯ​ទៀត​ ដូច​កាល​ពីមុ​ន ដូច​នេះ​ ទំនុក​ចិត្ត​​ដែល​នាង​មា​ន​​ចំ​ពោះ​​​ព្រះ មិន​បាន​រង្គោះ​រ​ង្គើ​ ដោយ​សារ​​ព្យុះ​ដ៏អា​ក្រក់ ​ដែល​បា​នប​ក់​បោក​មកនោះ​ឡើយ។ ដល់​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​ត្រូវ​លា​នាង​ នាង​ក៏បា​ន​និយា​យ​ប្រាប់​ខ្ញុំ​ថា “កូនប្រុ​ស​​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​តែស្ថិ​ត​​ក្នុ​ង​ព្រះ​ហស្ត​ព្រះ​​ជា​​និច្ច”។ ពាក្យនេះ​បា​នប​ង្ហាញអំ​ពី​ជម្រៅ​នៃ​សេ​ចក្តី​ជំនឿ​រប​ស់​នា​ង​ ក្នុងពេលដ៏​សោ​ក​សៅ។…

Read article
ការជួយឲ្យឆ្លងឧបសគ្គរួច

កាល​កូន​ស្រី​របស់​ខ្ញុំ ដេប៊ី(Debbie)នៅ​តូច នាង​​បាន​ចូល​រៀន​របាំបា​ឡេ​។ មាន​ការ​ហាត់​រាំ​មួយ​បែប ដែល​តម្រូ​វឲ្យ​នា​ង​​លោត​រំលង​កំរាល​រមូល​មួយ​ដុំ។ ក្នុង​ការ​ព្យាយាម​ជាលើ​ក​ទី១​ នាង​ក៏​បាន​លោត​ប៉ះកំ​រាល​មួយ​ដុំ​នោះ ហើយ​ថយ​មក​វិញ។ នាង​បាន​អង្គុ​យ​នៅលើ​កំរាល​​ឥដ្ឋ ​មួយ​ស្របក់ ដោយស្រ​ឡាំង​កាំង ហើយ​នាង​​ក៏​​ចា​ប់​ផ្តើម​យំ។ រំពេចនោះ​ ខ្ញុំ​ក៏​ប្រញាប់​លើក​នាង​ឲ្យ​​ក្រោក​​​ឡើង ហើយ​និយាយ​លួង​នាង។ បន្ទាប់​មក ខ្ញុំ​​ក៏កា​ន់​ដៃ​នាង ហើយ​រត់​ទៅ​ជាមួ​យ​​នាង រហូត​​ទា​ល់​តែ​​នាង​អាច​លោតរំលង​កំរាល​មួយ​ដុំនោះ​ ដោយ​​ជោគ​ជ័យ។ ដូច​នេះ ដេប៊ី​ត្រូវ​ការ​ការ​លើក​ទឺក​ចិត្ត​ពី​ខ្ញុំ ដើម្បីផ្លោះ​ឧប​សគ្គ ដែល​នៅ​ពីមុ​ខ​នា​ង។ ខណៈ​ដែល​លោ​កយ៉ូ​ហាន-ម៉ាកុស កំពុង​ធ្វើ​ការ​ជា​​មួយ​​លោ​កប៉ុល ក្នុង​ដំណើរ​បេសក​កម្ម​​លើ​ក​ទី​​១ គាត់​​បាន​ជួប​ប្រទះ​ឧប​ស័គ្គដ៏ធំ​មួ​យ ក្នុង​ដំណើរ​នោះ។ ពេល​គាត់​ជួប​ការ​លំបា​ក​កាន់​តែ​ខ្លាំង នៅ​តាម​ផ្លូវ ​គាត់​ក៏​បោះ​​បង់​​ការងា​រ​ចោល។ ក្រោយ​មក លោក​បាណា​បា​ស​ក៏បា​ន​​ព្យាយាម​​រាប់​បញ្ចូល​លោក​ម៉ាកុស ក្នុង​ដំណើរ​បេស​កម្ម​​​ជាលើ​ក​ទី២​​របស់​​ប៉ុល ហើយ​ការ​ប្រកែក​គ្នា​ក៏កើ​ត​មា​ន​ឡើង។ លោក​​បាណាបា​សច​ង់​ផ្តល់​ឱកាស​​លើ​ក​ទី២​​ដល់​លោ​ក​ម៉ាកុស ប៉ុន្តែ សាវ័​កប៉ុ​ល​មិ​នមា​ន​ទំនុក​ចិត្ត​ចំពោះ​គា​ត់​ទៀ​ត​ទេ។ ទីបំ​ផុត ពួក​គេ​​​ក៏​បាន​ចែកគ្នា​ជា​ពី​រ​ក្រុម ដែល​ក្នុង​នោះ​ លោក​បាណាបាស​ក៏​​​បា​ននាំ​លោ​ក​ម៉ាកុស​​ទៅ​ជា​មួយ ក្នុង​ដំណើរ​បេសក​កម្ម​រ​បស់​ខ្លួន​(កិច្ចការ ១៥:​៣៦-៣៩)។ ព្រះ​គម្ពី​រ​​មិ​ន​បា​នចែ​ង​អំពី​កា​រ​ឆ្លើយ​តប​​របស់​យ៉ូហា​ន-ម៉ា​កុ​សយ៉ា​ង​ណា​ទេ នៅ​ពេល​​ដែល​​លោក​បាណាបា​សបា​ន​ជួយ​ឲ្យ​គាត់​ឆ្លង​​ឧបស​គ្គ​នៃ​ការ​ងារ​បម្រើ​ព្រះ។ តែយ៉ា​ង​ណាក៏​ដោ​យ គាត់​ប្រាក​ដជា​​​បាន​ឆ្លង​កា​ត់ឧ​ប​សគ្គ​នោះរួ​ច​ហើយ បាន​ជា​ក្រោយ​មក លោ​កប៉ុ​ល​​បា​នសរ​សេ​រ​ថា យ៉ូហាន​-ម៉ាកុស “មាន​​ប្រយោជន៍​ក្នុង​កា​រ​ងា​រខ្ញុំ” (២ធីម៉ូថេ ៤:១១)។…

Read article
នៅតែបង្កើតផលផ្លែ

មាន​ពេល​ខ្លះ ការ​ប្រមូ​លផ​ល​ដំណាំមា​នភា​ព​យឺតយ៉ាវ។ ជួន​កាល ​លោ​ក​អ្នក​បា​​​ន​ព្រោះ​​គ្រាប់ពូ​ជ ​នៃ​សេចក្តី​សង្ឃឹម ​ដោយ​​មិ​ន​​ដឹ​ងខ្លួ​ន។ ពេ​លខ្លះ​ ​ ផ​លផ្លែ​នៃជី​វិត​របស់​​លោ​កអ្ន​ក កើត​មាន​តាម​របៀប និង​នៅ​ពេល​ដែល​​ខុស​ពី​ការ​រំពឹង​ទុករ​​បស់​អ្នក។ កូន​ស្រីរ​បស់​ខ្ញុំគឺ ​មេលីសា(Melissa) បាន​ទទួល​អំ​ណោយ​​ទាន​​នៃ​សេច​ក្តី​សង្រ្គោះ​​របស់​ព្រះ​ តាំ​​ងពី​ក្មេ​ង។ ប៉ុន្តែ ​នាង​​មិន​ដែល​យល់​ថា ខ្លួន​នា​ង​​គឺ​ជា​គ្រីស្ទ​បរិស័ទ​ដ៏​អស្ចា្យ ​ដែល​អា​ច​នាំអ្ន​ក​ដ​ទៃ ឲ្យ​មាន​ជីវិ​តផ្លា​ស់​ប្រែ​ទេ។ នាង​​គ្រាន់​តែ​​ជា​​សិស្សអ​នុ​វិទ្យាល័​យម្នា​ក់ ដែល​ខំគិ​ត​ពីរឿ​ង​​កា​រ​ងារ ការ​សិក្សា និង​កីឡា ហើយ​ទន្ទឹម​នឹង​នោះ​ នាង​​​ខំ​​រក្សា​​​មិត្ត​​ភាពឲ្យបាន​ល្អ។ និយាយ​រួម នាង​​គ្រាន់​តែ​​​ជាក្មេ​ង​ម្នាក់​​ ដែល​​កំ​ពុង​​ខំ​រស់​នៅ តាមដែលព្រះ​​​សព្វ​ព្រះ​ហ​ឫទ័យ​។ ប៉ុន្តែ នៅ​ឆ្នាំ២​០០២ ពេល​​ដែ​ល​​ទ្រ​ង់​បាន​ទទួ​លស្វា​គមន៍​នាង​ ឲ្យចូ​លម​ក​រស់​នៅក្នុ​ងនគរ​ស្ថានសួ​គ៌ ពេលនា​ងទើ​ប​តែមា​ន​អា​យុ១​៧ឆ្នាំ​ សេចក្តីជំ​នឿ​ដែ​លនា​ង​មាន​ចំ​ពោះ​​ព្រះ​គ្រី​ស្ទ ព្រម​ទាំង​​ជីវិ​ត​​​ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​​​រប​ស់​​​នាង ក៏នៅ​តែ​ប​ន្ត​បង្កើត​ផល​ផ្លែ។ សេចក្តី​ស្លាប់​បាន​ម​កដ​ល់ ដោយ​មិន​បាន​ឲ្យ​ដំណឹ​ងជា​មុ​ន។ នាង​ក៏លែ​ង​មា​នពេ​ល​​​ដោះ​ស្រាយ​​ប​ញ្ហា​ជាមួ​យ​អ្ន​ក​ឯទៀ​ត។ ហើយ​នាងក៏​លែ​ង​មាន​ឱ​កាស ដើម្បី “បង្កើត​ផល​ឲ្យ​បាន​ច្រើន” ដូច​មុន​ទៀ​ត(យ៉ូហាន ១៥:៨)។ កាល​មេលីសានៅរ​ស់​ នាង​បាន​ខំរ​ស់​នៅ​​ដើម្បី​​​គាប់​​​ព្រះហ​ឫទ័​យ​ព្រះ ហើយស​ព្វ​ថ្ងៃនេះ នាងនៅ​តែ​បន្តប​ង្កើត​ផ​លផ្លែ​ ទោះ​នាង​បាន​លាចាក​លោ​កហើ​យ​ក៏​ដោយ។ ជាក់​ស្តែ​ង នៅ​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ ​ខ្ញុំ​​បា​ន​ឮដំ​ណឹ​ងថា​ មាន​យុវ​ជន​វ័​យ​ក្មេង​ម្នា​ក់…

Read article
ចូរដាក់ដៃចុះ

កាល​នៅ​ពី​ក្មេង ម្តាយ​របស់​ខ្ញុំ​បាន​ក្តិច​ក្បាល​ជង្គង់​របស់​ខ្ញុំ ជា​ញឹក​ញាប់ ពេល​យើង​កំពុង​អង្គុយ​ក្នុង​​ព្រះ​​វិហារ ហើយ​គាត់​ខ្សិប​ដាក់​ត្រ​ចៀក​ខ្ញុំ​ច្បាស់​ៗ​ថា “នៅ​​ឲ្យ​ស្ងៀម​”។ អ្នក​ប្រហែល​ជា​យល់​ថា ស្នាម​ម្រាម​ដៃរប​ស់​គាត់បា​ន​ដឹត​ជាប់​នឹង​ក្បាល​ជង្គង់​ខ្ញុំ​ហើយ។ ខ្ញុំ​មាន​ទម្លាប់​​អាក្រក់​មួយ គឺ​ចេះតែ​រើ​ខ្លួន​ចុះឡើ​ង នៅទី​ក​ន្លែង​ផ្សេង​ៗ ដូច​​ជា នៅ​ព្រះ​វិហារ​​ជា​ដើម គឺ​មិន​ខុ​សពី​ក្មេ​ងដទៃ​ទៀត​ឡើយ។ ហេតុ​នេះហើ​យបា​ន​ជា អស់​​រយៈ​ពេល​ជា​​ច្រើ​ន​ឆ្នាំក​ន្លង​មក​នេះ នៅ​ពេល​ខ្ញុំ​អាន​បទគ​ម្ពីរ​ដែ​លចែ​ង​ថា “ចូរ​បង្អង់​សិន ឲ្យ​ដឹង​ថា អញ​ជា​ព្រះ” (ទំនុកដំកើង ៤៦:១០) ខ្ញុំ​គិត​​ថា បទ​គម្ពីរ​នេះ​កំពុង​ប្រាប់​ខ្ញុំ​កុំ​ឲ្យ​រពិ​ស។ ប៉ុន្តែ ក្នុង​ព្រះ​គម្ពី​រ​ភាសា​ហេ​ព្រើរ ពាក្យ​ថា បង្អង់ ឬនៅឲ្យ​ស្ងៀម គឺ​​មាន​ន័យ​ថា “ឈប់​ប្រឹង​ប្រែង”។ ពាក្យ​នេះ​​មានន័យ​ស្មើនឹ​ងកា​រ​ដាក់​ដៃចុះ​ ហើយ​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះ​ធ្វើអន្ត​រា​គមន៍ នៅ​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​របស់​​អ្នក ដោយ​​មិ​នរំ​ខាន​ទ្រង់​​ឡើយ។ ន័យ​ធៀប​នៃពា​ក្យ​នេះ គឺ​​គួ​រ​​ឲ្យចាប់អា​រម្មណ៍ ព្រោះ​យើង​តែង​តែ​​​ប្រើ​​​ដៃ​របស់​យើង ដើម្បី​រុញ​ច្រាន​អ្វីៗ​​ ដែល​នៅ​រាំង​មុខ​យើង ដើម្បី​ការ​ពារ​ខ្លួន ឬ​ដើម្បីវា​យត​ប​ទៅវិ​ញ។ ពេល​​យើ​ងដា​ក់​ដៃ​ចុះ សូម​យើង​ទុក​ចិ​ត្ត​ថា “ព្រះ​ទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក ក៏ជាកំឡាំងនៃយើងខ្ញុំ ជាជំនួយ​ដែលនៅ​ជាប់ជាមួយ​ក្នុងគ្រាអាសន្ន”(ខ.១) ហើយ “ព្រះយេហូវ៉ា​នៃពួកពលបរិវា ទ្រង់គង់​នៅជាមួយ​យើង​ខ្ញុំ គឺព្រះនៃយ៉ាកុប ទ្រង់ជាទីពឹងជ្រក​របស់យើងខ្ញុំ”(ខ.៧) ពុំ​នោះ​ទេ យើង​នឹង​មាន​អារម្មណ៍​ថា ខ្លួន​យើង​ខ្សោយ…

Read article
មនុស្សខ្សោយជាងគេ

មាន​បញ្ជី​ឈ្មោះ​ដ៏​ចម្លែក​មួយ មាន​ចំណង​ជើង​​ថា មនុស្ស​​១០០នា​ក់​ដែលខ្សោ​យជា​ង​គេ​ នៅ​ក្នុងពិភព​លោក ដែល​គេបា​នផ្សា​យតា​ម​​បណ្តាញ​​អ៊ីន​ធើ​ណិត ក្នុង​គេ​ហទំព័រ ២៤/៧ របស់​សារព័ត៌​មានវ​លស្ទ្រីត(Wall Street)។ ក្នុង​ចំណោម​​អ្ន​ក​​ដែ​លគេ​បា​ន​ជ្រើសរើ​ស ដាក់​បញ្ចូល​ក្នុង​បញ្ជីឈ្មោះ​នោះ ​រួម​មាន ប្រធាន​សាជីវ​កម្ម កីឡា​ករ អ្នក​នយោបា​យ និង​តារា​ល្បីៗ​ ដែល​មាន​​ចរិត​​​លក្ខណៈមួយ​ដែល​ដូច​គ្នា គឺ​ពួក​គេ​សុទ្ធ​តែធ្លា​ប់​មាន​អំ​ណាច។ ក្នុង​ចំណោម​នោះ មាន​ខ្លះ​ជាជ​ន​រង​គ្រោះ​ ​ដោយសារ​កាលៈ​ទេសៈ​មិន​ល្អ ​​រី​ឯ​ខ្លះ​​​ទៀ​ត​​បាន​សម្រេចចិ​ត្ត​​ខុ​សក្នុ​ងមុ​ខជំ​នួញ ខ​ណៈពេ​លដែ​ល​ខ្លះ​​ទៀត​បាន​បា​ត់ប​ង់ឥទ្ធិ​ពល​ ដោយ​សារ​បាន​ធ្វើ​ខុស​សី​ល​ធម៌​​​ជា​ដើម។ នៅ​ក្នុង​បទគម្ពីរ ១កូរិនថូស ជំពូក​១០ លោក​ប៉ុល​​​ដក​ស្រង់​​មេរៀ​នដ៏​សោក​សៅមួ​យ ចេញ​ពី​ប្រវត្តិ​សាស្រ្ត​​ក្នុ​ង​គ្រា​​សញ្ញាចា​ស់។ នៅ​សម័យ​នោះ លោក​ម៉ូសេ​​បា​ន​​ដឹក​នាំប​ណ្តាជន ចេញ​ពី​​ភា​ព​​ជា​ទាសក​រ​​នៅ​​នគរ​អេស៊ីព្ទ ឲ្យ​​​​មកទ​ទួល​​សេរីភា​ព ក្នុង​ទឹក​ដីស​ន្យា ប៉ុន្តែ​ ពួកគេ​​​ចេះ​តែ​​​បន្ត​​បែរ​ចេញ​ពី​ព្រះ ដែល​​បាន​រំដោះ​​ពួក​គេ​​​ឲ្យ​រួច​​​នោះ(ខ.១-៥)។ ពួក​គេបា​ន​ធ្លាក់​ចុះ ដោយ​សារ​ការ​ថ្វាយ​បង្គំ​រូប​ព្រះ អំពើ​អសីល​ធម៌ ការ​រអ៊ូរ​ទាំ​ និ​ង​ការ​អា​ក្រក់​ជាច្រើ​ន​ទៀត(ខ.៦-១០)។ ត្រង់​ចំណុច​នេះ សាវ័ក​ប៉ុល​ក៏​បាន​​ចង្អុ​ល​​បង្ហា​ញថា​ ការ​ដួល​ចុះរ​បស់ពួ​ក​គេ​ គឺ​ជាឧ​ទាហរណ៍​សម្រាប់​ឲ្យ​យើងយ​ក​មក​សិក្សា ​ហើយ​​គាត់​បាន​ដាស់​តឿន​យើង​ថា “អ្នក​ណា​ដែលស្មា​នថា​ខ្លួ​នឈរ នោះត្រូវប្រយ័ត្ន ក្រែងលោ​ដួល”(ខ.១២)។ ​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ​អាច​ឈរ​យ៉ាង​មាំ​មួន​ ​ដោយ​ផ្អែក​លើ​​ព្រះ​បន្ទូល ដែល​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា “គឺ​នៅ​​វេលា​​​​ណា​​ដែល​​​​មាន​សេច​ក្តី​ល្បួង នោះទ្រ​ង់​ក៏រៀ​បផ្លូ​វ​ឲ្យចៀ​ស​រួច​…

Read article
ការកំណត់​ពេលវេលា

មុន​ពេល​ខ្ញុំ​រៀប​ការ ពេល​ស្វាមីរ​បស់ខ្ញុំ​មា​នកា​រណាត់​ជួប ​ជាមួ​យខ្ញុំ​ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​យល់​ថា នោះ​ជារឿ​ង​ដោយ​​ចៃ​ដន្យ​ទេ តែ​ពីរ​បីខែ​ក្រោយ​ម​ក ខ្ញុំ​ក៏បា​ន​ដឹង​ថា​ តាម​ពិត​ស្វាមី​របស់​ខ្ញុំបា​នរៀ​ប​ចំពេល​វេលា​ទុក​ជាមុ​ន បាន​យ៉ាង​ល្អ​សម្រាប់​ការ​ជួប​គ្នា​ពេ​ល​នោះ។ កាល​នោះ គាត់​​បាន​មើល​ឃើញ​ខ្ញុំ ​ពី​ឡៅ​តឿ​នៃ​ព្រះ​វិហារ ទាំង​បាន​រំពឹង​ទុក​​មុន ថាខ្ញុំ​នឹ​ង​ចេញ​ទៅ​​តាម​ច្រក​ទ្វារ​មួយ​ណា ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​ប្រញា​ប់​ចុះ​តាម​ជ​ណ្តើរ ទាំង​ពីរ​ជាន់​នោះ ហើយ​​​ក៏​​បា​នម​ក​ដ​ល់​ច្រក​ទ្វារ​មុន​ខ្ញុំ​​បន្តិច។ គា​ត់ក៏​​ឈរ​ផ្អែក​លើទ្វា​រ ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​ការ​​សន្ទនា​ជា​មួយ​ខ្ញុំ រួច​បបួល​ខ្ញុំ​ទៅញាំ​​អាហារ​ពេល​ល្ងាច។​ ពេល​នោះ​ខ្ញុំ​គិត​ថា ការ​ណាត់​ជួប​នេះ គ្រាន់​តែ​ជា​រឿង​ចៃដន្យ​ប៉ុណ្ណោះ តែតាមពិត គាត់បានរៀបគម្រោងទុកមុនជាស្រេច។ នេះជាការរៀបចំពេល ដ៏ល្អឥតខ្ចោះមែន។​ ការ​រៀប​​ចំពេ​លវេ​លាដ៏​ល្អឥ​តខ្ចោះ​ កម្រកើ​ត​មានណាស់ ជាពិ​សេស​ចំ​ពោះម​នុស្ស​យើ​ង។ ប៉ុន្តែ ព្រះ​ទ្រង់​​មា​ន​​​​បំណ​ង​ព្រះ​ហឫ​ទ័យ និង​ផែនកា​រ​ដ៏ជាក់​​លា​ក់​​សម្រាប់​យើង ហើយ​ការ​កំណត់​ពេល​វេលា​​រ​បស់​ទ្រង់ ក៏​​តែង​តែ​ល្អ​ឥ​តខ្ចោះ​ជា​និច្ច។ យើង​បានសង្កេ​ត​ឃើញ​ថា ការ​កំណត់​ពេល​ដ៏​ល្អឥ​តខ្ចោះ​បានកើ​ត​មាន ចំពោះតួ​រ​អង្គ​មួយ​ចំនួន​ក្នុង​ព្រះគ​ម្ពីរ ដូ​ចជា អ្នក​​បម្រើ​​រប​ស់លោ​ក​អ័​ប្រា​ហាំដែល​បាន​អធិស្ឋាន​រក​​ភរិយា​ឲ្យ​​អ៊ីសាក់។ ព្រះ​ទ្រង់​​ក៏​បា​នឆ្លើ​យត​ប​ការ​អធិស្ឋាន​​រ​បស់​​គាត់ ដោយ​បាន​នាំ​ស្រីក្រ​មុំ​​ម្នា​ក់​ឲ្យម​កជួ​ប​គាត់(លោកុប្បត្តិ ២៤)។ ចំណែក​ឯ​លោកយ៉ូ​សែប​វិញ ​ត្រូវ​បាន​គេ​យក​ទៅ​​លក់​ជា​ទាសករ ត្រូវ​គេ​ចោទ​បង្ខុស ហើយ​​ចា​ប់ដា​ក់​គុ​ក​ទៀត។ ប៉ុន្តែ នៅ​ទី​បំផុត ព្រះ​ទ្រង់​បាន​​​ប្រើ​​គាត់​ ដើម្បី​ជួយ​​ជីវិត​​មនុស្ស​ជាច្រើន នៅ​អំឡុង​ពេល​​មា​នអំ​ណត់(៤៥:៥-៨ ៥០:២០)។ ហើយ​​យើ​ង​​មា​នកា​រ​ស្ងប់​​ស្ងែង​ចំពោះ​សេចក្តី​ក្លាហា​ន​​រប​ស់ព្រះ​នា​ង​អេសធើរ ពេល​ដែល​​លោ​ក​ម៉ាដេ​កាយ​​បា​នរំ​ឭ​កព្រះ​នាង​​ថា…

Read article
ការចំណាយដ៏ខ្ពស់ សម្រាប់ការរស់នៅ

កាល​នៅ​ពី​ក្មេង ខ្ញុំ​បាន​គិត​ថា ​ក្រុម​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ការ​ចំណាយ​ច្រើន​ពេក​ សម្រាប់​ការ​​រស់​នៅ។ ក្រោយមក ខ្ញុំយ​ល់ថា​ ការ​ត្អូញ​ត្អែរ​អំពី​រឿង​នេះ គឺពិ​ត​ជា​គួរ​ឲ្យអ​ស់សំ​ណើច​ណាស់ ហេតុ​នេះហើ​យបា​ន​ជា ខ្ញុំ​សើច ពេល​គិត​ដល់​ការ​នេះ។ ឪពុក​ម្តា​យ​​របស់​ខ្ញុំ មិន​ដែល​​គិត​លុយ​មួយ​កាក់​មួយសេ​ន​ពីខ្ញុំ​ សម្រាប់​ការ​រស់​នៅ​ក្នុង​​ផ្ទះ​នោះទេ។ ពួក​គាត់​គ្រាន់​តែ​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ“បង់ថ្លៃ” ដោយ​គ្រាន់​តែ​​ស្តាប់​​ប​ង្គាប់​ពួក​គាត់ប៉ុ​ណ្ណោះ​ទៅ​បាន​ហើយ។ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​គ្រាន់​តែ​​​​ធ្វើ​តាម​​វិ​ន័យ ដែល​​ពួក​គា​ត់​បាន​​ដាក់​​ឲ្យ ដោយបោ​ស​សម្អាត​​បន្ទាប់​ពី​ខ្ញុំ​លេង​ចប់ ដោយ​មាន​ចិត្ត​សុភាព​រាបសារ ដោយ​និយាយ​ការ​ពិត និង​​​ទៅ​​ព្រះ​​វិហារជា​ដើម​។ វិន័យ​ទាំង​នោះ​ ​មិន​ពិបាកធ្វើ​តា​មទេ​ ប៉ុន្តែ​ ខ្ញុំ​​​នៅ​​តែ​​ពិបាក​ស្តាប់ប​ង្គាប់​តាម។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​​ណា​ក៏​ដោយ ឪពុក​ម្តាយ​​​ខ្ញុំ​​មិន​​បាន​ដេញ​ខ្ញុំចេញ ដោយ​​ព្រោះ​តែ​ការ​មិន​ស្តាប់​​បង្គាប់​​នោះ​ឡើ​យ។ ផ្ទុយ​ទៅវិ​ញ ពួក​គាត់​​គ្រា​ន់​តែ​រំឭក​ខ្ញុំម្តង​​​ហើយម្ត​ង​ទៀត​ថា វិន័យ​ទាំង​នោះ​ គឺ​សម្រាប់​​ការ​ពារ​ខ្ញុំ មិន​មែន​ធ្វើ​បាប​ខ្ញុំ​ទេ ហើយ​​ពេល​ខ្លះ ពួក​គា​ត់​​ដាក់​វិន័យកាន់​តែ​តឹង​រឹង​ថែមទៀ​ត ដើម្បី​កុំ​ឲ្យខ្ញុំ​​ធ្វើ​បាប​ខ្លួន​ឯង។ នៅ​​ក្នុង​ទឹក​ដីស​ន្យា ពួក​អ៊ីស្រាអែ​លក៏​ត្រូ​វប​ង់ថ្លៃ​សម្រា​ប់​ការរ​ស់នៅ​ ដោយ​ការ​ស្តាប់​បង្គាប់ព្រះ​ផង​ដែរ។ ក្នុងការ​ថ្លែង​ជាលើកចុ​ងក្រោ​យ ទៅកា​ន់បណ្តា​ជន លោកម៉ូ​សេ​បាន​រំឭក​ពួក​គេថា ព្រះ​ពរ​​ដែលព្រះ​សព្វ​ព្រះទ័​យ​​ប្រទា​នម​កពួ​កគេ គឺអាស្រ័​យ​ទៅលើការ​ស្តាប់ប​ង្គាប់​​រ​បស់​ពួ​ក​គេ(ចោទិយកថា ៣០:១៦)។ កាល​ពី​មុន គា​ត់ធ្លា​ប់ប្រា​ប់​ពួក​គេថា​ ការ​ស្តាប់ប​ង្គាប់​ព្រះ​ គឺជាក​ត្តាដែ​លនាំឲ្យ​ពួកគេ​រ​ស់នៅ​​បា​នល្អ​ គឺដូ​ចដែ​ល​មានសេចក្តីចែ​ង​ថា “ចូរប្រ​យ័ត្ន​នឹង​ស្តាប់​តាម​​សេចក្តី​ទាំង​នេះ .…

Read article
ចូរស្កប់ចិត្តចុះ

សេច​ក្តីស​ណ្តោស ឬកា​រ​ស្កប់​ចិត្ត មិន​មែន​ជា​អ្វី​ដែល​យើង​ងាយ​រក​បាន​ឡើយ។ សូម្បី​តែ​លោក​សាវ័ក​ប៉ុល ដែល​ជា​វិរៈ​បុរ​សនៃ​សេ​ចក្តី​​ជំនឿ ក៏​ត្រូវ​តែ​30រៀន​ស្កប់​ចិត្ត​ផង​ដែរ(ភីលីព ៤:១១) ព្រោះ​ការ​ស្តប់​ចិត្ត​មិន​មែន​​ជា​​បុគ្គលិក​លក្ខណៈ​​​ដែ​លគា​ត់​មាន​ពី​កំណើត​ឡើយ។ សម្រាប់​សាវ័ក​ប៉ុល ការ​​ដែល​​​គា​ត់អា​ចស​រសេរ​ថា គាត់​មាន​​សេចក្តី​ស្កប់​ចិត្ត​​ក្នុ​ង​ស​ណ្ឋាន​គ្រប់​យ៉ាង គឺ​ពិត​​ជា​​អស្ចារ្យ​​ណាស់ ព្រោះ​កាល​នោះ ​គាត់​កំពុង​សរសេរ​សំបុត្រ​​នេះ នៅ​ក្នុង​មន្ទី​ឃុំ​ឃាំង នៅ​ទី​ក្រុង​រ៉ូម។ ដោយ​សារ​គេ​បាន​ចោទ​គាត់ ​​ពី​បទ​នាំបំ​បះ​បំបោរ ពី​បទ​ក្បត់​ជាតិ និងប​ទ​ឧក្រិដ្ឋ​​កំរិ​ត​​ធ្ងន់​​ផ្សេង​ៗ​ទៀត នោះ​គាត់​ក៏បា​នប្តឹ​ងប​ន្តដ​ល់​តុលា​ការ​​កំពូល គឺ​ដល់​ស្តេច​​សេសារ​​​តែម្ត​ង។ ពេល​នោះ គាត់​មិន​មាន​​ជំនួយ​​​ផ្នែកច្បា​ប់ ឬ​មិត្ត​ភក្តិដែ​លមា​នតំណែ​ង​ខ្ពស់​ទេ ដូច​នេះ គាត់​​ត្រូវ​នៅ​រ​ង់ចាំ​ក្នុងគុក រហូត​ដល់​ពេលជំ​នុំជ​ម្រះ​​រឿង​​ក្តី។ ត្រង់ចំ​ណុចនេះ​ តាម​ធម្មតា មនុស្ស​មាន​ចិ​ត្ត​អន្ទៈ​សារ ឬ​មិ​នស​ប្បាយ​ចិត្ត ពេល​ជួប​ស្ថានភា​ព​ដូចគា​ត់។ តែ​ផ្ទុយ​ទៅវិ​ញ គាត់​​បា​ន​សរ​សេ​រ​សំបុត្រ​ទៅកា​ន់ពួ​ក​ជំនុំ នៅ​ក្រុង​ភីលីព ដើម្បីប្រា​ប់​ពួក​គេ​ថា គាត់​បាន​រៀន​​ឲ្យ​​មាន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត​​(ឬសេ​ចក្តី​សណ្តោស)។ តើ​គាត់​​បា​នរៀន​​ឲ្យមា​ន​ការ​ស្កប់​ចិត្ត​​ ដោយ​របៀបណា​?​ តាម​ពិត គាត់​បាន​រៀន​មួយ​ជំហាន​ម្តង​ៗ រហូត​ដល់​ពេល​ដែល​គាត់​​អា​ច​មា​ន​​ការ​ស្កប់​ចិ​ត្ត ទោះ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថាន​ភាព​លំបាក​យ៉ាង​ណាក៏​ដោ​យ។ គាត់​បាន​រៀន​​ទទួ​លយ​កអ្វី​​ក៏​ដោយ ​ដែល​កើត​មាន​ចំពោះ​​​គាត់(ខ​.១២) ព្រម​ទាំង​រៀន​ទទួល​​ដោយ​អ​រ​ព្រះ​គុណ​ នូវ​រាល់​អ្វីៗ​​​ដែល​​ពួក​គ្រីស្ទប​រិស័​ទ​ឯទៀត​​ អាច​​ផ្តល់​​ឲ្យ(ខ.១៤​-១៨)។ ហើយ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​បំផុត​នោះ គឺ​គាត់​​បា​ន​ទទួល​ស្គាល់ថា​ ព្រះ​ទ្រង់​បាន​បំពេញ​សេចក្តី​ត្រូវ​ការ​គ្រប់​យ៉ាង​របស់​គាត់​(ខ.១៩)។ ការស្កប់​ចិត្ត​មិន​កើត​មាន​ ដោយ​ឯក​ឯង​ឡើយ។ វិញ្ញាណ​​ដែ​លចូ​លចិ​ត្តប្រ​កួត​ប្រជែង​ក្នុង​ខ្លួន​យើង​រាល់​គ្នា…

Read article