Matt Lucas

You are here:
ការ​ដើរ​ជាមួយ​ព្រះ

លោកុប្បត្តិ ៥:២១-២៤ ហេណុក​គាត់​ជា​អ្នក​ដើរ​ជាមួយនឹង​ព្រះ​នោះ​គាត់​មិន​នៅ​ទៀត​ទេ ពីព្រោះ​ព្រះ​ទ្រង់​បាន​ទទួលយក​គាត់​ទៅ​។ លោកុប្បត្តិ ៥:២៤ អស់​រយៈ​ពេល​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ដែល​អ្នក​ជំនាញ​ផ្នែក​ហាត់​ប្រាណ បាន​និយាយ​សង្កត់​ធ្ងន់​អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការ​រត់​ហាត់​ប្រាណ ដើម្បី​ឲ្យ​បេះដូង​មាន​សុខ​ភាព​ល្អ​។ ប៉ុន្តែ ការ​សិក្សា​បែប​វិទ្យាសាស្ត្រ​បាន​បង្ហាញថា ការ​ដើរ​ហាត់​ប្រាណ​ប្រចាំ​ថ្ងៃ ក៏​មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ជា​ច្រើន ចំពោះ​សុខ​ភាព​ផង​ដែរ។ យោង​តាម​វិទ្យា​ស្ថាន​សុខ​ភាព​ជាតិ​អាមេរិក បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា “មនុស្ស​ពេញវ័យ​ដែល​ដើរ​បាន​៨​ពាន់​ជំហាន ឬ​ច្រើន​ជាង​នេះ​ទៀត ជា​រៀង​រាល់​ថ្ងៃ បាន​កាត់​បន្ថយ​ហានិភ័យ​ដែល​អាច​បណ្តាល​ឲ្យ​ស្លាប់ នៅ​ក្នុងរយៈ​ពេល១០ឆ្នាំ​ខាង​មុខ គឺ​កាត់​បន្ថយ​បាន​ច្រើន​ជាង​អ្នក​ដែល​ដើរ​បាន​តែ​៤​ពាន់​ជំហាន ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ”។ ដូច​នេះ ការ​ដើរ​ច្រើន មាន​អត្ថ​ប្រយោជន៍​ចំពោះ​យើង​ច្រើន​ណាស់​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​បាន​ចែង​អំពី​ការ​ដើរ ក្នុង​រឿង​ជា​ច្រើន ក្នុង​ន័យ​ធៀប អំពី​ការ​ប្រកប​ទាក់ទង​ជាមួយ​ព្រះ​។ បទ​គម្ពីរ​លោកុប្បត្តិ ជំពូក៣ បាន​ចែងថា ព្រះអម្ចាស់​បាន​ដើរ​ជាមួយ​លោក​អ័ដាម និង​នាង​អេវ៉ា “ក្នុង​សួន​ច្បារ​នៅពេល​ថ្ងៃ​ល្ហើយ”(ខ.៨)។ បទ​គម្ពីរ​លោកុប្បត្តិ​ជំពូក៥ ក៏​បាន​ចែក​ចាយ​រឿង​របស់​លោក​ហេណុក ដែល​បាន “ដើរ​ជាមួយនឹង​ព្រះ​អស់៣០០ឆ្នាំ”(ខ.២២)។ ថ្ងៃ​មួយ នៅ​ក្នុង​ការ​ចំណាយ​ពេល​ជា​ទៀង​ទាត់​ជាមួយ​ព្រះអាទិករ​របស់​គាត់ ព្រះអង្គ​ក៏​បាន​ទទួលយក​គាត់​ទៅ​នៅ​ជាមួយ​ព្រះអង្គ(ខ.២៤)។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ​លោកុប្បត្តិ ជំពូក១៧ ព្រះអង្គ​បាន​ត្រាស់ហៅ​លោក​អាប់រ៉ាម​ឲ្យ “ដើរ​នៅមុខ” ព្រះអង្គ ខណៈ​ពេល​ដែល​ព្រះអង្គ​តាំង​សញ្ញា​ឡើង​វិញ​ជាមួយ​គាត់(ខ.‌១)។ ហើយ​នៅ​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​ជីវិត​របស់​លោក​យ៉ាកុប គាត់​បាន​ពិពណ៌នា​ថា ព្រះអម្ចាស់​គឺជា​អ្នក​គង្វាល​របស់​គាត់ ហើយក៏​បាន​និយាយ​អំពី​បុព្វ​បុរស​របស់​គាត់ ដែល​បាន…

Read article
សាងសង់​អ្វី​ដែល​ស្ថិត​ស្ថេរ

លោកុប្បត្តិ ១១:‌១-៨ រួច​និយាយ​គ្នា​ថា ចូរ​យើង​សង់​ទីក្រុង​១សំរាប់​យើង និង​ប៉ម​១ដែល​ខ្ពស់​ដល់​ផ្ទៃ​មេឃ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​បាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​។ លោកុប្បត្តិ ១១:៤ កាលពី​ក្មេង ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​រស់នៅ​ក្បែរ​ការដ្ឋាន​សំណង់​មួយ​ចំនួន ក្នុង​រដ្ឋ​អូហៃយ៉ូ​។ ដោយសារ​ខ្ញុំ និង​មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​មើល​គេ​សាង​សង់​អគារ យើង​ក៏​បាន​ដើរ​រើស​សម្ភារៈ​សំណង់​ដែល​គេ​បោះ​ចោល ដើម្បី​សាង​សង់​បន្ទាយ​ទ័ព ជា​ការ​កម្សាន្ត​សប្បាយ​។ យើង​ក៏បាន​ខ្ចី​ឧបករណ៍​ជាង​ពី​ឪពុក​ម្តាយ​របស់​យើង និង​លី​សែង​ឈើ ហើយ​ចំណាយ​ពេល​ជា​ច្រើន​ថ្ងៃ ក្នុង​ការសាងសង់ ដើម្បី​សម្រេច​គោលបំណង​របស់​យើង​។ វា​ជា​សកម្មភាព​ដ៏​សប្បាយ​រីករាយ ប៉ុន្តែ ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​យើង​ក្នុង​ការសាងសង់ តាម​គំរូ​អគារ​នៅ​ជុំ​វិញ​យើង មិន​បាន​ទទួល​លទ្ធផល​ល្អ​ទេ​។ សំណង់​របស់​យើង​មិន​ស្ថិត​ស្ថេរ​បាន​យូរ​ឡើយ​។ បទ​គម្ពីរ​លោកុប្បត្តិ ជំពូក១១ បាន​ចែង​អំពី​គម្រោង​សាង​សង់​ធំ​មួយ ដែល​មនុស្ស​នៅ​ផែនដី​រួម​គ្នា​ធ្វើ​។ ពួកគេ​និយាយ​គ្នា​ថា “ចូរ​យើង​សង់​ទីក្រុង១សំរាប់​យើង និងប៉ម១ដែល​ខ្ពស់​ដល់​ផ្ទៃ​មេឃ ដើម្បី​ឲ្យ​យើង​បាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ”(ខ.៤)។ ការ​ប្រឹង​ប្រែង​របស់​ពួកគេ​មាន​បញ្ហា​ធំ​មួយ ស្ថិត​នៅ​ត្រង់ថា ពួកគេ​ធ្វើ​ការសាងសង់​នោះ ដើម្បី​ឲ្យ​ពួកគេ​បាន​កេរ្តិ៍​ឈ្មោះ​ល្បី​ប៉ុណ្ណោះ​(ខ.៤)។ នេះ​ជា​បញ្ហា​ដែល​កើត​ឡើង​ម្តង​ហើយ​ម្តង​ទៀត ចំពោះ​មនុស្ស ដោយសារ​យើង​ចូល​ចិត្ត​កសាង​វិមាន​សម្រាប់​ខ្លួនឯង និង​ដើម្បី​បង្ហាញ​ភាព​ជោគជ័យ​របស់​យើង​។ ព្រះ​គម្ពីរប៊ីប​ក៏​បាន​ចែង​អំពី​សម័យ​ក្រោយមក​ទៀត ដែល​មាន​ស្តេច​មួយ​អង្គ​ព្រះ​នាម សាឡូម៉ូន បាន​សាង​សង់​ព្រះវិហារ​ថ្វាយ​ព្រះអម្ចាស់ ដោយ​បំណង​ចិត្ត​ខុសពី​មនុស្ស​ដែល​សាង​សង់​ប៉ម​បាបិល​។ គឺ​ដូច​ទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា “មើល ទូល​បង្គំ​បាន​គិត​សំរេច​នឹង​ស្អាង​ព្រះវិហារ១ថ្វាយ​ព្រះ​នាម​ព្រះយេហូវ៉ា ជា​ព្រះ​នៃ​ទូល​បង្គំ”(១ពង្សាវតាក្សត្រ ៥:៥)។ ស្តេច​សាឡូម៉ូន​យល់​ឃើញថា អ្វីៗ​ដែល​ទ្រង់​សាងសង់…

Read article
ដង្វាយ​អង្ករ​មួយ​ក្តាប់

២កូរិនថូស ៨:១-៧ កាល​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​លំបាក​កំពុងតែ​ល្បង​គេ​ជា​ខ្លាំង នោះ​សេចក្តី​អំណរ​ជា​បរិបូរ និង​សេចក្តី​កំសត់​ទុគ៌ត​របស់​គេ បាន​បណ្តាល​ឲ្យ​គេ​មាន​ចិត្ត​សទ្ធា​ដ៏​លើស​លប់​វិញ​។ ២កូរិនថូស ៨:២ រដ្ឋ​មីហ្សូរ៉ាម នៅ​ភាគ​ពាយព្យ​នៃ​ប្រទេស​ឥណ្ឌា​កំពុង​ចាក​ចេញ​ពី​ភាគ​ក្រី​ក្រ​បន្តិច​ម្តងៗ​។ ទោះ​ប្រជាជន​នៅ​ទីនោះ​ខ្វះ​ប្រាក់​ចំណូល​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ចាប់​តាំងពី​ពេល​ដែល​ដំណឹង​ល្អ​បាន​ចូល​មកដល់​តំបន់​នេះ​ជា​លើក​ដំបូង អ្នកជឿ​ព្រះយេស៊ូវ​បាន​អនុវត្ត​នូវ​ប្រពៃណី “ដាក់​ដង្វាយ​អង្ករ​មួយ​ក្តាប់”។ សមាជិក​ពួក​ជំនុំ​ដែល​មាន​តួនាទី​ចំអិន​អាហារ​ប្រចាំ​គ្រួសារ បាន​រំលែក​អង្ករ​មួយ​ក្តាប់ សម្រាប់​ធ្វើ​ជា​ដង្វាយ​ដល់​ព្រះវិហារ​របស់​ខ្លួន​។ ពួក​ជំនុំ​នៅ​រដ្ឋ​មីហ្សូរ៉ាម មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រ បើ​ធៀប​នឹង​ស្តង់ដា​របស់​ពិភពលោក ប៉ុន្តែ ពួកគេ​បាន​រួប​រួម​គ្នា​ដាក់​ដង្វាយ​រាប់​លាន​ដុល្លា សម្រាប់​ការងារ​បេសកកម្ម ហើយ​បាន​បញ្ជូន​បេសកជន​ចេញ​ទៅ​ទូ​ទាំង​ពិភពលោក​។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​នៅ​ក្នុង​រដ្ឋ​មីហ្សូរ៉ាម​ក៏​បាន​ទទួល​ជឿ​ព្រះគ្រីស្ទ​តាមរយៈ​ពួកគេ​ផង​ដែរ​។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ២កូរិនថូស ៨ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ពិពណ៌នា អំពី​ពួក​ជំនុំ​ដែល​មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​ស្រដៀង​នេះ​ផង​ដែរ​។ អ្នកជឿ​ព្រះ​នៅ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន​មាន​ជីវភាព​ក្រីក្រ តែ​ពួកគេ​នៅតែ​អាច​ដាក់​ដង្វាយ​ជា​បរិបូរ ដោយ​អំណរ(ខ.១-២)។ ពួកគេ​បាន​ដឹង​ថា ការ​ដាក់​ដង្វាយ​របស់​ពួកគេ គឺជា​ឯកសិទ្ធិ ហើយក៏​បាន​ធ្វើ​ការ​លះបង់​លើស​សមត្ថភាព​របស់​ពួកគេ(ខ.៣) ក្នុង​ការ​ធ្វើ​ការ​ជា​ដៃ​គូរ​ជាមួយ​សាវ័ក​ប៉ុល​។ ពួក​គេ​ដឹង​ថា ពួកគេ​គ្រាន់តែ​ជា​អ្នក​ថែរក្សា​ធនធាន​ដែល​ព្រះអម្ចាស់​បាន​ផ្ទុកផ្ដាក់​នឹង​ពួកគេ​។ ការ​ដាក់​ដង្វាយ គឺជា​វិធី​បង្ហាញ​ការ​ទុកចិត្ត​ចំពោះ​ព្រះអង្គ ដែល​ជា​អ្នក​ប្រទាន​អ្វីៗ​គ្រប់​យ៉ាង​ដែល​យើង​ត្រូវ​ការ​។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ចែកចាយ​ទី​បន្ទាល់​របស់​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ស្រុក​ម៉ាសេដូន ដើម្បី​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស ឲ្យ​មាន​ការ​លះបង់ នៅ​ក្នុង​ការ​ដាក់​ដង្វាយ​ផង​ដែរ​។ ពួក​ជំនុំ​នៅ​ទីក្រុង​កូរិនថូស​បាន​ចម្រើន​ឡើង ក្នុង​សេចក្តី​ជំនឿ ពាក្យ​សម្តី ចំណេះ សេចក្តី​ឧស្សាហ៍​គ្រប់​ជំពូក ហើយ​ក្នុង​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ប៉ុន្តែ ពួកគេ​ក៏​ចាំបាច់​ត្រូវ​ចម្រើន​ឡើង…

Read article
សេចក្តី​យុត្តិ​ធម៌ និង​ព្រះគុណ​របស់​ព្រះ

ណា​ហ៊ុម ១:១-៨,១៥ ព្រះយេហូវ៉ា​ទ្រង់​យឺត​នឹង​ខ្ញាល់ ហើយ​មាន​ព្រះ​ចេស្តា​យ៉ាង​ធំ ទ្រង់​មិន​លះលែង​ទោស​របស់​មនុស្ស​ឡើយ​។ ណា​ហ៊ុម ១:៣ លោក​ចន ម៉ាទីន(John Martin ឆ្នាំ ១៧៨៩-១៨៥៤) ជា​វិចិត្រករ​អង់គ្លេស ឯកទេស​ផ្នែក​គំរូ​បែប​រ៉ូមែនទិច មាន​ឈ្មោះ​ល្បី ដោយសារ​ផ្ទាំង​គំនូរ​ទេសភាព​ដែល​ពិពណ៌នា អំពី​វិនាស​កម្ម​នៃ​អារ្យ​ធម៌​ទាំងឡាយ​។ ក្នុង​ផ្ទាំង​ទស្សនីយភាព​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ចាប់​អារម្មណ៍​នេះ គេ​អាច​មើល​ឃើញ​មនុស្ស​មាន​ភាព​តក់ស្លុត ចំពោះ​ទំហំ​នៃ​សេចក្តី​ហិនវិនាស ហើយ​មិន​មាន​អំណាច​អ្វី នៅ​ក្នុង​ការ​ទប់​ស្កាត់​ការ​បំផ្លិច​បំផ្លាញ​ដែល​ត្រូវ​មកដល់​។ ក្នុង​ផ្ទាំង​គំនូរ មាន​ចំណង​ជើង​ថា ការ​ដួល​រលំ​នៃ​ទីក្រុង​នីនីវេ គាត់​បាន​បង្ហាញ​រូប​ភាព​មនុស្ស​រត់​គេច​ពី​រលក​នៃ​ការ​បំផ្លិច​បំផ្លាញ​ដែល​កំពុង​រីក​ធំឡើង នៅ​ក្រោម​ពពក​ខ្មៅ​ងងឹត ដែល​កំពុង​រមូល​ចូល​គ្នា​។ ជាង២ពាន់​ឆ្នាំ មុន​ពេល​លោក​ម៉ាទីន គូរ​រូប​មួយ​ផ្ទាំង​នេះ ហោរា​ណាហ៊ុម​បាន​ថ្លែង​ទំនាញ​អំពី​ការ​ជំនុំជម្រះ ដែល​នឹង​ធ្លាក់​មក​លើ​ទីក្រុង​នីនីវេ​។ លោក​ហោរា​បាន​ពិពណ៌នា​អំពី​ភ្នំ​ធំ​ដែល​កក្រើក និង​អស់​ទាំង​ភ្នំ​តូច​ដែល​រលាយ​ទៅ ហើយ​និង​ផែនដី​រញ្ជួយ(ណា​ហ៊ុម ១:៥) ជា​និមិត្តរូប​តំណាង​ឲ្យ​សេចក្តី​ក្រោធ​របស់​ព្រះ ដែល​ធ្លាក់​មក​លើ​មនុស្ស​ដែល​កៀប​សង្កត់​អ្នក​ដទៃ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​។ ទោះជា​យ៉ាងណា​ក៏ដោយ ព្រះអម្ចាស់​បាន​ឆ្លើយតប​ចំពោះ​បាប​របស់​មនុស្ស តែ​មិនមែន​ដោយ​គ្មាន​ព្រះគុណ​នោះ​ឡើយ​។ ខណៈ​ពេល​ដែល​ហោរា​ណាហ៊ុម បាន​រំឭក​​រាស្រ្ត​របស់​ព្រះអង្គ ឲ្យ​នឹក​ចាំ​អំពី​ព្រះ​ចេស្តា​របស់​ព្រះអង្គ គាត់​ក៏​បាន​កត់​សំគាល់​ថា ព្រះអង្គ “យឺត​នឹង​ខ្ញាល់”(ខ.៣) ហើយក៏​ថែរក្សា​អស់អ្នក ដែល​យក​ព្រះអង្គ​ជា​ទីពឹង​ផ្អែក(ខ.៧)។ យើង​ប្រហែល​ជា​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ពិបាក​អាន​ការ​ពិពណ៌នា អំពី​ការ​ជំនុំជម្រះ ប៉ុន្តែ ក្នុង​លោកិយ​គ្មាន​ការ​ដាក់​ទោស​មក​លើ​ការ​អាក្រក់…

Read article
ចិត្ត​ដែល​កែ​ប្រែ

យេរេមា ៤:‌១-៤ ឱ​ពួក​អ៊ីស្រាអែលអើយ បើឯង​នឹងមកឯអញ​វិញ ហើយ​នឹង​លះបង់​អំពើ​គួរ​ស្អប់​ខ្ពើម​របស់ឯង​ចេញ​ពីមុខអញ​ទៅ នោះឯង​រាល់​គ្នា​មិន​ត្រូវ​បំបរបង់​ទេ​។ យេរេមា ៤:‌១ មិត្ត​ភក្តិ​របស់​ខ្ញុំ​ម្នាក់ បាន​បំពាន​ពាក្យ​សន្យា ដែល​គាត់​ធ្លាប់​បាន​ប្រកាស ក្នុង​ពិធី​មង្គល​ការ​របស់​គាត់​។ ខ្ញុំ​មាន​អារម្មណ៍​ឈឺ​ចាប់​ក្នុង​ចិត្ត​ណាស់ ពេល​ដែល​បាន​ឃើញ​គាត់​បំផ្លាញ​គ្រួសារ​របស់​គាត់​។ ពេល​គាត់​ស្វែងរក​ការ​ផ្សះផ្សា​ជាមួយ​ភរិយា​គាត់ គាត់​ក៏​បាន​សុំ​ការ​ប្រឹក្សា​យោបល់​ពី​ខ្ញុំ​។ ខ្ញុំ​ក៏បាន​ប្រាប់​គាត់​ថា គាត់​ចាំបាច់​ត្រូវ​ផ្តល់​ឲ្យ​ភរិយា​គាត់ លើស​ពី​ពាក្យ​សម្តី​របស់​គាត់ បាន​សេចក្តី​ថា គាត់​ចាំបាច់​ត្រូវ​បង្ហាញ​ការ​កែ​ប្រែ ក្នុង​ការ​បង្ហាញ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ភរិយា​របស់​គាត់ ហើយ​ត្រូវ​លប់​បំបាត់ដាន​នៃ​អំពើបាប​ទាំង​អស់​ដែល​គាត់​មាន​។ ហោរា​យេរេមា​ក៏បាន​ផ្តល់​ឲ្យ​នូវ​យោបល់​ស្រដៀង​នេះ ដល់​អ្នក​ដែល​បាន​បំពាន​សេចក្តី​សញ្ញា ដែល​ពួកគេ​បាន​តាំង​ជាមួយ​ព្រះអម្ចាស់ ហើយ​ងាក​ទៅដើរ​តាម​ព្រះ​ដទៃ​។ បើ​គ្រាន់​តែ​ងាក​ទៅ​រក​ព្រះអង្គ(យេរេមា ៤:‌១) នោះ​មិន​ទាន់​គ្រប់​គ្រាន់​នៅឡើយ​ទេ ទោះ​នេះ​ជា​ជំហាន​ទីមួយ​ឆ្ពោះ​ទៅ​រក​ការ​ផ្សះផ្សា​ក៏ដោយ​។ ពួកគេ​ចាំ​បាច់​ត្រូវ​កែ​ប្រែ​ការ​ប្រព្រឹត្ត​របស់​ខ្លួន ឲ្យ​ស្រប​តាម​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​របស់​ពួកគេ​។ បាន​សេចក្តី​ថា ពួកគេ​ត្រូវ​លះបង់​ចោល​ការ​ថ្វាយបង្គំ​រូប​ព្រះ​ដែល​គួរ​ឲ្យ​ស្អប់​ខ្ពើម​នោះ(ខ.១)។ ហោរា​យេរេមា​មាន​ប្រសាសន៍​ថា បើ​ពួកគេ​ធ្វើ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត ដោយ​ពិត​ត្រង់ យុត្តិ​ធម៌ និង​សុចរិត ព្រះអម្ចាស់​នឹង​ប្រទាន​ពរ​​ដល់​ប្រជា​ជាតិ​ទាំងឡាយ(ខ.២)។ បញ្ហា​ស្ថិត​នៅ​ត្រង់ថា ពួកគេ​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ប្តេជ្ញា​ចិត្ត​តែ​បបូរ​មាត់ គឺ​មិន​បាន​សន្យា​ឲ្យ​អស់ពី​ចិត្ត​ទេ​។ ព្រះអម្ចាស់​មិន​សព្វ​ព្រះទ័យ នឹង​ការ​សន្យា​តែ​បបូរ​មាត់ ព្រះអង្គ​សព្វ​ព្រះទ័យ​ឲ្យ​យើង​ថ្វាយ​ចិត្ត​ដាច់​ដល់​ព្រះអង្គ​។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះយេស៊ូវ​មាន​បន្ទូល​ថា “មាត់​តែង​និយាយ តាម​សេចក្តី​បរិបូរ​ដែល​នៅ​ក្នុង​ចិត្ត”(ម៉ាថាយ ១២:៣៤)។ ហេតុ​នេះ​ហើយ ហោរា​យេរេមា​ក៏បាន​បន្ត​លើក​ទឹក​ចិត្ត​អ្នក​ដែល​ស្តាប់​គាត់ ដើម្បី​ឲ្យ​ពួកគេ​ភ្ជួរ​បំបែក​ដីរឹង​នៃ​ចិត្ត​របស់​ពួកគេ ហើយ​កុំ​ឲ្យ​ព្រោះ​គ្រាប់ពូជ​ក្នុង​គុម្ព​បន្លា​ឡើយ(យេរេមា…

Read article
ដំណឹង​ល្អ​ដែល​សក្តិ​សមនឹង​ឲ្យ​យើង​អបអរ

២ធីម៉ូថេ ២:៨-១៣ ពាក្យ​នេះ​គួរ​ជឿ​ពិត ដ្បិត​បើ​យើង​បាន​ស្លាប់​ជាមួយនឹង​ទ្រង់ នោះ​យើង​នឹង​រស់នៅ​ជាមួយនឹង​ទ្រង់​ដែរ​។ ២ធីម៉ូថេ ២:១១ បទ​ទំនុក​សកល​មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ឱ ខ្ញុំ​ចង់​បានអណ្តាត១ពាន់” (បទលេខ១៥) មាន​វត្ត​មាន​ដំបូង​បំផុត នៅ​ក្នុង​សៀវភៅ​ទំនុក​ដំកើង​របស់​ពួក​ជំនុំ​មេតូឌីស ដែល​គិត​មកដល់​សព្វថ្ងៃ គឺជាង២សតវត្សរ៍មក​ហើយ​។ បទចម្រៀង​នេះ ជា​ស្នាដៃ​និពន្ធ​របស់​លោក ឆាល វេសលី(Charles Wesley) និង​ពីដើម​ឡើយ មាន​ចំណង​ជើង​ថា “ថ្ងៃខួប​នៃ​ការ​ប្រែ​ចិត្តជឿ​ព្រះ”។ គាត់​បាន​និពន្ធ​ទំនុក​សកល​នេះ ដើម្បី​រំឭក​ខួប​នៃ​ការ​កើតជា​ថ្មី​របស់​គាត់ ដោយ​ការ​ផ្លាស់​ប្រែ​ស៊ី​ជម្រៅ ដោយសារ​សេចក្តី​ជំនឿ​លើ​ព្រះយេស៊ូវ​។ បទចម្រៀង​នេះ​មាន១៨ល្បះ ដែល​បាន​ប្រកាស​អំពី​សិរី​ល្អ​នៃ​សេចក្តី​ល្អ​របស់​ព្រះ ដល់​អ្នក​ដែល​ប្រែ​ចិត្ត និង​ដើរ​តាម​ព្រះគ្រីស្ទ​។ ការ​មាន​សេចក្តី​ជំនឿ​ដូច​នេះ គឺ​សក្តិ​សមនឹង​ឲ្យ​យើង​អបអរ និង​ចែក​ចាយ​ដល់​អ្នក​ដទៃ​។ ក្នុង​បទ​គម្ពីរ ២ធីម៉ូថេ ជំពូក២ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​លើក​ទឹក​ចិត្ត​លោក​ធីម៉ូថេ ឲ្យ​នៅ​តែ​ឈរ​មាំ​ក្នុង​សេចក្តី​ជំនឿ និង​មាន​ការ​ស៊ូ​ទ្រាំ​នៅ​ក្នុង​ការ​ចែក​ចាយ​សេចក្តី​ជំនឿ​។ គាត់​បាន​កត់​សំគាល់​ថា នេះ​ជា “ដំណឹង​ល្អ​ដែល​ខ្ញុំ​ផ្សាយ​ប្រាប់ ហើយ​ខ្ញុំ​រង​ទុក្ខ ទាំង​ជាប់​ចំណង​ដូចជា​មនុស្ស​អាក្រក់ ដោយ​ព្រោះ​ដំណឹង​ល្អ​នោះ​ឯង”(ខ.៨-៩)។ សាវ័ក​ប៉ុល​បាន​ធ្វើ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ធ្វើ​ការ​បម្រើ​ព្រះ ដោយ​គ្មាន​ការ​សង្ស័យ ហើយ​បាន​រំឭក​លោក​ធីម៉ូថេ ឲ្យ​ចាំ​ព្រះរាជសារ​នៃ​ដំណឹង​ល្អ​ដែល​ប្រកាស​ថា “ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជា​ព្រះ​វង្ស​ហ្លួង​ដាវីឌ ទ្រង់​បាន​រស់​ពី​ស្លាប់​ឡើង​វិញ”(ខ.៨) ព្រះ​អង្គ​បាន​យាង​មក​ប្រសូត​ជា​មនុស្ស មិនមែន​ដើម្បី​គ្រប់​គ្រង…

Read article
សេចក្តី​ជំនឿ​ដែល​សប្បុរស

ចោទិយកថា ២៤:១៧-២២ កាលណា​ច្រូត​ចំរូត​នៅ​ស្រែ​របស់​ឯង … ត្រូវ​ទុក​សំរាប់​អ្នក​ដទៃ និង​ពួក​កូនកំព្រា ហើយ​នឹង​ស្រី​មេម៉ាយ​វិញ​។ ចោទិយកថា ២៤:‌១៩ កាល​ពីរបី​ឆ្នាំ​មុន ពួក​ជំនុំ​របស់​យើង​បាន​ទទួល​ការ​អញ្ជើញ ឲ្យ​ទទួល​ជនភៀសខ្លួន​ចូល​ស្នាក់​នៅ បន្ទាប់ពី​ពួក​គេ​បាន​ភៀស​ខ្លួន​ចេញ​ប្រទេសកំណើត ដោយសារ​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​អ្នក​ដឹកនាំ ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ភាព​វឹកវរ​។ ក្រុម​គ្រួសារ​ទាំងមូល​បាន​ធ្វើ​ដំណើរ​មកដល់ ដោយ​មានតែ​បង្វេច​តួច​មួយ​។ ក្រុម​គ្រួសារ​មួយ​ចំនួន ក្នុង​ពួក​ជំនុំ​របស់​ខ្ញុំ បាន​បើក​ទ្វារ​ផ្ទះ​ទទួល​ពួកគេ​ឲ្យ​ចូល​រស់នៅ​ជាមួយ ហើយ​សូម្បីតែ​គ្រួសារ​ដែល​នៅ​សល់​តែ​បន្ទប់​តូច​មួយ ក៏​បាន​ស្វាគមន៍​ពួកគេ​ឲ្យ​ចូល​ស្នាក់​នៅ​ជា​មួយ​ផង​ដែរ​។ ការ​ទទួល​ស្វាគមន៍​ដោយ​ចិត្ត​សប្បុរស​ដូច​នេះ បាន​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង អំពី​ព្រះ​រាជ​បញ្ជា​របស់​ព្រះ ចំពោះ​ពួក​អ៊ីស្រាអែល នៅពេល​ដែល​ពួកគេ​ចូល​រស់នៅ​ក្នុង​ទឹកដី​សន្យា(ចោទិយថា ២៤:១៩-២១)។ ដោយសារ​ពួកគេ​រស់នៅ​ក្នុង​សង្គម​កសិកម្ម ពួកគេ​មាន​ការ​យល់​ដឹង អំពី​សារៈសំខាន់​នៃ​ការ​ប្រមូល​ផល​។ ស្រូវ​ដែល​ពួកគេ​បាន​ច្រូត​កាត់ មាន​សារៈសំខាន់​យ៉ាង​ខ្លាំង ចំពោះ​ការ​រស់នៅ ក្នុង​ឆ្នាំ​ក្រោយ​។ ហេតុ​នេះ​ហើយ ព្រះអម្ចាស់​ក៏បាន​បង្គាប់​ពួកគេ​ឲ្យ ទុក​គួរ​ស្រូវ​ខ្លះ សម្រាប់​ជន​បរទេស​ដែល​មក​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ ក៏​ដូចជា​សម្រាប់​ពួក​ក្មេង​កំព្រា និង​ស្ត្រី​មេម៉ាយ(ខ.១៩) ហើយក៏​បាន​ប្រាប់​ពួកគេ​ឲ្យ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ការ​ផ្គត់ផ្គង់​របស់​ព្រះអង្គ​។ ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ត្រូវតែ​បង្ហាញ​ចេញ​នូវ​ចិត្ត​សប្បុរស មិន​គ្រាន់តែ​​ចែករំលែក​ដល់​អ្នក​ដទៃ នៅពេល​ដែល​ពួកគេ​មាន​គ្រប់​គ្រាន់​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ តែ​ក៏​ត្រូវ​ចែករំលែក ដោយ​ទុក​ចិត្ត​លើ​ការ​ផ្គត់ផ្គង់​របស់​ព្រះអង្គ​ផង​ដែរ​។ ការ​ស្វាគមន៍​អ្នក​ដទៃ​យ៉ាង​ដូច​នេះ ក៏​បាន​រំឭក​ពួកគេ​ឲ្យ​នឹក​ចាំ​ថា កាលពី​មុន ពួកគេ​ក៏​ធ្លាប់​រស់នៅ​ជា​ទាសករ ក្នុង​ទឹកដី​អេស៊ីព្ទ​ផង​ដែរ(ខ.១៨,២២)។ កាលពី​មុន ពួក​គេ​ធ្លាប់​រស់នៅ ក្រោម​ការគាបសង្កត់…

Read article
ព្រះអម្ចាស់​ក្នុង​ពេល​អតីត​កាល និង​ពេល​បច្ចុប្បន្ន

យេរេមា ២៩:៨-១៤ នោះអញ​នឹង​ប្រោស​ឯង​រាល់​គ្នា ហើយ​នឹង​ធ្វើ​សំរេច​ដល់​ឯង​រាល់​គ្នា តាម​ពាក្យ​ល្អ​របស់​អញ ដោយ​ធ្វើ​ឲ្យ​ឯង​រាល់​គ្នា​វិល​មក​ឯ​ទីនេះ​វិញ​។ យេរេមា ២៩:១០ ក្រុម​គ្រួសារ​ខ្ញុំ​បាន​ចាក​ចេញពី​ទីក្រុង​អូរីហ្គិន ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ​។ យើង​មាន​អនុស្សាវរីយ៍​ជា​ច្រើន​នៅ​ទីនោះ ហើយ​ការ​ទៅលេង​ទីក្រុង​នោះ កាលពី​ពេល​ថ្មីៗ​នេះ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​នឹក​ឃើញ​រឿង​ជា​ច្រើន​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​ភ្លេច ដែល​មាន​ដូចជា ការ​ប្រកួត​កីឡា​បាល់​ទាត់​សម្រាប់​ក្មេង​ស្រី ផ្ទះ​ចាស់​របស់​យើង ការ​ជួប​ជុំ​គ្នា​នៅ​ព្រះវិហារ និង​ភោជនីយដ្ឋាន​ម៉ិចស៊ីកូ​របស់​មិត្ត​ភក្តិ​យើង​។ ទីក្រុង​នោះ​មាន​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ តែ​ខ្ញុំ​នៅ​អាច​នៅចាំ​ចំណុច​ល្អៗ​ជា​ច្រើន ល្មម​នឹង​លើក​ទឹក​ចិត្ត​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ចង់​ត្រឡប់​មកលេង​ម្តង​ទៀត​។ កាល​ពួក​អ៊ីស្រាអែល​ត្រូវ​គេ​និរទេស ឲ្យ​ចូល​ទៅ​រស់នៅ​ជា​ឈ្លើយសឹក​ក្នុង​ចក្រភព​បាប៊ីឡូន ពួកគេ​នឹក​មនុស្ស ទី​កន្លែង​សំខាន់ៗ និង​វប្បធម៌​ដែល​ពួក​គេ​ធ្លាប់​មាន​កាលពី​មុន​។ ពួកគេ​បាន​ភ្លេច​ថា ពួកគេ​ត្រូវ​គេ​និរទេស ដោយសារ​ពួកគេ​បាន​បះបោរ​ប្រឆាំង​នឹង​ព្រះ​។ កាល​ហោរា​ក្លែងក្លាយ​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា ពួក​គេ​នឹង​វិល​ត្រឡប់​មក​ស្រុក​កំណើត​វិញ ក្នុងរយៈ​ពេល២ឆ្នាំ​ទៀត(យេរេមា ២៨:២-៤ ២៩:៨-៩) ពួកគេ​ក៏​បាន​ជឿ​ពួក​ហោរា​ក្លែងក្លាយ​ទាំង​នោះ​។ ពួកគេ​ងាយ​នឹង​ស្តាប់​តាម ពាក្យ​កុហក​របស់​ពួក​ហោរា​ក្លែងក្លាយ​ទាំង​នោះ ដែល​បាន​សន្យា​ថា ពួក​គេ​នឹង​វិល​ត្រឡប់​មកវិញ ក្នុង​ពេល​ឆាប់ៗ​។ ព្រះអម្ចាស់​មិន​បាន​យល់​ស្រប នឹង​ពួក​ថ្លែង​ទំនាយ​ក្លែងក្លាយ ឬ​នាំមក​នូវ​ការ​សន្យា​ភូត​កុហក​នោះ​ឡើយ​។ បានជា​ព្រះអង្គ​មាន​បន្ទូល​ថា “កុំ​ឲ្យ​ពួក​ហោរា និង​ពួក​គ្រូទាយ​របស់​ឯង ដែល​នៅ​កណ្តាល​ពួក​ឯង​រាល់​គ្នា​បញ្ឆោត​ឯង​ឡើយ”(២៩:៨)។ ព្រះអង្គ​មាន​ផែនការ​សម្រាប់​រាស្រ្ត​ព្រះអង្គ ឲ្យ​ពួក​គេ​មាន​សេចក្តី​សង្ឃឹម នៅពេល​អនាគត(ខ.១១)។ ពួកគេ​ស្ថិត​ក្នុង​ស្ថានភាព​ដែល​មាន​បញ្ហា​ប្រឈម​ថ្មីៗ ដែល​នាំ​ឲ្យ​មាន​ទុក្ខ​លំបាក​ជា​ច្រើន តែ​ព្រះអម្ចាស់​គង់នៅ​ជាមួយ​ពួកគេ​។ គឺ​ដូច​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន​ប្រាប់​ពួក​គេ​ថា…

Read article