James Banks

You are here:
យាងទៅជាមួយយើង កាត់តាមជ្រលងភ្នំ

អ្នក​ស្រី​ហាណា វាលបឺហ្វូស(Hannah Wilberforce) ជា​ម្តាយ​មីង របស់​លោក​វីលៀម វាលបឺហ្វូស(William Wilberforce) ដែល​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ​ចលនា​លប់​បំបាត់​របប​ទាស​ភាព​នៅ​ចក្រភព​អង់គ្លេស។ កាល​គាត់​កំពុង​មាន​ជំងឺ​មិន​អាច​ងើប​ពី​គ្រែ​រួច ហើយ​ជិត​ដល់​ពេល​ស្លាប់ គាត់​ក៏​បាន​សរសេរ​សំបុត្រ​មួយ​ច្បាប់ ដោយ​រៀប​រាប់ អំពី​ការ​ស្លាប់​របស់​អ្នក​ជឿ​ព្រះ​យេស៊ូវ​ម្នាក់ យ៉ាង​ដូច​នេះ​ថា “បុរស​នោះ​មាន​ពរ​ណាស់ ដែល​បាន​លាចាក​លោក ចូល​ទៅ​ក្នុង​សិរីល្អ ក្នុង​ព្រះ​វត្តមាន​នៃ​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​គាត់​មិន​បាន​ឃើញ តែ​គាត់​បាន​ស្រឡាញ់​ទ្រង់។ ចិត្ត​របស់​ខ្ញុំ​ហាក់​ដូច​ជា​ចង់​លោត​ឡើង ដោយ​អំណរ”។​ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​ពិពណ៌នា​ អំពី​ស្ថាន​ភាព​របស់​គាត់​ថា “សម្រាប់​ខ្លួន​ខ្ញុំ​វិញ ទោះ​ស្ថានភាព​ប្រែ​ជា​ល្អ ឬ​អាក្រក់​ជាង​មុន​ក្តី ព្រះ​យេស៊ូវ​នៅ​តែ​ល្អ​ជា​និច្ច”​។​ ពាក្យ​សម្តី​របស់​នាង បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ គិត​ដល់​បទ​គម្ពីរ​ទំនុក​ដំកើង ជំពូក​២៣ ដែល​ក្នុង​នោះ​ស្តេច​ដាវីឌ​បាន​សរសេរ​ថា “ទោះ​បើ​ទូលបង្គំ​ដើរ​កាត់​ច្រក​ភ្នំ​នៃ​ម្លប់​សេចក្តី​ស្លាប់​ក៏​ដោយ គង់​តែ​មិន​ខ្លាច​សេចក្តី​អាក្រក់​ណា​ឡើយ ដ្បិត​ទ្រង់​គង់​នៅ​ជា​មួយ​នឹង​ទូលបង្គំ ព្រនង់ ហើយ​នឹង​ដំបង​របស់​ទ្រង់​កំសាន្ត​ចិត្ត​ទូលបង្គំ”(ខ.៤)។ ការ​ពិពណ៌នា​របស់​ស្តេច​ដាវីឌ​ត្រង់​ចំណុច​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ប៉ះពាល់​ចិត្ត​យ៉ាង​ខ្លាំង។ នៅ​ដើម​ដំបូង​នៃ​ជំពូក​នេះ ទ្រង់​បាន​ថ្លែង​ថា “ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​ជា​អ្នក​គង្វាល​ខ្ញុំ”(ខ.១) ហើយ​បន្ទាប់​មក ទ្រង់​ទូល​ដល់​ព្រះអម្ចាស់​ថា “ដ្បិត​ទ្រង់​គង់​នៅ​ជា​មួយ​ទូល​បង្គំ”(ខ.៤)។ យើង​ពិត​ជា​មាន​ការ​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្លាំង​ណាស់ ពេល​ដែល​បាន​ដឹង​ថា ព្រះ​ដ៏​មាន​គ្រប់​ចេស្តា ដែល​បាន​បង្កើត​ពិភព​លោក​ទាំង​មូល​(៩០:២) មាន​ព្រះទ័យ​អាណិត​មនុស្ស​យ៉ាង​ខ្លាំង បាន​ជា​ព្រះ​អង្គ​យាង​ទៅ​ជា​មួយ​យើង កាត់​តាម​កន្លែង​ដែល​ពិបាក​បំផុត។ ទោះ​ស្ថានភាព​យើង​ប្រែ​ជា​ល្អ…

Read article
សេចក្តីមេត្តា និងព្រះគុណ

មាន​ដើម​ផ្កា​ឈូករតន៍​ដ៏​គួរ​ភ្ញាក់ផ្អើល​មួយ​ដើម បាន​ឈរ​ដោយ​ខ្លួន​ឯង នៅ​ចំ​កណ្តាល​ផ្លូវជាតិ​ដ៏​ឯកោ​មួយ ដែល​មាន​ចម្ងាយ​ប្រហែល​១​ម៉ែត្រ ពី​ចំណែក​ផ្លូវ​សម្រាប់​បើក​លឿន។ ពេល​ខ្ញុំ​បើក​កាត់​តាម​នោះ អស់​ជា​ច្រើន​គីឡូ​ម៉ែត្រ មិន​ឃើញ​មាន​ដើម​ផ្កា​ឈូករតន៍​ដទៃ​ទៀត​សោះ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ឆ្ងល់​ថា តើ​វា​បាន​លូត​លាស់​តែ​ឯង​យ៉ាង​ដូច​ម្តេច? មាន​តែ​ព្រះ​ទេ​ដែល​អាច​បង្កើត​រុក្ខ​ជាតិ ដ៏​រឹង​មាំ​យ៉ាង​នេះ ដែល​អាច​លូត​លាស់ ក្នុង​ថ្ម​ប្រផេះ​នៅ​កណ្តាល​ថ្នល់ ជិត​ចំណែក​ផ្លូវ​ដែល​មាន​ចរាចរណ៍​ទៅ​មក។ នៅ​ទីនោះ​វា​បាន​លូត​លាស់​បាន​ល្អ ដោយ​យោល​ខ្លួន​តិច​ៗ តាម​ចរន្ត​ខ្យល់​បក់ ហើយ​បាន​ស្វាគមន៍​អ្នក​ដំណើរ​យ៉ាង​រីក​រាយ ខណៈ​ពេល​ដែល​ពួក​គេ​បើក​កាត់​តាម​នោះ។ កណ្ឌ​គម្ពីរ​សញ្ញាចាស់​បាន​ចែង​អំពី​ប្រវត្តិ​របស់​ស្តេច​យូដា ដ៏​ស្មោះ​ត្រង់​មួយ​អង្គ ដែល​បាន​ធ្វើ​នូវ​រឿង​ដែល​គេ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់។ ព្រះ​បិតា និង​ឰយុកោ​ទ្រង់​បាន​បម្រើ​ព្រះ​ដទៃ ដោយ​ចិត្ត​ក្លៀវក្លា តែ បន្ទាប់​ពី​ស្តេច​យ៉ូសៀស​បាន​សោយ​រាជ​បាន​៨​ឆ្នាំ “កាល​ទ្រង់​នៅ​ក្មេង​នៅ​ឡើយ នោះ​ទ្រង់​ចាប់​តាំង​ស្វែង​រក​តាម​ព្រះ​នៃ​ដាវីឌ ជា​ឰយុកោ​ទ្រង់”(១របាក្សត្រ ៣៤:៣)។ ទ្រង់​បាន​ចាត់​ពួក​ជាង​ឲ្យ​ទៅ “ជួស​ជុល​ព្រះ​វិហារ​ព្រះ​អម្ចាស់”(ខ.៨) ហើយ​គេ​ក៏​បាន​រក​ឃើញ​គម្ពីរ​ក្រឹត្យ​វិន័យ​(កណ្ឌ​៥​ដំបូង​នៃ​ព្រះ​គម្ពីរ​សញ្ញា​ចាស់ ខ.១៤)។ បន្ទាប់​មក ព្រះ​ទ្រង់​ក៏​បាន​បណ្តាល​ចិត្ត​ស្តេច​យ៉ូសៀស ឲ្យ​ដឹកនាំ​នគរ​យូដា​ទំាង​មូល ឲ្យ​វិល​ត្រឡប់​មក​រក​ជំនឿ នៃ​បុព្វបុរស​របស់​ពួក​គេ​វិញ ហើយ​ពួក​គេ​ក៏​បាន​បម្រើ​ព្រះ​អម្ចាស់ “ដរាប​ណា​ស្តេច​យ៉ូសៀស​នៅ​មាន​ព្រះ​ជន្ម”(ខ.៣៣)។ ព្រះ​នៃ​យើង​ជាម្ចាស់​នៃ​សេចក្តី​មេត្តា​ករុណា ដែល​មនុស្ស​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់។ ព្រះ​អង្គ​អាច​នាំ​ឲ្យ​ការ​ល្អ​ដ៏​អស្ចារ្យ កើត​មាន ​ដែល​គេ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់ ចេញ​ពី​ថ្ម​ដ៏​រឹង​នៃ​កាលៈទេសៈ​នៃ​ជីវិត ដែល​មិន​អំណោយ​ផល។ ចូរ​យើង​មើល​ទៅ​ព្រះអង្គ​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់។ ព្រះ​អង្គ​អាច​ធ្វើ​ឲ្យ​ការ​នេះ​កើត​ឡើង​ម្តង​ទៀត នៅ​ថ្ងៃ​នេះ។​—James Banks

Read article
សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជ្រាលជ្រៅជាង

ពេល​ដែល​លោក​អេដវីន ស្តាតុន(Edwin Stanton) បាន​ជួប​លោក​អាប្រាហាំ លីនខិន(Abraham Lincoln) ដែលជា​ប្រធានា​ធិបតី​អាមេរិក ជា​លើក​ទី​មួយ គាត់​បាន​ប្រមាថ​លោក​លីន​ខិន ដោយ​ផ្ទាល់​ខ្លួន និង​ជា​លក្ខណៈ​អាជីព ហើយ​ថែម​ទាំង​ហៅ​គាត់​ថា “សត្វ​ដៃ​វែង”ទៀត​ផង។ ប៉ុន្តែ លោក​លីនខិន​បាន​ឲ្យ​តម្លៃ ចំពោះ​សមត្ថ​ភាព​របស់​លោកស្តាតុន ហើយ​ក៏​បាន​សម្រច​ចិត្ត​អត់​ឱន​ទោស​ឲ្យ​គាត់ ព្រម​ទាំង​តែង​តាំង​គាត់ ឲ្យ​មាន​មុខ​តំណែង​ដ៏​សំខាន់ ក្នុង​គណៈ​រដ្ឋ​មន្រ្តី ក្នុង​អំឡុង​សម័យ​សង្រ្គាម​ស៊ីវិល​អាមេរិក។ ក្រោយ​មក លោក​ស្តាតុន​ក៏​កើត​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ចំពោះ​លោក​លីនខិន ដោយ​រាប់​អាន​គ្នា​ជា​មិត្ត​ភក្តិ។ លោក​ស្តាតុន គឺ​ជា​អ្នក​ដែល​បាន​អង្គុយ​នៅ​ក្បែរ​គ្រែ​របស់​លោក​លីនខិន ពេញ​មួយ​យប់ បន្ទាប់​ពី​លោក​ប្រធានា​ធិបតី​រូប​នេះ ត្រូវ​គេ​បាញ់​សម្លាប់​នៅ​ក្នុង​សាល​មហោ​ស្រព ហ្វ៊ដ ហើយ​ក៏​បាន​និយាយ​ខ្សិក​ខ្សួល ទាំង​ទឹក​ភ្នែក អំពី​មរណៈ​ភាព​របស់​គាត់​ថា “ចាប់​ពី​ពេល​នេះ​ទៅ មនុស្ស​គ្រប់​សម័យ​កាល នឹង​នឹក​ចាំ​ពី​គាត់”។ ការ​ផ្សះ​ផ្សា​គឺ​ជា​រឿង​ដ៏​ល្អ។​ សាវ័ក​ពេត្រុស​បាន​ចង្អុល​បង្ហាញ​ដល់​អ្នក​ដើរ​តាម​ព្រះ​យេស៊ូវ អំពី​រឿង​នេះ ដោយ​សរសេរសំបុត្រ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា “តែ​មុន​ដំបូង​បង្អស់ ត្រូវ​ឲ្យ​អ្នក​រាល់​គ្នា​មាន​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​គ្នា ឲ្យ​អស់​ពី​ចិត្ត ដ្បិត​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​នឹង​គ្រប​បាំង​អំពើ​បាប​ជា​អនេកអនន្ត”(១ពេត្រុស ៤:៨)។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​អាន​សំបុត្រ​របស់​លោក​ពេត្រុស ត្រង់​ចំណុច​នេះ ខ្ញុំ​គិត​ថា ពេល​លោក​ពេត្រុស​កំពុង​សរសេរ​សំបុត្រ​នេះ  គាត់​ប្រហែល​ជា​កំពុង​តែ​គិត អំពី​កាល​ដែល​គាត់​បាន​បដិសេធ​ព្រះ​យេស៊ូវ (លូកា ២២:៥៤-៦២) និង​អំពី​ការ​អត់​ទោស​បាប…

Read article
គ្រឹះដ៏រឹងមាំ នៃសេចក្តីសង្ឃឹម

ខ្ញុំ​មាន​សត្វ​ឆ្កែ​មួយ​ក្បាល ឈ្មោះ “ប៊ែរ” ជា​ពូជ​សត្វ​ឆ្កែ​ប្រមាញ់​ឡាប្រាដូ ដែល​មាន​ទម្ងន់​ជាង​៥០​គីឡូ​ក្រាម។ ខ្ញុំ​បាន​ដាក់​ទឹក​ឲ្យ​វា​ផឹក​ នៅ​ក្នុង​ចាន​ដែក​ដ៏​ធំ​មួយ នៅ​កៀន​ជ្រុង​ជញ្ជាំង​ផ្ទះ​បាយ។ ពេល​ណា​ទឹក​ក្នុង​ចាន​រីង​អស់ វា​មិន​បាន​ព្រុស ឬ​យក​ជើង​ទៅ​កាយ​ចាន​ដែក​នោះ​ទេ។ ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ វា​ផ្តេក​ខ្លួន និង​រង់​ចាំ​យ៉ាង​ស្ងាត់​ស្ងៀម នៅ​ក្បែរ​ចាន​ដែក​នោះ។ ជួន​កាល វា​ត្រូវ​រង់​ចាំ​ជា​ច្រើន​នាទី ប៉ុន្តែ វា​បាន​រៀន​ទុក​ចិត្ត​ថា ខ្ញុំ​នឹង​ដើរ​ចូល​ក្នុង​ផ្ទះ​បាយ ឃើញ​វា​នៅ​ទីនោះ ហើយ​ផ្តល់​ឲ្យ​វា​នូវ​អ្វី​ដែល​វា​ត្រូវ​ការ​ជា​មិន​ខាន។​ ជំនឿ​ដ៏​សាមញ្ញ​ដែល​វា​មាន​ចំពោះ​ខ្ញុំ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ​ថា ខ្ញុំ​ត្រូវ​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ​កាន់​តែ​ខ្លាំង។ នេះ​ជាមេ​រៀន​អំពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ដ៏​ប្រសើរ ដែល​ខ្ញុំ​អាច​រក​បាន ពី​កន្លែង​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​នឹក​ស្មាន​ដល់។ ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​ចែង​ថា “សេចក្តី​ជំនឿ នោះ​គឺ​ជា​ចិត្ត​ដែល​ដឹង​ជាក់​ថា​នឹង​បានដូច​សង្ឃឹម ជា​សំគាល់​ពី​ការ​ដែល​មើល​មិន​ឃើញ”(ហេព្រើរ ១១:១)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ គឺជា​គ្រឹះ​នៃ​ការ​ទុក​ចិត្ត និង​ការ​ដឹង​ជាក់ ហើយ​ទ្រង់​នឹង​ប្រទាន​រង្វាន់ ដល់អ្នក​ដែល​ស្វែង​រក​ទ្រង់ អស់​ពី​ចិត្ត(ខ.៦)។ ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ មាន​ព្រះ​ទ័យ​ស្មោះ​ត្រង់ ចំពោះ​ព្រះ​បន្ទូល​សន្យា ដែល​ទ្រង់ប្រទាន​ដល់​អ្នក​ដែល​ជឿ និង​ចូល​មក​រក​ទ្រង់ តាម​រយៈ​ព្រះ​យេស៊ូវ។ ជួន​កាល ការ​មាន​ជំនឿ នៅ​ក្នុង “ការ​អ្វី ដែល​យើង​មើល​មិន​ឃើញ” គឺ​មិន​មែន​ជា​ការ​ងាយ​ទេ។ ប៉ុន្តែ យើង​អាច​សម្រាក ដោយ​ទុក​ចិត្ត​ចំពោះ​សេចក្តី​ល្អ និង​ចរិយា​សម្បត្តិ​ដែល​មាន​ក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​ទ្រង់…

Read article
អ្វីៗត្រឡប់ជាថ្មីឡើង

ខ្ញុំ​មាន​ចំណាប់​អារម្មណ៍ ចំពោះ​កន្លែង​ដែល​គេ​យក​រថយន្ត​ចាស់​ៗ​ទៅ​គរ​ចោល។ ខ្ញុំ​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​ជួស​ជុល​រថយន្ត ហេតុ​នេះ​ហើយ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​ជា​ញឹក​ញាប់ ទៅ​កន្លែង​ប្រភេទ​នោះ ដែល​នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ​ខ្ញុំ។ វា​ជា​កន្លែង​ដ៏​ឯកោ ដែល​មាន​សម្លេង​ខ្យល់​ថ្ងួច​ថ្ងូរ​កាត់​តាម​ចន្លោះ​ដែក​អេតចាយ​ដែល​គេ​បោះ​បង់​ចោល ដែល​ពី​មុន ពួក​វា​ជា​របស់​ទ្រព្យ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​របស់​នរណា​ម្នាក់។ ឡាន​ខ្លះ​បាន​ខូច​ទ្រង់​ទ្រាយ​អស់ ខ្លះ​បាក់​បែក ហើយ​ចាស់ ហើយ​ខ្លះ​ទៀត​ក៏​លែង​មាន​ប្រយោជន៍​អ្វី​តទៅ​ទៀត។  ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​តែ​ដើរ នៅ​ចន្លោះ​ឡាន​ទាំង​នោះ ដែល​គេ​បាន​តម្រៀប​ជា​ជួរ ជួន​កាល មាន​ឡាន​មួយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ចាប់​អារម្មណ៍ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្ងល់​ថា តើ​ឡាន​នោះ​បាន​ឆ្លង​កាត់​ដំណើរ​ផ្សង​ព្រេង​អ្វី​ខ្លះ​ ក្នុង​មួយ​ជីវិត​របស់​វា។ មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​សុទ្ធ​តែ​មាន​រឿង​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ សម្រាប់​ចែក​ចាយ ដូច​ជា​កញ្ចក់​ដែល​ឆ្លុះ​មើល​អតីត​កាល ដោយ​យើង​ម្នាក់​ៗ​កាល​ពី​មុន សុទ្ធ​តែ​ប្រាថ្នា​ចង់​បាន​អ្វី​ៗ​ដែល​ទាន់​សម័យ  តែក្រោយ​មក ក៏​បាន​ហួស​សម័យ ដោយ​ជៀស​មិន​រួច​ពី​ដំណើរ​នៃ​ពេល​វេលា។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​មាន​ចំណង់​ចំណូល​ចិត្ត​ជា​ពិសេស នៅ​ក្នុង​ការ​យក​របស់​ចាស់​ៗ ទៅ​កែ​ឆ្នៃ​ឲ្យ​មាន​ជីវិត​ថ្មី​ឡើង។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ ខ្ញុំហាក់​ដូច​ជា​បាន​យក​ជ័យ​ជម្នះ​ដ៏​តូច​មួយ មក​លើ​ពេល​វេលា និង​ភាព​អន់​ថយ  ពេល​ណា​ខ្ញុំ​អាច​យក​គ្រឿង​បន្លាស់​ចាស់​ៗ​ដែលគេ​បោះ​ចោល ហើយ​ធ្វើ​ឲ្យ​វា​មាន​ជីវិត​ថ្មី​ឡើង ឬ​មាន​ប្រយោជន៍ នៅ​ក្នុង​ការ​ជួស​ជុល​រថយន្ត​ណា​មួយ ឲ្យ​អាច​ប្រើ​ប្រាស់​ឡើង​វិញ​បាន​។ ជួន​កាល រឿង​នេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​គិត អំពី​ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ព្រះ​យេស៊ូវ ដែល​បាន​ចែង នៅ​ក្នុង​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ព្រះគម្ពីរ​ថា ព្រះ​អង្គកំពុង​តែ​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្វី​ៗ​ទាំង​អស់​ថ្មី​ឡើង (វិវរណៈ ២១:៥)។ ព្រះ​បន្ទូល​របស់​ទ្រង់​ត្រង់​ចំណុច​នេះ និយាយ​សំដៅ​ទៅ​លើ​ការ​ដែល​ព្រះជា​ម្ចាស់​ស្តា​ឡើង​វិញ នូវ​ស្នា​ព្រះ​ហស្ត​ទ្រង់…

Read article
ព្រះអម្ចាស់នៃពេលវេលា

កាល​ពី​ពេល​កន្លង​ទៅ ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ការងារ​សំណង់ នៅ​ផ្ទះ​របស់​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​ពី​ផ្ទះ​ខ្ញុំ​ទៅ ដោយ​ចំណាយ​ពេល៣​ម៉ោង។ កិច្ចការ​នោះ​បាន​ចំណាយ​ពេល​អស់​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ លើស​ពី​ការ​រំពឹង​ទុក ហើយ​ជា​រៀង​រាល់​ពេល​ព្រឹក ខ្ញុំ​បាន​អធិ​ស្ឋានសូម​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រទាន​ពរ​ឲ្យ​យើង​បញ្ចប់​កិច្ច​ការ នៅ​ពេល​ថ្ងៃ​លិច។ ប៉ុន្តែ រៀង​រាល់​ពេល​ល្ងាច យើង​ចេះ​តែ​មាន​ការងារ​កាន់​តែ​ច្រើន ដែល​ត្រូវ​ធ្វើ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ឆ្ងល់​ថា ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​ខ្ញុំ​ត្រូវ​ចំណាយ​ពេល​ច្រើន​យ៉ាង​នេះ? តើ​អាច​មាន​មូល​ហេតុ​អ្វី ដែល​បណ្តាល​ឲ្យ​មាន​ការ​ពន្យា​ពេល? ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ទទួល​ចម្លើយ នៅ​ពេល​ព្រឹក​បន្ទាប់។ ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​រើស​ឧបករណ៍​ជាង​មួយ​ឡើង ទូរស័ព្ទ​ក៏​បាន​រោទ៍​ឡើង ហើយ​មាន​សម្លេង​មនុស្ស​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​ស្គាល់​បាន​បន្លឺ​ឡើង ដោយ​ភាព​បន្ទាន់​ថា “កូន​ស្រី​របស់​អ្នក​បាន​ជួប​គ្រោះ​ថ្នាក់ ​ហើយ​ក៏​ត្រូវ​របួស។ សូម​មក​ទីនេះ​ជា​បន្ទាន់”។ កូន​ស្រី​ខ្ញុំ រស់​នៅ​ក្បែរ​កូន​ប្រុស​ខ្ញុំ ដូច​នេះ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​រក​គាត់ ដោយ​ចំណាយ​ពេល​តែ​១៤​នាទី​ប៉ុណ្ណោះ។​ បើ​សិន​ជាខ្ញុំ​នៅ​ផ្ទះ​របស់​ខ្ញុំ​វិញ ខ្ញុំ​ត្រូវ​ចំណាយ​ពេល​៣​ម៉ោង ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ផ្ទះ​គាត់។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​បើក​ឡាន តាម​ពី​ក្រោយ​រថ​យន្តសង្រ្គោះ​បន្ទាន់ ហើយ​ក៏​បាន​កម្សាន្ត​ចិត្ត​គាត់ មុន​ពេល​គាត់​ចូល​វះ​កាត់។  ពេល​ខ្ញុំ​កំពុង​អង្គុយ​កាន់​ដៃ​គាត់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ដឹង​ថា បើ​សិន​ជា​ការងារ​សាង​សង់​របស់​ខ្ញុំ មិន​បាន​ពន្យា​ពេល​ទេ នោះ​ខ្ញុំ​មុខ​ជា​មិន​បាន​ទៅ​មើល​កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​ទាន់​ពេល​ឡើយ។ ពេល​វេលា​របស់​យើង​ជា​កម្ម​សិទ្ធិ​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ ខ្ញុំ​សូម​លើក​យក​រឿង​របស់​ស្រ្តី​ម្នាក់ ដែល​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ប្រោស​កូន​ប្រុស​នាង​ឲ្យ​រស់​ឡើង​វិញ តាម​រយៈ​ហោរា​អេលីសេ​(២ពង្សាវតាក្សត្រ ៤:១៨-៣៧)។ នាង​បាន​ចេញ​ពី​ស្រុក​កំណើត ដោយ​សារ​គ្រោះ​អត់​ឃ្លាន ហើយ​ប៉ុន្មាន​ឆ្នាំ​ក្រោយ​មក នាង​ក៏​បាន​វិល​ត្រឡប់​មក​វិញ ដើម្បី​ទូល​អង្វរ​ស្តេច ឲ្យ​ប្រទាន​ដី​មក​នាង​វិញ។…

Read article
តើនរណាកំពុងបើកបរ?

លោក​ធីម(Tim) គឺ​ជា​អ្នក​ជិត​ខាង​របស់​ខ្ញុំ។ គាត់​មាន​រូប​តុក្កតា​តូច​មួយ​ នៅ​ពី​លើ​តាបឡូ​ឡាន​របស់​គាត់។ វា​ជា​រូប​តុក្កតា “សត្វ​ចម្លែក” ដែល​ជា​តួអ​ង្គ​ក្នុងសៀ​វភៅ​រឿង​សម្រាប់​កុមារ ដែល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា កន្លែង​របស់​សត្វ​ចម្លែក។ កាល​ពី​ពេល​កន្ល​ងទៅ លោក​ធីម​បាន​បើ​កឡាន​តាម​ពីក្រោយ​ខ្ញុំ ក្នុង​ចរាចរណ៍​ដ៏​មមាញឹ​ក ហើយ​ក៏​បាន​បើក​ឡាន​ស្ទុះ​ទៅមុខ​យ៉ាង​លឿន ដើ​ម្បី​ឲ្យ​ទាន់​ខ្ញុំ។ ពេល​យើង​ទៅ​ដល់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​សួរគា​ត់ថា “តើ​មុន​នេះ អ្នក​បាន​ឲ្យ​សត្វ​ចម្លែ​ក​នោះ​បើក​ឡានរបស់​អ្នក​ឬ?” នៅ​ថ្ងៃអា​ទិត្យ​បន្ទាប់ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ភ្លេច​យក​ក្រដាសអធិប្បាយ​ព្រះបន្ទូ​លម​កព្រះ​វិហារ។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រញាប់​បើក​ឡាន​លឿន​ដូច​ហោះ ចេញ​ពី​ព្រះ​វិហារ ដើម្បី​ទៅ​យ​កក្រដាស​នោះ ហើយ​ក៏​បានជ្រួ​ស​គ្នា​ជាមួ​យ​នឹង​លោក​ធីម ដែល​កំពុង​តែ​បើក​បរ​តាម​ផ្លូវ​នោះ​ដែរ។ ក្រោយ​មក ពេល​យើង​ជួប​គ្នា គាត់​ក៏​បាន​និយាយ​លេង​ថា “តើ​អ្នក​បាន​ឲ្យ​សត្វ​ចម្លែ​កនោះ បើក​ឡាន​របស់​អ្នក​ឬ​?” យើង​ក៏​បាន​អស់​សំណើច ប៉ុន្តែ គាត់​បាន​និយាយ​ប៉ះ​ពាល់​ចិ​ត្តខ្ញុំ។ តាម​ពិត ខ្ញុំ​គួរ​តែ​មាន​ការ​ប្រុង​ប្រយ័ត្ន នៅ​ក្នុង​ការ​បើក​បរ​ឲ្យ​ត្រូវ​ល្បឿន​កំណត់។ ពេល​ដែ​លព្រះ​គម្ពីរ​ពិពណ៌នា អំពី​អត្ថ​ន័យ​នៃ​ការ​រស់​នៅ ដោយ​មាន​ទំនាក់​ទំនង​ជា​មួយ​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ គឺ​ព្រះ​គម្ពីរ​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​យើង ឲ្យ “ថ្វាយ​ផ្នែក​ទាំង​អស់​នៃ​ខ្លួន​យើង” ដល់​ទ្រង់​(រ៉ូម ៦:១៣)។ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាត់​ទុក​ការ​ឆ្លើយ​តប​រប​ស់លោ​ក​ធីម​នៅ​ថ្ងៃ​នោះ ជា​ការ​រំឭក​ដ៏​ស្រទន់ មក​ពី​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ ឲ្យ​ថ្វាយ “ជើង​របស់​ខ្ញុំ​​ដែល​ជាន់​ឈ្នាន់​ល្បឿនរបស់​ឡាន” ដល់​ទ្រង់ ព្រោះ​ខ្ញុំ​ត្រូវថ្វាយ​គ្រប់​​ទាំង​​អស់ ដល់​ទ្រង់ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់។​ មនុស្ស​គ្រប់​គ្នា​សុទ្ធ​តែ​អាច​សួរ​ខ្លួន​ឯង​ថា “តើ​នរណាជា​​អ្នក​បើ​កប​រ?”…

Read article
តាមបំណងព្រះទ័យទ្រង់ មិនមែនតាមចិត្តទូលបង្គំ

លោក​ខាមីល(Kamil) និង​អ្នក​ស្រី​យ៉ូអែល(Joelle) មាន​ការ​តក់​ស្លត់​យ៉ាង​ខ្លាំង ពេល​ដែល​គ្រូ​ពេទ្យ​បាន​ធ្វើ​រោគវិនិច្ឆ័យ ឲ្យ​រីម៉ា(Rima)កូន​ស្រី​របស់​ពួក​គេ​ដែល​មាន​អាយុ​៨ឆ្នាំ រក​ឃើញ​ថា ជម្ងឺ​របស់​នាង គឺ​ជា​ប្រភេទ​ដ៏​កម្រ​នៃ​ជម្ងឺ​មហារីក​គ្រាប់​ឈាម។ ជម្ងឺ​នេះ​បាន​នាំ​ឲ្យ​នាង​មាន​ជម្ងឺ​រលាក​ស្រោម​ខួរ និង​ដាច់​សរសៃ​ឈាម​ខួរ​ក្បាល ហើយ​រីម៉ាក៏​បាន​សន្លប់​លែង​ដឹង​ខ្លួន។ ក្រុម​ពេទ្យ​នៃ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​ក៏​បាន​ផ្តល់​យោបល ឲ្យ​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​នាង ទៅ​ត្រៀម​ធ្វើ​បុណ្យ​សព សម្រាប់​រីម៉ា ដោយ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា នាង​មាន​សង្ឃឹម​តែ​១​ភាគ​រយ​ប៉ុណ្ណោះ។ លោក​ខាមីល និង​អ្នក​ស្រី​យ៉ូអែល ក៏​បាន​អធិស្ឋាន​តម ហើយ​ទូល​សូម​ការ​អស្ចារ្យ​ពី​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់។ លោក​ខាមីល​ក៏​បាន​និយាយ​ថា “ពេល​ដែល​យើង​អធិស្ឋាន យើង​ត្រូវ​តែ​ទុក​ចិត្ត​ព្រះ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ។ ហើយ​ត្រូវ​អធិស្ឋាន​តាមព្រះយេស៊ូវ​ថា សូម​ឲ្យ​តាម​បំណង​ព្រះ​ទ័យ​របស់​ទ្រង់ គឺ​មិន​មែន​តាម​ចិត្ត​ទូល​បង្គំ​ឡើយ”។ អ្នក​ស្រី​យ៉ូអែល​ក៏​បាន​ឆ្លើយ​តប ដោយ​ស្មោះ​ត្រង់​ថា “ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ពិត​ជា​ចង់​ឲ្យ​ព្រះ​ទ្រង់​ប្រោស​នាង​ឲ្យ​ជា​ខ្លាំង​ណាស់!” ហើយ​លោក​ខាមីល​ក៏​បាន​តប​ថា “ត្រូវ​ហើយ! យើង​គួរ​តែ​ទូល​សូម​ទ្រង់​ឲ្យ​ប្រោស​នាង​ឲ្យ​ជា។ ប៉ុន្តែ យើង​ថ្វាយ​ព្រះ​កិត្តិនាម​ដល់​ព្រះ​ជាម្ចាស់ ពេល​ដែល​យើង​ថ្វាយ​ចិត្ត និង​បំណង​ចិត្ត​របស់​យើង​ដាច់​ដល់​ទ្រង់ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេល​ដែល​យើង​ពិបាក​ធ្វើ​ក៏​ដោយ ដ្បិត​នោះជា​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូវ​បាន​ធ្វើ​ទុក​ជា​គំរូ​ស្រាប់”។ មុន​ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​យាង​ទៅ​ឈើ​ឆ្កាង ទ្រង់​បាន​អធិស្ឋាន​ថា “ឱ​ព្រះវរបិតា​អើយ បើ​សិន​ជា​ទ្រង់​សព្វ​ព្រះហឫទ័យ នោះ​សូម​យក​ពែង​នេះ​ចេញ​ពី​ទូលបង្គំ​ទៅ ប៉ុន្តែ កុំ​តាម​ចិត្ត​ទូលបង្គំ​ឡើយ សូម​តាម​តែ​ព្រះហឫទ័យ​ទ្រង់​វិញ”(លូកា ២២:៤២)។ ពេល​ព្រះ​យេស៊ូវ​អធិស្ឋាន​ថា “សូម​យក​ពែង​នេះ​ចេញ​ពី​ទូល​បង្គំ” គឺ​ទ្រង់​កំពុង​តែ​ទូល​សូម​កុំ​ឲ្យ​ព្រះ​អង្គទ្រង់​សុគត​នៅ​លើ​ឈើ​ឆ្កាង ប៉ុន្តែ ទ្រង់​បាន​ចុះ​ចូល​នឹង​ព្រះ​ទ័យ​ព្រះ​វរ​បិតា…

Read article
ចូរទុកចិត្តទ្រង់ជាមុនសិន

កាល​ខ្ញុំ​នៅ​ក្មេង ខ្ញុំ​ខ្លាច​ទឹក ប៉ុន្តែ ប៉ា​របស់​ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​ខ្ញុំ​រៀន​ហែល​ទឹក។ គាត់​នាំ​ខ្ញុំ​ទៅ​កន្លែង​ជ្រៅ​លិច​ក្បាល​ខ្ញុំ នៅ​ក្នុង​អាងហែល​ទឹក ដែល​មាន​តែ​គាត់​ម្នាក់​ដែល​ចាំ​ជួយ​ខ្ញុំ។ បន្ទាប់​មក គាត់​ក៏​បាន​បង្រៀន​ខ្ញុំ​ឲ្យ​សម្រួល​អារម្មណ៍ ហើយ​បណ្តែត​ខ្លួន​នៅ​លើ​ទឹក។ ពេល​ខ្ញុំ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ប្រាប់​គាត់ កុំ​ឲ្យ​លែង​ខ្ញុំ។ ហើយ​គាត់​ក៏​បាន​សន្យា​ថា គាត់​នឹង​មិន​ទុក​ខ្ញុំ​ចោល​ឡើយ គាត់​បាន​កាន់​ខ្ញុំ​ជាប់​ហើយ។ វា​មិន​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​រៀន​ហែល​ទឹក​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ជា​ការ​រៀន​ទុក​ចិត្ត​ផង​ដែរ។ ខ្ញុំ​ដឹង​ថា ប៉ា​ខ្ញុំ​ស្រឡាញ់​ខ្ញុំ ហើយ​នឹង​មិនដែល​មាន​បំណង ទុក​ឲ្យ​ខ្ញុំ​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់​ឡើយ តែ​ខ្ញុំ​នៅ​តែ​មាន​ការ​ភ័យ​ខ្លាច​ខ្លាំង។ ខ្ញុំ​បាន​តោង​កគាត់​យ៉ាង​ណែន ទាល់​តែ​គាត់​ផ្តល់​ការ​ធានា​ថា អ្វី​ៗ​នឹង​ល្អ​ប្រសើរ​ឡើង។ ទី​បំផុត ការ​អត់​ធ្មត់ និង​ភាព​សប្បុរស​របស់​គាត់ ក៏​បាន​ទទួល​ជោគ​ជ័យ ហើយ​ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ចាប់​ផ្តើម​ហែល​ទឹក។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ​ត្រូវ​តែ​ទុក​ចិត្ត​គាត់​ជា​មុន​សិន។ ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ទាល់​ច្រក មិន​អាច​ចេញ​ពី​ការ​លំបាក​បាន ជួន​កាល ខ្ញុំ​ក៏​បាន​នឹក​គិត​ដល់​ពេល​នោះ។ ការនេះ​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ចាំ អំពី​ការ​ដែល​ព្រះ​អម្ចាស់ បាន​ធានា​ដល់​រាស្រ្ត​ទ្រង់​ថា ទ្រង់​នឹង​ទ្រទ្រង់​ពួក​គេ សូម្បី​តែ​នៅ​ពេលដែល​ពួក​គេ​ចាស់​ជរា។ ទ្រង់​បាន​បង្កើត​ពួក​គេ ហើយ​ទ្រង់​នឹង​បី​ពួក​គេ(អេសាយ ៤៦:៤)។ យើង​មិន​តែង​តែ​អាច​មាន​អារម្មណ៍​ថា ព្រះ​ហស្ត​របស់​ព្រះ​ជា​ម្ចាស់ កំពុង​តែ​បី​យើង​ តែ​ទ្រង់​បាន​សន្យា​ថា ទ្រង់​នឹង​មិន​ចាក​ចេញ​ពី​យើង​ឡើយ(ហេព្រើរ ១៣:៥)។ ទ្រង់​ជួយ​ឲ្យ​យើង​រៀន​ទុក​ចិត្ត ចំពោះ​សេចក្តី​ស្មោះ​ត្រង់​របស់​ទ្រង់ ខណៈ​ពេល​ដែល​យើង​បាន​សម្រាក នៅ​ក្នុង​ការ​ថែរក្សា…

Read article
កេរដំណែលនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់

ខណៈ​ពេល​ដែល​ខ្ញុំ​កំពុង​បើក​មើល​ព្រះ​គម្ពីរ​របស់​យាយ​ទួត​ខ្ញុំ ស្រាប់​តែ​មាន​វត្ថុ​ដ៏​មាន​តម្លៃ​មួយ ធ្លាក់​មក​លើ​ភ្លៅ​របស់​ខ្ញុំ។ វាជា​ក្រដាស់​មួយ​សន្លឹក​តូច ដែល​មាន​អក្សរ​សរសេរ ដោយ​កូន​ក្មេង​ពី​លើ​ថា “មាន​ពរ​ហើយ អស់​អ្នក​ដែល​មាន​សេច​ក្តី​កំសត់ខាង​ឯ​វិញ្ញាណ ដ្បិត​នគរ​ស្ថានសួគ៌​ជា​របស់​ផង​អ្នក​ទាំង​នោះ។ មាន​ពរ​ហើយ អស់​អ្នក​ដែល​យំ​សោក ដ្បិត​អ្នក​ទាំង​នោះ​នឹង​បាន​សេចក្តី​កំសាន្ត​ចិត្ត”(ម៉ាថាយ ៥:៣-៤)។ នៅ​ក្បែរ​ខគម្ពីរ​នោះ​ មាន​អក្សរ​សរសេរ​ក្រវិច​ក្រវៀន​ជាប់​គ្នា​រដិត គឺ​ជា​ហត្ថលេខា​របស់​ម្តាយ​ខ្ញុំ។ យាយ​ទួត​របស់​ខ្ញុំ មាន​ទម្លាប់​បង្រៀន​ចៅ​ៗ ឲ្យ​សរសេរ​ខគម្ពីរ ដើម្បី​ឲ្យ​ពួក​គេរៀន ហើយ​យក​ខគម្ពីរ​ទាំង​នោះ មក​ដាក់ក្នុង​ចិត្ត។ ប៉ុន្ដែ រឿងរ៉ាវ​ ពី​ខាង​ក្រោយ​ខគម្ពីរ​ទាំង​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​ស្រក់​ទឹក​ភ្នែក។ ជីតា​ខ្ញុំ​បាន​ទទួល​មរណៈ​ភាព តាំង​ពី​ពេល​ដែលម្តាយ​ខ្ញុំ នៅ​ក្មេង ហើយ​ប្អូន​ប្រុស​តូច​របស់​ម្ដាយ​ខ្ញុំ (គឺ​ពូ​របស់​ខ្ញុំ) ក៏​បាន​ស្លាប់ ប៉ុន្មាន​សប្តាហ៍​ក្រោយ​មក​ទៀត។ គឺ​នៅ​ពេល​សោកនាដ​កម្ម​នោះ​ហើយ ដែល​យាយ​ទួត​ខ្ញុំ បាន​នាំ​ម្ដាយ​ខ្ញុំ ឲ្យ​ស្គាល់​ព្រះ​យេស៊ូវ ហើយ​ទទួល​ការ​កម្សាន្ត​ចិត្ត ដែល​មាន​តែ​ទ្រង់​ទេ​ដែលអាច​ប្រទាន​ឲ្យ​បាន។ សាវ័កប៉ុល​សរសេរ​សំបុត្រ​ផ្ញើ​ទៅ​លោក​ធីម៉ូថេ​ថា “ដ្បិត​ខ្ញុំ​នឹង​ចាំ​ពី​សេចក្តី​ជំនឿ​ស្មោះត្រង់ ដែល​នៅ​ក្នុង​អ្នក សេចក្តី​ជំនឿ​នោះ​បាន​នៅ​ក្នុង​យាយ​ឡូអ៊ីស ជា​ជីដូន​របស់​អ្នក​ជា​មុន​ដំបូង រួច​ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នក​អ៊ើនីស ជា​ម្តាយ​អ្នក​ដែរ ហើយ​ខ្ញុំ​ជឿជាក់​ថា ក៏​នៅ​ក្នុង​អ្នក​ផង” (២ធីម៉ូថេ ១:៥)។ សេចក្តី​ជំនឿ​មិន​មែន​ជា​កេរមរតក​ឡើយ ប៉ុន្តែ សេចក្តី​ជំនឿ គឺ​សម្រាប់​ឲ្យ​យើង​ចែក​រំលែក​។ ម្ដាយ និង​យាយ​របស់​លោក​ធីម៉ូថេ…

Read article