ទ្រង់មិនបានបោះបង់ចោល
មានពេលមួយ អ្នកស្រីខារីសា ស្ម៊ីត(Karissa Smith) បានដើររកមើលសៀវភៅ នៅក្នុងបណ្ណាល័យប្រចាំតំបន់មួយ ដោយយកកូនស្រីអាយុ៤ខែរបស់នាងទៅជាមួយផង។ ពេលនោះ មានបុរសចំណាស់ម្នាក់បានប្រាប់នាង ឲ្យលួងកូនឲ្យស្ងាត់ម៉ាត់ ពុំនោះទេ គាត់នឹងធ្វើឲ្យវាស្ងាត់មាត់ ដោយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់មិនខាន។ បុរសចំណាស់នេះពិតជាគំរោះគំរើយខ្លាំងណាស់ តែអ្នកស្រីស្ម៊ីតបានឆ្លើយតបវិញថា “ខ្ញុំមានការសោកស្តាយណាស់ ដែលលោកបានជួបបញ្ហាក្នុងជីវិត ដែលធ្វើឲ្យលោកទៅជាមានអារម្មណ៍រំខានយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារកូនង៉ែត ដែលកំពុងបញ្ចេញសម្លេងដ៏សប្បាយរីករាយយ៉ាងនេះ តែខ្ញុំនឹងមិន ប្រាប់កូនរបស់ខ្ញុំឲ្យស្ងាត់ម៉ាត់ឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នក ធ្វើឲ្យវាស្ងាត់មាត់ដែរ”។ បុរសនោះក៏បានឈ្ងោកមុខចុះ ហើយសុំទោសនាង។ គាត់ក៏បានប្រាប់នាងថា កាលពី៥០ឆ្នាំមុន កូនប្រុសរបស់គាត់បានគេងស្លាប់ដោយមិនដឹងមូលហេតុ ពេលវាមានអាយុមិនទាន់បាន១ឆ្នាំផង។ ហេតុនេះហើយ បានជាគាត់ចេះតែមានអារម្មណ៍សោកសៅ និងឆេវឆាវ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក១៣ ស្តេចដាវីឌបានបង្ហាញពីអារម្មណ៍សោកសៅផងដែរ។ ទ្រង់បានអធិស្ឋាន ដោយត្រង់ៗថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ តើទ្រង់នឹងភ្លេចទូលបង្គំដល់កាលណាទៀត តើដល់អស់កល្បឬអី តើនឹងលាក់ព្រះភក្ត្រទ្រង់ចំពោះទូលបង្គំដល់កាលណា”(ខ.១)។ សំណួរទាំងនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងឲ្យយើងដឹងថា ទ្រង់កំពុងខ្លាចព្រះបោះបង់ទ្រង់ចោល។ ការទូលដល់ព្រះអំពីទុក្ខព្រួយ បានបណ្តាលចិត្តទ្រង់ ឲ្យទូលអង្វរសូមជំនួយពីព្រះ ហើយបញ្ជាក់ឡើងវិញថា ទ្រង់មានការជឿជាក់លើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ(ខ.៣-៦)។ ដូចនេះ ជំនឿ និងការប្តេជ្ញាចិត្តកើតមានឡើងវិញ ពេលដែលយើងទូលថ្វាយព្រះ អំពីទុក្ខព្រួយរបស់យើង។…
Read article